BLOG – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Slow Family Life: κι αν μπορούσες να συνδεθείς πάλι με την παιδική χαρά;

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

Τι είναι η Slow Life

Έχεις παρατηρήσει ένα παιδί να παίζει αφοσιωμένα με το αγαπημένο του παιχνίδι, να χτίζει ένα κάστρο στην άμμο, να γελάει γαργαριστά με όλο του το είναι; Αυτό είναι κάτι περισσότερο από τον ορισμό της Slow Life. Είναι η απόδειξη πως γίνεται, πως κάποτε ξέραμε πως είναι κι ίσως στη διαδρομή το ξεχάσαμε, μα και πως μπορούμε να το ξαναθυμηθούμε.

 

Μια ζωή φτιαγμένη από μικρές στιγμές απόλαυσης, σύνδεσης και αφιέρωσης του εαυτού μας στο τώρα, αυτό είναι η Slow Life και οι γονείς έχουν το μεγάλο προτέρημα να ζουν στο ίδιο σπίτι με τους ιδανικούς δασκάλους. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους Slow, εάν δεν έχουμε προλάβει εμείς οι μεγάλοι να τα βάλουμε στον αγώνα των ταχυτήτων, των αμέτρητων δραστηριοτήτων, των προγραμμάτων που ξεχυλίζουν, του όλο έξω και περισσότερα και γρηγορότερα.

 

Slow Family Life

Τα ευχάριστα νέα είναι πως υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία για να κάνουμε την οικογενειακή μας ζωή πιο αργή. Η Slow Family Life είναι εφικτή, αρκεί να το αποφασίσουμε. Γιατί όμως να το κάνουμε αυτό;

Στην ουσία, η λέξη Slow κρύβει από πίσω της πολύ περισσότερο νόημα. Ναι μεν σημαίνει αργή, αλλά σημαίνει επίσης απλή, ήρεμη, αυθεντική, γεμάτη νόημα ζωή. Γιατί τότε να ονομάζεται συγκεκριμένα “Slow” θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς; Διότι αποτελεί μέρος ενός ολόκληρου Slow κινήματος (Slow Movement) το οποίο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως απάντηση στην παγκόσμια αύξηση ταχυτήτων.

 

Το κίνημα Slow – Slow Movement

Το κίνημα Slow είναι μια φιλοσοφία ζωής. Μπορεί αυτό να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά από την άλλη δεν είναι κάτι άλλο, παρά μια πρόσκληση να κατεβάσουμε ρυθμούς, να συνδεθούμε (με την απλότητα, τη φύση, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους γύρω μας) και να επιλέξουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή συνειδητά και βαθιά.

 

Οι βασικές αξίες του κινήματος Slow είναι: 

  • ο σεβασμός (στον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τη φύση, τον πλανήτη, τη ζωή),
  • η αγάπη,
  • η σύνδεση και
  • το μοίρασμα.

Το ευχάριστο είναι πως μπορούμε να μετατρέψουμε τα πάντα στην Slow εκδοχή τους. Για τον λόγο αυτό το Slow σήμερα εφαρμόζεται σε αμέτρητους τομείς:

  • Slow Life,
  • Slow Food,
  • Slow Art (μέσα από την οποία μπήκαμε κι εμείς οι ίδιες στο Slow κίνημα),
  • Slow Book,
  • Slow Family,
  • Slow School,
  • Slow Business,
  • Slow Tourism,
  • Slow Cities (όχι η Θεσσαλονίκη δεν ανήκει ακόμη σ’ αυτές τις πόλεις για πολλούς λόγους, τους οποίους θα καταλάβεις στη συνέχεια),
  • Slow Cosmetics
  • Slow Love
  • και η λίστα συνεχίζεται…

Κάτι το οποίο είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου είναι πως το Slow, σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω τομείς κι αν εφαρμόζεται, δεν είναι ο στόχος, αλλά το μέσον. Το μέσον προς τις εμπειρίες τις οποίες θέλουμε και ξέρουμε πως αξίζει να απολαμβάνουμε.

 

Τα οφέλη της Slow Family Life

Ας πάρουμε τη Slow Family Life για παράδειγμα, η οποία μας ενδιαφέρει περισσότερο στις Πυγολαμπίδες. Τι είναι αυτό το οποίο μπορεί να προσφέρει το Slow στην οικογενειακή ζωή; Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τα οφέλη του Slow Family Living, κατά την Bernadette Noll (σε ελεύθερη μετάφραση):

  • Όταν κατεβάζεις τους ρυθμούς στην οικογενειακή ζωή έχεις τη δυνατότητα να έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη ή πόρους για να αξιοποιήσεις.
  • Όταν έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη, είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα.
  • Όταν είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα, είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις προσωπικές σου ανάγκες και τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας.
  • Όταν είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις ανάγκες κάθε ατόμου, όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, τις/ τους δίνουν προσοχή και αξία.
  • Όταν όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, νιώθουν ασφαλείς.
  • Όταν όλοι νιώθουν ασφαλείς, υπάρχει περισσότερη αρμονία.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αρμονία, υπάρχει περισσότερη αγάπη, περισσότερη σύνδεση, περισσότερη άνεση, περισσότερη διασκέδαση και περισσότερη χαρά.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αγάπη, σύνδεση, άνεση, διασκέδαση και χαρά, υπάρχει περισσότερη επιθυμία για το ΜΑΖΙ ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.
  • Και τώρα και για πάντα.

Αυτό ακούγεται υπέροχο κι αν ρωτούσαμε όλους τους γονείς του κόσμου τι επιθυμούν για την οικογένειά τους πιθανώς να μας έδιναν την ίδια απάντηση: Να είμαστε μαζί, για πάντα. Κι ας γνωρίζουν πως φυσικά τα παιδιά κάποια μέρα θα φύγουν. Το να θέλουν να ξαναγυρίζουν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

 

Πώς μπορεί κανείς να επιλέξει τη Slow Family Life

Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να αλλάξει ρότα στην οικογενειακή ζωή βάζοντας τη Slow Family Life ως μέσο; Αυτός είναι ο στόχος μας ως ομάδα στις Πυγολαμπίδες, να βοηθήσουμε όλες τις οικογένειες που το επιθυμούν να γίνουν Slow. Το πρώτο πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι το να ξέρουμε το ΓΙΑΤΙ ξεκινάμε αυτό το μονοπάτι.

 

Αναζητώντας το εσωτερικό μας κίνητρο

Μια προτεινόμενη δραστηριότητα, εμπνευσμένη από την art-therapy, για να το πετύχουμε αυτό, είναι η παρακάτω:

Αυτό που έχω, αυτό που θέλω και το πως.

  • Σε προσκαλώ να πάρεις ένα χαρτί και να γράψεις αυθόρμητα πώς νιώθεις για την τωρινή κατάσταση της οικογένειάς σου. Γράψε χωρίς να κρίνεις τις λέξεις σου. Άσε την ειλικρίνεια να σε καθοδηγήσει. Έπειτα, σε ένα νέο χαρτί γράψε το πως θέλεις να νιώθεις μέσα στην οικογενειακή ζωή σου. Μίλησε με εικόνες, συναισθήματα, νιώσε ελεύθερη/ος.
  • Την ίδια δραστηριότητα μπορείς να την κάνεις χρησιμοποιώντας ζωγραφική αντί για γραφή. Μια ζωγραφιά για το πως νιώθεις τώρα μέσα στην οικογένειά σου και μια επόμενη ζωγραφιά για το πώς θέλεις να νιώθεις.
  • Τέλος, όποια από τις δυο δραστηριότητες κι αν επέλεξες, σε προσκαλώ να χρησιμοποιήσεις ένα τρίτο χαρτί στο οποίο να γράψεις ή να ζωγραφίσεις το “πως” θα μπορέσεις να οδηγηθείς από την πρώτη κατάσταση στη δεύτερη.

Μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα έχεις το ‘’γιατί’’ σου, το οποίο είναι γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και φαντασία. Από την άλλη έχεις και την πρώτη δική σου εργαλειοθήκη, διότι όπως πολύ σωστά φαντάζεσαι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ή δρόμος για τη Slow Family Life. Ο καθένας μας πειραματίζεται και αναζητά το τι ταιριάζει στη δική του οικογένεια. Και αυτό συχνά μπορεί και να αλλάζει.

Οδηγίες για μια Slow Family Life

 

Κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές που μπορεί να μας βοηθήσουν σ’ ένα συλλογικό επίπεδο είναι οι παρακάτω:

 

  • Τοποθέτηση προτεραιοτήτων

Τι είναι αυτό που έχει πραγματικά αξία αν κοιτάξουμε μέσα μας με απόλυτη ειλικρίνεια;

 

  • Δημιουργία της Not-to-do λίστας

Όσο συχνά το χρειαζόμαστε. Σε ποια πράγματα/καταστάσεις/συνήθειες/ακόμη και ανθρώπους μπορούμε να πούμε όχι, διότι πλέον δεν εξυπηρετούν τις προτεραιότητές μας; Εάν μάθουμε να λέμε όχι σε όσα δεν έχουν νόημα, θα μπορέσουμε να πούμε μεγάλα ναι σε όσα πραγματικά έχουν.

 

  • Ένα πράγμα τη φορά

Όχι, το multitasking δεν είναι μια δεξιότητα την οποία χρειαζόμαστε. Ναι, μπορούμε να την εξασκήσουμε αλλά με κόστος την ψυχική μας ηρεμία, το ρίσκο να μην κάνουμε τελικά τίποτα καλά ή ακόμη και τον κίνδυνο της ίδιας μας της ζωής.

 

  • Συνειδητότητα

Από την άλλη, επιλέγοντας να εστιάζουμε την προσοχή μας στο τώρα και σε αυτό το ένα πράγμα τη φορά που επιλέγουμε να κάνουμε, μπορούμε να συνδεόμαστε βαθύτερα με τον εαυτό, το σώμα και τις αισθήσεις μας, να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας και τελικά να είμαστε πολύ περισσότερο δημιουργικοί και παραγωγικοί.

 

  • Αφοσίωση

Λήψη συνειδητής απόφασης πως αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε την εκάστοτε στιγμή είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, διότι πολύ απλά το επιλέξαμε. Αυτό μπορεί να είναι τρία λεπτά διαλογισμού, το μαγείρεμα, η κηπουρική, το παιχνίδι με τα παιδιά, η βοήθεια για τις σχολικές δραστηριότητες, μια βόλτα στη φύση, μια συζήτηση με ένα φίλο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε και μπορεί να γίνει τόσο μαγικό εάν του δώσουμε όλη μας την προσοχή, αφοσίωση και αγάπη.

 

  • Επιστροφή στη φύση

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα εδώ. Φύση ίσον ζωή και κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μπορέσαμε να αναγνωρίσουμε βαθύτερα την αξία της επαφής μας με τη φύση, ας μην το ξεχάσουμε!

 

  • Φροντίδα του εαυτού! 

Σε περίπτωση εκκένωσης ενός αεροπλάνου ποιος υποχρεούται να βάλει πρώτα τη μάσκα οξυγόνου; Ο ενήλικας στον εαυτό του κι έπειτα στα παιδιά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Χρειαζόμαστε το οξυγόνο μας, απ’ όπου κι αν αυτό πηγάζει. Δεν πρόκειται για εγωιστική πράξη, αλλά αντίθετα είναι η πιο γενναιόδωρη. Όταν αγαπάς κάποιον του χαρίζεις τον εαυτό σου κι είναι σημαντικό να χαρίζεις κάτι το οποίο είναι πλήρες, υγιές κι ευτυχισμένο.

 

  • Παρατήρηση του εαυτού και συνειδητή αλλαγή ρυθμού

Τρώμε γρήγορα; Προσπαθούμε να ανοίξουμε με μανία την πόρτα του σπιτιού δίχως να έχει πάρει φωτιά; Περπατάμε γρήγορα δίχως να έχουμε αργήσει ή να κάνουμε τζόκιγνκ; Μια ανάσα αρκεί για να επιστρέψουμε στον όμορφο αργό ρυθμό.

 

  • Απομάκρυνση από τις οθόνες

Τα κινητά, τάμπλετ, λάπτοπ, τηλεοράσεις δεν συγκρίνονται με την πραγματική ανθρώπινη επαφή. Οι συνέπειες της παρατεταμένης χρήσης της οθόνης είναι καταστρεπτικές για το παιδί αλλά και για τους ενήλικες. Η αύξηση της δυνατότητας εστίαση της προσοχής, η ποιότητα ύπνου, η σύνδεση με την πραγματικότητα και τους ανθρώπους γύρω μας είναι λίγα μονάχα από τα οφέλη της απομάκρυνσης ή του περιορισμού της οθόνης από τη ζωή μας.

 

  • Ποιότητα έναντι ποσότητας

Η ποιότητα έχει μεγαλύτερη αξία από την ποσότητα. Το είμαι είναι βαθύτερο του κάνω ή του έχω. Μπορείς να είσαι σίγουρη/ος πως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι. Το decluttering αποτελεί μέρος της Slow Life, διότι θέλουμε να δημιουργούμε υπαρκτό, συναισθηματικό κι ενεργειακό χώρο για όσα έχουν πραγματικά αξία. Για όσα μας δίνουν χαρά όπως αναφέρει η Marie Kondo στη μέθοδό της Konmari.

 

  • Σύνδεση με την απλότητα

Η ζωή στην οποία σε προσκαλούμε δεν είναι instagramική. Και ας το καταλάβουμε μια φορά και για πάντα, δεν χρειάζεται να είναι! Η ζωή πρέπει να είναι άξια να τη ζούμε όχι για να την ποστάρουμε και να τη δείχνουμε. Εάν κάτι για την κοινωνία είναι απαραίτητο αλλά δεν προσφέρει τίποτα στη δική μας οικογενειακή ζωή τότε δεν τίθεται ούτε ερώτημα για τη λήψη της απόφασης.

 

  • Παιχνίδι και δημιουργικότητα

Ο άνθρωπος δεν σταματάει να παίζει επειδή μεγαλώνει, αλλά μεγαλώνει επειδή σταματάει να παίζει. Δεν το είπα εγώ, αλλά ο Πάμπλο Πικάσο και παρότι ως γονεϊκό πρότυπο δεν ήταν το ιδανικό, ως δημιουργικό πνεύμα ήταν. Κι εδώ γι’ αυτό πρόκειται, για την εσωτερική ψυχική δημιουργικότητα του ατόμου.

 

Σε αυτή τη λίστα είσαι περισσότερο από ευπρόσδεκτη/ος να προσθέσεις όλα όσα θεωρείς πως μπορούν να σε βοηθήσουν στο μονοπάτι σου προς μια πιο απλή, αργή και γεμάτη νόημα οικογενειακή ζωή. Από τη μεριά μου μπορώ να σε βεβαιώσω πως με την Ιωάννα και τις Πυγολαμπίδες δεν θα ησυχάσουμε εάν δεν βοηθήσουμε κάθε οικογένεια που το επιθυμεί (αλλά και πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας) να γίνει Slow.

Γιατί μπορούμε, το θέλουμε και το αξίζουμε!

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Τσακιράκη!

Η Στεφανία Τσακιράκη είναι λάτρης της τέχνης, των βιβλίων και του ανθρώπου. Συνδυάζοντας αυτά που τη συγκινούν αναζήτησε στο Παρίσι την Art Therapy. Εκεί εξειδικεύτηκε στην τέχνη των μουσείων (Museum Art Therapy) από τη μια αλλά και τα βιβλία (Book Therapy) από την άλλη, ως θεραπευτικά μέσα. 

Αν βρεθείς μαζί της σε κάποιο μουσείο ή βιβλιοπωλείο, δε θα σε ξεναγήσει ούτε θα σου δείξει. Θα περπατήσει δίπλα σου, βοηθώντας σε να δεις με τα μάτια της καρδιάς σου. Δε θα σου πει τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά θα σε διευκολύνει στην καλλιέργεια ενός διαλόγου με τα έργα που σε ελκύουν, για να ακούσεις τι θέλει να πει σε σένα το εκάστοτε δημιούργημα.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια η Στεφανία είναι υπέρμαχος του Slow κινήματος. Ξεκινώντας από την Slow Art και τo Slow Book οδηγήθηκε στη Slow Life και τη Slow Therapy. Slow για τη Στεφανία δεν σημαίνει όμως απλώς ‘’αργός/ή/ά” αλλά η ροή στην κατάλληλη για την κάθε στιγμή ταχύτητα. 

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τη Στεφανία και το έργο της στον ιστότοπό της: www.whatiseeinart.com καθώς επίσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: instagram & facebook

Σου αρέσει η τέχνη; Κι εμάς. Σου έχουμε και έκπληξη!

©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com


Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου | www.pigolampides.gr 

Σου αρέσει η τέχνη; Κι εμάς! Έκπληξη! Από αυτόν τον μήνα ξεκινάμε μαζί με τη Στεφανία Τσακιράκη μια μηνιαία συνάντηση τριάντα λεπτών με την τέχνη. Αυτό είναι που προσφέρει εδώ κι έναν χρόνο η Στεφανία, εντελώς δωρεάν, σε όλους τους φίλους της ιστοσελίδας και κοινότητας, όπως αγαπά να αποκαλεί την παρέα του whatiseeinart. Μέλος αυτής της συντροφιάς αποτελώ κι εγώ. Έτσι αποφασίσαμε να γίνουμε όλοι μαζί μια μεγάλη παρέα. Εάν αγαπάς την τέχνη και θέλεις ποιοτικό χρόνο χαλάρωσης για εσένα ή την οικογένειά σου, μείνε μαζί μου. 

 

Λίγη ιστορία

Με τη Στεφανία βρεθήκαμε ξανά μετά από χρόνια και μαζί αγαπάμε να μοιραζόμαστε την αγάπη μας για την τέχνη και την ποιοτική, γεμάτη χαρά και νόημα ζωή με τον κόσμο. Θα θυμάσαι πιθανώς τις δράσεις των Πυγολαμπίδων που κάναμε την περασμένη άνοιξη παρέα με τη Στεφανία, τον Κλωντ Μονέ και τη Φρίντα Κάλο.

{Αν όχι, είναι γιατί δεν έχεις κάνει ακόμα εγγραφή στο newsletter μας, τι περιμένεις; Εκεί θα βρίσκεις αποκλειστικά κάποια από τα νέα μας, όπως και ενημέρωση για αυτές τις μηνιαίες μας συναντήσεις}

Μέρος αυτών των συναντήσεων αποτελούσε η Slow Art, η οποία δεν είναι κάτι άλλο από την αφιέρωση αρκετού χρόνου στην παρατήρηση και την απόλαυση της επαφής μας με ένα έργο τέχνης.

 

Slow Art?

Άραγε μπορεί κανείς να περάσει 10, 20 ή και 30 λεπτά μπροστά από ένα μόνο έργο τέχνης; Κι όμως γίνεται και τα οφέλη αυτής της νέας σχέσης είναι πολλαπλά. Χαλάρωση σώματος και πνεύματος, ψυχική δημιουργικότητα, αύξηση παρατηρητικότητας, βελτίωση της μνήμης και πάνω απ’ όλα έμπνευση. Έμπνευση για έναν πιο αργό, συνειδητό, γεμάτο νόημα και χαρά τρόπο ζωής.

 

Το μαζί

Μέσα από τη Slow Art ξεκινήσαμε μαζί με τη Στεφανία να εμβαθύνουμε στο Slow κίνημα – μονοπάτι. Έκτοτε, η έμπνευση δεν έχει γυρισμό. Αποφασίσαμε λοιπόν να “επισημοποιήσουμε” τη σχέση μας. Στόχος μας είναι να κάνουμε τις Πυγολαμπίδες την πιο ζεστή Slow Family Friendly γωνιά της Ελλάδας και πλέον οι συναντήσεις του whatiseeinart.com θα γίνονται σε συνέργεια με τις pigolampides.gr. Τέλειο;

 

Οι μηνιαίες διαδικτυακές μας συναντήσεις

Οι συναντήσεις αυτές είναι εντελώς δωρεάν, αποκλειστικά για τους φίλους του whatiseeinart και των Πυγολαμπίδων κι έχουν πάντοτε μια θεματική. Μαντεύεις το θέμα της πρώτης μας συνάντησης;

#WhatISeeInArt is…Slow Life

Τι είναι για εσένα η Slow Life; Πόσο … Slow είναι η δική σου οικογένεια; Με ποιο έργο θα μας κάνει η Στεφανία να δούμε τη ζωή πιο Slow; Την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021 στις 20:00 θα βρούμε τις απαντήσεις, ή θα αναζητήσουμε νέα ερωτήματα. Σημασία έχει να απολαύσουμε αυτό το μισάωρο, ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο.

