έφηβοι – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Θεσσαλονίκη

Όταν η αρχαιότητα γίνεται παιχνιδάκι και μας αφορά όλους!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Έχει βρει τον “μαγικό” τρόπο να κάνει την αρχαιολογία να μοιάζει παιχνιδάκι. Ο Θεόδωρος Παπακώστας είναι αρχαιολόγος και πλέον ευρέως γνωστός ως archaeostoryteller, αφού μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram έχει καταφέρει να κάνει χιλιάδες ανθρώπους να αγαπήσουν την Ιστορία και δη την αρχαιότητα. Μέσα από τις χιουμοριστικές “αρχαιοϊστορίες” στο account του, τα απολαυστικά βιβλία του («Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Αρχαιολογία αγάπη μου… έλα πάρε με από δω», «Παιδιά, χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Η αρχαιότητα είναι παιχνιδάκι») και το άκρως ενδιαφέρον podcast του, φέρνει μικρούς και μεγάλους σε επαφή με το πλούσιο παρελθόν μας.

Ο Θεόδωρος Παπακώστας μάς εξηγεί γιατί η αρχαιολογία μπορεί να γίνει το σκαλί για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, αν μπει στη ζωή μας με τον κατάλληλο τρόπο. 

 

Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπακώστα στις Πυγολαμπίδες

Τι ονειρευόσασταν να γίνετε όταν ήσασταν μικρός και πώς τελικά οδηγηθήκατε στην αρχαιολογία; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που σας έστρεψε προς αυτήν την επιστήμη;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το ανθρώπινο παρελθόν. Μου εξίταρε τη φαντασία το πως μπορεί να ζούσαν άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια, τι να συνέβη, τι να σημαίνει κάθε εύρημα που βγαίνει από το χώμα. Η αγάπη μου δεν πυροδοτήθηκε από ένα αποκλειστικό γεγονός, αλλά από τη συνήθεια της μητέρας μου να επισκεπτόμαστε κάθε αρχαιολογικό χώρο και σημείο πολιτισμού στα ταξίδια μας.

 

Πώς έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει, ίσως, οι γνώσεις σας για την αρχαιολογία την καθημερινή σας ζωή και τις σχέσεις σας με τους άλλους;

Η αρχαιολογία μας βοηθάει να καταλάβουμε την ανθρωπότητα στο σύνολό της, επομένως θεωρώ ότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να αποκτήσω καλύτερη ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους. Πάντα αναφέρομαι στην πλευρά της αρχαιολογίας που μελετά τις ζωές των ανθρώπων, και όχι απλώς τις μεγάλες μάχες και τα λαμπρά κτίρια. Και αυτά χρειάζονται, αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε αυτά… 

 

Γιατί η Ιστορία παραδοσιακά θεωρείται ένα από τα πιο βαρετά σχολικά μαθήματα και πώς θα μπορούσε να αλλάξει ιδανικά ο τρόπος που διδάσκεται, ώστε να υποστηρίζει επαρκώς τη σύνδεση των παιδιών με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό; 

Κατά τη γνώμη μου η Ιστορία θεωρείται βαρετό μάθημα γιατί διδάσκεται με πάρα πολλή λεπτομέρεια από πολύ μικρή ηλικία, προσπαθώντας να βάλουμε τα παιδιά να αποστηθίσουν πάρα πολλές χρονολογίες και γεγονότα. Επίσης, δυστυχώς, ξεκινάμε την Ιστορία λανθασμένα μέσω Μυθολογίας και μετά περνάμε στα πραγματικά γεγονότα. Τα πραγματικά γεγονότα παρουσιάζονται στεγνά και καταλήγει κάθε άνθρωπος να διαλέγει να κρατήσει μόνο τη Μυθολογία ως αγαπημένο κομμάτι. Είναι, όμως, άδικο για την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά μας.

 

Η αρχαιολογία συνδέεται με το παρελθόν, αλλά σίγουρα διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον. Πώς βλέπετε αυτή τη συμβολή της και ποιο θεωρείτε το πιο σύγχρονο μάθημα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή;

Η αρχαιολογία δείχνει την πραγματική ανθρωπότητα. Όταν καταλάβουμε καλύτερα τους ανθρώπους στο σύνολο, τις κοινωνίες μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε και τους λόγους πίσω από αυτό, υπάρχει η ελπίδα να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να χτίσουμε μια λίγο καλύτερη κοινωνία.

 

Έχετε συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Ελλάδα και τη Βρετανία, ενώ έχετε εργαστεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Κιλκίς. Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο συναίσθημα που νιώσατε κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής; Μπορείτε να μοιραστείτε μία εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη;

Η πιο γλυκιά στιγμή ήταν όταν στις ανασκαφές μου στα Καλίνδοια Χαλκιδικής, βρέθηκε το σπασμένο κεφάλι ενός μαρμάρινου αγάλματος μετά από 80 χρόνια. Το σώμα του αγάλματος είχε βρεθεί από τους πρόσφυγες που είχαν έρθει στην περιοχή, και εκτίθετο στην πλατεία του χωριού, μέχρι που το πήρε η αρχαιολογική υπηρεσία, για να το βάλει στο μουσείο. Δεκαετίες αργότερα, το κεφάλι του βρέθηκε μέσα στο χώμα.

 

Η επικοινωνία της αρχαιογνωσίας στα social media έχει διαφορετικές απαιτήσεις από την παραδοσιακή έρευνα. Ποια ήταν η αρχική σας πρόθεση όταν πρωτοξεκίνησε το account του @archaeostoryteller στο Instagram και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε, ανοίγοντας αυτό το νέο «παράθυρο» στην αρχαιολογία για το ευρύ κοινό;

Όταν ξεκίνησα την επικοινωνία της αρχαιογνωσίας μέσω κοινωνικών δικτύων, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να χωρέσει η αρχαιογνωσία εκεί. Κάποια χρόνια μετά και με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στα προφίλ μου, διαψευστήκαμε όλοι γιατί το αρχαιόφιλο κοινό όντως υπάρχει, τελικά, εκεί έξω. Στα κοινωνικά δίκτυα δεν μπορεί να μπει η ίδια η επιστήμη, αλλά μπορεί κάλλιστα να μπει η επικοινωνία της και να λειτουργεί ως φάρος, που θα φέρει πολλούς στο λιμάνι της επιστήμης. 

 

Ποια είναι τα συνήθη σχόλια που λαμβάνετε από ακροατές σχετικά με το podcast σας και ποια η πιο ενδιαφέρουσα αντίδραση ή ερώτηση;

Το πιο σύνηθες και προσωπικά αγαπημένο σχόλιο είναι: “Νόμιζα πως δεν με αφορά ή δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αρχαιολογία, αλλά πλέον έχω αλλάξει γνώμη.”

 

Πώς ισορροπείτε με τόση μαεστρία στα βιβλία σας μεταξύ χιούμορ και γνώσης; Υπήρχε κάποια στιγμή που χρειάστηκε να θυσιάσετε την «ακρίβεια» για χάρη της αφήγησης; Αν ναι, πώς το διαχειριστήκατε;

Δεν θυσιάζεται ποτέ η ακρίβεια. Θυσιάζεται η πληθώρα της πληροφορίας. Πάντα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία να πει κάποιος ειδικός. Εκεί είναι το τρικ: να ξέρεις να διαλέγεις αυτή τη μικρή πληροφορία, που θα είναι πιο εύληπτη και ευχάριστη από το ευρύ κοινό. Αν κάποιος θέλει, και είναι ευχής έργον, μπορεί πάντα να βρει τα βιβλία και τα επιστημονικά συγγράμματα, για να φτάσει στην πιο βαθιά πληροφορία. Αλλά δεν χρειάζονται, ούτε απαιτούν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο όγκο πληροφοριών. Επομένως, στα κοινωνικά δίκτυα φτάνει το απόσταγμα της πληροφορίας μαζί με μια δόση χιούμορ ενίοτε, για να την κάνει πιο εύληπτη. 

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο δραστηριοτήτων «Η Αρχαιότητα είναι Παιχνιδάκι». Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μάθατε για τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αρχαιολογία και ποιος ο αρχικός στόχος συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Το έχουν λύσει και παιδιά προσχολικής ηλικίας με τη συνδρομή γονέων, αλλά και ενήλικες που απλώς ήθελαν να διασκεδάσουν. Σκοπός του βιβλίου είναι να δείξει αυτό ακριβώς: ότι η αρχαιότητα είναι κάτι απολαυστικό, που μας αφορά όλους.

 

Αν μπορούσατε να διαγράψετε ένα αρχαιολογικό στερεότυπο από τη συλλογική συνείδηση, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ότι ο αρχαίος κόσμος ήταν μόνο λευκά μάρμαρα και σπουδαίοι φιλόσοφοι. Θα ήθελα να μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο αρχαίος κόσμος δεν ήταν ούτε τέλειος, ούτε φρικτός, αλλά ένας κόσμος, μια κοινωνία, που όπως και σήμερα, είχε και τον ήρωα, και τον φιλόσοφο, και τον τεμπέλη, και τον κακό, και τον φοβισμένο, τον βαριεστημένο, τον δημιουργικό, τον τολμηρό, τον αγχωμένο, τον ελπιδοφόρο… Τα πάντα όλα!

 

Τι πιστεύετε ότι θα σκεφτούν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι για την εποχή μας; Τι θα τους εντυπωσιάσει ή θα τους ξαφνιάσει;

Θα είναι ακόμη μια κοινωνία… Η ανθρωπότητα έχει ζήσει ΠΟΛΥ ΧΕΙΡOΤΕΡΑ, επομένως η αίσθηση πως εμείς ζούμε τραγικές στιγμές είναι δική μας αντίληψη. 

 

Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Έχετε σκεφτεί να την αξιοποιήσετε για να αναδείξετε την αρχαιολογία;

Φυσικά και είναι σίγουρο ότι θα γίνει, και μάλιστα σύντομα. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που θα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε και αυτό. 

 

Υπάρχει κάτι που θα προτείνατε στις τοπικές κοινότητες ή τους δήμους για την ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς τους, ώστε να γίνει πιο προσιτή και ενδιαφέρουσα; Αν είχατε τη δυνατότητα να προτείνετε μία δράση σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας που να συνδέει παιδιά, γονείς και αρχαιογνωσία, ποια θα ήταν αυτή;

Θα οργάνωνα ξεναγήσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις και εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό. Η ενημέρωση και η πληροφορία είναι δύναμη! 

 

Πώς μπορούν οι γονείς να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν την ιστορία, ειδικά σε μια εποχή γεμάτη τεχνολογικές αποσπάσεις; Πώς μπορούν να ενσωματώσουν την αρχαιολογία σε απλές καθημερινές στιγμές;

Με το να την αγαπήσουν οι ίδιοι. Να την εξερευνήσουν, να την ανακαλύψουν και να την απολαμβάνουν… Τα παιδιά «πιθηκίζουν». Είμαστε μιμητικά όντα οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας να αγαπούν κάτι, για το οποίο εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε. Όταν βάλουμε τον ενήλικο πληθυσμό πλήρως στον κύκλο της αρχαιογνωσίας, θα μπορέσουμε να εντάξουμε και τα παιδιά. 

Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες “φιλικές προς την οικογένεια” αρχαιολογικές τοποθεσίες ανά την Ελλάδα που θα προτείνατε προς επίσκεψη;

Είναι πολλά τα μουσεία που αξίζουν. Στην Αθήνα από μουσεία θα πρότεινα το Μουσείο Ακρόπολης, το Εθνικό αρχαιολογικό, το Κυκλαδικής Τέχνης, από αρχαιολογικούς χώρους τη Βραυρώνα και την Αρχαία Αγορά, στη Θεσσαλονίκη το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αρχαία αγορά με το υπόγειο μουσείο της. Σε όλη την Ελλάδα παντού κοντά μας υπάρχει κάποιος μαγικός χώρος: Ολυμπία, Δελφοί, Κνωσσός, ναοί, κάστρα και μουσεία παντού! Φυσικά, να πούμε ότι μια προετοιμασία από πριν του τι πρόκειται να δούμε βοηθάει, ή ακόμη καλύτερα, η επένδυση του να πάρουμε έναν ξεναγό μαζί μας θα μπορούσε να απογειώσει την εμπειρία.

 

Ποιο είναι το επόμενο project που αναμένουμε από εσάς; Έχετε ήδη κάποιους μελλοντικούς στόχους στο μυαλό σας;

Έρχεται η τρίτη σειρά ντοκιμαντέρ μου (μετά τα ΣΩΣΜΕΝΑ στην Cosmote History και στο ΕRTFLIX και το POP ARCHAEOLOGY στο YouTube) που θα σας συγκλονίσει (το πιστεύω) και έρχεται και το 5ο βιβλίο μου πλέον, που θα βγαίνει εκτός ελληνικών συνόρων!

 

Η υστεροφημία ήταν στην αρχαιότητα το αποκορύφωμα της καταξίωσης ενός ανθρώπου. Αλήθεια, είναι κάτι που σας απασχολεί και αν, ναι, τι θα επιθυμούσατε να αφήσετε πίσω σας για τις επόμενες γενιές;

Η σκέψη και μόνο ότι βοήθησα να ανακαλύψει και να αγαπήσει περισσότερος κόσμος την επιστήμη, είναι η καλύτερη ηθική ανταμοιβή για μένα. Με κάνει να νιώθω ευτυχισμένος!

Muzike: επιστρέφει ανανεωμένο με performances χορού για όλη την οικογένεια!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Συνέντευξη στις Πυγολαμπίδες

Μετά από τρία σχεδόν χρόνια απουσίας, το muzike επιστρέφει ανανεωμένο και συστήνει στο κοινό της Θεσσαλονίκης το νέο project ‘dance editions’, με performances σύγχρονου χορού!

