BLOG – Σελίδα 2 από 2 – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Εϊ, ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Silhouette, group of happy children playing on meadow, sunset, s

Εϊ, ΜΗΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ. Το μεσημέρι σαν ξυπόλητο παιδί με

πρόσωπο ιδρωμένο, μ’ αχτένιστα χρυσά μαλλιά και με μια

φυσαρμόνικα στο στόμα, στέκεται κάτου απ’ τα παράθυρα και σε

φωνάζει. <…>

 Πήδα, λοιπόν, απ’ το παράθυρο κι έλα να κυνηγήσουμε ορτύκια.

 Ο μόρτης ήλιος αγκαλιάζει την άνοιξη κάτου απ’ τα δέντρα κι εμείς

αγκαλιάζουμε τα δέντρα.

 Τα περιστέρια παίζουνε πλάι στο ποτάμι, πηδάει το ένα πάνου στη

ράχη του αλλουνού, κι έτσι δυό δυό περπατάνε στην όχθη

παραπέφτοντας σα να ζητάνε να ψηλώσουν για να δουν πιο πέρα τι

γίνεται αύριο.

 Αύριο είναι τα γενέθλια του ήλιου κι ο ήλιος έχει τα χρόνια μας.

 Εδώ που φτάνουμε άκρη άκρη στ’ όνειρο μας, γιορτάζουμε μαζί με

τον ήλιο την ίδια μέρα – κάθε μέρα.

Αυτό τον μήνα δεν θέλω να σας πω πολλά.. λίγο ο ήλιος που με ζαλίζει, λίγο η λαχτάρα μου να ξεχυθώ στις αμμουδιές και να βουτήξω με ορμή στη σμαραγδένια θάλασσα της Χαλκιδικής…

Θέλω όμως να σας γνωρίσω σε ένα ποίημα.

Είναι ένα ποίημα που με συντρόφευσε πολλά καλοκαίρια (και όχι μόνο). Με αυτό το ποίημα σας γράφω για το καλοκαίρι.

Ή μάλλον μας το έγραψε πριν από πολλά χρόνια ο Γιάννης Ρίτσος.

Τώρα θα μου πείτε, καλοκαιριάτικα να διαβάζουμε ποίηση; Όχι! Αυτό δεν είναι ένα συνηθισμένο ποίημα… είναι η ζωή.

Είναι η λαχτάρα για ζωή. Είναι η ίδια η ζωή! Είναι η ψυχή που ορμά και λούζεται στα ποτάμια και στα κύμματα, που σκαρφαλώνει στα δέντρα και γραπώνει το φεγγάρι, είναι γεμάτο λουλούδια και στεφάνια στα μαλλιά. Κορδέλες και χαίτες κοριτσίστικες. Είναι τζιτζίκια και ρόδια κόκκινα. Είναι νύχτες στα χωριά και στα χωράφια. Είναι δροσερό νερό από πηγές και γούρνες. Είναι πουλιά και ζώα και άνθρωποι και παιδιά και γέλια και φωνές. Είναι το καλοκαίρι μέσα από τα μάτια των παιδιών. Είναι το παιχνίδι μέσα από τις καρδιές των παιδιών.

Βρείτε ένα κομμάτι σας στο ποίημα αυτό. Θα σας ξεσηκώσει. Θα σας κάνει να θέλετε να τρέξετε πίσω στο χρόνο. Να φωνάξετε, να νιώσετε, να κοιμηθείτε ξανά κάτω από τα δέντρα, να περπατήσετε ξυπόλυτοι στο χώμα. Να τρέξετε έξω από το σπίτι.

Στο παιχνίδι έξω.

Φτάνει πια με τον χειμώνα.

Τώρα μόνο παιχνίδι έξω.

(διαβάστε ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου ‘Ονειρο καλοκαιρινού μεσημεριού σαν δώρο στον εαυτό σας. Στο παιδί που ήσαστε κάποτε. Στο παιδί που είστε τώρα. Στο παιδί σας.)

photo via

Η άνοιξη δεν λέει να έρθει..

barbie2

Γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου

Kοιτάζω πάλι από το παράθυρο και πάλι βρέχει.. πριν ένα μήνα έλεγα δεν πάει να βρέχει και να χιονίζει; Τέλειωσε ο χειμώνας και δεν με νοιάζει τίποτα.. έλα όμως που ένα μήνα μετά και ακόμη βρέχει.. έχουν πρασινίσει τα πάντα και σε λίγο θα πρασινίσουμε κι εμείς.. κι έχεις κι αυτήν τη λαχτάρα να βγεις να κυλιστείς στα λιβάδια να κόψεις λουλούδια να σκαρφαλώσεις στα δέντρα να πιείς νερά από ποτάμια και πηγές..

εντάξει οκ δεν θα το κάνεις.. αλλά δεν θέλεις να το κάνεις μόνο και μόνο επειδή δεν μπορείς;;

και πρέπει να σας πω και να σας περιγράψω παιχνίδια πάλι για μέσα.. ενώ τώρα έπρεπε να σας γράφω για παιχνίδια στα νερά στα δάση και στα χωριά..

ας είναι..

το παιχνίδι είναι παιχνίδι και ανθίζει όπου υπάρχει καλή διάθεση.. στεγνώστε λοιπόν και παίξτε..

αυτό τον μήνα θα σας ταξιδέψω στον μαγικό κόσμο του θεάτρου και του κινηματογράφου.. οπότε πάρτε φίλους παιδιά και συγγενείς και ελάτε να παίξουμε θέατρο και να γνωρίσουμε το συναρπαστικό σύμπαν του θεάτρου μέσα από την ιστορία του.. είναι απλά ένα παιχνίδι ρόλων που απλά  θέλει καλή διάθεση φαντασία και πολύ αυτοσχεδιασμό.. ενδεχομένως να θέλει και λίγο διάβασμα και ψάξιμο αλλά είναι ωραία η γνώση έτσι δεν είναι;

Λοιπόν…..

ξεκινήστε από την αρχαιότητα.. φτιάξτε μάσκες από χαρτί και παίξτε τους ‘Ορνιθες τη Λυσιστράτη, και ότι άλλο θέλετε.. μη ξεχάσετε να μιλάτε με πομπώδες ύφος και κινήσεις αρχαιοελληνικές..

commedia del arte.. αυτό το είδος παίζεται επίσης με μάσκες και μεγάλες στρογγυλές κινήσεις αλλά χωρίς καθόλου λόγο. Δεν θα μιλάτε δηλαδή. Οι κινήσεις σας θα είναι αυτές που θα εξηγούν τι συμβαίνει στην ιστορία. παίξτε με τον αρλεκίνο και τη κολομπίνα φορέστε μακριές φούστες και καπέλα και σκαρφιστείτε διάφορες ιστορίες..

barbie1

William Shakespeare.. αν παίξετε τη σκηνή του Ρομέο και της Ιουλιέτας με τους φίλους σας θα γελάσετε πολύ.. επίσης παίξτε με τα πιτσιρίκια τα ξωτικά από το Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας θα το απολαύσουν.. φτιάξτε στεφάνια με λουλούδια από χαρτί και κορδέλες και περιπλανηθείτε στο μαγικό δάσος..

Βωβός κινηματογράφος.. φτιάξτε ταμπέλες σε μαύρο χαρτόνι γράψτε με άσπρο μαρκαδόρο της ατάκες σας και παίξτε σκετσάκια  χωρίς καθόλου φωνή.. τα φώτα της πόλης με τον τσάρλι τσάπλιν θα σας δώσουν καταπληκτικές ιδέες..

Musical: βάλτε μουσική από τις αγαπημένες σας ταινίες και τραγουδήστε και χορέψτε.. ένα μποά, ένα καπέλο, ένα μπαστούνι, θα γίνουν τα μαγικά σας εργαλεία για τις μεταμορφώσεις σας..

Ελληνικός κινηματογράφος: εδώ μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε.. αυτοσχεδιάστε τραγουδήστε.. παίξτε το παιχνίδι με το ποια ατάκα είναι από πού και διασκεδάστε..

Υπάρχουν πολλά είδη θεάτρου..  θα μπορούσα να σας γράφω για ώρες.. ανακαλύψτε τον κόσμο του και θα γνωρίσετε υπέροχα πράγματα..

Το θέατρο είναι μαγικό.. και όλα είναι πιθανά.. κατεβάστε λοιπόν τα καλοκαιρινά και ας υποκριθούμε όλοι πως ήρθε το καλοκαίρι.. και πού ξέρετε; Ίσως και να έρθει…

photos by arteditre

Λίγα λόγια για τη Βαρβάρα Δουμανίδου

Η Βαρβάρα Μπάρμπι Δουμανίδου είναι η ιδιοκτήτρια ενός μαγικού ξεχωριστού χώρου με το όνομα “Αιθερόπλοο” στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Της αρέσει πολύ να πετά πάνω από τη πόλη με τα χρωματιστά φτερά της και να ψάχνει ανθρώπους που θέλουν με λαχτάρα να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου. Παίζει, σκηνοθετεί, εμψυχώνει και δημιουργεί φανταστικές και συναρπαστικές ομάδες, ιστορίες και καταστάσεις με μικρά και μεγάλα παιδιά πάνω από 18 χρόνια. Tης αρέσουν πολύ οι σοκολάτες και οι γάτες. Μας μιλάει για θεατρικό παιχνίδι.