Σημαντική σημείωση: Σε αυτές τις δράσεις η γνώση περί ιστορίας της τέχνης μένει στο πιο ψηλό ράφι της βιβλιοθήκης και δεν μας απασχολεί καθόλου να τη φτάσουμε. Δεν υπάρχουν σωστές ή λάθος απαντήσεις. Εστίασή μας είναι η αλήθεια του καθενός και το βίωμα της τέχνης. Επομένως, καμία προηγούμενη γνώση με την ιστορία της τέχνης ή τη ζωγραφική, γλυπτική, ταχυδακτυλουργική, δεν είναι απαραίτητη.

Σε ποιους και ποιες απευθύνονται αυτές οι δράσεις;

Οι συναντήσεις αυτές είναι εντελώς family friendly. Μπορείς να έρθεις παρέα με το παιδί ή τα παιδιά σου. Προσοχή όμως, το αντίθετο δεν ισχύει. Δεν πρόκειται για μια εκδήλωση στην οποία τα παιδιά μπορούν να συμμετέχουν μόνα τους. Είναι μια δράση για ενήλικες και φιλική προς τις οικογένειες. Διότι η αγάπη για την τέχνη δεν έχει όρια ηλικίας.

 

Τι πρέπει να κάνω για να συμμετέχω;

Για να συμμετέχεις χρειάζεται να κάνεις εγγραφή στο newsletter μας, στη λίστα SlowLife,  μέσω του οποίου θα μπορείς να ενημερώνεσαι για τις συναντήσεις του μήνα. Είναι δωρεάν και μπορείς να κάνεις απεγγραφή ανά πάσα στιγμή. Κάνε τώρα εγγραφή και σύντομα θα λάβεις ενημέρωση για την πρώτη μας διαδικτυακή συνάντηση (Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2021 στις 20:00). Να το μοιραστείς και με τους φίλους και τις φίλες σου!

 

Σε περιμένουμε!

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Τσακιράκη!


Η Στεφανία είναι λάτρης της τέχνης, των βιβλίων και του ανθρώπου. Συνδυάζοντας αυτά που τη συγκινούν αναζήτησε στο Παρίσι την Art Therapy. Εκεί εξειδικεύτηκε στην τέχνη των μουσείων (Museum Art Therapy) από τη μια αλλά και τα βιβλία (Book Therapy) από την άλλη, ως θεραπευτικά μέσα.

Αν βρεθείς μαζί της σε κάποιο μουσείο ή βιβλιοπωλείο, δε θα σε ξεναγήσει ούτε θα σου δείξει. Θα περπατήσει δίπλα σου, βοηθώντας σε να δεις με τα μάτια της καρδιάς σου. Δε θα σου πει τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά θα σε διευκολύνει στην καλλιέργεια ενός διαλόγου με τα έργα που σε έλκουν, για να ακούσεις τι θέλει να πει σε εσένα το εκάστοτε δημιούργημα.

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τη Στεφανία και το έργο της στον ιστότοπό της: www.whatiseeinart.com καθώς επίσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: instagram & facebook

Παιδιά και Οθόνη: Ο Κανόνας 3-6-9-12

Ιδέες, προτάσεις και λέξεις: Ιωάννα Σεραφειμίδου & Φωτεινή Βαβίτσα

Οι οθόνες αποτελούν, δυστυχώς ή ευτυχώς, μεγάλο μέρος της καθημερινότητάς μας. Αν το σκεφτούμε, κάθε σπίτι κατά πάσα πιθανότητα φιλοξενεί τουλάχιστον 3 συσκευές με οθόνη. Κι αυτό χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη την πιθανότητα κάποιο από τα μέλη του να έχει επάγγελμα που απαιτεί τη χρήση κάποιας ηλεκτρονικής συσκευής.

 

Αλήθεια, πόσες οθόνες έχεις στο σπίτι σου;

 

Η πρόκληση της σύγχρονης καθημερινότητας όμως δε βρίσκεται στον αριθμό των οθονών που έχουμε στη ζωή μας. Το πιο σημαντικό είναι ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας παίζουν ενεργό ρόλο στη ζωή μας. Είτε είμαστε μπροστά από μία οθόνη και κάτι παρακολουθούμε ή την έχουμε για παρέα (π.χ. κάνοντας δουλειές του σπιτιού έχοντας ανοιχτή την τηλεόραση). Κάτι τέτοιο επηρεάζει φυσικά και τον αριθμό των ωρών που περνούν μπροστά στην οθόνη τα παιδιά μας, τα οποία βρίσκονται επίσης στο σπίτι μαζί μας.

 

Το 2008 ο γνωστός Γάλλος ψυχίατρος Serge Tisseron ανέπτυξε τον κανόνα «3-6-9-12» τον οποίο η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε ως πρόταση το 2011. Ο κανόνας αυτός ορίζει:

 

«όχι τηλεόραση πριν από τα τρία χρόνια, όχι παιχνίδια σε κονσόλα πριν από τα έξι, καθόλου internet πριν από τα εννέα χρόνια, και καθόλου κοινωνικά μέσα πριν από τα 12».

“Πριν από από την ηλικία των τριών, είναι η σχέση που έχει σημασία, όχι η οθόνη.”

Σε μία συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ο Serge Tisseron, τονίζει τη σημασία που έχουν τα πρώτα 3 χρόνια ζωής ενός ανθρώπου στη διαμόρφωση των ικανοτήτων της προσοχής και της συγκέντρωσης. Επιπρόσθετα, έχει ενδιαφέρον η οπτική που δίνει για το πως η χρήση των ψηφιακών μέσων στις μικρές ηλικίες επηρεάζει την κοινωνικοποίηση και τον τρόπο λειτουργίας ενός παιδιού μέσα σε μία ομάδα, όπως είναι η οικογένεια. Η πρόσβαση στο διαδίκτυο και στις ηλεκτρονικές συσκευές γίνεται από μόνη της ένα δικαίωμα ιδιοκτησίας. Επομένως, ο τρόπος που το διαχειριζόμαστε ως γονείς αποτελεί από μόνος του μία ευκαιρία εκπαίδευσης για τα παιδιά μας.

 

Η αξία δε βρίσκεται στην απαγόρευση, αλλά στην κατανόηση

Θυμάσαι πως λειτουργούσαμε εμείς οι ίδιοι ως παιδιά όταν μας απαγόρευαν κάτι; Αυτό το κάτι αποκτούσε μία αξία. Έτσι, ακόμη κι από αντίδραση πολλές φορές, πηγαίναμε εκεί που μας απαγόρευαν. Τα παιδιά μας γιατί να λειτουργήσουν διαφορετικά;

Συνεχίζοντας στην ίδια συνέντευξη λοιπόν, ο Serge Tisseron, δίνει μία πολύ ενδιαφέρουσα οπτική που αξίζει να αναφέρουμε. Τα παιδιά χρειάζεται να γνωρίζουν για την τεχνολογία και τους λόγους που ως γονείς έχουμε αποφασίσει να βάλουμε αυτούς τους κανόνες χρήσης της μέσα στο σπίτι. Ειδικότερα όταν τα παιδιά μας πλησιάζουν στην εφηβεία. Σε αυτή την περίπτωση το παιδί μας μπορεί να περικλείεται από φίλους που έχουν απόλυτη ελευθερία στη χρήση της τεχνολογίας στη ζωή τους. Εκεί χρειάζεται ακόμη περισσότερο να καταλάβει ότι δεν το αδικούμε, αλλά έχουμε ορίσει αυτούς τους κανόνες ως οικογένεια για κάποιους λόγους.

Επιπρόσθετα, αυτή η διαδικασία ορισμού κανόνων για την ψηφιακή ψυχαγωγία αποτελεί ένα καλό έναυσμα για να συζητήσουμε με τα παιδιά μας την οπτική των προτεραιοτήτων και των επιλογών σε σχέση με τους στόχους που θέτουμε στη ζωή ως άνθρωποι.

 

Ποιες είναι οι προτάσεις των Πυγολαμπίδων;

Όπως πάντα, στις Πυγολαμπίδες, δε θέλουμε να βλέπουμε κάθε πρόκληση ως απειλή, αλλά ως μία ακόμη ευκαιρία να δούμε τη ζωή αλλιώς! Έτσι λοιπόν και σε αυτή την περίπτωση, λιγότερος χρόνος μπροστά στην οθόνη σημαίνει περισσότερος χρόνος για δημιουργικές δραστηριότητες και παιχνίδι!

Ακολουθούν μερικές από τις προτάσεις μας για περισσότερο δημιουργικό χρόνο με την οικογένειά σου.

 

Μία ευκαιρία να βάλουμε και τη δική μας σχέση με την οθόνη στο μικροσκόπιο

Όπως και να το κάνουμε τα παιδιά παίρνουν παράδειγμα και μιμούνται συμπεριφορές. Εμείς λοιπόν τι πρότυπο είμαστε για τα παιδιά μας όταν η συζήτηση έρχεται στο κομμάτι της ψηφιακής ψυχαγωγίας. Πόση ώρα και για ποιους λόγους χρησιμοποιούμε τις οθόνες της ζωής μας μέσα σε μία μέρα;

Δες αυτή τη διαδικασία ορισμού κανόνων για την οικογένεια ως μία ευκαιρία να δεις και τη δική σου σχέση με την τεχνολογία. Πολύ πιθανόν να σου απελευθερώσει χρόνο και να σου δώσει έμπνευση και επιλογές για ακόμη περισσότερη ζωή.

Μείνε συντονισμένος με τις Πυγολαμπίδες. Έχουμε βάλει στόχο να ανακαλύψουμε και να μοιραστούμε ακόμη περισσότερες δημιουργικές στιγμές παρέα με φίλους και οικογένεια. Για να μείνουμε και πάλι παιδιά! Μπες κι εσύ στη συζήτηση και δώσε τη δική σου έμπνευση! Μοιράσου στα κοινωνικά δίκτυα τις ιδέες σου με το #pigolampides και κάνοντας tag το προφίλ μας για να σε ανακαλύψουμε.

 

Οδηγίες για τους μικρούς αρχιτέκτονες της άμμου

Γράφει η Χριστίνα Βουμβουράκη 

Αγάπησα κι εγώ τις θάλασσες. Την πάλη με τα κύματα. Το στεγνό αλάτι πάνω στο σώμα και την καυτή άμμο κάτω απ’ τις πατούσες. Εκείνα τα ζαρωμένα υγρά μας δάχτυλα. Τα λεύκα σημάδια του μαγιό ή της σαγιονάρας. Μα πιο πολύ αγάπησα τα πέρα δώθε στην ακροθαλασσιά, που ήταν γεμάτα αγωνία να προλάβουμε να ορθώσουμε τα αμμώδη κάστρα μας. Να δούμε γερό και στέρεο το οικοδόμημα μας, πριν μας δοθεί το αυστηρά αμετάκλητο, το ασυγκίνητο στο λίγο ακόμη μας, γενικό πρόσταγμα για αναχώρηση. Το ότι μετά από αρκετά χρονάκια έγινα αρχιτεκτόνισσα, άγνωστο είναι αν είναι η φυσική συνέχεια της παλαιάς αυτής αγάπης ή τυχαίο γεγονός. Γι αυτό όμως είμαι σίγουρη: είναι καλό, πολύ καλό, στην άμμο να χτίζεις παλάτια.

To χτίσιμο στην άμμο δεν είναι παίξε γέλασε. Χρειάζεται τις κατάλληλες πρώτες ύλες και τα σωστά εργαλεία. Θέλει χρόνο και ζωηρή φαντασία. Θέλει τεχνική και αφοσίωση. Και να είστε σίγουροι πως έχει να μας μάθει περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε για την αρχιτεκτονική, αλλά κυρίως για τη ζωή. Λίγα από αυτά:

  • Το να φανταζόμαστε και να υλοποιούμε. Να βάζουμε στο νου μας κάτι και μετά να προσπαθούμε να βρούμε τον τρόπο να το κατασκευάσουμε με τα υλικά που έχουμε, μέσα στο διαθέσιμο χρόνο.
  • Το να γινόμαστε δημιουργικοί. Να πειραματιζόμαστε και να δίνουμε σημασία στις ιδέες που ξεπηδούν κάθε τόσο στο μυαλό μας, ακόμη και στις πιο τρελές, άλλα ταυτόχρονα να ξεδιαλέγουμε ποιές από αυτές θα κάνουν καλύτερη την αρχική μας ιδέα και ποιές μας απομακρύνουν απ’ τον στόχο μας.
  • Το να γινόμαστε εφευρετικοί. Να χρησιμοποιούμε κάθε τι που θα βρούμε γύρω μας για καλούπι, στήριγμα ή για διακοσμητικό στοιχείο.
  • Το να επιμένουμε. Να προσπαθούμε να ξαναφτιάξουμε καλύτερο και πιο στέρεο ό,τι χαλάει.
  • Το να νιώθουμε τη δύναμη της βαρύτητας και της αντοχής των υλικών. Δεν γίνονται τα πάντα στην άμμο. Δεν είναι ζωγραφιά, ούτε πίστα ηλεκτρονικού παιχνιδιού. Είναι ο πραγματικός κόσμος.
  • Το να μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Κάθε επόμενη φορά, οι κινήσεις είναι πιο σίγουρες και το αποτέλεσμα καλύτερο, σε λιγότερο χρόνο.

Ας δούμε όμως, τους βασικούς κανόνες του παιχνιδιού στην άμμο, για τους μικρούς καστρο-αρχιτέκτονες. Διαβάστε τους μαζί, μικροί και μεγάλοι!

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο1

Ο,τι φτιάξεις δεν είναι για πάντα. Θα χαλάσει γρήγορα. Κάποιο κύμα, κάποιο απρόσεκτο πόδι που περνάει βιαστικά, μια άστοχη μπαλιά, μια καλοκαιρινή μπόρα, κάτι ή κάποιος, αργά ή γρήγορα, θα ισοπεδώσει, στην καλύτερη θα στραπατσάρει, το έργο σου. Το ίδιο το υλικό, η βρεγμένη άμμος, χάνοντας σιγά σιγά την υγρασία του έχει την τάση να διαλύεται. Γι αυτό και χρειάζεται συχνά ράντισμα με νερό. Χρησιμοποίησε ένα νεροπίστολο ή ένα μπουκαλάκι σπρέι. Προσοχή, τόσο το ελάχιστο, όσο και το πολύ νερό, μπορούν να αποδυναμώσουν το όλο οικοδόμημα.

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο2

Η άμμος, ως φυσικό υλικό, δεν είναι παντού και πάντα ίδια. Υπάρχει χοντρή ή ψιλή, με βότσαλα ή χωρίς. Επίσης, έχει πολλά διαφορετικά χρώματα: η φτιαγμένη από λάβα είναι μαύρη, η λευκή είναι από σπασμένα όστρακα, ενώ η κοκκινωπή από παραθαλάσσια κοράλλια. Οι περισσότερες αμμουδιές όμως, δεν είναι παρά αμέτρητοι λεπτοί κόκκοι βράχων από το εσωτερικό της ξηράς, για αυτό έχουν το χρώμα της γύρω περιοχής. Φύκια και μικρά ξυλαράκια μπορούν να δέσουν γερά την κατασκευή μας, όπως στα παλιά σπίτια από λάσπη, το άχυρο ή τα ξύλα έκαναν πιο ανθεκτικούς τους τοίχους.

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο3

Εκτός από το κλασικό φτυαράκι και το κουβαδάκι σας, εργαλείο μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Κουτιά και μπουκάλια, σανίδια, σπάτουλες, κουτάλες, χάρακες, πινέλα και βουρτσάκια, πλαστικά μαχαιροπήρουνα και καλαμάκια, όπως και ό,τι αφήνει αποτύπωμα μπορεί να φανεί χρήσιμο. Για τους τελειομανείς θα χρειαστεί και ένα πλαστικό κόσκινο, για να καθαρίζεται η άμμος από μικρά κοχύλια και πετρούλες, πριν τη χρήση. (θυμηθείτε να μην αφήσετε σκουπίδια πίσω σας)

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο4

Όπως και στην αρχιτεκτονική των πόλεων, έτσι και στην αρχιτεκτονική της παραλίας, είναι σημαντική η τοποθεσία. Το που θα χτίσουμε το κάστρο μας δεν μπορεί να το αφήσουμε στην τύχη.  Πολύ κοντά στο νερό θα κινδυνεύει από το κύμα. Πολύ μακριά δεν θα βρεις γρήγορα υγρό έδαφος για βάση και θα κουραστείς να κουβαλάς νερό με το κουβαδάκι σου. Επίσης, μείνε μακριά από όπου φαίνεται να παίζουν beach volley και ρακέτες.

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο5

Ένα γερό σπίτι ξεκινάει να χτίζεται σε σωστά θεμέλια. Ανάλογα, σε μια καλή βάση ξεκινά να χτίζεται ένα γερό κάστρο. Αφού χαράξεις τα όρια του κάστρου σου, σκάψε για να βρεις υγρό  έδαφος ή διαμόρφωσε μια επίπεδη πλατφόρμα από υγρή άμμο που έχεις πιέσει καλά με τα χέρια ή ακόμη καλυτέρα με τα πόδια σου!

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο6

Στην αρχιτεκτονική της άμμου, δουλεύουμε με συμπαγείς όγκους, έτσι δύο είναι οι βασικοί τρόποι εργασίας: είτε προσθέτουμε όγκο, είτε αφαιρούμε. Προσθέτεις όγκο με τη χρήση καλουπιών. Βάζεις μέσα στο καλούπι βρεγμένη άμμο, πιέζοντας καλά κάθε φορά μέχρι να γεμίσει, οπότε και το αναποδογυρίζεις προσεκτικά. Αφαιρείς όγκο, με σπάτουλες ή καλαμάκια, αλλά κυρίως πιέζοντας την υγρή άμμο με τα χέρια σου, για δώσεις τη μορφή που θέλεις, όπως θα έκανες αν έπαιζες με πλαστελίνη.

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο7

Μην υποτιμάς τη διακόσμηση. Πετραδάκια, κοχύλια και πεταλίδες, φύλλα και κλαδιά, χρωματιστά χαρτιά, κουμπιά, κάθε λογής μπιχλιμπίδια, μπορούν να απογειώσουν το έργο σου. Πόρτες και παράθυρα, μπορεί να γίνουν είτε με μικρές πέτρες, που θα τοποθετήσεις με προσοχή στην άμμο, είτε με χαράξεις και βαθουλώματα, αν υπάρχουν κατάλληλα εργαλεία.

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο8

Κτίζοντας ένα κάστρο στην άμμο, δεν σταματάμε να παίζουμε μόλις καταφέρουμε να του δώσουμε τη μορφή που φανταζόμασταν πως θα έχει. Όπως ακριβώς ένα κτίριο δημιουργείται όχι για να το βγάλουμε φωτογραφία, άλλα για να το ζήσουν οι άνθρωποι και να το γεμίσουν με τις καθημερινές ή τις παράξενες ιστορίες τους, έτσι και ένα αμμόκαστρο μπορεί να γίνει το σκηνικό για τις δικές σου φανταστικές ιστορίες. Ποιοι μένουν εκεί; Πως είναι η ζωή τους; Έχουν εχθρούς ή προβλήματα;

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο9

Ένα κάστρο στην άμμο μπορεί να χτιστεί από ένα ή από πολλά άτομα! Το καλό με τις ομάδες είναι πως οι ιδέες είναι περισσότερες και τα χέρια πιο πολλά. Το κακό είναι ότι προκύπτουν ζητήματα συντονισμού. Όταν είστε πολλοί μοιράστε τις εργασίες και τα εργαλεία σας από την αρχή και αλλάζετε καθήκοντα για να μην κουραστείτε, για να είστε δίκαιοι και για να μάθετε να κάνετε περισσότερα πράγματα!

ΚΑΝΟΝΑΣ Νο10

Όταν δημιουργούμε, οι κανόνες μας βοηθάνε να φτάσουμε σε ένα καλό αποτέλεσμα, που κάθε φορά, μαθαίνοντας από τα λάθη μας, θα γίνεται καλύτερο: όχι μόνο ένα κάστρο που θα στέκεται, άλλα ένα κάστρο που θα να εντυπωσιάζει με τη μορφή του. Όμως, πραγματικά, δεν υπάρχει πιο όμορφο κάστρο από αυτό που βγαίνει μέσα από την φαντασία σου, βάζοντας στην άκρη τους κανόνες και ακολουθώντας τη χαρά του παιχνιδιού.

