ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ - ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ – Σελίδα 3 από 4 – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Βόλτα: το οξυγόνο των παιδιών

volta paidia poiotikoz xronos _ pigolampides

Απόσπασμα από το βιβλίο του Στέλιου Παπαβέντση (Παιδίατρος _ Σύμβουλος Γαλουχίας) “Προικισμένα μωρά εμπνευσμένοι γονείς: για μια άλλη προσχολική ηλικία” (Εκδόσεις Πατάκη)

Η βόλτα, η αλλαγή παραστάσεων, είναι ζωτικής σημασίας ήδη από τους πρώτους μήνες της ζωής. Τα βρέφη που εκτίθενται με ασφάλεια και αγάπη σε νέα ερεθίσματα γίνονται πιο ενεργητικά, πιο ζωντανά. Αποκτούν αυτοπεποίθηση, παίρνουν από μόνα τους πρωτοβουλία να εξερευνήσουν τον κόσμο, να υπερκεράσουν το φόβο του αγνώστου. Αποκρυπτογραφούν πτυχές του κόσμου, διεκδικούν από το εκάστοτε εξωτερικό τους περιβάλλον τη χαρά και την ικανοποίηση, και τελικά γίνονται έξυπνα, εύστροφα και κοινωνικά νήπια και παιδιά καθώς μεγαλώνουν. Τα “περπατημένα” μωρά γίνονται πιο εύκολα “περπατημένοι” ενήλικες. Μια προγραμματισμένη, ασφαλής έκθεση στον καθαρό αέρα υπηρετεί την υγεία, σωματική και ψυχική.

Έκθεση σε μεγάλες και προχωρημένες εμπειρίες

Ας πάρουμε, για παράδειγμα, τα βιβλιοπωλεία. Συνήθιζα να πηγαίνω συχνά με το δεκαοχτώ μηνών γιο μου σε μεγάλα βιβλιοπωλεία: Η γυναίκα μου κάθεται με τη μικρή μας στο καφέ του βιβλιοπωλείου κι εμείς ξεκινάμε την περιήγηση. Τον αφήνω να περπατήσει ανάμεσα στα ράφια στα διάφορα τμήματα. Σταματά, παίρνει ένα βιβλίο από ένα ράφι, το περιεργάζεται. Ξεφυλλίζει τις σελίδες του, επικεντρώνεται σε εικόνες, με εμένα παράλληλα να του μιλάω για ότι του προκαλεί ενδιαφέρον. Μαθαίνει να βάζει το βιβλίο πίσω στο ράφι, να μου δείχνει κάτι που του αρέσει, να κοιτάζει τους ανθρώπους γύρω του, που κάνουν παρόμοια πράγματα με αυτόν. φτάνει στο τμήμα με τα παιδικά βιβλία, τα ψαχουλεύει με χαρά. Παίζουμε πηγαίνοντας κάτω με τις σκάλες και ανεβαίνοντας πίσω με το ασανσέρ. Ακούει την ανάλαφρη μουσική του βιβλιοπωλείου και χορεύει που και που. Χαμογελάει στους περαστικούς και επιστρέφει με περιέργεια στο καφέ για να δει τη μαμά, μόλις τον παροτρύνω να πάει πίσω. Έχει περάσει υπέροχα, κι εγώ μαζί του. Σε αυτή τη μία ώρα έχει μάθει ένα σωρό πράγματα: πως να μοιράζεται την προσοχή του μαζί μου, πώς να ανακαλύπτει άφοβα τον κόσμος, πώς να πειραματίζεται αλλά και πως να υπακούει σε κανόνες. Πώς να συνδυάζει εμπειρίες όπως εξερεύνηση, βιβλίο, μουσική. Μαθαίνει να αγαπάει όλα αυτά που ένας βιβλιόφιλος ενήλικας λαίμαργα λαχταρά μπροστά σε μία βιβλιοθήκη: τη μυρωδιά του βιβλίου, το χαρτί, την περιπλάνηση από τον ένα τόμο στον άλλο, τη συμμετοχή του διπλανού αναγνώστη στην κοινή εμπειρία και τη δημιουργική ηρεμία του χώρου. Με αυτόν τον τρόπο, το βιβλίο γίνεται χαρά που ριζώνει και εντυπώνεται στα κύτταρα του μικρού παιδιού.

Αυτή είναι μια απλή αλλά μεγάλη εμπειρία για ένα νήπιο. Πολλοί γονείς θα την έβρισκαν αδύνατη, άκαιρη ή άσκοπη. Στην πραγματικότητα, τα μωρά έχουν εντυπωσιακές ικανότητες να απορροφούν πράγματα που τα θεωρούμε προχωρημένα. Προσαρμόζονται σε αυτά που τους δείχνουμε και γίνονται μεγάλα αν φτιάξουμε μεγάλο καλούπι. Αντίστροφα, μπορούν εύκολα να παλινδρομήσουν σε βρεφική συμπεριφορά. και να “μικρύνουν” αν τα κλείσουμε στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού και τα κυνηγάμε από πίσω για να φάνε και να κοιμηθούν στην ώρα τους. Είναι κανονικοί άνθρωποι, όχι έγκλειστοι σε φυλακή με συσσίτιο. Δικαιούνται να γευτούν εμπειρίες διαφορετικές, ανυψωτικές, υπερβατικές, με τον ίδιο τρόπο που τις δικαιούμαστε και εμείς: μια συναυλία ένα γλυκό καλοκαιρινό βραδάκι στη θάλασσα· μια περιήγηση στους πολύχρωμους πίνακες μιας αίθουσας τέχνης με το καρότσι· μια επίσκεψη με τον ίδιο τρόπο ή με μάρσιπο σε ένα μουσείο φυσικής ιστορία ή αυτοκινήτων· μια περιπλάνηση σε φάρμα με ζώα ή ένα λούνα πάρκ· ένα υπαίθριο θέατρο με καραγκιόζη ή μαριονέτες · μια εκδρομή με πικ νικ στη φύση, στου βουνό ή την παραλία · μια έξοδο σε ένα εστιατόριο με διαφορετικό φαγητό από το σπιτικό (και με διαθέσιμη καρέκλα για νήπια!) · ένα ταξίδι με το τρένο ή το αεροπλάνο · μια περιήγηση σε λαϊκή αγορά ή σε εμπορικό κέντρο · και πολλές άλλες επιλογές για δυνητικά τεράστιες εμπειρίες, που θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη διψασμένη, αγνή ψυχή βρεφών και νηπίων.

Η αναδημοσίευση γίνεται με την άδεια του συγγραφέα και παιδιάτρου – συμβούλου γαλουχίας Στέλιου Παπαβέντση. Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του pediatros-thes.gr για περισσότερη αρθρογραφία.

Πως να βοηθήσω μια οικογένεια που έχει ανάγκη από οικονομική βοήθεια;

help

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα

Τα τελευταία χρόνια συνεπεία της οικονομικής κρίσης που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας, κατακλυζόμαστε καθημερινά από αιτήματα για φιλανθρωπία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα παρουσιάζουν συχνά άτομα, οικογένειες ή φορείς που έχουν την ανάγκη μας. Στο δρόμο βλέπουμε κόσμο που ζητάει χρήματα, γάλα ή φαγητό. Όχι όμως όπως το έκανε παλιά. Δεν βλέπουμε μόνο ζητιάνους ή παιδιά Ρομά στα φανάρια. Τώρα βλέπουμε έξω από τα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα γυναίκες και άντρες, Έλληνες και αλλοδαπούς, να παρακαλάνε να τους αγοράσουμε κάποιο φαγώσιμο για να ταΐσουν τα παιδιά τους ή καλοντυμένους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Εικόνες που μας σοκάρουν και μας προβληματίζουν.

Τα περιστατικά αυτά είναι τόσα πολλά πλέον γύρω μας που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τι στάση να κρατήσουμε. Κάποιες φορές λοιπόν αδιαφορούμε, κλείνουμε τα μάτια και απαρνιόμαστε το πρόβλημα. Άλλοτε ανταποκρινόμαστε στην ανάγκη του συνανθρώπου μας για μία μόνο φορά και νομίζουμε ότι λύσαμε το πρόβλημα. Κάποιοι από εμάς, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλους όσους έχουν ανάγκη, επιλέγουμε έναν άνθρωπο, μία οικογένεια ή έναν φορέα, τον οποίο ενισχύουμε συστηματικά είτε με υλική είτε με άλλου είδους πρακτική υποστήριξη. Και πάλι όμως, ότι και να επιλέξουμε να κάνουμε, συχνά μπαίνουμε σε αναρωτήσεις για το αν είναι αρκετό, και για το αν η ανάγκη που προβάλλεται είναι αληθινή ή οι άλλοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το αίσθημα της αλληλεγγύης μας. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε 100% σίγουροι. Και δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, δεν μπορούμε παρά να εμπιστευτούμε το ένστικτό μας όταν βοηθάμε κάποιον.

Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα όμως στο μυαλό μας, είναι ότι ο συνάνθρωπός μας, που φτάνει στο σημείο να ζητάει βοήθεια από ξένους άγνωστους ανθρώπους, σίγουρα προσπαθεί να καλύψει κάποια ανάγκη του, είτε υλική είτε και ψυχολογική. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα κρίνουμε ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του, να κατανοήσουμε πως μπορεί να νιώθει, τι μπορεί να σκέφτεται και τι μπορεί να περιμένει από εμάς. Ακόμα πιο σημαντικό θα ήταν να τον γνωρίζαμε προσωπικά, να μιλούσαμε μαζί του και να μπορούσαμε να καταλάβουμε τις εξατομικευμένες ανάγκες του. Γιατί βοήθεια δεν είναι να του δώσουμε 5 ευρώ ή ένα ψωμί, και το πρόβλημα δεν λύνεται με την συνεισφορά ενός μόνο ατόμου συνήθως. Βοήθεια είναι να βρούμε τον τρόπο να τον υποστηρίξουμε με επαναλαμβανόμενες και συνεπείς δράσεις μας πχ να του δίνουμε κάθε μέρα ψωμί. Βοήθεια είναι να μπορέσουμε να τον κατευθύνουμε σε δομές και υπηρεσίες από όπου μπορεί να δεχθεί ιατρική, ψυχολογική, μαθησιακή, εργασιακή και υλική υποστήριξη. Βοήθεια είναι να τον διασυνδέσουμε με ομάδες της πόλης μας για να μπορέσει να βγει από την παθητική στάση αυτού που ζητάει, να ξεπεράσει κάποια από τα προβλήματά του και να αρχίσει να δημιουργεί και πάλι ευκαιρίες για τον εαυτό και την οικογένειά του.

Μπορείτε να δείτε κάποιους χρήσιμους συνδέσμους εδώ

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

 

Γονείς και ελεύθερος χρόνος, γίνεται;

free time

Όταν τα ζευγάρια γίνονται γονείς, όλοι συνήθως τους προκαταβάλουν ότι ο ερχομός ενός παιδιού στην οικογένεια σημαίνει μια πλήρη απασχόληση και τον εκμηδενισμό του ελεύθερού τους χρόνου. «Κοιμηθείτε τώρα γιατί σας περιμένουν ξενύχτια», «διασκεδάστε τώρα που δεν έχετε υποχρεώσεις», «βγείτε και πηγαίνετε ταξίδια τώρα που έχετε την δυνατότητα». Δεν λέω πως η ζωή του κάθε ζευγαριού δεν αλλάζει με τον ερχομό των παιδιών στην οικογένεια, αλλά πρέπει η γονεϊκότητα να θεωρείτε σκλαβιά και οι γονείς αιχμάλωτοι των παιδιών τους; Ή είναι ανέφικτο για έναν γονιό να κοιμηθεί, να διασκεδάσει, να ταξιδέψει, να περάσει καλά, είτε έχει το παιδί μαζί του, είτε το έχει αφήσει σε κάποιον άλλο;

Με τον ερχομό ενός παιδιού στην οικογένεια οι ισορροπίες αλλάζουν και φυσικά τους πρώτους μήνες το ζευγάρι ψάχνει να βρει νέους τρόπους ώστε να συμπεριλάβει στην καθημερινότητά του και να ανταποκριθεί στις ανάγκες του βρέφους, που είναι έντονες καθώς εξαρτάται απόλυτα από αυτούς, και κυρίως από την μαμά – τροφό. Ακόμα όμως και σε αυτή τη φάση, και πόσο μάλλον αργότερα στη ζωή του παιδιού, είναι απαραίτητο οι γονείς να βρίσκουν χρόνο για τον εαυτό τους ο καθένας αλλά και για τη σχέση τους ως ζευγάρι.

Ένας γονιός όταν “σπαταλάει” τον ελεύθερό του χρόνο σε κάποια άλλη δραστηριότητα, πέρα από την ενασχόληση με το παιδί του, νιώθει συνήθως λίγες ή και πολλές ενοχές. Έχει αναλογιστεί όμως ποτέ πόσο ωφέλιμο πρότυπο γίνεται για το παιδί του; Ένας γονιός, είναι και άνθρωπος, με τις δικές του ανάγκες. Θέλει να διατηρεί τις κοινωνικές του σχέσεις, θέλει να μαθαίνει καινούργια πράγματα, θέλει να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερος άνθρωπος και γονιός, θέλει και χρειάζεται να παίρνει ανάσες για να επιστρέφει με περισσότερη όρεξη στο σπίτι. Αφιερώνοντας χρόνο στον εαυτό μας και συμμετέχοντας σε δράσεις που μας ευχαριστούν, προσφέρουμε και στα παιδιά μας τα οποία παρακολουθούν και παραδειγματίζονται από τον ενθουσιασμό μας, την ευχαρίστηση μας , τη δίψα μας για γνώση και εξέλιξη κ.ά.

