έφηβοι – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Θεσσαλονίκη

KEYWORDS – Είμαι οι λέξεις μου | Όταν οι έφηβοι αποκτούν φωνή

Πυγολαμπίδες

Τι γίνεται όταν η γλώσσα γίνεται γέφυρα για να συναντήσει ένας έφηβος τον εαυτό του; Γιατί είναι ωφέλιμο η γλώσσα να συστηθεί ξανά στα παιδιά μέσα στο σχολικό περιβάλλον; Πώς θα μπορούσε η σχολική τάξη να γίνει πιο λειτουργική, πιο φιλική, πιο συμπεριληπτική;

Η Στέλλα Τενεκετζή είναι εκπρόσωπος της Electra Social Company και δημιουργός του βιωματικού εκπαιδευτικού προγράμματος «MY KEYWORDS_ είμαι οι λέξεις μου», το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και υλοποιήθηκε την τρέχουσα σχολική χρονιά μέσα από μια διευρυμένη συνεργασία με το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Τη συναντήσαμε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, όπου σύστησε τη μέθοδό της. 

Στη συνέντευξη αυτή, μας μιλά για τη βαθιά της πίστη στη δύναμη των λέξεων, την προσωπική της διαδρομή, τις προκλήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και την ανάγκη να ξαναδούμε την εκπαίδευση και τη γλώσσα με νέα, ουσιαστικά μάτια.

Μια συνέντευξη της Στέλλας Τενεκετζή στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

Καταρχάς, πώς γεννήθηκε η ιδέα για το “MY KEYWORDS_ είμαι οι λέξεις μου”;

Η ιδέα πέρασε πολλά στάδια, πολλές δοκιμές, δεν ήταν από αυτές που εμφανίστηκαν ξαφνικά ολόκληρες. Από το 2016 που άρχισε να χτίζεται το ασκησιολόγιό της, φέτος απέκτησε τα χαρακτηριστικά της μεθόδου. Αν ξεχώριζα κάποιες στιγμές μέσα σε αυτά τα χρόνια σίγουρα θα έλεγα για τη διδασκαλία στο Λονδίνο σε δίγλωσσα και τρίγλωσσα παιδιά όπως και για τις ομάδες ενδυνάμωσης που πραγματοποιήσαμε εντός Ελλάδας με σπάνιες συνεργάτιδες. Με το κλείσιμο κάθε τέτοιου κύκλου βρισκόμουν σε ένα τελείως διαφορετικό σημείο από αυτό που ξεκινούσα κάθε φορά. Είναι μαγική αυτή η πορεία.

Περισσότερα για το ιστορικό του μπορείτε να δείτε και εδώ. 

Πείτε μας λίγα λόγια για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα “KEYWORDS” στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.

Tο πρόγραμμα σχεδιάστηκε για εφήβους με στόχο την ενδυνάμωση και την ανάπτυξη των επικοινωνιακών τους ικανοτήτων. Για να το πετύχουμε αυτό οργανώσαμε δύο συναντήσεις – στάδια. Στο πρώτο στάδιο τα παιδιά έγραψαν το δικό τους προφορικό ποίημα (spoken word poetry). Στο δεύτερο, με την καθοδήγηση της Αλίκης Δουρμάζερ, διδάχτηκαν βασικές αρχές μη λεκτικής επικοινωνίας για τη σωματική υποστήριξη του λόγου τους. 

Σκοπός μας ήταν η δημιουργία ενός πλαισίου που οργανικά να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με την συναισθηματική τους νοημοσύνη, την αντίληψη του συνόλου, την προσαρμοστικότητα ως τρόπο λειτουργίας και γενικότερα όλες τις μεταβιβάσιμες δεξιότητες (transferable skills).

 

Πώς υποδέχτηκε το Βαφοπούλειο την πρόταση; Συνέβαλε στην διάχυση του προγράμματος;

Ήταν και είναι μια καθοριστική συνεργασία. Πρόκειται για συνδιοργάνωση και όχι απλή φιλοξενία. Πιστεύω πολύ στην συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων και φορέων. Έχουμε συνηθίσει να ψάχνουμε το όμοιο με εμάς για ευνόητους λόγους. Όταν όμως συναντιούνται πολλαπλές οπτικές, όταν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τα φαινομενικά ή πραγματικά εμπόδια αυτό για μένα δείχνει κάτι. Και για τους φορείς και για τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν. Δεν γίνεται να μην πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις συνεργάτιδες για την ανοιχτότητά τους. Και θα μείνω στο θηλυκό μια και για να πραγματοποιηθούν τα Keywords πολλές και διαφορετικές γυναίκες συντονιστήκαμε.

 

Τι σημαίνει για εσάς “είμαι οι λέξεις μου”; Ποια είναι η βαθύτερη φιλοσοφία πίσω από αυτό;

Για να σηκώσει ανάστημα μια προσωπικότητα, ένα άτομο δηλαδή που ξέρει να νιώθει, χρειάζεται να διαμορφώσει τη δική της ερμηνεία για τα πράγματα. Να βρει, δηλαδή, τις λέξεις που την εκφράζουν, τις λέξεις που την αντιπροσωπεύουν και να εστιάσει σε αυτές. Να τις νοηματοδοτήσει εκ νέου έτσι ώστε, μέσα από αυτές, να μπορεί να αντιληφθεί την μοναδικότητά της – μέσα σε έναν κόσμο μάλιστα που δεν ενισχύει αυτό. Και όλα αυτά επειδή οι λέξεις είναι κάτι μετρήσιμο. Ειδικά οι γραπτές. Μπορεί το άτομο να δει τον εαυτό μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Να τον αναλύσει, να τον ουσιαστικοποιήσει έτσι ώστε, σε κάθε χρονική στιγμή, να μπορεί να τον αναπτύσσει.

Αυτό ακριβώς συνοψίζει η φράση «είμαι οι λέξεις μου». Την ιδέα ότι η γλώσσα -που είναι και ο ισχυρότερος κώδικας επικοινωνίας- δεν είναι απλώς ένα εργαλείο μεταφοράς πληροφοριών, αλλά το μέσο με το οποίο συγκροτείται η προσωπική ταυτότητα.

Ποιο ήταν το προσωπικό σας κίνητρο;

Η δική μου δυσκολία να με εντοπίσω. Ειδικά κατά την διάρκεια της εφηβείας. Τη θυμήθηκα ξανά όταν τα παιδιά μου έφτασαν σε αυτήν την ηλικία. Είναι νευραλγική η εφηβεία — ολόκληρος ο εαυτός γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι είναι και μια πολύ μεγάλη ευκαιρία. Για τα ίδια τα παιδιά, τους γονείς αν θέλουν να διορθώσουν λάθη διαπαιδαγώγησης, τους καθηγητές, το σχολείο.

 

Μπορούν οι λέξεις να αλλάξουν τη ζωή ενός παιδιού;

Για εμάς που παρακολουθήσαμε το πρόγραμμα, από οποιαδήποτε θέση, είναι ξεκάθαρο ότι μπορούν. Συστήσαμε ξανά τη γλώσσα στα παιδιά ως μέσο προσωπικής έκφρασης, την συστήσαμε εκ του μηδενός για την ακρίβεια: oι λέξεις στην υπηρεσία των βιωμάτων και όχι στην υπηρεσία π.χ. της παπαγαλίας, και μετά έγιναν θαύματα! Η μέθοδος γραφής που αναπτύξαμε, αυτό που πρώτα απ’ όλα κάνει είναι ότι αντιμετωπίζει τη γραφή ως άσκηση ελευθερίας.

 

Νιώθετε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από έναν νέο λεξιλογικό χάρτη;

Όχι μόνο τα παιδιά. Και μετά την ενηλικίωση έχουμε σταθερά αυτήν την ανάγκη. Η γλώσσα είναι σχέση πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όπως κάθε σχέση θέλει την φροντίδα της, την συνεχόμενη επικαιροποίησή της. Όλα τα παραπάνω με δεδομένο ότι, σταθερά, δύο είναι τα ζητούμενά μας. Πρώτον, ότι θέλουμε να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε. Δεύτερον, ότι θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους ανθρώπους, δίπλα τους. Μια αλληλεγγύη ως αλληλοανάγκη.

 

Υπάρχει κάποια φράση παιδιού που σας συγκίνησε;

«Όσο αγκαλιάζω εμένα αγκαλιάζω και τους άλλους, όσο αγκαλιάζω τους άλλους αγκαλιάζω καλύτερα εμένα». Και σε αυτήν τη φράση, το δικό μου μυαλό εστιάζει στη λέξη «καλύτερα».

 

Πώς βίωσαν τα παιδιά το πρόγραμμα;

Όλα τους δήλωσαν επανειλημμένα ότι ήρθαν σε επαφή με τα συναισθήματά τους χωρίς ενοχές και ότι γνώρισαν μια άλλη πλευρά των συμμαθητών τους.  Το ποσοστό απόλαυσης ήταν εξαιρετικά υψηλό όπως και το ποσοστό συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της τετράωρης διάρκειας του προγράμματος.

 

Ποιες είναι οι προκλήσεις στην αυτοέκφραση των εφήβων σήμερα;

Η ψηφιακή επικοινωνία φαινομενικά ενισχύει την εξωτερίκευση, αλλά η αυτοέκφραση προϋποθέτει αυθεντικότητα. Ο αποστασιοποιημένος χαρακτήρας των social media, αυτή η μη εξάσκηση στη δια ζώσης (πάντα συγχρονισμένη) επικοινωνία, κάνει δυσκολότερη την ουσιαστική έκφραση. Τα Keywords λειτουργούν ως ένα δημιουργικό αντίβαρο στα δεδομένα της εποχής, αυτός ήταν και ο στόχος μου άλλωστε κατά τον σχεδιασμό του προγράμματος.

Ξέρετε, η κουλτούρα της σιωπής έχει πολλές και διαφορετικές ρίζες. Σήμερα, νιώθω ότι  μια από τις πιο ισχυρές είναι ότι είμαστε μέλη μιας τεχνολογικά προχωρημένης κοινωνίας. Μπορούμε πολύ εύκολα να χάσουμε την ανθρώπινή μας διάσταση, ατομικά και συλλογικά, μέσα σε αυτό το τόσο ισχυρό σύστημα.

 

Ποια είναι η θέση του εκπαιδευτικού στο “MY KEYWORDS _ είμαι οι λέξεις μου”;

Γίνεται μαθητής. Κερδίζει, δηλαδή, ξανά την οπτική του μαθητή, αλλά και την εμπειρία μιας λειτουργικής τάξης χωρίς εξουσία. Το πρόγραμμα είναι πρωτίστως μια ουσιαστική δημοκρατική εμπειρία που βασίζεται στην ακλόνητη εμπιστοσύνη σε κάθε μέλος της ομάδας-τάξης.  

 

Πώς μπορούμε να στηρίξουμε τους εκπαιδευτικούς να τολμούν καινοτομίες;

Να ενδιαφερθούμε έμπρακτα για το σχολείο, να συμβάλλουμε από τη θέση που έχουμε στη βελτίωση του θεσμού. Να στηρίξουμε την ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Είναι απαραίτητη η ενδυνάμωσή τους προκειμένου να μπορούν να προσφέρουν. Και την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη την προσφορά τους σε συλλογικό επίπεδο.

 

Υπάρχει πρόβλεψη ή σκέψη να δημιουργηθεί μια εκπαίδευση/επιμόρφωση για εκπαιδευτικούς ώστε να υλοποιούν το πρόγραμμα αυτό στις δικές τους τάξεις;

Αυτό ακριβώς ήταν το αίτημα των περισσότερων εκπαιδευτικών μετά την παρακολούθηση του προγράμματος. Εντόπισαν στο πρόγραμμα «μια σειρά επικοινωνιακών εργαλείων», όπως σημείωσαν στην ανατροφοδότησή τους, ωφέλιμα για τους ίδιους.

Σχεδιάσαμε, λοιπόν, το ανάλογο εκπαιδευτικό αφήγημα στην Electra Social Company και το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο διοργανώνει ημερήσιες συναντήσεις επιμόρφωσης εκπαιδευτικών πάνω στην Μέθοδο Μη Δομημένου Λόγου «KEYWORDS». Η επιμόρφωση θα διαρκεί 2 ώρες και 30 λεπτά, θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο, θα είναι δωρεάν και θα δοθεί Βεβαίωση Παρακολούθησης.

Για να καλύψουμε το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών, θα πραγματοποιήσουμε την εκπαίδευση τρεις φορές. Οι ημερομηνίες
διεξαγωγής είναι: Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2025, Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου και Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025.
Όσες και όσοι εκπαιδευτικοί ή φορείς ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν εδώ το ενδιαφέρον τους ή να επικοινωνήσουν με το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στο τηλέφωνο: 2313 318699.

Έχετε δει παραδείγματα όπου ένας εκπαιδευτικός “άνοιξε” πραγματικά τα φτερά του μέσα από το πρόγραμμα;

Ναι, πολλά! Και όλες αυτές οι στιγμές που άρχιζε να εκφράζεται το βαθύτερο δημιουργικό κομμάτι των εκπαιδευτικών ήταν συγκινητικές και εξαιρετικά πολύτιμες. Για να μην πω ότι έπαιρναν το ολόθερμο χειροκρότημα της τάξης.

 

Το πρόγραμμα έχει υλοποιηθεί αλλού;

Προς το παρόν εστιάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει ενδιαφέρον από άλλες πόλεις και το εξωτερικό, μεγάλη μας χαρά θα είναι να ταξιδέψουμε για αυτόν τον λόγο. 

 

Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Έχετε οραματιστεί μια συνέχεια ή εξέλιξη του “MY KEYWORDS”;

Η μέθοδος των Keywords έχει ήδη εφαρμοστεί σε ποικίλα περιβάλλοντα, πρέπει να το πούμε αυτό, με ιδιαίτερη επιτυχία. Όμως, αναμφίβολα, η πιο αποκαλυπτική συνθήκη ήταν η εφαρμογή της στο σχολείο. Η ανομοιογένεια της τάξης ανέδειξε τον βαθμό της ουσιαστικής συμπερίληψης του προγράμματος. Στην τάξη, η μέθοδος έδωσε ακαριαία χώρο ύπαρξης στα παιδιά που διαφορετικά περιθωριοποιούνται είτε λόγω συναισθηματικών δυσκολιών, είτε λόγω γνωστικών προκλήσεων, είτε λόγω αποσύνδεσης από το σχολικό πλαίσιο.

Οπότε, ναι, οραματίζομαι την ένταξη της μεθόδου στο τυπικό σύστημα εκπαίδευσης, στο δημόσιο σχολείο, ώστε να λειτουργήσει ως εργαλείο καλλιέργειας της συναισθηματικής νοημοσύνης.


Ονειρεύεστε, δηλαδή, να γίνει κάτι θεσμικό. Πώς θα μπορούσε να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα διατύπωσαν την επιθυμία να εφαρμοστεί σε όλες τις τάξεις των σχολείων τους με την νέα σχολική χρονιά. Το πρόγραμμα των Keywords μπορεί να γίνει μια σταθερή εναρκτήρια πρακτική γιατί δημιουργεί σύνδεση, εμπιστοσύνη και αίσθηση ομάδας – θεμέλια για μια ουσιαστική σχολική εμπειρία. Μέσα από την αυτοέκφραση και την ενεργητική ακρόαση, ενισχύονται οι σχέσεις και μειώνονται οι εντάσεις. Παιδιά που νιώθουν στο περιθώριο βρίσκουν χώρο να ακουστούν και να συμπεριληφθούν. Οι παραβατικές συμπεριφορές περιορίζονται καθώς το κλίμα γίνεται πιο φιλικό και ασφαλές, η μάθηση διευκολύνεται όταν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά μιας τάξης νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν. 

Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχουμε ολοκληρώσει την πρότασή μας προς τα σχολεία. Δουλεύουμε πάνω σε αυτήν, είναι και δική μας μεγάλη επιθυμία. 

Για να παρακολουθήσει το σχολείο σας το πρόγραμμα, συμπληρώστε τη φόρμα ενδιαφέροντος εδώ.

 

Ποια λέξη θα αφήνατε ως “σπόρο” σε κάθε παιδί;

Είμαι

 

Τι θα λέγατε σε έναν γονιό για την αυτοέκφραση του παιδιού του;

Όταν εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, νιώθουμε αυτόματα ασφαλείς. Κι αυτή η ασφάλεια, ως συναίσθημα, είναι πολύ γερό θεμέλιο για κάθε προσωπικότητα.

 

Τα δικά σας keywords αυτή την περίοδο;

διακοπές  / αγκαλιά / πανελλαδικές

“Ίσως τελικά το σημαντικότερο που μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν έφηβο, δεν είναι μόνο απαντήσεις, αλλά τα σωστά εργαλεία για να διατυπώσει τις δικές του ερωτήσεις. Οι λέξεις που επιλέγουμε μάς διαμορφώνουν — και μπορούν να μας μεταμορφώσουν. Το πρόγραμμα “MY KEYWORDS” μάς το υπενθυμίζει με τρόπο απλό και βαθύ” Πυγολαμπίδες

Συνέντευξη: Στην Πολυθρόνα με την Εύχαρις

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Μια συζήτηση με την Εύχαρις Παναγοπούλου για τη σχέση πατέρα – παιδιού, την Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία και το όραμα για ένα Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας στη Θεσσαλονίκη

Μια πολυθρόνα στο Βασιλικό Θέατρο γίνεται η αφετηρία ενός βαθιά ανθρώπινου ταξιδιού. Η ψυχολόγος και Αν. Καθηγήτρια του ΑΠΘ, Πρόεδρος της ΣύΖευξης, Εύχαρις Παναγοπούλου, προσκαλεί για δεύτερη φορά το κοινό της Θεσσαλονίκης σε μια ανοιχτή συνεδρία επί σκηνής, σε μια πολιτιστική ψυχοθεραπεία,  με τίτλο: «Εγώ… ο Μπαμπάς μου».

Οι Γιώργος Καπουτζίδης, Θοδωρής Παπακώστας και Χάρης Βαρθακούρης, μαζί με μπαμπάδες της πόλης μας, συμμετέχουν σε μια εκδήλωση που συνδυάζει επιστήμη, τέχνη και ψυχοθεραπεία με στόχο την υποστήριξη του Κέντρου Επιστήμης, Τέχνης, και Οικογένειας για την ενδυνάμωση κάθε οικογένειας.

Λίγο πριν την εκδήλωση, η Εύχαρις μιλά στις Πυγολαμπίδες για το όραμά της, τη σημασία της πατρότητας, αλλά και για το πώς η τέχνη μπορεί να αγγίξει τις πιο ευάλωτες πλευρές μας — και να τις μεταμορφώσει.

 

Συνέντευξη στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Εύχαρις, τι σημαίνει για εσένα η “Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία”; Πώς γεννήθηκε αυτή η καινοτόμα ιδέα;

Η Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία, είναι μία αποτελεσματική μέθοδος «μετάφρασης» της επιστήμης σε βίωμα. Αυτή η διαδικασία πλαισιώνεται, πάντα, από διαφορετικές μορφές τέχνης –από μουσική, από χορό, από θεατρική αφήγηση- και απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Είναι ένα ταξίδι που μας δημιουργεί συναισθήματα, μας ψυχαγωγεί, μας προβληματίζει, χωρίς να μας εκθέτει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς που δουλεύουμε στον χώρο της ψυχοθεραπείας -μετά από είκοσι χρόνια μελέτης πάνω στα νούμερα για το πώς, τελικά, τα συναισθήματα και οι σχέσεις επηρεάζουν τον τρόπο που ζούμε- είναι ότι δεν βρίσκουμε ένα «όχημα» για να περάσουμε αυτά τα δεδομένα στον κόσμο· ό, τι και να κάνουμε, υπάρχει τεράστιο χάσμα στη «μετάφραση» των δεδομένων και σε αυτό που ο κόσμος παίρνει και με το οποίο νιώθει καλά.

Παιδευόμουν πάρα πολύ καιρό να βρω πώς μπορώ να «μεταφράσω» όλες αυτές τις μελέτες που η ίδια έκανα, όλα αυτά τα χρόνια, σε ένα βίωμα για τον κόσμο. Και, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι το «εργαλείο» είναι η τέχνη!

Η Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή συμπεριληπτικής πολιτιστικά θεραπευτικής συνδημιουργίας στην οποία συμμετέχουν ισότιμα επιστήμονες, καλλιτέχνες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, μεγάλοι που θέλουν να μείνουν παιδιά και παιδιά που βιάζονται να γίνουν μεγάλοι. 

 

Τι σε κινητοποιεί να συνεχίζεις να δημιουργείς αυτές τις δράσεις; Πώς φαντάζεσαι το Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας σε 5 χρόνια από σήμερα;

Η οικογένεια σημερα δοκιμάζεται, τόσο από την καθημερινότητα, όσο και από εξωτερικές κρίσεις που επηρεάζουν κοινότητες. Η ελληνική οικογένεια χρειάζεται ενδυνάμωση, χαρά, και υποστήριξη. Καθημερινά βλεπω στη δουλειά μου γονείς που έχουν γίνει τέλειοι managers των παιδιών τους, αλλά έχουμε χάσει την ικανότητα απλά να είμαστε με τα παιδιά μας.

Επίσης οι γονείς σήμερα είμαστε κουρασμένοι. Δεν θέλουμε ακόμη έναν να μας πει τι θα κάνουμε. Αλλά έχουμε ανάγκη να μας πει οτι το κάνουμε σωστά.  Εδω και 5 χρόνια λοιπόν οραματίστηκα ένα Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας, που θα μεταφράζει τα δεδομένα της επιστήμης από την ψυχολογία, την παιδαγωγική, σε προγράμματα και δράσεις για την ενδυνάμωση της κάθε οικογένειας σήμερα. Ελπίζουμε οτι σε 5 χρόνια το Κέντρο ΣύΖευξη θα έχει πάρει την υποστήριξη που χρειάζεται για μπορέσει να προσφέρει τα προγράμματα του σε  όλους. 

Μετά την πρώτη εκδήλωση «Παιδεύουσι Τέκνα;» τον Απρίλιο, τι σε συγκίνησε περισσότερο από την ανταπόκριση του κόσμου;

Η γνήσια συγκίνηση που ένιωσαν όλοι από την εμπειρία που ζήσαμε, το γνήσιο “μοίρασμα” που έγινε από όλους, τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής. Επίσης, το ότι ήρθε πολύς κόσμος και μας ρώτησε πώς μπορεί να βοηθήσει εθελοντικά για να υλοποιηθεί το όραμα για ένα Κέντρο Επιστήμης, Τέχνης, και οικογένειας στην πόλη μας. 

 

Η νέα δράση εστιάζει στους μπαμπάδες. Γιατί επιλέξατε να φωτίσετε τη σχέση πατέρα-παιδιού αυτή τη φορά;

Η σχέση πατέρα – παιδιού είναι μία σχέση ακόμη σχετικά αχαρτογράφητη, με πολλά συναισθήματα αμφίσημα, αντικρουόμενα, και σίγουρα χρειάζεται χώρο και υποστήριξη.

Το πρόγραμμα Story Dads στοχεύει στην ενίσχυση της σχέσης πατέρα παιδιού μέσα από την τεχνική του storytelling. Το storytelling είναι μια τεχνική που αξιοποιείται ευρέως στο εξωτερικό για την ενίσχυση ανθρώπινων σχέσεων ειδικά σε συνθήκες ή ανθρώπους που είναι πιο δύσκολη η ανοιχτή έκφραση συναισθημάτων.