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ

  • Βαρέθηκες τα κάστρα; Φτιάξε άλλες γλύπτες μορφές: αντικείμενα, ζωάκια, ανθρώπους ή φανταστικά πλάσματα!
  • Δεν έχεις πολύ χρόνο; Φτιάξε αντί για κάστρο ένα βοτσαλωτό, πιέζοντας βότσαλα στην άμμο στη κατάλληλη θέση, ώστε να φανεί το σχέδιο σου. Βαλε και το χρώμα στο παιχνίδι, για να δημιουργήσεις διάφορες φιγούρες ή εντυπωσιακά μοτίβα. Αν σε ενδιαφέρει η ιστορία της τέχνης, τα βοτσαλωτά γεννήθηκαν πριν από τα ψηφιδωτά. Τα παλαιότερα βοτσαλωτά δάπεδα που έχουν εντοπιστεί είναι δημιουργήματα των αρχαίων λαών της Μεσοποταμίας.  Στην Ελλάδα, βλέπουμε τα σπουδαιότερα σωζόμενα δείγματα στην κοντινή μας Πέλλα.
  • Σου αρέσουν πολύ τα αθλήματα; Συνδύασε την αμμογλυπτική με τη δημιουργία μιας πίστας στίβου. Φτιάξε μικρά χαντάκια και πύργους εμπόδια, για απίθανες κούρσες με τους φίλους σου.
  • Σου αρέσουν τα προβλήματα; Φτιάξε έναν λαβύρινθο από άμμο και βαλε τους φίλους σου να περάσουν απ’ την μια στην άλλη άκρη, όσο πιο γρήγορα γίνεται, χωρίς να χαλάσουν την κατασκευή σου.

ΠΡΟΣΟΧΗ:

  • Δεν είναι όλες οι αμμουδιές κατάλληλες για παιχνίδι. Αν εντοπίσετε αχινούς, πίσσα, σκουπίδια, αποτσίγαρα ή γυαλιά από σπασμένα μπουκάλια, βρείτε καλύτερα μιαν άλλη ασχολία.
  • Δεν σκάβουμε πολύ βαθιές λακκούβες όταν τριγύρω παίζουν κι άλλα μικρότερα παιδιά.
  • Προσέχουμε τον ήλιο! Φοράμε καπέλο, μπλουζάκι, αντηλιακό και κάνουμε πολλά διαλειμματα για βουτιές.
  • Φεύγοντας, όσο και να βιαζόμαστε, δεν αφήνουμε πίσω μας σκουπίδια και κλείνουμε τις τρύπες μας, μην πέσει κανείς μέσα και τραυματιστεί εξαιτίας μας.

 

Και για το τέλος κάποια πράγματα που ίσως θα σου άρεσε να ξέρεις:

  • Το ρεκόρ Γκίνες για το πιο ψηλό κάστρο από άμμο επιτεύχθηκε στο Ντούισμπουργκ της Γερμανίας, την 1η Σεπτεμβρίου του 2017. Χρειαστήκαν 19 επαγγελματίες γλύπτες, 168 φορτηγά με άμμο και περισσότερες από 3 εβδομάδες για να δημιουργηθεί ένα κάστρο ύψους 16,68 μ.

 

  • Το 2015 Ολλανδοί γλύπτες κατασκεύασαν, στο πλαίσιο φεστιβάλ γλυπτικής άμμου στις πόλεις Oss και Sneek, εφήμερα ξενοδοχεία από άμμο. Τα δωμάτια τους είχαν άνετα κρεβάτια, μοκέτα στο δάπεδο, πλήρως εξοπλισμένα μπάνια, ηλεκτρικό ρεύμα και wi-fi. Η κάθε διανυκτέρευση στοίχιζε 150,00€ και περιελάμβανε προσωπική ξενάγηση στο σχετικό φεστιβάλ.

 

  • Τα τρία τελευταία χρόνια, διοργανώνεται στην Αμμουδάρα, σε μια παράλια πολύ κοντά στην πόλη του Ηρακλείου, «Φεστιβάλ Γλυπτικής στην Άμμο». Την πρώτη χρόνια (2016), που είχα την χαρά να περάσω από εκεί, είδα πραγματικά εντυπωσιακά γλυπτά και, το βασικότερο, παρακολούθησα για λίγο από κοντά τους καλλιτέχνες να δουλεύουν το υλικό τους. Για να καταλάβετε το μέγεθος των έργων, όταν ήταν στο τελικό τους στάδιο, οι δημιουργοί τους τα δούλευαν πάνω σε σκάλες! Φέτος, για 1η φορά διοργανώθηκε μάθημα γλυπτικής στην άμμο για παιδιά, από τους επαγγελματίες γλύπτες που συμμετείχαν στο φεστιβάλ.

Καλά μπάνια, γερά κάστρα, χαρούμενες διακοπές!

 

Travel image created by Awesomecontent - Freepik.com

Λίγα Λόγια για τη Χριστίνα Βουμβουράκη

Η Χριστίνα Βουμβουράκη, Θεσσαλονικιά αρχιτεκτόνισσα, συνεργάτης στο αρχιτεκτονικό γραφείο Ciconom Architects και πρόσφατα συνδημιούργος του εργαστήριου Esθήτα, που δραστηριοποιείται στον τομέα του κατά παραγγελία προσωποποιημένου δώρου με καλλιτεχνικό χαρακτήρα και του θεματικού σχεδιασμού πολιτιστικών δράσεων. Μιλάει στους γονείς για το πώς μπορούν τα παιδιά τους να γνωρίσουν με απλό τρόπο την αρχιτεκτονική, για το πώς μπορούμε όλοι να αγαπήσουμε πόλη μας και να την κάνουμε καλύτερη, για το πώς να βελτιώσουμε την γειτονιά μας και τον προσωπικό μας χώρο.

Σκόνη από την Αφρική

Γράφει η Χριστίνα Βουμβουράκη 

Όταν τον περασμένο Αύγουστο, έπειτα από πέντε εβδομάδες παραμονής στο Sang, σε ένα αγροτικό χωριό της Βόρειας Γκάνας, επέστρεψα πίσω στην Ελλάδα, κουβαλούσα πάνω μου μπόλικη αφρικανική σκόνη και μια απροσδιόριστη θλίψη. Ακόμη και σήμερα δεν έχω καταλήξει· αυτή η γενικευμένη αποδοχή της αδυναμίας στα πρόσωπα των ανθρώπων, στην κοπιώδη καθημερινότητα τους, είναι οκνηρία, παραίτηση ή σοφία; Και ναι, «δεν είμαστε πάρα μόνο σκόνη στον άνεμο και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα, εκτός από την γη και τον ουρανό»*, όμως εκείνο που πραγματικά διασκόρπισε στον αέρα κάθε μικρό κόκκο σκόνης μελαγχολίας, που θα μπορούσε να είχε μείνει μέσα μου από μια τέτοια διαπίστωση, είναι οι αμέτρητες στιγμές που κουβαλάω μέσα μου με πρωταγωνιστές τα παιδιά του Sang, τα παιδιά της James Town, τα παιδιά της Αφρικής.

Τα παιδιά αυτά, αδύναμα μα και τόσο δυνατά, βουτάνε ανέμελα, από νωρίς, στα βαθιά της ζωής. Γεμάτα χαρά και παιχνίδι.

Τα παιδιά αυτά, με τα ακαταμάχητα χαμόγελα, κάνουν κοπάνα απ’ το σχολείο, για να κρεμαστούν στα δέντρα και να κυλιστούν στα χώματα. Αφουγκράζονται τη βροχή πριν πλησιάσει και ζουν σε απόλυτη αρμονία με τη φύση που τους περιβάλλει, όχι πάντα με τρυφερότητα.

 

 

Τα παιδιά αυτά, γεμάτα ενθουσιασμό και περιέργεια, χοροπηδάν στην άκρη του δρόμου χαιρετώντας σε και φωνάζοντας ασταμάτητα «Λευκός! Λευκός!». Και σε τρώνε με τα μάτια τους, απ’ την πηγαία έκπληξη γι αυτό το καινούριο που είσαι γι αυτά. Και σου χαϊδεύουν τα μαλλιά, τα τόσο διαφορετικά, σου σφίγγουν δυνατά το χέρι και σε ρωτάνε με ντροπαλά χαμογέλα, αμέτρητες φορές πώς σε λένε, γιατί δεν μπορούν κάτι άλλο να σου πουν στα αγγλικά.

 

 

Τα παιδιά αυτά, τα γεμάτα ενέργεια, βλέπουν τη δουλειά σαν παιχνίδι και στις διακοπές απ’ το σχολείο, δεν χαλαρώνουν στη θάλασσα για μπάνια, αλλά δουλεύουν στα χωράφια, με την οικογένεια. Και θέλουν διαρκώς να αποδεικνύουν ότι είναι άξια, πως τα καταφέρνουν.

 

 

 

 

Πολλά από αυτά θα τα δεις να κουβαλούν στην πλάτη τους τα μικρά τους αδέρφια. Όλη μέρα δεμένα πάνω τους, σαν να ‘ναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.

 

Απορώ πώς, αντί να αφήσουμε αυτά τα παιδιά να μας μάθουν τη ζωή, προσπαθούμε να τους τη μάθουμε εμείς.

 

Λίγα περισσότερα λόγια για το ταξίδι

Το ταξίδι μου στον Sang έγινε στο πλαίσιο της συμμετοχής μου στο HA|SC (Handmade School for Ghana) project, μια πρωτοβουλία για την κατασκευή μιας σχολικής αίθουσας, τμήματος ενός ολοκλήρου σχολικού συγκροτήματος που θα καλύψει ένα απειροελάχιστο μόνο μέρος από τις τεράστιες ανάγκες, που έχουν οι αγροτικές περιοχές της Γκάνας για σχολική στέγη.

Τα προβλήματα γνωστά, ακόμη απ’ την εποχή που ήμασταν εμείς μικρά παιδιά και οι μανάδες μας για να φάμε όλο το φαγητό, μας έλεγαν πως «τα παιδιά στην Αφρική δεν έχουν να φάνε»: υποσιτισμός, φτώχεια, έλλειψη βασικών υποδομών και αγαθών, κοινωνική ανισότητα και αναλφαβητισμός, δεν χρειάζεται να επεκταθώ πολύ. Με απλά λόγια, αν είχες γεννηθεί στην Γκάνα, θα είχες 8,1 φόρες πιθανότητα να πεθάνεις σε βρεφική ηλικία και αν τη γλύτωνες, τελικά θα πέθαινες 14,55 χρονια νωρίτερα. Στα θετικά μετράμε ότι θα ήταν 60,57% λιγότερο πιθανό να είσαι άνεργος, όμως η αμοιβή σου, αν δούλευες, θα ήταν  85.17% μικρότερη. (Πηγή).

Μου έμαθε πολλά αυτό το ταξίδι. Είναι ένα ταξίδι που αξίζει να κάνει κανείς, αν και σίγουρα δεν είναι για όλους. Κι όταν με το καλό επιστρέψεις, φίλοι και γνωστοί, πρώτα θα σε ρωτάνε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αν είναι ασφαλές να σε πλησιάσουν και μετά θα σε βομβαρδίζουν με ερωτήσεις, σε βαθμό που να μην ξέρεις μετά αν θυμάσαι αυτά που είδες ή αυτά που έχεις πει γι αυτά που είδες.

Πριν πας εκεί θα χρειαστεί ερεύνα και προετοιμασία. Είναι κι αυτό ένα σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού. Ξεκίνα νωρίς για να προγραμματίσεις τους απαραιτήτους εμβολιασμούς, να οργανώσεις τις προμήθειες σου και την έκδοση βίζας. Κι αν αγαπάς τον ποιητή Μιχάλη Γκανά, σίγουρα  θα χαμογελάσεις όταν «πέσεις πάνω του» στα ψαξίματα σου για την Γκάνα.

Στην Γκάνα, το υπογράφω, όσα θα δεις και θα κάνεις σίγουρα δεν θα αφήσουν αδιάφορο. Εικόνες, συμπεριφορές και καταστάσεις διαρκώς σε ξαφνιάζουν. Δεν έχω, για παράδειγμα, δει ποτέ ξανά τέτοια γιορτή χρωμάτων. Οι φορεσιές των ανθρώπων, πραγματικά, ζωγραφίζουν εικόνες, όπου κι αν στραφεί το βλέμμα: μια ολόκληρη οικογένεια ραμμένη με το ίδιο τόπι υφάσματος, παιδιά, αμέτρητα νομίζεις, με τις ποδιές του σχολείου, αγόρια με τις γυαλιστερές φανέλες ποδοσφαιρικών ομάδων, κορίτσια και γυναίκες τυλιγμένες με χρωματιστά μοτίβα, συνδυασμών χρωμάτων πέρα από κάθε φαντασία.

Ύστερα είναι και ο ρυθμός. O συντονισμός των ανθρώπων με αυτόν δε περιγράφεται. Τα σώματα, πλουμισμένα με τενεκεδάκια, φτερά και κόκκαλα, με την απίστευτη ένταση των χτυπημάτων των πελμάτων, γίνονται κι αυτά  μουσικά όργανα.

Επίσης, αξιαγάπητα πλάσματα οι ελέφαντες, ειδικά το παιχνίδισμα τους στο νερό. Όμως, δε παίζεται η ματιά της αντιλόπης, που οσμίζεται τον κίνδυνο.

Η ζωή εκεί, πολύ διαφορετική απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Δύσκολη και άγρια. Κάθε μέρα κερδίζεται με κόπο. Τα συναισθήματα μου, ως εθελόντρια, ήταν διαρκώς σε ασταθή κατάσταση. Άλλοτε να αισθάνεσαι ντροπή που εσύ χαίρεσαι άχρηστες υπηρεσίες και περιττά αγαθά, όταν εκεί οι περισσότεροι ούτε καν μπορούν να ονειρευτούν τα βασικά. Άλλοτε να χαίρεσαι που κατάφερες να είσαι εκεί και με την παρουσία σου να δείχνεις έμπρακτα πως υπάρχει κόσμος που νοιάζεται.  Άλλοτε να νιώθεις ότι η όποια προσπάθεια είναι σταγόνα σε έναν απέραντο ωκεανό προβλημάτων. Άλλοτε να ενθουσιάζεσαι σαν παιδί, όταν βλέπεις το έργο να προχωρά. Να θαυμάζεις μια στιγμή την απλότητα της ζωής και την απίστευτη δύναμη της υπομονής και λίγο αργότερα να σε εξαγριώνει η ακινησία και η απροθυμία για αλλαγή.

Για τα πρακτικά θέματα:

  • Κίνδυνοι υπάρχουν αν θα μείνεις για πολύ καιρό. Μακριά από τα κουνούπια και τους δρόμους τα βράδια. Το σκοτάδι είναι απολυτό, τα αυτοκίνητα διαλυμένα και η οδήγηση βγαλμένη από ταινία τρόμου. Τα κορίτσια μακριά από τον μάγο και τον αρχηγό της φυλής. Παντρεύονται όποια θέλουν και άμα σε βάλουν στο μάτι την έβαψες! Επίσης, προετοιμαστείτε για αμέτρητες προτάσεις γάμου, γιατί φυσικά θα αποτελείτε, ως λευκές, μοναδικά κελεπούρια.
  • Θέλει και γερό στομάχι, για τα όσα θα φας ή θα πιεις εκεί. Υπήρχαν μέρες που η μισή αποστολή κυκλοφορούσε σερνόμενη, με το χαρτί τουαλέτας ή το θερμόμετρο παραμάσχαλα.
  • Γευστικά, πανωλεθρία, δεν έφαγα τίποτα πραγματικά νόστιμο στην Γκάνα. Μοναδική εξαίρεση τα μάνγκο, που δεν ήξερα καν ότι μου αρέσουν. Μετά από την τρίτη εβδομάδα παραμονής αρχίσαμε να παρακρατάμε κάποια από τα δώρα που φέρνανε από Ελλάδα οι «φρέσκοι» εθελοντές, για τους αρχηγούς της φυλής: λουκούμια, παστέλια, ούζο μέλι, λάδι, ρίγανη.
  • Επιβεβαιώστε τις κρατήσεις σας και τηλεφωνικά ή με e-mail, κυρίως για διαμονή εκτός της πρωτεύουσας. Η αντίδραση «Ποια κράτηση; Έχω τρεις μήνες να μπω στο Booking» μη σας εκπλήξει.  
  • Μην το παλεύετε άσκοπα, με κίνδυνο αυτοτραυματισμού. Δεν μπορείτε να σηκώσετε στο κεφάλι σας ούτε το 1/10 του βάρους που σηκώνει, με άνεση και χάρη, στο δικό της κεφάλι μια λυγερόκορμη Γκανέζα.
  • Ετοιμαστείτε για γερά παζάρια. Οι τιμές για τους λευκούς είναι πολύ υψηλότερες, κάτι που κατά βάθος είναι απόλυτα δίκαιο. Έτσι θα έπρεπε να είναι.
  • Μην παραλείψετε να δείτε Γκανέζικες σειρές στην τηλεόραση. Είναι εμπειρία.
  • Ξεχάστε τους αυστηρούς προγραμματισμούς. Ας έχετε στο νου σας πως ποτέ δεν υπάρχει η βεβαιότητα για το αν πραγματικά θα συμβεί κάτι, ούτε για το πότε.

Άφησα έξω πολλά, κυρίως τα δύσκολα. Αυτά ο καθένας μόνος του ας τα ανακαλύψει. Μια προτροπή μόνο για το τέλος: αν σκεφτείτε κάποια στιγμή με κάποιον τρόπο να βοηθήσετε, βρείτε χρόνο να δείτε πρώτα το ντοκιμαντέρ «Φτώχεια Α.Ε(Poverty Inc.)», για να πιάσει τόπο η όποια κίνηση σας.

* Αν σας φαίνεται αγνώριστη η μετάφραση, αναφέρομαι στο «Dust in the wind» των Kansas

 

Λίγα Λόγια για τη Χριστίνα Βουμβουράκη

Η Χριστίνα Βουμβουράκη, Θεσσαλονικιά αρχιτεκτόνισσα, συνεργάτης στο αρχιτεκτονικό γραφείο Ciconom Architects και πρόσφατα συνδημιούργος του εργαστήριου Esθήτα, που δραστηριοποιείται στον τομέα του κατά παραγγελία προσωποποιημένου δώρου με καλλιτεχνικό χαρακτήρα και του θεματικού σχεδιασμού πολιτιστικών δράσεων. Μιλάει στους γονείς για το πώς μπορούν τα παιδιά τους να γνωρίσουν με απλό τρόπο την αρχιτεκτονική, για το πώς μπορούμε όλοι να αγαπήσουμε πόλη μας και να την κάνουμε καλύτερη, για το πώς να βελτιώσουμε την γειτονιά μας και τον προσωπικό μας χώρο.

Ένα γράμμα για σένα και για τις ζωγραφιές του παιδιού σου

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη | stheta.com

Όταν ένα παιδί ζωγραφίζει, μεταφέρει στο χαρτί τον τρόπο με τον οποίο, βλέπει, αντιλαμβάνεται, κατανοεί ή φαντάζεται τον κόσμο. Έτσι άλλες φορές ζωγραφίζει σκηνές από την καθημερινή ζωή του, αγαπημένα πρόσωπα και σκέψεις που το απασχολούν ενώ πολλές φορές δημιουργεί με την φαντασία του αυθεντικούς δικούς του κόσμους, ήρωες και καταστάσεις. Ανάλογα με τις δεξιότητες που η ηλικία και η ιδιοσυγκρασία του παιδιού καθορίζουν, οι ζωγραφιές μπορούν να έχουν πολλές και διαφορετικές μορφές.