Κανόνες, κανόνες, παντού κανόνες!

bookmarks

 

Υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς και στα βιβλία. Επειδή όμως τα παιδιά σήμερα έχουν πήξει από κανόνες, ίσως θα ήταν καλύτερη ιδέα να βρίσκαμε έναν διασκεδαστικό τρόπο, για να τους μιλήσουμε γι’ αυτούς τους συγκεκριμένους κανόνες… για παράδειγμα μέσα από τραγούδι ή με μια χειροτεχνία… Υπάρχει λοιπόν το εξής τραγουδάκι, το οποίο μπορούμε να μελοποιήσουμε κατά βούληση:

Καλό μου βιβλίο πολύ σε αγαπώ.

Για χάρη σου τα χέρια καθαρά κρατώ.

Σε πιάνω πάντοτε προσεκτικά.

Τις σελίδες σου αργά γυρνώ.

Με προσοχή στο ράφι σε τοποθετώ.

Επίσης κανόνες υπάρχουν και για την επίσκεψή μας σε μια δανειστική βιβλιοθήκη. Ουφφφ…

Ας πούμε:

  • Αν και δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί θέλω πολλά να πω και πολλά να σχολιάσω για όλα αυτά που βλέπω στις σελίδες των βιβλίων, προσπαθώ, παρ’ όλ’ αυτά, να κρατώ την ψυχραιμία μου και το στόμα μου ραμμένο!
  • Καλό είναι να πάω στη βιβλιοθήκη χορτασμένος και ξεδιψασμένος… δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να τρώμε και να πίνουμε εκεί μέσα. Κάποιοι διαβάζουν. Άσε που μπορεί να λαδώσω ή να βρέξω τις σελίδες κάποιου βιβλίου…
  • Τα βιβλία που τραβάω από τα ράφια ψάχνοντας να βρω αυτό που θέλω είναι καλύτερο να τα αφήνω πάνω σε ένα τραπέζι και να μην προσπαθώ να τα ξαναβάλω πίσω στη θέση τους, γιατί πολύ απλά μπορεί να μπερδευτώ και να κάνω λάθος και να τα βάλω τελικά όπου να ‘ναι… Ο καταλληλότερος γι’ αυτή τη δουλειά είναι ο/η βιβλιοθηκονόμος!
  • Εννοείται ότι επιστρέφω τα βιβλία που έχω δανειστεί σε άριστη κατάσταση. Αλλιώς θα βρω τον μπελά μου!
  • Και φυσικά επιστρέφω έγκαιρα τα βιβλία που έχω δανειστεί, για να μην τα στερώ από κάποιον άλλο που ανυπομονεί κι αυτός με τη σειρά του να τα διαβάσει.

Μπορούμε λοιπόν να πάρουμε τους κανόνες αυτούς (όλους ή μερικούς) και να τους φτιάξουμε σε μια οποιαδήποτε κατασκευή (π.χ. κάρτα ή κρεμαστό ή πίνακα ή τοιχογραφία). Το αγαπημένο μου όμως και το πιο χρηστικό (και αποτελεσματικό νομίζω!) είναι να τους βάλουμε σε σελιδοδείκτη με μια μικρή ζωγραφιά για κάθε έναν από αυτούς. Ή, ακόμα, φτιάχνοντας τόσους σελιδοδείκτες όσοι και οι κανόνες.

 

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.

Τρένα και ψιθυριστές αγάπες

leyko

Ξεφεύγω λίγο από τα μονοπάτια της ιστορίας της τέχνης, γιατί θέλω να πω μια ιστορία που δημιούργησε τέχνη και έδειξε σε όσους είχαν μάτια να κοιτάξουν, τι τέχνη είναι να είσαι καλός γονιός. Όχι καλό επειδή λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» κάθε τρεις και λίγο και μαθαίνεις την «ευγένεια» στο παιδί σου, έτσι, δήθεν, μα καλός που σημαίνει, αφήνω σε λίγα χρόνια ένα άξιο πλάσμα εκεί έξω…

Ταξιδεύω με τρένο συχνά πυκνά και έχω μιλιούνια ιστορίες για τρένα, επιβάτες και ταξίδια στο κεφάλι μου. Να μια ιστορία που έφτιαξε και μια ζωγραφιά. Η ιστορία είναι αυτή:

Μπήκα στο τρένο στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, μεσημεράκι. Μόνη, για επαγγελματικό ταξίδι και μάλιστα πολύ σημαντικό για μένα. Περίμενα τις ήσυχες ώρες τους ταξιδιού, σαν μια υπόσχεση για ύπνο και προετοιμασία για την δουλειά που με περίμενε, κάπου στην άλλη άκρη της χώρας. Δυο θέσεις μπροστά μου, βλέπω πως καθόταν ένας πατέρας με ένα αγοράκι το πολύ τεσσάρων ετών. Αυθόρμητα σκέφτηκα: πάει ο ύπνος, πάει και η ησυχία. Μετά σκέφτηκα, πως δεν βαριέσαι; Όπως δείχνει κατανόηση ο κόσμος με τα δικά μου παιδιά, έτσι θα κάνω κι εγώ. Αλλά για τον ύπνο, ούτε κουβέντα, τον είχα ξεγραμμένο.

Ξεκίνησε το τρένο, και το αγοράκι, κουβέντιασε τα βασικά με τον μπαμπά του, που πάμε, γιατί και τέτοια, δεν πέρασαν 10 λεπτά και ρωτάει την κρίσιμη ερώτηση: φτάσαμε; Βαρέθηκα μπαμπά.  Αυτό ήταν, σκέφτηκα, θα ρωτάει ασταμάτητα μέχρι να φτάσουμε, στο ενδιάμεσο θα κλαίει, θα ξεχνιέται λίγο με πατατάκια, θα κοιμηθεί λίγο εξαντλημένο από το κλάμα και τη γκρίνια και μετά το πουλάκι μου θα τα κάνει όλα πάλι από την αρχή. Είναι μια διαδικασία που έχω δει δεκάδες φορές, σε τρένα, βαπόρια, λεωφορεία και αεροπλάνα.

Και ακούστε τι ομορφιά έζησα. Ο μπαμπάς, έβγαλε από την τσάντα του μικρού δύο αμαξάκια. Ψιθυριστά ρώτησε τον μικρό: παίζουμε; Ο μικρός τον ρώτησε γιατί μιλάει ψιθυριστά. Ο μπαμπάς δεν συμβούλεψε τον μικρό να κάνει το ίδιο, δεν τον μάλωσε που μιλούσε τσιρίζοντας. Του εξήγησε ψιθυριστά και γελαστά, πως μέσα στο βαγόνι, υπάρχουν μερικοί κουρασμένοι μεγάλοι που δούλευαν και πως αν κάποιος κοιμάται, δεν θα ήθελε να τον ξυπνήσει. Ο μικρός συνέχισε να μιλάει δυνατά και μπαμπάς ψιθυριστά, παίζοντας με τα 2 αμαξάκια «κόμικς». Όσο η ώρα περνούσε, ο μικρός άρχισε να χαμηλώνει τη φωνή του, και πριν περάσει μια ώρα, μιλούσε ψιθυριστά, όπως ακριβώς ο χαμογελαστός μπαμπάς του.

Τους κοιτούσα και μαγευόμουν. Ο μπαμπάς κάθε άλλο από ξεκούραστος φαινόταν. Όμως χαμογελούσε, ψιθύριζε και κοιτούσε τον γιό του στα μάτια. Η κούραση με νίκησε και με νανούρισμα το παιχνίδι τους, κοιμήθηκα και είδα στο όνειρό μου, ακριβώς ότι είχα παραγγείλει. Ναι, παραγγέλνω τα όνειρά μου. Έζησα το ωραίο μου όνειρο, και ξύπνησα, από τη φωνή του ελεγκτή για τα εισιτήρια, 2-3 ώρες μετά. Ο μπαμπάς με τον γιο, έπαιζαν ακόμη ψιθυριστά και χαρούμενα. Μετά από λίγο το αγοράκι, κουράστηκε και κοιμήθηκε αγκαλιά με τον μπαμπά του. Όταν ξύπνησε, σκούντηξε τον μπαμπά του και συνέχισαν να παίζουν. Ψιθυριστά και χαρούμενα.

Θα ήθελα να πω στο αγοράκι αυτό, πόσο τυχερό είναι και να δώσω μια αγκαλιά στον μπαμπά του και να του πω ένα γιγάντιο μπράβο.

Τι ωραία που θα ήταν όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, αντί να φωνάζουν με δυνατή φωνή στα παιδιά τους για «ησυχία» ή να δίνουν ασταμάτητες συμβουλές μεγαλόφωνα, για να ακούν οι τριγύρω πως κάνουν το «καθήκον» τους, τι ωραία να μιλούσαν, χαμηλόφωνα και γελαστά, να έπαιζαν και να κοιτούσα το παιδί τους στα μάτια.