Εκπαιδεύοντας μπαμπάδες στο storytelling των δικών τους ή και άλλων ιστοριών, ενισχύεται η σχέση τους με παιδιά, αλλά και τους ιδιαίτερα με τους εφήβους. Επίσης, είναι μία τεχνική πολύ χρήσιμη για μπαμπάδες που δεν μένουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά τους η ταξιδεύουν λόγω δουλειάς. 

Τι ρόλο παίζουν τα πρόσωπα όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης ή ο Θοδωρής Παπακώστας στη διαδικασία της “ψυχοθεραπείας επί σκηνής”; Πώς λειτουργούν ως “καθρέφτες” για το κοινό;

Οι ανοιχτές συνεδρίες που γίνονται επί σκηνής, είναι ολες αυτοσχεδιαστικές. Οι καλεσμένοι, μοιράζονται δικά τους βιώματα είτε ως “ρόλοι” είτε ως αληθινά πρόσωπα. Το κοινό παρακολουθεί, ταυτίζεται, ανακαλύπτει, ίσως ξαναγνωρίζει αγαπημένους χαρακτήρες, η ακόμη και..ιστορικά πρόσωπα από μια άλλη πλευρά, και έτσι ταξιδεύει και σε μια δική του διαδρομή πολιτιστικής αυτογνωσίας. 

 

Τι θα έλεγες σε έναν πατέρα που θέλει να γίνει πιο παρών στη ζωή του παιδιού του αλλά δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει;

Να εκφράζει, όσο περισσότερο μπορεί, αυτά που νιώθει. Να βρει μόνος του τη σχέση που θέλει να έχει με το παιδί του, χωρίς διαμεσολαβητές, και να αναγνωρίσει ότι ο δρόμος της πατρότητας είναι στρωμένος με πολλά στερεότυπα που δεν θα τον διευκολύνουν!

 

Και μια πιο προσωπική ερώτηση: Αν είχες την ευκαιρία να καθίσεις εσύ στην πολυθρόνα και να απευθυνθείς στον δικό σου πατέρα, τι θα του έλεγες;

Ο πατέρας μου δεν ζει πια, και η αλήθεια είναι ότι όταν στα 5 μου φοβόμουν ότι θα μπουν κλέφτες στο σπίτι, στα 9 μου ότι θα γίνει πόλεμος, και στα 45 μου, όταν πάθαινα κρίσεις πανικού και νόμιζα ότι πεθαίνω, ήταν πάντα εκεί. Εγώ δεν νομίζω ότι ήμουν εκεί γι αυτόν όσο θα το ήθελα, και αυτό θα το κουβαλάω πάντα μέσα μου.

Ίσως αυτή η πολιτιστική ψυχοθεραπεία να είναι ο δικός μου αποχαιρετισμός στον πατέρα μου. 

 

Τι εύχεσαι να πάρει το κοινό μαζί του φεύγοντας από την εκδήλωση;

Ενα βίωμα ψυχαγωγικό και θεραπευτικό μαζί, ένα “μοίρασμα”, και το συναίσθημα της χαράς που νιώθουμε όταν η στιγμή που έχουμε ζήσει μετράει και δεν χάνεται απλά…

Επίσης, μια ανυπομονησία για την επόμενη πολιτιστική ψυχοθεραπεία, και την επόμενη πολυθρόνα, που έρχεται τον Οκτώβριο. 

 

Και τέλος… Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις και δεν σε ρώτησα; Κάτι που θεωρείς σημαντικό να ακουστεί, είτε για την εκδήλωση, είτε για σένα, είτε για τους ανθρώπους που θα μας διαβάσουν; 

Είμαστε μια πόλη με αυθεντικότητα στις σχέσεις μας, στα βιώματα μας, αλλά και στην εκφραστικότητα και τη δημιουργικότητα μας. Ενα Κέντρο Επιστήμης και Τέχνης για την ενδυνάμωση κάθε οικογένειας λοιπόν, έχει νόημα να ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, και η υποστήριξη όλων είναι πολύτιμη!

 

Πληροφορίες & Κρατήσεις

Αν νιώθεις ότι αυτή η εκδήλωση μπορεί να σε αγγίξει — ή να σε εμπνεύσει να δεις αλλιώς τη δική σου ιστορία με τον πατέρα σου — κλείσε τη θέση σου εγκαίρως:

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2025

Ώρα: 20.00

Oικονομική Ενίσχυση: 15 ευρώ

Κρατήσεις-Πληροφορίες: 2310999154, 2310999158, info@syzefxi.org και online στη Φόρμα Συμμετοχής

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Aλεξάνδρα Κασιούμη 6972442996

 

Λίγα λόγια για τη Σύζευξη

Το Κέντρο Επιστήμης, Τέχνης και Οικογένειας “Σύζευξη” είναι ένας μοναδικός οργανισμός που αξιοποιεί την επιστημονική γνώση και την καλλιτεχνική δημιουργία για την ενδυνάμωση της οικογένειας στην Ελλάδα.
Μάθε περισσότερα: www.syzefxi.org

 

Μια γιορτή χωρίς σύνορα: Πίσω από τη γιορτή των μικρών βιβλιοπωλείων, η Ντέμη Κουτσοσταμάτη

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Η Ντέμη Κουτσοσταμάτη. Με ευαισθησία, επιμονή και βαθιά πίστη στη δύναμη της κοινότητας, έχει καταφέρει να μετατρέψει μια ιδέα σε έναν θεσμό: την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων.

Ξεκινώντας από μια σπίθα, που άναψε μέσα της μέσα από μικρές συνεργασίες και μεγάλα “γιατί όχι;”, η Ντέμη δίνει σήμερα φωνή και χώρο στα μικρά, τοπικά βιβλιοπωλεία να ακουστούν, να συνδεθούν και να αντέξουν.

Η κουβέντα μας δεν φώτισε απλώς την ιστορία μιας σημαντικής δράσης, αλλά και την πορεία μιας γυναίκας που έχει κάνει αποστολή της να δίνει χώρο και φωνή σε ό,τι αξίζει να ακουστεί—μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου και το άνοιγμα μιας μικρής πόρτας στη γειτονιά.

Αν είσαι βιβλιόφιλος, ονειροπόλος, ή απλώς πιστεύεις στις μικρές πράξεις που φέρνουν μεγάλη αλλαγή, αυτή η συζήτηση είναι για σένα.

Συνέντευξη με την Ντέμη Κουτσοσταμάτη | Ιωάννα Σεραφειμίδου

Αν συναντούσες τον παιδικό σου εαυτό, πώς θα του περιέγραφες αυτό που κάνεις σήμερα με τα Little Bookstores;

Θα της έλεγα πως όταν μεγαλώσει θα διοργανώσει μια μεγάααλη γιορτή που θα δίνει την ευκαιρία στα μικρά βιβλιοπωλεία να προσκαλέσουν πολύ πολύ κόσμο και να γίνουν όλοι μαζί μια χαρούμενη παρέα! Επίσης, να ξέρει πως δεν θα είναι εύκολο, θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ. Αλλά ότι δεν θα το βάλει κάτω!


Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το βιβλίο ή τα βιβλιοπωλεία ως παιδί; Τι θυμάσαι πιο έντονα από τότε;

Θυμάμαι πολύ έντονα να κλείνομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες και να διαβάζω ένα βιβλίο, μέχρι να το τελειώσω. Και μετά να βγαίνω από το δωμάτιό μου άλλος άνθρωπος, περιμένοντας την επόμενη επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο! 

Υπήρχε κάποιο παιδικό βιβλίο που αγαπούσες πολύ; Αν ναι, γιατί το ξεχώριζες;

Ναι, υπήρχε! Λεγόταν “Δάσκαλε, να φιλήσω το φεγγάρι;” του Βαγγέλη Γούλα. Τότε δεν καταλάβαινα τον λόγο που μου είχε αρέσει τόσο πολύ. Όταν το ξαναδιάβασα είδα πως -με πολύ αυθεντικό τρόπο που είχε μιλήσει στην καρδιά μου- περιέγραφε τη θεσμική καταπίεση που δεχόμαστε από παιδιά, και μας προετοιμάζει για μια ζωή χωρίς όνειρα και φαντασία. Είναι πολύ κρίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον.

 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα των Little Bookstores; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή γεγονός που σε παρακίνησε να κάνεις αυτό το βήμα;

Μια σειρά από γεγονότα. Το τελικό σπρώξιμο μού έδωσε ένα μικρό φεστιβάλ παιδικού βιβλίου που πραγματοποιήθηκε σε επτά δημιουργικά βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης και είχα αναλάβει τότε τον συντονισμό του – τα BOOKPOINTS. Η επαφή μου με αυτούς τους ανθρώπους με βοήθησε να δω καλύτερα τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα μικρά βιβλιοπωλεία, τις ανάγκες και τα κοινά τους σημεία.

Πώς εξελίχθηκε το έργο σου με τα μικρά βιβλιοπωλεία όλα αυτά τα χρόνια; Τι κρατάς ως πολύτιμο από αυτή τη διαδρομή;

Το έργο μου με τα μικρά βιβλιοπωλεία αλλάζει, προσαρμόζεται, ωριμάζει –  μεγαλώνει μαζί με μένα.

Μέσα από αυτό γνώρισα μερικούς πολύ αξιόλογους ανθρώπους, γενναιόδωρους, με πίστη σε αυτό που κάνουν και ανάγκη να το μοιραστούν. Παράλληλα, ήταν κι ένα προσωπικό ταξίδι με αμφιβολίες, φόβους, πρακτικά προβλήματα αλλά και μικρές επιτυχίες. Ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης – ανακάλυψα τι έχει νόημα για μένα και τι μπορώ να κάνω.

 

Πες μας λίγα λόγια για την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων. Ποιος είναι ο στόχος της, και πώς πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει τη σχέση του κοινού με τα μικρά βιβλιοπωλεία;

Η Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων είναι μια ανοιχτή γιορτή. Ένας χώρος που συνδέει τα μικρά βιβλιοπωλεία, τους δημιουργούς και τους ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο.

Ο στόχος της είναι να αναδείξει τον ρόλο και τη σημασία των μικρών βιβλιοπωλείων μέσα στο οικοσύστημα του βιβλίου, αλλά και μέσα στη ζωή της γειτονιάς, της καθημερινότητας. Να θυμίσει πως αυτά τα μέρη δεν είναι απλώς σημεία πώλησης, αλλά χώροι πολιτισμού, διαλόγου και ανταλλαγής.

Να κάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους να τα αγαπήσουν και να τα επιλέξουν.

 

Κάθε χρόνο συνεργάζεσαι με διαφορετικούς εικονογράφους για τις αφίσες σου. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και γιατί είναι τόσο σημαντική για σένα;

Είναι ένας τρόπος να αναδειχθεί το έργο ταλαντούχων δημιουργών, ειδικά σε έναν χώρο όπου δεν λαμβάνουν πάντοτε την αναγνώριση που τους αξίζει. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς πώς προσεγγίζουν το ίδιο θέμα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, προσφέροντας νέα προοπτική και αισθητική σε κάθε εικόνα.

Μέχρι στιγμής, έχουμε συνεργαστεί για την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων με την Zafouko Yamamoto (Ζαφειρούλα Σιμοπούλου), τον Χρήστο Κούρτογλου και τη Φωτεινή Τίκκου. Φέτος, συνεργαζόμαστε με τη Miranda Sofroniou, εικονογράφο Κυπριακής καταγωγής, καθώς κάνουμε και επίσημα το άνοιγμά μας και στην Κύπρο.

 

Τι προσδοκάς ή ονειρεύεσαι για το μέλλον των μικρών βιβλιοπωλείων στην Ελλάδα;

Όταν ανακοινώθηκε η δράση ένας γνωστός εκδοτικός οίκος έγραψε τα παρακάτω σε μια δημοσίευση: “Εμείς στηρίζουμε μόνο τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και θελουμε να αναζητάτε τα βιβλία μας μόνο σ’ αυτά”, χαρακτηρίζοντας “θόρυβο” και “τερτίπια” τέτοιες δράσεις με σκοπό τα βιβλιοπωλεία “να πουλήσουν κανένα βιβλίο”.

Αυτό που εύχομαι για το μέλλον των μικρών βιβλιοπωλείων, λοιπόν, είναι να κάνουν πολύ θόρυβο και τερτίπια, να ενοχλούν και να ταρακουνούν όσους θεωρούν πως δεν αξίζει να υπάρχουν. Να είναι ζωντανά και δημιουργικά.

Από πού αντλείς έμπνευση για τις ιδέες και τις δράσεις που υλοποιείς; Υπάρχει κάποια αγαπημένη σου συνήθεια ή μέρος που σε βοηθά να δημιουργείς;

Συνήθως μου συμβαίνει σε ανύποπτο χρόνο. Πολλές ιδέες τις ξεχνάω, κάποιες απαιτούν περισσότερη ενέργεια απ’ όση μπορώ να δώσω εκείνη τη στιγμή, για άλλες απλώς δεν είναι η κατάλληλη ώρα. Υπάρχουν όμως και ιδέες που με το που τις σκέφτομαι, κουμπώνουν αμέσως – όπως η ιδέα της φετινής θεματικής της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων, “Βιβλιοπωλεία χωρίς σύνορα”.

Μια φίλη Πυγολαμπίδα μού είχε πει όταν κρατούσα όλες μου τις ιδέες στο συρτάρι πως “σε κίνηση παίρνονται οι αποφάσεις”. Και ήταν η καλύτερη επαγγελματική συμβουλή που μου έχουν δώσει. Όλες οι ιδέες είναι ημιτελείς μέχρι να ξεκινήσεις να τις υλοποιείς και δεν γίνεται να έχεις όλες τις απαντήσεις από την αρχή. 

Δεν είναι παράξενο που αυτή η φίλη μετά έκανε το THIS IS MY VOICE, για ανθρώπους που είναι στη φάση που ήμουν κι εγώ.

 

Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στην παιδική σου ηλικία, ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου τότε πιστεύεις ότι σε οδήγησε σε αυτό που είσαι σήμερα;

Αν γύριζα πίσω στην παιδική μου ηλικία, νομίζω πως το στοιχείο που με έφερε εδώ ήταν η ευαισθησία μου απέναντι στην αδικία και τις ανισότητες του κόσμου μας.

Η μαμά μου συνηθιζε να λέει, όταν ήμουν μικρή, ίσως σκεπτόμενη τις απογοητεύσεις που μπορεί να έπαιρνα αργότερα, “Αυτό το παιδί νομίζει θα αλλάξει τον κόσμο”. Τον κόσμο μπορεί να μην τον άλλαξα, θα πω, αλλά έστω για μια εβδομάδα του χρόνου φέρνω μαζί με τα βιβλιοπωλεία τον κόσμο λίγο πιο πολύ στα μέτρα μου.

Λίγα Λόγια για τη Ντέμη Κουτσοσταμάτη

Η Ντέμη Κουτσοσταμάτη είναι η δημιουργός και διοργανώτρια της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων, μιας πρωτοβουλίας που ξεκίνησε το 2022 με στόχο την ανάδειξη και υποστήριξη των μικρών βιβλιοπωλείων στην Ελλάδα. Η δράση αυτή έχει εξελιχθεί σε θεσμό, με τη συμμετοχή 130 το 2025, τα οποία φιλοξενούν πάνω από 150 εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Η Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων συμβάλλει ενεργά στην προώθηση της φιλαναγνωσίας και της πολιτιστικής ζωής.

Η Ντέμη έχει αφιερώσει τα τελευταία 10 χρόνια στην υποστήριξη και προώθηση των μικρών βιβλιοπωλείων, παρατηρώντας σημαντικές αλλαγές στον κλάδο, όπως την επαναφορά της ενιαίας τιμής βιβλίου και την ανάπτυξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μεταξύ των βιβλιοπωλών. Η θεματική της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων το 2024 ήταν το “ΣΥΝ”, εμπνευσμένη από τις έννοιες της συνεργασίας και της συνδημιουργίας. ​Η φετινή θεματική των εκδηλώσεων της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων “Βιβλιοπωλεία χωρίς Σύνορα” αναδεικνύει το βιβλίο ως μια γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους πέρα από τα γεωγραφικά, πολιτισμικά και κοινωνικά σύνορα.

Τώρα ξέρεις γιατί να ταξιδέψεις με τα παιδιά σου!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου | Δημιουργός Πυγολαμπίδων, με ένα νέο project που έχει αγαπήσει: www.family-escape.gr

Τα ταξίδια με τα παιδιά μπορεί να ακούγονται απαιτητικά. Και πράγματι, είναι. Θέλουν προετοιμασία, φροντίδα και υπομονή. Αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα από τα πιο πολύτιμα δώρα που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας — αλλά και στον εαυτό μας. Γιατί μέσα από τα ταξίδια δεν γνωρίζουμε μόνο τον κόσμο. Γνωρίζουμε καλύτερα και ο ένας τον άλλον.

Ακολουθούν πέντε λόγοι που αξίζει να ταξιδεύεις με τα παιδιά σου — ξανά και ξανά:

1. Οι εμπειρίες χτίζουν τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας

Τα παιδιά μπορεί να μη θυμούνται πάντα τα δώρα που τους κάναμε, αλλά sσίγουρα θυμούνται τη στιγμή που φάγαμε παγωτό μέσα στη βροχή, τον οδηγό που τα έβαλε να τραγουδήσουν στα ισπανικά, το jeep safari στην έρημο.
Οι εμπειρίες “γράφουν” πιο βαθιά στη μνήμη μας από ότι τα αντικείμενα. Και τα ταξίδια είναι γεμάτα από τέτοιες στιγμές.

2. Το παιδί βλέπει τον γονιό αλλιώς — και ο γονιός το παιδί

Μακριά από την καθημερινότητα, τους κανόνες και τις ευθύνες, γινόμαστε και εμείς πιο χαλαροί. Γελάμε περισσότερο. Ξαναθυμόμαστε πως είναι να είμαστε παιδιά. Τα παιδιά μας βλέπουν σε έναν διαφορετικό ρόλο — όχι μόνο ως οργανωτές και φροντιστές, αλλά και ως συνταξιδιώτες. Κι εμείς, τα βλέπουμε να μεγαλώνουν, να παρατηρούν, να ρωτούν, να συνδέονται.

3. Ταξιδεύοντας, καλλιεργείται η κατανόηση και η αποδοχή

Όταν το παιδί βλέπει διαφορετικές κουλτούρες, τρόπους ζωής, γλώσσες και φαγητά, αρχίζει να καταλαβαίνει ότι ο κόσμος δεν είναι μόνο η γειτονιά του. Αναπτύσσει ενσυναίσθηση, παρατηρητικότητα και περιέργεια. Μαθαίνει να μη φοβάται το διαφορετικό, αλλά να το αγκαλιάζει.

4. Είναι μια ευκαιρία για “ποιοτικό” και “πολύ” χρόνο μαζί

Η καθημερινότητα σπάνια μας επιτρέπει να είμαστε παρόντες. Στα ταξίδια όμως, ο χρόνος απλώνεται. Τρώμε μαζί, περπατάμε μαζί, ανακαλύπτουμε μαζί. Μιλάμε. Γελάμε. Κουραζόμαστε. Και κάπως έτσι, χτίζεται ένας διαφορετικός δεσμός.

5. Τα ταξίδια καλλιεργούν δεξιότητες ζωής

Ένα ταξίδι είναι γεμάτο ευκαιρίες για μάθηση: να φτιάξεις μια βαλίτσα, να δεις έναν χάρτη, να προσέξεις τη διαφορά ώρας, να ζητήσεις οδηγίες. Ακόμη και οι πιο απλές καταστάσεις (όπως το να χάσεις το λεωφορείο ή να πιάσει βροχή) μαθαίνουν στο παιδί ευελιξία και προσαρμοστικότητα. Και στον γονιό — υπομονή και χιούμορ 😉

Γι’ αυτό ταξιδεύουμε. Όχι για να δούμε απλώς καινούρια μέρη — αλλά για να ζήσουμε μέσα από αυτά.

Αν και εσύ νιώθεις ότι ήρθε η στιγμή να ταξιδέψετε ως οικογένεια με έναν τρόπο διαφορετικό — με ασφάλεια, φροντίδα και πραγματική σύνδεση — τότε σε προσκαλούμε να γνωρίσεις το Family Escape.

Πρόκειται για ένα νέο πρότζεκτ των Πυγολαμπίδων και του Red Elephant – Dion Tours, αφιερωμένo αποκλειστικά στα οικογενειακά ταξίδια. Μαζί οργανώνουμε εμπειρίες ζωής σε μέρη όπως η Αίγυπτος, το Μπαλί, η Σιγκαπούρη, η Ιαπωνία— ταξίδια που συνδυάζουν πολιτισμό, φύση και ψυχαγωγία για όλες τις ηλικίες.

Επιλέγουμε μακρινούς προορισμούς, που δεν είναι εύκολο να οργανώσει μόνη της μια οικογένεια. Κι αυτό από μόνο του αφαιρεί ένα μεγάλο βάρος. Αλλά η μαγεία δεν σταματά εκεί. Όταν ταξιδεύεις μαζί με άλλες οικογένειες και τα παιδιά γνωρίζουν συνομήλικους φίλους με κοινές εμπειρίες, η εκδρομή αποκτά άλλη διάσταση — γίνεται περιπέτεια, παιχνίδι, κοινότητα.

📍Δες τα επόμενα ταξίδια μας στο www.family-escape.gr και κάνε την πρώτη σου κράτηση — ή απλώς ξεκίνα με το να ονειρεύεσαι. Μπορώ να σου εγγυηθώ, πως τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα! Γιατί αυτό το πρότζεκτ ήταν από τα πιο δυνατά μου όνειρα!

5+1 λόγοι που κάνουν τη δημιουργική γραφή να μοιάζει με το εργαστήριο ενός τρελού επιστήμονα

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Κικίτσα Σταυριανίδου | Οι Βιβλιοσκώληκες

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι συγγραφείς μοιάζουν μονίμως σκεπτικοί, λες και τους απασχολεί η λύση ενός παγκόσμιου μυστηρίου; Μα, φυσικά, γιατί η δημιουργική γραφή είναι σαν το εργαστήριο ενός τρελού επιστήμονα: γεμάτη πειράματα, εκπλήξεις και – το κυριότερο – ποτέ δεν ξέρεις τι απίθανο αποτέλεσμα θα προκύψει!

 

Σας έχω πέντε συν μία αποδείξεις ότι η δημιουργική γραφή είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά και χρήσιμα πράγματα που μπορείτε να κάνετε:

1. Η φαντασία είναι το μαγικό σου φίλτρο.
Ποιος χρειάζεται εργαστηριακό εξοπλισμό όταν μπορεί να δημιουργεί κόσμους μαγικούς, να ταξιδεύει στο κέντρο της γης ή να συνομιλεί με έναν γιγάντιο χιμπατζή που τρώει μόνο παγωτό φράουλα; Με τη δημιουργική γραφή, το μόνο συστατικό που χρειάζεσαι είναι το μυαλό σου – και πίστεψέ με, μπορεί να κάνει θαύματα!

 

2. Λάθη; Κανένα πρόβλημα!
Σε κάθε καλό εργαστήριο, τα λάθη οδηγούν σε μεγάλες ανακαλύψεις. Αν γράψεις κατά λάθος ότι ένας πειρατής έπεσε από τη βάρκα του και προσγειώθηκε σε έναν σωρό από… μαλλί της γριάς, τότε μόλις δημιούργησες κάτι ξεχωριστό. (Και μπράβο σου!)

 

3. Δεν χρειάζεται μπαταρίες ή Wi-Fi.
Ένα μολύβι και ένα κομμάτι χαρτί αρκούν για να φτιάξεις έναν ολόκληρο κόσμο. Δεν θα σου ζητήσει αναβάθμιση, δεν θα κολλήσει, δεν θα ακούσεις ποτέ τη φράση «Δεν υπάρχει χώρος αποθήκευσης»!