Σε πολύ μικρές ηλικίες, οι ζωγραφιές μπορεί να έχουν την μορφή που πολλοί γονείς στις κουβέντες μας τις χαρακτηρίζουν μουντζούρες. Αρκετές είναι οι φορές που αυτές οι μουντζούρες που βλέπει ένας μεγάλος, δεν είναι παρά οι πρώτες προσπάθειες ενός μικρού ανθρώπου να εκφραστεί με καινούρια μέσα (χαρτί και μπογιές) δοκιμάζοντας πως αυτά «δουλεύουν» και με ποιόν τρόπο θα τα χρησιμοποιήσει καλύτερα για να κάνει μια ζωγραφιά. Μπορείς εύκολα να ξεχωρίσεις μια μουντζούρα ενός τρίχρονου ή ενός τετράχρονου από μια ζωγραφιά του. Ο απλούστερος τρόπος είναι να παρατηρήσεις αν το παιδί την ώρα που ζωγραφίζει είναι αφοσιωμένο, σκέφτεται, μιλάει λέγοντας μια ιστορία, ακόμη και περιγράφει τι ακριβώς είναι αυτό που ζωγραφίζει κάθε στιγμή, τότε, παρ’ όλο που το αποτέλεσμα έχει στα μάτια σου μορφή μουντζούρας, στα μάτια του παιδιού είναι ξεκάθαρο πως βλέπει αυτό ακριβώς που σκεφτόταν ή φανταζόταν πως ζωγράφιζε. Αν ένα παιδί σου δείχνει μια ζωγραφιά και εσύ βλέπεις μια μουντζούρα, ρώτησε με αγάπη το παιδί τι έχει ζωγραφίσει και άκουσε προσεχτικά την περιγραφή. Τα παιδιά είναι πολύ ειλικρινή. Αν απλά μουντζουρώνουν, θα σου πουν έκανα μουντζούρες. Αν όχι θα σου περιγράψουν τι έκαναν και θα χαρούν για την προσοχή και την επιβράβευσή σου.

Καθώς τα παιδιά εξοικειώνονται με τα υλικά που έχουν στην διάθεσή τους για να ζωγραφίσουν,  με το πέρασμα του χρόνου και την κατάλληλη ενθάρρυνση, βελτιώνουν και τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνουν την οπτική τους αντίληψη ή την φαντασία τους και οι ζωγραφιές τους αρχίζουν να γίνονται ολοένα και πιο ευανάγνωστες και για «μεγάλους».

Όλοι οι τρόποι που μπορεί κάποιος να χρησιμοποιήσει για να ενθαρρύνει ένα παιδί να εκφράζεται μέσα από την ζωγραφική είναι καλοί. Μόνο η αδιαφορία, η έλλειψη στοργής και οι επιπλήξεις μπορούν να κάνουν κακό.

Αν αποφασίσετε να στείλετε το παιδί σας σε ένα εργαστήρι ζωγραφικής, κάνετε ένα πολύ σημαντικό βήμα που αρχικά, δηλώνει στο παιδί σας, πως θεωρείτε την ζωγραφική τμήμα της συνολικής του παιδείας και αυτό έχει ίσως και την μεγαλύτερη βαρύτητα. Η συνέπειά σας στην απόφαση που θα πάρετε από κοινού με το παιδί σας, θα είναι καθοριστικό στοιχείο για την σοβαρότητα με την οποία εκπαιδεύετε το παιδί σας, να αντιλαμβάνεται την εικαστική παιδεία.

Όταν είμαι σε ένα μάθημα ζωγραφικής με παιδιά, με ενδιαφέρει πρώτα και κύρια, τα παιδιά να νιώθουν πως βρίσκονται σε ένα περιβάλλον που εμπνέει ασφάλεια, εμπιστοσύνη και θέλω τα παιδιά να είναι χαρούμενα και να γελούν. Νομίζω πως σε κανένα άλλο πλαίσιο ένα παιδί δεν μπορεί να δεχτεί γνωστικά ερεθίσματα και να τα αφομοιώσει, πόσο μάλλον να εκφραστεί καλλιτεχνικά. Με ενδιαφέρει τα παιδιά να λειτουργούν σαν ένα σύνολο μικρών ανθρώπων, να σέβονται και να αγαπούν τα παιδιά της ομάδας και φυσικά να αναπτύξουν φιλίες.

Ο διαφορετικός τρόπος με τον οποίο ζωγραφίζουν τα παιδιά της ίδιας ομάδας ένα κοινό θέμα, είτε αυτό είναι κάτι που βλέπουμε μπροστά μας, είτε είναι μια ζωγραφιά με αφορμή ένα θέμα που συζητάμε ή ένα θέμα φανταστικό είναι κάτι που αγαπώ ιδιαίτερα και το στηρίζω όσο περισσότερο μπορώ. Η αποδοχή των διαφορετικών τρόπων, της διαφορετικής ματιάς του κάθε παιδιού από μένα, οδηγεί αναπόφευκτα και στην καλλιέργεια των παιδιών όσο αφορά το κομμάτι κομμάτι της αποδοχής του διαφορετικού στην τέχνη μα και γενικά.

Τα μαθήματα ζωγραφικής με τα παιδιά, δεν μπορούν παρά να είναι ένα παιχνίδι με τα χρώματα και χώρο δράσης την παλέτα και το χαρτί ή τον μουσαμά. Αναμίξεις και μαγικές μεταμορφώσεις, τυχαία αποτελέσματα που με τον καιρό μπορούν να επαναληφθούν σκόπιμα καθώς το βίωμα μετατρέπεται σε γνώση. Γέλιο, εκμυστηρεύσεις για το πώς περάσαμε την εβδομάδα μας, το φαγητό που φάγαμε ή τις καινούριες περιπέτειες του σούπερ ήρωα που αγαπάμε. Όταν ένα παιδί ζωγραφίζει, όλα όσα κάνει είναι σωστά.

Οι βασικές αρχές της ζωγραφικής, του σχεδίου, του χρώματος όλα είναι ένα χαρούμενο παιχνίδι. Οι λεπτές δεξιότητες του παιδιού, η ικανότητά του στις απλές σχεδιαστικές λύσεις, οι χρωματικές ασκήσεις, δουλεύονται, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται μέσα από μια ζωγραφική που μοιάζει με παιχνίδι, χωρίς το παιδί να νιώθει πως κάνει εξάσκηση.

Η ελευθερία να εκφράζει το κάθε παιδί την φαντασία του και να μοιράζεται τις σκέψεις του, τις χαρές και τις λύπες του, τα όνειρα και τους φόβους του, είναι πολύτιμη. Όπως τα παιδιά με εμπιστεύονται, το ίδιο κάνω κι εγώ.

Καμιά φορά μιλάμε για ζωγράφους και τους τρόπους που ζωγράφιζαν. Είναι τόσο διαφορετικοί σαν εμάς και αυτό μας κάνει χαρούμενους.

Μη βιάζεστε να δείτε «ωραίες» ζωγραφιές. Δώστε χρόνο στο παιδί σας να μάθει ζωγραφική. Εμπνεύστε του την υπομονή και αφήστε το να βιώσει τον κόπο, την αφοσίωση και τον χρόνο που απαιτείται ΚΑΙ στην ζωγραφική όπως και ότι μαθαίνουμε προκειμένου να έχουμε όλο και καλύτερα αποτελέσματα.

Μετά από κάθε μάθημα ζωγραφικής με παιδιά νιώθω πάντα μα πάντα χαρούμενη.

Κλείνοντας θα πω ξεκάθαρα τι ΔΕΝ είναι μάθημα ζωγραφικής. Μάθημα ζωγραφικής δεν υφίσταται όταν τα παιδιά καλούνται να αντιγράψουν φωτογραφίες ή πίνακες ζωγραφικής που έχει επιλέξει κάποιος άλλος για αυτά, εξηγώντας τους βήμα βήμα πως θα «το κάνουν ίδιο» γιατί έτσι θα είναι «σωστό». Αυτός είναι ένας σίγουρος τρόπος να καταβαραθρώσουμε την αυτοεκτίμηση του παιδιού, μια και ξεκάθαρα του στέλνουμε το μήνυμα πως δεν μας αφορά η οπτική του αντίληψη και ουσιαστικά του ζητούμε να αντιγράψει την «καλή» οπτική αντίληψη άλλων. Να μην αναλύσουμε πως στην περίπτωση αυτή κάθε προσωπική έκφραση είναι σχεδόν αδύνατη και φυσικά πως τα παιδιά μπαίνουν σε μια διαδικασία ανταγωνισμού για το ποιος θα «κάνει την καλύτερη ζωγραφιά», κάτι που δημιουργεί εντάσεις και άγχος. Εδώ έχουμε να κάνουμε κατ’ ουσία με την χρήση του παιδιού σαν μέσο ικανοποίησης του γονέα- «πελάτη» που πρέπει να μείνει ικανοποιημένος με «ωραία» αποτελέσματα.

Αγαπήστε τις ζωγραφιές των παιδιών σας και τις ζωγραφιές όλων των παιδιών και εμπιστευτείτε ανθρώπους που κατέχουν το γνωστικό τους αντικείμενο και κυρίως ανθρώπους που αγαπούν τους ανθρώπους περισσότερο από τα λεφτά. Αυτά.

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Σ’ ευχαριστώ, γείτονα, που στόλισες.

Γράφει η Χριστίνα Βουμβουράκη 

Οι πόλεις μας την περίοδο των γιορτών φεγγοβολούσαν, τα βράδια. Οι δημοτικές αρχές εθιμοτυπικά φωταγώγησαν κεντρικές πλατείες και δρόμους. Τα καταστήματα, ακόμη νωρίτερα, στολίστηκαν φανταχτερά, για να καλλιεργήσουν το εορταστικό κλίμα και να προσελκύσουν όσο το δυνατόν περισσότερους πελάτες.

Ας μη γελιόμαστε, ακόμη κι όσοι δεν το παραδέχονται, υποκύπτουν στη μαγική γοητεία τους φωτός για κάποια, έστω, δευτερόλεπτα.   Γιρλάντες,  φιόγκοι, αστέρια, έλατα, Άγιοι Βασίληδες, φώτα που τρεμοπαίζουν ή αλλάζουν χρώματα, άλλα υπερβολικά ή κιτς, άλλα εκλεπτυσμένα κι άλλα εντυπωσιακά, πλημμύρισαν την πόλη με γιορτινό φως.

Πέρα από τις ενορχηστρωμένες εκδοχές του αστικού στολισμού, που συνήθως σχεδιάζονται από επαγγελματίες, εκείνο που προσωπικά με συγκινεί και θεωρώ ως την πιο αυθεντική έκφραση της χαράς των γιορτών είναι ο στολισμός των μπαλκονιών από τους ενοίκους των πολυκατοικιών. Κι αυτό γιατί ενώ ο εσωτερικός στολισμός σε ένα σπίτι γίνεται «για το καλό» ή «για τα παιδιά», η υπαίθρια διακόσμηση είναι συνήθως μια απλή χειρονομία συμμετοχής και συνδιαμόρφωσης της γιορτινής ατμόσφαιρας της γειτονιάς. Αυτή η εξωστρέφεια του φωταγωγημένου σπιτικού, κάνει το τοπίο φιλικό και γεννά μια ανεκτίμητη αίσθηση συνύπαρξης.

Γι αυτό λοιπόν, σ’ ευχαριστώ γείτονα, που μπήκες στον κόπο και στο μικρό έξοδο να στολίσεις το μπαλκόνι σου. Σ’ ευχαριστώ που κάθε βράδυ άφηνες το δικό σου φωτεινό ίχνος για να ξυπνάει το παιδί μέσα μου. Ακόμη και το πιο κιτς στολίδι το βρίσκω υπέροχο. Ακόμη και το πιο μικρό φωτάκι είναι ένα μεγάλο δώρο. Και ένα μεγάλο μπράβο, σε όσους, λιγοστούς, παρουσιάζουν μια ενιαία πρόταση στον στολισμό ολόκληρης της πρόσοψης της οικοδομής, όχι γιατί κάτι τέτοιο έχει ένα πιο άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα, αλλά γιατί προϋποθέτει τη συνεννόηση και την συμφωνία των ένοικων, που είναι συνήθως δύσκολο να επιτευχθεί. Τέλος, μια τεράστια αγκαλιά στους ελάχιστους που έβγαλαν ένα φωτάκι στον ακάλυπτο.

Με την ευχή αυτή η όμορφη πρακτική να περνάει από γενιά σε γενιά, όχι ως συνήθεια, αλλά ως συνειδητή ελάχιστη πράξη συμμετοχικότητας στη ζωή της πόλης. Καλή μας χρονιά.

 

Λίγα Λόγια για τη Χριστίνα Βουμβουράκη

Η Χριστίνα Βουμβουράκη, Θεσσαλονικιά αρχιτεκτόνισσα, συνεργάτης στο αρχιτεκτονικό γραφείο Ciconom Architects και πρόσφατα συνδημιούργος του εργαστήριου Esθήτα, που δραστηριοποιείται στον τομέα του κατά παραγγελία προσωποποιημένου δώρου με καλλιτεχνικό χαρακτήρα και του θεματικού σχεδιασμού πολιτιστικών δράσεων. Μιλάει στους γονείς για το πώς μπορούν τα παιδιά τους να γνωρίσουν με απλό τρόπο την αρχιτεκτονική, για το πώς μπορούμε όλοι να αγαπήσουμε πόλη μας και να την κάνουμε καλύτερη, για το πώς να βελτιώσουμε την γειτονιά μας και τον προσωπικό μας χώρο.

…και η εφηβεία είναι ωραία

 

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη | stheta.com

Από τότε που γέννησα την κόρη μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα την έκφραση «περίμενε να μπει στην εφηβεία…», σαν απειλή σχεδόν μιας τραγικής χρονικής περιόδου. Μπήκε λοιπόν στην εφηβεία και όλα μου φαίνονται μια χαρά, εντελώς φυσιολογικά θα έλεγα. Και λέγοντας φυσιολογικά εννοώ πως με αμφισβητεί όπως θα έπρεπε, με κοροϊδεύει για την ασχετοσύνη μου στα τεχνολογικά ζητήματα, ψοφάει στο γέλιο με τα μουσικά μου ακούσματα, γενικά με θεωρεί άνθρωπο του προηγούμενου αιώνα, με ειρωνεύεται, νευριάζει μαζί μου με ή χωρίς λόγο. Είναι πολύ γλυκιά και δεν με νευριάζει ποτέ. Νομίζω πως αυτό της σπάει τα νεύρα, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Παραείναι χαριτωμένη στα εφηβικά της ξεσπάσματα για να της θυμώσω. Κρατιέμαι μόνο σοβαρή, γιατί άμα μου ξεφύγει και το χαμόγελο που μεταφράζεται σε «πεθαίνω από θαυμασμό για την γλύκα σου», γίνεται έξαλλη.

Είμαι κατά της «φιλίας» μεταξύ μάνας και κόρης, θεωρώ πως είναι κουτό και δήθεν μοντέρνο σχέδιο που δεν έχει καλά αποτελέσματα. Δεν θέλω να ξέρω τα «μυστικά» της κόρης μου και σίγουρα θα έφριττε το παιδί να ξέρει τις σκέψεις που μοιράζομαι με τις φίλες μου. Μου αρέσει να είμαι η μαμά της, που της δίνει τα εφόδια για την ζωή ώστε να μην με χρειάζεται για να ζει χαρούμενη μακριά μου, ξέροντας ΠΑΝΤΑ πως θα είμαι κοντά της όποτε με θελήσει.

Νιώθοντας πως πλησιάζουν οι μέρες που θα ανοίξει τα φτερά της στους κόσμους που θα διαλέξει να πετάξει, ήθελα να περάσω χρόνο ποιότητας μαζί της φέτος. Ήθελα να κάνουμε κάτι εντελώς μόνες μας, κοριτσίστικο και γυναικείο μαζί.

Είμαι πολύ τυχερή γιατί ο διευθυντής της ανασκαφικής ομάδας Iklaina Archaeological Project, Δρ. Μιχάλης Κοσμόπουλος όπου εργάζομαι εδώ και αρκετά χρόνια, κατά τις ανασκαφικές περιόδους, στηρίζει τις οικογενειακές σχέσεις των εργαζομένων του με αγάπη και υπευθυνότητα και έτσι μου έδωσε την άδειά του να δουλέψει η Κατερίνα, εθελοντικά και υπό την επίβλεψή μου, μαζί μου. 

Από την άνοιξη ακόμη ήμασταν και οι δυο μας πολύ χαρούμενες για το επερχόμενο χαρούμενο γεγονός. Οργανώσαμε το περίφημο road trip Θεσσαλονίκη-Πύλος με δύο διανυκτερεύσεις στις κουμπάρες που είναι και οι καλύτερές μου φίλες. Στο αμάξι ακούγαμε εναλλάξ τις μουσικές μας, με γέλια. Σταματήσαμε για φαγητό σε ένα όμορφο μέρος, που μας άρεσε, ανοίξαμε τα τάπερ μας και μοιραστήκαμε τα πάντα. Η Κατερίνα πλήρωνε τα διόδια με συνέπεια σούπερ συνοδηγού. Δεν μιλούσαμε πολύ μα νιώθαμε πολύ κοντά η μια στην άλλη. Που και που έλεγα καμιά ιστορία που ερχόταν και η Κατερίνα σχολίαζε πράγματα που βλέπαμε. Όχι δεν είπαμε τα εσώψυχά μας. Αυτό το έκανε η κάθε μια μόνη της με τις φίλες της. Εγώ με τις φίλες μου, Ρούλα και Έλενα καθ’ οδόν σε Περαιά και Κόρινθο, όταν τα παιδιά κοιμόταν και η Κατερίνα στις δικές της μέσω viber από το κινητό της. Μοιραζόμασταν όμως το ταξίδι, το φαγητό μας, τις διαφορετικές ερμηνείες των τοπίων που διασχίζαμε. Μιλούσαμε με ενθουσιασμό για την καταιγίδα που βλέπαμε στο βάθος του ορίζοντα και το γλεντούσαμε όταν ορμούσαμε με το αμαξάκι μας βουρ μέσα της. Βλέπαμε τα ζώα που σχημάτιζαν τα σύννεφα. Σταματούσαμε για τσίσα στην εθνική και φύλαγε η μία τσίλιες στην άλλη. 

Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, με εξέπληξε, παρ’ όλο που το περίμενα, με την συνέπεια, την διάθεσή της για γνώση και την εργατικότητά της. Ακόμη την έβλεπα πως μένοντας πλάι μου σε όλη την διάρκεια της εργασίας μου, στον πάγκο συντήρησης κεραμικής, όχι πως δεν το ήξερε θεωρητικά, αλλά βίωνε τον ενθουσιασμό μου, την λατρεία μου για το αντικείμενο εργασίας μου. Το εκλάμβανε από την λάμψη των ματιών μου, από το γεγονός πως όσες ώρες και αν περνούσαν, ήμουν χαρούμενη σκυμμένη πάνω στα λατρεμένα προϊστορικά κεραμικά, καμία σκέψη δεν με αποσπούσε από την αφοσίωση μου στην εργασία μου. Αυτό όμως το έβλεπε και τριγύρω της, στους συναδέλφους μου, που είμαστε όλοι μας τρελαμένοι και λατρεύουμε την δουλειά μας. Ακόμη έβλεπε την δύναμη της ομάδας, τον σεβασμό και την αλληλεπίδραση του επιστημονικού έργου πολλών ειδικοτήτων, εργασία με έντονους ρυθμούς μα και χαμόγελα. Επειδή όλα αυτά δεν είναι καθόλου δεδομένα σε εργασιακά περιβάλλοντα της χώρας μας, στον χώρο της αρχαιολογίας, μάλλον φαντάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, το παιδί κατάλαβε ακριβώς πως νιώθω. Γιατί πολλές φορές με άκουγε να εξαγριώνομαι με συντηρητές που έχω δει να ξεφυσάνε από βαρεμάρα και να περιμένουν πως και πώς να τελειώσει η βάρδιά τους, ενώ στο ενδιάμεσο πίνουν καφέδες, πάνε βόλτες, κουτσομπολεύουν, έχουν μεταξύ τους κόντρες και μόνο στο αντικείμενο της δουλειάς τους δεν έχουν το μυαλό τους. Με έβρισκε παράλογη και αυστηρή. Βίωσε λοιπόν ένα περιβάλλον όπου άνθρωποι λατρεύουν την δουλειά τους, δεν λογαριάζουν κούραση και κόπο, συνεργάζονται αρμονικά και διάγουν το επιστημονικό τους έργο με αξιοπρέπεια. Ένιωσα πως κατάλαβε τον θυμό μου για ότι συμβαίνει στην χώρα μας στο επίπεδο αυτό. Με κοιτούσε συχνά με το βλέμμα που έλεγε: «πόσο δίκιο είχες ρε μαμά…» Θεωρώ μεγάλο δώρο αυτό που βίωσε. Κουβεντιάζοντας ένιωσα πως κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι να σέβεσαι την εργασία σαν έννοια. Και νιώθω ευγνωμοσύνη για την ομάδα μας που την αγκάλιασε με αγάπη. 