Η ζωγραφιά είναι της Στεφανίας Βελδεμίρη

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Μερικές φορές

barbara2

Η Βαρβάρα Μπάρμπι Δουμανίδου είναι η ιδιοκτήτρια ενός μαγικού ξεχωριστού χώρου με το όνομα “Αιθερόπλοο” στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Της αρέσει πολύ να πετά πάνω από τη πόλη με τα χρωματιστά φτερά της και να ψάχνει ανθρώπους που θέλουν με λαχτάρα να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου. Παίζει, σκηνοθετεί, εμψυχώνει και δημιουργεί φανταστικές και συναρπαστικές ομάδες, ιστορίες και καταστάσεις με μικρά και μεγάλα παιδιά πάνω από 18 χρόνια. Tης αρέσουν πολύ οι σοκολάτες και οι γάτες. Μας μιλάει για θεατρικό παιχνίδι

Τι μου θύμισες

TIMOUTHIMISES

 

-Θυμάσαι που πήγαμε στα άλογα αύριο?!! ( ο Κ. είναι 3.5 χρονών και οι λέξεις γι αυτόν είναι ακόμη ένα πείραμα)

-Ναι, φυσικά και θυμάμαι! και περάσαμε και πολύ όμορφα και παίξαμε και με τα άλλα ζωάκια..

-Ναι αλλά ήσουν κ εσύ εκεί?
-Εμμμ ναι… ποιος σε έβγαλε φωτογραφία άλλωστε?
-..Αφού δεν είσαι πουθενά…( στην φωτογραφία..) 
 
..και κάπως έτσι μπήκαν σκέψεις για το κατά πόσο τελικά οι αναμνήσεις που κρατάμε, είναι προϊόν αληθινών γεγονότων, φαντασίας.. Πόσο μία φωτογραφία μας βοηθάει να “θυμηθούμε” ή να ξαναδημιουργήσουμε μία περασμένη πραγματικότητα. Πώς κρατώντας μία φωτογραφία, μπορούμε να επαναπροσδιορίσουμε την ύπαρξη του τότε, σε σχέση με το τώρα. Και τί τελικά έχει σημασία? τί πραγματικά έγινε..? ή τι θέλεις να θυμάσαι..?

Τι μου θύμισες// 

Πάρε μερικές φωτογραφίες που έχεις βγάλει μαζί του. Σημείωσε από πίσω τι θυμάσαι, αυθόρμητα και χωρίς πολύ σκέψη.. Πράγματα που είχες, τι φορούσες, τι εποχή ήταν, μέχρι και συναισθήματα ή καταστάσεις. Παίξτε ένα παιχνίδι αναμνήσεων, με ερωτήσεις, και σημείωσε την δική του οπτική.. Θα εκπλαγείς..
Tip: την επόμενη φορά που θα θελήσεις να φωτογραφήσεις την επόμενη εξόρμηση σας, την καθημερινότητα ή απλά την έκφρασή του σε κάτι καινούργιο, κάνε δύο βήματα πίσω και κράτησε στην εικόνα το περιβάλλον, το χώρο και τα πράγματα γύρω του.
Θα σε βοηθήσει αργότερα να ξαναδημιουργήσεις την ανάμνηση, και να την χρησιμοποιήσεις όπως εσύ νομίζεις.

 

Λίγα Λόγια για την Έφη Παναγούλα

Η Έφη Παναγούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτει την φωτογραφία στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και 2 χρόνια μετά συνεχίζει τις φωτογραφικές σπουδές στο University for the Creative Arts στο Rochester της Αγγλίας. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά, δημιουργεί το Studio 8, στο οποίο αποκτά ως κύρια φωτογραφική δραστηριότητα τα πορτρέτα παιδιών. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο και τα παιδιά! Μας μιλάει για φωτογραφία.

“Μαμά να πάω να παίξω;”

MAGIKI PAIXNIDOXWRA -1

Γράφει η Βάγια Κόμνου, Αρχιτέκτων – Μουσειολόγος

Η σπουδαιότητα του παιχνιδιού στη ζωή των παιδιών

Μια ευχάριστη, ενδιαφέρουσα και δημιουργική ενασχόληση των παιδιών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι το παιχνίδι.

Τα παιδιά παίζοντας, διαπαιδαγωγούνται, ενώ παράλληλα, ψυχαγωγούνται. Το παιχνίδι, τόσο το ομαδικό όσο και το ατομικό, διευρύνει τους ορίζοντες των παιδιών, απελευθερώνει την ενέργεια τους, αναπτύσσει την προσωπικότητα, τη δημιουργικότητα και καλλιεργεί τη φαντασία τους.

Οι κοινωνικές αλλαγές και η τεχνολογική πρόοδος επηρεάζουν τη μορφή και το είδος των παιχνιδιών. Τα παιχνίδια αντανακλούν τη μόδα, το στυλ, τις τεχνοτροπίες, την κοινωνική, οικονομική και πολιτική κατάσταση που χαρακτηρίζει την εκάστοτε εποχή και κοινωνία. Αποτελούν τεκμήρια του υλικού και άυλου πολιτισμού μιας κοινωνίας και έχουν την ικανότητα να διηγούνται ιστορίες!

Τα παιχνίδια στα χέρια των παιδιών

Τα παιδιά, με πρώτη ύλη τα παιχνίδια που έχουν στη διάθεση τους, ‘κατασκευάζουν’ με τη φαντασία τους ιστορίες και αναπαριστούν ένα ρεαλιστικό περιβάλλον με μικρές πινελιές φανταστικού, μέσα στο οποίο τα παιχνίδια αποκτούν ζωή, κίνηση και φωνή. Οι ιστορίες που δημιουργούν είναι εμπνευσμένες από τα προσωπικά τους βιώματα, από αφηγήσεις που έχουν ακούσει, διαβάσει ή δει.

Τους προηγούμενους αιώνες, τα παιδιά κατασκεύαζαν μόνα τους ή με την βοήθεια των ενηλίκων τα παιχνίδια τους, χρησιμοποιώντας απλά υλικά που έβρισκαν στο σπίτι ή στα σκουπίδια. Στη σημερινή εποχή, τα περισσότερα παιχνίδια κατασκευάζονται σε εργοστάσια και φτάνουν στα παιδιά ως έτοιμο προϊόν. Δυστυχώς, στις μέρες μας έχει εξαλειφτεί το ενδιαφέρον και η δημιουργική διάθεση για την κατασκευή παιχνιδιών από τα ίδια τα παιδιά.

Μαγική ΠαιχνιδοχώραΠαιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης

MAGIKI PAIXNIDOXWRA -5

Το Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης διαθέτει μια συλλογή από τσίγκινα, κουρδιστά και μη, παιχνίδια, κούκλες (από πανί, παπιέ μασέ, σελιλόιντ, πορσελάνη και πλαστικό), ξύλινα έπιπλα μινιατούρες, στρατιωτάκια, επιτραπέζια και άλλα, τα οποία συνθέτουν την ιστορία του παιχνιδιού, από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι σήμερα.

Με αφορμή τη συλλογή του μουσείου σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε η έκθεση “Μαγική Παιχνιδοχώρα”.

Τα παιχνίδια βγήκαν από τα κουτιά και τις βιτρίνες και εξαπλώθηκαν στο χώρο του Παιδικού Μουσείου, μπροστά από ένα τρισδιάστατο σκηνικό, που απεικονίζει μια μικρή πόλη, κτισμένη μέσα στο κάμπο, δίπλα στις όχθες ενός μικρού ποταμού.

Μέσα από την έκθεση, μικροί και μεγάλοι επισκέπτες μαθαίνουν την ιστορία των παιχνιδιών και πληροφορούνται για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων του προηγούμενου αιώνα.

Μέρος της έκθεσης αποτελούν και τα κουκλόσπιτα! Μικρά σπίτια επιπλωμένα με ξύλινα έπιπλα μινιατούρες, των δεκαετιών 1930 μέχρι 1970, διακοσμημένα με ταπετσαρίες και φωτιστικά αντίστοιχων χρονικών περιόδων. Μια ουτοπική παρουσίαση των σπιτιών του προηγούμενου αιώνα, πασπαλισμένη με μια δόση ρεαλισμού.

MAGIKI PAIXNIDOXWRA -4

Ένα αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών είναι τα κουκλόσπιτα, ιδιαίτερα αγαπητό στα κορίτσια.

Τα κουκλόσπιτα αποτελούν μια μικρογραφία της κατοικίας των παιδιών, και κατ’ επέκταση της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν και δραστηριοποιούνται, της καθημερινότητας την οποία αυτά βιώνουν.

Αρκετές φορές, τα παιδιά μπαίνουν στη διαδικασία να φτιάξουν ένα κουκλόσπιτο μόνα τους για να στεγάσουν τις κούκλες του. Άλλες φορές “τα σπίτια” αυτά είναι πολύ μικρά σε μέγεθος και άλλες φορές αρκετά μεγάλα για να χωρούν και τα ίδια τα παιδιά μέσα.