Κάθε μήνα, σε διαφορετικό κάθε φορά χώρο, θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν/μία χορευτή/τρια ή χορογράφο.

Συνιμιλήσαμε με τη Λένα και τη Σάρα για να μάθουμε τη διαδρομή τους, αλλά και τα νέα τους σχέδια!

 

 

Ποια ήταν η αρχική έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του muzike. family concepts και πώς εξελίχθηκε στο σημερινό του format; 

ΛΕΝΑ: Η αρχική έμπνευση προήλθε όταν μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε μια συναυλία επειδή είχα μαζί το έξι μηνών μωρό μου, με την αιτιολογία ότι αν έκλαιγε, θα ενοχλούσε το υπόλοιπο κοινό.

Ήταν η ανάγκη μου να συνεχίσω να παρακολουθώ συναυλίες που με αφορούν και ταυτόχρονα μου επιτρέπουν να έχω μαζί το παιδί μου χωρίς να χρειάζεται να το αφήσω κάπου. Στη συνέχεια άρχισα να συνειδητοποιώ τις ελλείψεις που υπάρχουν γενικότερα σε εκδηλώσεις για γονείς με παιδιά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Έτσι θέλησα να δημιουργήσω η ίδια αυτές τις εκδηλώσεις για εμένα και για όλους τους γονείς που έχουν την ίδια ανάγκη. Ξεκίνησε με συναυλίες αλλά στόχος ήταν να υπάρξουν και άλλες θεματικές. 

 

Πώς αποφασίσατε να εισαγάγετε τις χορευτικές παραστάσεις (dance editions) στο πρόγραμμα του muzike; Ποια ανάγκη θέλετε να καλύψετε με αυτή την νέα ενότητα;

ΛΕΝΑ: Προέκυψε λόγω της ιδιότητάς μου ως χορεύτριας. Ο χορός και ειδικά ο σύγχρονος χορός είναι μια τέχνη με την οποία αρκετά παιδιά δεν έχουν έρθει σε επαφή. Υπάρχουν πρωινές παραστάσεις θεάτρου για παιδιά αλλά όχι σύγχρονου χορού. Θέλω ο κόσμος να γνωρίσει το χορό και τους ανθρώπους του. Θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί στον ίδιο χώρο με σπουδαίους χορευτές/τριες και να χορέψουν για εκείνο.

ΣΑΡΑ: Από την αρχή υπήρχε η σκέψη να διοργανώσουμε και άλλες δράσεις πέρα από τις συναυλίες και συγκεκριμένα εκδηλώσεις γύρω από το σύγχρονο χορό. Αν δεν ερχόταν η πανδημία, σίγουρα θα τις είχαμε υλοποιήσει πολύ πιο νωρίς.

Ο χορός και η μουσική είναι για μένα στην ίδια κατηγορία. Υπάρχει μουσική που θέλει την προσοχή σου χωρίς να δημιουργείται η ανάγκη για κίνηση. Σε άλλες περιπτώσεις η μουσική ενεργοποιεί κάτι μέσα μας και αυτό θέλουμε να το εκφράσουμε με χορό. Δεν είμαι επαγγελματίας χορεύτρια, οπότε ο χορός είναι για μένα αυθόρμητος τρόπος έκφρασης.

Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, θα δούμε ότι ξεκινούν πολύ εύκολα το χορό στο άκουσμα της μουσικής. Αυτό, προσωπικά, μου θυμίζει την ανάγκη που έχει το σώμα μας να κινηθεί, να χορέψει. Οπότε πιστεύω ότι τα dance editions είναι μια ευκαιρία για ενήλικες και παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνατότητες έκφρασης μέσω του χορού με έναν πολύ ωραίο και συλλογικό τρόπο.

 

Σε ποιες προκλήσεις ανταποκρίνεται το muzike σε σχέση με την εξοικείωση της τέχνης στην οικογένεια και τις διαφορετικές ηλικίες;

ΛΕΝΑ: Σε αυτό το σημείο, συνεργαστήκαμε με τη Σόνια Ντόβα. Με τη Σόνια, η οποία είναι υπεύθυνη σχεδιασμού διευρυμένου χορογραφικού χώρου, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη γίνεται προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα για κάθε ηλικία.

Ο χώρος σχεδιάζεται κάθε φορά διαφορετικά, με πολύ προσοχή και φροντίδα έτσι ώστε να ενθαρρύνει τη ασφαλή συμμετοχή τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, μέσα από δραστηριότητες και εμπειρίες που προάγουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την ενεργή συμμετοχή. Για αυτό το σκοπό, θα υπάρχουν δύο performances κάθε φορά.

Η πρώτη θα είναι στις 11.00 πμ και θα απευθύνεται σε φροντιστές μαζί με παιδιά μέχρι 10 ετών και η επόμενη θα είναι στις 13:00 για παιδιά άνω των 11 ετών παρέα με τους γονείς τους ή και χωρίς αυτούς. Ενθαρρύνουμε να έρθουν μαζί γιατί θα είναι μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία να συνυπάρξουν σε κάτι που αφορά και τους δύο.

Μάλιστα θα υπάρχει και μία δράση κάθε φορά που θα καλεί τους θεατές αν το επιθυμούν, να διαδράσουν με την χορεύτρια/τη και να γίνουν συμμετέχουσες/οντες στη δημιουργία χώρου και κίνησης. Η προσέγγιση αυτή ανταποκρίνεται στην πρόκληση της εξοικείωσης της τέχνης στην οικογένεια, προσφέροντας διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής και προσαρμογής στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα κάθε ηλικιακής ομάδας.

 

Πώς εξασφαλίζετε ότι οι παραστάσεις σας είναι προσβάσιμες και διασκεδαστικές τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικο κοινό;

ΛΕΝΑ: Χρησιμοποιήσαμε μεθοδολογία που ακολουθείται στο σχεδιασμό του χορογραφικού χώρου και της κινητικής διάδρασης η οποία εφαρμόζει αλληλεπίδραση και συμπερίληψη. Ο σχεδιασμός αυτός προσφέρει προσαρμογές και λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές αισθητηριακές και κινητικές ανάγκες του κοινού.

Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όπως τους ενήλικες και τους ενήλικες σαν τα παιδιά, δημιουργώντας ένα χώρο όπου όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και να αλληλεπιδράσουν με την τέχνη με τον δικό τους τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, καλλιεργούμε μια ατμόσφαιρα ισοτιμίας και παιχνιδιού, όπου η δημιουργικότητα και η φαντασία δεν γνωρίζουν ηλικιακά όρια.

ΣΑΡΑ: Με το χορό και τη μουσική έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες τέχνες. Δεν βασιζόμαστε στο λόγο, που το λεξιλόγιο και η γλωσσολογική κατανόηση έχουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μωρά, μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ανεξάρτητα με την ηλικία, τη γνώση και τις γλωσσικές ικανότητες του καθενός μας, μπορούμε να νιώσουμε τη μουσική, να δούμε την κίνηση και να αφεθούμε ανεμπόδιστα στα συναισθήματά μας.

 

Τι προσφέρει ο σύγχρονος χορός στα παιδιά και τους/τις φροντιστές/ριες που δεν μπορούν να βρουν σε άλλες μορφές τέχνης, όπως η μουσική ή το θέατρο;

ΛΕΝΑ: Η φυσικότητα της κίνησης που υπάρχει σε όλες μας τις εκφράσεις, επιτρέπει στους θεατές να απελευθερώσουν συναισθήματα. Συχνά ντρεπόμαστε με το χορό και νιώθουμε άβολα ειδικά όταν καλούμαστε να χορέψουμε. Τα παιδιά επίσης πολλές φορές νιώθουν αμήχανα όταν βλέπουν τους γονείς τους να χορεύουν, όταν είναι να χορέψουν μπροστά τους ή όταν είναι να χορέψουν μαζί. Εμείς θέλουμε να χορέψουν παρέα οι γονείς με τα παιδιά.

Έτσι, στο τελευταίο μέρος της performance, ο κάθε χορευτής και χορεύτρια καλεί το κοινό να χορέψει, αν το επιθυμεί, με τις οδηγίες και τη συμβολή του/της. Όταν χορεύουμε ενεργοποιούνται νευρώνες που ενισχύουν τη συνδεση και την ασφάλεια. Πλέον γνωρίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Έστω και λίγο, να αυτοσχεδιάσουμε χορεύοντας με δυό ή τρεις ανθρώπους μαζί, είναι εκπληκτικό το τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας.

Τους συμπαθούμε περισσότερο, τους εμπιστευόμαστε περισσότερο, συνδεόμαστε περισσότερο και θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο. 

 

Ποιος είναι ο ρόλος της αλληλεπίδρασης και της συμμετοχής στις εκδηλώσεις του muzike; Τι αντίδραση βλέπετε από τα παιδιά και τους ενήλικες σε αυτές τις διαδραστικές στιγμές;

ΛΕΝΑ: Μέχρι τώρα είχαμε διοργανώσει συναυλίες. Εκεί βλέπαμε ήρεμα, συγκινημένα και χαρούμενα βλέμματα ενηλίκων επειδή συνυπήρχαν με τα μωρά τους και με τα μεγαλύτερα παιδιά τους, σε συναυλίες που θα πήγαιναν και μόνοι να παρακολουθήσουν. 

ΣΑΡΑ: Σε αρκετές συναυλίες μας υπήρχαν στιγμές που οι φροντιστές μαζί με τα παιδιά τους έπαιρναν την πρωτοβουλία και ξεκινούσαν να χορεύουν. Γενικότερα είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που αφήνει το κοινό να εκφραστεί και να αλληλεπιδράσει άνετα με τους καλλιτέχνες.

 

Πώς επιλέγετε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στα dance editions; Τι κριτήρια θέτετε ώστε να διασφαλίσετε ότι οι παραστάσεις είναι κατάλληλες για το κοινό σας;

ΛΕΝΑ: Το σημαντικότερο είναι το να είναι ανοιχτοί στο να πάρουν οδηγίες σχετικές με το πώς συμπεριφερόμαστε με σεβασμό και ευγένεια σε καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν με τα παιδιά. Το δεύτερο κριτήριο είναι να αυτοσχεδιάζουν με διάθεση να παίξουν και να χαρούν. Και τέλος, η αύρα και το στυλ τους ως χορεύτριες/ες.

 

Η επιλογή των χώρων είναι επίσης μία σημαντική πτυχή του muzike. Πείτε μας λίγα λόγια για τους χώρους που επιλέγετε για το dance editions. 

ΛΕΝΑ: Επιλέγουμε χώρους που εκτιμάμε, σε μια προσπάθεια να ενώσουμε studios και σχολές χορού που πιστεύουμε στη δουλειά τους και θα προτείναμε σε όσους και όσες θέλουν να ασχοληθούν είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά, με αυτού του είδους την τέχνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους αυτών των χώρων για την στήριξή τους και τη συνεργασία μας.

 

Τι ελπίζετε να επιτύχετε με το muzike στο μέλλον;

ΛΕΝΑ: Να καλλιεργήσουμε την αισθητική παιδεία και έκφραση των παιδιών αλλά και να προσφέρουμε στους εφήβους και στους γονείς τους παραστάσεις που μπορούν να απολαύσουν απο προσεκτικά επιλεγμένους χορευτές. Θέλουμε το κοινό της Θεσσαλονίκης να γνωρίσει, να αγαπήσει και να κατανοήσει τη σπουδαιότητα της τέχνης του χορού.

ΣΑΡΑ: Εκτός από τις συναυλίες και τα dance editions θα θέλαμε να εμπλουτίσουμε και άλλο το πρόγραμμα του muzike. Βεβαίως αυτό έχει να κάνει με μια οικονομική σταθερότητα που κατακτούμε δύσκολα στον τομέα του πολιτισμού. Ελπίζω το κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά και οι τοπικοί και κρατικοί φορείς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τη σημαντικότητα που έχουν τέτοια είδη εκδηλώσεων και να τα υποστηρίξουν. Είτε το ίδιο το κοινό με την παρουσία του, είτε με περισσότερα κονδύλια από την πλευρά των θεσμών.

 

Επικοινωνία:

6946 854375, muzike.thessaloniki@gmail.com

muzike website

muzike facebook

muzike dance edition #1: Martha Pasakopoulou

Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου η Μάρθα Πασακοπούλου εγκαινιάζει την καινούργια ενότητα του muzike με το dance edition#1 στο Studio ΚΙΝΟΥΜΕ, με δύο performances για όλη την οικογένεια. Στις 11.00 το muzike υποδέχεται οικογένειες με παιδιά έως 11 ετών και στις 13.00 οικογένειες με παιδιά από 11 ετών και πάνω.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Lemon Skates, μια κοινότητα σε κίνηση

Πυγολαμπίδες

Μια ομάδα νέων από την Καστοριά, με εμπνευστή τον Δημήτρη Νατσούλη, έχει φέρει τα πάνω κάτω στη νεανική κοινότητα, όχι μόνο της Καστοριάς αλλά και των νέων που τους παρακολουθούν από μακριά και εμπνέονται. Με τη ζωντάνια της και τις ανατρεπτικές και ουσιαστικές της δράσεις, έχει συγκινήσει και τους “μεγάλους” που βλέπουν τα παιδιά τους να βρίσκουν νόημα και κέφι.

Συναντήσαμε τον Δημήτρη από κοντά, μοιραστήκαμε τον ενθουσιασμό μας για το πώς φανταζόμαστε τις πόλεις που σχεδιάζονται από τους νέους και κάναμε μαζί πολλά και ωραία σχέδια.