Ο πιο ανώδυνος τρόπος για να ξεκινήσει μια μαμά ή ένας μπαμπάς να κάνει πράγματα για τον εαυτό του, είναι η συμμετοχή σε μια ομάδα γονέων, αφού εκεί υπάρχει το πρόσχημα ότι λείπει μεν, αλλά το κάνει για το παιδί του. Διοργανώνοντας χρόνια τώρα σχολές γονέων, αντιλαμβάνομαι πόσο απελευθερωτική είναι συνήθως η επαφή με άλλους γονείς … όλοι έχουμε τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ενοχές, τους ίδιους προβληματισμούς και το μοίρασμα βοηθάει να απαλλαγούμε από αυτές. Κι έτσι γονείς που ξεκίνησαν δειλά από ομάδες συμβουλευτικής, αντιλήφθηκαν ότι συμμετέχοντας και σε άλλες ομάδες φαινομενικά άσχετες με τον γονεϊκό τους ρόλο, πχ. θεατρικό παιχνίδι, παιχνίδι με άλλους γονείς, ομάδες αυτογνωσίας, εθελοντικές ομάδες, ομάδες κατασκευών, χειροτεχνίας, φωτογραφίας, μουσικής κι ότι άλλο ταιριάζει στον καθένα, βοηθήθηκαν και άρχισαν να ανακαλύπτουν το παιδί που κρύβεται μέσα τους. Και έτσι γυρνούσαν στο σπίτι πιο χαρούμενοι και πιο γεμάτοι από την ζωή και την καθημερινότητά τους. Πιο έτοιμοι για τις απαιτήσεις του γονεϊκού τους ρόλου. Πιο συνδεδεμένοι με τις ανάγκες και τα συναισθήματα τα δικά τους, και κατ’ επέκταση των παιδιών τους. Γυρνούσαν και γυρνάνε σπίτι ως καλύτεροι γονείς.

Οι Πυγολαμπίδες στο Κλουβί σχεδιάζουν μια παρόμοια ομάδα, κλείνουν το μάτι στους γονείς και τους προτείνουν να γίνουν και πάλι παιδιά. Διοργανώνουν τη δράση «Στο κλουβί με τους γονείς» και σε καλούν στην παρέα τους! Διάβασε περισσότερα εδώ ή κάνε εγγραφή στο εβδομαδιαίο Newsletter για να μαθαίνεις πρώτους που θα γίνονται οι συναντήσεις!

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

 

Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς της έγγραφη άδεια των Πυγολαμπίδων.

Ποιος περιμένει τα Χριστούγεννα;

dora

Γράφει η Αριστέα Σταυροπούλου, Διευθύντρια Σύνταξης στο περιοδικό Έτσι απλά

Κοιτάζω φωτογραφίες με στολισμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα, ενώ έξω ένας ολοφώτεινος ήλιος έχει παραμερίσει τα λιγοστά σύννεφα που είχαν κάνει την εμφάνισή τους νωρίτερα! Φτάσαμε αισίως στον τελευταίο μήνα του φθινοπώρου, αλλά μόνο ένα πολύ απαλό δροσερό αεράκι θυμίζει τι εποχή έχουμε. Έτσι είναι η Ελλάδα!

Μέσα σε αυτήν τη λιακάδα, βρίσκομαι ήδη σε κλίμα Χριστουγέννων –λόγω δουλειάς φυσικά! Και κάπως έτσι θυμάμαι μία ιστορία που είχα παρακολουθήσει περίπου έναν χρόνο πριν. Κάποια αεροπορική εταιρεία είχε οργανώσει, σε περίοδο εορτών, μία μοναδική έκπληξη για όλους τους επιβάτες μίας από τις πτήσεις της. Στον χώρο όπου περίμεναν προτού μπουν στο αεροπλάνο, είχε στηθεί ένα μηχάνημα με οθόνη, εκεί εμφανιζόταν ο Άγιος Βασίλης και ρωτούσε το όνομα κάθε επιβάτη και τι θα ήθελε για δώρο εκείνα τα Χριστούγεννα. Ανυποψίαστοι, όλοι οι επιβάτες απάντησαν.

Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ότι, όσο εκείνοι θα πετούσαν με το αεροπλάνο, εργαζόμενοι της αεροπορικής εταιρείας στην πόλη όπου πήγαινε η συγκεκριμένη πτήση θα έκαναν έναν «αγώνα δρόμου» έτσι, ώστε -μόλις οι επιβάτες έφταναν στον προορισμό τους- μαζί με τις βαλίτσες τους, θα έπαιρναν ακριβώς το δώρο που είχαν ζητήσει περίπου 2 ώρες νωρίτερα! Από ένα παιχνίδι ρομπότ για έναν 5χρονο πιτσιρικά έως ένα δωρεάν ταξίδι στο Παρίσι για ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που πάντα ονειρεύονταν να βρεθούν στην πόλη του φωτός…

Η πηγαία χαρά και συγκίνηση των επιβατών, μικρών και μεγάλων, έκανε τους εργαζόμενους στην εταιρεία να χαμογελούν μέχρι τα αφτιά! Κι αυτή ήταν η ανταμοιβή: το λαμπερό πρόσωπο των ανθρώπων που δεν περίμεναν μία τόσο όμορφη κίνηση και μάλιστα από ξένους!

Χαμογελώ ξανά διηγούμενη την ιστορία και σκέφτομαι ότι όλοι μας περιμένουμε πάντα μία αφορμή ή την «κατάλληλη στιγμή». Περιμένουμε να γίνει κάτι σπουδαίο για να πούμε έναν καλό λόγο ή για να ευχαριστήσουμε κάποιον. Περιμένουμε μία γιορτή ή επέτειο για να πάρουμε ένα δώρο. Περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να έρθουμε κοντά στην οικογένειά μας, έναν γάμο για να συναντήσουμε ξανά τους συγγενείς και το καλοκαίρι για να νοιώσουμε λίγη χαλαρότητα. Κι όμως, η αξία όλων αυτών τελικά πολλαπλασιάζεται όταν ΔΕΝ γίνονται την «κατάλληλη» στιγμή.

Γιατί πρέπει να έρθουν οι γιορτές για να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο ενός δικού μας ανθρώπου; Κι όπου «όνειρο» μπορεί να είναι για μια πιτσιρίκα απλά ένας περίπατος στο πάρκο και με τους δύο γονείς ή ο φρεσκοβαμμένος τοίχος, που τόσο καιρό ζητούσε μία γιαγιά για το καθιστικό της. Είναι πραγματικά υπέροχο να ξαφνιάζουμε ευχάριστα τους ανθρώπους γύρω μας. Άλλωστε, τέτοιες απρόσμενες στιγμές είναι δώρο και για εκείνον που τις προσφέρει… Για αυτό, τα «Χριστούγεννα» είναι εδώ, είναι τώρα, είναι κάθε μέρα…

Δημιουργήστε απρόσμενες στιγμές χαράς, προσφέροντας μία καλή κουβέντα ή μία ευγενική κίνηση στους γύρω σας όταν πραγματικά δεν το περιμένουν!

Το περιοδικό έτσι απλά μπορείτε να το βρείτε στα περίπτερα. Το παραπάνω κείμενο είναι από το editorial του τεύχους Νοεμβρίου 2014.

Βρείτε το αγαπημένο αυτό περιοδικό και ηλεκτρονικά στους παρακάτω συνδέσμους:

site || facebook || η εκπομπή στον alphatv

etsi apla nov

Η σημασία της αποταμίευσης, μάθημα για τα μικρά παιδιά

save

σκέψεις με αφορμή την παγκόσμια ημέρα αποταμίευσης, 31 Οκτωβρίου 

Η εξοικονόμηση χρημάτων, αλλά και πόρων γενικότερα, είναι μια πολύ χρήσιμη δεξιότητα ζωής, ειδικά στην σύγχρονη κοινωνικοοικονομική συγκυρία όπου ζούμε. Ενώ σαν δεξιότητα είναι εύκολο να αποκτηθεί, δεν διδάσκεται στα παιδιά μας ούτε στο σχολείο, αλλά τις περισσότερες φορές ούτε και στο σπίτι, γεγονός που στην Ελλάδα μας οδηγεί ολοένα και σε χειρότερες πρακτικές. Στο εξωτερικό, σε πολλές και κυρίως υποανάπτυκτες χώρες, που τα παιδιά δεν έχουν καν χρήματα στα χέρια τους για να διαχειριστούν και να αποταμιεύσουν, μαθαίνουν τέτοιες έννοιες μέσα από προγράμματα κοινωνικής και οικονομικής εκπαίδευσης (πχ πρόγραμμα Aflatoun) που εντάσσονται στο σχολικό τους πρόγραμμα.

Τα παιδιά πρέπει από μικρή ηλικία να μάθουν να είναι υπεύθυνα για τον εαυτό τους και τα πράγματά τους. Κι αυτό όχι μόνο για την αύξηση της αυτονομίας τους, αλλά για να μάθουν ότι αυτό είναι μια μορφή αποταμίευσης, αφού έτσι δεν θα χρειαστεί να σπαταλήσουν άσκοπα πόρους. Μπορούμε πολύ εύκολα να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά ήδη από την προσχολική ηλικία βάζοντάς τα να παρατηρήσουν την φύση, η οποία μας δίνει απαντήσεις για όλα. Το καλύτερο παράδειγμα εξοικονόμησης, αποταμίευσης, σχεδιασμού και προϋπολογισμού που συναντάται στη φύση είναι οι μυρμηγκοφωλιές. Οι άνθρωποι έχουν να μάθουν πολλά από τα μυρμήγκια, τα οποία δουλεύουν και αποταμιεύουν, ώστε όταν βρεθούν σε ανάγκη – σε μια δύσκολη περίοδο όπως ο χειμώνας, να έχουν τα απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Το ίδιο παράδειγμα θα έπρεπε να ακολουθεί κι ο άνθρωπος, μιας και αυτό θα τον βοηθούσε να περάσει από περιόδους κρίσης, χωρίς να χρειάζεται να χρεωθεί, καθώς τα χρέη βυθίζουν τους ανθρώπους περισσότερο στη φτώχια και ότι αυτή συνεπάγεται.

Πως όμως θα μάθουμε στο ανυπόμονο 5χρονό – 15χρονό μας, να κρατάει κάτι και για μετά; Καταρχήν, πρέπει να του δείξουμε τον τρόπο να σκέφτεται όχι μόνο την απόλαυση του τώρα αλλά και την αυριανή ανάγκη. Ίσως λοιπόν την επόμενη φορά που κάποιος θα του φέρει 3 συσκευασίες αυτοκόλλητα ή 3 σακουλάκια καραμέλες, να μπούμε στην διαδικασία να του εξηγήσουμε πως θα ήταν σκόπιμο να κρατήσει κάτι και για την επόμενη μέρα. Δεύτερον, είναι σημαντικό τα παιδιά να κατανοήσουν την διάκριση μεταξύ αυτών που θέλουν και όσων χρειάζονται. Η γραμμή μεταξύ των αναγκών και των επιθυμιών στην σημερινή καταναλωτική κοινωνία, όπου η ευτυχία και η αυτοεκτίμηση αποτιμώνται με βάση τα υλικά αγαθά, είναι θολή. Είναι καθήκον όλων μας να βοηθήσουμε τα παιδιά να αποκτήσουν κριτική αντίληψη, ώστε να μπορέσουν να κάνουν ορθολογικές οικονομικές επιλογές και να θέτουν τις προτεραιότητες τους. Επιπλέον, είναι σημαντικό να τους διδάξουμε ότι υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι απόκτησης όσων επιθυμούμε. Για παράδειγμα, η ανταλλαγή, ο δανεισμός, η κατασκευή από παλιά – άχρηστα για άλλους υλικά, είναι εναλλακτικοί τρόποι απόκτησης υλικών πραγμάτων που στην ουσία προωθούν την έννοια της εξοικονόμησης. Τέλος, για να τα διδάξουμε όλα αυτά στα παιδιά θα πρέπει εμείς να γίνουμε το πρότυπο, διατηρώντας σε καλή κατάσταση τα πράγματά μας ώστε να επεκτείνουμε την διάρκεια ζωής τους, αποταμιεύοντας υλικά και μη υλικά αγαθά για στιγμές ανάγκης,  λαμβάνοντας προσεκτικές αποφάσεις και δίνοντας προτεραιότητα κάθε φορά στις πιο πιεστικές ανάγκες της οικογένειας.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Πάμε για δουλειά

work

Γράφει η Αντιγόνη Χαρατσίδου

 

Δουλειά = Το μέρος όπου κάθε μέρα εξαϋλώνεται η μαμά/ ο μπαμπάς / κτλ.

Συνοδεύεται από εκφράσεις του τύπου: άσε με έχω ______, ήρθα κουρασμένος από τη _________, άργησα για τη ______.

Τι σημαίνει αυτό για ένα παιδί; Ότι πας κάπου όπου δεν είσαι διαθέσιμος. Τι ξέρει για τη μέρα σου; Τι επιλέγεις να μοιράζεσαι από τον κόσμο σου μαζί του; Όταν ειδικά εσύ τον ρωτάς και τον ξαναρωτάς πώς πέρασε τη μέρα του, με ποιον μίλησε, τι καινούριο έμαθε.