 

 

4. Σε κάνει ειδικό στις δικαιολογίες!
Ξέχασες να κάνεις τα μαθήματά σου; Αντί να πεις «Το σκυλί μου τα έφαγε», μπορείς να φτιάξεις μια απίθανη ιστορία για έναν πονηρό εξωγήινο που έκλεψε το τετράδιό σου γιατί πίστευε ότι περιείχε τη λύση για τη σωτηρία του γαλαξία του. (Δεν λέω ότι θα πείσεις τον δάσκαλο, αλλά τουλάχιστον θα γελάσει!)

 

5. Είναι το μυστικό συστατικό της μαγείας!
Όταν γράφεις, γίνεσαι ο επιστήμονας μιας δημιουργικής έκρηξης που κανείς άλλος δεν μπορεί να φτιάξει. Μπορείς να είσαι ένας ήρωας, ένας ντετέκτιβ, ένας δράκος ή ακόμα και το ίδιο το φεγγάρι. Δεν υπάρχουν όρια, και αυτό είναι που κάνει τη δημιουργική γραφή τόσο ξεχωριστή.

 

6. Πίστεψε σε εσένα!
Όσο περισσότερο γράφεις, τόσο πιο πολύ πιστεύεις στον εαυτό σου. Κάθε ιστορία που δημιουργείς είναι ολόδική σου, μοναδική και αποδεικνύει ότι μπορείς να φέρεις στη ζωή ιδέες από το μυαλό σου. Και το καλύτερο; Όσο περισσότερο εξασκείσαι, τόσο πιο σίγουρος νιώθεις για τη δύναμή σου να δημιουργείς και να εκφράζεσαι!

 

 

 

Η δημιουργική γραφή δεν είναι για να βγει το επόμενο αριστούργημα της λογοτεχνίας. Είναι για να αφήσει τα παιδιά να βρουν τη φωνή τους, να γελάσουν και να περάσουν καλά. Αν θέλετε λοιπόν τα παιδιά σας να ακονίσουν το μυαλό τους, να εμπλουτίσουν το λεξιλόγιο τους, να διασκεδάσουν και να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, δώστε τους την ευκαιρία να γράψουν, να δημιουργήσουν και να ζήσουν περιπέτειες που δεν τελειώνουν ποτέ.

 

Και ποιος ξέρει; Ίσως ο επόμενος αγαπημένος σας συγγραφέας να γεννηθεί μέσα από κάποιον που τώρα διαβάζει αυτό το άρθρο.

 

Λίγα Λόγια για την Κική Σταυριανίδου

H Κική Σταυριανίδου (Κικίτσα για τους φίλους) είναι μια φιλόλογος με τεράστια αγάπη για τα βιβλία και τη λογοτεχνία. Τόσο μεγάλη που πριν από δύο χρόνια αποφάσισαε να τη μοιράσει απλόχερα, δημιουργώντας το δικό της Εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής για παιδιά και εφήβους στη Νάουσα Ημαθίας. «Οι Βιβλιοσκώληκες» δημιουργήθηκαν όταν, ούσα 20 χρόνια εκπαιδευτικός, συνειδητοποίησε πόση ανάγκη έχουν τα παιδιά να διοχετεύσουν τη φαντασία τους, να πουν ιστορίες, να επικοινωνήσουν συναισθήματα, να εκφραστούν με λέξεις. Από τότε, λοιπόν, στο πρόγραμμα του Εργαστηρίου έχει ενταχθεί πλήθος δράσεων κατά τις οποίες οι μικροί Βιβλιοσκώληκες έρχονται σε επαφή με πολυάριθμους τίτλους σύγχρονων παιδικών και εφηβικών βιβλίων, παίρνουν έμπνευση και… γράφουν ιστορία!

Επιπλέον, οι Βιβλιοσκώληκες έγιναν μέλη του δικτύου Little Free Library, έχουν την ευθύνη και φροντίζουν τη δική τους Ανταλλακτική Βιβλιοθήκη στην είσοδο του Εργαστηρίου, γεγονός που αύξησε ολοφάνερα και την αναγνωστική τους διάθεση.

Τέλος, ανάμεσά τους μετράμε πάνω από δεκαπέντε διακρίσεις σε πανελλήνιους και πανκύπριους Λογοτεχνικούς Διαγωνισμούς, καθώς και επίδοξους συγγραφείς, οι οποίοι έχουν ξεκινήσει συνεργατικά να γράφουν το δικό τους εικονογραφημένο μυθιστόρημα σε συνέχειες.

Στο Εργαστήρι λειτουργούν πέντε δια ζώσης τμήματα χωρισμένα ανά ηλικία και από φέτος οργανώνονται και δικτυακές συναντήσεις. Για περαιτέρω εκπαιδευτικές δράσεις επισκέπτονται σχολεία, βιβλιοθήκες, αρχαιολογικούς χώρους κ.α.

Περισσότερες πληροφορίες για τους “Βιβλιοσκώληκες” και το έργο τους μπορείτε να βρείτε στον επαγγελματικό τους λογαριασμό στο Instagram και τηλεφωνικά στο 6946424737.

 

 

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Ανθή Ιωαννίδου | Σκηνοθέτρια της παράστασης “με αγάπη, Φράντς”

Το θέατρο για παιδιά είναι ένα μαγικό παράθυρο σε κόσμους γεμάτους φαντασία, περιπέτεια και συναισθήματα. Κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν και η αυλαία ανοίγει, ένας καινούργιος κόσμος ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά τους.

Τα παιδιά βλέποντας την ιστορία που θέλεις να τους αφηγηθείς, μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο λίγο καλύτερα, να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στους ήρωες και να πάρουν δύναμη από αυτούς γιατί το θέατρο έχει μια μαγική δύναμη: να μιλάει τη γλώσσα της παιδικής ψυχής.

Κι αυτό, για ’μένα, είναι το πιο όμορφο κομμάτι του. Το ότι κάθε παράσταση αφήνει κάτι πίσω της. Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, ένα όνειρο. Κι αν καταφέρουμε, έστω και για λίγο, να κάνουμε ένα παιδί να χαμογελάσει, να νιώσει πως το καταλαβαίνουν, να πιστέψει στη μαγεία… τότε έχουμε πετύχει κάτι σπουδαίο.

Τα παιδιά πλάθουν κόσμους φανταστικούς και ταξιδεύουν μέσα σ’ αυτούς. Κόσμους γεμάτους χρώματα, μεγάλα συναισθήματα, τρελές σκανταλιές και ίσως κάποιες μικρές παύσεις για πράγματα που φοβούνται ή που δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Πώς εξηγείς σε ένα παιδί την απώλεια; Τι του λες όταν κάτι ή κάποιος που αγαπά χάνεται από τη ζωή του; Οι μεγάλοι έχουμε τις λέξεις, τις εξηγήσεις, τις θεωρίες μας. Για ένα παιδί, όμως, η απώλεια μοιάζει με ένα ξαφνικό κενό, μια πόρτα που έκλεισε χωρίς προειδοποίηση.

Ακριβώς γι’ αυτό αγαπώ το παιδικό θέατρο. Γιατί έχει τον τρόπο να μιλήσει για τα πιο δύσκολα θέματα, χωρίς να τρομάζει, χωρίς να βαραίνει. Να αγγίζει με τρυφερότητα την καρδιά ενός παιδιού και να του ψιθυρίζει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, πάντα υπάρχει αγάπη, πάντα υπάρχει φως.

Έτσι, το “με αγάπη, Φραντς” έρχεται να μας θυμίσει πως η φαντασία μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που χάνουμε και σε αυτό που κρατάμε μέσα μας για πάντα.

Αυτό δεν είναι το θέατρο στην πιο μαγική του μορφή; Να παίρνει κάτι βαρύ, όπως η απώλεια, και να το μεταμορφώνει σε κάτι φωτεινό, γεμάτο χρώματα, μουσική και κίνηση; Να δείχνει στα παιδιά –και σε εμάς τους μεγάλους– πως η αγάπη δεν εξαφανίζεται, αλλάζει μορφή και μένει πάντα κάπου μέσα μας;

Αν έχεις ένα παιδί που αναρωτιέται, που νιώθει το κενό της απώλειας, το θέατρο μπορεί να είναι ένας υπέροχος τρόπος να του δώσεις μια απάντηση. Μια απάντηση που δεν εξηγεί με λόγια, αλλά με εικόνες, συναισθήματα και τρυφερότητα.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη. Με αγάπη, λοιπόν, Φραντς.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωαννίδου Ανθή

Η Ιωαννίδου Ανθή, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1995, είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού
Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά.
Έχοντας παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Ευδόκιμο Τσολακίδη, Σίμο Κακκάλα,
Στεφανία Γουλιώτη αλλά και σκηνοθεσίας με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, ίδρυσε μαζί με τον
Αλέξη Κότσυφα την δική τους θεατρική ομάδα, τους Blackbird.

Το 2022 ανέβηκε η πρώτη τους επαγγελματική δουλειά “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” που παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο αλλά και σε σχολεία. Ακολούθησε η δεύτερη παιδική παραγωγή της ομάδας “Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;’ του Μάνου Κοντολέων. Το 2024 σκηνοθέτησε την βραδινή παραγωγή της ομάδας “Παίξε Υπεύθυνα’’.

Φέτος τη συναντάμε στην παράσταση “με αγάπη, Φραντς” όπου υπογράφει την σκηνοθεσία. Μαζί με την Ειρήνη Ιωαννίδου, οργανώνουν δράσεις κι εργαστήρια για παιδιά σε πολυχώρους της Θεσσαλονίκης, με μουσικοκινητικά παιχνίδια, αφήγηση παραμυθιών αλλά και θεατρικό παιχνίδι. 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση “με αγάπη, Φραντς”

Η θρυλική ιστορία των “επιστολών μιας κούκλας” ζωντανεύει στη σκηνή από την θεατρική ομάδα Blackbird, για μόλις 3 Κυριακές του Φεβρουαρίου στο θέατρο Σοφούλη. Μία μοναδική παιδική παράσταση με live video art, πρωτότυπη μουσική και χορογραφίες! Μία όμορφη ιστορία για το πώς ένα παιδί έρχεται αντιμέτωπο με την απώλεια, πόσο χώρο έχει η φαντασία στον κόσμο που ζούμε αλλά και ένα μαγικό ταξίδι για την πραγματική φιλία και την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Περισσότερα εδώ. 

Όταν η αρχαιότητα γίνεται παιχνιδάκι και μας αφορά όλους!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Έχει βρει τον “μαγικό” τρόπο να κάνει την αρχαιολογία να μοιάζει παιχνιδάκι. Ο Θεόδωρος Παπακώστας είναι αρχαιολόγος και πλέον ευρέως γνωστός ως archaeostoryteller, αφού μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram έχει καταφέρει να κάνει χιλιάδες ανθρώπους να αγαπήσουν την Ιστορία και δη την αρχαιότητα. Μέσα από τις χιουμοριστικές “αρχαιοϊστορίες” στο account του, τα απολαυστικά βιβλία του («Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Αρχαιολογία αγάπη μου… έλα πάρε με από δω», «Παιδιά, χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Η αρχαιότητα είναι παιχνιδάκι») και το άκρως ενδιαφέρον podcast του, φέρνει μικρούς και μεγάλους σε επαφή με το πλούσιο παρελθόν μας.

Ο Θεόδωρος Παπακώστας μάς εξηγεί γιατί η αρχαιολογία μπορεί να γίνει το σκαλί για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, αν μπει στη ζωή μας με τον κατάλληλο τρόπο. 

 

Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπακώστα στις Πυγολαμπίδες

Τι ονειρευόσασταν να γίνετε όταν ήσασταν μικρός και πώς τελικά οδηγηθήκατε στην αρχαιολογία; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που σας έστρεψε προς αυτήν την επιστήμη;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το ανθρώπινο παρελθόν. Μου εξίταρε τη φαντασία το πως μπορεί να ζούσαν άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια, τι να συνέβη, τι να σημαίνει κάθε εύρημα που βγαίνει από το χώμα. Η αγάπη μου δεν πυροδοτήθηκε από ένα αποκλειστικό γεγονός, αλλά από τη συνήθεια της μητέρας μου να επισκεπτόμαστε κάθε αρχαιολογικό χώρο και σημείο πολιτισμού στα ταξίδια μας.

 

Πώς έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει, ίσως, οι γνώσεις σας για την αρχαιολογία την καθημερινή σας ζωή και τις σχέσεις σας με τους άλλους;

Η αρχαιολογία μας βοηθάει να καταλάβουμε την ανθρωπότητα στο σύνολό της, επομένως θεωρώ ότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να αποκτήσω καλύτερη ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους. Πάντα αναφέρομαι στην πλευρά της αρχαιολογίας που μελετά τις ζωές των ανθρώπων, και όχι απλώς τις μεγάλες μάχες και τα λαμπρά κτίρια. Και αυτά χρειάζονται, αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε αυτά… 

 

Γιατί η Ιστορία παραδοσιακά θεωρείται ένα από τα πιο βαρετά σχολικά μαθήματα και πώς θα μπορούσε να αλλάξει ιδανικά ο τρόπος που διδάσκεται, ώστε να υποστηρίζει επαρκώς τη σύνδεση των παιδιών με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό; 

Κατά τη γνώμη μου η Ιστορία θεωρείται βαρετό μάθημα γιατί διδάσκεται με πάρα πολλή λεπτομέρεια από πολύ μικρή ηλικία, προσπαθώντας να βάλουμε τα παιδιά να αποστηθίσουν πάρα πολλές χρονολογίες και γεγονότα. Επίσης, δυστυχώς, ξεκινάμε την Ιστορία λανθασμένα μέσω Μυθολογίας και μετά περνάμε στα πραγματικά γεγονότα. Τα πραγματικά γεγονότα παρουσιάζονται στεγνά και καταλήγει κάθε άνθρωπος να διαλέγει να κρατήσει μόνο τη Μυθολογία ως αγαπημένο κομμάτι. Είναι, όμως, άδικο για την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά μας.

 

Η αρχαιολογία συνδέεται με το παρελθόν, αλλά σίγουρα διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον. Πώς βλέπετε αυτή τη συμβολή της και ποιο θεωρείτε το πιο σύγχρονο μάθημα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή;

Η αρχαιολογία δείχνει την πραγματική ανθρωπότητα. Όταν καταλάβουμε καλύτερα τους ανθρώπους στο σύνολο, τις κοινωνίες μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε και τους λόγους πίσω από αυτό, υπάρχει η ελπίδα να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να χτίσουμε μια λίγο καλύτερη κοινωνία.

 

Έχετε συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Ελλάδα και τη Βρετανία, ενώ έχετε εργαστεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Κιλκίς. Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο συναίσθημα που νιώσατε κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής; Μπορείτε να μοιραστείτε μία εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη;

Η πιο γλυκιά στιγμή ήταν όταν στις ανασκαφές μου στα Καλίνδοια Χαλκιδικής, βρέθηκε το σπασμένο κεφάλι ενός μαρμάρινου αγάλματος μετά από 80 χρόνια. Το σώμα του αγάλματος είχε βρεθεί από τους πρόσφυγες που είχαν έρθει στην περιοχή, και εκτίθετο στην πλατεία του χωριού, μέχρι που το πήρε η αρχαιολογική υπηρεσία, για να το βάλει στο μουσείο. Δεκαετίες αργότερα, το κεφάλι του βρέθηκε μέσα στο χώμα.

 

Η επικοινωνία της αρχαιογνωσίας στα social media έχει διαφορετικές απαιτήσεις από την παραδοσιακή έρευνα. Ποια ήταν η αρχική σας πρόθεση όταν πρωτοξεκίνησε το account του @archaeostoryteller στο Instagram και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε, ανοίγοντας αυτό το νέο «παράθυρο» στην αρχαιολογία για το ευρύ κοινό;

Όταν ξεκίνησα την επικοινωνία της αρχαιογνωσίας μέσω κοινωνικών δικτύων, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να χωρέσει η αρχαιογνωσία εκεί. Κάποια χρόνια μετά και με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στα προφίλ μου, διαψευστήκαμε όλοι γιατί το αρχαιόφιλο κοινό όντως υπάρχει, τελικά, εκεί έξω. Στα κοινωνικά δίκτυα δεν μπορεί να μπει η ίδια η επιστήμη, αλλά μπορεί κάλλιστα να μπει η επικοινωνία της και να λειτουργεί ως φάρος, που θα φέρει πολλούς στο λιμάνι της επιστήμης. 

 

Ποια είναι τα συνήθη σχόλια που λαμβάνετε από ακροατές σχετικά με το podcast σας και ποια η πιο ενδιαφέρουσα αντίδραση ή ερώτηση;

Το πιο σύνηθες και προσωπικά αγαπημένο σχόλιο είναι: “Νόμιζα πως δεν με αφορά ή δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αρχαιολογία, αλλά πλέον έχω αλλάξει γνώμη.”

 

Πώς ισορροπείτε με τόση μαεστρία στα βιβλία σας μεταξύ χιούμορ και γνώσης; Υπήρχε κάποια στιγμή που χρειάστηκε να θυσιάσετε την «ακρίβεια» για χάρη της αφήγησης; Αν ναι, πώς το διαχειριστήκατε;

Δεν θυσιάζεται ποτέ η ακρίβεια. Θυσιάζεται η πληθώρα της πληροφορίας. Πάντα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία να πει κάποιος ειδικός. Εκεί είναι το τρικ: να ξέρεις να διαλέγεις αυτή τη μικρή πληροφορία, που θα είναι πιο εύληπτη και ευχάριστη από το ευρύ κοινό. Αν κάποιος θέλει, και είναι ευχής έργον, μπορεί πάντα να βρει τα βιβλία και τα επιστημονικά συγγράμματα, για να φτάσει στην πιο βαθιά πληροφορία. Αλλά δεν χρειάζονται, ούτε απαιτούν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο όγκο πληροφοριών. Επομένως, στα κοινωνικά δίκτυα φτάνει το απόσταγμα της πληροφορίας μαζί με μια δόση χιούμορ ενίοτε, για να την κάνει πιο εύληπτη. 

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο δραστηριοτήτων «Η Αρχαιότητα είναι Παιχνιδάκι». Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μάθατε για τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αρχαιολογία και ποιος ο αρχικός στόχος συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Το έχουν λύσει και παιδιά προσχολικής ηλικίας με τη συνδρομή γονέων, αλλά και ενήλικες που απλώς ήθελαν να διασκεδάσουν. Σκοπός του βιβλίου είναι να δείξει αυτό ακριβώς: ότι η αρχαιότητα είναι κάτι απολαυστικό, που μας αφορά όλους.

 

Αν μπορούσατε να διαγράψετε ένα αρχαιολογικό στερεότυπο από τη συλλογική συνείδηση, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ότι ο αρχαίος κόσμος ήταν μόνο λευκά μάρμαρα και σπουδαίοι φιλόσοφοι. Θα ήθελα να μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο αρχαίος κόσμος δεν ήταν ούτε τέλειος, ούτε φρικτός, αλλά ένας κόσμος, μια κοινωνία, που όπως και σήμερα, είχε και τον ήρωα, και τον φιλόσοφο, και τον τεμπέλη, και τον κακό, και τον φοβισμένο, τον βαριεστημένο, τον δημιουργικό, τον τολμηρό, τον αγχωμένο, τον ελπιδοφόρο… Τα πάντα όλα!

 

Τι πιστεύετε ότι θα σκεφτούν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι για την εποχή μας; Τι θα τους εντυπωσιάσει ή θα τους ξαφνιάσει;

Θα είναι ακόμη μια κοινωνία… Η ανθρωπότητα έχει ζήσει ΠΟΛΥ ΧΕΙΡOΤΕΡΑ, επομένως η αίσθηση πως εμείς ζούμε τραγικές στιγμές είναι δική μας αντίληψη. 

 

Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Έχετε σκεφτεί να την αξιοποιήσετε για να αναδείξετε την αρχαιολογία;

Φυσικά και είναι σίγουρο ότι θα γίνει, και μάλιστα σύντομα. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που θα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε και αυτό. 

 

Υπάρχει κάτι που θα προτείνατε στις τοπικές κοινότητες ή τους δήμους για την ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς τους, ώστε να γίνει πιο προσιτή και ενδιαφέρουσα; Αν είχατε τη δυνατότητα να προτείνετε μία δράση σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας που να συνδέει παιδιά, γονείς και αρχαιογνωσία, ποια θα ήταν αυτή;

Θα οργάνωνα ξεναγήσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις και εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό. Η ενημέρωση και η πληροφορία είναι δύναμη! 

 

Πώς μπορούν οι γονείς να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν την ιστορία, ειδικά σε μια εποχή γεμάτη τεχνολογικές αποσπάσεις; Πώς μπορούν να ενσωματώσουν την αρχαιολογία σε απλές καθημερινές στιγμές;

Με το να την αγαπήσουν οι ίδιοι. Να την εξερευνήσουν, να την ανακαλύψουν και να την απολαμβάνουν… Τα παιδιά «πιθηκίζουν». Είμαστε μιμητικά όντα οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας να αγαπούν κάτι, για το οποίο εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε. Όταν βάλουμε τον ενήλικο πληθυσμό πλήρως στον κύκλο της αρχαιογνωσίας, θα μπορέσουμε να εντάξουμε και τα παιδιά. 

Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες “φιλικές προς την οικογένεια” αρχαιολογικές τοποθεσίες ανά την Ελλάδα που θα προτείνατε προς επίσκεψη;

Είναι πολλά τα μουσεία που αξίζουν. Στην Αθήνα από μουσεία θα πρότεινα το Μουσείο Ακρόπολης, το Εθνικό αρχαιολογικό, το Κυκλαδικής Τέχνης, από αρχαιολογικούς χώρους τη Βραυρώνα και την Αρχαία Αγορά, στη Θεσσαλονίκη το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αρχαία αγορά με το υπόγειο μουσείο της. Σε όλη την Ελλάδα παντού κοντά μας υπάρχει κάποιος μαγικός χώρος: Ολυμπία, Δελφοί, Κνωσσός, ναοί, κάστρα και μουσεία παντού! Φυσικά, να πούμε ότι μια προετοιμασία από πριν του τι πρόκειται να δούμε βοηθάει, ή ακόμη καλύτερα, η επένδυση του να πάρουμε έναν ξεναγό μαζί μας θα μπορούσε να απογειώσει την εμπειρία.

 

Ποιο είναι το επόμενο project που αναμένουμε από εσάς; Έχετε ήδη κάποιους μελλοντικούς στόχους στο μυαλό σας;

Έρχεται η τρίτη σειρά ντοκιμαντέρ μου (μετά τα ΣΩΣΜΕΝΑ στην Cosmote History και στο ΕRTFLIX και το POP ARCHAEOLOGY στο YouTube) που θα σας συγκλονίσει (το πιστεύω) και έρχεται και το 5ο βιβλίο μου πλέον, που θα βγαίνει εκτός ελληνικών συνόρων!

 

Η υστεροφημία ήταν στην αρχαιότητα το αποκορύφωμα της καταξίωσης ενός ανθρώπου. Αλήθεια, είναι κάτι που σας απασχολεί και αν, ναι, τι θα επιθυμούσατε να αφήσετε πίσω σας για τις επόμενες γενιές;

Η σκέψη και μόνο ότι βοήθησα να ανακαλύψει και να αγαπήσει περισσότερος κόσμος την επιστήμη, είναι η καλύτερη ηθική ανταμοιβή για μένα. Με κάνει να νιώθω ευτυχισμένος!