 

Μία συνέντευξη στη Σόνια Λαζαρίδου

Δημήτρη, σε ευχαριστούμε πολύ που βρίσκεις τον χρόνο να μας συναντήσεις και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και ξεκινώντας, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε πότε ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με το skate και ποια ήταν η αφορμή για αυτό;

Εμείς ευχαριστούμε για το ειλικρινές ενδιαφέρον και την στήριξη που δείχνετε τόσο καιρό στην εθελοντική και ανιδιοτελή μας προσπάθεια. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η σύνδεση προέκυψε μέσα από μια γυναίκα που αγαπάμε πολύ και οι δύο και δεν είναι άλλη από την Μαρία Παπαλαμπροπούλου. Η πρώτη μου επαφή με το skate ήταν το 2008. Ήμασταν ακόμη δημοτικό όταν ένας φίλος από τη γειτονιά είχε πάρει την πρώτη του σανίδα, μου έδωσε να δοκιμάσω, κόλλησα και δεν άργησα να πάρω τη δική μου. Δεν ήθελε και πολύ, μετά από λίγο καιρό η περιοχή που έμενα είχε γεμίσει με σκεϊτάδες.

 

Και πώς δημιουργήθηκε η κοινότητα Lemon; Ποια ανάγκη ήρθε να καλύψει;

Η κοινότητα της Lemon δημιουργήθηκε μετά από πολλά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2021. Θα μου επιτρέψεις να κάνω μία σύντομη αναδρομή. Η Καστοριά έχει skate ιστορία και αυτή κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε δεν υπήρχαν υποδομές. Το μόνο που υπήρχε ήταν diy κατασκευές, αλλά και οι κατασκευές που είχε φτιάξει τότε ο Μίλτος Αντωνιάδης με το κατάστημα Volt, ένα ιστορικό μαγαζί που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην τοπική skate σκηνή.

Να φανταστείς, εκείνη την εποχή στην Καστοριά υπήρχαν 5 skateshops! Η πόλη ήταν κυριολεκτικά γεμάτη με πατίνια, ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ένα πάρκο, έφερνε χρόνο με τον χρόνο μία πτώση σε όλο αυτό. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε ακριβώς για να μη σβήσει τελείως η φλόγα από την περιοχή και ένας από τους στόχους μας ήταν να ξαναζήσουμε στιγμές από εκείνη την τρελή εποχή. Μετά από τόσες θυσίες και τόση δουλειά, πιστεύουμε ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην πόλη.

 

Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για τη δημιουργία του πάρκου;

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι για το Skatepark της Χλόης είναι ότι άργησε να κατασκευαστεί. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2015. Αυτό το κύμα που επικρατούσε μέχρι και το 2010-11 δεν υπήρχε πια, ωστόσο έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και την αναζωπύρωση της σκηνής.

Λειτούργησε πολύ βοηθητικά, παρά τις ελλείψεις που είχε. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε σαν κοινότητα ήταν να φτιάξουμε όλες εκείνες τις κατασκευές που ήταν απαραίτητες, ώστε και να εξελιχθούμε, αλλά και ο χώρος να αποκτήσει ένα νέο ενδιαφέρον. Κατευθείαν ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε και έτσι στο πάρκο υπάρχει πολύ έντονα το diy στοιχείο. Έχει διαμορφωθεί ένα μέρος έτσι, ώστε όταν πηγαίνουμε να τις τοποθετούμε και όταν φεύγουμε να παραμένουν φυλαγμένες.

Παράλληλα, έγιναν πάρα πολλές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και το μέρος πια έχει μετατραπεί σε έναν ελεύθερο χώρο έκφρασης, συμπερίληψης και δημιουργίας. Είναι ένας χώρος στον οποίο έχουν πραγματοποιηθεί πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις, έχουν γραφτεί τραγούδια, έχουν γυριστεί videoclips. Είναι ένα μέρος στο οποίο καλλιεργείται μία κουλτούρα ενότητας, ισότητας, συνεργασίας και ελεύθερης έκφρασης χωρίς διακρίσεις.

 

Περίμενες αυτή την εξέλιξη όταν ξεκινούσε το Lemon Skates;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Από την αρχή βαδίζαμε με σταθερά, συλλογικά βήματα και με ενωτικό κλίμα. Επίσης, όσα άτομα μας προσέγγιζαν, έβλεπαν εξ’ αρχής ότι όλο αυτό δεν είναι ένα κλειστό club, αλλά μια μεγάλη ανοιχτή, ζεστή και φιλική «οικογένεια», στην οποία υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Νομίζω ότι αυτοί οι παράγοντες ήταν οι πιο σημαντικοί αναφορικά με την γρήγορη ανάπτυξη που είχε η κοινότητα και χάρη σε αυτά τα στοιχεία η αγκαλιά που δεχόμαστε από την κοινωνία της Καστοριάς είναι τόσο δυνατή. Πάντα κάναμε όνειρα και ποτέ δεν σταματήσαμε να τα κυνηγάμε.

Κωνσταντίνε, πες μας λίγα λόγια για εσένα. Πότε γνώρισες τα παιδιά από το Lemon; Πως ήταν οι πρώτες στιγμές και πως βλέπεις τα πράγματα «σήμερα».

Εγώ ως καλλιτέχνης και ως φοιτητής στην πόλη της Καστοριάς βρισκόμουν σε μία ακατάπαυστη αναζήτηση μίας κοινότητας όπως αυτή της Lemon.

Την πρώτη επαφή με τα παιδιά από τη Lemon την απέκτησα περίπου τον Μάρτιο του 2022, αν δε με απατά η μνήμη μου. Από τη πρώτη στιγμή κιόλας φάνηκαν τα κοινά μας σημεία, σκέψεις και ανησυχίες για την δημιουργία μιας ισχυρής κοινότητας με πρωτοποριακές βλέψεις για το μέλλον των extreme sports (συμπεριλαμβάνοντας κάθε είδος extreme sport χωρίς καμία εξαίρεση), καθώς και καλλιτεχνικών ενεργειών.

Μέσα από πολύωρες συζητήσεις και συναντήσεις επισφραγίσαμε πως το όραμα ήταν, είναι και θα είναι κοινό. Από τότε μέχρι και σήμερα η κοινότητα και οικογένεια της Lemon δεν έχει πάψει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται τόσο συλλογικά όσο και πνευματικά με ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα να είναι αυτό της ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το τι είναι να είσαι σύνολο μιας κοινότητας και πως είναι να είσαι ένα μέλος της Lemon.

 

 

Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. 30 Οκτωβρίου. «Γεννάνε όνειρα οι δρόμοι» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Τι θυμάστε από εκείνη την μέρα;

Κωνσταντίνος: Δεν γίνεται αυτή η εμπειρία να ξεχαστεί με κανένα τρόπο. Ήταν συγκινητικό τουλάχιστον όλο αυτό που ζήσαμε και οριακά απίστευτο. Ήταν ξεκάθαρα η απόδειξη και το πάντρεμα πως κάθε άνθρωπος, μπορεί να συνδεθεί και οι γνώσεις να μεταλαμπαδευτούν.

Η απόδειξη πως το κάθε extreme sport μπορεί να σε πάει παντού. Να λειτουργεί ως μέσο, να μην έχει όρια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η εξιλέωση κάθε αθλητή/τριας και καλλιτέχνη/-τέχνιδας. Συνειδητοποιήσαμε ακόμη περισσότερο τον αντίκτυπο που αφήνουν οι συλλογικές πράξεις ενός συνόλου ανθρώπων απέναντι σε κάθε ηλικία και το αποτύπωμα που αφήνουν στη κοινωνία.

 

Δημήτρης: Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος, δεν γίνεται να ξεχαστεί εκείνη η ημέρα. Ήταν μία ημέρα που έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μας και η σημαντικότερη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία μας. Σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, αλλά και με το Εργαστήριο Κοινωνικών και Μεταναστευτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αναλύσαμε το εγχείρημα και γιορτάσαμε με τον πιο συγκινητικό τρόπο τα δεύτερα γενέθλιά μας.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία στιγμή. Υπήρχαν άνθρωποι που έκλαιγαν από την συγκίνηση. Αν έπρεπε να πω κάτι, είναι το ότι αποδείχθηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι απλώς ενωμένη, αλλά είναι σαν να έχει δημιουργηθεί ένας κοινός συλλογικός νους που μας οδηγεί. Αυτό έδειξε το δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης με τις ομιλίες που πραγματοποίησαν μέλη της κοινότητας.

Καμία και κανένας μας δεν γνωρίζαμε από πριν τι θα έλεγε η καθεμία και ο καθένας μας αντίστοιχα. Μέσα από αυτή την απόφαση αναδείχθηκε τελικά το πόσο ισχυρούς δεσμούς έχει η κοινότητα. Η μία ομιλία ερχόταν και συμπλήρωνε την άλλη… Σε σημεία ήταν «τρομακτικά» όμορφο αυτό που συνέβαινε και παράλληλα εξαιρετικά συγκινητικό. Από εκείνη την ημέρα και μετά, άλλαξαν πολλά. Όλο αυτό το χρωστάμε και το αφιερώνουμε στην Μαρία Παπαλαμπροπούλου.

 

Ποια είναι η στάση της τοπικής αυτοδιοίκησης απέναντι στην προσπάθειά σας;

Δημήτρης: Γενικά, είχαμε καλή επικοινωνία με τον Δήμο Καστοριάς. Πριν από λίγο καιρό καταθέσαμε την πρόταση της κοινότητας, υπογεγραμμένη από εκατοντάδες πολίτες, που αφορά την ανάπτυξη του skatepark και συνολικά του συγκροτήματος στη Χλόη.

Γι’ αυτό το θέμα έχουμε πραγματοποιήσει ραντεβού με κάθε αρμόδιο αντιδήμαρχο. Είναι ένα αίτημα που εκφράζει τη νεολαία της πόλης, είναι ένα αίτημα δίκαιο. Περιμένουμε τις εξελίξεις. Αν παρθεί η απόφαση για να προχωρήσει η υλοποίηση αυτού του έργου θα μιλάμε με τελείως άλλα δεδομένα για το τι εμπειρία θα έχει να προσφέρει τελικά η Καστοριά πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Πρόσφατα, είχαμε  μία πρώτη επικοινωνία με τον Δήμο Νεστορίου, ώστε να συζητηθεί η προοπτική δημιουργίας ενός skatepark σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Θα είναι μοναδικό. Σε περιφερειακό επίπεδο έχουμε ξεκινήσει κάποιες επαφές, οι οποίες πιστεύω πως με τον καιρό μπορεί να αναβαθμιστούν.

 

Η πόλη της Καστοριάς όπως όλοι ξέρουμε, λόγω πολεοδομίας, δεν ενδείκνυται για τέτοιου τύπου extreme sports. Αυτό δεν λειτούργησε ανασταλτικά για εσάς. Τι σας έδωσε έμπνευση για να συνεχίσετε μέχρι σήμερα;

Δημήτρης: Είναι αλήθεια ότι το street κομμάτι της Καστοριάς κρύβει δυσκολίες. Η έμπνευση προέρχεται ακριβώς από αυτές τις δυσκολίες. Το γεγονός ότι δεν σταματάμε ποτέ να κατεβάζουμε ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε «εδώ» και «εκεί». Στα ίδια μέρη που οι περαστικοί πιθανώς να μην βλέπουν κάτι αξιόλογο, εμείς μπορεί να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Υπάρχουν τέτοια μέρη που αξίζει να τα δεις από κοντά. Είναι η αθέατη πλευρά της πόλης.

Ωστόσο, η κοινότητα της «Lemon» δεν έχει να κάνει μόνο με το skate. Είναι μια κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κοινότητα που ενεργεί και συν-εργεί, όπως έχουμε δει και με άλλες συλλογικότητες, για να βοηθήσει όπου και όπως μπορεί. Ποια δύναμη σας κινητοποιεί; Πώς το βιώνει κάποιος που δεν ασχολείται απαραίτητα με τα extreme sports;

Kωνσταντίνος: Η θέληση, ο σεβασμός και η αγάπη του κόσμου θα έλεγα πως αποτελεί την κινητήριο δύναμή μας, καθώς χωρίς αυτό το κοινό δε θα είχαμε και την τεραστία ευκαιρία και δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όσα βλέπετε. Η πίστη σε ένα μεγάλο κοινό όραμα.

Συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό μου σε αυτό το μερίδιο της κοινωνίας, αν έχω κάτι να πω προς ολ@ εκεί έξω είναι πως η οικογένεια των extreme sports είναι μια τεράστια αγκαλιά και καταφύγιο των πιο ανήσυχων ψύχων. Είτε με σκοπό να ασχοληθεί και το ίδιο με τα sports αυτά, είτε θέλει απλά να είναι μέλος.

Η υποστήριξη των γονιών και η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Lemon Skates είναι πραγματικά συγκινητική. Το περιμένατε;

Δημήτρης: Αρχικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τιμή για την κοινότητα. Καταλαβαίνετε τι ευθύνη έχουμε απέναντι στους γονείς. Το περίμενα γιατί ήξερα το τι ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε σε αυτό το κομμάτι.

Παλιοί και νέοι αφιερώνουμε χρόνο στα ελεύθερα μαθήματα. Φτάσαμε σε σημείο να έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι και μετά 20-30 παιδιά, κατά κύριο λόγο κορίτσια. Σπάσαμε αυτό το στερεότυπο που λέει ότι το skate είναι μόνο για αγόρια και είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες γι’ αυτό.

Με τα μικρά μας «λεμονάκια» ξεκινήσαμε από το 0 και φτάσαμε σε σημείο να «σκεϊτάρουμε» και να μαθαίνουμε ήδη κάποια κόλπα. Αυτά τα παιδιά, δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα… Μας κάνουν κάθε μα κάθε μέρα καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτά, μαθαίνουμε κι εμείς. Προσωπικά, περνάω αρκετές ώρες με τα παιδιά και το κάνω συνειδητά.

Η ψυχή μου είναι γεμάτη. Η αγάπη που μου μεταδίδουν δεν περιγράφεται με λόγια και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους επιστρέφω την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση.

Από την άλλη, οφείλουμε και ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους γονείς με τους οποίους έχουμε αναπτύξει μια μοναδική σχέση. Είναι πάντα δίπλα μας και μας υποστηρίζουν με κάθε τρόπο σε ότι πάμε να κάνουμε. Αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της Lemon.