Προβληματίστηκα από μια ανάρτηση της Ιωάννας Μπλέκα, παιδοψυχολόγου, εδώ στα μέρη μας, στις @Πυγολαμπίδες στο Κλουβί για τις συζητήσεις στο αυτοκίνητο. Εμένα στρείδι ο δικός μου, δεν του έπαιρνα κουβέντα. Κι έτσι η Ιωάννα με συμβούλευσε, ξεκίνα να μιλάς εσύ για τη μέρα σου. Οπ, άναψε λαμπάκι! Μα ναι, τι στο καλό ξέρει το παιδί μου για το τι κάνει η μαμά όταν χάνεται από το οπτικό του πεδίο;
www.licensekeysale.com
licensekeysale.com
Έτσι τον πήρα μια μέρα αρχικά στο γραφείο. Πώς ψήλωσε εκείνη τη μέρα! Τον πέρασα και από τα δικαστήρια. Του μίλησα με απλά λόγια για το τι κάνει ένας δικηγόρος. Εκεί δυσκόλεψαν τα πράγματα:

«Να ήταν δύο αγρότες και ήθελαν το χωράφι ο καθένας για δικό του. Μάλωναν μάλωναν δεν έβρισκαν τη λύση. Αποφάσισαν να πάνε στα δικαστήρια να δουν ποιανού είναι το χωράφι. Εκεί είχε ο καθένας το δικηγόρο του στο πλευρό του. Και ο δικαστής είπε το χωράφι δεν είναι κανενός, θα το πάρουμε και θα το κάνουμε πάρκο να παίζουν τα παιδιά του χωριού.»

Πολύπλοκες έννοιες, δίκαιο, άδικο, ιδιοκτησία, ποινή, φυλακή. Τροφή για πολλή κουβέντα.

Ευτυχώς που υπάρχουν και βιβλία: Η μαμά μου είναι δικηγόρος, Ο μπαμπάς μου είναι δικηγόρος από τις εκδόσεις της Νομικής Βιβλιοθήκης. Κάπως με ξελάσπωσαν. Έχει κι άλλους ενδιαφέροντες τίτλους: Τι τους θέλουμε τους νόμους, Πολίτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι, Μια του κλέφτη δυο του κλέφτη. {δείτε τα κείμενα της Παιδικής Νομικής Βιβλιοθήκης εδώ}

400-151 vce
400-201 vce

Αν όμως εσύ κάνεις μια δουλειά όπως της Ιωάννας aka @Πυγολαμπίδες στο Κλουβί, δηλαδή έχεις τον πιο κατατοπισμένο οδηγό εκδηλώσεων και ελεύθερου χρόνου για τα παιδιά και όλη την οικογένεια, εδώ σε θέλω. Άντε πες στη μικρή σου τι κάνεις.  Κι αν αποφασίσεις να επεκταθείς και σε ιστοσελίδα με φανταστικά ταξίδια για παιδιά και κάθε τρεις και δύο ξεσηκώνεσαι και φεύγεις για έρευνα με το @ThePaperBoat; A, εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα. Περιμένουμε βιβλίο για το θέμα ακόμα.

 

Λίγα Λόγια για την Αντιγόνη Χαρατσίδου

Η Αντιγόνη Χαρατσίδου είναι δικηγόρος, ζει στη Θεσσαλονίκη και από μικρή καταβροχθίζει βιβλία. Για να ικανοποιήσει το πάθος της έπεισε την οικογένειά της να ανοίξει βιβλιοπωλείο. Εκεί θα τη βρείτε να κυνηγάει το μικρό της γιο, που κληρονόμησε την ίδια αγάπη για τις τυπωμένες σελίδες. Μας μιλάει για βιβλία.

Δραστηριότητες στην πόλη με βρέφη και μικρά παιδιά

paidi mama

Συχνά λαμβάνω email μαμάδων που μου ζητούν ιδέες για να απασχοληθούν με τα μωράκια τους. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότερες δραστηριότητες και εκδηλώσεις απευθύνονται σε μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες, υπάρχουν όμως και αυτές που είναι για τα πολύ μικρούλια και έτσι προσπάθησα να τις συγκεντρώσω και να βοηθήσω νέους γονείς να περνούν περισσότερο ποιοτικό και διασκεδαστικό χρόνο με τα μωράκια τους!

 

Δραστηριότητες με τα βρέφη και τα μικρά παιδιά

Θηλασμός από τη γέννηση

Ο θηλασμός είναι για μένα η πρώτη δραστηριότητα που μπορείς να κάνεις με το μωρό σου, η οποία έχει δεκάδες οφέλη και είναι ένα ατελείωτο παιχνίδι χωρίς κανονισμούς και όρια. Ένας δίαυλος επικοινωνίας με το μωρό σου και μια δραστηριότητα που απαιτεί μονάχα αγάπη και καμία δεξιότητα.

Για το οφέλη του θηλασμού έχουν γραφτεί πάρα πολλά και μπορείς να τα αναζητήσεις σε σχετική βιβλιογραφία αλλά και στο διαδίκτυο. Εγώ σου προτείνω τα εξής:

Διαδίκτυο:
www.thilasmos.com
http://pediatros-thes.gr

και μέσω Fb από την ομάδα Θεσσαλονίκη: Εγκυμοσύνη- Τοκετός- Θηλασμός

Βιβλία:
Θηλασμός, μια υπέροχη σχέση της Άννας Πατσούρου
Επιστροφή στο μητρικό θηλασμό του Στέλιου Παπαβέντση

 

Βρεφικό Μασάζ από τη γέννηση

Υπάρχει μια δραστηριότητα που μπορείς να κάνεις με το μωρό σου από τη γέννησή του, συνδυάζοντας τις 5 αισθήσεις και δεν είναι άλλη από το βρεφικό μασάζ. Κατά τη διάρκεια του συμμετέχουν όραση, ακοή, αφή, όσφρηση, γεύση. Για το βρεφικό μασάζ μας γράφει περισσότερα η Πένη Χατζηβαλσαμά,  Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια και πιστοποιημένη Εκπαιδεύτρια Βρεφικού Μασάζ.

Μαζί της μπορείτε να κάνετε μαθήματα βρεφικού μασάζ είτε ατομικά είτε ομαδικά, αναλόγως με τις ανάγκες του μωρού.  Τα μαθήματα απευθύνονται σε γονείς και μωρά έως 12 μηνών και πραγματοποιούνται σε 5 εβδομαδιαίες συναντήσεις.

 

Βόλτες στην παραλία, στο βουνό, στο πάρκο 

Μαγική η στιγμή που εισέρχεσαι στη φύση. Η άμμος στο πόδια σου, το σώμα σου απλωμένο πάνω στο πράσινο γρασίδι, τα δάχτυλά σου στο παγωμένο ποτάμι, το κελάρυσμα των πουλιών, τα φύλλα που πέφτουν, το φρεσκοαπλωμένο χιόνι που μοιάζει με σύννεφα. Το μωρό σου και εσύ είστε εκεί όπου ανήκετε. Να μείνετε όσο περισσότερο μπορείτε!

 

Επίσκεψη σε μουσεία, ανοιχτές παραστάσεις κουκλοθεάτρου, εκθέσεις

Στις Πυγολαμπίδες θα ενημερώνεσαι τακτικά για εκδηλώσεις τις οποίες μπορείς να παρακολουθήσεις μαζί με το μικρό παιδί σου. Θα προτιμάς αυτές που γίνονται σε ανοιχτούς χώρους για να μην κουραστεί το μωρό σου και να μπορείς να αποχωρήσεις οποιαδήποτε στιγμή, αυτές που περιλαμβάνουν αφήγηση παραμυθιών, ήπια μουσική, χαλαρές εικόνες. Να αποφεύγεις τους χώρους με πολλή ένταση και φασαρία. Να επιλέγεις αυτές που ευχαριστούν εσένα και σε χαλαρώνουν.

 

Επίσκεψη σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες

Στην πόλη υπάρχουν πολλά δημιουργικά βιβλιοπωλείαπου εκτός από βιβλία και παιχνίδια προσφέρουν και τη δυνατότητα να παίξεις με το παιδί σου, να αγγίξεις χρωματιστά βιβλία και ξύλινα παιχνίδια και να του προσφέρεις δεκάδες ερεθίσματα. Μην ξεχνάς και τις παιδικές βιβλιοθήκες, από όπου μπορείς να δανειστείς μικρά και από σκληρό χαρτόνι βιβλία εξοικειώνοντας από νωρίς το παιδί σου με αυτό το μαγικό παιχνίδι που λέγεται βιβλίο!

 

Βόλτες με το ποδήλατο, το καράβι ή το καρότσι

Βρες όμορφες διαδρομές στη γειτονιά σου ή κάνε μια βόλτα στην υπέροχη παραλία! Εκεί μπορείς να νοικιάσεις οικογενειακό ποδήλατο (και εσύ να κρατάς το μωρό στην αγκαλιά), να ανέβεις στο καραβάκι, να κάνεις ατελείωτες βόλτες με το καρότσι με θέα το ηλιοβασίλεμα ή να μπεις στο hop on hop off τουριστικό λεωφορείο και να γνωρίσεις την πόλη σου από την αρχή!

 

Παιχνίδι στον παιδότοπο PlayTogether

Το Playtogether είναι ένας χώρος που απευθύνεται σε παιδιά μικρής ηλικίας (από βρέφη έως 5 χρονών) και εστιάζει στην αξία του ελεύθερου παιχνιδιού καθώς και στην επαφή γονιού και παιδιού μέσα από αυτό.

Μπορείς να διαβάσεις αυτές και ακόμη περισσότερες ιδέες στο κείμενό μου Βόλτες στη Θεσσαλονίκη

baby swimming

Οργανωμένες Δραστηριότητες 

Baby Swimming – από 40 ημερών

Τα οφέλη της βρεφικής κολύμβησης είναι μοναδικά! Αποτελεί εποικοδομητικό χρόνο μεταξύ του γονέα και του παιδιού και ως γνωστόν, τα παιδιά που γυμνάζονται, αρρωσταίνουν λιγότερο!

Μπορείς να διαβάσεις περισσότερα σχετικά με τα οφέλη του baby swimming εδώ

**μην ξεχνάς πως μπορείς να κάνεις και aqua yoga ενώ είσαι έγκυος

 

Μουσική Προπαιδεία – από 6 μηνών

Στη Χαρά και Μουσική (από 0 μηνών), στο Baby Artists (από 4 μηνών), στο ω2 (από 12 μηνών) και στο A4M Κέντρο Παραστατικών Τεχνών (από 8 μηνών) μπορείτε να βρείτε προγράμματα μουσικής προπαιδείας για μικρά παιδάκια με τον γονιό τους.

 

Yoga για μαμά και βρέφος

Το μάθημα γιόγκα για μαμά & βρέφος, δίνει τη δυνατότητα στη νέα μαμά να ασκηθεί στην πρακτική της γιόγκα έχοντας μαζί της το μωράκι της! Ρίξε μια ματιά στα μαθήματα που κάνουν στο Armonia-Yoga & Meditation Center

 

Χορός για γονείς και παιδιά – από 12 μηνών

Για όσους αγαπούν την έκφραση μέσα από τον χορό.

 

Messy Play / πηλός – από 9 μηνών 

Το Messy ή Sensory Play (αισθητηριακό παιχνίδι) είναι ένα είδος παιχνιδιού που όλα τα παιδιά χρειάζονται και συχνά επιδιώκουν, γιατί μέσα από αυτό μαθαίνουν! Όλοι έχουμε δει παιδιά να πλατσουρίζουν, να ανακατεύουν, να πλάθουν, να αναμιγνύουν, να πασαλείφουν! Πρωτοπόρος σε αυτό το παιχνίδι είναι η Hehe Art και περισσότερα για το παιχνίδι με τον πηλό μπορείτε να διαβάσετε εδώ

 

Για την ηλικία των δύο ετών υπάρχουν περισσότερες δραστηριότητες για παιδάκια μαζί με τους γονείς τους.

Ενδεικτικά αναφέρω την Παρεούλα στη Λιλιπούπολη.

 

Μπορείς να  διαβάσεις περισσότερες ιδέες για βόλτες με το μωρό στην πόλη της Θεσσαλονίκης

 

Πώς να καλλιεργήσουμε τη δημιουργική σκέψη στα παιδιά μας;

dimiourgikotita paidia

Γράφει η Καλλιόπη Εμμανουηλίδου, Συμβουλευτική- εκπαιδευτική ψυχολόγος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων | www.psycho-logos.net

Πώς γίνεται κάποιος δημιουργικός;

Ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά των δημιουργικών ανθρώπων είναι ότι παρατηρούν περισσότερα πράγματα από τους μη δημιουργικούς. Έτσι, καλό θα είναι να εκθέτουμε τα παιδιά σε πολλά ερεθίσματα, ώστε να έχουν περισσότερα πράγματα να τραβούν την προσοχή τους στην καθημερινότητά τους. Αυτό δε σημαίνει βέβαια ότι θα πρέπει να τα «βομβαρδίζουμε» με εικόνες, δραστηριότητες και παραστάσεις. Χρειάζονται και τα διαλείμματα, για να μπορέσουν να «χωνευτούν» οι πληροφορίες και να επωάζουν οι ιδέες. Τα παιδιά δε χρειάζεται διαρκώς να κάνουν πράγματα-  ακόμα και η ονειροπόληση, έχει φανεί από έρευνες ότι είναι ιδιαίτερα ωφέλιμη διαδικασία για την καλλιέργεια της δημιουργικής σκέψης.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν φυσική περιέργεια. Διάφοροι παράγοντες συνεισφέρουν στο να «μουδιάζει» αυτή η περιέργεια και να αρκείται ο νους σε απλές απαντήσεις που δεν ερεθίζουν τη σκέψη με πρωτοτυπία. Το να αποθαρρύνουμε το παιδί από το να κάνει ερωτήσεις («αμάν, όλο ερωτήσεις είσαι», «μας ζάλισες με τις ερωτήσεις σου») ακρωτηριάζει την περιέργεια και κάνει το παιδί να καταπνίγει τις απορίες που προκύπτουν από την επαφή του με τον κόσμο. Αντίθετα, κάνοντάς του ερωτήσεις και προσπαθώντας μαζί του να βρούμε απαντήσεις, ενθαρρύνουμε την περιέργεια και τη φαντασία.