Τα παιδιά, με εφόδιο τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, χρησιμοποιούν διάφορα μικροαντικείμενα που βρίσκουν μέσα στο σπίτι για να δημιουργήσουν σπιτάκια, όπου μέσα θα μένουν οι ήρωες τους. Χαρτόκουτα, μικρές συσκευασίες προϊόντων, καπάκια, παλιά υφάσματα, διάφορα χαρτιά, μικροαντικείμενα και παλιά παιχνίδια μετατρέπονται σε έπιπλα και διακοσμούν τις οικίες των παιχνιδιών τους.

Μετά τη δημιουργία του κουκλόσπιτου, τα παιδιά, από κατασκευαστές, μετατρέπονται σε σκηνοθέτες και σεναριογράφους. Πρόθεση τους είναι οι κούκλες να αποκτήσουν «ζωή» μέσα από τα ίδια.

MAGIKI PAIXNIDOXWRA -2

Λίγα λόγια για την Βάγια Κόμνου

Η Βάγια Κόμνου είναι αρχιτέκτων μηχανικός (απόφοιτη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)  με μεταπτυχιακές σπουδές στη Μουσειολογία. Ασκεί το επάγγελμα του αρχιτέκτονα, και παράλληλα, αναλαμβάνει το σχεδιασμό εκθέσεων σε μουσεία, όπως το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και το Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, σε εκθέσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης και σε γκαλερί.

Ταυτόχρονα, η αγάπη της για τα παιδιά αποτελεί το κίνητρο σχεδιασμού και υλοποίησης εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε μουσεία, όπως στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και στο Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης.

–    Η μουσειολογική μελέτη και ο σχεδιασμός της έκθεση παιχνιδιών ‘ Μαγική Παιχνιδοχώρα’, στο Παιδικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε από την ίδια.

Κυριακάτικο brunch με φίλους

κυριακάτικο brunch

Σε ένα πρόσφατο κείμενό της η Αργυρώ Σκίτσα υποστήριζε πως ο χειμώνας θέλει φίλους! Είναι πολύ ωραίο να βρίσκεσαι στο σπίτι, να μαγειρεύεις, να μοιράζεσαι ιστορίες, τα παιδιά να παίζουν μαζί και να συμμετέχουν στη διαδικασία. Λίγες μέρες πριν, Ο Κίμων από το Παραμικρό, έναν εξαιρετικά ιδιαίτερο και δημιουργικό χώρο της πόλης, προσκάλεσε τους φίλους του για κυριακάτικο brunch και κοπή βασιλόπιτας.

Ήταν υπέροχο να βλέπεις τόσες διαφορετικές ηλικίες να συνυπάρχουν τόσο αρμονικά σε ένα χώρο. Τα μικρούλια βρήκαν γωνιές να ξετρυπώσουν παιχνίδια, οι έφηβοι έπαιζαν επιτραπέζια και μάθαιναν ξυλοπόδαρα, οι μεγάλοι τσιμοπολογούσαν, μιλούσαν και λιάζονταν στον ήλιο. Οι μεγάλοι έπαιζαν κιόλας.

Είναι πραγματικά ωραίο να περνάς τα κυριακάτικα πρωινά με φίλους. Σου δίνει πολλή ενέργεια και το μόνο που θέλεις είναι να τη μεταδόσεις! Εύχομαι να οργανώσετε σύντομα ένα κυριακάτικο brunch με φίλους!

κυριακάτικο brunch

ο μπουφές, που ανανεωνόταν διαρκώς, καθώς ο καθένας κουβαλούσε τη δική του λιχουδιά!

κυριακάτικο brunch

κυριακάτικο brunch

finger foof δε λέγεται; εξαιρετικό ντιπ γιαουρτιού με μανιτάρια!

κυριακάτικο brunch

μια άποψη του εργαστηρίου

κυριακάτικο brunch

στην κουζίνα μπαίνουν όλοι.

κυριακάτικο brunch

τα παιδιά είναι πάντα ευπρόσδεκτα να ανακαλύψουν και να δημιουργήσουν

κυριακάτικο brunch

μεγάλη παρέα, συζητήσεις σε κάθε γωνιά του εργαστηρίου

κυριακάτικο brunch

η μικρή αυλή στο πίσω μέρος, όαση στο κέντρο της πόλης, σε μια υπέροχη συνοικία της Άνω Πόλης

κυριακάτικο brunch

Είχε και ωραία μέρα.

κυριακάτικο brunch

η λίμνη, η ολυμπία και ένα θρεπτικό μπισκότο

κυριακάτικο brunch

κυριακάτικο brunch

κυριακάτικο brunch

κυριακάτικο brunch

σε κάθε γωνιά μπορείς να ξεδιπλώσεις τη δημιουργικότητά  σου.

κυριακάτικο brunch

 κυριακάτικο brunch

ας μην τελειώσει ποτέ το φαγητό, το παιχνίδι και οι φίλοι

 

Τα Μουσεία είναι για όλους – οδηγός επιβίωσης

beginners the movie

Γράφει η Κατερίνα Παρασκευά, Μουσειοπαιδαγωγός στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης

 

Οι σύγχρονοι καλλιτέχνες έχουν τις πιο περίεργες και πρωτότυπες ιδέες. Μπορεί τα έργα τους να μας εκπλήξουν, να μας τρομάξουν, να μας ταξιδέψουν, να μας κάνουν να αναγνωρίσουμε κομμάτια του εαυτού μας ή ακόμη και να νιώσουμε άβολα ή  να μη μας αγγίξουν καθόλου. Δεν παρουσιάζονται ως αριστουργήματα που κρίθηκαν από την ιστορία αλλά ως σύγχρονες δημιουργίες που ίσως γίνουν η αφορμή για να σκεφτούμε γιατί μας αρέσει κάτι ή όχι, να επεκτείνουμε τους ορίζοντες της αισθητικής μας αντίληψης, να έχουμε άποψη και να καλλιεργήσουμε το γούστο μας. Και κάποιες φορές, όταν εμπλεκόμαστε με το έργο, η σύγχρονη τέχνη μπορεί να μας προσφέρει εμπειρίες γεμάτες ένταση και ενθουσιασμό.

Τις εμπειρίες με ένταση τις ζούμε σε χώρους όπου μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Στα μουσεία σύγχρονης τέχνης το πρώτο πράγμα που μας καθηλώνει είναι ο χώρος και η διάταξη των εκθεμάτων, πόσο μάλλον τα παιδιά. Η συμβουλή είναι: κινηθείτε ελεύθερα. Δεν είναι απαραίτητο στην έκθεση να σταματήσουμε μπροστά από κάθε έκθεμα ούτε να ακολουθήσουμε μια συγκεκριμένη διαδρομή. Κάποια έργα λόγω θέσης, υλικών και χρωμάτων είναι πιο εντυπωσιακά και τραβούν τα βλέμματα, κάποια άλλα με την πρώτη ματιά μας φαίνονται αδιάφορα. Ακολουθούμε το βλέμμα των παιδιών μας και χαράζουμε μαζί τη διαδρομή μας.

Κινούμενοι στον χώρο, βλέπουμε πράγματα περίεργα και έχουμε την ανάγκη να μιλήσουμε για αυτά. Σε αντίθεση με την κοινή πεποίθηση, στο μουσείο μπορούμε να μιλάμε -επιτρέπεται, το μουσείο δεν είναι ναός, ούτε σινεμά-, κατεβάζοντας ίσως λίγο την έντασή της φωνής μας για να συνυπάρχουμε μαζί στον ίδιο χώρο.

 Κατερίνα σε εκπαιδευτικό

Το ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αγγίζουμε αλλά μπορούμε να δείχνουμε. Η αλήθεια είναι ότι μικροί μεγάλοι νιώθουμε την παρόρμηση να χαϊδέψουμε, να πιάσουμε, να νοιώσουμε την υφή στο χέρι μας αλλά συνήθως δεν επιτρέπεται. Στα εκπαιδευτικά προγράμματα στο μουσείο, δίνουμε συνήθως το παράδειγμα της δακτυλιάς στο τζάμι: παρόλο που τα χέρια μας είναι καθαρά, πάντα αφήνουμε τα δακτυλικά μας αποτυπώματα. Η λιπαρότητα του δέρματός μας είναι ο λόγος που δεν αγγίζουμε και όχι η αντίληψη ότι είμαστε εν δυνάμει καταστροφείς.