Muzike: επιστρέφει ανανεωμένο με performances χορού για όλη την οικογένεια!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Συνέντευξη στις Πυγολαμπίδες

Μετά από τρία σχεδόν χρόνια απουσίας, το muzike επιστρέφει ανανεωμένο και συστήνει στο κοινό της Θεσσαλονίκης το νέο project ‘dance editions’, με performances σύγχρονου χορού!

Κάθε μήνα, σε διαφορετικό κάθε φορά χώρο, θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν/μία χορευτή/τρια ή χορογράφο.

Συνιμιλήσαμε με τη Λένα και τη Σάρα για να μάθουμε τη διαδρομή τους, αλλά και τα νέα τους σχέδια!

 

 

Ποια ήταν η αρχική έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του muzike. family concepts και πώς εξελίχθηκε στο σημερινό του format; 

ΛΕΝΑ: Η αρχική έμπνευση προήλθε όταν μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε μια συναυλία επειδή είχα μαζί το έξι μηνών μωρό μου, με την αιτιολογία ότι αν έκλαιγε, θα ενοχλούσε το υπόλοιπο κοινό.

Ήταν η ανάγκη μου να συνεχίσω να παρακολουθώ συναυλίες που με αφορούν και ταυτόχρονα μου επιτρέπουν να έχω μαζί το παιδί μου χωρίς να χρειάζεται να το αφήσω κάπου. Στη συνέχεια άρχισα να συνειδητοποιώ τις ελλείψεις που υπάρχουν γενικότερα σε εκδηλώσεις για γονείς με παιδιά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Έτσι θέλησα να δημιουργήσω η ίδια αυτές τις εκδηλώσεις για εμένα και για όλους τους γονείς που έχουν την ίδια ανάγκη. Ξεκίνησε με συναυλίες αλλά στόχος ήταν να υπάρξουν και άλλες θεματικές. 

 

Πώς αποφασίσατε να εισαγάγετε τις χορευτικές παραστάσεις (dance editions) στο πρόγραμμα του muzike; Ποια ανάγκη θέλετε να καλύψετε με αυτή την νέα ενότητα;

ΛΕΝΑ: Προέκυψε λόγω της ιδιότητάς μου ως χορεύτριας. Ο χορός και ειδικά ο σύγχρονος χορός είναι μια τέχνη με την οποία αρκετά παιδιά δεν έχουν έρθει σε επαφή. Υπάρχουν πρωινές παραστάσεις θεάτρου για παιδιά αλλά όχι σύγχρονου χορού. Θέλω ο κόσμος να γνωρίσει το χορό και τους ανθρώπους του. Θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί στον ίδιο χώρο με σπουδαίους χορευτές/τριες και να χορέψουν για εκείνο.

ΣΑΡΑ: Από την αρχή υπήρχε η σκέψη να διοργανώσουμε και άλλες δράσεις πέρα από τις συναυλίες και συγκεκριμένα εκδηλώσεις γύρω από το σύγχρονο χορό. Αν δεν ερχόταν η πανδημία, σίγουρα θα τις είχαμε υλοποιήσει πολύ πιο νωρίς.

Ο χορός και η μουσική είναι για μένα στην ίδια κατηγορία. Υπάρχει μουσική που θέλει την προσοχή σου χωρίς να δημιουργείται η ανάγκη για κίνηση. Σε άλλες περιπτώσεις η μουσική ενεργοποιεί κάτι μέσα μας και αυτό θέλουμε να το εκφράσουμε με χορό. Δεν είμαι επαγγελματίας χορεύτρια, οπότε ο χορός είναι για μένα αυθόρμητος τρόπος έκφρασης.

Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, θα δούμε ότι ξεκινούν πολύ εύκολα το χορό στο άκουσμα της μουσικής. Αυτό, προσωπικά, μου θυμίζει την ανάγκη που έχει το σώμα μας να κινηθεί, να χορέψει. Οπότε πιστεύω ότι τα dance editions είναι μια ευκαιρία για ενήλικες και παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνατότητες έκφρασης μέσω του χορού με έναν πολύ ωραίο και συλλογικό τρόπο.

 

Σε ποιες προκλήσεις ανταποκρίνεται το muzike σε σχέση με την εξοικείωση της τέχνης στην οικογένεια και τις διαφορετικές ηλικίες;

ΛΕΝΑ: Σε αυτό το σημείο, συνεργαστήκαμε με τη Σόνια Ντόβα. Με τη Σόνια, η οποία είναι υπεύθυνη σχεδιασμού διευρυμένου χορογραφικού χώρου, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη γίνεται προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα για κάθε ηλικία.

Ο χώρος σχεδιάζεται κάθε φορά διαφορετικά, με πολύ προσοχή και φροντίδα έτσι ώστε να ενθαρρύνει τη ασφαλή συμμετοχή τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, μέσα από δραστηριότητες και εμπειρίες που προάγουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την ενεργή συμμετοχή. Για αυτό το σκοπό, θα υπάρχουν δύο performances κάθε φορά.

Η πρώτη θα είναι στις 11.00 πμ και θα απευθύνεται σε φροντιστές μαζί με παιδιά μέχρι 10 ετών και η επόμενη θα είναι στις 13:00 για παιδιά άνω των 11 ετών παρέα με τους γονείς τους ή και χωρίς αυτούς. Ενθαρρύνουμε να έρθουν μαζί γιατί θα είναι μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία να συνυπάρξουν σε κάτι που αφορά και τους δύο.

Μάλιστα θα υπάρχει και μία δράση κάθε φορά που θα καλεί τους θεατές αν το επιθυμούν, να διαδράσουν με την χορεύτρια/τη και να γίνουν συμμετέχουσες/οντες στη δημιουργία χώρου και κίνησης. Η προσέγγιση αυτή ανταποκρίνεται στην πρόκληση της εξοικείωσης της τέχνης στην οικογένεια, προσφέροντας διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής και προσαρμογής στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα κάθε ηλικιακής ομάδας.

 

Πώς εξασφαλίζετε ότι οι παραστάσεις σας είναι προσβάσιμες και διασκεδαστικές τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικο κοινό;

ΛΕΝΑ: Χρησιμοποιήσαμε μεθοδολογία που ακολουθείται στο σχεδιασμό του χορογραφικού χώρου και της κινητικής διάδρασης η οποία εφαρμόζει αλληλεπίδραση και συμπερίληψη. Ο σχεδιασμός αυτός προσφέρει προσαρμογές και λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές αισθητηριακές και κινητικές ανάγκες του κοινού.

Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όπως τους ενήλικες και τους ενήλικες σαν τα παιδιά, δημιουργώντας ένα χώρο όπου όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και να αλληλεπιδράσουν με την τέχνη με τον δικό τους τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, καλλιεργούμε μια ατμόσφαιρα ισοτιμίας και παιχνιδιού, όπου η δημιουργικότητα και η φαντασία δεν γνωρίζουν ηλικιακά όρια.

ΣΑΡΑ: Με το χορό και τη μουσική έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες τέχνες. Δεν βασιζόμαστε στο λόγο, που το λεξιλόγιο και η γλωσσολογική κατανόηση έχουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μωρά, μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ανεξάρτητα με την ηλικία, τη γνώση και τις γλωσσικές ικανότητες του καθενός μας, μπορούμε να νιώσουμε τη μουσική, να δούμε την κίνηση και να αφεθούμε ανεμπόδιστα στα συναισθήματά μας.

 

Τι προσφέρει ο σύγχρονος χορός στα παιδιά και τους/τις φροντιστές/ριες που δεν μπορούν να βρουν σε άλλες μορφές τέχνης, όπως η μουσική ή το θέατρο;

ΛΕΝΑ: Η φυσικότητα της κίνησης που υπάρχει σε όλες μας τις εκφράσεις, επιτρέπει στους θεατές να απελευθερώσουν συναισθήματα. Συχνά ντρεπόμαστε με το χορό και νιώθουμε άβολα ειδικά όταν καλούμαστε να χορέψουμε. Τα παιδιά επίσης πολλές φορές νιώθουν αμήχανα όταν βλέπουν τους γονείς τους να χορεύουν, όταν είναι να χορέψουν μπροστά τους ή όταν είναι να χορέψουν μαζί. Εμείς θέλουμε να χορέψουν παρέα οι γονείς με τα παιδιά.

Έτσι, στο τελευταίο μέρος της performance, ο κάθε χορευτής και χορεύτρια καλεί το κοινό να χορέψει, αν το επιθυμεί, με τις οδηγίες και τη συμβολή του/της. Όταν χορεύουμε ενεργοποιούνται νευρώνες που ενισχύουν τη συνδεση και την ασφάλεια. Πλέον γνωρίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Έστω και λίγο, να αυτοσχεδιάσουμε χορεύοντας με δυό ή τρεις ανθρώπους μαζί, είναι εκπληκτικό το τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας.

Τους συμπαθούμε περισσότερο, τους εμπιστευόμαστε περισσότερο, συνδεόμαστε περισσότερο και θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο. 

 

Ποιος είναι ο ρόλος της αλληλεπίδρασης και της συμμετοχής στις εκδηλώσεις του muzike; Τι αντίδραση βλέπετε από τα παιδιά και τους ενήλικες σε αυτές τις διαδραστικές στιγμές;

ΛΕΝΑ: Μέχρι τώρα είχαμε διοργανώσει συναυλίες. Εκεί βλέπαμε ήρεμα, συγκινημένα και χαρούμενα βλέμματα ενηλίκων επειδή συνυπήρχαν με τα μωρά τους και με τα μεγαλύτερα παιδιά τους, σε συναυλίες που θα πήγαιναν και μόνοι να παρακολουθήσουν. 

ΣΑΡΑ: Σε αρκετές συναυλίες μας υπήρχαν στιγμές που οι φροντιστές μαζί με τα παιδιά τους έπαιρναν την πρωτοβουλία και ξεκινούσαν να χορεύουν. Γενικότερα είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που αφήνει το κοινό να εκφραστεί και να αλληλεπιδράσει άνετα με τους καλλιτέχνες.

 

Πώς επιλέγετε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στα dance editions; Τι κριτήρια θέτετε ώστε να διασφαλίσετε ότι οι παραστάσεις είναι κατάλληλες για το κοινό σας;

ΛΕΝΑ: Το σημαντικότερο είναι το να είναι ανοιχτοί στο να πάρουν οδηγίες σχετικές με το πώς συμπεριφερόμαστε με σεβασμό και ευγένεια σε καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν με τα παιδιά. Το δεύτερο κριτήριο είναι να αυτοσχεδιάζουν με διάθεση να παίξουν και να χαρούν. Και τέλος, η αύρα και το στυλ τους ως χορεύτριες/ες.

 

Η επιλογή των χώρων είναι επίσης μία σημαντική πτυχή του muzike. Πείτε μας λίγα λόγια για τους χώρους που επιλέγετε για το dance editions. 

ΛΕΝΑ: Επιλέγουμε χώρους που εκτιμάμε, σε μια προσπάθεια να ενώσουμε studios και σχολές χορού που πιστεύουμε στη δουλειά τους και θα προτείναμε σε όσους και όσες θέλουν να ασχοληθούν είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά, με αυτού του είδους την τέχνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους αυτών των χώρων για την στήριξή τους και τη συνεργασία μας.

 

Τι ελπίζετε να επιτύχετε με το muzike στο μέλλον;

ΛΕΝΑ: Να καλλιεργήσουμε την αισθητική παιδεία και έκφραση των παιδιών αλλά και να προσφέρουμε στους εφήβους και στους γονείς τους παραστάσεις που μπορούν να απολαύσουν απο προσεκτικά επιλεγμένους χορευτές. Θέλουμε το κοινό της Θεσσαλονίκης να γνωρίσει, να αγαπήσει και να κατανοήσει τη σπουδαιότητα της τέχνης του χορού.

ΣΑΡΑ: Εκτός από τις συναυλίες και τα dance editions θα θέλαμε να εμπλουτίσουμε και άλλο το πρόγραμμα του muzike. Βεβαίως αυτό έχει να κάνει με μια οικονομική σταθερότητα που κατακτούμε δύσκολα στον τομέα του πολιτισμού. Ελπίζω το κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά και οι τοπικοί και κρατικοί φορείς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τη σημαντικότητα που έχουν τέτοια είδη εκδηλώσεων και να τα υποστηρίξουν. Είτε το ίδιο το κοινό με την παρουσία του, είτε με περισσότερα κονδύλια από την πλευρά των θεσμών.

 

Επικοινωνία:

6946 854375, muzike.thessaloniki@gmail.com

muzike website

muzike facebook

muzike dance edition #1: Martha Pasakopoulou

Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου η Μάρθα Πασακοπούλου εγκαινιάζει την καινούργια ενότητα του muzike με το dance edition#1 στο Studio ΚΙΝΟΥΜΕ, με δύο performances για όλη την οικογένεια. Στις 11.00 το muzike υποδέχεται οικογένειες με παιδιά έως 11 ετών και στις 13.00 οικογένειες με παιδιά από 11 ετών και πάνω.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Lemon Skates, μια κοινότητα σε κίνηση

Πυγολαμπίδες

Μια ομάδα νέων από την Καστοριά, με εμπνευστή τον Δημήτρη Νατσούλη, έχει φέρει τα πάνω κάτω στη νεανική κοινότητα, όχι μόνο της Καστοριάς αλλά και των νέων που τους παρακολουθούν από μακριά και εμπνέονται. Με τη ζωντάνια της και τις ανατρεπτικές και ουσιαστικές της δράσεις, έχει συγκινήσει και τους “μεγάλους” που βλέπουν τα παιδιά τους να βρίσκουν νόημα και κέφι.

Συναντήσαμε τον Δημήτρη από κοντά, μοιραστήκαμε τον ενθουσιασμό μας για το πώς φανταζόμαστε τις πόλεις που σχεδιάζονται από τους νέους και κάναμε μαζί πολλά και ωραία σχέδια.

 

Μία συνέντευξη στη Σόνια Λαζαρίδου

Δημήτρη, σε ευχαριστούμε πολύ που βρίσκεις τον χρόνο να μας συναντήσεις και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και ξεκινώντας, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε πότε ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με το skate και ποια ήταν η αφορμή για αυτό;

Εμείς ευχαριστούμε για το ειλικρινές ενδιαφέρον και την στήριξη που δείχνετε τόσο καιρό στην εθελοντική και ανιδιοτελή μας προσπάθεια. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η σύνδεση προέκυψε μέσα από μια γυναίκα που αγαπάμε πολύ και οι δύο και δεν είναι άλλη από την Μαρία Παπαλαμπροπούλου. Η πρώτη μου επαφή με το skate ήταν το 2008. Ήμασταν ακόμη δημοτικό όταν ένας φίλος από τη γειτονιά είχε πάρει την πρώτη του σανίδα, μου έδωσε να δοκιμάσω, κόλλησα και δεν άργησα να πάρω τη δική μου. Δεν ήθελε και πολύ, μετά από λίγο καιρό η περιοχή που έμενα είχε γεμίσει με σκεϊτάδες.

 

Και πώς δημιουργήθηκε η κοινότητα Lemon; Ποια ανάγκη ήρθε να καλύψει;

Η κοινότητα της Lemon δημιουργήθηκε μετά από πολλά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2021. Θα μου επιτρέψεις να κάνω μία σύντομη αναδρομή. Η Καστοριά έχει skate ιστορία και αυτή κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε δεν υπήρχαν υποδομές. Το μόνο που υπήρχε ήταν diy κατασκευές, αλλά και οι κατασκευές που είχε φτιάξει τότε ο Μίλτος Αντωνιάδης με το κατάστημα Volt, ένα ιστορικό μαγαζί που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην τοπική skate σκηνή.

Να φανταστείς, εκείνη την εποχή στην Καστοριά υπήρχαν 5 skateshops! Η πόλη ήταν κυριολεκτικά γεμάτη με πατίνια, ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ένα πάρκο, έφερνε χρόνο με τον χρόνο μία πτώση σε όλο αυτό. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε ακριβώς για να μη σβήσει τελείως η φλόγα από την περιοχή και ένας από τους στόχους μας ήταν να ξαναζήσουμε στιγμές από εκείνη την τρελή εποχή. Μετά από τόσες θυσίες και τόση δουλειά, πιστεύουμε ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην πόλη.

 

Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για τη δημιουργία του πάρκου;

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι για το Skatepark της Χλόης είναι ότι άργησε να κατασκευαστεί. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2015. Αυτό το κύμα που επικρατούσε μέχρι και το 2010-11 δεν υπήρχε πια, ωστόσο έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και την αναζωπύρωση της σκηνής.

Λειτούργησε πολύ βοηθητικά, παρά τις ελλείψεις που είχε. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε σαν κοινότητα ήταν να φτιάξουμε όλες εκείνες τις κατασκευές που ήταν απαραίτητες, ώστε και να εξελιχθούμε, αλλά και ο χώρος να αποκτήσει ένα νέο ενδιαφέρον. Κατευθείαν ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε και έτσι στο πάρκο υπάρχει πολύ έντονα το diy στοιχείο. Έχει διαμορφωθεί ένα μέρος έτσι, ώστε όταν πηγαίνουμε να τις τοποθετούμε και όταν φεύγουμε να παραμένουν φυλαγμένες.

Παράλληλα, έγιναν πάρα πολλές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και το μέρος πια έχει μετατραπεί σε έναν ελεύθερο χώρο έκφρασης, συμπερίληψης και δημιουργίας. Είναι ένας χώρος στον οποίο έχουν πραγματοποιηθεί πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις, έχουν γραφτεί τραγούδια, έχουν γυριστεί videoclips. Είναι ένα μέρος στο οποίο καλλιεργείται μία κουλτούρα ενότητας, ισότητας, συνεργασίας και ελεύθερης έκφρασης χωρίς διακρίσεις.

 

Περίμενες αυτή την εξέλιξη όταν ξεκινούσε το Lemon Skates;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Από την αρχή βαδίζαμε με σταθερά, συλλογικά βήματα και με ενωτικό κλίμα. Επίσης, όσα άτομα μας προσέγγιζαν, έβλεπαν εξ’ αρχής ότι όλο αυτό δεν είναι ένα κλειστό club, αλλά μια μεγάλη ανοιχτή, ζεστή και φιλική «οικογένεια», στην οποία υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Νομίζω ότι αυτοί οι παράγοντες ήταν οι πιο σημαντικοί αναφορικά με την γρήγορη ανάπτυξη που είχε η κοινότητα και χάρη σε αυτά τα στοιχεία η αγκαλιά που δεχόμαστε από την κοινωνία της Καστοριάς είναι τόσο δυνατή. Πάντα κάναμε όνειρα και ποτέ δεν σταματήσαμε να τα κυνηγάμε.

Κωνσταντίνε, πες μας λίγα λόγια για εσένα. Πότε γνώρισες τα παιδιά από το Lemon; Πως ήταν οι πρώτες στιγμές και πως βλέπεις τα πράγματα «σήμερα».

Εγώ ως καλλιτέχνης και ως φοιτητής στην πόλη της Καστοριάς βρισκόμουν σε μία ακατάπαυστη αναζήτηση μίας κοινότητας όπως αυτή της Lemon.

Την πρώτη επαφή με τα παιδιά από τη Lemon την απέκτησα περίπου τον Μάρτιο του 2022, αν δε με απατά η μνήμη μου. Από τη πρώτη στιγμή κιόλας φάνηκαν τα κοινά μας σημεία, σκέψεις και ανησυχίες για την δημιουργία μιας ισχυρής κοινότητας με πρωτοποριακές βλέψεις για το μέλλον των extreme sports (συμπεριλαμβάνοντας κάθε είδος extreme sport χωρίς καμία εξαίρεση), καθώς και καλλιτεχνικών ενεργειών.

Μέσα από πολύωρες συζητήσεις και συναντήσεις επισφραγίσαμε πως το όραμα ήταν, είναι και θα είναι κοινό. Από τότε μέχρι και σήμερα η κοινότητα και οικογένεια της Lemon δεν έχει πάψει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται τόσο συλλογικά όσο και πνευματικά με ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα να είναι αυτό της ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το τι είναι να είσαι σύνολο μιας κοινότητας και πως είναι να είσαι ένα μέλος της Lemon.

 

 

Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. 30 Οκτωβρίου. «Γεννάνε όνειρα οι δρόμοι» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Τι θυμάστε από εκείνη την μέρα;

Κωνσταντίνος: Δεν γίνεται αυτή η εμπειρία να ξεχαστεί με κανένα τρόπο. Ήταν συγκινητικό τουλάχιστον όλο αυτό που ζήσαμε και οριακά απίστευτο. Ήταν ξεκάθαρα η απόδειξη και το πάντρεμα πως κάθε άνθρωπος, μπορεί να συνδεθεί και οι γνώσεις να μεταλαμπαδευτούν.

Η απόδειξη πως το κάθε extreme sport μπορεί να σε πάει παντού. Να λειτουργεί ως μέσο, να μην έχει όρια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η εξιλέωση κάθε αθλητή/τριας και καλλιτέχνη/-τέχνιδας. Συνειδητοποιήσαμε ακόμη περισσότερο τον αντίκτυπο που αφήνουν οι συλλογικές πράξεις ενός συνόλου ανθρώπων απέναντι σε κάθε ηλικία και το αποτύπωμα που αφήνουν στη κοινωνία.

 

Δημήτρης: Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος, δεν γίνεται να ξεχαστεί εκείνη η ημέρα. Ήταν μία ημέρα που έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μας και η σημαντικότερη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία μας. Σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, αλλά και με το Εργαστήριο Κοινωνικών και Μεταναστευτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αναλύσαμε το εγχείρημα και γιορτάσαμε με τον πιο συγκινητικό τρόπο τα δεύτερα γενέθλιά μας.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία στιγμή. Υπήρχαν άνθρωποι που έκλαιγαν από την συγκίνηση. Αν έπρεπε να πω κάτι, είναι το ότι αποδείχθηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι απλώς ενωμένη, αλλά είναι σαν να έχει δημιουργηθεί ένας κοινός συλλογικός νους που μας οδηγεί. Αυτό έδειξε το δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης με τις ομιλίες που πραγματοποίησαν μέλη της κοινότητας.

Καμία και κανένας μας δεν γνωρίζαμε από πριν τι θα έλεγε η καθεμία και ο καθένας μας αντίστοιχα. Μέσα από αυτή την απόφαση αναδείχθηκε τελικά το πόσο ισχυρούς δεσμούς έχει η κοινότητα. Η μία ομιλία ερχόταν και συμπλήρωνε την άλλη… Σε σημεία ήταν «τρομακτικά» όμορφο αυτό που συνέβαινε και παράλληλα εξαιρετικά συγκινητικό. Από εκείνη την ημέρα και μετά, άλλαξαν πολλά. Όλο αυτό το χρωστάμε και το αφιερώνουμε στην Μαρία Παπαλαμπροπούλου.

 

Ποια είναι η στάση της τοπικής αυτοδιοίκησης απέναντι στην προσπάθειά σας;

Δημήτρης: Γενικά, είχαμε καλή επικοινωνία με τον Δήμο Καστοριάς. Πριν από λίγο καιρό καταθέσαμε την πρόταση της κοινότητας, υπογεγραμμένη από εκατοντάδες πολίτες, που αφορά την ανάπτυξη του skatepark και συνολικά του συγκροτήματος στη Χλόη.