Η δημιουργικότητα χρειάζεται εμπειρίες, δοκιμές, πειραματισμούς. Αν το παιδί δε δοκιμάσει, δε λερωθεί, δεν καταπιαστεί με όσα του εξάπτουν την περιέργεια, δε θα αφήσει το μυαλό του να ξεφύγει από τα καλούπια και δε θα αφήσει την φυσική του τάση για δημιουργία και εξερεύνηση να εκδηλωθεί. Σίγουρα είναι πολλές φορές δύσκολο να δώσουμε στα παιδιά ορισμένες ελευθερίες, γιατί αυτό σημαίνει ότι θα λερωθούν και θα λερώσουν, θα χτυπήσουν, θα διαμαρτυρηθούν όταν κάτι δεν τους πηγαίνει καλά, αλλά και θα είναι διαρκώς διψασμένα για ακόμα περισσότερες εμπειρίες. Ο ρόλος του γονέα λοιπόν είναι να αφήνει τα παιδιά να δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα, προσφέροντας μια διακριτική επίβλεψη και συμμετοχή που όμως να μην επισκιάζει τις εξερευνήσεις των παιδιών ούτε να της παρεμποδίζει με κουβέντες που δημιουργούν φοβίες και άλλα εμπόδια («μην πας εκεί, θα χτυπήσεις!», «πώς λερώθηκες έτσι, τώρα το φόρεσες το ρούχο!», «τώρα τι θέλεις να το κάνεις αλλιώς;»).

Τη δημιουργική σκέψη εξασκούν και διάφορες ασκήσεις που μπορούμε να κάνουμε με τα παιδιά. Τα παρακάτω παραδείγματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν και στην καθημερινή μας κουβέντα με τα παιδιά και να γίνουν τρόπος σκέψης. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι ασκήσεις που γυμνάζουν τον «μυ» της δημιουργικότητας στο μυαλό μας;

Άλλες χρήσεις για ένα αντικείμενο, π.χ. τι άλλο μπορούμε να κάνουμε με ένα τούβλο;

Παράξενοι συνδυασμοί,  π.χ. τι θα γινόταν, αν στον καφέ βάζαμε αλάτι;

Προσαρμογές εικόνων, π.χ. με τι μοιάζουν αυτά τα σύννεφα;

Μεγεθύνσεις-σμικρύνσεις, π.χ. τι θα συνέβαινε, αν είχε περισσότερο οξυγόνο η ατμόσφαιρα;

Αντικαταστάσεις, π.χ. τι θα γινόταν, αν η γάτα γάβγιζε;

Αναδιευθετήσεις, π.χ. τι θα συνέβαινε, αν ο απουσιολόγος γινόταν ο τελευταίος στη βαθμολογία;

Τροποποιήσεις, π.χ. τι θα ήταν διαφορετικό, αν είχαμε διαφορετικό χρώμα μαλλιών;

Αντιστροφές, π.χ. πώς θα ήταν ο κόσμος, αν γεννούσαν οι άντρες;

Ας δούμε σαν παράδειγμα την πρώτη από αυτές τις ασκήσεις του μυαλού, που είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε εναλλακτικές χρήσεις για διάφορα αντικείμενα της καθημερινότητάς μας. Τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε με ένα τούβλο; Πόσες διαφορετικές χρήσεις έχει μια οδοντόβουρτσα; Πώς αλλιώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έναν χαρτονένιο κύλινδρο από το χαρτί υγείας;

Για να γίνει κατανοητή η «εναλλακτική χρήση αντικειμένων», ας δούμε ένα παράδειγμα: πώς αλλιώς μπορούν να χρησιμοποιηθούν τα λάστιχα αυτοκινήτου, εκτός από το να ανήκουν στις ρόδες των οχημάτων;

–     Να φτιάξουμε σόλες παπουτσιών

–     Να τα κάνουμε εμπόδια για μια κούρσα

–     Για μόνωση σπιτιών

–     Επένδυση σε ρούχα για θερμότητα

–     Κομμάτιασμα για να γίνει χαλίκια

–     Λιώσιμο για να φτιάξουμε καινούρια

–     Κόψιμο κατά μήκος για να φτιάξουμε γλάστρες

–     Φράχτες σε κήπους

–     Να τα κρεμάσουμε από ένα δέντρο σαν κούνια

–     Να κόψουμε σφραγίδες

–     Να το ζωγραφίσουμε και να γίνει έργο τέχνης

Το παιχνίδι αυτό έχει νόημα αν προσπαθήσουμε να βρούμε όσο περισσότερα παραδείγματα γίνεται. Επίσης, όσο πιο πρωτότυπη είναι η απάντηση, τόσο το καλύτερο!

Εκτός όμως από προφορικές ιδέες, η εναλλακτική χρήση αντικειμένων μπορεί να εφαρμοστεί και έμπρακτα, μέσα από κατασκευές! Αναζητήστε στο διαδίκτυο ιδέες με λέξη κλειδί «upcycle» ή «alternate uses», προσθέτοντας στην αναζήτηση ένα αντικείμενο που θέλετε να δείτε πώς αλλιώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί. Για παράδειγμα, αναζητήστε φωτογραφίες (π.χ. σε μηχανές αναζήτησης όπως το google images ή σε τόπους κοινωνικής δικτύωσης όπως είναι το pinterest) γράφοντας ως λέξη κλειδί «upcycle toilet paper rolls» και δείτε τι μπορείτε να φτιάξετε μαζί με τα παιδιά σας. Πρώτα ρωτήστε τα τι άλλη χρήση φαντάζονται για το αντικείμενο και έπειτα αναζητήστε μαζί φωτογραφίες για να πάρετε κι άλλες ιδέες και να διαλέξουν τι θα ήθελαν να φτιάξουν. Μερικές εικόνες, για να πάρετε μια ιδέα:

Τερατάκια:

teratakia

photo via

Διακοσμητικό για τον τοίχο:

diakosmitiko

photo via

Κουτάκια:

koutakia

photo via

Διάδρομοι για να πέφτουν μπίλιες:

diadromoi

 

photo via

Αμαξάκια:

cars 

photo via

toilet paper

 

photo via 

 

toilet paper2

 

photo via

 

paper

 

photo via

 

Λίγα λόγια για την Καλλιόπη Εμμανουηλίδου

kalliopiΓεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Έπαιξε, ζωγράφισε, διάβασε, έπαιξε μουσική, τραγούδησε, μαγείρεψε, γέλασε, σκέφτηκε, έγραψε ιστορίες και ποιηματάκια, έφτιαξε κατασκευές αλλά και μαγικά φίλτρα από ροδοπέταλα και γκαζόν, που έκαναν καλά τους ανθρώπους. 

Με αυτά τα εφόδια στις αποσκευές της έφυγε στα Ιωάννινα και έπειτα στη Μ.Βρετανία, όπου σπούδασε, επιμορφώθηκε και εργάστηκε. Το 2007 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πάλι ζωγραφίζει, διαβάζει, παίζει μουσική, τραγουδάει, μαγειρεύει, γελάει, σκέφτεται, φτιάχνει κατασκευές. Αντί να φτιάχνει μαγικά φίλτρα, γράφει βιβλία για τους ανθρώπους και εργάζεται ως ψυχολόγος και επιμορφώτρια.»

θα τη βρείτε στο Οξυγόνο, σε μια πρωτότυπη Σχολή γονέων!

Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς της έγγραφη άδεια των “Πυγολαμπίδων στο κλουβί”

 

Γιατί οι ζωγραφιές μας πρέπει να είναι πάντα χειρότερες από των παιδιών μας

nauplio2010 229

Οι ζωγραφιές των παιδιών, είναι πολύτιμες ΠΑΝΤΑ και αυτό είναι αυτονόητο. Τα πρώτα βήματα κάθε παιδιού, είναι «οι μουντζούρες». Αυτό που ένας μεγάλος συνήθως δεν βλέπει στις μουντζούρες, είναι τα απόλυτα συγκεκριμένα πράγματα που έχει ζωγραφίσει ένα πλάσμα ελεύθερο, που δεν έχει μπει ακόμη στην σύμβαση της «σκεπτόμενης γραμμής».

Ένα παιδί, που έχει το θάρρος της γνώμης του και νοιώθει άνετα, μπορεί να αναλύσει  την ζωγραφιά του και να δείξει με το δαχτυλάκι του, ακριβώς «τι είναι», κάθε του «μουντζούρα». Αν δεν αντιμετωπίσει την ειρωνεία ή το συγκαταβατικό βλέμμα του τύπου «ναι, ναι ααααααα τι ωραίο το βλέπω», το παιδί θα νοιώσει αποδοχή. Θα συνεχίσει να εκφράζεται με ζωγραφιές και κάθε φορά που οι δυνατότητές του, ηλικιακά και αναπτυξιακά το επιτρέπουν, θα εξελίσσεται στο καλύτερο που μπορεί.

Γράφω αυτό το κείμενο, γιατί είχα την ευτυχία να κάνω μαθήματα ζωγραφικής σε πολύ μικρά παιδάκια και βλέποντας την αγωνία των γονιών τους να δουν συγκεκριμένα σχήματα ή τα σχήματα «όπως θα έπρεπε να είναι». Δηλαδή τα σπιτάκια σαν σπιτάκια και τα ανθρωπάκια σαν ανθρωπάκια κ.ο.κ. Όμως η μαγεία είναι πάντα στα άπειρα νέα είδη σπιτιών και ανθρώπων που δημιουργούν τα μικρά παιδιά.

Θα ήθελα μέσα από την καρδιά μου, να πως στους γονείς που ζωγραφίζουν online pokies μαζί με τα παιδιά τους, να μην κάνουν τις πιο ωραίες τους ζωγραφιές, γιατί τότε τα μικρουλίνια θεωρούν απίθανο να κάνουν κάτι τόσο όμορφο, και τρέχουν στα τάμπλετ, όπου όλα είναι τόσο εύκολο να γίνουν «όμορφα». Είναι πανέμορφα τα γραφικά, κακά τα ψέματα… Ζωγραφίστε σαν παιδιά, με τις πιο απλές γραμμές σας και αφήστε τα παιδιά σας να «σας περάσουν» με τις πιο ωραίες,  δικές τους ζωγραφιές.

Η ζωγραφιά που μοιράζομαι μαζί σας, έγινε σε μια παραλία, όπου τον ουρανό έφτιαξε ο Θανασάκης 3 ετών με τις ακουαρέλες μου. Τα δελφίνια τα έφτιαξα σύμφωνα με τις οδηγίες του μικρού. Οι φίλοι μου, αναρωτιόντουσαν γιατί τον αφήνω να «χαλάσει» τη ζωγραφιά. Η μαμά του όμως, που με ξέρει καλά, ήξερε. Ο Θανασάκης δεν θυμάται αυτή τη στιγμή της ζωής του. Όμως είναι μια από τις στιγμές της ζωής του που κατάλαβε πως είναι σπουδαίος και καλός, όταν ζωγραφίζει. Και αυτό δεν ξεχνιέται. Αποθηκεύεται στον θησαυρό με τις στιγμές που μας έδωσαν χαμόγελο. Εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο και τη χαρά στα μάτια του. Την ζωγραφιά την δημοσίευσα χωρίς καμία διόρθωση, στο «Κίτρινο παραμύθι»

Αυτό είναι το πιο μεγάλο μυστικό, του κάθε καλού δασκάλου, να κάνει τους μαθητές του να είναι σίγουροι πως θα τον «περάσουν»

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Τι εμποδίζει τη δημιουργικότητα των παιδιών;

dimiourgikotita paidia

Γράφει η Καλλιόπη Εμμανουηλίδου, Συμβουλευτική- εκπαιδευτική ψυχολόγος και συγγραφέας παιδικών βιβλίων | www.psycho-logos.net

 

Είμαστε όλοι μας δημιουργικοί; Κάποιοι επιστήμονες έχουν υποστηρίξει ότι όλοι μας είμαστε εν δυνάμει δημιουργικοί, απλώς στην πορεία της ζωής μας ορισμένοι παράγοντες καταπνίγουν τη δημιουργικότητά μας και μας κάνουν πιο συμβατικούς, λιγότερο ευρηματικούς και με έναν τρόπο σκέψης που συγκλίνει προς το συνηθισμένο και δε γεννά νέες ιδέες. Μάλιστα έχει παρατηρηθεί ότι η εισαγωγή στο σχολείο «φρενάρει» πολύ τη δημιουργική ορμή, γιατί – όπως είναι φτιαγμένο το εκπαιδευτικό σύστημα- τα παιδιά εκεί μαθαίνουν πώς να συμμορφώνονται σε ασφυκτικούς κανόνες και περιορισμούς παρά να αφήνουν ελεύθερη τη σκέψη τους. Στο σχολείο υπάρχει μια μόνο σωστή απάντηση, ενώ τα παιδιά «ταΐζονται» συχνά με έτοιμη γνώση από μια φιγούρα αυθεντίας. Τη γνώση αυτή καλούνται να την αναπαράγουν μέσα από μηχανική απομνημόνευση, πράγμα που κάνει τον «μυ» της δημιουργικής σκέψης να ατροφεί.

Η δημιουργικότητα ανθεί, όταν το παιδί ζει και αναπτύσσεται σε ένα περιβάλλον αγάπης και ασφάλειας. Έτσι, εμπόδιο στη δημιουργική ορμή αποτελεί η έλλειψη αγάπης και ψυχικής ασφάλειας, καθώς και ένα περιβάλλον στο οποίο δεν ικανοποιούνται οι βασικές ανθρώπινες ανάγκες (π.χ. καταστάσεις φτώχιας, πείνας κτλ.). Η δημιουργικότητα χρειάζεται ενθάρρυνση, οπότε μια παιδαγωγική προσέγγιση που δεν αφήνει αρκετή ελευθερία στη σκέψη και τις δραστηριότητες οδηγεί σε ατολμία και δειλία. Τα πολλά «μη» και «πρέπει» μαθαίνουν το παιδί να υπακούει κανόνες και να μη σκέφτεται έξω από τις κατεστημένες νόρμες της ζωής. Η δημιουργικότητα δε χρειάζεται καθοδήγηση αλλά εμπιστοσύνη, ώστε το παιδί να αφεθεί να εξερευνήσει τον κόσμο ακολουθώντας τις δικές του ιδέες και ψάχνοντας να βρει απαντήσεις στα ερωτήματα που σκέφτεται. Ο γονιός και ο εκπαιδευτικός είναι διακριτικοί συνοδοιπόροι και διευκολύνουν τη γένεση ερωτημάτων με τρόπο όμως όχι κατευθυντικό.