 Επιστρέφοντας στο «σήμερα» βλέπουμε ότι έχει ξεκινήσει και μία νέα δράση σας με τίτλο «στον δρόμο για το Skate4Autism». Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;

Δημήτρης: Φυσικά. Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω την άριστη σχέση που διατηρούμε με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς. Πρόκειται για ένα σωματείο που θαυμάζουμε. Το κοινωνικό έργο που προσφέρει στην περιοχή της Καστοριάς αλήθεια δεν περιγράφεται με λόγια. Τους αγαπάμε πολύ και αυτή η συνεργασία αποτελεί για εμάς τιμή και σπουδαία στιγμή. Οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει μήνες πριν και πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πόσα πολλά μας ενώνουν. Έτσι, όσα συνδιαμορφώναμε όλο το προηγούμενο διάστημα τα βλέπουμε πλέον στην πράξη με την καμπάνια «Στον δρόμο για το Skate4Autism».

Πρόκειται για μία σειρά από πέντε εκδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της Καστοριάς (και όχι μόνο), που έχει στόχο την περαιτέρω ευαισθητοποίηση γύρω από το φάσμα του αυτισμού, αλλά και την ενεργοποίηση της κοινωνίας για την κύρια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 21 Ιουνίου στο skatepark της Καστοριάς.

Βήμα-βήμα, περιοχή-περιοχή, το κλίμα «ζεσταίνεται» για το main event. Παράλληλα, μεταφέρουμε στις πλατείες τις δικές μας κατασκευές, δίνοντάς τους μία άλλη προοπτική, μετατρέποντάς τες σε skateparks. Το μότο των events είναι το: «γίνε κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του Skate4Autism – Φωτογραφίσου και δείξε την στήριξή σου».

Ο κόσμος πράγματι ανταποκρίθηκε πολύ δυνατά στο πρώτο κάλεσμα. Αυτό το Σάββατο 25/5/2024, θα ανέβουμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλατεία Ομονοίας. Σίγουρα θα είναι ένα ακόμη όμορφο και διαφορετικό απόγευμα. Σχετικά με την κύρια εκδήλωση, αυτό που μπορώ να πω είναι πως πρόκειται για μία πολύ μεγάλη γιορτή, με extreme sports, εικαστικές δράσεις, συναυλίες.

Θα είναι η συμπεριληπτική Καστοριά όπως την ονειρευόμαστε στην πράξη. Όλες και όλοι μαζί εκείνη την ημέρα θα στείλουμε δυναμικά το μήνυμα. Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ισότητας, της ενότητας, της συνεργασίας, της συλλογικοποίησης, της συμπερίληψης. Αυτή την Καστοριά θέλουμε και γι’ αυτή την Καστοριά αγωνιζόμαστε… Πραγματικά ανυπομονούμε.

 

Και τώρα η καίρια ερώτηση που απασχολεί εμάς τις πυγολαμπίδες. Είναι το Lemon Skates family friendly;

Ό,τι και να πούμε εμείς ίσως να μην έχει καμία σημασία και βαρύτητα. Έχουμε, ωστόσο, τη χαρά να δώσει την απάντησή της μία από τις πρωταγωνίστριες του πάρκου, μία μαμά, η κα. Σοφία Νικολή.

«Οι Lemon, είναι familyfriendly, είναι δάσκαλοι, είναι φίλοι και πρότυπα για τα μικρότερα παιδιά και για εμάς τους γονείς τους. Οι νέοι/νέες αυτοί βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και αυτό τους δίνει απίστευτη ζωντάνια. Η κοινότητα που έχουν φτιάξει, ξεκινώντας από το μηδέν, τους ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν και προάγει την αίσθηση του σκοπού, η δικτύωση τους δίνει δύναμη να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες των ημερών και να βγουν ακόμα πιο δυνατοί, μπροστά με φόρα.

Οι  Lemon μας βοήθησαν, μικρούς και μεγάλους, να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να ξεπεράσουμε ευκολότερα την κοινωνική αποστασιοποίηση που προκάλεσε ο εγκλεισμός και η απομόνωση την περίοδο της πανδημίας. Είναι πρόθυμοι να «διδάξουν» την τέχνη του skate και να μοιραστούν απλόχερα τα μυστικά τους με όποιον τους το ζητήσει. Είναι εκεί για να δώσουν το χέρι τους σε όποιον πέσει ώστε να σηκωθεί, είναι εκεί για να κλείσουν το μάτι με νόημα σε όποιον έχει ματαιωθεί και νιώθει ότι θέλει να παραιτηθεί, είναι εκεί για να αφουγκραστούν τις επιθυμίες που δεν εκφράζονται πάντοτε από λόγια, είναι εκεί για να αγκαλιάσουν σφιχτά όποιον/α έχει νιώσει μοναξιά. Είναι πάντοτε εκεί.

Έχουν τον τρόπο να δημιουργήσουν μια αμφίδρομη σχέση με τα μικρότερα παιδιά μέσα σε ένα πλαίσιο πραγματικού ενδιαφέροντος και αυθεντικής επικοινωνίας. Διδάσκουν  την τέχνη τους με μια μαεστρία, ισότιμη μεταχείριση αλλά πάντα συνυπολογίζοντας τη διαφορετικότητα με σεβασμό και ευαισθησία. Το πάρκο εξαιτίας τους είναι γεμάτο ζωή και ποιότητα. Οι καθημερινές προπονήσεις των μικρών παιδιών εκεί ενίσχυσαν την σωματική και ψυχική τους υγεία. Η ζωή όλων μας έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Σήμερα βρέχει… Αύριο συνάντηση εκεί και το κίτρινο χρώμα των λεμονιών θα μας φωτίσει ξανά χαρίζοντας μας αισιοδοξία και φως… Κάτι φαίνεται πως αλλάζει σε αυτόν τον τόπο χάρη στους Lemon!».

Αξίζει να διαβάσετε όλο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ.

 

Τέλος, τι θα θέλατε να φωτίσουν ιδιαίτερα οι πυγολαμπίδες από τη σημερινή συνέντευξη;

Το μήνυμα που θα θέλαμε να στείλουμε είναι πολύ απλό. Να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να παιδευτούμε γύρω από την συλλογικοποίηση και με τις δύο έννοιες, να ενημερωνόμαστε και να κοπιάσουμε. Οι άνθρωποι να έρθουμε πιο κοντά…

Πυγολαμπίδες, σας ευχαριστούμε από καρδιάς και σας περιμένουμε την Παρασκευή, 21 Ιουνίου, στην Καστοριά στην εκδήλωση Skate4Autism, μαζί με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς και με πολλές πολλές συνεργατικές εκπλήξεις!

 

 

Μικρές Eλεύθερες Bιβλιοθήκες: φτιάξε και εσύ τη δική σου!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Κίμωλος, φώτο

Τι είναι οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες; Πότε πρωτοεμφανίστηκαν; Πού; Από ποιον;

Ας αρχίσουμε από τα βασικά!  

Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη ή αλλιώς Little Free Library είναι μια βιβλιοθήκη, μικρή και χαριτωμένη, η οποία κατασκευάζεται και τοποθετείται σε οποιονδήποτε δημόσιο (απαιτείται άδεια εάν πρόκειται για σταθερή κατασκευή) ή ιδιωτικό χώρο και από την οποία μπορεί κάποιος να πάρει ένα βιβλίο για να διαβάσει ή να αφήσει ένα βιβλίο για να διαβάσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι! 

Τόσο απλό; Ναι, τόσο απλό και θαυματουργό!

Οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες έκαναν την εμφάνιση τους το 2009. Ήταν μια ιδέα του Todd Bol, ο οποίος ζούσε στο Wisconsin των ΗΠΑ, και την πρώτη που έφτιαξε την αφιέρωσε στη μητέρα του, η οποία λάτρευε τα βιβλία. Κατασκεύασε ο ίδιος λοιπόν μια μικρή βιβλιοθήκη και την τοποθέτησε στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά του και έτσι άρχισε να κατασκευάζει μικρές βιβλιοθήκες και να τις χαρίζει σε φίλους και γείτονες.

Η ιδέα εξαπλώθηκε, η κοινότητα μεγάλωσε, το μότο “πάρε ένα βιβλίο, άσε ένα βιβλίο” διαδόθηκε και οι μικρές ελεύθερες βιβλιοθήκες άρχισαν σιγά σιγά να εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Το 2022 οι καταγεγραμμένες βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο είχαν ξεπεράσει τις 120.000 και ο αριθμός τους ολοένα μεγαλώνει.

 

Πώς μπορώ να φτιάξω μια Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη;

Είναι πολύ απλό! Το μόνο που χρειάζεσαι είναι διάθεση και φαντασία. Εντάξει, και μερικά βιβλία!

 

Οδηγίες προς ναυτιλομένους:

  • Κάνεις μια όμορφή ξύλινη κατασκευή με βάση, η οποία να κλείνει για να είναι προστατευμένα τα βιβλιαράκια! 

 

  • Αν δεν έχεις ξύλινη κατασκευή, μπορείς να χρησιμοποιήσεις οτιδήποτε! Ένα καφάσι, ένα καλάθι πικνικ, ένα κουτί παπουτσιών, ένα παλιό ντουλάπι, ένα πλαστικό κουτί, ό,τι μπορεί να χωρέσει μικρά και μεγαλύτερα βιβλία, φαντασία να υπάρχει και θα βρεις ατελείωτες εναλλακτικές. Τη διακοσμείς, τη ζωγραφίζεις, τη στολίζεις ή την αφήνεις ακριβώς έτσι όπως είναι.

 

  • Φέρνεις βιβλία που δεν τα θέλεις πια ή τα αγαπάς πολύ και θέλεις να δοθεί και σε άλλους ανθρώπους η ευκαιρία να τα διαβάσουν και τα τοποθετείς μέσα στη βιβλιοθήκη.

 

  • Όποιος το επιθυμεί, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει ή να αφήσει ένα βιβλίο, μπορεί να το πάρει σπίτι του, μπορεί να το διαβάσει επιτόπου, μπορεί να κάνει ό,τι μα ό,τι θελήσει, αρκεί να φερθεί στο βιβλίο αλλά και στη βιβλιοθήκη με αγάπη και σεβασμό.

 

Με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνεται η ανάγνωση, σε ένα πιο χαλαρό πλαίσιο, χωρίς ημερομηνίες επιστροφής, προωθείται η επανάχρηση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία!

Θα χαρούμε πολύ να βοηθήσεις και εσύ να χτιστεί η κοινότητα των Μικρών Ελεύθερων Βιβλιοθηκών! Έτσι, θα δώσεις τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε βιβλία! Και πιθανόν θα εμπνεύσεις και τον διπλανό -ή σου, τον φίλο -η  σου, τον γείτονα -νισσά σου!

 

Πάρε ένα βιβλίο,

Άσε ένα βιβλίο

Διάβασε ένα βιβλίο!

 

Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις παρακάτω πηγές. 

Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες Σύρου

Σύλλογος Επέκταση Θέρμης – Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες

 Little Free Library

Street Library

Library 4 All

 

Στείλε στις Πυγολαμπίδες και εσύ τη φωτογραφία της δικής σου Μικρής Ελεύθερης Βιβλιοθήκης!

 

To dance or not to dance – Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # έκφραση, κίνηση, χορός

Γράφει η Χρύσα Ψωμιάδου| Pas Par Tu Center | The Indivisuals-Art & Physical Intelligence

“Αν κοιτάξεις έναν χορευτή στη σιωπή, το σώμα του/της θα είναι η μουσική.

Αν ενεργοποιήσετε τη μουσική, αυτό το σώμα θα γίνει προέκταση αυτού που ακούτε”

Judith Jamison

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού είναι μια εορταστική ευκαιρία που αναγνωρίζει τη σημασία του χορού στην κουλτούρα, την έκφραση και την κοινότητα.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου και αποτελεί παγκόσμια πρωτοβουλία που προάγεται από το Διεθνές Συμβούλιο του Χορού (CID) της UNESCO.

Στα πλαίσια αυτής της ημέρας διοργανώνονται ποικίλες εκδηλώσεις συμπεριλαμβανομένων διαγωνισμών χορού, διαλέξεων, παραστάσεων και εργαστηρίων. Αποτελεί μια ευκαιρία για την κοινότητα του χορού να ενωθεί και να γιορτάσει τον πολυποίκιλο κόσμο του.

Συνολικά, η Παγκόσμια Ημέρα Χορού αναδεικνύει την αξία και την πολυμορφία του χορού στην παγκόσμια κοινότητα, προάγοντας την κοινωνική συνοχή, την υγεία και την ευεξία μέσω της κοινής εμπειρίας της χορευτικής έκφρασης.

 

Τι είναι όμως ο χορός και η κίνηση;

Ο χορός και η κίνηση είναι δυο αλληλοσυνδεόμενες έννοιες οι οποίες αποτελούν σημαντικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και έκφρασης. Και οι δύο αυτές έννοιες, μπορούν να ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα, την έκφραση του εαυτού και τη συναισθηματική αποφόρτιση.

Αποτελούν το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Αποδεδειγμένα πια, η μη λεκτική επικοινωνία, όπως η κίνηση (χειρονομίες) και ο χορός (εκφράσεις), αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό της επικοινωνίας των ανθρώπων.

Ο χορός και η κίνηση είναι παραπάνω από μια καλλιτεχνική εκδήλωση και καθημερινή δραστηριότητα. Ο χορός είναι μια μορφή έκφρασης που χρησιμοποιεί την κίνηση του σώματος σε συνδυασμό με τη μουσική και τον ρυθμό. Μπορεί να εκφράζει συναισθήματα, ιδέες και
παραδόσεις και να λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων.