Μετά την δουλειά κάναμε μπάνια μαζί, αποκτήσαμε αγαπημένα μέρη για βουτιές, φαγητό και βόλτες. Μοιραστήκαμε το ίδιο δωμάτιο, φόρεσε ωτοασπίδες για να μην με ακούει να ροχαλίζω και γελούσε με τα καλλυντικά μου και φυσικά τα ρούχα μου. Τα βράδια με τους φίλους μου από την δουλειά, με είδε να γελάω ανέμελη με χαζά αστεία, να βρίζω, να χαλαρώνω με ένα τσιπουράκι, να καπνίζω και την έβλεπα που με κοιτούσε παράξενα ευτυχισμένη. Ένιωθα πως με ένιωθε, ίσως για πρώτη φορά. Πως γνώρισε μια πτυχή της μαμάς της που δεν θα μπορούσε να γνωρίσει με άλλο τρόπο. 

Δεν είναι υπερβολή αν πω, αλήθεια σας λέω, πως είδα πρώτη φορά τη κόρη μου να γελάει από την ψυχή της. Πρώτη φορά την είδα να με κοιτάζει και να με καταλαβαίνει. Πολλές φορές κάθε μέρα. Την ένιωθα να νιώθει σαν να ξαλάφρωνε. Γιατί ας πούμε είδε πως η μαμά της, που δουλεύει πολύ, αυτή η κουρασμένη γυναίκα, που όλο έχει άγχος με τους λογαριασμούς, που κάνει σαν τρελή για να βρει χρόνο να ζωγραφίσει και να γράψει το τρελό της βιβλίο, που έγινε ξανά φοιτήτρια και τρέχει στην Σχολή Καλών Τεχνών μες την χαρά της τα πρωινά, που βρίζει όσο κάνει οικιακά που τα σιχαίνεται, που θέλει να μαγειρέψει καταπληκτικά φαγητά αλλά πολλές είναι οι φορές που δεν προλαβαίνει, που λατρεύει να γελάει τρανταχτά αλλά δεν έχει χρόνο να συναντήσει τις φίλες τις για τεράστια χρονικά διαστήματα, που βγαίνει από τα ρούχα της με τους όσους καταλαμβάνουν εργασιακές θέσεις που δεν τους αξίζουν, η γυναίκα αυτή, έχει σοβαρούς λόγους που είναι έτσι. Ή απλά είναι έτσι. Και δεν χρειάζεται να της πως τα εσώψυχά μου. Νιώθω πια πως τα ξέρει όλα. 

Νιώθω πολύ περήφανη για την κόρη μου, και βλέπω πως και αυτή, είναι περήφανη για μένα. Όχι γιατί ήμαστε καταπληκτικές, μα γιατί είμαστε ακριβώς αυτές που είμαστε. Οι αληθινοί μας εαυτοί. Και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω, γιατί είναι αλήθεια. 

Τόλμησε κι εσύ ένα ταξίδι με το παιδί σου που είναι στην εφηβεία.

Διαμαντένιο δώρο είναι.

 

Photo by Andrew Robles on Unsplash 

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

 

ΙΣΤΟΡΙΕΣ: Το Δέντρο της τρελογιαγιάς _ της Λώρη Κέζα

treekeza

Γράφει η Λώρη Κέζα, για τις Πυγολαμπίδες στο κλουβί.

Φέτος το δέντρο θα το στολίσω εγώ, τελεία και παύλα, δεν αφήνω σε κανέναν άλλο την ευθύνη. Ούτε στην Καρολίνα την αδελφή μου ούτε στην Κάρολ τη γιαγιά μου, την τρελογιαγιά μου.

Καταρχάς να συστηθώ. Είμαι η Βιργινία Δρόσου και λατρεύω τα φωτάκια στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Λατρεύω τις στολισμένες βιτρίνες και τους πλυμένους κουραμπιέδες. Τους πλένω τους κουραμπιέδες για να μη με πνίγει η ζάχαρη άχνη. Η αδελφή μου παλιά την έλεγε «ζάχαρη αράχνη», αλλά τώρα που μεγάλωσε και κατάλαβε πόσο τεράστιο ήταν ο λάθος της, λέει ότι έκανε πλάκα. Σιγά μην έκανε τέτοια πλάκα όταν ήταν τριών ετών. Ζάχαρη αράχνη, ζάχαρη κουνούπι. Χα και πάλι χα, δηλαδή χα χα.

Από τους γονείς μου δεν περιμένω λαμπάκια και μπαλίτσες στην ώρα τους. Ξέρω ότι αν δε φροντίσω εγώ, η μαμά θα φτάσει λαχανιασμένη από τη δουλειά την παραμονή των Χριστουγέννων, θα αρχίσει να ξεφυσάει, θα πάμε στο Πεδίον του Άρεως να βρούμε ένα ψωραλέο δέντρο. Το Πεδίον του Άρεως είναι ένα μεγάλο πάρκο, κοντά στο σπίτι. Εκεί πουλάνε γιορτινά έλατα από την 1η Δεκεμβρίου. Αν όμως περιμένεις μέχρι την παραμονή, θα βρεις τα τελευταία, αυτά που δεν τα αγόρασε κανείς επειδή είναι μαδημένα και σαν άρρωστα.

Από τους γονείς μου δεν περιμένω φάτνη και στολίδια. Ο μπαμπάς μου θα βρει ένα σούπερ δέντρο σε κάποιο άλλο σπίτι, θα βγάλει φωτογραφίες, δηλαδή το ξένο δέντρο με τη φάτσα του, θα τις ανεβάσει στο facebook για να το δουν οι φίλοι του και θα το πιστέψει. Δηλαδή θα πιστέψει ότι αυτό το δέντρο είναι το δικό του δέντρο. Βεβαίως να πω ότι μας παίρνει πολύ ωραία δώρα. Κανονικά δώρα και όχι βιβλία όπως η μαμά. Βασικά η μαμά αγοράζει σε εμάς τα δώρα που θα ήθελε να κάνουν σε εκείνη. Βιβλία και ζακετούλες με κουμπιά. Έλεος με τα κουμπιά.

Για την τρελογιαγιά μου την Αμερικάνα, δεν το συζητώ. Η υπόθεση «Χριστούγεννα» έχει πάντα ένα στοιχείο έκπληξης. Πριν σας περιγράψω τι μας έκανε πέρσι θα σας πω ότι, όταν η Καρολίνα ήταν μωρό, στόλισε το δέντρο με παιδικά καλτσάκια. Ευτυχώς ήταν καινούργια μωρουδιακά καλτσάκια, δεν ήταν ιδρωμένες κάλτσες μετά τη γυμναστική. Ήταν τόσο δα, μικρά σαν πατουσάκια. Εμένα όμως με πιάνει φόβος κάθε χρονιά μην τυχόν και στολίσει δέντρο με βρακάκια, δηλαδή με τα δικά μου εσώρουχα. Δεν θέλω ούτε να το φανταστώ, δέντρο με σλιπάκια. Ικανή την έχω.

Αν μαθευτεί ότι κρεμάσαμε βρακιά αντί για μπάλες, θα πρέπει να μετακομίσω σε σπηλιά, κατά προτίμηση σε αφρικανικό βουνό. Υπάρχει και μια λεπτομέρεια, πολύ πιο ντροπιαστική. Σε μερικά έχουν φύγει κλωστές και κρέμονται τα λάστιχα. Δεν ντρέπομαι όμως για το ξεχείλωμα και τις κλωστές. Τα εσώρουχα τα λένε και «ασπρόρουχα», αλλά τα δικά μου είναι ροζόρουχα. Ροζ με φραουλίτσες. Αν μαθευτεί στην τάξη… Όχι, όχι, δεν θα μαθευτεί. Ποτέ των ποτών.

Η γιαγιά μου ζει στα Βίλια, σε ένα αγρόκτημα με ζωάκια. Το αγαπημένο της είναι η Λόλα, η γάτα. Τα Χριστούγεννα έρχεται πάντα και μένει στο σπίτι μας στην Κυψέλη. Η γιαγιά εννοώ, όχι η γάτα. Πέρσι λοιπόν η μαμά είχε ξεχάσει πάλι να στολίσει δέντρο ή μάλλον το μετέθετε κάθε μέρα. «Αύριο θα πάμε, αύριο το απόγευμα, το υπόσχομαι». Τερατώδες ψέμα. Βεβαίως η μαμά δε θέλει να τη λέμε ψεύτρα και πολύ τσαντίζεται όταν τη λέω έτσι. Τα ψέματά της τα ονομάζει «ανακρίβειες». Για το δέντρο λέει ότι είναι «ζήτημα συνεχούς αναβολής» δηλαδή ψέμα κάθε μέρα. Ο μπαμπάς είχε φωτογραφηθεί σε κάμποσα ξένα δέντρα και αυτό ήταν αρκετό για εκείνον. Ζει μέσα στο κινητό του. Εντάξει. Υπερβάλλω. Ζει μέσα στο κινητό, το τάμπλετ και τον υπολογιστή.

trelogiagia

Το εξώφυλλο του βιβλίου "10 μέρες στην τρελογιαγιά" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.


Έφτασε λοιπόν η γιαγιά στο σπίτι μας την προπαραμονή πέρσι και ακόμη δεν είχαμε στολίσει δέντρο. Μας είπε λοιπόν ότι το δέντρο είναι έκπληξη, ότι είναι τεράστιο, όσο δε φανταζόμαστε και ότι έχει μια υποψία ότι δε χωράει στο σπίτι, ότι δηλαδή είναι πιο ψηλό από το ταβάνι. Έκανε μερικά τηλεφωνήματα και μας είπε ότι βρήκε λύση. Είπε ότι την άλλη μέρα θα πάμε οι τρεις μας να δούμε τι μας έχει ετοιμάσει. Κανόνισε να έρθουν μαζί και οι κολλητές της, μια γιαπωνέζα ξεναγός που τη λένε Ακίκο και μια σουηδή δημοσιογράφος που τη λένε Αριάν.

Την παραμονή των Χριστουγέννων ξυπνήσαμε και στολιστήκαμε αλλά όχι σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα. Δε φορέσαμε μπάλες και φωτάκια, απλά βάλαμε τα πιο καινούρια ρούχα μας και παπούτσια μπαλαρίνες. Η γιαγιά ήξερε ότι με τις μπαλαρίνες θα μας ελέγχει. Δεν μπορούμε να τρέξουμε ούτε να κουτρουβαλήσουμε σκαλιά με σόλες που γλιστράνε.

Μπήκαμε σε ένα ταξί και πήγαμε στην πλατεία Συντάγματος. Σταματήσαμε έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Απέξω μας περίμεναν οι φίλες της γιαγιάς. Μας χαιρέτησαν, μας φίλησαν και μας έβαλαν στα μάτια από ένα μαντίλι, σαν να παίζουμε τυφλόμυγα. Κάναμε μερικά βήματα και φώναξαν όλες μαζί «έκπληξη» και μας αποκάλυψαν ένα δέντρο τόσο ψηλό που θα έφτανε στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας. Ένας κύριος με στολή, χρυσά κουμπιά και καπέλο με φτερά μάς είπε πολύ επίσημα: «Δεσποινίδες μου, αυτό το δέντρο είναι δικό σας, μόνο για εσάς, δώρο από τη γιαγιά σας». Εντάξει, βούρκωσα. Δάκρυσα κιόλας. Η γιαγιά νόμισε ότι συγκινήθηκα και με αγκάλιασε. Της έδωσα μια σπρωξιά και ούρλιαξα «με περνάς για ηλίθια;». Αυτό ήταν το δέντρο του ξενοδοχείου, όχι το δικό μας.

Το λόμπι του ξενοδοχείου είναι λίγο πιο μεγάλο από το σπίτι μας και έχει στη μέση καναπέδες μεγάλους όσο το σαλόνι μας. Κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος, σε χαρούμενο κλίμα του τύπου «τρίγωνα κάλαντα». Όταν ούρλιαξα, όλοι σταμάτησαν να μιλούν, να περπατούν. Με κοίταξαν περιμένοντας τι άλλο θα κάνω. Η γιαγιά επέμεινε. «Είναι δικό σου αυτό το δέντρο, το έφερα εδώ, επειδή δε χωράει στο σπίτι. Κοίτα πόσο ψηλό είναι. Δεν υπάρχει πιο ψηλό δέντρο σε όλη την Αθήνα». Η Καρολίνα ήταν ενθουσιασμένη. Μετρούσε τις μπάλες. Έκανε τον γύρο του δέντρου χοροπηδώντας. Κατόπιν προχωρήσαμε στο αίθριο, που είναι σαν εσωτερικός κήπος. Ήταν όμορφα, αλλά εγώ ήμουν εκνευρισμένη.

Παραγγείλαμε χυμό πορτοκάλι για όλες μας, με τη διαφορά ότι η τρελογιαγιά με τις φίλες της έβαλαν και σαμπάνια στο ποτήρι. Ναι, χυμό πορτοκάλι με σαμπάνια, ένα ανακάτεμα που το λένε «Μιμόζα». Κοκτέιλ Μιμόζα. Ήπιαν λοιπόν τα κοκτέιλ τους και άρχισαν να σιγοτραγουδάνε κάτι παλιά τραγούδια της Τζάνις Τζόπλιν, από τη δεκαετία του ’60, κι όλο έλεγαν «κρίμα το κορίτσι, τι κρίμα το κορίτσι». Εκνευρίστηκα περισσότερο. Δεν ήθελα να ακούσω άλλη μια φορά την ιστορία της ταλαντούχας Τζάνις που πέθανε από ναρκωτικά, τότε που η γιαγιά ήταν νέα. Μετά θυμήθηκαν έναν άλλο τραγουδιστή, και τι ωραίος που ήταν ο Τζιμ Μόρισον κι όλο έλεγαν «κρίμα το παιδί, τι κρίμα το παιδί». Κι αυτός από ναρκωτικά πέθανε. Ο σερβιτόρος που τις άκουσε να τραγουδούν παλιά ροκ, τις κέρασε μια ακόμα Μιμόζα. Δεν υπάρχει σωτηρία, παντού ρεζίλι γινόμαστε με τις τρελόγριες, τις κοιτούσαν όλοι πώς τραγουδούσαν. Ευτυχώς δε χόρεψαν.

Η Καρολίνα πάντως ήταν πολύ ευτυχισμένη. Της άρεσε η έκπληξη. Δεν την πείραξε που ήταν ένα δέντρο για όλους. «Εγώ το βλέπω σαν δικό μου δέντρο, ολοδικό μου. Δε με πειράζει που είναι σε ξενοδοχείο. Μου το χάρισε η γιαγιά». Αυτό το θέμα λοιπόν το κουβεντιάζουμε από πέρσι. Αν είναι δικό μας ή όχι το δέντρο στη Μεγάλη Βρετανία. Με την ίδια λογική μπορώ να χαρίσω στη γιαγιά μου την Ακρόπολη. Η Καρολίνα λέει ότι μπορούμε να το κάνουμε. Δε χρειάζεται να πάρουμε την Ακρόπολη στο σπίτι για να είναι δική μας. Μπορεί να είναι και δική μας και των άλλων. Δηλαδή η χαρά που παίρνω όταν βλέπω την Ακρόπολη δε μειώνεται επειδή κι άλλος κόσμος έχει την ίδια χαρά.

Αυτό που είπα κάποια στιγμή στην Καρολίνα είναι ότι το δέντρο δεν το πλήρωσε η γιαγιά. Κανονικά ένα δώρο το αγοράζεις. Κι αυτό έγινε μεγάλο θέμα συζήτησης. Έχει άραγε μεγαλύτερη αξία μια ανθοδέσμη που θα αγοράσεις από ανθοπωλείο από ένα μπουκέτο αγριολούλουδα που μάζεψες στο λιβάδι για να τα προσφέρεις; Κι εγώ χάρισα το αγαπημένο μου πουλόβερ στον Λουκά, τον συμμαθητή μου, και είναι το πιο ωραίο δώρο που έχω κάνει ποτέ. Δεν το πλήρωσα. Τον σκέφτομαι να το φοράει και με πιάνει ταχυπαλμία. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα.

Το σκέφτομαι έναν χρόνο τώρα και λίγο το μετανιώνω που έκανα σκηνή και ούρλιαξα όταν η γιαγιά παρουσίασε το δέντρο της. Ήθελε να χαρούμε, να νομίσουμε ότι είναι δικό μας το πιο ωραίο, το πιο μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης. Έλαμπε το πρόσωπό της όταν μας το έδειχνε. Φέτος λοιπόν θα ανταποδώσω, είμαι ανάμεσα στο να της χαρίσω την Ακρόπολη ή τον Πύργο του Άιφελ. Αυτή η χειρονομία μου θα είναι δώρο, θα είναι και συγγνώμη για την περσινή υστερία μου. Θα είναι και μια μικρή εκδίκηση για την περίπτωση που σκέφτηκε ότι θα πιστέψω το ψέμα της, δηλαδή την ανακρίβεια.

Λώρη Κέζα

Δεκέμβριος 2016

lori-keza

Η Λώρη Κέζα γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνασ και είναι δημοσιογράφος. Γράφει ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Το τελευταίο της βιβλίο “10 μέρες στην τρελογιαγιά” από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, ήταν η αφορμή για αυτή τη μικρή ιστορία με την Βιργινία.

Την ευχαριστούμε από την καρδιά μας!

ΔΙΑΒΑΖΩ: Ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο παρέα με τον Λάμπη την πυγολαμπίδα

xristoygenniatikooneiro

Τη Λίνα Σωστηροπούλου τη γνώρισα από κοντά πριν από μερικές εβδομάδες, όταν επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη για να γνωρίσει τους αναγνώστες της και να παρουσιάσει τα βιβλία της. Είναι ένας άνθρωπος με έκδηλη φαντασία και παρορμητισμό και έτσι δεν κατάφερα να αντισταθώ: της ζήτησα να μπλέξει μέσα στο παραμύθι της τον Λάμπη, την πυγολαμπίδα, και να δώσουμε εμείς το τέλος. Το έκανε με μεγάλη χαρά!

Ο διαγωνισμός μας είναι αυτός και εμείς θέλουμε να παρουσιάσουμε τους 3 νικητές, που θα λάβουν ένα αντίτυπο του βιβλίου “Ένα Χριστουγεννιάτικο Όνειρο”, από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Έναν νικητή θα αναδείξετε εσείς, έναν εγώ και η Ολυμπία (όταν της διαβάσω τις απαντήσεις) και έναν η Λίνα Σωτηροπούλου. Μπορείτε λοιπόν να αφήσετε το σχόλιό σας, με την αγαπημένη σας εκδοχή. 

Σας ευχαριστώ όλους για τη συμμετοχή σας και να πω σε όλους αυτούς που συμμετείχαν αφήνοντας απλώς το όνομά τους, πως η συμμετοχή τους δεν είναι έγκυρη.

Η Λίνα Σωτηροπούλου έγραψε για εμάς:

>> Πυγολαμπίδες στο κλουβί, γίνεται; Γίνεται! Όλα γίνονται αλλά όχι για πολύ και σίγουρα όχι για τον Λάμπη. Του Λάμπη του αρέσουν οι βόλτες, να πετάει από δω και από κει και να είναι ελεύθερος. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να το σκάσει – για λίγο – και να πετάξει μακριά. Κάπου εκεί σε μια από τις βόλτες του άκουσε ένα μικρό κοριτσάκι να ζητάει συνεχώς δώρα. Πολλά δώρα. Αυτό φυσικά δεν είναι περίεργο για ένα μικρό παιδί, το περίεργο ήταν που όλοι του έφερναν ό,τι και να ζητούσε και το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι όλα εκείνα τα δώρα τα στοίβαζε στο δωμάτιό της χωρίς να τα ανοίγει. Έτσι λοιπόν ο Λάμπης αποφάσισε να τρυπώσει στο δωμάτιό της και να ανακαλύψει ποιο ήταν το σχέδιό της, γιατί σίγουρα είχε κάποιο σχέδιο. Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έγινε κάτι μαγικό. Ένα έλκηθρο προσγειώθηκε έξω από το παράθυρό της και το κοριτσάκι εκείνο το βράδυ έγινε βοηθός του Άγιου Βασίλη. Μαζί μοίρασαν τα δώρα στα παιδιά του κόσμου, όλα , ακόμα και αυτά που είχε μαζέψει στο δωμάτιό της. Ο Λάμπης φυσικά δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα διαφορετικό από το να τρυπώσει μαζί τους στο έλκηθρο. Ναι, θα γινόταν και ο Λάμπης βοηθός του Άγιου Βασίλη! Όμως μη φανταστείτε ότι είναι εύκολη δουλειά.‘Έτσι ο Λάμπης κάποια στιγμή κουράστηκε και για να ξεκουραστεί τρύπωσε μέσα στην τσέπη του Άγιου Βασίλη. Αυτό δεν ήταν και πολύ καλή ιδέα, γιατί όταν ξύπνησε, ο Άγιος Βασίλης βρισκόταν ήδη στο δωμάτιό του, είχε φορέσει τις πιτζάμες του και η στολή του βρισκόταν μέσα σε ένα μεγάλο καλάθι μαζί με άλλα άπλυτα ρούχα, δικά του και των ξωτικών. Δε μπορούσε να βγει από εκεί μέσα με τίποτα. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν μπορούσε να τον βοηθήσει γιατί κανείς δεν ήξερε που βρισκόταν. Και αν κάποιος έπλενε τις στολές;  Όχι , αυτό δεν έπρεπε να συμβεί με τίποτα.