Οι υπερβολικές επικρίσεις και διορθώσεις στα κατορθώματα του παιδιού («δεν το έκανες σωστά») παγιδεύουν την παιδική σκέψη σε μια νοοτροπία ότι κάτι είναι ή σωστό ή λάθος και δεν την αφήνουν να σκεφτεί εναλλακτικές λύσεις και πρωτότυπες ιδέες που να ξεφεύγουν από το συνηθισμένο. Ταυτόχρονα η επικριτική στάση μειώνει την αυτοπεποίθηση, η οποία αποτελεί απαραίτητο εφόδιο για να αφήσει ένα παιδί πιο ελεύθερη τη σκέψη του. Άλλωστε ούτε ο γονιός ούτε ο δάσκαλος δεν είναι αλάθητες αυθεντίες. Είναι δύσκολο για τον «μεγάλο» να αντέξει την αμφισβήτηση, αλλά κάτι τέτοιο θα αποτελέσει ένα μεγάλο δώρο για το παιδί που χρειάζεται να καλλιεργήσεί όχι την έλλειψη σεβασμό και την αλαζονεία, αλλά την τόλμη να αμφισβητήσει, να προβληματιστεί και να αναπτύξει κριτική σκέψη. Έτσι, το παιδί δεν προσκολλάται στην ασφάλεια της μιας, αποδεκτής και σωστής απάντησης, αλλά νιώθει ότι του δίνεται το δικαίωμα και η ελευθερία να σκέφτεται διαφορετικά.

Ο άνθρωπος έχει μια mobile.ae.org φυσική τάση για περιέργεια και δημιουργίες ερωτημάτων. Ένα από τα συνηθέστερα λάθη που κάνουν οι γονείς είναι να «καπακώνουν» τις ερωτήσεις, πολλές φορές κουρασμένοι από τις πολλές ερωτήσεις ή αμήχανοι που δεν έχουν απαντήσεις για όλα. Η φράση «σταμάτα να κάνεις ερωτήσεις» θα κάνει το παιδί να μειώσει το ενδιαφέρον και την περιέργειά του για τον κόσμο. Γονείς και εκπαιδευτικοί χρειάζονται να «φυτεύουν» απορίες και ερωτήματα για τον κόσμο (π.χ. «τι πιστεύεις ότι είναι αυτές οι τρύπες στο χώμα;», «από πού να έρχεται το νερό που βγαίνει από τη βρύση;» κτλ.) και μάλιστα να ενθαρρύνουν τη γέννηση όσο πιο πολλών εναλλακτικών απαντήσεων («τι άλλο λες να συμβαίνει;»).

Ένας ακόμα παράγοντας που αποθαρρύνει τη δημιουργική σκέψη είναι η τελειομανία. Το να προσπαθεί ένα παιδί να κάνει το «σωστό», το αψεγάδιαστο, παγιδεύει τη σκέψη του και βάζει τη διαδικασία σε καλούπια, ενώ το εμποδίζει από το να αφεθεί και να αφήσει η σκέψη του ανοιχτή σε νέες ιδέες και δραστηριότητες. Συχνότερο από την τελειομανία είναι το άγχος, που συχνά αντικατοπτρίζει έναν απαιτητικό γονέα που ποτέ δε μένει ευχαριστημένος και είναι περισσότερο διορθωτικός παρά ενθαρρυντικός. Ο γονιός οφείλει να αφήσει το παιδί να κάνει λάθη, να πειραματιστεί, να μάθει την αξία της προσπάθειας και της αποτυχίας. Επίσης, ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον μπορεί να κάνει ένα παιδί να διοχετεύει την ενέργειά του στην επίτευξη στόχων και όχι στην ελεύθερη έκφραση και την καλλιέργεια της φαντασίας. Ανταγωνισμός ενδέχεται να αναπτυχθεί ανάμεσα στα αδέρφια σε μια οικογένεια αλλά και με τους συμμαθητές στο σχολείο.

Τέλος, σημαντικό ρόλο διαδραματίζουν τα πρότυπα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από το παιδί μας να γίνει δημιουργικό, όταν εμείς ακολουθούμε πάντα την πεπατημένη, δεν τολμάμε να δοκιμάσουμε διαφορετικά πράγματα, είμαστε συμβατικοί και σκεφτόμαστε με βάση καλούπια και κανόνες.

Όπως όμως υπάρχουν πολλοί τρόποι να εμποδίσουμε τη δημιουργική σκέψη στα παιδιά μας, έτσι υπάρχουν και πολλοί τρόποι να την καλλιεργήσουμε! Και αυτούς θα τους δούμε σε επόμενο άρθρο!

 

Λίγα λόγια για την Καλλιόπη Εμμανουηλίδου

kalliopiΓεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Κατερίνη. Έπαιξε, ζωγράφισε, διάβασε, έπαιξε μουσική, τραγούδησε, μαγείρεψε, γέλασε, σκέφτηκε, έγραψε ιστορίες και ποιηματάκια, έφτιαξε κατασκευές αλλά και μαγικά φίλτρα από ροδοπέταλα και γκαζόν, που έκαναν καλά τους ανθρώπους. 

Με αυτά τα εφόδια στις αποσκευές της έφυγε στα Ιωάννινα και έπειτα στη Μ.Βρετανία, όπου σπούδασε, επιμορφώθηκε και εργάστηκε. Το 2007 επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, όπου και πάλι ζωγραφίζει, διαβάζει, παίζει μουσική, τραγουδάει, μαγειρεύει, γελάει, σκέφτεται, φτιάχνει κατασκευές. Αντί να φτιάχνει μαγικά φίλτρα, γράφει βιβλία για τους ανθρώπους και εργάζεται ως ψυχολόγος και επιμορφώτρια.»

θα τη βρείτε στο Οξυγόνο, σε μια πρωτότυπη Σχολή γονέων!

 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την έγκριση των Πυγολαμπίδων στο Κλουβί

photo via

Book talk ή πώς ένα βιβλίο γίνεται αφορμή για ωραίες συζητήσεις

book mother

Γράφει η Αντιγόνη Χαρατσίδου

 

Για μια από τις πιο βαθιές συζητήσεις που έκανα μέχρι τώρα με το παιδί μου έγινε αφορμή ένα παιδικό βιβλίο από τη δανειστική βιβλιοθήκη του παιδικού σταθμού. E20-690 Το θέμα του βιβλίου «’Ενας για όλους και όλοι για έναν» είναι το πόσο διαφορετικοί και μοναδικοί είμαστε όλοι και πώς μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας αν δουλέψουμε όλοι μαζί.

Το διαβάσαμε, το ξαναδιαβάσαμε , το ματαξαναδιαβάσαμε και το επιστρέψαμε στο σχολείο. Παρ’ όλα αυτά τον μικρό μου κάτι τον τριβέλιζε. Το έβλεπα καθώς επιστρέφαμε από το σχολείο. Όχι το ότι το ποντικάκι είχε πιο μικρό το ένα ποδαράκι. Ούτε το ότι ο βάτραχος δεν άκουγε καλά. Αλλά μια φράση, μια συμβουλή που έδωσε η μαμά ποντικίνα στον Μαξ, τον ήρωά μας, όταν αποφάσισε να φύγει από τη φωλιά του και να γνωρίσει τον κόσμο : «Να ακολουθείς πάντα τα όνειρά σου, Μαξ και να θυμάσαι ότι είσαι ξεχωριστός».

Δεν ήταν ότι είχε φύγει από τη φωλιά, γιατί εντάξει και τα τρία γουρουνάκια το είχαν κάνει ήδη. Ήταν το πώς ακολουθούμε τα όνειρά μας. Έπρεπε να λύσω την παρεξήγηση:

-Όνειρα δεν είναι μόνο αυτά που βλέπουμε τη νύχτα όταν κοιμόμαστε. Είναι και αυτά που θέλουμε να πετύχουμε. Αυτό που θέλουμε να γίνουμε.

-Α….

-Εσύ, Δημήτρη, τι όνειρο έχεις, τι θα ήθελες να γίνεις;

-Πιλότος μαχητικού αεροπλάνου.

(Συγκοπή η ελληνίδα μάνα…)

-Είμαι σίγουρη ότι αν το θέλεις πολύ, θα γίνεις ένας πολύ καλός πιλότος μαχητικού αεροπλάνου (πάνω από το πτώμα μου…)

Το σκέφτηκε για αρκετή ώρα. IIA-CFSA Ανοίχτηκαν τεράστιες δυνατότητες μπροστά του. Μπορούσε να γίνει ότι ήθελε. Έμεινε σιωπηλός να ονειροπολεί.

-Κι εσύ, μαμά θα ήθελα να γίνεις οδηγός σκουπιδιάρικου (να τα μας…μεγάλες βλέψεις).

-Όχι Δημήτρη, δεν μπορείς να ονειρευτείς για κάποιον άλλο. Εγώ θα ονειρευτώ τι θα γίνω. Δεν μπορείς να μου πεις εσύ τι να ονειρευτώ. Για φαντάσου να σου έλεγα αντί για πιλότος μαχητικού αεροπλάνου να γίνεις, κουκλοπαίχτης. Δεν έχω αυτό το δικαίωμα. Είναι δικά σου τα όνειρά σου. (Ελπίζω να τα θυμάμαι αυτά που λέω και αργότερα, αλλιώς θα είναι εκεί για πάντα οι @Πυγολαμπίδες στο Κλουβί να μου το θυμίζουν, scripta manent άλλωστε.)

Απογοητεύτηκε λίγο που η μαμά δεν ήθελε να οδηγήσει το σκουπιδιάρικο…

-Παρ’ όλα αυτά, Δημήτρη, μπορούμε να κάνουμε και μερικά κοινά όνειρα. Ας πούμε, να ταξιδέψουμε μαζί στην Αγγλία στην πατρίδα της Μαίρη Πόπινς. Αυτό μπορούμε να το ονειρευτούμε μαζί.

-Και με τον μπαμπά;

-Ναι βέβαια. Σκέψου ότι με τον μπαμπά ονειρευτήκαμε μαζί να κάνουμε εσένα.

Αυτή η σκέψη τον κράτησε ζεστό για το υπόλοιπο της διαδρομής.

Δεν ξέρω αν αυτή η κουβεντούλα μας του άφησε κάτι, αλλά σ’ εμένα πολλά.

Τα βιβλία είναι αφορμή για συζητήσεις κι ας είναι χόμπι μοναχικό. Το διαπιστώνω κάθε φορά στη Λέσχη Ανάγνωσης στο Βιβλιοπωλείο Κάτι Γίνεται.  Βουτήξτε μαζί και συζητήστε τα μετά σε άσχετο χρόνο, έτσι για να δείτε τι θα βγει…

Για να μη σας πω για τότε που μέσα στο κατάμεστο αστικό με ρώτησε  δυνατά «Εσείς με τον μπαμπά κάνετε συχνά έρωτα;» επειδή εμπνεύστηκε από τον «Περ, την Ίντα και το μικρούτσικο» και του ήρθε εκείνη τη στιγμή ξαφνική επιθυμία για αδερφάκι….

Το βιβλίο της Μπριγκίτε Βένιγκερ ονομάζεται «‘Ενας για όλους και όλοι για έναν»  και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη σε μετάφραση Φίλιππου Μανδηλαρά και εικονογράφηση Εύας Θάρλετ.

Το βιβλίο «ο Περ, η Ίντα και το μικρούτσικο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ηράκλειτος.

photo via 

 

Λίγα Λόγια για την Αντιγόνη Χαρατσίδου

Η Αντιγόνη Χαρατσίδου είναι δικηγόρος, ζει στη Θεσσαλονίκη και από μικρή καταβροχθίζει βιβλία. Για να ικανοποιήσει το πάθος της έπεισε την οικογένειά της να ανοίξει βιβλιοπωλείο. Εκεί θα τη βρείτε να κυνηγάει το μικρό της γιο, που κληρονόμησε την ίδια αγάπη για τις τυπωμένες σελίδες. Μας μιλάει για βιβλία.

Θέλω, θέλω, θέλω…

paidiathumos

Μόλις πριν από λίγα χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου να πεισμώνει όπως τα μικρά παιδιά και να διεκδικεί έντονα όλα όσα ήθελα να έχω. Στα παιδιά το “θέλω” είναι πολύ πιο δυνατό από το “πρέπει”. Ήδη από τα 2 τους χρόνια θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους και το απαιτούν. Η ανάγκη τους να γνωρίσουν, να δουν, να μάθουν και να ζήσουν νέα πράγματα, δεν μπαίνει σε αναμονή γιατί κάτι άλλο πρέπει να γίνει πρώτα ή είναι σωστότερο. Γι’ αυτό και γκρινιάζουν και γίνονται δύστροπα στα πρέπει και στα όρια που προσπαθούν να βάλουν οι γονείς.