Υπάρχει τρόπος να κάνουμε τα έργα “δικά μας”.  Μπορούμε να αναγνωρίσουμε σχήματα, συμμετρίες και ασυμμετρίες, να σχολιάσουμε τις πινελιές, τις σκιές, τις εναλλαγές και τις αντιθέσεις. Να σκεφτούμε πoια έργα μας αρέσουν πιο πολύ, ποια θα θέλαμε να είναι δικά μας. Να ακολουθήσουμε τη φόρμα τους με το σώμα μας ή να φωτογραφηθούμε σε αστείες πόζες. Οι φωτογραφίες καταγράφουν την εμπειρία μας και μπορούμε να ανατρέξουμε όποτε θέλουμε σε αυτές. Κι αν μας ανοίξει η όρεξη να ζωγραφίσουμε κάτι; Δεν χρειάζεται να είσαι εικαστικός για να σχεδιάσεις. Αρκεί να το τολμάς και να το διασκεδάζεις. Ένα μπλοκάκι κι ένα μολύβι μπορεί να βγει από την τσάντα μας και να κάνουμε γρήγορα ένα σκίτσο μπροστά στο έργο που μας αρέσει ή τους εαυτούς μας στον χώρο ή να παίξουμε το “σχεδιάζω μια γραμμή εγώ, μια εσύ”. Όλα αυτά δεν χρειάζεται να είμαστε ιστορικοί της τέχνης, ούτε εικαστικοί για να τα κάνουμε. Ίσως το πιο σημαντικό είναι να αναρωτηθούμε αν τελικά υπάρχει σωστό και λάθος στην τέχνη.

Κατερίνα Παρασκευά

Αν πάλι θέλουμε να μάθουμε κάτι από την ιστορία των έργων και δεν προλάβαμε να κάνουμε την έρευνά μας στο διαδίκτυο, ούτε να διαβάσουμε το πληροφοριακό υλικό ή το family kit της έκθεσης, μπορούμε να συγκεντρώσουμε τις απορίες-ερωτήσεις μας και να τις ψάξουμε μετά στο διαδίκτυο ή να απευθυνθούμε σε κάποιον εργαζόμενο του μουσείου με mail ή δια ζώσης. Δεν είμαστε φωτεινοί παντογνώστες. Όταν δεν ξέρουμε κάτι, μπορούμε να το μάθουμε ψάχνοντας ή ρωτώντας. Τα μουσεία δεν υπάρχουν μόνο για το ειδικό κοινό, τους γνώστες ή τους μυημένους ενήλικες, υπάρχουν για όλους. Η επίσκεψη σε ένα μουσείο μπορεί να δώσει τις αφορμές για να απολαύσετε ποιοτικό χρόνο και διασκεδαστικές εμπειρίες με τα παιδιά σας.

Λίγα λόγια για την Κατερίνα Παρασκευά

Η Κατερίνα Παρασκευά γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Παιδαγωγικά και Γλωσσική και Πολιτισμική Παιδεία στο Α.Π.Θ.. Καταστρώνει και εφαρμόζει εκπαιδευτικά προγράμματα και εργαστήρια ως μουσειοπαιδαγωγός στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.

Όλοι μπορούν να γίνουν τα πάντα!

happiness

Γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου

Πάντα γράφω στο τέλος του μήνα.. έτσι δεν μπορώ να μιλήσω για κάθε μήνα ξεχωριστά στην πραγματικότητα.. γιατί όταν γράφω, ο ένας βρίσκεται ήδη στο τέλος του και ο άλλος δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.. μπορώ όμως να μιλήσω για τα ενδιάμεσα..  και για μένα πάντα το τέλος του Ιανουαρίου σήμαινε το ενδιάμεσο. Σήμαινε το τέλος του χειμώνα και την αρχή της άνοιξης! Ξέρω, έχουμε κι έναν Φεβρουάριο γεμάτο κρύα και χιόνια. Κι όμως. Κατά βάθος όλοι βγάζουμε ένα μικρό πράσινο φυλλαράκι τέλος Ιανουαρίου. Και περιμένουμε σιωπηλά να περάσει ο καιρός και να ανθίσουμε ξανά. Η άνοιξη είναι εκεί και μας περιμένει! Μέχρι να έρθει όμως και να ξεχυθούμε έξω, πρέπει κάπως να περάσουμε τις μέρες, τις ώρες και τα απογεύματα μας.. και πρέπει να παίξουμε φυσικά..

Τα παιχνίδια με όλη την οικογένεια είναι τα πιο σημαντικά! Τίποτα πιο ουσιαστικό από μια μαμά κι έναν μπαμπά να παίζουν μαζί με τα παιδιά τους! Τα παιδιά πρέπει να νιώσουν πως τα καταλαβαίνουμε! Πως μπαίνουμε στον κόσμο τους! Στη δική τους πραγματικότητα! Για αυτό, αυτές τις μέρες σας προτείνω να απαρνηθείτε τη δική σας καθημερινότητα και να μπείτε με έναν μαγικό τρόπο στον αλλιώτικο, παράξενο, υπέροχο κόσμο των παιδιών! Και πως θα γίνει αυτό;; με το θεατρικό παιχνίδι φυσικά!

Μαζευτείτε όλοι γύρω, γύρω στο σαλόνι ή όπου αλλού θέλετε και αφήστε τα παιδιά σας να σας γνωρίσουν τον κόσμο τους! Ακούστε τους! Γίνετε μαζί τους βασίλισσες, βασιλιάδες, ξωτικά, νεράϊδες, μάγοι και λίμνες και ποτάμια και καράβια και πειρατές και ανακαλύψτε θησαυρούς και μαγειρέψτε μαγικά φίλτρα και φτιάξτε δικά σας παραμύθια!

Η αρχή του θεατρικού παιχνιδιού είναι πως όλοι μπορούν να γίνουν τα πάντα! Αφήστε λοιπόν τις ντροπές και ψάξτε μέσα σας το παιδί που ήσαστε κάποτε! Χρησιμοποιήστε ρούχα μακιγιάζ καπέλα σεντόνια και αστείρευτη φαντασία και υποδυθείτε ρόλους!

Γίνετε ηθοποιοί! Διαλέξτε με τα παιδιά σας ένα παραμύθι ή μια ιστορία και αλλάξτε τους το τέλος! Παίξτε τους ρόλους της ιστορίας είτε εσείς είτε με τις κούκλες τους!

Γίνετε μουσικοί!  Τραγουδήστε! Φτιάξτε δικά σας συγκροτήματα και παίξτε σε συναυλίες και κονσέρτα όπως θέλετε εσείς! Δοκιμάστε να παίξετε φανταστικά, όλα τα μουσικά όργανα! Γίνετε κλασσικοί πιανίστες και ροκ τραγουδιστές και ρομαντικοί βιολονίστες.

Γίνετε μάγοι! Μαγειρέψτε  στη κουζίνα σας τα μαγικά φίλτρα με υλικά που θα ονομάσετε εσείς με διάφορα παράξενα ονόματα! Δοκιμάστε αυτό που φτιάξατε και μεταμορφωθείτε σε ότι θέλετε!

Γίνετε πειρατές!  Φτιάξτε μαγικούς χάρτες με παράξενες χώρες και νησιά και δημιουργήστε ένα κυνήγι θησαυρού μέσα στο σπίτι! Κρύψτε χαρτάκια με διάφορα σύμβολα και ανακαλύψτε τον δρόμο που θα σας οδηγήσει στον θησαυρό!

Τα παιδιά θα περάσουν καταπληκτικά αυτό είναι σίγουρο! Αλλά το πιο σημαντικό είναι πως εσείς θα περάσετε καλύτερα!

Γιατί ευτυχισμένοι γονείς σημαίνει ευτυχισμένα παιδιά!

 

photo via

 

Λίγα λόγια για τη Βαρβάρα Δουμανίδου

Η Βαρβάρα Μπάρμπι Δουμανίδου είναι η ιδιοκτήτρια ενός μαγικού ξεχωριστού χώρου με το όνομα “Αιθερόπλοο” στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Της αρέσει πολύ να πετά πάνω από τη πόλη με τα χρωματιστά φτερά της και να ψάχνει ανθρώπους που θέλουν με λαχτάρα να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου. Παίζει, σκηνοθετεί, εμψυχώνει και δημιουργεί φανταστικές και συναρπαστικές ομάδες, ιστορίες και καταστάσεις με μικρά και μεγάλα παιδιά πάνω από 18 χρόνια. Tης αρέσουν πολύ οι σοκολάτες και οι γάτες. Μας μιλάει για θεατρικό παιχνίδι.

Ξυπνήσαμε και πέρασαν τα Χριστούγεννα..

life is

Γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου

 

Ότι περιμέναμε, ότι λαχταρούσαμε, ότι ανυπόμονα καρτερούσαμε με χαρά μικρών παιδιών, πέρασε..

Οι βόλτες, τα τραπέζια, τα δώρα οι συναντήσεις με  αγαπημένους φίλους, τα ξενύχτια, τα στολίσματα, τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, τα φώτα, τα λαμπάκια,  οι αγκαλιές, τα φιλιά, οι ευχές..

Πέρασαν όλα και έγιναν ανάμνηση. Και τώρα; Τι; Τι θα περιμένουμε τώρα;

Τώρα μάλλον θα πρέπει να επινοήσουμε κάτι άλλο.. Γιατί από τη στιγμή που μεγαλώσαμε μόνο περιμένουμε…

Και φέτος εγώ θα ήθελα να επινοήσουμε ξανά την προσμονή για τη Ζωή.