Ο χορός μπορεί να είναι ελεύθερος και αυτοσχεδιαστικός, αλλά μπορεί επίσης να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και χορογραφίες. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές κουλτούρες και κοινότητες παγκοσμίως και μεταφέρει συναισθήματα, ιστορίες και παραδόσεις. Δεν γνωρίζει γλωσσικά ή πολιτιστικά εμπόδια και μπορεί να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές και παραδόσεις. Είναι γνωστό ότι ο χορός βελτιώνει τη φυσική κατάσταση, τη σταθερότητα και τη συντονισμένη κίνηση του σώματος, ενώ ταυτόχρονα αναζωογονεί το πνεύμα.

Ο χορός πέρα από εξαιρετική μορφή άσκησης, ανακουφίζει και μας αποφορτίζει από το στρες, ενισχύει τη μνήμη και τη νοημοσύνη, βελτιώνει την κατάσταση του πνεύματος και προωθεί την κοινωνική διάδραση.

Η κίνηση αναφέρεται στην αλλαγή θέσης ή θέσης σώματος στον χώρο. Μπορεί να είναι σκόπιμη ή ασκούμενη, για διάφορους  λόγους, όπως η μετακίνηση από ένα σημείο σε ένα άλλο, η άσκηση ή η έκφραση. Η κίνηση είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινή μας ζωή και την υγεία μας, καθώς βοηθά στη διατήρηση της ευλυγισίας, της δύναμης και της ισορροπίας.

Από την άλλη πλευρά, έρευνες έχουν δείξει ότι η ακινησία – καθιστική ζωή συνδέονται με αρκετές ασθένειες μέχρι και τον πρόωρο θάνατο. Το σώμα μας δεν είναι κατασκευασμένο ώστε να λειτουργεί χωρίς την κίνηση.

Δώσε την ευκαιρία στο σώμα σου να κινείται καθημερινά, με όποιον τρόπο, και παρατήρησε τις αλλαγές στην καθημερινότητα σου. Ό,τι κι αν επιλέξεις ως άσκηση, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι ο χορός, να είσαι βέβαιος ότι αυτή υποστηρίζει το σώμα σου και βελτιώνει την ποιότητα ζωής σου.

 

Λίγα λόγια για την Χρύσα Ψωμιάδου, Art Educator & NLP Master Coach

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Οι σπουδές της περιβάλλονται γύρω από τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις τέχνες και τις εναλλακτικές θεραπείες. Βασικοί τομείς ενασχόλησης είναι η εκπαίδευση, ο πολιτισμός και οι συμβουλευτικές υπηρεσίες. Ενθαρρύνει την ολιστική προσέγγιση και για αυτό το λόγο ασχολείται και με τα τρία στοιχεία της ύπαρξης  σώμα, νους, ψυχή. Είναι επικοινωνιακή, δημιουργική και έχει ηγετικές ικανότητες. Ούσα μητέρα τεσσάρων παιδιών έχει ευαισθησία σε θέματα διαφορετικότητας και κοινωνικής ένταξης. 

Βασικές της αξίες είναι η επικοινωνία, το χιούμορ και η δημιουργικότητα, για αυτό το λόγο της αρέσει να αναμειγνύεται με νέα πρότζεκτ και καινοτόμες ιδέες. Οραματίζεται έναν κόσμο όπου ο καθένας ανθίζει με τη μοναδικότητα του και είναι εδώ για να σε οδηγήσει στη δική σου μοναδική διαδρομή.

 

 

Γιατί το τσίρκο μάς κάνει καλό

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # family friendly, ελευθεριακά μοντέλα εκπαίδευσης, η σημασία του παιχνιδιού, παιχνίδι, τσίρκο

Γράφει η Μαριάνθη Μότα| ΜΟΝΟΚΥΚΛΟ

Κάνοντας μια βόλτα σε μια πλατεία σταματάς στιγμιαία για να δεις έναν καλλιτέχνη να ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Είναι κάτι που σου τραβάει την προσοχή. Αντίστοιχα, στην όψη ενός ξυλοπόδαρου με θεματικό κοστούμι και κίνηση, ίσως βγάλεις το κινητό σου για μια φωτογραφία, ενώ θαυμάζεις τις ικανότητες ισορροπίας και χάρης. Σε όποια γενιά και αν ανήκεις, το πιο πιθανό είναι κάποιο άτομο της παρέας να έπαιζε ζογκλερικά τουλάχιστον με 2 πορτοκάλια, ενώ είτε στη τηλεόραση, στο internet, είτε και ζωντανά, να έχεις δει τουλάχιστον μια παράσταση τσίρκο στην οποία θα είπες…”Μα καλά πως το κάνουν αυτό;”

 

Τι είναι όμως αυτό που μας αρέσει στο τσίρκο; Τι είναι αυτό που μας συναρπάζει στις μεγάλες παραστάσεις όπως στο διάσημο “Τσίρκο του Ήλιου” και τι είναι αυτό που ωθεί εμάς, τους φίλους, τις φίλες ή τα παιδιά μας να θέλουν να μάθουν εναέρια ακροβατικά και ζογκλερικά;

Η απάντηση ίσως είναι σχετικά απλή. Το τσίρκο μας συνδέει με τη ζωή.

 

Και είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή τη σύνδεση. Είναι αρχικά η συγκέντρωση στην προσπάθεια. Ο στόχος. Είτε βλέπεις μια ακροβάτισσα να κάνει ένα διπλό σάλτο στον αέρα πάνω σε μια εναέρια κούνια, είτε προσπαθείς να πετύχεις έναν ωραίο τροχό στο έδαφος, η συγκέντρωση που χρειάζεται για να επιτευχθεί ο στόχος είναι μια διαδικασία που φέρνει το νου σε συντονισμό με το εδώ και το τώρα. Και αυτός ο συντονισμός είναι ακόμα και για τις μεγάλες σχολές αυτογνωσίας και διαλογισμού το νούμερο ένα ζητούμενο που σε συνδέει ενεργά με τη ζωή.

Είναι επίσης η δοκιμασία ενάντια στον φόβο. Τον φόβο τον ουσιαστικό, αυτόν του τραυματισμού, αλλά και τον φόβο μέσα μας. Αυτόν της αποτυχίας. Βλέποντας καλλιτέχνες τσίρκο να αψηφούν ανοιχτά τον φόβο, χορεύοντας σε μεγάλα ύψη, παίζοντας με αντικείμενα που είναι τυλιγμένα στις φλόγες ή ισορροπώντας πάνω σε μονόκυκλα, κυλίνδρους και σχοινιά, ο εγκέφαλος μας παίρνει σήματα “ελπίδας”. Πως εφόσον μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι τέτοιο μπορώ ίσως και εγώ να τα καταφέρω στις προσωπικές δοκιμασίες της ζωής μου.

Και είναι και αυτή η σύνδεση με το παιχνίδι. Το παιχνίδι και το παιδί μέσα μας.

Το Τσίρκο στο σήμερα έχει πολλές εφαρμογές. Δεν είναι μόνο η εξάσκηση στο τσίρκο και οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι η τέχνη του Κλόουν που χρησιμοποιείται σαν ψυχοθεραπευτικό εργαλείο, και η τέχνη των ζογκλερικών που εξασκείται από φυσικοθεραπευτές ως εργοθεραπεία.

Είναι οι παραστάσεις σύγχρονου τσίρκο σε μικρά θέατρα και σκηνές, που γίνονται φορείς ποιητικών εικόνων και μηνυμάτων για τους μυημένους στη μαγεία των παραστατικών τεχνών. Και είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που επιλέγουν να ασχοληθούν για τη σωματική τους ευεξία και όχι μόνο, με τις τέχνες του τσίρκο, με πρακτικές όπως εκμάθηση εναέριων
πανιών, εναέριου κρίκου, κατακόρυφων, ζογκλερικών, ισορροπιστικών εδάφους και πολλών άλλων.

 

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η χαρά, το παιχνίδι και το παιδί. Το παιδί μέσα μας που είναι ο οδηγός μας για να παραμένουμε συνδεδεμένοι με τη ζωή. Ένας οδηγός που ξέρει να προσπαθεί, να αποτυγχάνει, να δοκιμάζει ξανά και ξανά και όλα αυτά με τη κρυφή χαρά και τη γνώση πως η ζωή, κόντρα σε ότι μας λένε μεγαλώνοντας, είναι ένα υπέροχο παιχνίδι.

 

Λίγα λόγια για την Μαριάνθη Μότα

Η Μαριάνθη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985. 

Από το 2017 έχει ιδρύσει τη σχολή Τσίρκο “Μονόκυκλο” με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Μονόκυκλο μέσα από δημιουργικά εργαστήρια, παραστάσεις και κοινωνικές δράσεις προωθεί το χορό, το σωματικό θέατρο και το τσίρκο ως πολύτιμα εργαλεία για την ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. 

Είναι Απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Freie University of Berlin στο τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών Childhood studies and Children’s Rights. Έχει καταρτιστεί στο σύγχρονο χορό και το σύγχρονο τσίρκο στη Θεσσαλονίκη, τη Λουβένη, τη Βαλένθια, τη Βουδαπέστη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Από το 2007 διδάσκει σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και τεχνικές τσίρκο σε παιδιά, νέους και ενήλικες σε σχολές στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Στο πεδίο της κοινωνικής εργασίας, μέσω της ΑΡΣΙΣ Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων και της ομάδας ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, έχει καθοδηγήσει ομάδες εργαζομένων και εθελοντών υλοποιώντας καλλιτεχνικά εργαστήρια και παραστάσεις τσίρκο, με πρόσφυγες, τσιγγάνους, ΑμεΑ, ψυχιατρικούς ασθενείς, ενήλικες κρατούμενους. 

Τα τελευταία χρόνια συντονίζει ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγών για καλλιτέχνες και εκπαιδευτές τσίρκο. 

http://www.educircation.eu/ 

https://circustogether.eu/ 

Ως αυτόνομη καλλιτέχνης συμμετέχει κυρίως στη Θεσσαλονίκη σε παραστάσεις χορού και τσίρκο, παιδικές παραστάσεις, site specific shows και performance projects.

Το θέατρο “μίμηση πράξεως” κατά Αριστοτέλη

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου | Συλλογικό Θέατρο “Πέρασμα”

Όταν ακούμε τη λέξη «θέατρο» ίσως η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό να είναι ένας σκοτεινός χώρος με αναπαυτικά βελούδινα καθίσματα, μία φωτεινή σκηνή και ηθοποιούς να «υποδύονται» φανταστικούς χαρακτήρες. Συνήθως την πρώτη εικόνα ακολουθεί και μία δεύτερη, αυτή στο μπαρ ή σε έναν άλλο χώρο όπου με φίλους συζητάμε και αναλύουμε την παράσταση.

Αδιαμφισβήτητα το «θέατρο» αποτελεί για μια μερίδα ανθρώπων μια κοινωνική έξοδο με σκοπό την ψυχαγωγία τους. Υπάρχει και μία άλλη μερίδα ανθρώπων που γεύονται λίγο από τη μαγεία του συμμετέχοντας σε κάποιο θεατρικό εργαστήρι ερασιτεχνικά ως ένα είδος χόμπι.

Τι είναι όμως το θέατρο στην ουσία του; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της τέχνης; Είναι μία τέχνη; Ή συνεργασία πολλών; Ενώ συνδράμουν για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πολλές τέχνες μαζί, λόγος, μουσική, χορός, εικαστικά ο πυρήνας του θεάτρου βρίσκεται στη «μίμηση πράξεως» κατά Αριστοτέλη, στην κίνηση να μπω στη θέση κάποιου άλλου και να πράξω κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αν αφαιρέσουμε τα πάντα, για να πούμε ότι κάνουμε θέατρο χρειαζόμαστε έναν ηθοποιό ο οποίος «δρα» και έναν θεατή που παρατηρεί.

Πάνω σε αυτό το απλό σχήμα «ηθοποιός – μίμηση πράξης – θεατής» βρίσκεται όλη η ουσία αλλά και η σημασία της θεατρικής τέχνης στη ζωή μας. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημιουργία μετά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ή «εφαρμοσμένου δράματος» μιας επιστήμης που αξιοποιεί τη  θεατρική τέχνη έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια του θεάτρου με σκοπό να βοηθήσει και να ωφελήσει τα άτομα, τις κοινότητες και τις διάφορες κοινωνίες.

Στο φάσμα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ανήκουν ενδεικτικά το «δράμα στην εκπαίδευση», το «θέατρο στην εκπαίδευση», το «θέατρο της κοινότητας», το «θέατρο για την ανάπτυξη», το «θέατρο στις φυλακές», «το θέατρο των απομνημονευμάτων» κ.ο.κ. 

Μπορούμε να πούμε ότι το εφαρμοσμένο θέατρο είναι ο κοινός τόπος όπου το θέατρο, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η παιδαγωγική συναντιούνται. Σ’ αυτόν τον κοινό τόπο η δραματική πράξη είναι ένας δρόμος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που τους δίνει τη δυνατότητα να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, παίζοντας «νέους» ρόλους και υιοθετώντας διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Σ’ αυτήν την προοπτική λοιπόν, του θεάτρου ως μέσο επικοινωνίας και ανάπτυξης, τα άτομα που συμμετέχουν στη θεατρική διαδικασία δημιουργούν το δικό τους υλικό πάνω σε θέματα που τους αφορούν, μοιράζονται εμπειρίες, κτίζουν «ρόλους»  γίνονται ηθοποιοί αλλά και θεατές, προβληματίζονται πάνω στις διαφορετικές οπτικές, «βλέπουν» και άλλες πραγματικότητες, μαθαίνουν να συνυπάρχουν.

Και αξίζει να τονισθεί σε αυτό το σημείο πόσο τεράστια είναι η εμψυχωτική λειτουργία  της θεατρικής διαδικασίας στην άνθιση των παιδιών και των εφήβων. Σε αυτή την ηλικία  ο χώρος του δράματος και του συλλογικού πλαισίου μετατρέπεται σε αρωγό μιας υγειούς ανάπτυξης και μετάβασης στην ενήλικη ζωή.