Τα παιδιά είναι παρορμητικά και αυθόρμητα. Όπου όμως και να ψάξεις σήμερα, οι έννοιες αυτές χρωματίζονται τις περισσότερες φορές αρνητικά. Η παρορμητικότητα έχει να κάνει λένε με την τάση του ατόμου να ενεργεί απερίσκεπτα, με την αδυναμία του ατόμου να προβλέψει τις μελλοντικές συνέπειες των ενεργειών του ή την αδυναμία να ακολουθήσει με επιμονή και να ολοκληρώσει μια εργασία. Η παρορμητικότητα σχετίζεται με την ανάληψη κινδύνων, την έλλειψη σχεδιασμού και με τη γρήγορη λήψη αποφάσεων. Η παρορμητικότητα και ο αυθορμητισμός, καθώς σχετίζεται με την αδυναμία ελέγχου των συναισθημάτων, στην εποχή μας θεωρείται σύμπτωμα ακόμα και στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα οποία προσπαθούμε όλοι, γονείς, σχολείο και κοινωνία, να τα κάνουμε ώριμα, προνοητικά και υπάκουα.

Ξεχνάμε όμως ότι η παρορμητικότητα έχει και κάτι πολύ γλυκό… εμπεριέχει το βίωμα των θετικών συναισθημάτων απέναντι στις παράτολμες πράξεις. Την έκσταση, την αδρεναλίνη, την λαχτάρα έστω και που τολμάς να κάνεις κάτι, κι ας μην το καταφέρεις αφού δεν το σχεδίασες σωστά. Αν δεν φας τα μούτρα σου, πως θα μάθεις άλλωστε; Αν δεν βραχείς μέχρι το κόκκαλο και αρρωστήσεις, πως θα καταλάβεις αυτό που σου λένε οι μεγάλοι «μην μπαίνεις στα νερά θα κρυώσεις»; Αλλά τι υπέροχο συναίσθημα όταν κάνεις κάτι απαγορευμένο! Τι μεγάλη ελευθερία και τη πελώρια χαρά νιώθεις ενώ τσαλαβουτάς στα νερά! Ναι, πρέπει να μάθεις ότι οι πράξεις σου έχουν συνέπειες και σε σένα και στους άλλους. Και πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τις παρορμήσεις σου για να προσαρμοστείς στο περιβάλλον γύρω σου. Αλλά γιατί να χρειάζεται να θυσιάσεις τόσο τον αυθορμητισμό σου και μαζί με αυτόν, το να ζεις έντονα και να απολαμβάνεις τις στιγμές;

Η παρορμητικότητα είναι κάτι που οι περισσότεροι ενήλικες έχουμε χάσει εντελώς, είτε γιατί τα “πρέπει” μας κυριαρχούν, είτε γιατί στο τρέξιμο της καθημερινότητάς μας ξεχάσαμε να ζούμε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που θέλησες αυθόρμητα να κάνεις κάτι και δεν κοντοστάθηκες να σκεφτείς «Ναι αλλά πως θα με χαρακτηρίσουν τώρα οι υπόλοιποι ενήλικες αν με δουν να κάνω κούνια, να κάνω βαρελάκια στο χορτάρι, να κυλιέμαι στα χώματα, να τσαλαβουτάω στα νερά…;» κι ας υπάρχει και η πρόφαση ότι τα κάνω για να χαρεί το παιδί. Πόσο μάλλον όταν είμαστε χωρίς παιδιά και νιώσουμε την επιθυμία να κάνουμε κάτι έξω από τα συνηθισμένα και τα τυπικά του ρόλου μας, του φύλου μας, της κοινωνικής μας θέσης.

Φέτος την άνοιξη ας παραδειγματιστούμε από τα παιδιά και ας θυμηθούμε λίγο τα συναισθήματα που προκύπτουν όταν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να κάνει πράγματα που θέλει εκείνη την στιγμή. Ας ακούσουμε τις επιθυμίες μας, ας αρχίσουμε να χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα και να απολαμβάνουμε χαλαρά, χωρίς πολλά πρέπει, τις καθημερινές μας στιγμές. Για μια φορά, ας μιμηθούμε εμείς τα παιδιά και ας στυλώσουμε τα πόδια μας μαζί τους, ξεστομίζοντας την παλιά αγαπημένη μου φράση «Θέλω, θέλω, θέλω» και πολύ πιθανόν έτσι, να καταφέρουμε όπως και αυτά, να έρθουμε πιο κοντά σε όσα επιθυμούμε.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Τρένα και ψιθυριστές αγάπες

leyko

Ξεφεύγω λίγο από τα μονοπάτια της ιστορίας της τέχνης, γιατί θέλω να πω μια ιστορία που δημιούργησε τέχνη και έδειξε σε όσους είχαν μάτια να κοιτάξουν, τι τέχνη είναι να είσαι καλός γονιός. Όχι καλό επειδή λες «ευχαριστώ» και «παρακαλώ» κάθε τρεις και λίγο και μαθαίνεις την «ευγένεια» στο παιδί σου, έτσι, δήθεν, μα καλός που σημαίνει, αφήνω σε λίγα χρόνια ένα άξιο πλάσμα εκεί έξω…

Ταξιδεύω με τρένο συχνά πυκνά και έχω μιλιούνια ιστορίες για τρένα, επιβάτες και ταξίδια στο κεφάλι μου. Να μια ιστορία που έφτιαξε και μια ζωγραφιά. Η ιστορία είναι αυτή:

Μπήκα στο τρένο στο σταθμό της Θεσσαλονίκης, μεσημεράκι. Μόνη, για επαγγελματικό ταξίδι και μάλιστα πολύ σημαντικό για μένα. Περίμενα τις ήσυχες ώρες τους ταξιδιού, σαν μια υπόσχεση για ύπνο και προετοιμασία για την δουλειά που με περίμενε, κάπου στην άλλη άκρη της χώρας. Δυο θέσεις μπροστά μου, βλέπω πως καθόταν ένας πατέρας με ένα αγοράκι το πολύ τεσσάρων ετών. Αυθόρμητα σκέφτηκα: πάει ο ύπνος, πάει και η ησυχία. Μετά σκέφτηκα, πως δεν βαριέσαι; Όπως δείχνει κατανόηση ο κόσμος με τα δικά μου παιδιά, έτσι θα κάνω κι εγώ. Αλλά για τον ύπνο, ούτε κουβέντα, τον είχα ξεγραμμένο.

Ξεκίνησε το τρένο, και το αγοράκι, κουβέντιασε τα βασικά με τον μπαμπά του, που πάμε, γιατί και τέτοια, δεν πέρασαν 10 λεπτά και ρωτάει την κρίσιμη ερώτηση: φτάσαμε; Βαρέθηκα μπαμπά.  Αυτό ήταν, σκέφτηκα, θα ρωτάει ασταμάτητα μέχρι να φτάσουμε, στο ενδιάμεσο θα κλαίει, θα ξεχνιέται λίγο με πατατάκια, θα κοιμηθεί λίγο εξαντλημένο από το κλάμα και τη γκρίνια και μετά το πουλάκι μου θα τα κάνει όλα πάλι από την αρχή. Είναι μια διαδικασία που έχω δει δεκάδες φορές, σε τρένα, βαπόρια, λεωφορεία και αεροπλάνα.

Και ακούστε τι ομορφιά έζησα. Ο μπαμπάς, έβγαλε από την τσάντα του μικρού δύο αμαξάκια. Ψιθυριστά ρώτησε τον μικρό: παίζουμε; Ο μικρός τον ρώτησε γιατί μιλάει ψιθυριστά. Ο μπαμπάς δεν συμβούλεψε τον μικρό να κάνει το ίδιο, δεν τον μάλωσε που μιλούσε τσιρίζοντας. Του εξήγησε ψιθυριστά και γελαστά, πως μέσα στο βαγόνι, υπάρχουν μερικοί κουρασμένοι μεγάλοι που δούλευαν και πως αν κάποιος κοιμάται, δεν θα ήθελε να τον ξυπνήσει. Ο μικρός συνέχισε να μιλάει δυνατά και μπαμπάς ψιθυριστά, παίζοντας με τα 2 αμαξάκια «κόμικς». Όσο η ώρα περνούσε, ο μικρός άρχισε να χαμηλώνει τη φωνή του, και πριν περάσει μια ώρα, μιλούσε ψιθυριστά, όπως ακριβώς ο χαμογελαστός μπαμπάς του.

Τους κοιτούσα και μαγευόμουν. Ο μπαμπάς κάθε άλλο από ξεκούραστος φαινόταν. Όμως χαμογελούσε, ψιθύριζε και κοιτούσε τον γιό του στα μάτια. Η κούραση με νίκησε και με νανούρισμα το παιχνίδι τους, κοιμήθηκα και είδα στο όνειρό μου, ακριβώς ότι είχα παραγγείλει. Ναι, παραγγέλνω τα όνειρά μου. Έζησα το ωραίο μου όνειρο, και ξύπνησα, από τη φωνή του ελεγκτή για τα εισιτήρια, 2-3 ώρες μετά. Ο μπαμπάς με τον γιο, έπαιζαν ακόμη ψιθυριστά και χαρούμενα. Μετά από λίγο το αγοράκι, κουράστηκε και κοιμήθηκε αγκαλιά με τον μπαμπά του. Όταν ξύπνησε, σκούντηξε τον μπαμπά του και συνέχισαν να παίζουν. Ψιθυριστά και χαρούμενα.

Θα ήθελα να πω στο αγοράκι αυτό, πόσο τυχερό είναι και να δώσω μια αγκαλιά στον μπαμπά του και να του πω ένα γιγάντιο μπράβο.

Τι ωραία που θα ήταν όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, αντί να φωνάζουν με δυνατή φωνή στα παιδιά τους για «ησυχία» ή να δίνουν ασταμάτητες συμβουλές μεγαλόφωνα, για να ακούν οι τριγύρω πως κάνουν το «καθήκον» τους, τι ωραία να μιλούσαν, χαμηλόφωνα και γελαστά, να έπαιζαν και να κοιτούσα το παιδί τους στα μάτια.

Η ζωγραφιά είναι της Στεφανίας Βελδεμίρη

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.

Πώς να διαλέξω σχολείο για το παιδί μου;

sxoleio paidia

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα

Μια απορία πολύ κοινή και ένα ερώτημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότερες οικογένειες, παραπάνω από μία φορά στον κύκλο ζωής τους.

Ας δούμε αναλυτικά ποια μπορεί να είναι τα κριτήρια βάση των οποίων θα πρέπει ένας γονιός να επιλέξει σχολείο:

  • η ηλικία του παιδιού και η σχολική βαθμίδα στην οποία θέλουμε να το εντάξουμε

Διαφορετικά θα είναι τα κριτήρια και οι στόχοι μας για την πρωινή φύλαξη ενός βρέφους, και άλλα όταν πρέπει να επιλέξουμε δημοτικό σχολείο ή γυμνάσιο. Είναι πολύ σημαντικό πριν την αναζήτηση σχολείου, να ξεκαθαρίσουμε ποιες είναι οι προσδοκίες μας και τι θα θέλαμε να επιτύχει εκεί το παιδί μας, πάντα σε συνάρτηση με την χρονολογική του ηλικία.

  • το ωράριο λειτουργίας του σχολείου

Βασική προϋπόθεση είναι το σχολικό ωράριο να μπορεί να εξυπηρετεί το πρόγραμμα εργασίας των γονιών, ώστε αν είναι δυνατόν να μην χρειάζεται να μεριμνήσουμε για επιπλέον φύλαξη ή για το ποιος θα παραλάβει το παιδί από το σχολείο (νταντά, γιαγιά κτλ.)

  • η περιοχή στην οποία μένουμε σε συνάρτηση με το που βρίσκεται το κάθε σχολείο

Τα σχολεία που βρίσκονται εκτός πόλης συνήθως έχουν και καλύτερες εγκαταστάσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο χρόνος μέσα στο σχολικό λεωφορείο ή και στο αυτοκίνητο, ειδικά για παιδιά μικρής ηλικίας, μπορεί να είναι εξαιρετικά κουραστικός. Επίσης, είναι σημαντικό να σκεφτούμε τις φορές που εμείς σαν γονείς θα χρειαστεί να ξαναπάμε μόνοι ή μαζί με τα παιδιά μας στις απογευματινές δραστηριότητες του σχολείου και αν η απόσταση θα είναι ανασταλτικός παράγοντας.

  • οι φίλοι του παιδιού

Όταν σκεφτόμαστε τις μεταβάσεις από μία σχολική βαθμίδα στην επόμενη, είναι καλό να λαμβάνουμε υπόψη μας την κοινωνική ζωή του παιδιού, αλλά και τη δική μας. Σε ποιο σχολείο θα συνεχίσουν να πηγαίνουν οι στενοί φίλοι του παιδιού μας, των οποίων τους γονείς ξέρουμε και εκτιμούμε, μπορεί να είναι καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή μας.

  • το κόστος

Υπάρχει πολύ συχνά το δίλημμα ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο. Χωρίς να αναλύσουμε τα υπέρ και τα κατά, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η εγγραφή σε ένα ιδιωτικό σχολείο απαιτεί μία οικονομική δέσμευση από μας σε βάθος χρόνου πχ. για όλες τις τάξεις του δημοτικού. Επίσης, πέρα από το κόστος των διδάκτρων, πιθανώς να επιβαρυνθούμε οικονομικά ώστε να παρέχουμε στο παιδί μας όσα ζητάει, καθώς μεγαλώνοντας θα συγκρίνεται όλο και περισσότερο με τους φίλους του.

  • οι δραστηριότητες/ το πρόγραμμα σπουδών

Σε συνδυασμό με το κόστος πρέπει να εξετάσουμε τις δραστηριότητες που προσφέρει ένα σχολείο, καθώς και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που παρέχει. Η φιλοσοφία και η μέθοδος διαπαιδαγώγησης που υιοθετεί το κάθε σχολείο ίσως είναι οι σημαντικότεροι παράγοντες για την επιλογή μας και θα πρέπει να συμβαδίζουν με την δικιά μας.

