Γράφει η Μαριάνθη Μότα| ΜΟΝΟΚΥΚΛΟ

Κάνοντας μια βόλτα σε μια πλατεία σταματάς στιγμιαία για να δεις έναν καλλιτέχνη να ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Είναι κάτι που σου τραβάει την προσοχή. Αντίστοιχα, στην όψη ενός ξυλοπόδαρου με θεματικό κοστούμι και κίνηση, ίσως βγάλεις το κινητό σου για μια φωτογραφία, ενώ θαυμάζεις τις ικανότητες ισορροπίας και χάρης. Σε όποια γενιά και αν ανήκεις, το πιο πιθανό είναι κάποιο άτομο της παρέας να έπαιζε ζογκλερικά τουλάχιστον με 2 πορτοκάλια, ενώ είτε στη τηλεόραση, στο internet, είτε και ζωντανά, να έχεις δει τουλάχιστον μια παράσταση τσίρκο στην οποία θα είπες…”Μα καλά πως το κάνουν αυτό;”

 

 

Και είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή τη σύνδεση. Είναι αρχικά η συγκέντρωση στην προσπάθεια. Ο στόχος. Είτε βλέπεις μια ακροβάτισσα να κάνει ένα διπλό σάλτο στον αέρα πάνω σε μια εναέρια κούνια, είτε προσπαθείς να πετύχεις έναν ωραίο τροχό στο έδαφος, η συγκέντρωση που χρειάζεται για να επιτευχθεί ο στόχος είναι μια διαδικασία που φέρνει το νου σε συντονισμό με το εδώ και το τώρα. Και αυτός ο συντονισμός είναι ακόμα και για τις μεγάλες σχολές αυτογνωσίας και διαλογισμού το νούμερο ένα ζητούμενο που σε συνδέει ενεργά με τη ζωή.

Είναι επίσης η δοκιμασία ενάντια στον φόβο. Τον φόβο τον ουσιαστικό, αυτόν του τραυματισμού, αλλά και τον φόβο μέσα μας. Αυτόν της αποτυχίας. Βλέποντας καλλιτέχνες τσίρκο να αψηφούν ανοιχτά τον φόβο, χορεύοντας σε μεγάλα ύψη, παίζοντας με αντικείμενα που είναι τυλιγμένα στις φλόγες ή ισορροπώντας πάνω σε μονόκυκλα, κυλίνδρους και σχοινιά, ο εγκέφαλος μας παίρνει σήματα “ελπίδας”. Πως εφόσον μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι τέτοιο μπορώ ίσως και εγώ να τα καταφέρω στις προσωπικές δοκιμασίες της ζωής μου.

Και είναι και αυτή η σύνδεση με το παιχνίδι. Το παιχνίδι και το παιδί μέσα μας.

Το Τσίρκο στο σήμερα έχει πολλές εφαρμογές. Δεν είναι μόνο η εξάσκηση στο τσίρκο και οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι η τέχνη του Κλόουν που χρησιμοποιείται σαν ψυχοθεραπευτικό εργαλείο, και η τέχνη των ζογκλερικών που εξασκείται από φυσικοθεραπευτές ως εργοθεραπεία.

Είναι οι παραστάσεις σύγχρονου τσίρκο σε μικρά θέατρα και σκηνές, που γίνονται φορείς ποιητικών εικόνων και μηνυμάτων για τους μυημένους στη μαγεία των παραστατικών τεχνών. Και είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που επιλέγουν να ασχοληθούν για τη σωματική τους ευεξία και όχι μόνο, με τις τέχνες του τσίρκο, με πρακτικές όπως εκμάθηση εναέριων
πανιών, εναέριου κρίκου, κατακόρυφων, ζογκλερικών, ισορροπιστικών εδάφους και πολλών άλλων.

 

 

Λίγα λόγια για την Μαριάνθη Μότα

Η Μαριάνθη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985. 

Από το 2017 έχει ιδρύσει τη σχολή Τσίρκο “Μονόκυκλο” με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Μονόκυκλο μέσα από δημιουργικά εργαστήρια, παραστάσεις και κοινωνικές δράσεις προωθεί το χορό, το σωματικό θέατρο και το τσίρκο ως πολύτιμα εργαλεία για την ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. 

Είναι Απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Freie University of Berlin στο τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών Childhood studies and Children’s Rights. Έχει καταρτιστεί στο σύγχρονο χορό και το σύγχρονο τσίρκο στη Θεσσαλονίκη, τη Λουβένη, τη Βαλένθια, τη Βουδαπέστη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Από το 2007 διδάσκει σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και τεχνικές τσίρκο σε παιδιά, νέους και ενήλικες σε σχολές στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Στο πεδίο της κοινωνικής εργασίας, μέσω της ΑΡΣΙΣ Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων και της ομάδας ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, έχει καθοδηγήσει ομάδες εργαζομένων και εθελοντών υλοποιώντας καλλιτεχνικά εργαστήρια και παραστάσεις τσίρκο, με πρόσφυγες, τσιγγάνους, ΑμεΑ, ψυχιατρικούς ασθενείς, ενήλικες κρατούμενους. 

Τα τελευταία χρόνια συντονίζει ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγών για καλλιτέχνες και εκπαιδευτές τσίρκο. 

http://www.educircation.eu/ 

https://circustogether.eu/ 

Ως αυτόνομη καλλιτέχνης συμμετέχει κυρίως στη Θεσσαλονίκη σε παραστάσεις χορού και τσίρκο, παιδικές παραστάσεις, site specific shows και performance projects.