Εξάλλου πολλές από τις νέες προσεγγίσεις της ψυχοθεραπείας και της προσωπικής ανάπτυξης και αλλαγής έχουν δανειστεί στοιχεία από το θέατρο. Από το Ψυχόδραμα του Moreno  που οικοδομείται σε καθαρά θεατρική φόρμα και περιεχόμενο, την Gestalt της οποίας οι ασκήσεις μοιάζουν με μεταμοντέρνο θέατρο, τα παιχνίδια ρόλων στις ομάδες «συνάντησης» του Rogers  μέχρι τη Δραματοθεραπεία, η οποία αποτελεί το κυριότερο παράδειγμα της ένωσης του θεάτρου με τη θεραπεία, όλα συνηγορούν στην συγγενική σχέση θεάτρου, θεραπείας, αυτογνωσίας, ανάπτυξης και την πολύτιμη αξία του.

Συμπερασματικά, υπό το πρίσμα του εφαρμοσμένου θεάτρου, η δραματική τέχνη αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που μας βοηθά να ερευνούμε, να πειραματιζόμαστε πάνω στο φαινόμενο της Ζωής, να προσδιορίζουμε και να αναπροσδιορίζουμε τη θέση μας στον κόσμο που μας περιβάλλει, να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσα από τους «ρόλους» μας και να συμμετέχουμε στο συλλογικό «γίγνεσθαι». 

Όπως έγραψε και ο θεατρικός συγγραφέας Ουίλιαμ Σαίξπηρ «όλος ο κόσμος είναι μία σκηνή και όλοι άντρες και γυναίκες απλώς ηθοποιοί” (από το θεατρικό έργο «Όπως σας αρέσει» Πράξη 2, Σκηνή 7, γράφτηκε περίπου  το 1599 μ.Χ).

 

Λίγα λόγια για την Κωνσταντία Ζαχαροπούλου

Η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου είναι Θεατροπαιδαγωγός, Δραματουργός, Απόφοιτη του τμήματος Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ.

Είναι ιδρύτρια του Συλλογικού Θεάτρου Πέρασμα, Εμψυχώτρια ομάδων παιδιών, εφήβων, ενηλίκων μέσω του Θεάτρου της Επινόησης (Devised theatre). Σχεδιάζει και υλοποιεί εργαστήρια συλλογικής δραματουργίας με στόχο την άνθιση της δημιουργικότητας των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτά. 

Τα εργαστήρια παιδιών και εφήβων Καλλιτεχνίτες, πρωταρχική δράση στο Πέρασμα, κινούνται σε ένα μη κατευθυντικό πλαίσιο, αποδοχής και ενσυναίσθησης, ώστε με ασφάλεια τα παιδιά και οι έφηβοι να ακουμπούν τον ψυχισμό τους, να μαθαίνουν να κατασκευάζουν θεατρικές παραστάσεις από το μηδέν και το σημαντικότερο: να μαθαίνουν  να συνεργάζονται, να συμμετέχουν, να συνυπάρχουν με δημιουργικό τρόπο. Μέσα από το δρόμο αυτό ο αληθινός τους εαυτός αποκαλύπτεται και μεγαλώνει.

Ασφάλεια στο Διαδίκτυο: μάθε την όπως το ποδήλατο!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # διαδίκτυο

Γράφει ο Κωστής Δημολιός| Media Owl

Όταν αναλογίζομαι τη σχέση των παιδιών με το διαδίκτυο, μπορώ να σκεφτώ πως υπάρχουν σίγουρα δύο κατηγορίες γονέων. Από τη μία οι γονείς οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά σε μία οθόνη αδιαφορώντας για το περιεχόμενο που ενδεχομένως να παίζει αυτόματα σε σελίδες όπως το Youtube ή για τις επιπτώσεις της πολύωρης έκθεσης στην οθόνη. Από την άλλη, υπάρχουν οι γονείς που θα απομακρύνουν τα παιδιά από τις οθόνες, από κάθε ψήγμα και ένδειξη του ψηφιακού κόσμου που μας περιβάλλει. 

Ακραία τα δύο παραπάνω παραδείγματα; Ναι είναι όντως ακραία, αλλά δεν παύουν να αποτελούν πραγματικά μοντέλα γονέων που έχουμε συναντήσει ως εκπαιδευτικοί. Θεωρητικά, κανείς από τους προαναφερθέντες δύο γονείς δε θα ήθελε συνειδητά το κακό του παιδιού του. Ο πρώτος, όμως,  ίσως να μη συνειδητοποιεί ή να αγνοεί τους κινδύνους και τις απειλές που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο και στις οθόνες. Ο δεύτερος, από την ανησυχία του, ίσως στερεί από το παιδί του το να γνωρίσει και να εφοδιαστεί με δεξιότητες για ένα περιβάλλον στο οποίο αργά η γρήγορα θα βρεθεί.

Ένας Oδηγός Aσφάλειας και Eγρήγορσης για κάθε γονέα

Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ασφαλή; Αν ναι, τότε πρέπει να έχουμε κατά νου πώς το διαδίκτυο είναι χρόνια τώρα κομμάτι της πραγματικής ζωής. Και όντας κομμάτι της, μπορεί να συναντήσει κανείς τα πιο φωτεινά και δημιουργικά μέρη, αλλά ταυτόχρονα και τα σκοτεινά και επικίνδυνα σοκάκια. Τα παιδιά μας θα πρέπει να εκπαιδεύονται από νωρίς για το πώς θα παραμένουν ασφαλή σε αυτό τον αχανή και πολυποίκιλο χώρο. Στα πρώτα τους αυτά βήματα, καθοδηγητές τους, όπως και στην πραγματική ζωή, είναι φυσικά οι γονείς.

Πάμε μία βόλτα;

Ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι το ποδήλατο. Ποιος δε θυμάται τις πρώτες εμπειρίες και τις πρώτες βόλτες με αυτό; Όλες και όλοι ανεβήκαμε, τσουλήσαμε στην άσφαλτο με τη βοήθεια βοηθητικών ροδών και οι γονείς μας ήταν εκεί, κοντά μας. Να μας υποστηρίζουν, να μας επιβλέπουν και να μας χαίρονται στις πρώτες βόλτες και στις πρώτες μας εξερευνήσεις σε μία αυλή ή στο δρόμο της γειτονιάς. 

Η εμπειρία του διαδικτύου δεν απέχει πολύ από αυτή τη γνώριμη σε κάθε άτομο ανάμνηση: κανένας γονέας που επιζητά την ασφάλεια του παιδιού του στο διαδίκτυο δεν το αφήνει έρμαιο των αλγόριθμων των κοινωνικών δικτύων. Όπως δε θα αφήναμε το μικρό παιδί μας να τριγυρνά μόνο του στην πόλη με το ποδήλατό του, με παρόμοιο τρόπο πρέπει να βλέπουμε την είσοδο των παιδιών στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο και οι πύλες σε αυτό, οι οθόνες και τα Μέσα εν γένει, είναι εργαλεία τα οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε ως χρήστες πώς θα χρησιμοποιούνται. Οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να τα χρησιμοποιούν, όπως κάνουμε και με οποιοδήποτε άλλο εργαλείο, όχημα, μέσο υπάρχει στη ζωή μας.

Με τη σωστή καθοδήγηση και την καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών, μπορούμε να κάνουμε την εμπειρία τους στο διαδίκτυο ασφαλή, θετική και μοναδική, όπως μια χαρούμενη απογευματινή βόλτα με το παιδί μας και το ποδήλατό του.

 

 

Βήματα προς την παιδεία στα Μέσα

Πώς θα ξεκινήσετε, λοιπόν, τις διαδικτυακές οικογενειακές σας βόλτες;

 

  1. Ξεκινήστε με μικρά βήματα. Θυμηθείτε αρχικά τον κανόνα Γάλλου Ψυχιάτρου Serge Tisseron για τη σταδιακή είσοδο των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο. Θα σας βοηθήσει έτσι ώστε πετύχετε μια σταδιακή γνωριμία των παιδιών με το διαδίκτυο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να κατανοήσουμε πως το ταξίδι των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο, οφείλει να ξεκινάει με τα πιο απλά και ασφαλή εργαλεία. Και με τους γονείς φυσικά στο πλάι τους. Όπως ακριβώς ξεκινούν και τα μαθήματα του ποδηλάτου! Όταν ξεκινούν τα παιδιά μας τις πρώτες τους βόλτες, δε μπορούμε να τους δώσουμε ένα μεγάλο ποδήλατο, αντίστοιχο των αναγκών τους. Όπως, επίσης, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να βάλουμε το παιδί μας να οδηγήσει ένα τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Αφήνετε το παιδί σας να χρησιμοποιεί μόνο του, χωρίς κάποια επιτήρηση το εξελιγμένο smartphone σας; Ξανασκεφτείτε το…

Τα βήματα σας πρέπει να είναι μικρά και σταθερά. Γνωρίστε μαζί τα πρώτα εργαλεία του διαδικτύου. Περιηγηθείτε, δείτε βίντεο και γνωρίστε απλές εφαρμογές και λειτουργίες των συσκευών. Μεγαλώνοντας, όταν το παιδί αρχίσει να μπαίνει στην εφηβεία, δώστε πρόσβαση σε ένα κινητό με περιορισμένες λειτουργίες. Σιγά σιγά όσο το παιδί συνεχίζει να  μεγαλώνει επιτρέψτε την είσοδο σε κοινωνικά δίκτυα. Αργότερα, κοντά στην ηλικία των 16, το παιδί ίσως να είναι έτοιμο να αποκτήσει την high tech συσκευή που πάντα ονειρευόταν.

 

  1. Είστε το παράδειγμα του παιδιού σας. Ξέρετε ότι είστε το παράδειγμα του παιδιού σας στην οδήγηση; Εμείς οι εκπαιδευτικοί μαθαίνουμε πολλές φορές από τις αφηγήσεις των παιδιών αν περνάτε συχνά με πορτοκαλί, πώς συμπεριφέρεστε και από τις ατάκες τους, πώς… μιλάτε! Τα παιδιά μιμούνται και μαθαίνουν κάθε συμπεριφορά και κάθε δεξιότητα που τους περνάτε! Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χρήση του διαδικτύου και των Μέσων. Το παιδί που βλέπει τους γονείς του συνεχώς απασχολημένους στο κινητό, μιμείται ακόμη και μέσα στο παιχνίδι του αυτές τις συμπεριφορές. Αργότερα ενδεχομένως να τις μεταφέρει στη ζωή του, να τις κάνει δικές του.

Γίνετε, λοιπόν, το παράδειγμα προς μίμηση στη χρήση των συσκευών και στην ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο. Δείξτε στα παιδιά πώς μπορούν να είναι ασφαλή, ευγενικά με τους άλλους και προσεκτικά στις βόλτες τους στο διαδίκτυο, όπως θα θέλατε να κάνουν σε κάθε άλλη βόλτα τους. Και όπως πρέπει φυσικά να κάνουμε όλοι μας…

 

  1. Ανοίξτε τον Θετικό διάλογο. Ένα βήμα που συνοδεύει τα δύο προηγούμενα, είναι φυσικά ο διάλογος. Όταν τα παιδιά μας επιστρέφουν από το σχολείο ή από μια έξοδό τους με τους φίλους τους, πάντα θέλουμε να μαθαίνουμε πώς πέρασαν. Θα τους κάνουμε βασικές ερωτήσεις κι αν διακρίνουμε ότι κάτι συνέβη θα επιμείνουμε για να το κατανοήσουμε. Η καλλιέργεια ενός κλίματος αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης μεταξύ γονέα και παιδιού, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ώστε  να μοιράζεται μαζί μας το παιδί ό,τι το απασχολεί.

Χτίστε, λοιπόν, με τα παιδιά ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Μιλήστε μαζί τους ανοιχτά, καθαρά, με όμορφο λόγο ακόμη και για ευαίσθητα θέματα και χωρίς να τα κρίνετε, εξηγώντας τους, τους κινδύνους που μπορεί να συναντήσουν στο internet ή στα social media. Σημαντικό είναι να τους δείξετε, ότι μπορούν να έρθουν σε εσάς με οποιεσδήποτε ανησυχίες, προβληματισμούς ή ερωτήσεις. 

 

  1. Παραμείνετε σε εγρήγορση: Όπως αναφέραμε και παραπάνω, είναι καλό να είμαστε σε ετοιμότητα να αναγνωρίσουμε προειδοποιητικά σημάδια που υποδηλώνουν μια άσχημη εμπειρία του παιδιού στο διαδίκτυο. Από τις απάτες, στο cyber-bullying κι από την αποστολή ύποπτων μηνυμάτων στην έκθεση προσωπικών στοιχείων, ο κατάλογος των δυσάρεστων και τραυματικών εμπειριών μπορεί να είναι ατέλειωτος. Οι επιπτώσεις αυτών των εμπειριών μπορεί να είναι ακόμη ιδιαίτερα επιβλαβείς για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού.

Θα επιτρέπαμε στο παιδί μας να μιλάει σε έναν άγνωστο; Δε θα μας προβλημάτιζε μια ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουμε τα μάτια μας στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις του παιδιού. Και φυσικά, έχει ιδιαίτερη σημασία να προσεγγίσουμε τα παιδιά μας με ενσυναίσθηση συζητώντας ακόμη και τα πιο ευαίσθητα θέματα που μπορεί να τα απασχολούν μετά από μία online περιήγηση.