  • οι εγκαταστάσεις

Συνήθως, οι μεγάλες εγκαταστάσεις με ευρύχωρες τάξεις και χώρους παιχνιδιού και πρασίνου εντυπωσιάζουν. Τα παραπάνω είναι θεμιτά, το βασικότερο όμως είναι η καθαριότητα των χώρων καθώς και η ασφάλεια. Ιδιαίτερα για τις μικρές ηλικίες θα πρέπει να ελέγξουμε τους χώρους του ύπνου και του φαγητού. Επιπλέον, αν επιλέξουμε το παιδί μας να σιτίζεται στο σχολείο, καλό θα ήταν να επισκεφθούμε το μαγειρείο, ώστε να έχουμε μια εικόνα για τις πρώτες ύλες, τον τρόπο συντήρησής τους, τον τρόπο μαγειρέματος και την υγιεινή του χώρου.

  • ειδική εκπαιδευτική υποστήριξη

Αν το παιδί μας αντιμετωπίζει κάποιες ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες, θα πρέπει να φροντίσουμε το σχολικό πλαίσιο που θα επιλέξουμε να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτές και να του συμπεριφερθεί με τον κατάλληλο τρόπο, ώστε και να βοηθηθεί αλλά και να μην στιγματιστεί.

  • Προσωπικό

Καλές οι εγκαταστάσεις κι όλα τα υπόλοιπα αλλά αυτό που κάνει ένα σχολείο να ξεχωρίζει είναι το έμψυχο υλικό, οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και κυρίως οι διευθυντές. Θα πρέπει ήδη από τις πρώτε επαφές μαζί τους, να μπορούμε να διακρίνουμε τη διάθεση συνεργασίας. Άνθρωποι με χαμόγελο, υπομονή, καλοσύνη, που μπορούν να απορροφήσουν τα δικά μας άγχη και τις δικές μας αγωνίες, φανταζόμαστε ότι θα μπορούν να «αγκαλιάσουν» κατάλληλα και τα παιδιά μας.

 

Η απόφασή μας

Η κάθε οικογένεια έχει διαφορετικές αξίες σε σχέση με την εμπειρία της μάθησης και οι προσδοκίες διαφέρουν. Μην δίνετε πολλή σημασία στις γνώμες και τις απόψεις άλλων γονιών, κυρίως όταν δεν τους γνωρίζετε προσωπικά. Κάντε την δική σας έρευνα με βάση τα παραπάνω κριτήρια. Απευθύνετε στους διευθυντές και τους δασκάλους όλες τις απορίες και τις ανησυχίες σας, χωρίς να φοβάστε ότι θα σας κρίνουν. Έχετε κάθε δικαίωμα να ελέγξετε το περιβάλλον στο οποίο το παιδί σας θα περνάει την μισή του ημέρα. Αποφασίστε με βάση τη λογική αλλά και το «ένστικτό» σας, ποιο είναι το σχολικό περιβάλλον που εμπιστεύεστε περισσότερο, τόσο για την ανάπτυξη των μέγιστων ικανοτήτων του παιδιού σας, όσο και για την διαμόρφωση του χαρακτήρα του.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Φοβάσαι το σκοτάδι;

studio8photosshadows

 

Φοβάσαι το σκοτάδι; Εγώ ναι! Κάτι πίσω από τους ώμους, μου τους ξεσηκώνει κάθε φορά που βρίσκομαι μόνη μου στο βαθύ αυτό μαύρο! Και όταν χρειάστηκε να μπω πρώτη φορά στο σκοτεινό θάλαμο, ένα “δωμάτιο” κουτί που χωράς μόνο εσύ και εσύ, χαρούμενη (ούτε καν περίεργη) δε με έλεγες.

Και χρειάστηκαν πολλές φορές, για να μπω.. να βγω στα 2 λεπτά, να ελέγξω πως ο έξω κόσμος είναι στη θέση του, και μετά να ξαναμπώ, μόνο για να βγω πάλι και ούτω καθεξής. Τελικά, φυσικά, όπως με όλα τα πράγματα, συνήθισα. Εξοικειώθηκα, μέχρι που αγάπησα αυτό το κουτί που μόνη έπρεπε να τα βγάλεις πέρα, με τον εαυτό σου.

Και η φωτογραφία έτσι σιγά σιγά και λίγο πονηρά, μου έδειχνε το λάγνο και συναρπαστικό της πρόσωπο. Λίγο με το φως, λίγο με τις σκιές, λίγο και με τα δύο. Και έμαθα , και αγάπησα, σε βάθος χρόνου, να ψάχνω και να ξεχωρίζω πότε ένα αναζητούσε το άλλο˙πότε το φως σνόμπαρε τη σκιά και πότε η σκιά απλά στεκόταν μόνη της. Σίγουρα πάντως το σκοτάδι έγινε πιο συναρπαστικό..

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ για το Φως & το Σκοτάδι

θα χρειαστείς ένα φακό & μία φιγούρα (& λίγο θάρρος)

Πριν κοιμηθεί, κλείσε όλα τα φώτα! Θα τρομάξει αλλά θα τον αιφνιδιάσεις ευχάριστα μόλις ανάψεις τον φακό και φωτίσεις την φιγούρα! Εντυπωσίασε τον.. Παίξε με τις εναλλαγές του φωτός & της σκιάς, απομάκρυνε το φακό και δες πως αλλάζουν τα μεγέθη της σκιάς! Οσο αλλάζεις τη γωνία του φακού, η σκιά μετακινείται! Μπορείς να του δώσεις ένα χαρτί και ένα μολύβι για να ζωγραφίσει τη διαφορετικότητα των σκιών κάθε φορά που αλλάζει το φως.

Α! Θύμησέ του: όπου υπάρχει σκιά υπάρχει και φως. πάντα. θα καταλάβει.

 

Λίγα Λόγια για την Έφη Παναγούλα

Η Έφη Παναγούλα, γεννημένη και μεγαλωμένη στη Θεσσαλονίκη, ανακαλύπτει την φωτογραφία στην Applied Arts Studies στη Θεσσαλονίκη και 2 χρόνια μετά συνεχίζει τις φωτογραφικές σπουδές στο University for the Creative Arts στο Rochester της Αγγλίας. Μετά από τέσσερα χρόνια και 2 παιδιά, δημιουργεί το Studio 8, στο οποίο αποκτά ως κύρια φωτογραφική δραστηριότητα τα πορτρέτα παιδιών. Χρησιμοποιεί τη φωτογραφία ως μέσο επικοινωνίας με τον κόσμο και τα παιδιά! Μας μιλάει για φωτογραφία.

Πίσω από τις Μάσκες

piso apo ti maska

Τα παιδιά λατρεύουν την περίοδο του καρναβαλιού, μιας και νιώθουν την ελευθερία να υποδυθούν ρόλους ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντά τους. Ήδη από την περίοδο της προσχολικής ηλικίας, καθημερινά μέσα από το παιχνίδι τους, τα παιδιά υποδύονται ρόλους. Την μια στιγμή γίνονται άγριοι και επιθετικοί πειρατές, την άλλη μεταμορφώνονται σε αδύναμα μωρά, γίνονται γιατροί, super ήρωες, βασίλισσες. Απλά την περίοδο της αποκριάς το κάνουν με την συγκατάθεση και την βοήθεια των γονέων τους, κι αυτή η αποδοχή φαίνεται να απογειώνει την φαντασία τους.

Όταν ένα παιδί υποδύεται ένα ρόλο, στην ουσία αναπαράγει την πραγματικότητά του. Αναπαράγει δηλαδή κάθε εμπειρία που έχει βιώσει, κάθε τι που έχει πέσει στην αντίληψή του, είτε είναι συναίσθημα, είτε σκέψη, άποψη, αξία. Μέσα από τον διαφορετικό ρόλο που αναλαμβάνει κάθε φορά, του δίνεται η δυνατότητα να επεξεργαστεί τα βιώματά του με την ασφάλεια που προέρχεται από την απόσταση που παρέχει ο συμβολισμός.

Επιπλέον, μέσα από την ευελιξία που προσφέρει το παιχνίδι και την ασφάλεια που προσφέρει το μασκάρεμα, το παιδί μπορεί να γίνει κάποιος άλλος. Από εκείνη τη θέση μπορεί να εκφραστεί, να εξερευνήσει, να πειραματιστεί χωρίς να ρισκάρει, να αξιολογήσει και να κατανοήσει τα συναισθήματά του, να ανακαλύψει καινούργιους τρόπους συμπεριφοράς, να κάνει διορθωτικούς χειρισμούς, να επιλύσει προβλήματα, να αλλάξει και να εξελιχθεί. Ο ρόλο που υποδύεται μπορεί να καταφέρει, όσα το ίδιο αδυνατεί να κάνει. Με την επανάληψη και την εξέλιξη του κάθε ρόλου, τα παιδιά αποκτούν καινούργιες δεξιότητες, καλύτερη αίσθηση των δυνατοτήτων τους και την αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να τα καταφέρουν και έξω από αυτόν.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό, πέρα από τις αποκριάτικες στολές τους, να έχουν πρόσβαση σε αξεσουάρ μασκαρέματος καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Μπορείτε να έχετε ένα κουτί ή μια τσάντα αποθήκευσης στο δωμάτιο των παιδιών, όπου θα κρατάτε  ρούχα, μαντήλια, καπέλα, γυαλιά (όλα αυτά μπορούν να είναι παλιά δικά σας), καθώς και μάσκες, σπαθιά, εργαλεία γιατρού, μαγικά ραβδιά, στέμματα κλπ., από τα οποία τα παιδιά θα μπορούν να διαλέγουν ανά πάσα στιγμή αυτό που ταιριάζει καλύτερα στον εκάστοτε ρόλο τους. Μέσα από την ενθάρρυνση, και ακόμη καλύτερα, την συμμετοχή σας στο παιχνίδι ρόλων των παιδιών, τα ίδια θα αναπτύξουν την φαντασία τους, θα μάθουν βασικές δεξιότητες της ζωής των ενηλίκων, θα εξελίξουν τις κοινωνικές τους ικανότητες και θα αρχίσουν να κατανοούν καλύτερα τις διαφορετικές οπτικές των άλλων… και που ξέρετε ίσως κι εσείς να παρασυρθείτε από το παιχνίδι, να ξανανιώσετε παιδί, να ανακαλύψετε καινούργιους ρόλους και να εξελιχθείτε μαζί τους.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής!

ethelontismos2

Η έννοια του εθελοντισμού είναι, ή έστω ήταν τα προηγούμενα χρόνια, πολύ παρεξηγημένη στην ελληνική κοινωνία. Οι περισσότεροι την συγχέουν με την έννοια της φιλανθρωπίας, η οποία τις περισσότερες φορές εμπερικλείει μέσα της τον οίκτο και την ανωτερότητα που μπορεί να νιώθει κάποιος από την θέση ισχύος που νομίζει ότι βρίσκεται. Εθελοντισμός δεν είναι αυτό. Εθελοντισμός είναι να αντιμετωπίζεις τον άλλον, όποιος κι αν είναι, με ισότητα. Είναι η προσφορά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, η αγάπη άνευ όρων. Είναι να βάλεις για λίγο στην άκρη τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου θέλω, τον ατομικισμό και τον εγωισμό και να δώσεις… να δώσεις γνώση, χρόνο, χέρια, χαμόγελο…

Νιώθω πολύ τυχερή που ζω στην Ελλάδα του 2014, γιατί παρά τα όσα αρνητικά συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα. Άνθρωποι με ιδέες και με όραμα, άνθρωποι με θάρρος και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα πάντα μέσα από συλλογικές δράσεις, άνθρωποι ευαίσθητοι και με νοιάξιμο για τον συνάνθρωπό τους, που δεν μένουν στη βολή ή και την κατήφεια του σπιτιού τους, αλλά βγαίνουν έξω… ενεργοποιούνται, εμπνέονται και εμπνέουν κι άλλους γύρω τους, ενώνονται, σχεδιάζουν δράσεις, πετυχαίνουν μικρούς ή μεγάλους στόχους, και ανταμείβονται για τον κόπο και το χρόνο τους μόνο με την ικανοποίηση που παίρνουν από όσα κάνουν. Άνθρωποι δυνατοί, άνθρωποι γενναίοι, που επιλέγουν, παρά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν κι οι ίδιοι, αντί να βουλιάζουν σε αυτά, να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την ευημερία των συνανθρώπων, την καλυτέρευση της κοινότητας και ολόκληρης της κοινωνίας.

Τι ευτυχία όταν οι άνθρωποι αυτοί τυχαίνει να είναι και γονείς, όπου εκεί ο ελεύθερος χρόνος τους συνήθως είναι πιο περιορισμένος, κάτι που κάνει τις δράσεις τους ακόμα πιο πολύτιμες. Τυχεροί όσοι τους γνωρίζουμε και ζούμε ανάμεσά τους. Ακόμα πιο τυχερά όμως τα παιδιά τους, που διδάσκονται στην πράξη τόσο δύσκολες έννοιες από μικρή ηλικία: αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, σεβασμός, ανθρωπισμός, ισότητα, δικαίωμα, αξιοπρέπεια, συνεργασία, προσφορά, αγάπη. Αυτές δεν είναι οι υπέρτατες αξίες που οι γονείς παλεύουνε να μάθουν στα παιδιά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους; Να μπορούν να δουν πέρα από τα θέλω και τις ανάγκες τους, να συναισθάνονται  και να αγαπούν.

ethelontismos

Και ακόμα καλύτερα, όταν τα παιδιά όχι απλά παρακολουθούν και μαθαίνουν για τις δράσεις των γονιών, αλλά συμμετέχουν μαζί του και γίνεται ο εθελοντισμός μια οικογενειακή υπόθεση. Ο εθελοντισμός με αυτό τον τρόπο, όποιας μορφής κι αν είναι, όπου και να απευθύνεται, μπορεί να γίνει μέρος της ζωής ενός παιδιού, κάτι υπέροχο που το παιδί θα κάνει μαζί με τους γονείς του και που μεγαλώνοντας θα το υιοθετήσει και στη δική του οικογένεια. Με αφορμή τον εθελοντισμό μπορούμε να έρθουμε κοντά σαν οικογένεια, να αξιοποιήσουμε ευχάριστα τον κοινό μας χρόνο, να λάβουμε πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τις δράσεις μας και ταυτόχρονα να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τις υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της ζωής που θα αντιμετωπίσουν μεγαλώνοντας.

Μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες και τέτοια παιδεία, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας.

Σημ: Ευχαριστώ τον Κοινωνικό Σύλλογο «Δέντρο Ζωής» για το φωτογραφικό υλικό.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Οικογενειακές Παραδόσεις

karabaki

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν κι όλοι φέτος φαίνεται να έχουμε μεγάλη ανάγκη να μπούμε στο χαρμόσυνο και ελπιδοφόρο κλίμα που τα συνοδεύει. Στη σημερινή εποχή που όλα συνεχώς αλλάζουν και οι οικογένειες λίγο ή πολύ διακατέχονται από αισθήματα αβεβαιότητας, οι οικογενειακές παραδόσεις είναι όλο και πιο ωφέλιμες. Είναι αυτές που δημιουργούν μια στερεή βάση μέσα στο χρόνο, μια βάση ασφάλειας από όπου μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη.

Οι γιορτινές μέρες είναι μια ευκαιρία για μικρούς και μεγάλους να συμμετέχουν σε οικογενειακές παραδόσεις που θα τους υπενθυμίσουν το αίσθημα του «ανήκειν», τις κοινές αξίες και τους κοινούς στόχους που μοιράζονται με τους οικείους τους. Τι εννοούμε όμως οικογενειακές παραδόσεις; Είναι οι συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα που μοιράζεται η κάθε οικογένεια, ο τρόπος της να εκφράζεται και να συμπεριφέρεται σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Οι παραδόσεις εμπερικλείουν καθιερωμένες οικογενειακές συναντήσεις, τελετουργίες, ιστορίες με αστείους χαρακτήρες, σημαντικά γεγονότα της οικογένειας, αγαπημένες μουσικές ή γευστικές συνήθειες και τόσα άλλα που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά.  Δίνουν στα μέλη της κάθε οικογένειας την αίσθηση της συνοχής, της συνέχειας και της σταθερότητας, και δημιουργούν την ιδιαίτερη οικογενειακή ταυτότητα, επιτρέποντας να λέμε «εμείς έτσι είμαστε/ έτσι το κάνουμε στην οικογένειά μας».

Τα έθιμα και οι παραδόσεις που μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά, μπορεί να διαφοροποιούνται ανάλογα με τις ανάγκες της εποχής, αλλά είναι σημαντικό να κρατούν το βασικό τους πνεύμα. Έτσι για παράδειγμα, αν και πλέον βλέπεις σπάνια όλες τις γυναίκες μιας οικογένειας να μαζεύονται στο πατρικό σπίτι και να φτιάχνουν μαζί τα γλυκά των Χριστουγέννων, θα ήταν καλό να πειραματιστούμε έστω να φτιάξουμε με τα χεράκια μας τους φετινούς κουραμπιέδες. Το να συμβάλλουν σε αυτό το εγχείρημα τα παιδιά καθώς κάποια γιαγιά μπορεί να εξασφαλίσει πέρα από το ευχάριστο κλίμα και ένα επιτυχημένο αποτέλεσμα!

Τι θα κερδίσουμε όμως μέσα από αυτή τη διαδικασία πέρα από μια ακατάστατη κουζίνα; Καταρχήν, θα είναι μια ευκαιρία να βρεθούν τρεις γενιές μαζί, εγγόνια, γονείς και παππούδες θα περάσουν ένα απόγευμα παρέα. Τα οφέλη για τα παιδιά είναι πολλά: θα περάσουν ποιοτικό χρόνο με τους συγγενείς τους, θα δημιουργήσουν, θα μάθουν την οικογενειακή συνταγή, θα μοιραστούν με τους μεγαλύτερους ιστορίες για το έθιμο και τις συνθήκες ζωής των προηγούμενων γενεών, θα μάθουν τις αξίες της οικογένειάς τους, θα πάρουν πληροφορίες μέσα από τις αφηγήσεις για το πως ήταν οι γονείς τους ως παιδιά ή θα γνωρίσουν άλλους συγγενείς και φίλους. Θα διασκεδάσουν φτιάχνοντας  κάτι, θα νιώσουν αυτοπεποίθηση ότι τα κατάφεραν, θα απολαύσουν στη συνέχεια το αποτέλεσμα των κόπων τους τρώγοντάς τους κουραμπιέδες με πολύ μεγαλύτερη ικανοποίηση από ότι όταν τους αγοράζουμε. Μέσα σε ένα απόγευμα λοιπόν θα μοιραστούν ιδέες, σκέψεις και συναισθήματα, θα νιώσουν ότι ανήκουν σε μια δεμένη ομάδα, θα ενωθούν δημιουργώντας κοινές μνήμες, θα νιώσουν αποδοχή από τους σημαντικούς άλλους. Θα νιώσουν ότι αγαπούν και ότι αγαπιούνται.

Η κάθε οικογένεια έχει τις πολύ δικές της ιδιαίτερες συνήθειες και τελετουργίες. Φροντίστε να τις διατηρείτε και να τις μεταβιβάζετε στα παιδιά σας, καθώς αυτές οι επαναλαμβανόμενες δραστηριότητες γίνονται το μέσο με το οποίο τα παιδιά μπορούν να χτίσουν σχέσεις εμπιστοσύνης και ασφάλειας με τα μέλη της ευρύτερης οικογένειας. Αφήστε για λίγο τις πολύβουες χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις τις οποίες τρέχετε αγχωμένοι να προλάβετε, και ξαναθυμηθείτε τα δικά σας πατροπαράδοτα έθιμα. Οι οικογενειακές τελετουργίες αν και συχνά φαίνονται ως τυπικές υποχρεώσεις, είναι ευκαιρίες για επαφή, αποδοχή και αγάπη, από τις οποίες τα παιδιά, αλλά και όλοι μας, μπορούμε να γίνουμε πιο πλούσιοι συναισθηματικά και ψυχικά.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

Χρόνος στο αυτοκίνητο – ευκαιρία για επικοινωνία

family at car

Οι διαδρομές με το αυτοκίνητο, είτε είναι μικρές και καθημερινές, είτε είναι πολύωρα ταξίδια αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για ποιοτικό χρόνο ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας. Τα τελευταία χρόνια που τα τεχνολογικά μέσα είναι τόσο διαδεδομένα, οι γονείς με σκοπό να κρατήσουν τα παιδιά ήσυχα κατά τη διάρκεια της διαδρομής, τα απασχολούν με αυτά. Ηλεκτρονικά παιχνίδια και dvd έχουν αντικαταστήσει τη συζήτηση, το παιχνίδι και γιατί όχι τη μάθηση μέσα στο αυτοκίνητο, κι έχουν περιορίσει στο ελάχιστο την εφευρετικότητα και τη φαντασία όλων μας.

Κάθε διαδρομή, εντός ή εκτός πόλης, προσφέρει πληθώρα καινούργιων ερεθισμάτων για μικρούς και μεγάλους. Είναι σημαντικό λοιπόν να βάζετε στόχους μαζί με τα παιδιά πριν από κάθε μετακίνηση ώστε να την κάνετε περισσότερο ενδιαφέρουσα. Μπορείτε κάθε μέρα να παρατηρείτε κάτι διαφορετικό, πχ. τα είδη δέντρων και φυτών, τα χρώματα των τοπίων, τις ταμπέλες των δρόμων, τα διάφορα κτίρια, και να συζητάτε για όλα αυτά καθώς ταξιδεύετε. Επιπλέον, στα μικρά παιδιά που δεν αντιλαμβάνονται την έννοια του χρόνου και είναι ανυπόμονα, είναι καλό να εξηγείτε περιγραφικά ή και σχηματικά την διαδρομή που θα ακολουθήσετε. Για παράδειγμα μπορείτε να τους πείτε: θα ξεκινήσουμε και αφού περάσουμε 5 φανάρια θα παίξουμε ένα παιχνίδι, όταν το τελειώσουμε θα κάνουμε μια στάση στο φαρμακείο, στη συνέχεια θα περάσουμε μπροστά από το μεγάλο supermarket και μετά από 2 διασταυρώσεις θα φτάσουμε στο σπίτι της γιαγιάς. Ή να τους κάνετε ένα πρόχειρο σχεδιάγραμμα με κάποια ορόσημα, ώστε να πρέπει να παρατηρούν και να βρίσκουν κάθε στιγμή σε ποιο σημείο της διαδρομής βρίσκεστε.

Με τα μεγαλύτερα παιδιά μπορείτε να παίζετε λεξιλογικά παιχνίδια, παιχνίδια μνήμης ή γνώσεων. Μερικές ωραίες ιδέες είναι: λένε όλοι με τη σειρά λέξεις που ξεκινούν από κάποιο γράμμα (πχ Κ) κι όποιος δεν βρίσκει άλλη ή επαναλάβει κάποια που έχει ήδη ειπωθεί χάνει. Το παιχνίδι αυτό είναι ανεξάντλητο αφού κάθε φορά μπορείτε να παραλλάζετε τους κανόνες πχ. φρούτα από το τάδε γράμμα, μάρκες αυτοκινήτων από το άλλο κλπ. Ανάλογα με την ηλικία και τα γνωστικά αντικείμενα που απασχολούν τα παιδιά σε κάθε αναπτυξιακή τους φάση μπορείτε να προσαρμόζετε και τα παιχνίδια σας, πχ. σε παιδιά που μαθαίνουν την προπαίδεια προτείνουμε παιχνίδια με αριθμούς, παιχνίδια με ερωτήσεις γεωγραφίας ή ιστορίας. Σκεφτείτε παιχνίδια τέτοιου τύπου που παίζατε κι εσείς μικροί με τους φίλους σας, τότε που δεν υπήρχαν PSP ούτε καν κινητά τηλέφωνα με φιδάκι, και εφαρμόστε τα στις καθημερινές μετακινήσεις σας με τα παιδιά σας.

Εξίσου σημαντικό με τα παιχνίδια όμως είναι και το μοίρασμα εμπειριών και συναισθημάτων. Στην καθημερινότητα της οικογένειας δίνονται όλο και λιγότερες ευκαιρίες για αναπόσπαστη αλληλεπίδραση των μελών. Ο «κενός» χρόνος της διαδρομής δίνει τη δυνατότητα για επικοινωνία και πολλές φορές διευκολύνει τα παιδιά, και κυρίως τους εφήβους, να εξωτερικεύσουν ζητήματα που τους απασχολούν από το πίσω κάθισμα, όπου η άμεση βλεμματική επαφή με τους γονείς απουσιάζει. Εκμεταλλευτείτε ιδιαίτερα τον χρόνο επιστροφής από το σχολείο ώστε να γίνει συνήθεια στο παιδί να σας μιλάει για το πως πέρασε τη μέρα του. Αν τα παιδιά ή οι έφηβοι δεν έχουν όρεξη να συζητήσουν μαζί σας, μπορείτε να ξεκινήσετε εσείς να μοιράζεστε κάτι που σας απασχολεί μαζί τους, χωρίς βέβαια να τους φορτίζετε με προβλήματα ενηλίκων αλλά θέλοντας να τους μάθετε πώς να μοιράζονται και τα ίδια τα συναισθήματά τους.

Με λίγη προσπάθεια ακόμα και οι πιο βαρετές για τα παιδιά ή οι πιο αγχογόνες για τους γονείς μετακινήσεις μπορούν να μετατραπούν σε απολαυστικές οικογενειακές στιγμές.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία. 

ΘηλάΖΩ

arte2k

Η Ολυμπία είναι 2 χρονών και πριν από μερικές ημέρες σταμάτησε να θηλάζει. Νιώθω πολύ τυχερή που από την ώρα που έμεινα έγκυος είχα κοντά μου τους καλύτερα ενημερωμένους ανθρώπους για να μου δώσουν σωστές πληροφορίες και να σταθούν πλάι μου, όταν το χρειαζόμουν.

Το ταξίδι του θηλασμού ήταν μαγικό και είναι κάτι που νομίζω πως θα θυμάμαι για όλη μου τη ζωή. Έχουν γραφτεί πολλά και ειπωθεί άλλα τόσα. Το μόνο που θα ήθελα να πω σε μια γυναίκα που είναι έτοιμη να φέρει στον κόσμο ένα παιδί είναι να ενημερωθεί σωστά πριν αποφασίσει για οτιδήποτε.

Στα πλαίσια του εορτασμού της Παγκόσμιας Εβδομάδας Μητρικού Θηλασμού, το Πανελλήνιο Δίκτυο Εθελοντικών Ομάδων Υποστήριξης Μητρικού Θηλασμού και Μητρότητας, διοργάνωσε τον 4ο Πανελλαδικό Ταυτόχρονο Δημόσιο Θηλασμό σε 38 πόλεις της Ελλάδας! Στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης και ήταν σαν μια μεγάλη γιορτή!

Από την εκδήλωση της Θεσσαλονίκης είναι οι φωτογραφίες που βλέπετε και ευχαριστώ πολύ τις αγαπημένες μου ARTE DI TRE για την παραχώρησή τους.

Σχετικά με τον θηλασμό έχω να σας προτείνω και τους ακόλουθους συνδέσμους, αξίζει να ενημερωθείτε μέσα από αυτούς.

http://ibfan.gr/

http://www.lllgreece.org/

http://www.thilasmos.com/?page_id=6

https://www.facebook.com/groups/ThessalonikiBFmothers/

Επίσης προτείνω και τα ακόλουθα βιβλία:

Θηλασμός, μια υπέροχη σχέση | Άννα Πατσούρου

Επιστροφή στον μητρικό θηλασμό | Στέλιος Παπαβέντσης

arte3

arte5

arte1

arte6

arte4 k