Γράφει η Λώρη Κέζα, για τις Πυγολαμπίδες στο κλουβί.

Φέτος το δέντρο θα το στολίσω εγώ, τελεία και παύλα, δεν αφήνω σε κανέναν άλλο την ευθύνη. Ούτε στην Καρολίνα την αδελφή μου ούτε στην Κάρολ τη γιαγιά μου, την τρελογιαγιά μου.

Καταρχάς να συστηθώ. Είμαι η Βιργινία Δρόσου και λατρεύω τα φωτάκια στα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Λατρεύω τις στολισμένες βιτρίνες και τους πλυμένους κουραμπιέδες. Τους πλένω τους κουραμπιέδες για να μη με πνίγει η ζάχαρη άχνη. Η αδελφή μου παλιά την έλεγε «ζάχαρη αράχνη», αλλά τώρα που μεγάλωσε και κατάλαβε πόσο τεράστιο ήταν ο λάθος της, λέει ότι έκανε πλάκα. Σιγά μην έκανε τέτοια πλάκα όταν ήταν τριών ετών. Ζάχαρη αράχνη, ζάχαρη κουνούπι. Χα και πάλι χα, δηλαδή χα χα.

Από τους γονείς μου δεν περιμένω λαμπάκια και μπαλίτσες στην ώρα τους. Ξέρω ότι αν δε φροντίσω εγώ, η μαμά θα φτάσει λαχανιασμένη από τη δουλειά την παραμονή των Χριστουγέννων, θα αρχίσει να ξεφυσάει, θα πάμε στο Πεδίον του Άρεως να βρούμε ένα ψωραλέο δέντρο. Το Πεδίον του Άρεως είναι ένα μεγάλο πάρκο, κοντά στο σπίτι. Εκεί πουλάνε γιορτινά έλατα από την 1η Δεκεμβρίου. Αν όμως περιμένεις μέχρι την παραμονή, θα βρεις τα τελευταία, αυτά που δεν τα αγόρασε κανείς επειδή είναι μαδημένα και σαν άρρωστα.

Από τους γονείς μου δεν περιμένω φάτνη και στολίδια. Ο μπαμπάς μου θα βρει ένα σούπερ δέντρο σε κάποιο άλλο σπίτι, θα βγάλει φωτογραφίες, δηλαδή το ξένο δέντρο με τη φάτσα του, θα τις ανεβάσει στο facebook για να το δουν οι φίλοι του και θα το πιστέψει. Δηλαδή θα πιστέψει ότι αυτό το δέντρο είναι το δικό του δέντρο. Βεβαίως να πω ότι μας παίρνει πολύ ωραία δώρα. Κανονικά δώρα και όχι βιβλία όπως η μαμά. Βασικά η μαμά αγοράζει σε εμάς τα δώρα που θα ήθελε να κάνουν σε εκείνη. Βιβλία και ζακετούλες με κουμπιά. Έλεος με τα κουμπιά.

Για την τρελογιαγιά μου την Αμερικάνα, δεν το συζητώ. Η υπόθεση «Χριστούγεννα» έχει πάντα ένα στοιχείο έκπληξης. Πριν σας περιγράψω τι μας έκανε πέρσι θα σας πω ότι, όταν η Καρολίνα ήταν μωρό, στόλισε το δέντρο με παιδικά καλτσάκια. Ευτυχώς ήταν καινούργια μωρουδιακά καλτσάκια, δεν ήταν ιδρωμένες κάλτσες μετά τη γυμναστική. Ήταν τόσο δα, μικρά σαν πατουσάκια. Εμένα όμως με πιάνει φόβος κάθε χρονιά μην τυχόν και στολίσει δέντρο με βρακάκια, δηλαδή με τα δικά μου εσώρουχα. Δεν θέλω ούτε να το φανταστώ, δέντρο με σλιπάκια. Ικανή την έχω.

Αν μαθευτεί ότι κρεμάσαμε βρακιά αντί για μπάλες, θα πρέπει να μετακομίσω σε σπηλιά, κατά προτίμηση σε αφρικανικό βουνό. Υπάρχει και μια λεπτομέρεια, πολύ πιο ντροπιαστική. Σε μερικά έχουν φύγει κλωστές και κρέμονται τα λάστιχα. Δεν ντρέπομαι όμως για το ξεχείλωμα και τις κλωστές. Τα εσώρουχα τα λένε και «ασπρόρουχα», αλλά τα δικά μου είναι ροζόρουχα. Ροζ με φραουλίτσες. Αν μαθευτεί στην τάξη… Όχι, όχι, δεν θα μαθευτεί. Ποτέ των ποτών.