 

  1. Καθορίστε τα όρια στη χρήση των συσκευών: Θεσπίστε από κοινού σαφείς οικογενειακούς κανόνες σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου στο σπίτι. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τον χρόνο που μπορούν να περνάνε τα παιδιά online, τα δωμάτια στα οποία επιτρέπονται οι συσκευές, τις στιγμές της ημέρας κατά τις οποίες δε θα γίνεται χρήση κινητών, το σημείο στο οποίο θα συγκεντρώνονται όλες οι συσκευές για φόρτιση, τις ιστοσελίδες στις οποίες δεν επιτρέπεται η πρόσβαση. Είναι επίσης σημαντικό να εξηγήσετε στα παιδιά τις συνέπειες που υπάρχουν σε περίπτωση παράβασης των κανόνων και πως αυτοί ισχύουν φυσικά για κάθε μέλος της οικογένειας.

Τέλος, θυμηθείτε να απενεργοποιήσετε την επιλογή Autoplay από τις πλατφόρμες βίντεο όπως το Youtube. Θα σας βοηθήσει να οριοθετήσετε πιο ξεκάθαρα τον χρόνο παραμονής στις οθόνες αλλά και να έχετε τον έλεγχο του περιεχομένου που παρακολουθούν τα παιδιά.

 

  1. Χρησιμοποιείστε μαζί τις συσκευές. Περάστε χρόνο με τα παιδιά σας, ενώ πλοηγούνται στο διαδίκτυο, στο αγαπημένο τους κοινωνικό δίκτυο ή ενώ βλέπουν βιντεάκια και παίζουν online παιχνίδια. Θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε καλύτερα τις αγαπημένες τους εμπειρίες, τους ήρωες, τους influencers που παρακολουθούν, τα πρότυπα που έχουν. Παρομοίως μπορεί να συναντήσετε ψευδείς πληροφορίες, αρνητικό περιεχόμενο ή και ευκαιρίες για να ανοίξουν συζητήσεις για πιο ευαίσθητα θέματα σχετικά με το διαδίκτυο αλλά και τη ζωή.

Το να περνάτε χρόνο μαζί στις οθόνες θα βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν κριτικές δεξιότητες, κατανόηση, ευαισθησίες, υπευθυνότητα και την απαραίτητη εγρήγορση, ώστε η εμπειρία τους στο διαδίκτυο να είναι ασφαλέστερη.

 

  1. Χρησιμοποιήστε τα εργαλεία γονικού ελέγχου: οι κινητές συσκευές, οι υπολογιστές και σχεδόν κάθε ηλεκτρονική συσκευή στις μέρες μας, περιέχουν εργαλεία που θέτουν αυτόματα χρονικά όρια, περιορισμούς στην πρόσβαση και στη χρήση λειτουργιών και εφαρμογών. Παρομοίως τέτοιες λειτουργίες υπάρχουν για τις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων. Εξερευνήστε και επιλέξτε τις ρυθμίσεις που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες σας.

Οι όποιες ρυθμίσεις εφαρμοστούν, θα πρέπει εννοείται να γίνουν εν γνώσει του παιδιού. Ειδάλλως, κάθε κρυφή ενεργοποίηση ρυθμίσεων είναι πιθανό να δημιουργήσει ρήξη στη σχέση με το παιδί σας. Και η ύπαρξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Για αυτούς τους λόγους, η εφαρμογή τέτοιων περιορισμών πρέπει να γίνεται φανερά, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες κινήσεις αλλά και με μέτρα προστασίας από τους διαδικτυακούς κινδύνους.

 

Αντί επιλόγου

Η καλλιέργεια της ασφαλούς προσέγγισης του διαδικτύου δεν αποτελεί μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Τα βήματα που θα κάνετε με την οικογένειά σας θα είναι μικρά και σταθερά. Θα ανεβαίνετε αργά, σταδιακά και σταθερά τα σκαλοπάτια της ασφαλούς πλοήγησης. Όταν το παιδί σας μεγαλώσει και είναι πια στην εφηβική ηλικία, θα μπορείτε να αρχίσετε να βλέπετε ξεκάθαρα τους καρπούς της προσπάθειάς σας. Θα έχετε πλάι σας ένα υπεύθυνο παιδί, που θα μπορεί να πλοηγείται με ασφάλεια, αναγνωρίζοντας τις απάτες και τους κινδύνους του διαδικτύου, ενώ ταυτόχρονα θα έχει να μάθει και να ανακαλύψει ακόμη πολλά για τον ψηφιακό κόσμο αλλά και για την πραγματική ζωή.

 

Ακούστε εδώ το podcast του media owl, σε μια συζήτηση με την Ιωάννα Σεραφειμίδου (Πυγολαμπίδες) για το Slow Living και την υπερπληροφόρηση που δεχόμαστε καθημερινά.

 

Λίγα Λόγια για τον Κωστή Δημολιό

Ο Κωστής Δημολιός είναι νηπιαγωγός, με ανησυχίες που αφορούν στις σχέσεις των
οικογενειών με τα ψηφιακά μέσα.

Είναι συνιδρυτής του Βρεφονηπιακού σταθμού «Σπιτόδενδρο» και δημιουργός του project
Παιδείας στα Ψηφιακά Μέσα «Media Owl». Μπορείς να τον ακούσεις να συζητά με ειδικούς
για θέματα που αφορούν στις σχέσεις μας με τα Μέσα στο Podcast «Καλειδοσκόπιο».
Μάθε περισσότερα για τον Κωστή και την Παιδεία στα Ψηφιακά Μέσα στον Ιστότοπο του
Media Owl.

Γιατί Δάσος τον Χειμώνα;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # φύση

Γράφει η Άννα Γκίνου | Αιθήρ

Ραντεβού στη Φύση

Η θεραπευτική ενέργεια του δάσους είναι γνωστή εδώ και αιώνες. Όταν περπατάτε στη φύση, το σώμα σας απελευθερώνει ενδορφίνες που αλληλοεπιδρούν με τους υποδοχείς του εγκεφάλου και αυξάνουν την αίσθηση της ευεξίας.

Επιπλέον, η αύξηση του οξυγόνου στον εγκέφαλο, ενισχύει την ενέργεια σας και
οξύνει την εστίαση (focus) σας. Έτσι βελτιώνετε τη συνολική ζωτικότητα σας και μπορείτε να ανταπεξέλθετε καλύτερα στις απαιτήσεις της καθημερινότητας αλλά και στις ιώσεις τους χειμερινούς μήνες.

 

Το Δάσος τον Χειμώνα

Την άνοιξη και το καλοκαίρι, τα παιδιά εξοικειώνονται με το λαμπερό πράσινο φύλλωμα, τα ανθισμένα λουλούδια και το ζεστό κλίμα.

Μέσα από το υπαίθριο παιχνίδι το χειμώνα, μαθαίνουν να βλέπουν το περιβάλλον τους από διαφορετικό πρίσμα και να εξελίσσονται σε συνειδητούς παρατηρητές. Βλέπουν τα διαφορετικά χαρακτηριστικά, όπως το ξερό γρασίδι, τα πεσμένα φύλλα με τα διαφορετικά χρώματα και το χιόνι.

Αυτές οι εναλλαγές παρέχουν στα παιδιά νέες εμπειρίες και ευκαιρίες για μάθηση όπως για τις εποχές, τους κύκλους ζωής των φυτών, αλλά και των ζώων. Μέσα από το παιχνίδι, την φαντασία και την εξερεύνηση, κατανοούν βαθύτερα το φυσικό περιβάλλον και όλες τις μορφές ζωής. Έτσι χτίζουν σιγά-σιγά την εκτίμηση τους για τον φυσικό κόσμο και ότι ακόμα τους περιβάλλει.

Έξω από αυτό που έχουν συνηθίσει οι άνθρωποι, αλλά ακόμη πιο έντονα τα παιδιά, τείνουν να συνεργάζονται πιο εύκολα, από ότι σε μικρούς εσωτερικούς χώρους, όπου ο ανταγωνισμός είναι πιο ισχυρός. Αυτό βελτιώνει την ομαδικότητα τους και την αίσθηση του «ανήκειν». Η αίσθηση του «ανήκειν»  σε μια μεγαλύτερη κοινότητα δίνει κίνητρο, βελτιώνει την υγεία και την αίσθηση ευτυχίας.

Όταν τα παιδιά περνάνε χρόνο στην ύπαιθρο, καλούνται να αντιμετωπίσουν περισσότερους απρόβλεπτους παράγοντες. Έτσι δυναμώνουν και μαθαίνουν να αντέχουν περισσότερες συναισθηματικές και σωματικές δυσκολίες.

Οι δραστηριότητες στην ύπαιθρο και οι εμπειρίες επιλεγμένων παιχνιδιών μπορούν να διδάξουν στα παιδιά να ξεπερνούν τις «δύσκολες» καταστάσεις, χτίζοντας αυτοπεποίθηση και εσωτερικά κίνητρα. Ως αποτέλεσμα, μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τους φόβους και το άγχος τους.

Η Αιθήρ λοιπόν σας προτρέπει να βγείτε από την ζώνη άνεσης σας και να ακολουθήστε ένα μονοπάτι που θα σας οδηγήσει στο δάσος  και θα βελτιώσει την ψυχική και σωματική υγεία σας, σε πολλαπλά επίπεδα. Για τις δράσεις της και τις εμπειρίες που προσφέρει στην ύπαιθρο μπορείτε να ενημερώνεστε από το ημερολόγιο των πυγολαμπίδων αλλά και από τη σελίδα της αιθήρ στις πυγολαμπίδες. 

Μπορείτε να ακολoυθήσετε την Αιθήρ και στη σελίδα της στο Facebook. 

 

Λίγα Λόγια για την Άννα Γκίνου | Ιδρύτρια Αιθήρ

Η Άννα Γκίνου γεννήθηκε στην Αμερική και σε μικρή ηλικία μετακόμισε στο  Λιτόχωρο όπου ήρθε σε
επαφή για πρώτη φορά με το δάσος. Περνώντας πολλές ώρες της ημέρας σκαρφαλωμένη σε μια πλαγιά, σε ένα δέντρο ή σε κάποιο βράχο, η Φύση έγινε για πάντα το σημείο αναφοράς, η φωλιά της, το σπίτι της.

Αυτή της η συναναστροφή με τη Φύση και η αγάπη της για το ελεύθερο παιχνίδι αλλά και τα παιδιά,
την ώθησαν να βρει δημιουργικούς τρόπους να μοιραστεί και με άλλους αυτό το κρυμμένο μυστικό.

10 Αγαπημένα Χριστουγεννιάτικα Παιδικά Βιβλία

Πυγολαμπίδες # συνέντευξη

Γράφει η Αναστασία Τζέλλου | Παιδικό Βιβλιοπωλείο Dadoo

1. Μια χριστουγεννιάτικη ευχή, ηλικία 5+

Χριστούγεννα χωρίς ευχές δε γίνεται, γι’ αυτό και ο Θίο, ο ήρωας της ιστορίας μας εύχεται ολόψυχα να μην είναι μόνος του αυτές τις γιορτές και τότε κάτι μαγικό συμβαίνει.. ένα βιβλίο με ρουστικ εικονογράφηση που σε ταξιδεύει σε παλιές όμορφες εποχές που η γιαγιά σου διάβαζε παραμύθια δίπλα στη σόμπα.

 

2. Εσύ να με φωνάζεις Εμπενίζερ, ηλικία 4+ (νέα κυκλοφορία)

Ένα τρυφερό και συγκινητικό παραμύθι που εξιστορεί την ιστορία ενός πολύ ξεχωριστού αγοριού που φέτος δε θέλει να γιορτάσει τα Χριστούγεννα αλλά η ελπίδα που υπάρχει μέσα σε όλους μας τον κάνει ν’ αλλάξει γνώμη.

 

3. Το μαγαζάκι του κυρίου Άρθουρ, ηλικία 6+

Ο κύριος Άρθουρ πουλούσε παιχνίδια στο μικρό του παιχνιδοπωλείο, όπως ο μπαμπάς του και ο παππούς του που ήταν μεγάλος τεχνίτης. Ένα ατύχημα όμως θα τον εμποδίσει να το ανοίξει αυτές τις γιορτές ή μήπως τελικά όχι; Ένα βιβλίο με άρωμα τζίντζερ και μια δόση γλυκιάς νοσταλγίας με θέμα την τρίτη ηλικία, την αξία των παλιών πραγμάτων και τον σχολικό εκφοβισμό.

 

4. Το κρυμμένο εργοστάσιο παιχνιδιών, ηλικία 10+

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε ποια χέρια ή μάλλον χεράκια κατασκευάζουν τα παιχνίδια που δωρίζουμε τα Χριστούγεννα; Το κρυμμένο εργοστάσιο αναφέρεται στην παιδική εργασία και εκμετάλλευση, δοσμένη μέσα από τα μάτια ενός παιδιού που τη βιώνει αλλά επειδή τις περισσότερες φορές στο τέλος νικάει πάντα το καλό δε σταματάμε ποτέ να ελπίζουμε.

 

5. Μια μαγική νύχτα, ηλικία 4+ (νέα κυκλοφορία)

Το Βιβλιοπωλείο των Θαυμάτων είναι ένα ονειρεμένο βιβλιοπωλείο στο τέλος του δρόμου, με αμέτρητα βιβλία και μπισκότα για κέρασμα. Λόγω της τοποθεσίας του δεν μπαίνει πολύ κόσμος και ίσως μείνει κλειστό τα Χριστούγεννα. Θα καταφέρει ο μικρός Ουίλιαμ, ο γιος των ιδιοκτητών, να το γεμίσει πελάτες και όμορφα χαμόγελα;

 

 

6. Ο κύριος Βρομύλος, ηλικία 9+

Μια απολαυστική και αστεία χριστουγεννιάτικη ιστορία με ήρωες τη μικρή Χλόη και τον φίλο της τον κύριο Βρομύλο που είναι ο πιο καλοσυνάτος άστεγος όλου του κόσμου. Να είστε σίγουροι πως στο τέλος θα συγκινηθείτε πολύ. Δικαίως ο Ντέιβιντ Ουάλιαμς χαρακτηρίζεται ως ο σύγχρονος Ρόαλντ Νταλ.