Να την περιμένουμε κάθε μέρα. Σαν μικρά παιδιά. Να λαχταρούμε να έρθει το επόμενο πρωί. Να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε σαν να περιμένουμε το δώρο κάτω από το μαξιλάρι, να ανοίγουμε τα μάτια μας για να τη ζήσουμε. Να ονειρευόμαστε υπέροχα μαγικά πράγματα καθημερινά.. μικρά και μεγάλα και να μην έχει σημασία.

Αυτόν τον μήνα, τον τελευταίο του χρόνου δεν θα σας προτείνω παιχνίδια…

Η μάλλον θα σας προτείνω το μεγαλύτερο και καλύτερο παιχνίδι του κόσμου.

Παίξτε με τη Ζωή. Γαργαλήστε την, προκαλέστε την, κυνηγήστε την, ξεγελάστε την.

Γελάστε κλάψτε, χαρείτε, λυπηθείτε, ερωτευτείτε, αγαπήστε, αγκαλιάστε, φιλήστε, φιληθείτε θυμηθείτε..

Ακούστε μουσική, χορέψτε, κοιμηθείτε, μαγειρέψτε, διαβάστε, βγείτε, μείνετε μέσα, νιώστε τα πάντα σαν για πρώτη φορά…

Γιατί η Ζωή είναι ένα παιχνίδι. Και ας χάνουμε μερικές φορές..

Τις περισσότερες θα κερδίσουμε. Γιατί θα παίξουμε.

Και το παιχνίδι είναι αυτό που έχει πάντα σημασία. 

 

photo via

 

Λίγα λόγια για τη Βαρβάρα Δουμανίδου

Η Βαρβάρα Μπάρμπι Δουμανίδου είναι η ιδιοκτήτρια ενός μαγικού ξεχωριστού χώρου με το όνομα “Αιθερόπλοο” στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Της αρέσει πολύ να πετά πάνω από τη πόλη με τα χρωματιστά φτερά της και να ψάχνει ανθρώπους που θέλουν με λαχτάρα να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου. Παίζει, σκηνοθετεί, εμψυχώνει και δημιουργεί φανταστικές και συναρπαστικές ομάδες, ιστορίες και καταστάσεις με μικρά και μεγάλα παιδιά πάνω από 18 χρόνια. Tης αρέσουν πολύ οι σοκολάτες και οι γάτες. Μας μιλάει για θεατρικό παιχνίδι.

Σαν να πάτησε κάποιος τον διακόπτη

CHRISTMAS

photo via

Γράφει η Βαρβάρα Δουμανίδου

Άντε να έρθουν τα Χριστούγεννα να περάσουν, να έρθει το Πάσχα να περάσει να έρθει μετά το καλοκαίρι και να μείνει.

Αυτό έλεγα από μικρή γιατί είμαι παιδί του καλοκαιριού και ας γεννήθηκα φθινόπωρο.

Όμως φέτος σαν κάτι να άλλαξε. Σαν να πάτησε κάποιος τον διακόπτη και άναψαν μέσα μου χιλιάδες χριστουγεννιάτικα φωτάκια και λαμπυρίζω σαν δέντρο. Έχω μια χαρά φέτος. Ένα ξύπνημα σαν από τη φύση μου! Γιατί ξέρετε το έθιμο με το πράσινο έλατο τα Χριστούγεννα είναι για να ξορκίσουμε τον χειμώνα και να προετοιμαστούμε για τον ερχομό της άνοιξης..

Θα γεμίσουμε πάλι δώρα και πάλι θα ετοιμάσουμε νόστιμα γιορτινά τραπέζια. Και θα μαζευτούμε φίλοι και οικογένειες και θα γελάσουμε, θα εκνευριστούμε, θα μαλώσουμε, θα κουραστούμε, θα ξενυχτήσουμε, θα διασκεδάσουμε. Αλλά πάντα κάτι θα μας λείπει. Και αυτό το κάτι πάντα μας ξεγελά και πέφτουμε στο κρεβάτι με μια αδιόρατη θλίψη. Αλλά φέτος αυτό το κάτι ας μη το αφήσουμε να μας λείψει. Ας το αλλάξουμε.

Ας αποκτήσουμε την επαφή. Επαφή με τους ανθρώπους που αγαπάμε. Με τους γονείς μας, τα παιδιά μας, τους παππούδες μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας!

Και τι καλύτερο από το παιχνίδι για να έρθουμε κοντά; Παιχνίδι ασταμάτητο και ανεξάντλητο κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο!

Ένα υπέροχο παιχνίδι επαφής είναι το μπέρδεμα με τα χέρια μας. Πιαστείτε χέρι χέρι σε κύκλο και μπερδευτείτε ανελέητα.. και μετά προσπαθήστε να ξεμπερδευτείτε χωρίς να αφήσετε τα χέρια!

Παίξτε με τα μάτια κλειστά.. βάλτε τα μικρά παιδιά να κλείσουν τα μάτια τους και να ανακαλύψουν και να μαντέψουν τα πρόσωπα των γονιών, των παππούδων, των θείων, ξανά από την αρχή. Όχι με τα μάτια αλλά με την αφή και τη μυρωδιά. Πιστέψτε με είναι τόσο απορροφημένα τα παιδιά από την τεχνολογία που θα είναι ένας ολοκαίνουργιος κόσμος για αυτά!

Τραγουδήστε! Μαζευτείτε γύρω από το τζάκι, τη σόμπα, το καλοριφέρ και τραγουδήστε τα αγαπημένα σας τραγούδια όλοι μαζί! Μετά αλλάξτε τους τα φώτα βάζοντας σε κάθε φωνήεν ένα διαφορετικό.. π.χ. τραγουδήστε τα κάλαντα μόνο με ι.. τρίγινι κίλιντι μις τι γιτινι, ίρθιν τι χριστίγιννι κι ι πριτιχρινιοί, ι!!! (πολύ γέλιο)

Οργανώστε διαγωνισμούς χορού! Διαλέξτε ζευγάρια, διαλέξτε τραγούδια και μουσικές και χορέψτε μέχρι τελικής πτώσεως!

Καθήστε τριγύρω και διηγηθείτε τρομαχτικές ιστορίες.. όλοι έχουν από μια! Γεμίστε με κεριά το δωμάτιο ψήστε κάστανα και ζεστό κρασάκι και φοβηθείτε ελεύθερα!

χριστουγενννα

photo via

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μόνοι. Και μερικές φορές νιώθουμε κι εμείς μόνοι. Κι ας περιστοιχιζόμαστε από δεκάδες φίλους γονείς και συνεργάτες! Φέτος ας μη φοβηθούμε την επαφή. Ας νιώσουμε, ας αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, ας μαγειρέψουμε, ας φάμε, ας πιούμε, ας ακούσουμε, ας κλάψουμε, ας γελάσουμε, ας τραγουδήσουμε, ας αγαπήσουμε, ας ερωτευθούμε, ας καταλάβουμε, ας ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας λέει πως θα ζήσουμε για πάντα. Γιατί εδώ είναι η ζωή και είναι τώρα. Και αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι μια φορά!  Και το βράδυ που θα πέσουμε στα κρεβάτια μας ας κοιμηθούμε χαμογελαστοί. Ήρεμοι και γεμάτοι. Και πλήρεις.

 

Λίγα λόγια για τη Βαρβάρα Δουμανίδου

Η Βαρβάρα Μπάρμπι Δουμανίδου είναι η ιδιοκτήτρια ενός μαγικού ξεχωριστού χώρου με το όνομα “Αιθερόπλοο” στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Της αρέσει πολύ να πετά πάνω από τη πόλη με τα χρωματιστά φτερά της και να ψάχνει ανθρώπους που θέλουν με λαχτάρα να ανακαλύψουν τον υπέροχο κόσμο του θεάτρου. Παίζει, σκηνοθετεί, εμψυχώνει και δημιουργεί φανταστικές και συναρπαστικές ομάδες, ιστορίες και καταστάσεις με μικρά και μεγάλα παιδιά πάνω από 18 χρόνια. Tης αρέσουν πολύ οι σοκολάτες και οι γάτες. Μας μιλάει για θεατρικό παιχνίδι.

ΘηλάΖΩ

arte2k

Η Ολυμπία είναι 2 χρονών και πριν από μερικές ημέρες σταμάτησε να θηλάζει. Νιώθω πολύ τυχερή που από την ώρα που έμεινα έγκυος είχα κοντά μου τους καλύτερα ενημερωμένους ανθρώπους για να μου δώσουν σωστές πληροφορίες και να σταθούν πλάι μου, όταν το χρειαζόμουν.

Το ταξίδι του θηλασμού ήταν μαγικό και είναι κάτι που νομίζω πως θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Έχουν γραφτεί πολλά και ειπωθεί άλλα τόσα. Το μόνο που θα ήθελα να πω σε μια γυναίκα που είναι έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί είναι να ενημερωθεί σωστά πριν αποφασίσει για οτιδήποτε.