Η γιαγιά μου ζει στα Βίλια, σε ένα αγρόκτημα με ζωάκια. Το αγαπημένο της είναι η Λόλα, η γάτα. Τα Χριστούγεννα έρχεται πάντα και μένει στο σπίτι μας στην Κυψέλη. Η γιαγιά εννοώ, όχι η γάτα. Πέρσι λοιπόν η μαμά είχε ξεχάσει πάλι να στολίσει δέντρο ή μάλλον το μετέθετε κάθε μέρα. «Αύριο θα πάμε, αύριο το απόγευμα, το υπόσχομαι». Τερατώδες ψέμα. Βεβαίως η μαμά δε θέλει να τη λέμε ψεύτρα και πολύ τσαντίζεται όταν τη λέω έτσι. Τα ψέματά της τα ονομάζει «ανακρίβειες». Για το δέντρο λέει ότι είναι «ζήτημα συνεχούς αναβολής» δηλαδή ψέμα κάθε μέρα. Ο μπαμπάς είχε φωτογραφηθεί σε κάμποσα ξένα δέντρα και αυτό ήταν αρκετό για εκείνον. Ζει μέσα στο κινητό του. Εντάξει. Υπερβάλλω. Ζει μέσα στο κινητό, το τάμπλετ και τον υπολογιστή.

Το εξώφυλλο του βιβλίου "10 μέρες στην τρελογιαγιά" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Έφτασε λοιπόν η γιαγιά στο σπίτι μας την προπαραμονή πέρσι και ακόμη δεν είχαμε στολίσει δέντρο. Μας είπε λοιπόν ότι το δέντρο είναι έκπληξη, ότι είναι τεράστιο, όσο δε φανταζόμαστε και ότι έχει μια υποψία ότι δε χωράει στο σπίτι, ότι δηλαδή είναι πιο ψηλό από το ταβάνι. Έκανε μερικά τηλεφωνήματα και μας είπε ότι βρήκε λύση. Είπε ότι την άλλη μέρα θα πάμε οι τρεις μας να δούμε τι μας έχει ετοιμάσει. Κανόνισε να έρθουν μαζί και οι κολλητές της, μια γιαπωνέζα ξεναγός που τη λένε Ακίκο και μια σουηδή δημοσιογράφος που τη λένε Αριάν.

Την παραμονή των Χριστουγέννων ξυπνήσαμε και στολιστήκαμε αλλά όχι σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα. Δε φορέσαμε μπάλες και φωτάκια, απλά βάλαμε τα πιο καινούρια ρούχα μας και παπούτσια μπαλαρίνες. Η γιαγιά ήξερε ότι με τις μπαλαρίνες θα μας ελέγχει. Δεν μπορούμε να τρέξουμε ούτε να κουτρουβαλήσουμε σκαλιά με σόλες που γλιστράνε.

Μπήκαμε σε ένα ταξί και πήγαμε στην πλατεία Συντάγματος. Σταματήσαμε έξω από το ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία. Απέξω μας περίμεναν οι φίλες της γιαγιάς. Μας χαιρέτησαν, μας φίλησαν και μας έβαλαν στα μάτια από ένα μαντίλι, σαν να παίζουμε τυφλόμυγα. Κάναμε μερικά βήματα και φώναξαν όλες μαζί «έκπληξη» και μας αποκάλυψαν ένα δέντρο τόσο ψηλό που θα έφτανε στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας. Ένας κύριος με στολή, χρυσά κουμπιά και καπέλο με φτερά μάς είπε πολύ επίσημα: «Δεσποινίδες μου, αυτό το δέντρο είναι δικό σας, μόνο για εσάς, δώρο από τη γιαγιά σας». Εντάξει, βούρκωσα. Δάκρυσα κιόλας. Η γιαγιά νόμισε ότι συγκινήθηκα και με αγκάλιασε. Της έδωσα μια σπρωξιά και ούρλιαξα «με περνάς για ηλίθια;». Αυτό ήταν το δέντρο του ξενοδοχείου, όχι το δικό μας.

Το λόμπι του ξενοδοχείου είναι λίγο πιο μεγάλο από το σπίτι μας και έχει στη μέση καναπέδες μεγάλους όσο το σαλόνι μας. Κυκλοφορούσε αρκετός κόσμος, σε χαρούμενο κλίμα του τύπου «τρίγωνα κάλαντα». Όταν ούρλιαξα, όλοι σταμάτησαν να μιλούν, να περπατούν. Με κοίταξαν περιμένοντας τι άλλο θα κάνω. Η γιαγιά επέμεινε. «Είναι δικό σου αυτό το δέντρο, το έφερα εδώ, επειδή δε χωράει στο σπίτι. Κοίτα πόσο ψηλό είναι. Δεν υπάρχει πιο ψηλό δέντρο σε όλη την Αθήνα». Η Καρολίνα ήταν ενθουσιασμένη. Μετρούσε τις μπάλες. Έκανε τον γύρο του δέντρου χοροπηδώντας. Κατόπιν προχωρήσαμε στο αίθριο, που είναι σαν εσωτερικός κήπος. Ήταν όμορφα, αλλά εγώ ήμουν εκνευρισμένη.