Γι’ αυτό το θέμα έχουμε πραγματοποιήσει ραντεβού με κάθε αρμόδιο αντιδήμαρχο. Είναι ένα αίτημα που εκφράζει τη νεολαία της πόλης, είναι ένα αίτημα δίκαιο. Περιμένουμε τις εξελίξεις. Αν παρθεί η απόφαση για να προχωρήσει η υλοποίηση αυτού του έργου θα μιλάμε με τελείως άλλα δεδομένα για το τι εμπειρία θα έχει να προσφέρει τελικά η Καστοριά πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Πρόσφατα, είχαμε  μία πρώτη επικοινωνία με τον Δήμο Νεστορίου, ώστε να συζητηθεί η προοπτική δημιουργίας ενός skatepark σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Θα είναι μοναδικό. Σε περιφερειακό επίπεδο έχουμε ξεκινήσει κάποιες επαφές, οι οποίες πιστεύω πως με τον καιρό μπορεί να αναβαθμιστούν.

 

Η πόλη της Καστοριάς όπως όλοι ξέρουμε, λόγω πολεοδομίας, δεν ενδείκνυται για τέτοιου τύπου extreme sports. Αυτό δεν λειτούργησε ανασταλτικά για εσάς. Τι σας έδωσε έμπνευση για να συνεχίσετε μέχρι σήμερα;

Δημήτρης: Είναι αλήθεια ότι το street κομμάτι της Καστοριάς κρύβει δυσκολίες. Η έμπνευση προέρχεται ακριβώς από αυτές τις δυσκολίες. Το γεγονός ότι δεν σταματάμε ποτέ να κατεβάζουμε ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε «εδώ» και «εκεί». Στα ίδια μέρη που οι περαστικοί πιθανώς να μην βλέπουν κάτι αξιόλογο, εμείς μπορεί να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Υπάρχουν τέτοια μέρη που αξίζει να τα δεις από κοντά. Είναι η αθέατη πλευρά της πόλης.

Ωστόσο, η κοινότητα της «Lemon» δεν έχει να κάνει μόνο με το skate. Είναι μια κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κοινότητα που ενεργεί και συν-εργεί, όπως έχουμε δει και με άλλες συλλογικότητες, για να βοηθήσει όπου και όπως μπορεί. Ποια δύναμη σας κινητοποιεί; Πώς το βιώνει κάποιος που δεν ασχολείται απαραίτητα με τα extreme sports;

Kωνσταντίνος: Η θέληση, ο σεβασμός και η αγάπη του κόσμου θα έλεγα πως αποτελεί την κινητήριο δύναμή μας, καθώς χωρίς αυτό το κοινό δε θα είχαμε και την τεραστία ευκαιρία και δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όσα βλέπετε. Η πίστη σε ένα μεγάλο κοινό όραμα.

Συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό μου σε αυτό το μερίδιο της κοινωνίας, αν έχω κάτι να πω προς ολ@ εκεί έξω είναι πως η οικογένεια των extreme sports είναι μια τεράστια αγκαλιά και καταφύγιο των πιο ανήσυχων ψύχων. Είτε με σκοπό να ασχοληθεί και το ίδιο με τα sports αυτά, είτε θέλει απλά να είναι μέλος.

Η υποστήριξη των γονιών και η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Lemon Skates είναι πραγματικά συγκινητική. Το περιμένατε;

Δημήτρης: Αρχικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τιμή για την κοινότητα. Καταλαβαίνετε τι ευθύνη έχουμε απέναντι στους γονείς. Το περίμενα γιατί ήξερα το τι ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε σε αυτό το κομμάτι.

Παλιοί και νέοι αφιερώνουμε χρόνο στα ελεύθερα μαθήματα. Φτάσαμε σε σημείο να έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι και μετά 20-30 παιδιά, κατά κύριο λόγο κορίτσια. Σπάσαμε αυτό το στερεότυπο που λέει ότι το skate είναι μόνο για αγόρια και είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες γι’ αυτό.

Με τα μικρά μας «λεμονάκια» ξεκινήσαμε από το 0 και φτάσαμε σε σημείο να «σκεϊτάρουμε» και να μαθαίνουμε ήδη κάποια κόλπα. Αυτά τα παιδιά, δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα… Μας κάνουν κάθε μα κάθε μέρα καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτά, μαθαίνουμε κι εμείς. Προσωπικά, περνάω αρκετές ώρες με τα παιδιά και το κάνω συνειδητά.

Η ψυχή μου είναι γεμάτη. Η αγάπη που μου μεταδίδουν δεν περιγράφεται με λόγια και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους επιστρέφω την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση.

Από την άλλη, οφείλουμε και ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους γονείς με τους οποίους έχουμε αναπτύξει μια μοναδική σχέση. Είναι πάντα δίπλα μας και μας υποστηρίζουν με κάθε τρόπο σε ότι πάμε να κάνουμε. Αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της Lemon.

 Επιστρέφοντας στο «σήμερα» βλέπουμε ότι έχει ξεκινήσει και μία νέα δράση σας με τίτλο «στον δρόμο για το Skate4Autism». Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;

Δημήτρης: Φυσικά. Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω την άριστη σχέση που διατηρούμε με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς. Πρόκειται για ένα σωματείο που θαυμάζουμε. Το κοινωνικό έργο που προσφέρει στην περιοχή της Καστοριάς αλήθεια δεν περιγράφεται με λόγια. Τους αγαπάμε πολύ και αυτή η συνεργασία αποτελεί για εμάς τιμή και σπουδαία στιγμή. Οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει μήνες πριν και πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πόσα πολλά μας ενώνουν. Έτσι, όσα συνδιαμορφώναμε όλο το προηγούμενο διάστημα τα βλέπουμε πλέον στην πράξη με την καμπάνια «Στον δρόμο για το Skate4Autism».

Πρόκειται για μία σειρά από πέντε εκδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της Καστοριάς (και όχι μόνο), που έχει στόχο την περαιτέρω ευαισθητοποίηση γύρω από το φάσμα του αυτισμού, αλλά και την ενεργοποίηση της κοινωνίας για την κύρια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 21 Ιουνίου στο skatepark της Καστοριάς.

Βήμα-βήμα, περιοχή-περιοχή, το κλίμα «ζεσταίνεται» για το main event. Παράλληλα, μεταφέρουμε στις πλατείες τις δικές μας κατασκευές, δίνοντάς τους μία άλλη προοπτική, μετατρέποντάς τες σε skateparks. Το μότο των events είναι το: «γίνε κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του Skate4Autism – Φωτογραφίσου και δείξε την στήριξή σου».

Ο κόσμος πράγματι ανταποκρίθηκε πολύ δυνατά στο πρώτο κάλεσμα. Αυτό το Σάββατο 25/5/2024, θα ανέβουμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλατεία Ομονοίας. Σίγουρα θα είναι ένα ακόμη όμορφο και διαφορετικό απόγευμα. Σχετικά με την κύρια εκδήλωση, αυτό που μπορώ να πω είναι πως πρόκειται για μία πολύ μεγάλη γιορτή, με extreme sports, εικαστικές δράσεις, συναυλίες.

Θα είναι η συμπεριληπτική Καστοριά όπως την ονειρευόμαστε στην πράξη. Όλες και όλοι μαζί εκείνη την ημέρα θα στείλουμε δυναμικά το μήνυμα. Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ισότητας, της ενότητας, της συνεργασίας, της συλλογικοποίησης, της συμπερίληψης. Αυτή την Καστοριά θέλουμε και γι’ αυτή την Καστοριά αγωνιζόμαστε… Πραγματικά ανυπομονούμε.

 

Και τώρα η καίρια ερώτηση που απασχολεί εμάς τις πυγολαμπίδες. Είναι το Lemon Skates family friendly;

Ό,τι και να πούμε εμείς ίσως να μην έχει καμία σημασία και βαρύτητα. Έχουμε, ωστόσο, τη χαρά να δώσει την απάντησή της μία από τις πρωταγωνίστριες του πάρκου, μία μαμά, η κα. Σοφία Νικολή.

«Οι Lemon, είναι familyfriendly, είναι δάσκαλοι, είναι φίλοι και πρότυπα για τα μικρότερα παιδιά και για εμάς τους γονείς τους. Οι νέοι/νέες αυτοί βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και αυτό τους δίνει απίστευτη ζωντάνια. Η κοινότητα που έχουν φτιάξει, ξεκινώντας από το μηδέν, τους ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν και προάγει την αίσθηση του σκοπού, η δικτύωση τους δίνει δύναμη να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες των ημερών και να βγουν ακόμα πιο δυνατοί, μπροστά με φόρα.

Οι  Lemon μας βοήθησαν, μικρούς και μεγάλους, να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να ξεπεράσουμε ευκολότερα την κοινωνική αποστασιοποίηση που προκάλεσε ο εγκλεισμός και η απομόνωση την περίοδο της πανδημίας. Είναι πρόθυμοι να «διδάξουν» την τέχνη του skate και να μοιραστούν απλόχερα τα μυστικά τους με όποιον τους το ζητήσει. Είναι εκεί για να δώσουν το χέρι τους σε όποιον πέσει ώστε να σηκωθεί, είναι εκεί για να κλείσουν το μάτι με νόημα σε όποιον έχει ματαιωθεί και νιώθει ότι θέλει να παραιτηθεί, είναι εκεί για να αφουγκραστούν τις επιθυμίες που δεν εκφράζονται πάντοτε από λόγια, είναι εκεί για να αγκαλιάσουν σφιχτά όποιον/α έχει νιώσει μοναξιά. Είναι πάντοτε εκεί.

Έχουν τον τρόπο να δημιουργήσουν μια αμφίδρομη σχέση με τα μικρότερα παιδιά μέσα σε ένα πλαίσιο πραγματικού ενδιαφέροντος και αυθεντικής επικοινωνίας. Διδάσκουν  την τέχνη τους με μια μαεστρία, ισότιμη μεταχείριση αλλά πάντα συνυπολογίζοντας τη διαφορετικότητα με σεβασμό και ευαισθησία. Το πάρκο εξαιτίας τους είναι γεμάτο ζωή και ποιότητα. Οι καθημερινές προπονήσεις των μικρών παιδιών εκεί ενίσχυσαν την σωματική και ψυχική τους υγεία. Η ζωή όλων μας έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Σήμερα βρέχει… Αύριο συνάντηση εκεί και το κίτρινο χρώμα των λεμονιών θα μας φωτίσει ξανά χαρίζοντας μας αισιοδοξία και φως… Κάτι φαίνεται πως αλλάζει σε αυτόν τον τόπο χάρη στους Lemon!».

Αξίζει να διαβάσετε όλο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ.

 

Τέλος, τι θα θέλατε να φωτίσουν ιδιαίτερα οι πυγολαμπίδες από τη σημερινή συνέντευξη;

Το μήνυμα που θα θέλαμε να στείλουμε είναι πολύ απλό. Να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να παιδευτούμε γύρω από την συλλογικοποίηση και με τις δύο έννοιες, να ενημερωνόμαστε και να κοπιάσουμε. Οι άνθρωποι να έρθουμε πιο κοντά…

Πυγολαμπίδες, σας ευχαριστούμε από καρδιάς και σας περιμένουμε την Παρασκευή, 21 Ιουνίου, στην Καστοριά στην εκδήλωση Skate4Autism, μαζί με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς και με πολλές πολλές συνεργατικές εκπλήξεις!

 

 

Μικρές Eλεύθερες Bιβλιοθήκες: φτιάξε και εσύ τη δική σου!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Κίμωλος, φώτο

Τι είναι οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες; Πότε πρωτοεμφανίστηκαν; Πού; Από ποιον;

Ας αρχίσουμε από τα βασικά!  

Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη ή αλλιώς Little Free Library είναι μια βιβλιοθήκη, μικρή και χαριτωμένη, η οποία κατασκευάζεται και τοποθετείται σε οποιονδήποτε δημόσιο (απαιτείται άδεια εάν πρόκειται για σταθερή κατασκευή) ή ιδιωτικό χώρο και από την οποία μπορεί κάποιος να πάρει ένα βιβλίο για να διαβάσει ή να αφήσει ένα βιβλίο για να διαβάσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι! 

Τόσο απλό; Ναι, τόσο απλό και θαυματουργό!

Οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες έκαναν την εμφάνιση τους το 2009. Ήταν μια ιδέα του Todd Bol, ο οποίος ζούσε στο Wisconsin των ΗΠΑ, και την πρώτη που έφτιαξε την αφιέρωσε στη μητέρα του, η οποία λάτρευε τα βιβλία. Κατασκεύασε ο ίδιος λοιπόν μια μικρή βιβλιοθήκη και την τοποθέτησε στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά του και έτσι άρχισε να κατασκευάζει μικρές βιβλιοθήκες και να τις χαρίζει σε φίλους και γείτονες.

Η ιδέα εξαπλώθηκε, η κοινότητα μεγάλωσε, το μότο “πάρε ένα βιβλίο, άσε ένα βιβλίο” διαδόθηκε και οι μικρές ελεύθερες βιβλιοθήκες άρχισαν σιγά σιγά να εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Το 2022 οι καταγεγραμμένες βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο είχαν ξεπεράσει τις 120.000 και ο αριθμός τους ολοένα μεγαλώνει.

 

Πώς μπορώ να φτιάξω μια Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη;

Είναι πολύ απλό! Το μόνο που χρειάζεσαι είναι διάθεση και φαντασία. Εντάξει, και μερικά βιβλία!

 

Οδηγίες προς ναυτιλομένους:

  • Κάνεις μια όμορφή ξύλινη κατασκευή με βάση, η οποία να κλείνει για να είναι προστατευμένα τα βιβλιαράκια! 

 

  • Αν δεν έχεις ξύλινη κατασκευή, μπορείς να χρησιμοποιήσεις οτιδήποτε! Ένα καφάσι, ένα καλάθι πικνικ, ένα κουτί παπουτσιών, ένα παλιό ντουλάπι, ένα πλαστικό κουτί, ό,τι μπορεί να χωρέσει μικρά και μεγαλύτερα βιβλία, φαντασία να υπάρχει και θα βρεις ατελείωτες εναλλακτικές. Τη διακοσμείς, τη ζωγραφίζεις, τη στολίζεις ή την αφήνεις ακριβώς έτσι όπως είναι.

 

  • Φέρνεις βιβλία που δεν τα θέλεις πια ή τα αγαπάς πολύ και θέλεις να δοθεί και σε άλλους ανθρώπους η ευκαιρία να τα διαβάσουν και τα τοποθετείς μέσα στη βιβλιοθήκη.

 

  • Όποιος το επιθυμεί, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει ή να αφήσει ένα βιβλίο, μπορεί να το πάρει σπίτι του, μπορεί να το διαβάσει επιτόπου, μπορεί να κάνει ό,τι μα ό,τι θελήσει, αρκεί να φερθεί στο βιβλίο αλλά και στη βιβλιοθήκη με αγάπη και σεβασμό.

 

Με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνεται η ανάγνωση, σε ένα πιο χαλαρό πλαίσιο, χωρίς ημερομηνίες επιστροφής, προωθείται η επανάχρηση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία!

Θα χαρούμε πολύ να βοηθήσεις και εσύ να χτιστεί η κοινότητα των Μικρών Ελεύθερων Βιβλιοθηκών! Έτσι, θα δώσεις τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε βιβλία! Και πιθανόν θα εμπνεύσεις και τον διπλανό -ή σου, τον φίλο -η  σου, τον γείτονα -νισσά σου!

 

Πάρε ένα βιβλίο,

Άσε ένα βιβλίο

Διάβασε ένα βιβλίο!

 

Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις παρακάτω πηγές. 

Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες Σύρου

Σύλλογος Επέκταση Θέρμης – Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες

 Little Free Library

Street Library

Library 4 All

 

Στείλε στις Πυγολαμπίδες και εσύ τη φωτογραφία της δικής σου Μικρής Ελεύθερης Βιβλιοθήκης!

 

To dance or not to dance – Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # έκφραση, κίνηση, χορός

Γράφει η Χρύσα Ψωμιάδου| Pas Par Tu Center | The Indivisuals-Art & Physical Intelligence

“Αν κοιτάξεις έναν χορευτή στη σιωπή, το σώμα του/της θα είναι η μουσική.

Αν ενεργοποιήσετε τη μουσική, αυτό το σώμα θα γίνει προέκταση αυτού που ακούτε”

Judith Jamison

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού είναι μια εορταστική ευκαιρία που αναγνωρίζει τη σημασία του χορού στην κουλτούρα, την έκφραση και την κοινότητα.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου και αποτελεί παγκόσμια πρωτοβουλία που προάγεται από το Διεθνές Συμβούλιο του Χορού (CID) της UNESCO.

Στα πλαίσια αυτής της ημέρας διοργανώνονται ποικίλες εκδηλώσεις συμπεριλαμβανομένων διαγωνισμών χορού, διαλέξεων, παραστάσεων και εργαστηρίων. Αποτελεί μια ευκαιρία για την κοινότητα του χορού να ενωθεί και να γιορτάσει τον πολυποίκιλο κόσμο του.

Συνολικά, η Παγκόσμια Ημέρα Χορού αναδεικνύει την αξία και την πολυμορφία του χορού στην παγκόσμια κοινότητα, προάγοντας την κοινωνική συνοχή, την υγεία και την ευεξία μέσω της κοινής εμπειρίας της χορευτικής έκφρασης.

 

Τι είναι όμως ο χορός και η κίνηση;

Ο χορός και η κίνηση είναι δυο αλληλοσυνδεόμενες έννοιες οι οποίες αποτελούν σημαντικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και έκφρασης. Και οι δύο αυτές έννοιες, μπορούν να ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα, την έκφραση του εαυτού και τη συναισθηματική αποφόρτιση.

Αποτελούν το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Αποδεδειγμένα πια, η μη λεκτική επικοινωνία, όπως η κίνηση (χειρονομίες) και ο χορός (εκφράσεις), αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό της επικοινωνίας των ανθρώπων.

Ο χορός και η κίνηση είναι παραπάνω από μια καλλιτεχνική εκδήλωση και καθημερινή δραστηριότητα. Ο χορός είναι μια μορφή έκφρασης που χρησιμοποιεί την κίνηση του σώματος σε συνδυασμό με τη μουσική και τον ρυθμό. Μπορεί να εκφράζει συναισθήματα, ιδέες και
παραδόσεις και να λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων.

Ο χορός μπορεί να είναι ελεύθερος και αυτοσχεδιαστικός, αλλά μπορεί επίσης να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και χορογραφίες. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές κουλτούρες και κοινότητες παγκοσμίως και μεταφέρει συναισθήματα, ιστορίες και παραδόσεις. Δεν γνωρίζει γλωσσικά ή πολιτιστικά εμπόδια και μπορεί να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές και παραδόσεις. Είναι γνωστό ότι ο χορός βελτιώνει τη φυσική κατάσταση, τη σταθερότητα και τη συντονισμένη κίνηση του σώματος, ενώ ταυτόχρονα αναζωογονεί το πνεύμα.

Ο χορός πέρα από εξαιρετική μορφή άσκησης, ανακουφίζει και μας αποφορτίζει από το στρες, ενισχύει τη μνήμη και τη νοημοσύνη, βελτιώνει την κατάσταση του πνεύματος και προωθεί την κοινωνική διάδραση.

Η κίνηση αναφέρεται στην αλλαγή θέσης ή θέσης σώματος στον χώρο. Μπορεί να είναι σκόπιμη ή ασκούμενη, για διάφορους  λόγους, όπως η μετακίνηση από ένα σημείο σε ένα άλλο, η άσκηση ή η έκφραση. Η κίνηση είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινή μας ζωή και την υγεία μας, καθώς βοηθά στη διατήρηση της ευλυγισίας, της δύναμης και της ισορροπίας.

Από την άλλη πλευρά, έρευνες έχουν δείξει ότι η ακινησία – καθιστική ζωή συνδέονται με αρκετές ασθένειες μέχρι και τον πρόωρο θάνατο. Το σώμα μας δεν είναι κατασκευασμένο ώστε να λειτουργεί χωρίς την κίνηση.

Δώσε την ευκαιρία στο σώμα σου να κινείται καθημερινά, με όποιον τρόπο, και παρατήρησε τις αλλαγές στην καθημερινότητα σου. Ό,τι κι αν επιλέξεις ως άσκηση, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι ο χορός, να είσαι βέβαιος ότι αυτή υποστηρίζει το σώμα σου και βελτιώνει την ποιότητα ζωής σου.

 

Λίγα λόγια για την Χρύσα Ψωμιάδου, Art Educator & NLP Master Coach

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Οι σπουδές της περιβάλλονται γύρω από τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις τέχνες και τις εναλλακτικές θεραπείες. Βασικοί τομείς ενασχόλησης είναι η εκπαίδευση, ο πολιτισμός και οι συμβουλευτικές υπηρεσίες. Ενθαρρύνει την ολιστική προσέγγιση και για αυτό το λόγο ασχολείται και με τα τρία στοιχεία της ύπαρξης  σώμα, νους, ψυχή. Είναι επικοινωνιακή, δημιουργική και έχει ηγετικές ικανότητες. Ούσα μητέρα τεσσάρων παιδιών έχει ευαισθησία σε θέματα διαφορετικότητας και κοινωνικής ένταξης. 

Βασικές της αξίες είναι η επικοινωνία, το χιούμορ και η δημιουργικότητα, για αυτό το λόγο της αρέσει να αναμειγνύεται με νέα πρότζεκτ και καινοτόμες ιδέες. Οραματίζεται έναν κόσμο όπου ο καθένας ανθίζει με τη μοναδικότητα του και είναι εδώ για να σε οδηγήσει στη δική σου μοναδική διαδρομή.

 

 

Γιατί το τσίρκο μάς κάνει καλό

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # family friendly, ελευθεριακά μοντέλα εκπαίδευσης, η σημασία του παιχνιδιού, παιχνίδι, τσίρκο

Γράφει η Μαριάνθη Μότα| ΜΟΝΟΚΥΚΛΟ

Κάνοντας μια βόλτα σε μια πλατεία σταματάς στιγμιαία για να δεις έναν καλλιτέχνη να ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Είναι κάτι που σου τραβάει την προσοχή. Αντίστοιχα, στην όψη ενός ξυλοπόδαρου με θεματικό κοστούμι και κίνηση, ίσως βγάλεις το κινητό σου για μια φωτογραφία, ενώ θαυμάζεις τις ικανότητες ισορροπίας και χάρης. Σε όποια γενιά και αν ανήκεις, το πιο πιθανό είναι κάποιο άτομο της παρέας να έπαιζε ζογκλερικά τουλάχιστον με 2 πορτοκάλια, ενώ είτε στη τηλεόραση, στο internet, είτε και ζωντανά, να έχεις δει τουλάχιστον μια παράσταση τσίρκο στην οποία θα είπες…”Μα καλά πως το κάνουν αυτό;”

 

Τι είναι όμως αυτό που μας αρέσει στο τσίρκο; Τι είναι αυτό που μας συναρπάζει στις μεγάλες παραστάσεις όπως στο διάσημο “Τσίρκο του Ήλιου” και τι είναι αυτό που ωθεί εμάς, τους φίλους, τις φίλες ή τα παιδιά μας να θέλουν να μάθουν εναέρια ακροβατικά και ζογκλερικά;

Η απάντηση ίσως είναι σχετικά απλή. Το τσίρκο μας συνδέει με τη ζωή.

 

Και είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή τη σύνδεση. Είναι αρχικά η συγκέντρωση στην προσπάθεια. Ο στόχος. Είτε βλέπεις μια ακροβάτισσα να κάνει ένα διπλό σάλτο στον αέρα πάνω σε μια εναέρια κούνια, είτε προσπαθείς να πετύχεις έναν ωραίο τροχό στο έδαφος, η συγκέντρωση που χρειάζεται για να επιτευχθεί ο στόχος είναι μια διαδικασία που φέρνει το νου σε συντονισμό με το εδώ και το τώρα. Και αυτός ο συντονισμός είναι ακόμα και για τις μεγάλες σχολές αυτογνωσίας και διαλογισμού το νούμερο ένα ζητούμενο που σε συνδέει ενεργά με τη ζωή.