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, το Πανελλήνιο Δίκτυο Εθελοντικών Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, διοργάνωσε τον 4ο Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Δημόσιο Θηλασμό σε 38 πόλεις της Ελλάδας! Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης και ήταν σαν μια μεγάλη γιορτή!

Από την εκδήλωση της Θεσσαλονίκης είναι οι φωτογραφίες που βλέπετε και ευχαριστώ πολύ τις αγαπημένες μου ARTE DI TRE για την παραχώρησή τους.

Σχετικά με τον θηλασμό έχω να σας προτείνω και τους ακόλουθους συνδέσμους, αξίζει να ενημερωθείτε μέσα από αυτούς.

http://ibfan.gr/

http://www.lllgreece.org/

http://www.thilasmos.com/?page_id=6

https://www.facebook.com/groups/ThessalonikiBFmothers/

Επίσης προτείνω και τα ακόλουθα βιβλία:

Θηλασμός, μια υπέροχη σχέση | Άννα Πατσούρου

Επιστροφή στον μητρικό θηλασμό | Στέλιος Παπαβέντσης

arte3

arte5

arte1

arte6

arte4 k

Φυτέψαμε βολβούς

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Η Αιμιλία από το “Κηπολόγιο” έγραψε πριν από ένα μήνα περίπου στις Πυγολαμπίδες στο κλουβί αυτό το κείμενο παροτρύνοντάς μας να φυτέψουμε βολβούς για να τους καμαρώσουμε ανθισμένους την άνοιξη. Δεν ασχολούμαι πολύ με το μπαλκόνι μου και τα φυτά αλλά είναι κάτι που θα ήθελα πολύ! Είναι από αυτά τα πράγματα που θα μου άρεσε πολύ να κάνω αλλά εξαιτίας της άγνοιάς μου το αποφεύγω γιατί μου φαίνεται δύσκολο και καμιά φορά ακατόρθωτο.

Τελικά, όπως όλοι καλά ξέρουμε, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά από όσο φαίνονται. Και έτσι φύτεψα και εγώ βολβούς. Αυτό που μου άρεσε πολύ στη διαδικασία είναι η επίσκεψή μου στο φυτώριο. Όχι την άνοιξη, όπως είχα συνηθίσει, αλλά εν μέσω Φθινοπώρου και πρέπει να ομολογήσω ότι ήταν πολύ αναζωογονητική η βόλτα.

Η Αιμιλία γράφει κάθε μήνα στις Πυγολαμπίδες στο κλουβί για δραστηριότητες κηπουρικής που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά. Μπορείτε να διαβάσετε τις προτάσεις της εδώ.

Επίσης, μπορείτε να τη βρίσκετε στο Κηπολόγιο, την προσωπική της σελίδα, όπου μοιράζεται μαζί μας δεκάδες ιδέες και πληροφορίες για λουλούδια και φυτά. Πέρσι την άνοιξη ανέλαβε να φτιάξει το μπαλκόνι μας και έτσι πραγματικά απολαύσαμε ένα διαφορετικό καλοκαίρι μέσα στο μικρό μας πράσινο παράδεισο. Επίσης μπορεί να κάνει διάφορα project σε σχολεία και εκδηλώσεις ή σε πάρτι και βαπτίσεις.

Μου αρέσει πολύ η ιδέα της κηπουρικής. Ας τη βάλουμε περισσότερο στη ζωή μας και ας πρασινίσουμε λίγο και την πόλη μας!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Διάλεξα μερικούς βολβούς. Ούτε που θυμάμαι τι πήρα. Θα φωνάξω την άνοιξη την Αιμιλία στο σπίτι μου για αυτοψία.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Ετοίμασα τα σύνεργα και εξοπλίστηκα με θάρρος.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Εδώ χρειάστηκε να πάρω δραστικά μέτρα. Και επί την ευκαιρία έκανα και ένα κλαδεματάκι. (ακολουθεί και το νέο κείμενο της Αιμιλίας)

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Η πολύτιμη βοηθός μου

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Τα λέμε την άνοιξη! Καλό Φθινόπωρο!

Φωτογραφία είναι ο τρόπος…

octoberPIGOLAMPIDA

[ 11 χρόνια πριν.. ] 

Απόγευμα στη Μητροπόλεως, περπατώ προς το νεοκλασσικό στη Λασσάνη. Σταματάω, κοιτάω ψηλά..μου φαίνεται παραπάνω από συμπαθητικό. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, όπου κάπου ανάμεσα στους γκρίζους γυαλιστερούς τοίχους, στις μπορντώ πόρτες και το ασπρόμαυρο πάτωμα, θα γίνει η πρώτη μου γνωριμία με τη φωτογραφία. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε..

Οι πρώτες ώρες στο σκοτεινό θάλαμο με το μικρό κόκκινο φως θα περνούσαν λίγο βασανιστικά. Έπρεπε να συντονίσεις το μυαλό σου με ότι έμαθες μέχρι τώρα, και όλα αυτά παρέα με τον εαυτό σου, που έπρεπε να ακούς και να ακολουθείς. Στις πρώτες εργασίες οπτικής επικοινωνίας, ήρθα αντιμέτωπη με ένα σωρό όρους προοπτικής και βαρέθηκα, παιδεύτηκα, αναρωτήθηκα τι κάνω εγώ εδώ.

Mέχρι που ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα τι ακριβώς σήμαινε φωτογραφία. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την ίδια μου τη φύση και το ένστικτό μου. Φωτογραφία ήμουν εγώ: όλες οι εικόνες που είχα ήδη ζήσει και αυτές που ονειρευόμουν, μαζί. Φωτογραφία ήταν ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο γύρω μου, με την παραμικρή του λεπτομέρεια – από απόσταση, από πολύ κοντά – λουσμένο στο πρωινό φως, θαμπωμένο στις σκιές της νύχτας. Φωτογραφία ήταν ο χρόνος αλλοιωμένος, ξαναγεννημένος και φωτισμένος..

[ 11 χρόνια μετά…]

Φωτογραφία είναι η γλώσσα να σου μιλήσω για τα πρώτα σου παιδικά χρόνια, όπως τα βίωσα μαζί σου. Είναι ο τρόπος για να σου θυμίσω πόσο πολύ αγαπάς την κυρία με τα μαύρα σγουρά μαλλιά και τα γυαλιά, τη δασκάλα σου. Είναι ο τρόπος να σου δείξω το πόσο περήφανη ήσουν που σκαρφάλωσες στα βράχια, ένα Σάββατο πρωί, και δε φοβήθηκες λεπτό. Είναι η γλώσσα να σου μιλήσω για την μοναδικότητα σου, για όλα τα Ναι και Μπράβο που θέλω να σου πω, αλλά φοβάμαι. Φωτογραφία είναι ο τρόπος να σε παρατηρήσω, να σε μάθω λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα. Φωτογραφία είναι μια αλήθεια που δε μ’ αρέσει, ο χρόνος που δε ξαναγυρνά.

Φωτογραφία είναι ο τρόπος για να σταματήσω. να κάνω μια παύση. να αναπνεύσω τη στιγμή σου.

Λίγα Λόγια για την Έφη Παναγούλα

Η Έφη Παναγούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτει την φωτογραφία στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και 2 χρόνια μετά συνεχίζει τις φωτογραφικές σπουδές στο University for the Creative Arts στο Rochester της Αγγλίας. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά, δημιουργεί το Studio 8, στο οποίο αποκτά ως κύρια φωτογραφική δραστηριότητα τα πορτρέτα παιδιών. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο και τα παιδιά! Μας μιλάει για φωτογραφία.

Η σοφία βρίσκεται στα βουναλάκια από άμμο

Σήμερα πήγαμε με την Ολυμπία να παραλάβουμε τον αγαπημένο της ξάδερφο από το σχολείο. Πηγαίνει φέτος στα νήπια. Συγκινήθηκα τόσο πολύ όταν είδα τα ματάκια του, που μεγάλωσαν και που ήταν γεμάτα αγάπη και ανυπομονησία, να δει κάποιον να τον παραλαμβάνει, να του πει τα κατορθώματά του!!

Όλα τα παιδάκια ανυπομονούσαν.

Η Ολυμπία με τις λιγοστές λέξεις που προφέρει, φώναζε “άννη, άννη, έλα” και αυτός χαμογελαστός αλλά και καμαρωτός, λίγο πιο “ψηλός” από όσο ήταν μερικές μέρες πριν, έλεγε όλο εγκράτεια: “Καλά βρε Ολυμπία, περίμενε, μην κάνεις έτσι”

Και μετά μας έδειξε αυτό.

giannis sxoleio

Και πριν καλά καλά προλάβω να With your L’s you’ll get a book called The online defensive driving course Companion. το διαβάσω με πήραν τα κλάματα.

Έντονη συγκίνηση. Γιατί;

Γιατί η σοφία βρίσκεται στα μικρά βουναλάκια από άμμο. Στις καθημερινές αγκαλιές. Στην οικογένειά μας. Στο γάλα της μαμάς.  Στις βόλτες μας. Στο πρωινό που παίρνουμε μαζί. Στα απλά, μικρά και ουσιαστικά.