Παραγγείλαμε χυμό πορτοκάλι για όλες μας, με τη διαφορά ότι η τρελογιαγιά με τις φίλες της έβαλαν και σαμπάνια στο ποτήρι. Ναι, χυμό πορτοκάλι με σαμπάνια, ένα ανακάτεμα που το λένε «Μιμόζα». Κοκτέιλ Μιμόζα. Ήπιαν λοιπόν τα κοκτέιλ τους και άρχισαν να σιγοτραγουδάνε κάτι παλιά τραγούδια της Τζάνις Τζόπλιν, από τη δεκαετία του ’60, κι όλο έλεγαν «κρίμα το κορίτσι, τι κρίμα το κορίτσι». Εκνευρίστηκα περισσότερο. Δεν ήθελα να ακούσω άλλη μια φορά την ιστορία της ταλαντούχας Τζάνις που πέθανε από ναρκωτικά, τότε που η γιαγιά ήταν νέα. Μετά θυμήθηκαν έναν άλλο τραγουδιστή, και τι ωραίος που ήταν ο Τζιμ Μόρισον κι όλο έλεγαν «κρίμα το παιδί, τι κρίμα το παιδί». Κι αυτός από ναρκωτικά πέθανε. Ο σερβιτόρος που τις άκουσε να τραγουδούν παλιά ροκ, τις κέρασε μια ακόμα Μιμόζα. Δεν υπάρχει σωτηρία, παντού ρεζίλι γινόμαστε με τις τρελόγριες, τις κοιτούσαν όλοι πώς τραγουδούσαν. Ευτυχώς δε χόρεψαν.

Η Καρολίνα πάντως ήταν πολύ ευτυχισμένη. Της άρεσε η έκπληξη. Δεν την πείραξε που ήταν ένα δέντρο για όλους. «Εγώ το βλέπω σαν δικό μου δέντρο, ολοδικό μου. Δε με πειράζει που είναι σε ξενοδοχείο. Μου το χάρισε η γιαγιά». Αυτό το θέμα λοιπόν το κουβεντιάζουμε από πέρσι. Αν είναι δικό μας ή όχι το δέντρο στη Μεγάλη Βρετανία. Με την ίδια λογική μπορώ να χαρίσω στη γιαγιά μου την Ακρόπολη. Η Καρολίνα λέει ότι μπορούμε να το κάνουμε. Δε χρειάζεται να πάρουμε την Ακρόπολη στο σπίτι για να είναι δική μας. Μπορεί να είναι και δική μας και των άλλων. Δηλαδή η χαρά που παίρνω όταν βλέπω την Ακρόπολη δε μειώνεται επειδή κι άλλος κόσμος έχει την ίδια χαρά.

Αυτό που είπα κάποια στιγμή στην Καρολίνα είναι ότι το δέντρο δεν το πλήρωσε η γιαγιά. Κανονικά ένα δώρο το αγοράζεις. Κι αυτό έγινε μεγάλο θέμα συζήτησης. Έχει άραγε μεγαλύτερη αξία μια ανθοδέσμη που θα αγοράσεις από ανθοπωλείο από ένα μπουκέτο αγριολούλουδα που μάζεψες στο λιβάδι για να τα προσφέρεις; Κι εγώ χάρισα το αγαπημένο μου πουλόβερ στον Λουκά, τον συμμαθητή μου, και είναι το πιο ωραίο δώρο που έχω κάνει ποτέ. Δεν το πλήρωσα. Τον σκέφτομαι να το φοράει και με πιάνει ταχυπαλμία. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα.

Το σκέφτομαι έναν χρόνο τώρα και λίγο το μετανιώνω που έκανα σκηνή και ούρλιαξα όταν η γιαγιά παρουσίασε το δέντρο της. Ήθελε να χαρούμε, να νομίσουμε ότι είναι δικό μας το πιο ωραίο, το πιο μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο της πόλης. Έλαμπε το πρόσωπό της όταν μας το έδειχνε. Φέτος λοιπόν θα ανταποδώσω, είμαι ανάμεσα στο να της χαρίσω την Ακρόπολη ή τον Πύργο του Άιφελ. Αυτή η χειρονομία μου θα είναι δώρο, θα είναι και συγγνώμη για την περσινή υστερία μου. Θα είναι και μια μικρή εκδίκηση για την περίπτωση που σκέφτηκε ότι θα πιστέψω το ψέμα της, δηλαδή την ανακρίβεια.

Λώρη Κέζα

Δεκέμβριος 2016

Η Λώρη Κέζα γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνασ και είναι δημοσιογράφος. Γράφει ιστορίες για μικρούς και μεγάλους. Το τελευταίο της βιβλίο “10 μέρες στην τρελογιαγιά” από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, ήταν η αφορμή για αυτή τη μικρή ιστορία με την Βιργινία.

Την ευχαριστούμε από την καρδιά μας!