Έπρεπε να βρεθεί ένας τρόπος ο Λάμπης να επιστρέψει στο κλουβί με τις άλλες πυγολαμπίδες και σίγουρα πριν την πρωτοχρονιά, για να μην ανησυχήσει κανένας. Εσείς παιδιά γνωρίζετε που είναι ο Λάμπης! Σκεφτείτε έναν έξυπνο και πρωτότυπο τρόπο για να σωθεί ο Λάμπης και να γυρίσει πίσω. Οι τρεις καλύτερες ιδέες θα κερδίσουν από ένα βιβλίο  «Ένα χριστουγεννιάτικο όνειρο», της Λίνας Σωτηροπούλου, από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

Η συνέχεια που έδωσαν οι αναγνώστες των Πυγολαμπίδων στο κλουβί

  1. για καλή του τύχη, η Κυρά-Αγιοβασίλενα, έκανε έναν τελευταίο έλεγχο στα άπλυτα για τυχόν τρύπες, πριν βάλει την ΑγιοΒασιλομπουγάδα της. Και ευτυχώς που το έκανε αυτό, γιατί η τσέπη της στολής του Αη Βασίλη ήταν λίιιιγο μασουλημένη από τον άτακτο Ρούντολφ, όταν ο Αη Βασίλης του πρόσφερε το τελευταίο καρότο στο σπίτι του μικρού Απόστολου, και χρειαζόταν λιγάκι μπάλωμα. Παίρνει λοιπόν η Αγιοβασίλενα την κόκκινη κλωστή της και τη μεγάλη σακοράφα και μια και δυο τρυπάει και ξανατρυπάει τη μισοφαγωμένη τσέπη.
    …..ώσπου σε μια τρυπησιά ακούει ένα δυνατό ΑΑΑΑΑΑΟΥΤΣ!!!!! Κοιτάζει μέσα και τι να δει???? Μια μικρή τοσοδούλα πυγολαμπίδα, να πασχίζει μάταια να ξεφύγει από την μεγάλη σουβλερή βελόνα!!!
    – Τι κάνεις εσύ εδώ μικρούλη???? τον ρωτάει με τα άπταιστα πυγολαμπικά της…(ευτυχώς που είχε παρακολουθήσει την περασμένη χρονιά μαθήματα ξένης γλώσσας και τώρα ήξερε να μιλάει με όλα, σχεδόν, τα ήμερα και άγρια ζωάκια ολόκληρου του κόσμου!!!!)
    Αφού λοιπόν η μικρή πυγολαμπίδα, που την έλεγαν Λάμπη, της διηγήθηκε ολόκληρη την περιπέτεια του, αποφάσισε η Κυρά-Αγιοβασίλενα να τον βοηθήσει να γυρίσει στο σπιτικό του….
    Ξύπνησε άρον-άρον τον Αη Βασίλη και τον έστειλε με το μαγικό του έλκηθρο να επιστρέψει τον Λάμπη στην ζεστασιά της αγαπημένης του φωλίτσας….
    Ίσα-ίσα πρόλαβαν μη τους προφτάσει η Αυγή….
    Και τώρα ο μικρούλης Λάμπης ζουζουνίζει χαρούμενος στο χρυσαφένιο μικρό κλουβάκι του μαζί με τις άλλες πυγολαμπίδες….
  2. Ο Λάμπης χρησιμοποιεί το κουδουνάκι από το σκούφο του Αη Βασίλη κι έτσι τον ανακαλύπτουν τα ξωτικά.
  3. Μπορεί να πάρει μια κορδέλα από τα δώρα να κρεμαστεί, και έτσι όπως θα πέφτει να βρει ξανά τη διαδρομή του
  4. «…την ώρα που θα ανοίξει η γυναίκα του Αη Βασίλη το καλάθι με τα άπλυτα, ο Λάμπης θα πεταχτεί μέσα από τα ρούχα και έτσι θα ελευθερωθεί…τόσο απλά..»
  5. Εφόσον ο Λάμπης είναι πυγολαμπίδα, θα μπορούσε με μια μαγική χριστουγεννιάτικη ευχή να κάνει την κοιλίτσα του να λάμψει τόσο πολύ που θα φωτίσει όλο το καλάθι. Μέσα από τις τρυπούλες της πλέξης του καλαθιού των άπλυτων, η λάμψη αυτή θα ξεχυθεί και εκτός αυτού, μέσα στο δωμάτιο! Και που ξέρετε? ίσως ξυπνήσει από το φως ο Αη Βασίλης ή την δει από το παράθυρο κάποιο ξωτικό που θα περνάει εκείνη την ώρα από έξω ή ίσως ο σκύλος ή η γάτα του Αγίου που κοιμούνται δίπλα του στο χαλάκι δίπλα από το τζάκι παραξενεμένα αρχίζουν να γαβγίζουν ή να νιαουρίζουν μπροστά από το καλάθι! Έτσι, θα τον ανακαλύψουν τον μικρούλη Λάμπη, εύκολα και γρήγορα και η περιπέτειά του θα λάβει τέλος, μιας και ο Άγιος θα τον στείλει πίσω στο κλουβί του με το μαγικό του έλκηθρο!
  6. Το επόμενο πρωί της πρωτοχρονιάς τα ξωτικά αναλαμβάνουν δράση συμμαζεύοντας και καθαρίζοντας το εργαστήρι του Αη Βασίλη, για να είναι έτοιμο για την επόμενη χρονιά. Μαζεύουν τις περίσσειες κορδέλες, τα χαρτιά περιτυλίγματος και ούλη τη χρυσόσκονη από το πάτωμα. Τέλος, ετοιμάζονται να βάλουν στο πλυντήριο τη στολή του για να τη διατηρήσουν καθαρή και κατακόκκινη. Τότε είναι που ο Λάμπης λάμπει με όλη τη του τη δύναμη και κατορθώνει να γίνει ορατός σε ένα από τα ξωτικά, το οποίο όμως τον περνάει για χρυσόσκονη!
    – Τι πολύ χρυσόσκονη είναι αυτή μέσα στην τσέπη του άγιου Βασίλη; αναρωτιέται το ξωτικό.
    – Όχι, όχι, εγώ μια πυγολαμπίδα είμαι και απλά φωσφορίζω! απαντάει ο Λάμπης τρομαγμένος.
    – Μάλλον θέλει καλό πλύσιμο για να καθαρίσει. Μονολογεί το ξωτικό, το οποίο δεν άκουσε τον Λάμπη.
    – Σε παρακαλώ, άκουσε με. Μη με πλύνεις, θα ξεβάψω κ η στολή θα γίνει κατακίτρινη. Για σκέψου, του χρόνου ο άγιος Βασίλης θα είναι κίτρινος! Φωνάζει ο Λάμπης με όλη του τη δύναμη.
    – Καλύτερα να την τινάξω λίγο πρώτα, μονολογεί ξανά το ξωτικό.
    Και γυρίζει τη στολή ανάποδα και με όλη του τη δύναμη την τινάζει στον αέρα! Ο Λάμπης, αν και λίγο ζαλισμένος, βρίσκεται ελεύθερος στο πάτωμα!
  7. Στην τσέπη του παντελονιού του αη Βασίλη υπήρχε η μαγική αστερόσκονη που όταν την πετά ψηλά το έλκηθρο σηκώνεται στον ουρανό… Έτσι λοιπόν έκανε και ο Λάμπης… Πέταξε ψηλά την αστερόσκονη και άρχισε να πετά ψηλά… Είδε όλα τα σπίτια και τις καμινάδες που κάπνιζαν εκείνο το κρύο βράδυ… Έτσι, μαζί με τις χιονονιφάδες που έπεφταν χορεύοντας απαλά στον αέρα προσγειώθηκε κι αυτός στο κρεβάτι του, έτοιμος να ονειρευτεί ξανά την όμορφη αυτή περιπέτεια!
  8. Μόλις έπιανε τα ρούχα ο Άγιος Βασίλης για να βάλει πλυντήριο θα πηδούσε έξω από το καλάθι και μέσα από την καμινάδα θα έβγαινε έξω!φυσικά το τζάκι θα ήταν σβηστό μην μας γίνει φλαμπέ η αγαπημένη μας πυγολαμπίδα!
  9. Κ έτσι εκεί που είχε χάσει κάθε ελπίδα για να βγει! Εμφανίστηκαν οι φίλοι του οι πυγολαμπίδες γιατί είχαν ακολουθήσει κ εκείνοι την απίστευτη διαδρομή κ χέρι χέρι βοήθησαν τον Λάμπη να σκαρφαλώσει από το τεράστιο καλάθι με πολλή ησυχία για να μην ξυπνήσουν τον Άι Βασίλη! Κ με ένα αυτοσχέδιο αερόστατο γύρισαν πίσω!
  10. Μόλις έστειλα γραμμα στον Άγιο Βασίλη να ψάξει στην τσεπη του να βρει το Λάμπη και να τον στείλει πίσω στο κλουβί γιατί οι άλλες πυγολαμπίδες νιώθουν μοναξιά και στεναχωριούνται!!
  11. Η λύση είναι να στείλουμε εν γράμμα στον Άγιο Βασίλη όχι για να του ζητήσουμε κάποιο δώρο αλλά για να ελευθερώσει τον Λάμπη.
  12. Ο Λάμπης τότε άρχισε να τραγουδάει με την ψιλή φωνούλα του Χριστουγεννιάτικα τραγούδια…Ή κυρία Αη Βασίλη που πήγε να βάλει πλυντήριο τον άκουσε και τον έβγαλε έξω…Κι επειδή έπρεπε να είναι πριν την Πρωτοχρονιά πίσω, ή κυρία Αη Βασίλη ζήτησε από τα ξωτικά να τον στείλουν μέσα σε ένα κουτί δώρου με το Ταχυδρομείο του Βόρειου Πόλου σε express δέμα!Κι έτσι ο Λάμπης έφτασε γρήγορα και ασφαλής πίσω!
  13. Ο Λάμπης έχει ένα λάσο στην τσέπη του και σαν καουμπόης θα το ρίξει να πιαστεί από το μανικετόκουμπο της στολής για να μπορέσει να σκαρφαλώσει και να ξεφύγει.
  14. Το πρωί κανένα ξυπνητήρι δε χτύπησε, κανένας κόκορας δεν κακάρισε και έτσι κανένα ξωτικό δεν κατάφερε να ξυπνήσει! Φυσικό κι επόμενο ήταν να μην ξυπνήσει ούτε ο Άγιος Βασίλης.. Όταν ο πρώτος που ξύπνησε είδε την ώρα ακολούθησε πανδαιμόνιο, ποιος να πρωτοπλυθεί, ποιος να πρωτοπλυθεί και ποιος να τρέξει στη ντουλάπα να φέρει ρούχα! Έτσι όπως ήταν τυλιγμένα στο καλάθι για τα βρώμικα τα πήραν και τα φόρεσαν αφού πρώτα τα μύρισαν για να σιγουρευτούν. Πέταξαν από την πόρτα του δωματίου και την στολή στον Άγιο Βασίλη όσο αυτός λουζόταν βιαστικός κι έτρεξαν στο εργαστήριο τους… ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για τον Λάμπη να βγει!

Έναν νικητή θα αναδείξετε εσείς, έναν εγώ και η Ολυμπία (όταν της διαβάσω τις απαντήσεις) και έναν η Λίνα Σωτηροπούλου. Μπορείτε λοιπόν να αφήσετε το σχόλιό σας, με την αγαπημένη σας εκδοχή. 

Λίγα λόγια για το βιβλίο

Ένα κοριτσάκι ζητάει όλο και περισσότερα δώρα, που όμως δεν ενδιαφέρεται καν να τα ανοίξει. Τα στοιβάζει δίπλα της και μετά ζητάει κι άλλα. Είναι στ’ αλήθεια τόσο άπληστη ή μήπως ετοιμάζει μία έκπληξη στον Άγιο Βασίλη;

Συγγραφέας: Λίνα Σωτηροπούλου

Εικονογράφηση: Λίζα Ηλιού

Σειρά: Βιβλία γιορτινά

(Ηλικία: Από 4 ετών, Εξώφυλλο: Σκληρό, Σχήμα: 21 x 28

Σελίδες: 40, ISBN: 978-618-03-0669-9, Τιμή: 12,20 €)

Χρόνος έκδοσης: Οκτώβριος 2016

Ευχαριστούμε τη Λίνα Σωτηροπούλου για το πολύ όμορφη «κουϊζοιστορία» του Λάμπη!

Οι νικητές του διαγωνισμού, με τις ιστορίες 5, 6 & 7

Παπουλίδου Θεοδώρα

Παπαγιαννη μαριανθη

Κοαματοπουλος Γιάννης

Όταν ο Λάμπης συνάντησε τον Σπάγκο και η ιστορία μιας χεριοποίητης agenda

lampispigolampidavivliodeteio

Ο Λάμπης είναι χαρούμενος γιατί βλέπει το πρόσωπό του στην agenda των Πυγολαμπίδων στο κλουβί και του αρέσει πολύ. Ο Σπάγκος είναι εκεί για να τον ενημερώσει για όλα όσα συμβαίνουν εν αγνοία του αλλά και να τον… προσγειώσει!

Δες το video που ακολουθεί >>

Από φέτος, μπορείτε να έχετε την agenda και σε συλλεκτική έκδοση με χειροποίητο και σκληρό εξώφυλλο, που ανοίγει 180 μοίρες, δημιουργία του Καλλιτεχνικού Βιβλιοδετείου. Θα κυκλοφορήσουν μόνο 30 τεμάχια, γι’ αυτό αν ενδιαφέρεστε ενημερώστε με άμεσα στο ioanna@pigolampides.gr.

Το κόστος της χειροποίητης agenda ανέρχεται στα 20€ και μπορείτε να την παραλάβετε από το Cutting Room Δημήτρης (Μπότσαρη 29, 2310 838775), κατόπιν συνεννόησης. Σε περίπτωση που θέλετε να σας τη στείλουμε με courier και αντικαταβολή, κοστίζει 25€.

picmonkey-collage

agendavivliodeteio

Οι πυγολαμπίδες αγαπούν www.bibliodeteio.gr!

hand

Επικοινωνία: ioanna@pigolampides.gr

Ανέβασε φωτογραφία σου από την agenda2017_pigolampides στη σελίδα μας στο facebook και ένας τυχερός / μία τυχερή θα κερδίσει μια χειροποίητη agenda!

#agenda2017_pigolampides

ΠΟΙΗΣΗ: Τι είναι ποίημα μαμά;

vivlio poiima

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη

Δεν είναι και λίγα τα μικρά παιδιά που νιώθουν από απάθεια μέχρι και δυσφορία ακούγοντας τον όρο «ποίηση» ή τη λέξη “ποίημα”. Αντανακλαστικά μπορεί να θυμηθούν κάποια βαρετή σχολική γιορτή που δεν έλεγαν να τελειώσουν τα «ποιήματα» για να αρχίσει το παιχνίδι, ή κάποιο ποίημα που «έπρεπε» να μάθουν απ’ έξω, όταν ο δάσκαλος τους έδωσε σε φωτοτυπία για κάποια σχολική γιορτή και κανένας (δάσκαλος ή γονείς) δεν μπήκε στον κόπο να δουλέψει με το παιδί και αναζητήσουν παρέα τον ποιητή, την ζωή, το έργο του. Μπορεί να θυμάται συμβουλές όπως «πρέπει να το πεις δυνατά» και πιθανά ποτέ κανείς δεν κάθισε να κουβεντιάσει  μαζί με το παιδί για το πώς νιώθει διαβάζοντας το ποίημα του.

Ακούγεται θλιβερό μα είναι η πραγματικότητα που βιώνω στις σχολικές γιορτές των παιδιών μου, μα και οι παιδικές αναμνήσεις από τις δικές μου σχολικές γιορτές. Φωτεινή εξαίρεση αποτέλεσε ο δάσκαλος που και τα δύο παιδιά μου είχαν την τεράστια τύχη να τους διδάξει 2 χρόνια τον κάθε έναν, τον Φώτη Σαφούρη. Στο χρονικό διάστημα που είχε στην τάξη του τα παιδιά, ο άνθρωπος αυτός, ήταν μεταμορφωμένα και είχαν πλήρη αντίληψη της έννοιας και του νοήματος της δράσης τους, στην εκάστοτε σχολική γιορτή. Αναφέρω το ονοματεπώνυμο του, γιατί θεωρώ πως ο άνθρωπος αυτός θα έπρεπε να είχε βραβευτεί για την προσφορά του στα δημόσια σχολεία.

Αλλά ας έρθουμε στο ρόλο μας σαν γονείς, στο οικογενειακό περιβάλλον και στο πως μπορούμε να βάλουμε την ποίηση στην ζωή των παιδιών μας. Ας ξαναπώ, πως τίποτα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα και επιρροή στα παιδιά μας (συμβουλές, αγορά βιβλίων με ποιήματα κλπ) αν η ποίηση δεν είναι κομμάτι της δικής μας ζωής. Αν δηλαδή δεν αγαπούμε εμείς την ποίηση, δεν μπορούμε εύκολα να γίνουμε το παράδειγμα για να την αγαπήσει το παιδί μας. Πώς να γνωρίσει και να μαγευτεί από την ποίηση ένα παιδί που η εικόνα στην οποία έχει συνηθίσει να βλέπει τους γονείς τους είναι να τους κοιτάζει καθισμένους μπροστά σε κάθε είδους οθόνες; Είναι σαν να τρώμε κάθε μέρα πίτα γύρο με πατάτες τηγανιτές και να προσπαθούμε να πείσουμε τα παιδιά μας να φάνε σαλάτα και φρούτα. Κάποια στιγμή βέβαια μεγαλώνοντας, κάποια παιδιά θα βρουν μόνα τους τον δρόμο τους, προς τον μαγικό κόσμο της ποίησης όπως με όλα τα άλλα λογοτεχνικά είδη, κάποια όμως ίσως και όχι…

Σίγουρα στα πολύ μικρά παιδιά μπορούμε να διαβάσουμε ποιήματα που γράφτηκαν για παιδιά ή ακόμη να τα ακούμε, όπως το ανεξάντλητο σε τρυφεράδα και αγάπη «Άστρο του πρωινού» που ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε για την κόρη του. Τι πιο όμορφο για νανούρισμα; Τι πιο γλυκό για χαλάρωση πριν τον ύπνο;

Ας μην διστάσουμε όμως στα μεγαλύτερα παιδιά να προτείνουμε τα δικά μας αγαπημένα ποιήματα «για ενήλικες». Ειδικά οι έφηβοι, αποζητούν αναγνώσματα γραμμένα για «μεγάλους». Τα πιο όμορφα ποιήματά μου,  τα πρώτα που μου τα διάβασα σε βιβλία του πατέρα μου και του παππού μου, που τα είχαν αφημένα στα κομοδίνα τους, στο τραπέζι της κουζίνας, στον καναπέ που ξαπόσταιναν μετά την δουλειά διαβάζοντάς τα.

Ας μην ανησυχούμε αν τα ποιήματα «στεναχωρήσουν» τα παιδιά μας ή μήπως είναι «ακατάλληλα». Η ποίηση είναι ένα σχολείο για τη ζωή. Ίσως το καλύτερο.

Ορισμός για την ποίηση δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο αυτή η μαγική επίδραση, στους μυημένους και στους αμύητους, όλων των ηλικιών, που καταφέρνουν να αφήσουν ένα κομμάτι τους, ανοιχτό στο άπειρο. Όλα τα παιδιά έχουν άπλετο τέτοιο χώρο μέσα τους. Ας ψάξουμε τη δική μας γωνιά.

 

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Το φετινό καλοκαίρι, οι τόνοι του μπλε και η πιο σημαντική επικαιρότητα

mple

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη

Σίγουρα ένα καλοκαίρι διαφορετικό από τα άλλα. Άλλοι ήμασταν προετοιμασμένοι και άλλοι ανυποψίαστοι. Όλοι όμως τώρα, είμαστε στο ίδιο αλλιώτικο καλοκαίρι.