Γιατί η ζωή είναι στο εδώ και όχι στο κάποτε.

Με αυτή την ασύλληπτη στιγμή που μου πρόσφερε σήμερα ο αγαπημένος μου ανηψιός και την υπενθύμιση των απλών και ουσιαστικών να σας ευχηθώ και εγώ από την πλευρά μου Καλή Σχολική Χρονιά.

Σας παρακαλώ να θυμάστε να παίζετε! Να βρισκόμαστε εκεί έξω και να γελάμε!

Και για να γελάσουμε σας αφιερώνω και αυτό! Μετά από το σχολείο ο Γιάννης αποφάσισε να κάνει μανικιούρ στην αγαπημένη του ξαδέρφη. Είμαστε στο twentynails, όπου μαμά και αδερφός (δικοί μου) μας περιποιούνται όταν το αποφασίσουμε!

giannis kai olympia

Τα «φαντασματάκια» των παιδικών μας χρόνων

«Στο Κάστρο του Όιλενσταϊν έμενε, εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, ένα μικρό Φάντασμα. Ήταν ένα Φάντασμα από κείνα που δεν κάνουν κακό σε κανένα, που τους αρέσει μόνο να πειράζουν.»

ora ieri640400

Γράφει η Αντιγόνη Χαρατσίδου

Έτσι ξεκινάει το Μικρό Φαντασματάκι του Ότφριτ Πρόισλερ, σε μια έκδοση του 1986 από τον Ψυχογιό. Το βιβλίο είναι πολυκαιρισμένο, με πολλούς λεκέδες – κυρίως σοκολατένιες δαχτυλιές και στάλες φρούτου – και είναι το τελευταίο μας αγαπημένο των διακοπών. Το βρήκαμε στο εξοχικό διαμέρισμα της γιαγιάς και από τότε το διαβάζουμε κάθε βράδυ.

 

Το είχαμε πάρει σε μια από τις Εκθέσεις Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν χαλάσει ο καιρός και ρίξει τα περίπτερα στη θάλασσα. Όπως πάντα, αδημονούσα να το διαβάσω και ξεκίνησα ήδη από το αυτοκίνητο. Βρισκόμουν, από το φανάρι του «Ναταλί» ακόμη, στο μακρινό Οϊλενμπεργκ.

 

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το βιβλίο το χαρήκαμε τρία παιδιά και το δανείσαμε και σε άλλα και ήρθε η ώρα να το ανακαλύψουμε και πάλι με τον μικρό μου γιο, τριάμισι ετών. Νωρίς, θα μου πείτε, για φαντάσματα, αλλά αυτή η γενιά είναι πολύ εξελιγμένη, με τα «Ξενοδοχεία των τεράτων» και τα λοιπά, οπότε αυτό το μικρό άκακο πλασματάκι το βλέπουμε με πολλή συμπάθεια.

Είμαστε πολύ τυχεροί που υπάρχει η βιβλιοθήκη στο πατρικό μου. Κάθε μήνα περίπου κάνουμε μια νέα επιδρομή στο αναγνωστικό μου παρελθόν. Οι μυθολογίες της Ζαραμπούκα, η Άστριντ Λίντγκρεν, ο Ντιμίτρι Ινκιόφ, η αγαπημένη μου Μπαλονού, η Τενεκεδούπολη, η σειρά του Μικρού Θωμά και τα Πειραχτήρια, ο Φλιτ, η Χαρούμενη Παιδική Εγκυκλοπαίδεια, η Βρομίτσα κι ο Μουτζούρης και τόσα άλλα με γυρίζουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στη δική μου ιερή ώρα του διαβάσματος πριν τον ύπνο, δίπλα στη μαμά μου.

Oldies but goodies640400

Γελάω τόσο με τους αναχρονισμούς. Υπολογιστής δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Και ο μικρός μου με ρωτάει τι είναι «τηλεφωνείο». Άλλα πάλι μένουν τόσο διαχρονικά όσο και οι σκανταλιές των παιδιών.

Κάθε βράδυ δεν είναι ίδιο. Πολλές φορές η κούραση και οι έγνοιες της ημέρας με καταβάλλουν. Τότε είμαι απούσα και διαβάζω μηχανικά, σχεδόν απέξω ξέρω πια τα λόγια. Εκείνες τις φορές όμως που είμαι εκεί, παρούσα με όλες τις αισθήσεις, νιώθω ότι διαβάζω στο παιδί που ήμουν κάποτε. Και το δώρο αυτό το οφείλω στη μαμά μου. Την αγάπη για το βιβλίο και τον ίδιο το θησαυρό στο πατρικό σπίτι. Με τη σειρά μου θα κάνω το ίδιο δώρο στο παιδί μου – γερή μέση να έχουμε να κουβαλάμε στις μετακομίσεις.

Σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο. Αν όχι με όλα τα βιβλία του παιδιού σας, τουλάχιστον με τα πιο αγαπημένα του. Θα του προσφέρετε ένα μικρό άνοιγμα στο θαυμαστό κόσμο της παιδικής του ηλικίας. Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

 

Λίγα Λόγια για την Αντιγόνη Χαρατσίδου

Η Αντιγόνη Χαρατσίδου είναι δικηγόρος, ζει στη Θεσσαλονίκη και από μικρή καταβροχθίζει βιβλία. Για να ικανοποιήσει το πάθος της έπεισε την οικογένειά της να ανοίξει βιβλιοπωλείο. Εκεί θα τη βρείτε να κυνηγάει το μικρό της γιο, που κληρονόμησε την ίδια αγάπη για τις τυπωμένες σελίδες. Μας μιλάει για βιβλία.

Λίγα λόγια για τις δικές μου πυγολαμπίδες

πυγολαμπίδες

Το κείμενο που ακολουθεί  το έγραψα όταν δημιούργησα τις πυγολαμπίδες στο κλουβί (το 2009) και ήθελα να μοιραστώ όλα όσα ένιωθα. Δεν άλλαξαν πολλά από τότε. Αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι ήρθε στη ζωή μας η Ολυμπία τον Οκτώβριο του 2011 και μας πλημμύρισε  με χαρά!

Το όνομά μου είναι Ιωάννα. Λατρεύω το φως και τον καθαρό αέρα! Τρελαίνομαι για τις εκδρομές και τα ταξίδια! Όταν ήμουν μικρό κοριτσάκι πήγαινα κάθε Πάσχα και  καλοκαίρι στο χωριό μου, το Λιβάδι. Εκεί ήταν όλα όμορφα. Η φύση υπέροχη. Τα παιχνίδια αξέχαστα. Και ενώ παίζαμε μήλα και τζαμί η γιαγιά μας άλειφε φέτες με μερέντα. Και ο παππούς μας πήγαινε με τα γαϊδουράκια βόλτα στα ξωκλήσια, στα πανηγύρια. Θυμάμαι τα τεράστια καζάνια με τη φασολάδα!

Στο Λιβάδι γνώρισα, μια μέρα, μια πυγολαμπίδα. Μου έμεινε αξέχαστη!

Πέρασαν αρκετά χρόνια. Ταξίδεψα με κάθε μέσο που βρήκα, έζησα στη Γερμανία και στην Ολλανδία, έμαθα να φτιάχνω ευχετήριες κάρτες, έκανα μαθήματα φωτογραφίας, χορού, συγγραφικής τέχνης, χόρεψα μέχρι πρωίας, ήπια μπύρες, έκλαψα, γέλασα, γνώρισα ανθρώπους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, δούλεψα σε ξενοδοχεία, σε Πολυεθνική ηλεκτρονικών υπολογιστών, σε καλλιτεχνικές και θεατρικές ομάδες, έμεινα άνεργη, άνοιξα δική μου επιχείρηση, την έκλεισα, έκανα σεμινάρια, πήγα σε συναυλίες και φεστιβάλ, έκανα τα μαλλιά μου κοτσιδάκια και έβαψα τα νύχια μου κόκκινα…

Θύμωσα πολύ όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, για πολλά χρόνια ένιωθα κλεισμένη μέσα σε ένα κλουβί.

Ο Δ. μου έμαθε να βλέπω και πάλι με τα μάτια της καρδιάς και να φωτογραφίζω ομορφιές της Ελλάδας και της πόλης μου μέσα από τα μάτια ενός μικρού παιδιού! Μία βόλτα στην παραλία, μία διαδρομή μέσα στο βουνό, ένα φεστιβάλ γεύσεων, ένα παγωμένο μπάνιο στη θάλασσα την πρωτομαγιά, ένα πικνίκ, μια ωραία θεατρική παράσταση, ένα πειρατικό πάρτι με φίλους..και πόσα ακόμα!

Το video που ακολουθεί περιγράφει όλα τα παραπάνω, μέσα από εικόνες, μουσική και λέξεις.

ΥΓ. Πυγολαμπίδες είδα πάλι, στην Κέρκυρα, έπειτα από πάρα πολλά χρόνια, τον περασμένο Μάιο (σημείωση: μάιος 2009)