Είναι επίσης η δοκιμασία ενάντια στον φόβο. Τον φόβο τον ουσιαστικό, αυτόν του τραυματισμού, αλλά και τον φόβο μέσα μας. Αυτόν της αποτυχίας. Βλέποντας καλλιτέχνες τσίρκο να αψηφούν ανοιχτά τον φόβο, χορεύοντας σε μεγάλα ύψη, παίζοντας με αντικείμενα που είναι τυλιγμένα στις φλόγες ή ισορροπώντας πάνω σε μονόκυκλα, κυλίνδρους και σχοινιά, ο εγκέφαλος μας παίρνει σήματα “ελπίδας”. Πως εφόσον μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι τέτοιο μπορώ ίσως και εγώ να τα καταφέρω στις προσωπικές δοκιμασίες της ζωής μου.

Και είναι και αυτή η σύνδεση με το παιχνίδι. Το παιχνίδι και το παιδί μέσα μας.

Το Τσίρκο στο σήμερα έχει πολλές εφαρμογές. Δεν είναι μόνο η εξάσκηση στο τσίρκο και οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι η τέχνη του Κλόουν που χρησιμοποιείται σαν ψυχοθεραπευτικό εργαλείο, και η τέχνη των ζογκλερικών που εξασκείται από φυσικοθεραπευτές ως εργοθεραπεία.

Είναι οι παραστάσεις σύγχρονου τσίρκο σε μικρά θέατρα και σκηνές, που γίνονται φορείς ποιητικών εικόνων και μηνυμάτων για τους μυημένους στη μαγεία των παραστατικών τεχνών. Και είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που επιλέγουν να ασχοληθούν για τη σωματική τους ευεξία και όχι μόνο, με τις τέχνες του τσίρκο, με πρακτικές όπως εκμάθηση εναέριων
πανιών, εναέριου κρίκου, κατακόρυφων, ζογκλερικών, ισορροπιστικών εδάφους και πολλών άλλων.

 

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η χαρά, το παιχνίδι και το παιδί. Το παιδί μέσα μας που είναι ο οδηγός μας για να παραμένουμε συνδεδεμένοι με τη ζωή. Ένας οδηγός που ξέρει να προσπαθεί, να αποτυγχάνει, να δοκιμάζει ξανά και ξανά και όλα αυτά με τη κρυφή χαρά και τη γνώση πως η ζωή, κόντρα σε ότι μας λένε μεγαλώνοντας, είναι ένα υπέροχο παιχνίδι.

 

Λίγα λόγια για την Μαριάνθη Μότα

Η Μαριάνθη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985. 

Από το 2017 έχει ιδρύσει τη σχολή Τσίρκο “Μονόκυκλο” με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Μονόκυκλο μέσα από δημιουργικά εργαστήρια, παραστάσεις και κοινωνικές δράσεις προωθεί το χορό, το σωματικό θέατρο και το τσίρκο ως πολύτιμα εργαλεία για την ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. 

Είναι Απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Freie University of Berlin στο τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών Childhood studies and Children’s Rights. Έχει καταρτιστεί στο σύγχρονο χορό και το σύγχρονο τσίρκο στη Θεσσαλονίκη, τη Λουβένη, τη Βαλένθια, τη Βουδαπέστη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Από το 2007 διδάσκει σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και τεχνικές τσίρκο σε παιδιά, νέους και ενήλικες σε σχολές στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Στο πεδίο της κοινωνικής εργασίας, μέσω της ΑΡΣΙΣ Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων και της ομάδας ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, έχει καθοδηγήσει ομάδες εργαζομένων και εθελοντών υλοποιώντας καλλιτεχνικά εργαστήρια και παραστάσεις τσίρκο, με πρόσφυγες, τσιγγάνους, ΑμεΑ, ψυχιατρικούς ασθενείς, ενήλικες κρατούμενους. 

Τα τελευταία χρόνια συντονίζει ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγών για καλλιτέχνες και εκπαιδευτές τσίρκο. 

http://www.educircation.eu/ 

https://circustogether.eu/ 

Ως αυτόνομη καλλιτέχνης συμμετέχει κυρίως στη Θεσσαλονίκη σε παραστάσεις χορού και τσίρκο, παιδικές παραστάσεις, site specific shows και performance projects.

Το θέατρο “μίμηση πράξεως” κατά Αριστοτέλη

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου | Συλλογικό Θέατρο “Πέρασμα”

Όταν ακούμε τη λέξη «θέατρο» ίσως η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό να είναι ένας σκοτεινός χώρος με αναπαυτικά βελούδινα καθίσματα, μία φωτεινή σκηνή και ηθοποιούς να «υποδύονται» φανταστικούς χαρακτήρες. Συνήθως την πρώτη εικόνα ακολουθεί και μία δεύτερη, αυτή στο μπαρ ή σε έναν άλλο χώρο όπου με φίλους συζητάμε και αναλύουμε την παράσταση.

Αδιαμφισβήτητα το «θέατρο» αποτελεί για μια μερίδα ανθρώπων μια κοινωνική έξοδο με σκοπό την ψυχαγωγία τους. Υπάρχει και μία άλλη μερίδα ανθρώπων που γεύονται λίγο από τη μαγεία του συμμετέχοντας σε κάποιο θεατρικό εργαστήρι ερασιτεχνικά ως ένα είδος χόμπι.

Τι είναι όμως το θέατρο στην ουσία του; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της τέχνης; Είναι μία τέχνη; Ή συνεργασία πολλών; Ενώ συνδράμουν για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πολλές τέχνες μαζί, λόγος, μουσική, χορός, εικαστικά ο πυρήνας του θεάτρου βρίσκεται στη «μίμηση πράξεως» κατά Αριστοτέλη, στην κίνηση να μπω στη θέση κάποιου άλλου και να πράξω κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αν αφαιρέσουμε τα πάντα, για να πούμε ότι κάνουμε θέατρο χρειαζόμαστε έναν ηθοποιό ο οποίος «δρα» και έναν θεατή που παρατηρεί.

Πάνω σε αυτό το απλό σχήμα «ηθοποιός – μίμηση πράξης – θεατής» βρίσκεται όλη η ουσία αλλά και η σημασία της θεατρικής τέχνης στη ζωή μας. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημιουργία μετά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ή «εφαρμοσμένου δράματος» μιας επιστήμης που αξιοποιεί τη  θεατρική τέχνη έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια του θεάτρου με σκοπό να βοηθήσει και να ωφελήσει τα άτομα, τις κοινότητες και τις διάφορες κοινωνίες.

Στο φάσμα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ανήκουν ενδεικτικά το «δράμα στην εκπαίδευση», το «θέατρο στην εκπαίδευση», το «θέατρο της κοινότητας», το «θέατρο για την ανάπτυξη», το «θέατρο στις φυλακές», «το θέατρο των απομνημονευμάτων» κ.ο.κ. 

Μπορούμε να πούμε ότι το εφαρμοσμένο θέατρο είναι ο κοινός τόπος όπου το θέατρο, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η παιδαγωγική συναντιούνται. Σ’ αυτόν τον κοινό τόπο η δραματική πράξη είναι ένας δρόμος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που τους δίνει τη δυνατότητα να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, παίζοντας «νέους» ρόλους και υιοθετώντας διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Σ’ αυτήν την προοπτική λοιπόν, του θεάτρου ως μέσο επικοινωνίας και ανάπτυξης, τα άτομα που συμμετέχουν στη θεατρική διαδικασία δημιουργούν το δικό τους υλικό πάνω σε θέματα που τους αφορούν, μοιράζονται εμπειρίες, κτίζουν «ρόλους»  γίνονται ηθοποιοί αλλά και θεατές, προβληματίζονται πάνω στις διαφορετικές οπτικές, «βλέπουν» και άλλες πραγματικότητες, μαθαίνουν να συνυπάρχουν.

Και αξίζει να τονισθεί σε αυτό το σημείο πόσο τεράστια είναι η εμψυχωτική λειτουργία  της θεατρικής διαδικασίας στην άνθιση των παιδιών και των εφήβων. Σε αυτή την ηλικία  ο χώρος του δράματος και του συλλογικού πλαισίου μετατρέπεται σε αρωγό μιας υγειούς ανάπτυξης και μετάβασης στην ενήλικη ζωή.

Εξάλλου πολλές από τις νέες προσεγγίσεις της ψυχοθεραπείας και της προσωπικής ανάπτυξης και αλλαγής έχουν δανειστεί στοιχεία από το θέατρο. Από το Ψυχόδραμα του Moreno  που οικοδομείται σε καθαρά θεατρική φόρμα και περιεχόμενο, την Gestalt της οποίας οι ασκήσεις μοιάζουν με μεταμοντέρνο θέατρο, τα παιχνίδια ρόλων στις ομάδες «συνάντησης» του Rogers  μέχρι τη Δραματοθεραπεία, η οποία αποτελεί το κυριότερο παράδειγμα της ένωσης του θεάτρου με τη θεραπεία, όλα συνηγορούν στην συγγενική σχέση θεάτρου, θεραπείας, αυτογνωσίας, ανάπτυξης και την πολύτιμη αξία του.

Συμπερασματικά, υπό το πρίσμα του εφαρμοσμένου θεάτρου, η δραματική τέχνη αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που μας βοηθά να ερευνούμε, να πειραματιζόμαστε πάνω στο φαινόμενο της Ζωής, να προσδιορίζουμε και να αναπροσδιορίζουμε τη θέση μας στον κόσμο που μας περιβάλλει, να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσα από τους «ρόλους» μας και να συμμετέχουμε στο συλλογικό «γίγνεσθαι». 

Όπως έγραψε και ο θεατρικός συγγραφέας Ουίλιαμ Σαίξπηρ «όλος ο κόσμος είναι μία σκηνή και όλοι άντρες και γυναίκες απλώς ηθοποιοί” (από το θεατρικό έργο «Όπως σας αρέσει» Πράξη 2, Σκηνή 7, γράφτηκε περίπου  το 1599 μ.Χ).

 

Λίγα λόγια για την Κωνσταντία Ζαχαροπούλου

Η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου είναι Θεατροπαιδαγωγός, Δραματουργός, Απόφοιτη του τμήματος Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ.

Είναι ιδρύτρια του Συλλογικού Θεάτρου Πέρασμα, Εμψυχώτρια ομάδων παιδιών, εφήβων, ενηλίκων μέσω του Θεάτρου της Επινόησης (Devised theatre). Σχεδιάζει και υλοποιεί εργαστήρια συλλογικής δραματουργίας με στόχο την άνθιση της δημιουργικότητας των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτά. 

Τα εργαστήρια παιδιών και εφήβων Καλλιτεχνίτες, πρωταρχική δράση στο Πέρασμα, κινούνται σε ένα μη κατευθυντικό πλαίσιο, αποδοχής και ενσυναίσθησης, ώστε με ασφάλεια τα παιδιά και οι έφηβοι να ακουμπούν τον ψυχισμό τους, να μαθαίνουν να κατασκευάζουν θεατρικές παραστάσεις από το μηδέν και το σημαντικότερο: να μαθαίνουν  να συνεργάζονται, να συμμετέχουν, να συνυπάρχουν με δημιουργικό τρόπο. Μέσα από το δρόμο αυτό ο αληθινός τους εαυτός αποκαλύπτεται και μεγαλώνει.

Ασφάλεια στο Διαδίκτυο: μάθε την όπως το ποδήλατο!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # διαδίκτυο

Γράφει ο Κωστής Δημολιός| Media Owl

Όταν αναλογίζομαι τη σχέση των παιδιών με το διαδίκτυο, μπορώ να σκεφτώ πως υπάρχουν σίγουρα δύο κατηγορίες γονέων. Από τη μία οι γονείς οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά σε μία οθόνη αδιαφορώντας για το περιεχόμενο που ενδεχομένως να παίζει αυτόματα σε σελίδες όπως το Youtube ή για τις επιπτώσεις της πολύωρης έκθεσης στην οθόνη. Από την άλλη, υπάρχουν οι γονείς που θα απομακρύνουν τα παιδιά από τις οθόνες, από κάθε ψήγμα και ένδειξη του ψηφιακού κόσμου που μας περιβάλλει. 

Ακραία τα δύο παραπάνω παραδείγματα; Ναι είναι όντως ακραία, αλλά δεν παύουν να αποτελούν πραγματικά μοντέλα γονέων που έχουμε συναντήσει ως εκπαιδευτικοί. Θεωρητικά, κανείς από τους προαναφερθέντες δύο γονείς δε θα ήθελε συνειδητά το κακό του παιδιού του. Ο πρώτος, όμως,  ίσως να μη συνειδητοποιεί ή να αγνοεί τους κινδύνους και τις απειλές που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο και στις οθόνες. Ο δεύτερος, από την ανησυχία του, ίσως στερεί από το παιδί του το να γνωρίσει και να εφοδιαστεί με δεξιότητες για ένα περιβάλλον στο οποίο αργά η γρήγορα θα βρεθεί.

Ένας Oδηγός Aσφάλειας και Eγρήγορσης για κάθε γονέα

Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ασφαλή; Αν ναι, τότε πρέπει να έχουμε κατά νου πώς το διαδίκτυο είναι χρόνια τώρα κομμάτι της πραγματικής ζωής. Και όντας κομμάτι της, μπορεί να συναντήσει κανείς τα πιο φωτεινά και δημιουργικά μέρη, αλλά ταυτόχρονα και τα σκοτεινά και επικίνδυνα σοκάκια. Τα παιδιά μας θα πρέπει να εκπαιδεύονται από νωρίς για το πώς θα παραμένουν ασφαλή σε αυτό τον αχανή και πολυποίκιλο χώρο. Στα πρώτα τους αυτά βήματα, καθοδηγητές τους, όπως και στην πραγματική ζωή, είναι φυσικά οι γονείς.

Πάμε μία βόλτα;

Ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι το ποδήλατο. Ποιος δε θυμάται τις πρώτες εμπειρίες και τις πρώτες βόλτες με αυτό; Όλες και όλοι ανεβήκαμε, τσουλήσαμε στην άσφαλτο με τη βοήθεια βοηθητικών ροδών και οι γονείς μας ήταν εκεί, κοντά μας. Να μας υποστηρίζουν, να μας επιβλέπουν και να μας χαίρονται στις πρώτες βόλτες και στις πρώτες μας εξερευνήσεις σε μία αυλή ή στο δρόμο της γειτονιάς. 

Η εμπειρία του διαδικτύου δεν απέχει πολύ από αυτή τη γνώριμη σε κάθε άτομο ανάμνηση: κανένας γονέας που επιζητά την ασφάλεια του παιδιού του στο διαδίκτυο δεν το αφήνει έρμαιο των αλγόριθμων των κοινωνικών δικτύων. Όπως δε θα αφήναμε το μικρό παιδί μας να τριγυρνά μόνο του στην πόλη με το ποδήλατό του, με παρόμοιο τρόπο πρέπει να βλέπουμε την είσοδο των παιδιών στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο και οι πύλες σε αυτό, οι οθόνες και τα Μέσα εν γένει, είναι εργαλεία τα οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε ως χρήστες πώς θα χρησιμοποιούνται. Οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να τα χρησιμοποιούν, όπως κάνουμε και με οποιοδήποτε άλλο εργαλείο, όχημα, μέσο υπάρχει στη ζωή μας.

Με τη σωστή καθοδήγηση και την καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών, μπορούμε να κάνουμε την εμπειρία τους στο διαδίκτυο ασφαλή, θετική και μοναδική, όπως μια χαρούμενη απογευματινή βόλτα με το παιδί μας και το ποδήλατό του.

 

 

Βήματα προς την παιδεία στα Μέσα

Πώς θα ξεκινήσετε, λοιπόν, τις διαδικτυακές οικογενειακές σας βόλτες;

 

  1. Ξεκινήστε με μικρά βήματα. Θυμηθείτε αρχικά τον κανόνα Γάλλου Ψυχιάτρου Serge Tisseron για τη σταδιακή είσοδο των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο. Θα σας βοηθήσει έτσι ώστε πετύχετε μια σταδιακή γνωριμία των παιδιών με το διαδίκτυο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να κατανοήσουμε πως το ταξίδι των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο, οφείλει να ξεκινάει με τα πιο απλά και ασφαλή εργαλεία. Και με τους γονείς φυσικά στο πλάι τους. Όπως ακριβώς ξεκινούν και τα μαθήματα του ποδηλάτου! Όταν ξεκινούν τα παιδιά μας τις πρώτες τους βόλτες, δε μπορούμε να τους δώσουμε ένα μεγάλο ποδήλατο, αντίστοιχο των αναγκών τους. Όπως, επίσης, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να βάλουμε το παιδί μας να οδηγήσει ένα τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Αφήνετε το παιδί σας να χρησιμοποιεί μόνο του, χωρίς κάποια επιτήρηση το εξελιγμένο smartphone σας; Ξανασκεφτείτε το…

Τα βήματα σας πρέπει να είναι μικρά και σταθερά. Γνωρίστε μαζί τα πρώτα εργαλεία του διαδικτύου. Περιηγηθείτε, δείτε βίντεο και γνωρίστε απλές εφαρμογές και λειτουργίες των συσκευών. Μεγαλώνοντας, όταν το παιδί αρχίσει να μπαίνει στην εφηβεία, δώστε πρόσβαση σε ένα κινητό με περιορισμένες λειτουργίες. Σιγά σιγά όσο το παιδί συνεχίζει να  μεγαλώνει επιτρέψτε την είσοδο σε κοινωνικά δίκτυα. Αργότερα, κοντά στην ηλικία των 16, το παιδί ίσως να είναι έτοιμο να αποκτήσει την high tech συσκευή που πάντα ονειρευόταν.

 

  1. Είστε το παράδειγμα του παιδιού σας. Ξέρετε ότι είστε το παράδειγμα του παιδιού σας στην οδήγηση; Εμείς οι εκπαιδευτικοί μαθαίνουμε πολλές φορές από τις αφηγήσεις των παιδιών αν περνάτε συχνά με πορτοκαλί, πώς συμπεριφέρεστε και από τις ατάκες τους, πώς… μιλάτε! Τα παιδιά μιμούνται και μαθαίνουν κάθε συμπεριφορά και κάθε δεξιότητα που τους περνάτε! Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χρήση του διαδικτύου και των Μέσων. Το παιδί που βλέπει τους γονείς του συνεχώς απασχολημένους στο κινητό, μιμείται ακόμη και μέσα στο παιχνίδι του αυτές τις συμπεριφορές. Αργότερα ενδεχομένως να τις μεταφέρει στη ζωή του, να τις κάνει δικές του.

Γίνετε, λοιπόν, το παράδειγμα προς μίμηση στη χρήση των συσκευών και στην ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο. Δείξτε στα παιδιά πώς μπορούν να είναι ασφαλή, ευγενικά με τους άλλους και προσεκτικά στις βόλτες τους στο διαδίκτυο, όπως θα θέλατε να κάνουν σε κάθε άλλη βόλτα τους. Και όπως πρέπει φυσικά να κάνουμε όλοι μας…

 

  1. Ανοίξτε τον Θετικό διάλογο. Ένα βήμα που συνοδεύει τα δύο προηγούμενα, είναι φυσικά ο διάλογος. Όταν τα παιδιά μας επιστρέφουν από το σχολείο ή από μια έξοδό τους με τους φίλους τους, πάντα θέλουμε να μαθαίνουμε πώς πέρασαν. Θα τους κάνουμε βασικές ερωτήσεις κι αν διακρίνουμε ότι κάτι συνέβη θα επιμείνουμε για να το κατανοήσουμε. Η καλλιέργεια ενός κλίματος αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης μεταξύ γονέα και παιδιού, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ώστε  να μοιράζεται μαζί μας το παιδί ό,τι το απασχολεί.

Χτίστε, λοιπόν, με τα παιδιά ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Μιλήστε μαζί τους ανοιχτά, καθαρά, με όμορφο λόγο ακόμη και για ευαίσθητα θέματα και χωρίς να τα κρίνετε, εξηγώντας τους, τους κινδύνους που μπορεί να συναντήσουν στο internet ή στα social media. Σημαντικό είναι να τους δείξετε, ότι μπορούν να έρθουν σε εσάς με οποιεσδήποτε ανησυχίες, προβληματισμούς ή ερωτήσεις. 

 

  1. Παραμείνετε σε εγρήγορση: Όπως αναφέραμε και παραπάνω, είναι καλό να είμαστε σε ετοιμότητα να αναγνωρίσουμε προειδοποιητικά σημάδια που υποδηλώνουν μια άσχημη εμπειρία του παιδιού στο διαδίκτυο. Από τις απάτες, στο cyber-bullying κι από την αποστολή ύποπτων μηνυμάτων στην έκθεση προσωπικών στοιχείων, ο κατάλογος των δυσάρεστων και τραυματικών εμπειριών μπορεί να είναι ατέλειωτος. Οι επιπτώσεις αυτών των εμπειριών μπορεί να είναι ακόμη ιδιαίτερα επιβλαβείς για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού.

Θα επιτρέπαμε στο παιδί μας να μιλάει σε έναν άγνωστο; Δε θα μας προβλημάτιζε μια ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουμε τα μάτια μας στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις του παιδιού. Και φυσικά, έχει ιδιαίτερη σημασία να προσεγγίσουμε τα παιδιά μας με ενσυναίσθηση συζητώντας ακόμη και τα πιο ευαίσθητα θέματα που μπορεί να τα απασχολούν μετά από μία online περιήγηση.

 

  1. Καθορίστε τα όρια στη χρήση των συσκευών: Θεσπίστε από κοινού σαφείς οικογενειακούς κανόνες σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου στο σπίτι. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τον χρόνο που μπορούν να περνάνε τα παιδιά online, τα δωμάτια στα οποία επιτρέπονται οι συσκευές, τις στιγμές της ημέρας κατά τις οποίες δε θα γίνεται χρήση κινητών, το σημείο στο οποίο θα συγκεντρώνονται όλες οι συσκευές για φόρτιση, τις ιστοσελίδες στις οποίες δεν επιτρέπεται η πρόσβαση. Είναι επίσης σημαντικό να εξηγήσετε στα παιδιά τις συνέπειες που υπάρχουν σε περίπτωση παράβασης των κανόνων και πως αυτοί ισχύουν φυσικά για κάθε μέλος της οικογένειας.

Τέλος, θυμηθείτε να απενεργοποιήσετε την επιλογή Autoplay από τις πλατφόρμες βίντεο όπως το Youtube. Θα σας βοηθήσει να οριοθετήσετε πιο ξεκάθαρα τον χρόνο παραμονής στις οθόνες αλλά και να έχετε τον έλεγχο του περιεχομένου που παρακολουθούν τα παιδιά.

 

  1. Χρησιμοποιείστε μαζί τις συσκευές. Περάστε χρόνο με τα παιδιά σας, ενώ πλοηγούνται στο διαδίκτυο, στο αγαπημένο τους κοινωνικό δίκτυο ή ενώ βλέπουν βιντεάκια και παίζουν online παιχνίδια. Θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε καλύτερα τις αγαπημένες τους εμπειρίες, τους ήρωες, τους influencers που παρακολουθούν, τα πρότυπα που έχουν. Παρομοίως μπορεί να συναντήσετε ψευδείς πληροφορίες, αρνητικό περιεχόμενο ή και ευκαιρίες για να ανοίξουν συζητήσεις για πιο ευαίσθητα θέματα σχετικά με το διαδίκτυο αλλά και τη ζωή.

Το να περνάτε χρόνο μαζί στις οθόνες θα βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν κριτικές δεξιότητες, κατανόηση, ευαισθησίες, υπευθυνότητα και την απαραίτητη εγρήγορση, ώστε η εμπειρία τους στο διαδίκτυο να είναι ασφαλέστερη.