Μα το μπλε είναι εκεί έξω ακόμη. Ανεπηρέαστο από την επικαιρότητα των δελτίων ειδήσεων, σαν όλους τους αθώους. Το μπλε σε όλους τους απίστευτους τόνους του βρίσκεται παντού. Στην θάλασσα, στον ουρανό, σε μερικά ανθισμένα καλοκαιρινά λουλούδια, στο μπλε μου γιασεμί. Τα παιδιά το ξέρουν αυτό καλύτερα από τους μεγάλους, όπως και ΟΛΑ άλλωστε.

Διανύω την δεύτερη δεκαετία της ζωής μου, χωρίς να έχω δει τηλεόραση. Επιλέγω να ενημερώνομαι από  ανθρώπους με τους οποίους συνομιλώ και κοιτώ στα μάτια και η ενημέρωσή μου είναι απίστευτα πλούσια και ανησυχητικά υπέροχη, με νέα μονίμως εκτός της επικαιρότητας της τηλεόρασης. Όχι δεν ζω στον κόσμο μου, δεν είμαι αδιάφορη για ότι συμβαίνει. Απλώς προτιμώ την ενεργή δράση και να είμαι μέρος των ειδήσεων που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θα δουν ποτέ στην τηλεόραση.

Και γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί ανάμεσα στην παράνοια της εποχής, βλέπω τους ανθρώπους να είναι ζαλισμένοι από τις εξελίξεις και την ακτινοβολία της τηλεόρασης, περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Έτσι ξεχνούν την καθημερινή πιο σπουδαία «Έκτατη επικαιρότητα», το παιδικό βλέμμα. Το βλέμμα των παιδιών τους, το βλέμμα όλων των παιδιών μας. Κοιτάζω παιδιά χαρούμενα και αθώα, όσο και το μπλε της θάλασσας, να ψάχνουν το βλέμμα των γονιών τους.

Το βλέμμα των παιδιών μας, είναι πολύτιμο και η εποχή, ζητάει παιχνίδι με τα μπλε. Ο περιορισμός, σαν άσκηση στην τέχνη, καμιά φορά οδηγεί σε απίστευτα πλούσια εικαστικά αποτελέσματα. Έτσι αν κάτσουμε να ζωγραφίσουμε με τα παιδιά μας με ένα μόνο χρώμα, το μπλε στην προκειμένη περίπτωση, θα δούμε απίστευτα υπέροχους μπλε κόσμους να γεννιούνται.

Παιδιά, να πόσο εύκολα γίνεται!

Σε μια παλέτα, τοποθετούμε μπλε χρώμα,  λευκό χρώμα και λίγο μαύρο χρώμα. Αφήνουμε λίγο καθαρό μπλε ως έχει και μετά προσθέτοντας λίγο ή πολύ λευκό χρώμα σε ίση πάντα ποσότητα μπλε χρώματος, φτιάχνουμε πολλούς πολλούς τόνους του μπλε. Με λίγο μαύρο χρώμα μπορούμε να φτιάξουμε πιο σκούρο μπλε. Γεμίζουμε την παλέτα μας με μπλε, γαλάζια και σκούρα μπλε, όσο πιο πολλά και διαφορετικά, τόσο καλύτερα! Κατόπιν σχεδιάζουμε στο μπλοκ μας, μια ζωγραφιά που μας αρέσει με το μολύβι μας. Μπορεί  να είναι μια θάλασσα, αυτό είναι σίγουρο, μα μπορεί να είναι και οτιδήποτε άλλο φανταστούμε, ακόμη καλύτερα! Μια φρουτιέρα με μπλε φρούτα, μια μπλε πολιτεία, μπλε σιτοχώραφα, μπλε δέντρα και ότι άλλο βάλει ο νους μας!

Τα αποτελέσματα θα μας εκπλήξουν!

mple2

mple3

Αν τα παιδιά σας είναι μικρά, μπορείτε να φτιάξετε μια μπλε βροχή από μικρές διαφορετικού τόνου μπλε γραμμούλες, ή έναν μπερδεμένο μπλε ουρανό με όλα τα μπλε να χορεύουν μεταξύ τους στον αέρα.

Αν τα παιδιά σας είναι μεγαλύτερα, αφού ή πριν ζωγραφίσετε, ψάξτε στα βιβλία σας ή στο διαδίκτυο και μιλήστε μαζί τους για την γαλάζια περίοδο του Πικάσο ή για το Κίνημα της ζωγραφικής με το υπέροχο όνομα «Γαλάζιος καβαλάρης».

galazios

le gourmet picasso

“Le Gourmet” _ Πικάσο

Αν είστε στην πόλη κολυμπήστε στο μπλε των ζωγραφιών των παιδιών σας. Αν είστε σε διακοπές, κολυμπήστε και ζωγραφίστε με θαλασσινό νερό και νερομπογιές, κροκάλες και βότσαλα από την παραλία.Σε κάθε περίπτωση τα μπλε σε όλες τους τις αποχρώσεις μας κάνουν καλό!

Το πιο σημαντικό: τα παιδιά μας, αξίζουν το καθαρό μας βλέμμα που μιλάει μαζί τους. Πάντα, μα ειδικά τώρα, πρέπει να ξέρουν πως είμαστε δυνατοί και πως θα νικήσουμε. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια. Θα νικήσουμε.

Εγώ ζωγραφίζοντας και φροντίζοντας θησαυρούς της προϊστορίας, διαβάζοντας ποιήματα και βιβλία, εσύ γράφοντας βιβλία, εσύ γράφοντας ποιήματα, εσύ γράφοντας μουσική, εσύ διδάσκοντας στο σχολείο, εσύ, δουλεύοντας στο λογιστήριο, εσύ δουλεύοντας σε ένα κατάστημα, εσύ ράβοντας ρούχα, εσύ μελετώντας φλάουτο, εσύ φυτεύοντας λουλούδια, εσύ κάνοντας ξεναγήσεις σε μουσεία γελώντας, εσύ επιμένοντας να ομορφαίνεις παιδικά και μεγαλίστικα πάρτι, εσύ παίζοντας θέατρο, εσύ πουλώντας βιβλία, εσύ φτιάχνοντας κατασκευές στην κουζίνα σου, εσύ κάνοντας γυμναστική, εσύ πουλώντας καφέδες, εσύ σερβίροντας τσάι ή τζατζίκι, εσύ τραγουδώντας, εσύ φτιάχνοντας ζυμωτό ψωμί, εσύ τρώγοντας λίγη ακόμη πάστα φλώρα, εσύ ότι κι αν κάνεις αν είσαι με το μέρος των χρωμάτων, των λέξεων, των μουσικών…

Θα νικήσουμε την τηλεόραση.

Ας ξεκινήσουμε με μπλε! Εγώ κλασσικά, θα ευνοήσω το πρωσικό μπλε και θα το χαρίσω στην απέραντη μου αγάπη  να γελάει.

Υ.Γ.1 Οι ζωγραφιές είναι από παιδιά που παρακολούθησαν μαθήματα ζωγραφικής στην Παραμυθούπολη και στο Μαγικό Αερόστατο πέρσι.

Υ.Γ. 2 Αν βρεθείτε στην παραλία, φέρτε δώρα κροκάλες στους αγαπημένους σας. Ζωγραφιστές ή σκέτες ώστε να τις ζωγραφίσουν μόνοι τους.

Υ.Γ. 3 Ο χειμώνας είναι πιο μικρός αν έχεις γύρω σου, κροκάλες, κοχύλια και ζωγραφιές.

 

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Σκέψεις για το βιβλίο και άλλα στιγμιότυπα από τη ΔΕΒΘ

pigolampides_ekthesi vivliou

Το βιβλίο! αυτό το μαγικό μέσο. Πτήση με αερόστατο, εκτόξευση με διαστημόπλοιο, βαρκάδα στο φεγγαρόφωτο.

Αν κάτι θυμάμαι έντονα από την παιδική μου ηλικία, αυτό είναι οι βόλτες μου στην παραλία, στην ‘Εκθεση Βιβλίου θεσσαλονίκης. Με μπουρίνια ή με λιακάδα, δεν είχε σημασία. Σημασία είχαν οι ασπρόμαυρες σελίδες, οι γεμάτες ανυπομονησία και ένταση στιγμές, τα δώρα στις σακούλες και οι μοναχικές στιγμές στο σπίτι, παρέα με τους κρυφούς νέους φίλους.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί τι να σημαίνει άραγε ένα βιβλίο. Γιατί όλοι οι δάσκαλοι να μιλούν για αυτό, γιατί να γίνονται ημερίδες για τη φιλαναγνωσία, εκπομπές για το βιβλίο. Γιατί οι λόγιοι μιλούν καμιά φορά ακαταλαβίστικα, οι γονείς και οι δάσκαλοι διδακτικά.

Αυτό το τετραήμερο λοιπόν, στην έκθεση βιβλίου, συνειδητοποίησα πολλά.

Βιβλίο για μένα τελικά, είναι ο συγγραφέας και η ζωή του πίσω από το χαρτί, η αγαπημένη του μαρμελάδα φράουλα, ο καφές που ψήνει το πρωί, οι μέρες που περνά χωρίς έμπνευση, οι φίλοι που παραμέλησε, οι εμπειρίες που έζησε.

Βιβλίο για μένα είναι η περιπέτεια του εικονογράφου, να ντύσει με χρώματα και καμπύλες τα λόγια του συγγραφέα, να τα ανεβάσει σε βάθρο και να καλλιεργήσει τη φαντασία του μικρού αναγνώστη, να τον ταξιδέψει εκεί που δεν τον έχει πάει ούτε η μουσική.

Βιβλίο για μένα είναι η αγωνία του εκδότη, να επιλέξει το εξώφυλλο, να μεταφράσει σωστά το βιβλίο, να κλείσει τη συμφωνία με το βιβλιοπωλείο, να αποδεχτεί το γεγονός πως ίσως ποτέ πια δε θα μπορέσει να απολαύσει το ίδιο ένα αγαπημένο βιβλίο.

Βιβλίο για μένα είναι η δική μας στιγμή, αυτή που καταφέραμε να ανταλλάξουμε με μια ώρα chating στο facebook, αυτή που στερήσαμε από τον σύντροφό μας, αυτή που αφιερώσαμε όχι στον εαυτό μας αλλά σε κάποιον άλλο άνθρωπο που θέλησε να μας πει κάτι. Βιβλίο είναι η κατανόηση, η αγάπη για τον άνθρωπο, η κοινωνία με τη ζωή, οι σκέψεις σου για τα σημαντικά. Ανοίγει το πνεύμα, καλλιεργεί, αλλά δε διδάσκεται. Βιώνεται.

Ζωγράφισε τα βιβλία, μάθε για τον συγγραφέα, ψάξε στο διαδίκτυο και άλλες ζωγραφιές του σκιτσογράφου, περίμενε στην ουρά για ένα υπογεγραμμένο αντίτυπο, πήγαινε σε μια λέσχη ανάγνωσης έστω και για μια βαρετή φορά, αγόρασε και «κακά» βιβλία, γράψε πάνω τις δικές σου λέξεις. Δανείσου, δάνεισε, σκίσε, ζωγράφισε, παίξε, χάρισε, ζήσε.

Άσε τα παιδιά ελεύθερα να το ανακαλύψουν.

Βιβλίο είναι οι σκέψεις που κάνει ο καθένας μονάχος του και εγώ δε θα σου πω τελικά τι είναι αυτό. Μα και κανένας άλλος.

Τι είναι τελικά για εσένα το βιβλίο;

Στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης (7-10/05/2015)

Γνωρίσαμε συγγραφείς αλλά και εκδότες. Σκιτσογράφους και εκπαιδευτικούς. 

thepaperboat_xanthi-3

Ο Δημήτρης Μπασλάμ

thepaperboat_xanthi-4

Ο Γιώργος και η Noemi, Εκδόσεις Κόκκινο

thepaperboat_xanthi-20

Ο Βασίλης και ο Βλάσης, Εκδόσεις Key Books

thepaperboat_xanthi-26

Η  εικονογράφος Cléa  Dieudonné

thepaperboat_xanthi-28

Ο Άγγελος Αγγέλου, συγγραφές και μέλος της ομάδας Κοπέρνικος

thepaperboat_xanthi-30

Η Μαρία  Βλαχάκη, από το «Σπίτι των Παραμυθιών»

Είδαμε παραστάσεις και συμμετείχαμε σε δράσεις

thepaperboat_xanthi-2

Η Στέλλα Μιχαηλίδου

thepaperboat_xanthi-27

Ο Αντώνης Παπαθεοδούλου

thepaperboat_xanthi-31

thepaperboat_xanthi-33

thepaperboat_xanthi-36

Η θυμωμένη Μπετονιέρα

Τα παιδιά συμμετείχαν σε εργαστήρια

thepaperboat_xanthi-5

thepaperboat_xanthi-16

thepaperboat_xanthi-21

thepaperboat_xanthi-25

thepaperboat_xanthi-32

αλλά και οι μεγάλοι επίσης!

thepaperboat_xanthi-9

thepaperboat_xanthi-10

thepaperboat_xanthi-13

και άλλα στιγμιότυπα

thepaperboat_xanthi-6

thepaperboat_xanthi-19

thepaperboat_xanthi-23

thepaperboat_xanthi-34

Οι Πυγολαμπίδες στο Κλουβί είχαν το δικό τους περίπτερο και ευχαριστούν τόσο τους διοργανωτές που τις εμπιστεύτηκαν για χορηγούς επικοινωνίας της Παιδικής Γωνιάς όσο και τον κόσμο που πέρασε από τη μικρή φωλιά τους για να τις αγκαλιάσουν!

thepaperboat_xanthi thepaperboat_xanthi-15

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ –ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ της 12ης ΔΕΒΘ

Πότε θα γίνει το 2o The Comic Con; Αργεί πολύ ακόμα;

Γράφει η Άννα, δηλαδή το in my closet

Δεν είμαι σίγουρη πως ξεκίνησε η σχέση μου με τα κόμικς. Ίσως εξαιτίας της mafalda του Quino. Ίσως να ήταν οι Μανίνες και οι Κατερίνες. Ίσως απλά να ήταν η όρεξή μου να διαβάζω ό,τι έπεφτε στα χέρια μου. Κάποια στιγμή, χωρίς και πάλι να μπορώ να προσδιορίσω πότε και γιατί, σταμάτησα να διαβάζω κόμικς. Όμως, έπαιρνα Ελευθεροτυπία, σχεδόν μανιακά, για να ξεκοκαλίσω το “9”. Και με το 9 έμαθα ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο το μικιμάου και δεν αφορούν μόνο τα παιδιά.

inmyc_comicon_02

Το 2008 με μια θεότρελη παρέα έκανα το πιο κουραστικό, εξαντλητικό και υπέροχο ταξίδι της ζωής μου. Ένα σχεδόν προσκυνηματικό ταξίδι, στο πιο διάσημο φεστιβάλ κόμικς της Ευρώπης, αυτό που διοργανώνεται κάθε χρόνο στην Angouleme. Ξέρω ότι όταν γύρισα ήθελα να πηγαίνω σε οποιοδήποτε φεστιβάλ κόμικς μπορούσα και έτσι ανακάλυψα το ComicDom Con στην Αθήνα, την ίδια χρονιά. Και άρχισα να πηγαίνω κάθε χρόνο και να το περιμένω πως και πως, όπως και φέτος.

inmyc_comicon_01

Όμως φέτος κάποιος με λυπήθηκε και έκανε ένα Φεστιβάλ Κόμικς στη Θεσσαλονίκη. Να μην πρέπει να ταξιδέψω και να φορτωθώ σαν γαϊδουράκι τα “αποκτήματά” μου. Απλά να πάρω ένα λεωφορείο και να πάω. Για αυτό, το “The Comic Con” και παρακαλώ το The να το προφέρετε Θε γιατί είναι από το Thessaloniki, υποσχέθηκα στην Ιωάννα πως θα κάνω μια πλήρη ανταπόκριση και είμαι άνθρωπος που κρατάω τις υποσχέσεις μου.

inmyc_comicon_15

Ξεκίνησε την Παρασκευή 8 Μαΐου και τελείωσε την Κυριακή 10 Μαΐου. Τρεις γεμάτες ημέρες στην Αποθήκη Γ στο Λιμάνι που όποια ώρα και να περνούσατε θα βλέπατε κόσμο να πηγαίνει όλο χαρά και ανυπομονησία. Εγώ πήγα το Σάββατο αλλά καλοί μου φίλοι πήγαν όλες τις ημέρες και μου έκαναν πλήρη ανταπόκριση από όσα έχασα. Το πρόγραμμα περιλάμβανε παιχνίδια ρόλων, παρουσιάσεις, signing (καλλιτέχνες που υπογράφουν τα αντίτυπα των θαυμαστών τους), workshops, Q&A με διάσημους καλλιτέχνες (συναντήσεις όπου το κοινό μπορεί να ρωτήσει ότι θέλει και να λάβει απαντήσεις) και φυσικά cosplay.

inmyc_comicon_16

To cosplay προέρχεται από τις λέξεις costume και play. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο χόμπι που κάποιοι πλέον το κάνουν επαγγελματικά και είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά χόμπι που σχετίζονται με τα κόμικς. Είναι άνθρωποι οι οποίοι φτιάχνουν μόνοι τους στολές και ντύνονται και υποδύονται τον αγαπημένο τους χαρακτήρα από κόμικς, από κινούμενα σχέδια, από videogames αλλά και από ταινίες και από τηλεοπτικές σειρές. Είναι πολύ δημιουργικοί άνθρωποι, που πειραματίζονται με διάφορα υλικά προκειμένου να μπορέσουν να αποδώσουν, είτε σε φωτογραφίες είτε και ζωντανά σε ένα Φεστιβάλ Κόμικς ή σε ένα cosplay party ή σε έναν διαγωνισμό, τον χαρακτήρα που αγαπούν. Η κοπέλα παραπάνω για παράδειγμα είναι μια εξαιρετική (κατά την ταπεινή μου γνώμη) Astrid από το “Πως να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 2”.Στην φωτογραφία παρακάτω είναι μέρος της στολής που έχει φτιάξει η διάσημη Cyehra που είχε και δικό της workshop. Κρίμα που το έχασα αλλά έμαθα τα καλύτερα.

inmyc_comicon_10

Εκτός από το επίσημο πρόγραμμα, σε όλο το χώρο συνέβαιναν διάφορα. Στο ισόγειο υπήρχαν πολλοί εκδότες και μαγαζιά με κόμικς αλλά και όχι μόνο. Αν και είχε πολύ κόσμο, η διαρρύθμιση ήταν τέτοια που επέτρεπε να σκαλίσεις τα κόμικς και να διαλέξεις όποιο ήθελες για να το κάνεις δικό σου. Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί στο χώρο να ήταν και ο δημιουργός του και να σου υπέγραφε το αντίτυπο σου.

inmyc_comicon_19

Αυτή είναι πολύ αγαπημένη στιγμή στα Φεστιβάλ Κόμικς γιατί οι δημιουργοί δεν περιορίζονται συνήθως σε μια υπογραφή και μια αφιέρωση αλλά φτιάχνουν κάποιο πρόχειρο ή και κανονικό σκίτσο πάνω στο αντίτυπο σου. Είμαι περήφανη για όλα τα αυτόγραφα που έχω και το τελευταίο μου είναι στο “Αϊβαλί” από τον Soloup, ένα υπέροχο graphic novel για το Αϊβαλί και την Μικρασιατική καταστροφή. Το αυτόγραφο το πήρα στην ComicDom Con στην Αθήνα φέτος και θέλω να το δείχνω σε όλον τον κόσμο.

inmyc_comicon_09

Στον επάνω όροφο υπήρχαν πολλοί δημιουργοί με αυτοεκδόσεις και όχι μόνο. Εκεί είδαμε και δημιουργούς από μινιατούρες, πάρα πολλά τραπέζια με RPG (role play games) κυρίως από τους αγαπημένους Gamecraft και φυσικά πολλά επιτραπέζια από την πολύ-πολύ αγαπημένη Κάισσα. Πέτυχα φίλους που είχαν έρθει από Αθήνα για να μη χάσουν το 1ο The Comic Con και χάρηκα πολύ.

inmyc_comicon_12

Αντιστάθηκα πάρα πολύ στο να αγοράσω και άλλα κόμικς και κάποιες μινιατούρες ήταν τόσο τέλειες αλλά έλεγα στον εαυτό μου ότι πρέπει να συγκρατηθώ και σε ένα βαθμό το κατάφερα. Και είναι πραγματικά δύσκολο γιατί τα περισσότερα που μου “γυάλισαν” είναι πολύ δύσκολο να τα βρω σε κάποιο βιβλιοπωλείο και όλα είχαν πολύ δελεαστικές τιμές. Είναι πολύ εύκολο όταν κάτι το αγαπάς πολύ να υποκύψεις σε αυτόν τον πειρασμό. Επίσης ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συναντήσω κάποιους από τους αγαπημένους μου δημιουργούς και να γνωρίσω και άλλους που δεν ήξερα και ανακάλυψα εκεί.

inmyc_comicon_07

Να συγχαρώ και δημόσια όλους όσους συμμετείχαν σε αυτή τη υπέροχη διοργάνωση και κυρίως τον Τάσο από το Cosmic Realms και να ευχηθώ να πέρασαν όσο καλά περάσαμε όλοι εμείς οι επισκέπτες και ακόμα περισσότερο και να θέλουν να το κάνουν ξανά!

inmyc_comicon_03

Να πω τέλος ότι τα κόμικς δεν είναι μόνο για παιδιά και δεν είναι μόνο για μεγάλους. Δεν είναι μόνο βίαια και δεν είναι μόνο υπερηρωικά. Δεν είναι μόνο για τους λίγους που ασχολούνται φανατικά αλλά είναι για όλους. Δώστε τους μια ευκαιρία αν δεν σας έχουν κερδίσει μέχρι σήμερα και ένας νέος κόσμος θα ανοίξει μπροστά σας.

inmyc_comicon_05

Λίγα Λόγια για το In my closet

To In my closet είναι το ημερολόγιο μιας ντουλάπας με πολλά πράγματα, φαινομενικά ασήμαντα και χωρίς αξία, αλλά με πολλές δυνατότητες. Πράγματα που έχουν δικαίωμα για άλλη μία ζωή, πριν καταλήξουν στα σκουπίδια και πριν θαφτούν για πάντα εκεί, στο πίσω μέρος της ντουλάπας. Είναι ένα blog για όλες εκείνες τις στιγμές, που ένα αντικείμενο εμπνέει μια δημιουργική διαδικασία για να γίνει κάτι άλλο. Μας μιλάει για κατασκευές.

Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης | μέρος β

lesxianagnosis

Γράφει η Στεφανία Βελδεμίρη | stheta.com

Διάβασε εδώ το μέρος α

Αφού λοιπόν η μικρή μας λέσχη έχει συγκροτηθεί, δεν μένει παρά να μετατρέψουμε τις συναντήσεις της, μια σταθερή και μακροχρόνια συνήθεια. Θα ήταν πολύ λυπητερό, με το πέρασμα του χρόνου, η λέσχη ανάγνωσης, να γίνει μια σύντομη παροδική “τρέλα” της μαμάς μου ή του μπαμπά μου. Για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο, θα πρέπει να είμαστε συγκεντρωμένοι στα βασικά στοιχεία που κάνουν ένα παιδί χαρούμενο. Το παιχνίδι και το γέλιο.

Ξεκινάμε κανονίζοντας τον ρυθμό των συναντήσεων. Καλό είναι να συναντιόμαστε 2 φορές τον μήνα και να υπάρχει συνέπεια (αυτό εξαρτάται άμεσα από τους γονείς). Η συνάντηση δεν θα πρέπει να έχει μικρότερη βαρύτητα από “το μάθημα μπαλέτου” ή “την ξένη γλώσσα”, κυρίως στο μυαλό του κηδεμόνα. Η συνέπεια του γονιού θα μεταδώσει στο παιδί, την αίσθηση “του σημαντικού” της υπόθεσης. Τα σημαντικά πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είναι βαρετά, μπορούν να είναι χαρούμενα και έτσι πρέπει άλλωστε!

Αφού έχουμε γνωριστεί μεταξύ μας και έχουμε βρει το όνομα της λέσχης μας  το κάθε παιδί μιλάει για τα αγαπημένα τους βιβλία, ή παραμύθια στην ομάδα.

Μετά κάνουμε συγκεκριμένη τη διαδικασία. Εδώ στο οργανωτικό, βοηθάμε λίγο εμείς οι “μεγάλοι”. Δηλαδή: σε κάθε συνάντηση, προτείνουμε ένα παιδί, να .. προτείνει ένα βιβλίο που θα διαβάσουν όλοι, μέχρι την επόμενη συνάντηση. Έτσι γνωριζόμαστε μέσα από τα βιβλία!
Βασικός κανόνας: Τα παιδιά και μόνο τα παιδιά επιλέγουν τα βιβλία που θα διαβάσουν τα μέλη της λέσχης. Κάθε ηλικία, έχει το δικό της αναγνωστικό ενδιαφέρον. Είναι κλασικό λάθος, οι γονείς, από αγάπη, να “φορτώνουν” τα παιδιά με δικά τους λατρεμένα αναγνώσματα. Ή ακόμη να “σπρώχνουν” τα παιδιά σε κλασικά αριστουργήματα πριν της ώρας τους. Δυστυχώς τότε, απομακρύνουμε τα παιδιά από την αγάπη για το διάβασμα, που είναι μια περιπέτεια της ζωής και τα ωθούμε στην ιδέα του “καθήκοντος”. Δεν είναι κακό να διαβάζουν τα παιδιά, “ελαφρά” αναγνώσματα “της μόδας”, ακόμη και κόμικς πρέπει να είναι ελεύθερα να προτείνουν. Από μόνα τους, στην αναγνωστική τους διαδρομή, θα τα απορρίψουν πολύ συντομότερα απ’ ότι αν τους τα απαγορεύαμε!

Έτσι, μετά την πρόταση του κάθε παιδιού, στην επόμενη συνάντηση, όλα τα παιδιά, θα έχουν διαβάσει το ίδιο βιβλίο και θα κουβεντιάσουν γι’ αυτό. Θα πούνε γιατί τους άρεσε ή γιατί δεν τους άρεσε, θα μιλήσουν για τους ήρωες του βιβλίου, για το αν είχε ωραίες εικόνες, για πράγματα που τους θύμισε και για το πως ένιωσαν γι’ αυτό. Θα πούνε ότι θέλουν! Οι μεγάλοι, καλό θα είναι να ακούν, αλλά να μην καθοδηγούν την κουβέντα. Ο ρόλος τους θα είναι σημαντικότερος πριν την συνάντηση της λέσχης, όταν θα θυμίζουν στο παιδί να διαβάσει το βιβλίο για να μπορεί να έχει ενεργό ρόλο στην συνάντηση με τους φίλους του. Καμιά φορά τα παιδιά δυσκολεύονται ή ντρέπονται να μιλήσουν και γι΄αυτό οι γονείς θα μπορούσαν να βοηθήσουν με ερωτήσεις τις πρώτες φορές, για να κυλάει η κουβέντα. Μην έχετε υπερβολικές απαιτήσεις σε σχέση με τα συμπεράσματα και το “νόημα” του βιβλίου. Αυτά γίνονται με τον καιρό μόνα τους! Όσο πιο πολύ διαβάζεις και μπαίνεις στον μαγικό κόσμο των βιβλίων, τόσο πιο πολύ όλα τα νοήματα είναι μέσα σου. Κάποια στιγμή μπορείς να τα εκφράσεις και λεκτικά! Βάση δίνουμε στην επικοινωνία της ομάδας, την έκφραση, την ελευθερία και το γέλιο.

Καμιά φορά, τα παιδιά αγαπάνε κάτι απίθανα βιβλία. Ας πούμε ο γιος μου, είχε λατρεία με ένα λεξικό όταν ακόμη δεν ήξερε να διαβάζει (λόγω του βολικού μικρού μεγέθους του και του χρώματος). Με έβαζε να του διαβάζω από εκεί και είχαμε μάθει μαζί ένα σωρό λέξεις! Μόνος του το διάβαζε και… ανάποδα. Πάντως γελούσαμε πολύ και από τότε αγάπησε τα λεξικά.

Για να βοηθήσετε τα παιδιά να επιλέγουν σωστά βιβλία, είναι ωραίο να καθιερώσετε βόλτες σε βιβλιοπωλεία, όχι απαραίτητα για να αγοράζετε βιβλία, αλλά για να ενημερώνετε για το τι νέο κυκλοφορεί ή τι παλιό σας έχει ξεφύγει. Για να κουβεντιάσετε για όμορφα και άσχημα εξώφυλλα ακόμη ή να μυρίσετε τα βιβλία. Γραφτείτε οπωσδήποτε στην βιβλιοθήκη της γειτονιάς σας και μάθετε στο παιδί την έννοια του δανεισμού. Τα βιβλία είναι δικά μας όταν τα διαβάσουμε και μπουν στο μυαλό και την καρδιά μας. Δεν είναι πάντα απαραίτητα να μας ανήκουν.

Πολλές ακόμα ιδέες για αναγνωστικές περιπέτειες, σύντομα κοντά σας.

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Απόκριες, καρναβάλια, μασκαρέματα: μια ευκαιρία να νιώσεις ελεύθερος

metamfieseis2

 

Απόκριες, καρναβάλια, μασκαρέματα: μία ευκαιρία να νιώσεις ελεύθερος αλλά και να μπεις σε σε άλλους ρόλους, μαγικούς· που σε ταξιδεύουν, που έχεις ξαναδεί ή απλά φαντάζεσαι. Είναι μια ευκαιρία να ξαναπαίξεις, να ξαναδείς με άλλα μάτια και με πιο ανάλαφρη καρδιά.. γιατί σου “επιτρέπεται”.

 

Είναι μια Κυριακή, τυχαία μέρα και εποχή, πολύ μακριά από τον αποκριάτικο Φλεβάρη. Οι μεγάλες της παρέας δεν έχουν σχολείο και με παρακαλάνε να πάμε στο στούντιο παρέα. Τους λέω πως εγώ έχω δουλειά αλλά αυτές μπορούν αν παίξουν, αρκεί να κάνουν ησυχία και να αρκεστούν σε κάποια επιλεγμένα “αξεσουάρ”,  αφού πριν λίγες μέρες είχα καταφέρει να συμμαζέψω ( λέμε τώρα..) τον χώρο από μια ανάλογη “επίσκεψη”.

 

Λίγα λεπτά αργότερα, τις βλέπω τυλιγμένες την καθεμιά με μια κουβέρτα (ήταν Ιούλιος.. ) και να παλεύουν να εφαρμόσουν στα μικροσκοπικά τους πρόσωπα τις μάσκες που είχαμε πάρει σαν μπομπονιέρες από μια βάπτιση.

 

metamfieseis

 

Ήταν φυσικά Υπερηρωίδες.. δύο φίλες που μαζί θα σώζανε τον κόσμο, όπως λέγανε, αν και μετά από λίγο συγκεντρώθηκαν καθαρά στην εξάσκηση του να πετάνε & να τρέχουνε ενώ οι κάπες τους ανέμιζαν λιγοστά εκατοστά, πριν συρθούν και πάλι στο πάτωμα και παρασύρουν στο πέρασμά τους ό,τι φανταστεί κανείς, από κορδέλες, χρώματα και χαρτόνια μέχρι μαρκαδόρους, χρυσόσκονες, σκασμένα παλιά μπαλόνια και άλλα.

 

Μέσα από τις φωτογραφίες, γιατί φυσικά απαίτησαν οι Υπερωίδες να τις απαθανατίσω, θυμήθηκα πως ένας απλός αυτοσχεδιασμός & λίγα χρώματα αρκούν για να μπεις σε έναν άλλο ρόλο, και να ταξιδέψεις, αλλά κυρίως να νιώσεις ελεύθερος. Και είναι και αυτό που γράφει και η αγαπημένη μου Ιωάννα Μπλέκα εδω, ότι οι απόκριες είναι μια εποχή που μας “επιτρέπεται” να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε, να νιώσουμε ελεύθεροι.

 

Όμως η ζωή κάθε μέρα δε μας δίνει ευκαιρίες για αυτό ακριβώς; Να την δοκιμάσουμε και να μην νιώθουμε ότι είμαστε “εκτός εποχής”. Κάθε μέρα είναι μία καινούργια αφορμή για να τρέξουμε & να ανεμίσουμε τις κάπες μας.
..το πολύ πολύ να παρασύρουμε και κανέναν μαζί μας, που μπορεί και να παρασύρει κι αυτός κάποιον άλλον..

 

metamfieseis3

Φωτογραφίες: studioeightphotos

Λίγα Λόγια για την Έφη Παναγούλα

Η Έφη Παναγούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτει την φωτογραφία στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και 2 χρόνια μετά συνεχίζει τις φωτογραφικές σπουδές στο University for the Creative Arts στο Rochester της Αγγλίας. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά, δημιουργεί το Studio 8, στο οποίο αποκτά ως κύρια φωτογραφική δραστηριότητα τα πορτρέτα παιδιών. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο και τα παιδιά! Μας μιλάει για φωτογραφία.

Ζωγραφίζοντας την αγάπη

agapi stefania

Ζωγραφιά της Στεφανίας Βελδεμίρη | stefaniaveldemiri.blogspot.com

Υπάρχουν κι αυτές οι μέρες που αποφασίζεις να πάψεις να είσαι ορθολογιστής. Που δεν θα σκεφτείς πως ναι, ίσως κι αυτή η μέρα, η μέρα των ερωτευμένων, φτιάχτηκε και γιγαντώθηκε σαν θεσμός για εμπορικούς λόγους. Ή που θα το σκεφτείς αλλά θα δώσεις αγκωνιά στη σκέψη σου, “γιατί έτσι”. Το “γιατί έτσι” είναι αρκούντως επαρκές επιχείρημα, άκρως παιδικό, δεν σηκώνει αντίλογο και πείθει όσους έχουν ακόμη την απίστευτα θεραπευτική ικανότητα να αφήνονται στο παράλογο να τους πείθει. Όσους δηλαδή είναι ακόμη… παιδιά.

Μου αρέσουν οι καρδιές πάρα πολύ, όπως στα περισσότερα κορίτσια, και θέλοντας και μη, ζωγραφίζονται σε τεράστιες ποσότητες σε όλες μου τις ζωγραφιές. Ουσιαστικά τρυπώνουν σε κάθε μου σκέψη, όλες οι σκέψεις έχουν μέσα ζωγραφιστές καρδιές.

Τα θαύματα όμως γίνονται όταν τα παιδιά ζωγραφίζουν με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο, την αγάπη. Με ή χωρίς καρδιές. Είναι όμορφο να μάθουμε στα παιδιά να ζωγραφίζουν για ότι και κυρίως για όσους αγαπούν. Δεν είναι ανάγκη να είμαστε ζωγράφοι ή να έχουμε “κλίση” στην ζωγραφική. Χρειάζεται μόνο αγάπη και ελευθερία. Τότε όλοι, μικροί και μεγάλοι, φτιάχνουν υπέροχες ζωγραφιές. Τι πιο πολύτιμο από το να χαρίσεις μια ζωγραφιά που έφτιαξες σε κάποιον που αγαπάς;

Φτιάξτε καφέ και καθίστε με τα παιδιά να κάνετε ζωγραφιές για την αγάπη. Ζωγραφίστε ότι αγαπάτε ή ότι αγαπάει αυτός ή αυτή που αγαπάτε. Παιχνίδια ή λουλούδια, φίλους ή ουράνια τόξα, μπάλες ή κούκλες, το μηχανάκι σας ή το αμάξι σας, βιβλία ή παραμυθένιους ήρωες, το σκύλο ή τη γάτα σας, ουρανούς, σύννεφα, θάλασσες ή το μαγιό σας! Ακόμη καλύτερα, μια σούπερ ιδέα είναι να ζωγραφίσετε ο ένας το πορτραίτο του άλλου!

agapi stefania 3b

agapi stefania2c

Αυτό το τελευταίο έχει πάρα πού πλάκα, μα είναι συνάμα πολύ τρυφερό. Καθίστε απέναντι από το παιδί σας και ζωγραφίστε ο ένας τον άλλο. Αυτό είναι ο ορισμός του ζωγραφίζω την αγάπη. Μην υποτιμάτε το αποτέλεσμα, βάζοντας τις ζωγραφιές με μαγνήτη στο ψυγείο. Τα δύο ή τρία ή τέσσερα πορτραίτα που θα φτιάξετε είναι τέλειο αν γίνουν κορνίζα στο σαλόνι. Τα παιδιά καμαρώνουν πολύ και καταχαίρονται με ένα τέτοιο είδος “επισημότητας”.

Αν κάθε χρόνο στις 14 Φλεβάρη ζωγραφίζετε ο ένας τον άλλο, κάθε χρόνο θα έχετε και μια διαφορετική εκδοχή της αγάπης σας, κορνιζαρισμένη στο σαλόνι. Αρχειοθετήστε τις ζωγραφιές κάθε έτους και φτιάξτε ένα ξεχωριστό ζωγραφιστό άλμπουμ αγάπης για κάθε σας παιδί. Κάθε δισέλιδο μπορεί να αντιστοιχεί σε ένα χρόνο με το ζωγραφιστό πορτραίτο των γονιών στη μια πλευρά και των παιδιών στην απέναντι σελίδα.

Ότι και να κάνετε να θυμάστε: ζωγραφίστε σαν παιδί, μαζί με το παιδί σας. Μάθετε από αυτό την ελευθερία στη γραμμή και το χρώμα και σε καμία περίπτωση μην του διδάξετε “πως γίνονται σωστά” τα ανθρωπάκια.

Έτσι ζωγραφίζεται η αγάπη.

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Κι αν όλο το χρόνο έτρεχες

Processed with VSCOcam with m5 preset

Κι αν όλο το χρόνο έτρεχες και έψαχνες τα σημάδια και την πορεία σου, κι αν κάθε μέρα κοιτούσες με αγωνία στα μάτια των άλλων τη σιγουριά των δικών σου σκέψεων, κι αν κάποιες φορές ένιωσες πως τελικά έφτασες και είναι καιρός να ξεκουραστείς και να κλείσεις τα μάτια, θα σου πω να πάρεις μια ανάσα και να ξανακουνηθείς, να κοιτάξεις και να κρατήσεις τους δεσμούς γύρω σου, την πάχνη επάνω σου και τα χρώματα μπροστά σου.”

Processed with VSCOcam with c1 preset

** Οι φωτογραφίες από ένα πρωινό, ένα από εκείνα τα συνεχόμενα βροχερά του Δεκέμβρη! που αναγκάστηκα να “σταματήσω” και να κοιτάξω ξανά 🙂

 

Λίγα Λόγια για την Έφη Παναγούλα

Η Έφη Παναγούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτει την φωτογραφία στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και 2 χρόνια μετά συνεχίζει τις φωτογραφικές σπουδές στο University for the Creative Arts στο Rochester της Αγγλίας. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά, δημιουργεί το Studio 8, στο οποίο αποκτά ως κύρια φωτογραφική δραστηριότητα τα πορτρέτα παιδιών. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο και τα παιδιά! Μας μιλάει για φωτογραφία.

Κάθε αγαπημένη συνήθεια μπορεί να είναι… τέχνη

stefania ena

Ζωγραφιστές αυγοσπαζοκεφαλιές ή κάθε αγαπημένη συνήθεια μπορεί να είναι… τέχνη

Τα αυγά τα αγαπάμε πολύ, ειδικά όταν είναι βραστά με κρόκο ζουμερό και πορτοκαλένιο. Έτσι χρησιμοποιούμε και τις αγαπημένες μας αυγοθήκες. Μόλις φάμε καλά καλά το αυγό και έχουμε μείνει με το άδειο κέλυφος, το αναποδογυρίζουμε και το παιχνίδι ξεκινάει.

Ζωγραφίζουμε φατσούλες στα αυγά και τους φοράμε καπέλα από τα παιχνίδια μας. Σπαθιά και όπλα πάντα ευπρόσδεκτα στις αυγομαχίες! Παίζουμε με τα αυγά και φτιάχνουμε ιστορίες. Ένα αυγό λέει σε ένα άλλο: «Θα σου σπάσω το κεφάλι» και η φράση αποκτάει το κυριολεκτικό της νόημα καθώς ακούμε το κρακ του αυγού που σκεπάζεται από τα τρανταχτά μας γέλια.

Κάθε πρωινό με αυγά μελάτα, είναι για μας, μια ακόμη ιστορία αυγομαχίας. Μιλάμε για τους αυγο-ήρωες μας και γελάμε. Ζωγραφίζουμε τις αυγό-φατσες και γελάμε. Αυγο-μαχούμε και γελάμε. Μετά μαζεύουμε τα τσόφλια, σκουπίζουμε το τραπέζι και συνεχίζουμε τη μέρα μας με μια ακόμη αυγο-ιστορία στο κεφάλι!

stefania 3

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.