 

  1. Χρησιμοποιήστε τα εργαλεία γονικού ελέγχου: οι κινητές συσκευές, οι υπολογιστές και σχεδόν κάθε ηλεκτρονική συσκευή στις μέρες μας, περιέχουν εργαλεία που θέτουν αυτόματα χρονικά όρια, περιορισμούς στην πρόσβαση και στη χρήση λειτουργιών και εφαρμογών. Παρομοίως τέτοιες λειτουργίες υπάρχουν για τις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων. Εξερευνήστε και επιλέξτε τις ρυθμίσεις που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες σας.

Οι όποιες ρυθμίσεις εφαρμοστούν, θα πρέπει εννοείται να γίνουν εν γνώσει του παιδιού. Ειδάλλως, κάθε κρυφή ενεργοποίηση ρυθμίσεων είναι πιθανό να δημιουργήσει ρήξη στη σχέση με το παιδί σας. Και η ύπαρξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Για αυτούς τους λόγους, η εφαρμογή τέτοιων περιορισμών πρέπει να γίνεται φανερά, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες κινήσεις αλλά και με μέτρα προστασίας από τους διαδικτυακούς κινδύνους.

 

Αντί επιλόγου

Η καλλιέργεια της ασφαλούς προσέγγισης του διαδικτύου δεν αποτελεί μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Τα βήματα που θα κάνετε με την οικογένειά σας θα είναι μικρά και σταθερά. Θα ανεβαίνετε αργά, σταδιακά και σταθερά τα σκαλοπάτια της ασφαλούς πλοήγησης. Όταν το παιδί σας μεγαλώσει και είναι πια στην εφηβική ηλικία, θα μπορείτε να αρχίσετε να βλέπετε ξεκάθαρα τους καρπούς της προσπάθειάς σας. Θα έχετε πλάι σας ένα υπεύθυνο παιδί, που θα μπορεί να πλοηγείται με ασφάλεια, αναγνωρίζοντας τις απάτες και τους κινδύνους του διαδικτύου, ενώ ταυτόχρονα θα έχει να μάθει και να ανακαλύψει ακόμη πολλά για τον ψηφιακό κόσμο αλλά και για την πραγματική ζωή.

 

Ακούστε εδώ το podcast του media owl, σε μια συζήτηση με την Ιωάννα Σεραφειμίδου (Πυγολαμπίδες) για το Slow Living και την υπερπληροφόρηση που δεχόμαστε καθημερινά.

 

Λίγα Λόγια για τον Κωστή Δημολιό

Ο Κωστής Δημολιός είναι νηπιαγωγός, με ανησυχίες που αφορούν στις σχέσεις των
οικογενειών με τα ψηφιακά μέσα.

Είναι συνιδρυτής του Βρεφονηπιακού σταθμού «Σπιτόδενδρο» και δημιουργός του project
Παιδείας στα Ψηφιακά Μέσα «Media Owl». Μπορείς να τον ακούσεις να συζητά με ειδικούς
για θέματα που αφορούν στις σχέσεις μας με τα Μέσα στο Podcast «Καλειδοσκόπιο».
Μάθε περισσότερα για τον Κωστή και την Παιδεία στα Ψηφιακά Μέσα στον Ιστότοπο του
Media Owl.

Γιατί Δάσος τον Χειμώνα;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # φύση

Γράφει η Άννα Γκίνου | Αιθήρ

Ραντεβού στη Φύση

Η θεραπευτική ενέργεια του δάσους είναι γνωστή εδώ και αιώνες. Όταν περπατάτε στη φύση, το σώμα σας απελευθερώνει ενδορφίνες που αλληλοεπιδρούν με τους υποδοχείς του εγκεφάλου και αυξάνουν την αίσθηση της ευεξίας.

Επιπλέον, η αύξηση του οξυγόνου στον εγκέφαλο, ενισχύει την ενέργεια σας και
οξύνει την εστίαση (focus) σας. Έτσι βελτιώνετε τη συνολική ζωτικότητα σας και μπορείτε να ανταπεξέλθετε καλύτερα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας αλλά και στις ιώσεις τους χειμερινούς μήνες.

 

Το Δάσος τον Χειμώνα

Την άνοιξη και το καλοκαίρι, τα παιδιά εξοικειώνονται με το λαμπερό πράσινο φύλλωμα, τα ανθισμένα λουλούδια και το ζεστό κλίμα.

Μέσα από το υπαίθριο παιχνίδι το χειμώνα, μαθαίνουν να βλέπουν το περιβάλλον τους από διαφορετικό πρίσμα και να εξελίσσονται σε συνειδητούς παρατηρητές. Βλέπουν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως το ξερό γρασίδι, τα πεσμένα φύλλα με τα διαφορετικά χρώματα και το χιόνι.

Αυτές οι εναλλαγές παρέχουν στα παιδιά νέες εμπειρίες και ευκαιρίες για μάθηση όπως για τις εποχές, τους κύκλους ζωής των φυτών, αλλά και των ζώων. Μέσα από το παιχνίδι, την φαντασία και την εξερεύνηση, κατανοούν βαθύτερα το φυσικό περιβάλλον και όλες τις μορφές ζωής. Έτσι χτίζουν σιγά-σιγά την εκτίμηση τους για τον φυσικό κόσμο και ότι ακόμα τους περιβάλλει.

Έξω από αυτό που έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι, αλλά ακόμη πιο έντονα τα παιδιά, τείνουν να συνεργάζονται πιο εύκολα, από ότι σε μικρούς εσωτερικούς χώρους, όπου ο ανταγωνισμός είναι πιο ισχυρός. Αυτό βελτιώνει την ομαδικότητα τους και την αίσθηση του «ανήκειν». Η αίσθηση του «ανήκειν»  σε μια μεγαλύτερη κοινότητα δίνει κίνητρο, βελτιώνει την υγεία και την αίσθηση ευτυχίας.

Όταν τα παιδιά περνάνε χρόνο στην ύπαιθρο, καλούνται να αντιμετωπίσουν περισσότερους απρόβλεπτους παράγοντες. Έτσι δυναμώνουν και μαθαίνουν να αντέχουν περισσότερες συναισθηματικές και σωματικές δυσκολίες.

Οι δραστηριότητες στην ύπαιθρο και οι εμπειρίες επιλεγμένων παιχνιδιών μπορούν να διδάξουν στα παιδιά να ξεπερνούν τις «δύσκολες» καταστάσεις, χτίζοντας αυτοπεποίθηση και εσωτερικά κίνητρα. Ως αποτέλεσμα, μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τους φόβους και το άγχος τους.

Η Αιθήρ λοιπόν σας προτρέπει να βγείτε από την ζώνη άνεσης σας και να ακολουθήστε ένα μονοπάτι που θα σας οδηγήσει στο δάσος  και θα βελτιώσει την ψυχική και σωματική υγεία σας, σε πολλαπλά επίπεδα. Για τις δράσεις της και τις εμπειρίες που προσφέρει στην ύπαιθρο μπορείτε να ενημερώνεστε από το ημερολόγιο των πυγολαμπίδων αλλά και από τη σελίδα της αιθήρ στις πυγολαμπίδες. 

Μπορείτε να ακολoυθήσετε την Αιθήρ και στη σελίδα της στο Facebook. 

 

Λίγα Λόγια για την Άννα Γκίνου | Ιδρύτρια Αιθήρ

Η Άννα Γκίνου γεννήθηκε στην Αμερική και σε μικρή ηλικία μετακόμισε στο  Λιτόχωρο όπου ήρθε σε
επαφή για πρώτη φορά με το δάσος. Περνώντας πολλές ώρες της ημέρας σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά, σε ένα δέντρο ή σε κάποιο βράχο, η Φύση έγινε για πάντα το σημείο αναφοράς, η φωλιά της, το σπίτι της.

Αυτή της η συναναστροφή με τη Φύση και η αγάπη της για το ελεύθερο παιχνίδι αλλά και τα παιδιά,
την ώθησαν να βρει δημιουργικούς τρόπους να μοιραστεί και με άλλους αυτό το κρυμμένο μυστικό.

10 Αγαπημένα Χριστουγεννιάτικα Παιδικά Βιβλία

Πυγολαμπίδες # συνέντευξη

Γράφει η Αναστασία Τζέλλου | Παιδικό Βιβλιοπωλείο Dadoo

1. Μια χριστουγεννιάτικη ευχή, ηλικία 5+

Χριστούγεννα χωρίς ευχές δε γίνεται, γι’ αυτό και ο Θίο, ο ήρωας της ιστορίας μας εύχεται ολόψυχα να μην είναι μόνος του αυτές τις γιορτές και τότε κάτι μαγικό συμβαίνει.. ένα βιβλίο με ρουστικ εικονογράφηση που σε ταξιδεύει σε παλιές όμορφες εποχές που η γιαγιά σου διάβαζε παραμύθια δίπλα στη σόμπα.

 

2. Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ, ηλικία 4+ (νέα κυκλοφορία)

Ένα τρυφερό και συγκινητικό παραμύθι που εξιστορεί την ιστορία ενός πολύ ξεχωριστού αγοριού που φέτος δε θέλει να γιορτάσει τα Χριστούγεννα αλλά η ελπίδα που υπάρχει μέσα σε όλους μας τον κάνει ν’ αλλάξει γνώμη.

 

3. Το μαγαζάκι του κυρίου Άρθουρ, ηλικία 6+

Ο κύριος Άρθουρ πουλούσε παιχνίδια στο μικρό του παιχνιδοπωλείο, όπως ο μπαμπάς του και ο παππούς του που ήταν μεγάλος τεχνίτης. Ένα ατύχημα όμως θα τον εμποδίσει να το ανοίξει αυτές τις γιορτές ή μήπως τελικά όχι; Ένα βιβλίο με άρωμα τζίντζερ και μια δόση γλυκιάς νοσταλγίας με θέμα την τρίτη ηλικία, την αξία των παλιών πραγμάτων και τον σχολικό εκφοβισμό.

 

4. Το κρυμμένο εργοστάσιο παιχνιδιών, ηλικία 10+

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε ποια χέρια ή μάλλον χεράκια κατασκευάζουν τα παιχνίδια που δωρίζουμε τα Χριστούγεννα; Το κρυμμένο εργοστάσιο αναφέρεται στην παιδική εργασία και εκμετάλλευση, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που τη βιώνει αλλά επειδή τις περισσότερες φορές στο τέλος νικάει πάντα το καλό δε σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε.

 

5. Μια μαγική νύχτα, ηλικία 4+ (νέα κυκλοφορία)

Το Βιβλιοπωλείο των Θαυμάτων είναι ένα ονειρεμένο βιβλιοπωλείο στο τέλος του δρόμου, με αμέτρητα βιβλία και μπισκότα για κέρασμα. Λόγω της τοποθεσίας του δεν μπαίνει πολύ κόσμος και ίσως μείνει κλειστό τα Χριστούγεννα. Θα καταφέρει ο μικρός Ουίλιαμ, ο γιος των ιδιοκτητών, να το γεμίσει πελάτες και όμορφα χαμόγελα;

 

 

6. Ο κύριος Βρομύλος, ηλικία 9+

Μια απολαυστική και αστεία χριστουγεννιάτικη ιστορία με ήρωες τη μικρή Χλόη και τον φίλο της τον κύριο Βρομύλο που είναι ο πιο καλοσυνάτος άστεγος όλου του κόσμου. Να είστε σίγουροι πως στο τέλος θα συγκινηθείτε πολύ. Δικαίως ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς χαρακτηρίζεται ως ο σύγχρονος Ρόαλντ Νταλ.

 

7. Last stop on the Reindeer Εxpress, ηλικία 5+ (στα αγγλικά)

Η Μία είναι στενοχωρημένη, γιατί ο μπαμπάς της λείπει μακριά για δουλειά και τα Χριστούγεννα θα είναι αλλιώτικα, όχι και τόσο μαγικά όπως αν ήταν εδώ. Ένα όμως κόκκινο γραμματοκιβώτιο μετατρέπεται σε πύλη και την οδηγεί στην πιο μαγική και λαμπερή περιπέτεια που έχει ζήσει ποτέ.

 

8. ‘Tis the season, ηλικία 6+ (νέα κυκλοφορία, στα αγγλικά)

Ένα μοναδικό βιβλίο αντίστροφης μέτρησης με ανοιγόμενα παραθυράκια και ποιήματα για την κάθε μέρα του Δεκέμβρη μέχρι τα Χριστούγεννα για να διαβάσεις δίπλα στο τζάκι. Στο τέλος το βιβλίο ανοίγει σαν φυσαρμόνικα για το πιο γιορτινό χριστουγεννιάτικο σκηνικό.

 

9. Το παιδί των Χριστουγέννων στο παιχνιδοπωλείο των Αδερφών Βασίλη, ηλικία 4+

Ο αγαπημένος δημιουργός παιδικών βιβλίων David Litchfield με τις τρυφερές ιστορίες και τις μαγικές εικονογραφήσεις έγραψε την πιο τρυφερή χριστουγεννιάτικη ιστορία. Ο Μπίλη με τους τρεις θείους του που είναι κατασκευαστές παιχνιδιών θα φέρουν χαρά σε όλα τα παιδιά του κόσμου, μήπως το βιβλίο είναι τελικά μια από τις εκδοχές προέλευσης του μύθου του Άγιου Βασίλη..;;

 

10. Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν, έκδοση Minalima, ηλικία 9+ (νέα κυκλοφορία)

Δεν μπορώ να σκεφτώ Χριστούγεννα χωρίς μια δόση μαγείας από τις περιπέτειες του Χάρι Πότερ. Οι διακοπές των Χριστουγέννων έφτασαν και το Χόγκουαρτς είναι γιορτινά διακοσμημένο και το Χόγκσμιντ ήδη χιονισμένο. Μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο στα ελληνικά σε έκδοση Minalima με εικόνες που συνοδεύουν τις περιπέτειες του αγαπημένου μάγου και περίτεχνα κοπτικά που το καθιστούν πραγματικά ονειρεμένο.

 

Ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

 

 

Λίγα Λόγια για την Αναστασία Τζέλλου, Ιδρύτρια του Βιβλιοπωλείου Dadoo.gr

Η Αναστασία σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έγινε δικηγόρος. Άσκησε τη δικηγορία για αρκετά χρόνια διατηρώντας το δικό της γραφείο, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν της ταίριαζε. Από παιδί λάτρευε να διαβάζει και να χάνεται στις σελίδες των βιβλίων και  μεγαλώνοντας έκανε συλλογή από εικονογραφημένα βιβλία από όλο τον κόσμο. Όταν έγινε μαμά, αποφάσισε να ανοίξει ένα παιδικό βιβλιοπωλείο για να μοιραστεί και με άλλους ανθρώπους τις όμορφες εικόνες και τις ξεχωριστές ιστορίες των παιδικών βιβλίων. Θα τη συναντήσεις στο DADOO χωμένη πίσω από στοίβες βιβλίων.

Κάθε φθινόπωρο

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # σκέψεις

Γράφει η Λίλα Γκρανοπούλου

Τα παιδιά του Γυμνασίου

Κάθε φθινόπωρο, γονείς και εκπαιδευτικοί μοιραζόμαστε τις αγωνίες μας για τη σχολική προσαρμογή και τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών. Οι συζητήσεις γίνονται διαρκείς και επίμονες, όταν πρόκειται για μαθητές Γυμνασίου. Τροφοδοτούνται, άλλωστε, και από τη διαπίστωση ότι το Γυμνάσιο λειτουργεί πλέον ως προθάλαμος του Λυκείου και έχει αποκτήσει χρησιμοθηρικό χαρακτήρα. Με τον καιρό, αναπόφευκτα, το μάθημα περιορίζεται σε μια ασφυκτική εξεταστέα ύλη ενώ μαθητές και καθηγητές χάνουν το ενδιαφέρον τους. 

Κι όμως, το Γυμνάσιο δεν αποτελεί μόνο τη γέφυρα που οδηγεί στην επόμενη βαθμίδα. Οι μαθητές του Γυμνασίου βρίσκονται στην αρχή της πορείας που οδηγεί στην πνευματική ωρίμανση.

Ας μην εντείνουμε, λοιπόν, τις αγωνίες τους, ας μην καταπιέζουμε τον αυθορμητισμό τους. Ας υιοθετήσουμε δημιουργικούς τρόπους μάθησης και ας διασφαλίσουμε χώρο για αυτοέκφραση και ουσιαστική κοινωνικοποίηση. Ας τους δώσουμε λέξεις για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, πληροφορίες που θα τους φανούν χρήσιμες στις αναζητήσεις τους, γνώσεις που θα τους επιτρέπουν να  ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον.

Ας τους ενθαρρύνουμε να γράψουν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, να βρουν διεξόδους μέσω της Τέχνης, να μάθουν να συγκινούνται και  να βιώνουν το «ωραίο». Ας τους δώσουμε τα εφόδια, ώστε να μπορούν να κάνουν συνθέσεις και αφαιρέσεις, να κρίνουν και να συγκρίνουν, να βρίσκουν κίνητρα για να γίνονται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Ας τους «συστήσουμε» ανθρώπους της επιστήμης, του πολιτισμού και του αθλητισμού που θα τους εμπνεύσουν και θα γίνουν φάροι στα δικά τους μονοπάτια.

Κι εμείς, γονείς και εκπαιδευτικοί, ας παραμείνουμε γι ‘ αυτούς μια σταθερή φωνή,  ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και θαυμασμό μπροστά στο «μεγάλωμα».

Αναμφίβολα, θα ήταν λάθος αν απαξιώναμε την προσφορά του σημερινού σχολείου. Είναι γόνιμο να προβληματιζόμαστε και να οραματιζόμαστε ένα σχολείο του μέλλοντος, ένα Γυμνάσιο που αγκαλιάζει την ολόπλευρη ανάπτυξη και προετοιμάζει για την πραγματική ζωή.

 

 

Λίγα λόγια για τη Λίλα Γκρανοπούλου

Η Λίλα Γκρανοπούλου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων και συνέχισε τις σπουδές της στον κλάδο της Ψυχοπαιδαγωγικής. Εργάζεται σε Φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης και σε δομές Παιδικής Προστασίας. Ακόμη, διδάσκει την ελληνική γλώσσα ως δεύτερη γλώσσα σε παιδιά με προσφυγικό/ μεταναστευτικό προφίλ.  Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε δράσεις που θέτουν ως στόχο την ενίσχυση της φιλαναγνωσίας και την προώθηση του παιδικού βιβλίου.

Γιορτάζεις…γιατί είσαι Μητέρα!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

 

Γιορτάζεις.

Γιατί είσαι μητέρα.

Γιατί είσαι μήτρα ζωής, έμπνευσης, ιδεών, δράσης.

Γιατί είσαι όλα αυτά που σε κάνουν να είσαι εσύ. 

Ναι, γιορτάζεις κάθε μέρα και το αξίζεις.

 

Τι έχει να σου προσφέρει λοιπόν μια ακόμη Γιορτή της Μητέρας; Ένα μπράβο; Για ποιον λόγο; Για κάτι το οποίο είσαι; Όχι, είσαι πολύ περισσότερα από κάτι που αξίζει ένα μπράβο!

Ίσως το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει μια τέτοια μέρα είναι μια υπενθύμιση, του πόσο υπέροχη είσαι! Του ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Του ότι είσαι αρκετή!

 

Κανείς δεν σε εκπαίδευσε να γίνεις μητέρα. Ακόμη κι όλα τα μαθήματα προετοιμασίας τοκετού ή γονεϊκότητας να ακολούθησες. Κι όλα τα βιβλία αν διάβασες. Κι αν είχες 100 συμβούλους και ειδικούς στο πλάι σου. Αυτό που γίνεσαι κάθε μέρα ως μητέρα είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ή να σου διδάξει από πριν. Γιατί είναι απλά βίωμα. Είναι πρόθεση και άφημα ταυτόχρονα.

Ξέρεις πώς θα ήθελες να πάνε τα πράγματα. Δεν ξέρεις όμως την τελική τους έκβαση. Κι είσαι τόσο δυνατή. Αφήνεσαι, εμπιστεύεσαι. Ψηλώνεις ψυχικά! Κάθε μέρα πλάθεις και πλάθεσαι!

 

Είναι όμως κι εκείνες οι ενοχές, οι τύψεις, τα ‘’θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα’’. Τι να κάνεις όταν έρχονται μέσα στο δωμάτιο σαν τον ελέφαντα και πιάνουν όλο σου τον χώρο; Να πάρεις μια ανάσα, να θυμηθείς ποια είσαι.

 

Μα πώς να το κάνεις αυτό; Με τα δικά σου εργαλεία. Ανάπτυξε την εργαλειοθήκη σου. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι, ένα ποίημα, μια φωτογραφία, ένας πίνακας, ένα βιβλίο, οτιδήποτε. Κάτι το οποίο σε κάνει να συνδέεσαι και πάλι με την πηγή σου.

 

Κάτι που μοιάζει σαν χάδι, αγκαλιά φροντίδας από εσένα προς εσένα. Κι αν ακόμη δεν έχεις ένα τέτοιο εργαλείο στην πολύτιμη θήκη σου, ακολούθησε τα παρακάτω βήματα.

 

Πάρε λίγες στιγμές για σένα. Θυμήσου την αναπνοή σου. Συνδέσου με τον εαυτό σου. Ετοιμάσου να αναζητήσεις αυτό το χάδι. Βρες το πρώτα μέσα σου. Έπειτα, αποφάσισε πού θέλεις να το ψάξεις. Είναι στη μουσική; Στην ποίηση; Στην τέχνη; Είναι κάτι το οποίο εσύ θα δημιουργήσεις για τον εαυτό σου;

Το διαδίκτυο μπορεί να σου προσφέρει αμέτρητες επιλογές. Θυμήσου να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από εκείνο που σε συνδέει με τη μεγαλειώδη αλήθεια σου ως μητέρα. Όταν έρθει το σωστό εργαλείο στα χέρια σου θα το νιώσεις.

Κι όταν το βρεις, απόλαυσέ το!

Εάν θέλεις να είναι ένα βιβλίο το εργαλείο σου, τότε σου έχω μια πρόταση. Το βιβλίο Η τέχνη μου να Είμαι εγώ, της Στεφανίας Τσακιράκη (Εκδόσεις Φυλάτος). Πρόκειται για ένα γράμμα προς κάθε μητέρα, μα είναι ένα βιβλίο προς κάθε παιδί μιας μητέρας -που είμαστε όλοι μας. 

 

Στο έργο αυτό, θα αναζητήσεις μαζί με την αφηγήτρια την αγάπη ακόμη κι εκεί που οι πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχει. Διότι εσύ τώρα πια ξέρεις, όταν την αγάπη την έχεις μέσα σου, μπορείς να τη βρεις παντού! 

 

Κι όσο μακρύ κι αν είναι το ταξίδι της σύνδεσής μας με την αποδοχή και την αγάπη του εαυτού μας (ως γονείς, μα πρωτίστως ως άνθρωποι), όσα χιλιόμετρα κι αν χρειάζεται να διανύσουμε για να συναντήσουμε την αλήθεια και την εσωτερική μας ελευθερία, αξίζει!

 

Φέτος, όσα λουλούδια κι ευχές κι αν δεχτείς, θυμήσου να κάνεις εσύ πρώτα ένα δώρο στον εαυτό σου! Γέμισε πρώτα εσύ τον εαυτό σου με αγάπη, με ό,τι έχεις περισσότερο ανάγκη σήμερα! Και βάλε το πρώτο εργαλείο στην εργαλειοθήκη του φωτός σου.

Γιατί είσαι Μητέρα!

Γιατί γιορτάζεις κάθε μέρα!

——————————————

Η προπαραγγελία του βιβλίου Η τέχνη μου να Είμαι εγώ έχει ξεκινήσει. Μπορείς να κάνεις σήμερα αυτό το ξεχωριστώ δώρο στον εαυτό σου ή/και σε φίλες σου, κάνοντας κλικ εδώ. 

 

Το καλύτερο γιορτινό δώρο

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # χριστούγεννα

 

Γράφει η Πέπη Κολαρά | ΑΛΜΑ

Μύρισε Γιορτές!

Μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές του χρόνου είναι η προσμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας ξαναζωντανεύουν και πλέον από μια άλλη θέση, αυτή του γονέα, θα δημιουργήσουμε στα παιδιά μας τις δικές τους γιορτινές αναμνήσεις που θα τις μεταφέρουν με τη σειρά τους στα δικά τους παιδιά!

 

Οι γιορτές αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για να βιώσει η οικογένεια μοναδικές στιγμές, που θα την παρασύρουν μακριά από τον ξέφρενο ρυθμό και το άγχος της καθημερινότητάς και θα την βοηθήσουν να αφεθεί στη γλυκιά θαλπωρή που προσφέρει η παραμονή στο σπίτι και η χαρά των συναντήσεων με φίλους και συγγενείς.

 

Μέσα από τη ρουτίνα των γιορτών, με το στολισμό του σπιτιού και του χριστουγεννιάτικου δέντρου να βρίσκονται στην πρωτοκαθεδρία, το κάλεσμα αγαπημένων μας προσώπων, την προετοιμασία του εορταστικού τραπεζιού, τις γαργαλιστικές μυρωδιές, την προσμονή του αγαπημένου μας Αι-Βασίλη και των δώρων, συναισθήματα χαράς και ευφορίας κυριαρχούν σε μικρούς και μεγάλους!

 

Ο κίνδυνος να χαθεί η χαρά των Χριστουγέννων

Όμως, πέρυσι και φέτος, λόγω της πανδημίας, βιώνουμε όλοι μας μια διαφορετική κατάσταση. Αμφιθυμικά συναισθήματα κυριαρχούν μέσα μας και συναισθήματα χαράς και λύπης, αγωνίας και χαλάρωσης αναμιγνύονται συνεχώς, και ανάλογα με τη διάθεσή μας, καθένα από τα παραπάνω συναισθήματα αποκτά και πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο κίνδυνος, η ευφορία και η χαρά των γιορτών να εξανεμιστεί και να αντικατασταθεί με συναισθήματα απογοήτευσης, ανασφάλειας και το φόβο της μοναξιάς είναι μεγάλος.

 

Σκέφτομαι, λοιπόν, κατά πόσο θα μπορούσαμε να οχυρωθούμε απέναντι σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και να διατηρήσουμε μέσα μας το εορταστικό κλίμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα πολύτιμα παιδικά χρόνια είναι λίγα και μοναδικά. Αξίζει να αντιταχθούμε, απέναντι στη δύσκολη κατάσταση που μας περιτριγυρίζει και να δώσουμε στα παιδιά μας το σπουδαιότερο μήνυμα ζωής που δεν είναι άλλο πέρα από το μήνυμα της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αγάπης!

 

  • Ναι και το σπίτι μας θα στολίσουμε!
  • Ναι, και μουσική την ώρα που θα στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα βάλουμε!
  • Ναι, και κάλαντα θα πούμε!
  • Ναι, και οικογενειακά παιχνίδια θα παίξουμε!
  • Ναι, και θα γελάσουμε αναπολώντας προηγούμενες εμπειρίες!
  • Ναι, και τα παραδοσιακά μας γλυκά θα πλάσουμε!
  • Ναι, και το γιορτινό μας τραπέζι θα ετοιμάσουμε!
  • Ναι, και δώρα θα ανταλλάξουμε!
  • Ναι, και με αγαπημένα μας πρόσωπα θα μιλήσουμε τηλεφωνικά και δε θα αρκεστούμε να στείλουμε απλά μηνύματα!
  • Ναι, και τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα δούμε με προσοχή, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα!

 

Γιατί;

Γιατί κάθε γιορτή είναι μια αφορμή για να γιορτάσουμε τη ζωή! Όποιες και αν είναι οι συνθήκες! Γιατί τις συνθήκες τις διαμορφώνουμε κι εμείς! Γιατί έτσι  μπορεί η ζωή να δείξει την πραγματική της αξία και να γίνει καλύτερη! Γιατί αξίζει στα παιδιά μας να στείλουμε το πιο ηχηρό μήνυμα που δεν είναι άλλο από το ότι δεν αφήνουμε να μας καταβάλλουν και να μας αδρανοποιήσουν οι συνθήκες αλλά ότι μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και αφήνουμε τα «φωτάκια» της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αγάπης να λάμπουν μέσα μας!

Όπως λάμπουν κάθε χρονιά τα φωτάκια πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας δημιουργώντας αξέχαστες, παραμυθένιες αναμνήσεις που τόση ανάγκη έχουμε όλοι μας!

 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ από καρδιάς σε όλους!

 

Λίγα λόγια για την Πέπη Κολαρά

Η Πέπη Κολαρά, είναι απόφοιτος του Τμήματος Λογοθεραπείας και Ειδικής Αγωγής του Freie University of Berlin και του Humboldt University of Berlin (Γερμανία). Στη συνέχεια, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική στο Loyola University in New Orleans. Ειδικεύτηκε σε θέματα που αφορούν τις μαθησιακές δυσκολίες, τα προβλήματα συμπεριφοράς και τις διαταραχές λόγου και ομιλίας σε παιδιά κι εφήβους. Επίσης, είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Αγωγής του ΑΠΘ. Συνεργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης με την Δ΄ Πανεπιστημιακή Κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, δίδαξε σε Σχολές Γονέων διαφόρων δήμων όπου και οργάνωσε βιωματικά σεμινάρια. Συμμετείχε σε επιστημονικά συνέδρια στα οποία παρουσίασε θέματα της ειδικότητάς της κι έχει δημοσιεύσεις σε περιοδικά που αφορούν τον τομέα της Ειδικής Αγωγής και της Λογοθεραπείας. Οργάνωσε ομάδες παιχνιδιού στην οποίες συμμετείχαν γονείς με τα παιδιά τους προκειμένου να αναδείξει την παιδαγωγική αξία του παιχνιδιού στην καλλιέργεια δεξιοτήτων μέσα από την καθημερινότητα.

Εργάστηκε ως Ειδική Παιδαγωγός σε τμήματα ένταξης νηπιαγωγείου.  Έχει πολυετή εμπειρία στο πλαίσιο της αξιολόγησης, παρέμβασης και στο σχεδιασμό ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε μαθητές κι εφήβους με ΕΜΔ. Είναι η επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου Αγωγής Λόγου & Μάθησης «ΑΛΜΑ», στη Θεσσαλονίκη,  για περισσότερα από είκοσι έτη.

 

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για την Πέπη Κολαρά στη σελίδα του Κέντρου Αγωγής Λόγου, Μάθησης & Αυτονομίας ΑΛΜΑ στο Facebook  καθώς και πολλές χρήσιμες ιδέες και παιχνίδια στο κανάλι του κέντρου στο Youtube.

Slow Family Life: κι αν μπορούσες να συνδεθείς πάλι με την παιδική χαρά;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

Τι είναι η Slow Life

Έχεις παρατηρήσει ένα παιδί να παίζει αφοσιωμένα με το αγαπημένο του παιχνίδι, να χτίζει ένα κάστρο στην άμμο, να γελάει γαργαριστά με όλο του το είναι; Αυτό είναι κάτι περισσότερο από τον ορισμό της Slow Life. Είναι η απόδειξη πως γίνεται, πως κάποτε ξέραμε πως είναι κι ίσως στη διαδρομή το ξεχάσαμε, μα και πως μπορούμε να το ξαναθυμηθούμε.

 

Μια ζωή φτιαγμένη από μικρές στιγμές απόλαυσης, σύνδεσης και αφιέρωσης του εαυτού μας στο τώρα, αυτό είναι η Slow Life και οι γονείς έχουν το μεγάλο προτέρημα να ζουν στο ίδιο σπίτι με τους ιδανικούς δασκάλους. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους Slow, εάν δεν έχουμε προλάβει εμείς οι μεγάλοι να τα βάλουμε στον αγώνα των ταχυτήτων, των αμέτρητων δραστηριοτήτων, των προγραμμάτων που ξεχυλίζουν, του όλο έξω και περισσότερα και γρηγορότερα.

 

Slow Family Life

Τα ευχάριστα νέα είναι πως υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία για να κάνουμε την οικογενειακή μας ζωή πιο αργή. Η Slow Family Life είναι εφικτή, αρκεί να το αποφασίσουμε. Γιατί όμως να το κάνουμε αυτό;

Στην ουσία, η λέξη Slow κρύβει από πίσω της πολύ περισσότερο νόημα. Ναι μεν σημαίνει αργή, αλλά σημαίνει επίσης απλή, ήρεμη, αυθεντική, γεμάτη νόημα ζωή. Γιατί τότε να ονομάζεται συγκεκριμένα “Slow” θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς; Διότι αποτελεί μέρος ενός ολόκληρου Slow κινήματος (Slow Movement) το οποίο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως απάντηση στην παγκόσμια αύξηση ταχυτήτων.

 

Το κίνημα Slow – Slow Movement

Το κίνημα Slow είναι μια φιλοσοφία ζωής. Μπορεί αυτό να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά από την άλλη δεν είναι κάτι άλλο, παρά μια πρόσκληση να κατεβάσουμε ρυθμούς, να συνδεθούμε (με την απλότητα, τη φύση, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους γύρω μας) και να επιλέξουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή συνειδητά και βαθιά.

 

Οι βασικές αξίες του κινήματος Slow είναι: 

  • ο σεβασμός (στον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τη φύση, τον πλανήτη, τη ζωή),
  • η αγάπη,
  • η σύνδεση και
  • το μοίρασμα.

Το ευχάριστο είναι πως μπορούμε να μετατρέψουμε τα πάντα στην Slow εκδοχή τους. Για τον λόγο αυτό το Slow σήμερα εφαρμόζεται σε αμέτρητους τομείς:

  • Slow Life,
  • Slow Food,
  • Slow Art (μέσα από την οποία μπήκαμε κι εμείς οι ίδιες στο Slow κίνημα),
  • Slow Book,
  • Slow Family,
  • Slow School,
  • Slow Business,
  • Slow Tourism,
  • Slow Cities (όχι η Θεσσαλονίκη δεν ανήκει ακόμη σ’ αυτές τις πόλεις για πολλούς λόγους, τους οποίους θα καταλάβεις στη συνέχεια),
  • Slow Cosmetics
  • Slow Love
  • και η λίστα συνεχίζεται…

Κάτι το οποίο είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου είναι πως το Slow, σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω τομείς κι αν εφαρμόζεται, δεν είναι ο στόχος, αλλά το μέσον. Το μέσον προς τις εμπειρίες τις οποίες θέλουμε και ξέρουμε πως αξίζει να απολαμβάνουμε.

 

Τα οφέλη της Slow Family Life

Ας πάρουμε τη Slow Family Life για παράδειγμα, η οποία μας ενδιαφέρει περισσότερο στις Πυγολαμπίδες. Τι είναι αυτό το οποίο μπορεί να προσφέρει το Slow στην οικογενειακή ζωή; Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τα οφέλη του Slow Family Living, κατά την Bernadette Noll (σε ελεύθερη μετάφραση):

  • Όταν κατεβάζεις τους ρυθμούς στην οικογενειακή ζωή έχεις τη δυνατότητα να έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη ή πόρους για να αξιοποιήσεις.
  • Όταν έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη, είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα.
  • Όταν είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα, είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις προσωπικές σου ανάγκες και τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας.
  • Όταν είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις ανάγκες κάθε ατόμου, όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, τις/ τους δίνουν προσοχή και αξία.
  • Όταν όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, νιώθουν ασφαλείς.
  • Όταν όλοι νιώθουν ασφαλείς, υπάρχει περισσότερη αρμονία.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αρμονία, υπάρχει περισσότερη αγάπη, περισσότερη σύνδεση, περισσότερη άνεση, περισσότερη διασκέδαση και περισσότερη χαρά.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αγάπη, σύνδεση, άνεση, διασκέδαση και χαρά, υπάρχει περισσότερη επιθυμία για το ΜΑΖΙ ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.
  • Και τώρα και για πάντα.

Αυτό ακούγεται υπέροχο κι αν ρωτούσαμε όλους τους γονείς του κόσμου τι επιθυμούν για την οικογένειά τους πιθανώς να μας έδιναν την ίδια απάντηση: Να είμαστε μαζί, για πάντα. Κι ας γνωρίζουν πως φυσικά τα παιδιά κάποια μέρα θα φύγουν. Το να θέλουν να ξαναγυρίζουν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

 

Πώς μπορεί κανείς να επιλέξει τη Slow Family Life

Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να αλλάξει ρότα στην οικογενειακή ζωή βάζοντας τη Slow Family Life ως μέσο; Αυτός είναι ο στόχος μας ως ομάδα στις Πυγολαμπίδες, να βοηθήσουμε όλες τις οικογένειες που το επιθυμούν να γίνουν Slow. Το πρώτο πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι το να ξέρουμε το ΓΙΑΤΙ ξεκινάμε αυτό το μονοπάτι.

 

Αναζητώντας το εσωτερικό μας κίνητρο

Μια προτεινόμενη δραστηριότητα, εμπνευσμένη από την art-therapy, για να το πετύχουμε αυτό, είναι η παρακάτω:

Αυτό που έχω, αυτό που θέλω και το πως.

  • Σε προσκαλώ να πάρεις ένα χαρτί και να γράψεις αυθόρμητα πώς νιώθεις για την τωρινή κατάσταση της οικογένειάς σου. Γράψε χωρίς να κρίνεις τις λέξεις σου. Άσε την ειλικρίνεια να σε καθοδηγήσει. Έπειτα, σε ένα νέο χαρτί γράψε το πως θέλεις να νιώθεις μέσα στην οικογενειακή ζωή σου. Μίλησε με εικόνες, συναισθήματα, νιώσε ελεύθερη/ος.
  • Την ίδια δραστηριότητα μπορείς να την κάνεις χρησιμοποιώντας ζωγραφική αντί για γραφή. Μια ζωγραφιά για το πως νιώθεις τώρα μέσα στην οικογένειά σου και μια επόμενη ζωγραφιά για το πώς θέλεις να νιώθεις.
  • Τέλος, όποια από τις δυο δραστηριότητες κι αν επέλεξες, σε προσκαλώ να χρησιμοποιήσεις ένα τρίτο χαρτί στο οποίο να γράψεις ή να ζωγραφίσεις το “πως” θα μπορέσεις να οδηγηθείς από την πρώτη κατάσταση στη δεύτερη.

Μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα έχεις το ‘’γιατί’’ σου, το οποίο είναι γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και φαντασία. Από την άλλη έχεις και την πρώτη δική σου εργαλειοθήκη, διότι όπως πολύ σωστά φαντάζεσαι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ή δρόμος για τη Slow Family Life. Ο καθένας μας πειραματίζεται και αναζητά το τι ταιριάζει στη δική του οικογένεια. Και αυτό συχνά μπορεί και να αλλάζει.

Οδηγίες για μια Slow Family Life

 

Κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές που μπορεί να μας βοηθήσουν σ’ ένα συλλογικό επίπεδο είναι οι παρακάτω:

 

  • Τοποθέτηση προτεραιοτήτων

Τι είναι αυτό που έχει πραγματικά αξία αν κοιτάξουμε μέσα μας με απόλυτη ειλικρίνεια;

 

  • Δημιουργία της Not-to-do λίστας

Όσο συχνά το χρειαζόμαστε. Σε ποια πράγματα/καταστάσεις/συνήθειες/ακόμη και ανθρώπους μπορούμε να πούμε όχι, διότι πλέον δεν εξυπηρετούν τις προτεραιότητές μας; Εάν μάθουμε να λέμε όχι σε όσα δεν έχουν νόημα, θα μπορέσουμε να πούμε μεγάλα ναι σε όσα πραγματικά έχουν.

 

  • Ένα πράγμα τη φορά

Όχι, το multitasking δεν είναι μια δεξιότητα την οποία χρειαζόμαστε. Ναι, μπορούμε να την εξασκήσουμε αλλά με κόστος την ψυχική μας ηρεμία, το ρίσκο να μην κάνουμε τελικά τίποτα καλά ή ακόμη και τον κίνδυνο της ίδιας μας της ζωής.

 

  • Συνειδητότητα

Από την άλλη, επιλέγοντας να εστιάζουμε την προσοχή μας στο τώρα και σε αυτό το ένα πράγμα τη φορά που επιλέγουμε να κάνουμε, μπορούμε να συνδεόμαστε βαθύτερα με τον εαυτό, το σώμα και τις αισθήσεις μας, να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας και τελικά να είμαστε πολύ περισσότερο δημιουργικοί και παραγωγικοί.

 

  • Αφοσίωση

Λήψη συνειδητής απόφασης πως αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε την εκάστοτε στιγμή είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, διότι πολύ απλά το επιλέξαμε. Αυτό μπορεί να είναι τρία λεπτά διαλογισμού, το μαγείρεμα, η κηπουρική, το παιχνίδι με τα παιδιά, η βοήθεια για τις σχολικές δραστηριότητες, μια βόλτα στη φύση, μια συζήτηση με ένα φίλο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε και μπορεί να γίνει τόσο μαγικό εάν του δώσουμε όλη μας την προσοχή, αφοσίωση και αγάπη.

 

  • Επιστροφή στη φύση

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα εδώ. Φύση ίσον ζωή και κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μπορέσαμε να αναγνωρίσουμε βαθύτερα την αξία της επαφής μας με τη φύση, ας μην το ξεχάσουμε!

 

  • Φροντίδα του εαυτού! 

Σε περίπτωση εκκένωσης ενός αεροπλάνου ποιος υποχρεούται να βάλει πρώτα τη μάσκα οξυγόνου; Ο ενήλικας στον εαυτό του κι έπειτα στα παιδιά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Χρειαζόμαστε το οξυγόνο μας, απ’ όπου κι αν αυτό πηγάζει. Δεν πρόκειται για εγωιστική πράξη, αλλά αντίθετα είναι η πιο γενναιόδωρη. Όταν αγαπάς κάποιον του χαρίζεις τον εαυτό σου κι είναι σημαντικό να χαρίζεις κάτι το οποίο είναι πλήρες, υγιές κι ευτυχισμένο.

 

  • Παρατήρηση του εαυτού και συνειδητή αλλαγή ρυθμού

Τρώμε γρήγορα; Προσπαθούμε να ανοίξουμε με μανία την πόρτα του σπιτιού δίχως να έχει πάρει φωτιά; Περπατάμε γρήγορα δίχως να έχουμε αργήσει ή να κάνουμε τζόκιγνκ; Μια ανάσα αρκεί για να επιστρέψουμε στον όμορφο αργό ρυθμό.

 

  • Απομάκρυνση από τις οθόνες

Τα κινητά, τάμπλετ, λάπτοπ, τηλεοράσεις δεν συγκρίνονται με την πραγματική ανθρώπινη επαφή. Οι συνέπειες της παρατεταμένης χρήσης της οθόνης είναι καταστρεπτικές για το παιδί αλλά και για τους ενήλικες. Η αύξηση της δυνατότητας εστίαση της προσοχής, η ποιότητα ύπνου, η σύνδεση με την πραγματικότητα και τους ανθρώπους γύρω μας είναι λίγα μονάχα από τα οφέλη της απομάκρυνσης ή του περιορισμού της οθόνης από τη ζωή μας.

 

  • Ποιότητα έναντι ποσότητας

Η ποιότητα έχει μεγαλύτερη αξία από την ποσότητα. Το είμαι είναι βαθύτερο του κάνω ή του έχω. Μπορείς να είσαι σίγουρη/ος πως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι. Το decluttering αποτελεί μέρος της Slow Life, διότι θέλουμε να δημιουργούμε υπαρκτό, συναισθηματικό κι ενεργειακό χώρο για όσα έχουν πραγματικά αξία. Για όσα μας δίνουν χαρά όπως αναφέρει η Marie Kondo στη μέθοδό της Konmari.

 

  • Σύνδεση με την απλότητα

Η ζωή στην οποία σε προσκαλούμε δεν είναι instagramική. Και ας το καταλάβουμε μια φορά και για πάντα, δεν χρειάζεται να είναι! Η ζωή πρέπει να είναι άξια να τη ζούμε όχι για να την ποστάρουμε και να τη δείχνουμε. Εάν κάτι για την κοινωνία είναι απαραίτητο αλλά δεν προσφέρει τίποτα στη δική μας οικογενειακή ζωή τότε δεν τίθεται ούτε ερώτημα για τη λήψη της απόφασης.

 

  • Παιχνίδι και δημιουργικότητα

Ο άνθρωπος δεν σταματάει να παίζει επειδή μεγαλώνει, αλλά μεγαλώνει επειδή σταματάει να παίζει. Δεν το είπα εγώ, αλλά ο Πάμπλο Πικάσο και παρότι ως γονεϊκό πρότυπο δεν ήταν το ιδανικό, ως δημιουργικό πνεύμα ήταν. Κι εδώ γι’ αυτό πρόκειται, για την εσωτερική ψυχική δημιουργικότητα του ατόμου.

 

Σε αυτή τη λίστα είσαι περισσότερο από ευπρόσδεκτη/ος να προσθέσεις όλα όσα θεωρείς πως μπορούν να σε βοηθήσουν στο μονοπάτι σου προς μια πιο απλή, αργή και γεμάτη νόημα οικογενειακή ζωή. Από τη μεριά μου μπορώ να σε βεβαιώσω πως με την Ιωάννα και τις Πυγολαμπίδες δεν θα ησυχάσουμε εάν δεν βοηθήσουμε κάθε οικογένεια που το επιθυμεί (αλλά και πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας) να γίνει Slow.

Γιατί μπορούμε, το θέλουμε και το αξίζουμε!

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Τσακιράκη!

Η Στεφανία Τσακιράκη είναι λάτρης της τέχνης, των βιβλίων και του ανθρώπου. Συνδυάζοντας αυτά που τη συγκινούν αναζήτησε στο Παρίσι την Art Therapy. Εκεί εξειδικεύτηκε στην τέχνη των μουσείων (Museum Art Therapy) από τη μια αλλά και τα βιβλία (Book Therapy) από την άλλη, ως θεραπευτικά μέσα. 

Αν βρεθείς μαζί της σε κάποιο μουσείο ή βιβλιοπωλείο, δε θα σε ξεναγήσει ούτε θα σου δείξει. Θα περπατήσει δίπλα σου, βοηθώντας σε να δεις με τα μάτια της καρδιάς σου. Δε θα σου πει τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά θα σε διευκολύνει στην καλλιέργεια ενός διαλόγου με τα έργα που σε ελκύουν, για να ακούσεις τι θέλει να πει σε σένα το εκάστοτε δημιούργημα.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια η Στεφανία είναι υπέρμαχος του Slow κινήματος. Ξεκινώντας από την Slow Art και τo Slow Book οδηγήθηκε στη Slow Life και τη Slow Therapy. Slow για τη Στεφανία δεν σημαίνει όμως απλώς ‘’αργός/ή/ά” αλλά η ροή στην κατάλληλη για την κάθε στιγμή ταχύτητα. 

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τη Στεφανία και το έργο της στον ιστότοπό της: www.whatiseeinart.com καθώς επίσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: instagram & facebook