 

7. Last stop on the Reindeer Εxpress, ηλικία 5+ (στα αγγλικά)

Η Μία είναι στενοχωρημένη, γιατί ο μπαμπάς της λείπει μακριά για δουλειά και τα Χριστούγεννα θα είναι αλλιώτικα, όχι και τόσο μαγικά όπως αν ήταν εδώ. Ένα όμως κόκκινο γραμματοκιβώτιο μετατρέπεται σε πύλη και την οδηγεί στην πιο μαγική και λαμπερή περιπέτεια που έχει ζήσει ποτέ.

 

8. ‘Tis the season, ηλικία 6+ (νέα κυκλοφορία, στα αγγλικά)

Ένα μοναδικό βιβλίο αντίστροφης μέτρησης με ανοιγόμενα παραθυράκια και ποιήματα για την κάθε μέρα του Δεκέμβρη μέχρι τα Χριστούγεννα για να διαβάσεις δίπλα στο τζάκι. Στο τέλος το βιβλίο ανοίγει σαν φυσαρμόνικα για το πιο γιορτινό χριστουγεννιάτικο σκηνικό.

 

9. Το παιδί των Χριστουγέννων στο παιχνιδοπωλείο των Αδερφών Βασίλη, ηλικία 4+

Ο αγαπημένος δημιουργός παιδικών βιβλίων David Litchfield με τις τρυφερές ιστορίες και τις μαγικές εικονογραφήσεις έγραψε την πιο τρυφερή χριστουγεννιάτικη ιστορία. Ο Μπίλη με τους τρεις θείους του που είναι κατασκευαστές παιχνιδιών θα φέρουν χαρά σε όλα τα παιδιά του κόσμου, μήπως το βιβλίο είναι τελικά μια από τις εκδοχές προέλευσης του μύθου του Άγιου Βασίλη..;;

 

10. Ο Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν, έκδοση Minalima, ηλικία 9+ (νέα κυκλοφορία)

Δεν μπορώ να σκεφτώ Χριστούγεννα χωρίς μια δόση μαγείας από τις περιπέτειες του Χάρι Πότερ. Οι διακοπές των Χριστουγέννων έφτασαν και το Χόγκουαρτς είναι γιορτινά διακοσμημένο και το Χόγκσμιντ ήδη χιονισμένο. Μόλις κυκλοφόρησε το τρίτο βιβλίο στα ελληνικά σε έκδοση Minalima με εικόνες που συνοδεύουν τις περιπέτειες του αγαπημένου μάγου και περίτεχνα κοπτικά που το καθιστούν πραγματικά ονειρεμένο.

 

Ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα σε όλους!

 

 

Λίγα Λόγια για την Αναστασία Τζέλλου, Ιδρύτρια του Βιβλιοπωλείου Dadoo.gr

Η Αναστασία σπούδασε Νομική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έγινε δικηγόρος. Άσκησε τη δικηγορία για αρκετά χρόνια διατηρώντας το δικό της γραφείο, μέχρι που κατάλαβε ότι δεν της ταίριαζε. Από παιδί λάτρευε να διαβάζει και να χάνεται στις σελίδες των βιβλίων και  μεγαλώνοντας έκανε συλλογή από εικονογραφημένα βιβλία από όλο τον κόσμο. Όταν έγινε μαμά, αποφάσισε να ανοίξει ένα παιδικό βιβλιοπωλείο για να μοιραστεί και με άλλους ανθρώπους τις όμορφες εικόνες και τις ξεχωριστές ιστορίες των παιδικών βιβλίων. Θα τη συναντήσεις στο DADOO χωμένη πίσω από στοίβες βιβλίων.

Κάθε φθινόπωρο

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # σκέψεις

Γράφει η Λίλα Γκρανοπούλου

Τα παιδιά του Γυμνασίου

Κάθε φθινόπωρο, γονείς και εκπαιδευτικοί μοιραζόμαστε τις αγωνίες μας για τη σχολική προσαρμογή και τις σχολικές επιδόσεις των παιδιών. Οι συζητήσεις γίνονται διαρκείς και επίμονες, όταν πρόκειται για μαθητές Γυμνασίου. Τροφοδοτούνται, άλλωστε, και από τη διαπίστωση ότι το Γυμνάσιο λειτουργεί πλέον ως προθάλαμος του Λυκείου και έχει αποκτήσει χρησιμοθηρικό χαρακτήρα. Με τον καιρό, αναπόφευκτα, το μάθημα περιορίζεται σε μια ασφυκτική εξεταστέα ύλη ενώ μαθητές και καθηγητές χάνουν το ενδιαφέρον τους. 

Κι όμως, το Γυμνάσιο δεν αποτελεί μόνο τη γέφυρα που οδηγεί στην επόμενη βαθμίδα. Οι μαθητές του Γυμνασίου βρίσκονται στην αρχή της πορείας που οδηγεί στην πνευματική ωρίμανση.

Ας μην εντείνουμε, λοιπόν, τις αγωνίες τους, ας μην καταπιέζουμε τον αυθορμητισμό τους. Ας υιοθετήσουμε δημιουργικούς τρόπους μάθησης και ας διασφαλίσουμε χώρο για αυτοέκφραση και ουσιαστική κοινωνικοποίηση. Ας τους δώσουμε λέξεις για να εκφράσουν τα συναισθήματα τους, πληροφορίες που θα τους φανούν χρήσιμες στις αναζητήσεις τους, γνώσεις που θα τους επιτρέπουν να  ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον.

Ας τους ενθαρρύνουμε να γράψουν, να ζωγραφίσουν, να τραγουδήσουν, να βρουν διεξόδους μέσω της Τέχνης, να μάθουν να συγκινούνται και  να βιώνουν το «ωραίο». Ας τους δώσουμε τα εφόδια, ώστε να μπορούν να κάνουν συνθέσεις και αφαιρέσεις, να κρίνουν και να συγκρίνουν, να βρίσκουν κίνητρα για να γίνονται η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους. Ας τους «συστήσουμε» ανθρώπους της επιστήμης, του πολιτισμού και του αθλητισμού που θα τους εμπνεύσουν και θα γίνουν φάροι στα δικά τους μονοπάτια.

Κι εμείς, γονείς και εκπαιδευτικοί, ας παραμείνουμε γι ‘ αυτούς μια σταθερή φωνή,  ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη και θαυμασμό μπροστά στο «μεγάλωμα».

Αναμφίβολα, θα ήταν λάθος αν απαξιώναμε την προσφορά του σημερινού σχολείου. Είναι γόνιμο να προβληματιζόμαστε και να οραματιζόμαστε ένα σχολείο του μέλλοντος, ένα Γυμνάσιο που αγκαλιάζει την ολόπλευρη ανάπτυξη και προετοιμάζει για την πραγματική ζωή.

 

 

Λίγα λόγια για τη Λίλα Γκρανοπούλου

Η Λίλα Γκρανοπούλου γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Αποφοίτησε από τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Ιωαννίνων και συνέχισε τις σπουδές της στον κλάδο της Ψυχοπαιδαγωγικής. Εργάζεται σε Φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης και σε δομές Παιδικής Προστασίας. Ακόμη, διδάσκει την ελληνική γλώσσα ως δεύτερη γλώσσα σε παιδιά με προσφυγικό/ μεταναστευτικό προφίλ.  Τα τελευταία χρόνια συμμετέχει σε δράσεις που θέτουν ως στόχο την ενίσχυση της φιλαναγνωσίας και την προώθηση του παιδικού βιβλίου.

Γιορτάζεις…γιατί είσαι Μητέρα!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

 

Γιορτάζεις.

Γιατί είσαι μητέρα.

Γιατί είσαι μήτρα ζωής, έμπνευσης, ιδεών, δράσης.

Γιατί είσαι όλα αυτά που σε κάνουν να είσαι εσύ. 

Ναι, γιορτάζεις κάθε μέρα και το αξίζεις.

 

Τι έχει να σου προσφέρει λοιπόν μια ακόμη Γιορτή της Μητέρας; Ένα μπράβο; Για ποιον λόγο; Για κάτι το οποίο είσαι; Όχι, είσαι πολύ περισσότερα από κάτι που αξίζει ένα μπράβο!

Ίσως το μόνο που μπορεί να σου προσφέρει μια τέτοια μέρα είναι μια υπενθύμιση, του πόσο υπέροχη είσαι! Του ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς. Του ότι είσαι αρκετή!

 

Κανείς δεν σε εκπαίδευσε να γίνεις μητέρα. Ακόμη κι όλα τα μαθήματα προετοιμασίας τοκετού ή γονεϊκότητας να ακολούθησες. Κι όλα τα βιβλία αν διάβασες. Κι αν είχες 100 συμβούλους και ειδικούς στο πλάι σου. Αυτό που γίνεσαι κάθε μέρα ως μητέρα είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ή να σου διδάξει από πριν. Γιατί είναι απλά βίωμα. Είναι πρόθεση και άφημα ταυτόχρονα.

Ξέρεις πώς θα ήθελες να πάνε τα πράγματα. Δεν ξέρεις όμως την τελική τους έκβαση. Κι είσαι τόσο δυνατή. Αφήνεσαι, εμπιστεύεσαι. Ψηλώνεις ψυχικά! Κάθε μέρα πλάθεις και πλάθεσαι!

 

Είναι όμως κι εκείνες οι ενοχές, οι τύψεις, τα ‘’θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα’’. Τι να κάνεις όταν έρχονται μέσα στο δωμάτιο σαν τον ελέφαντα και πιάνουν όλο σου τον χώρο; Να πάρεις μια ανάσα, να θυμηθείς ποια είσαι.

 

Μα πώς να το κάνεις αυτό; Με τα δικά σου εργαλεία. Ανάπτυξε την εργαλειοθήκη σου. Μπορεί να είναι ένα τραγούδι, ένα ποίημα, μια φωτογραφία, ένας πίνακας, ένα βιβλίο, οτιδήποτε. Κάτι το οποίο σε κάνει να συνδέεσαι και πάλι με την πηγή σου.

 

Κάτι που μοιάζει σαν χάδι, αγκαλιά φροντίδας από εσένα προς εσένα. Κι αν ακόμη δεν έχεις ένα τέτοιο εργαλείο στην πολύτιμη θήκη σου, ακολούθησε τα παρακάτω βήματα.

 

Πάρε λίγες στιγμές για σένα. Θυμήσου την αναπνοή σου. Συνδέσου με τον εαυτό σου. Ετοιμάσου να αναζητήσεις αυτό το χάδι. Βρες το πρώτα μέσα σου. Έπειτα, αποφάσισε πού θέλεις να το ψάξεις. Είναι στη μουσική; Στην ποίηση; Στην τέχνη; Είναι κάτι το οποίο εσύ θα δημιουργήσεις για τον εαυτό σου;

Το διαδίκτυο μπορεί να σου προσφέρει αμέτρητες επιλογές. Θυμήσου να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από εκείνο που σε συνδέει με τη μεγαλειώδη αλήθεια σου ως μητέρα. Όταν έρθει το σωστό εργαλείο στα χέρια σου θα το νιώσεις.

Κι όταν το βρεις, απόλαυσέ το!

Εάν θέλεις να είναι ένα βιβλίο το εργαλείο σου, τότε σου έχω μια πρόταση. Το βιβλίο Η τέχνη μου να Είμαι εγώ, της Στεφανίας Τσακιράκη (Εκδόσεις Φυλάτος). Πρόκειται για ένα γράμμα προς κάθε μητέρα, μα είναι ένα βιβλίο προς κάθε παιδί μιας μητέρας -που είμαστε όλοι μας. 

 

Στο έργο αυτό, θα αναζητήσεις μαζί με την αφηγήτρια την αγάπη ακόμη κι εκεί που οι πολλοί πιστεύουν πως δεν υπάρχει. Διότι εσύ τώρα πια ξέρεις, όταν την αγάπη την έχεις μέσα σου, μπορείς να τη βρεις παντού! 

 

Κι όσο μακρύ κι αν είναι το ταξίδι της σύνδεσής μας με την αποδοχή και την αγάπη του εαυτού μας (ως γονείς, μα πρωτίστως ως άνθρωποι), όσα χιλιόμετρα κι αν χρειάζεται να διανύσουμε για να συναντήσουμε την αλήθεια και την εσωτερική μας ελευθερία, αξίζει!

 

Φέτος, όσα λουλούδια κι ευχές κι αν δεχτείς, θυμήσου να κάνεις εσύ πρώτα ένα δώρο στον εαυτό σου! Γέμισε πρώτα εσύ τον εαυτό σου με αγάπη, με ό,τι έχεις περισσότερο ανάγκη σήμερα! Και βάλε το πρώτο εργαλείο στην εργαλειοθήκη του φωτός σου.

Γιατί είσαι Μητέρα!

Γιατί γιορτάζεις κάθε μέρα!

——————————————

Η προπαραγγελία του βιβλίου Η τέχνη μου να Είμαι εγώ έχει ξεκινήσει. Μπορείς να κάνεις σήμερα αυτό το ξεχωριστώ δώρο στον εαυτό σου ή/και σε φίλες σου, κάνοντας κλικ εδώ. 

 

Το καλύτερο γιορτινό δώρο

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # χριστούγεννα

 

Γράφει η Πέπη Κολαρά | ΑΛΜΑ

Μύρισε Γιορτές!

Μια από τις πιο ευχάριστες στιγμές του χρόνου είναι η προσμονή των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Οι αναμνήσεις της παιδικής μας ηλικίας ξαναζωντανεύουν και πλέον από μια άλλη θέση, αυτή του γονέα, θα δημιουργήσουμε στα παιδιά μας τις δικές τους γιορτινές αναμνήσεις που θα τις μεταφέρουν με τη σειρά τους στα δικά τους παιδιά!

 

Οι γιορτές αποτελούν μια μοναδική ευκαιρία για να βιώσει η οικογένεια μοναδικές στιγμές, που θα την παρασύρουν μακριά από τον ξέφρενο ρυθμό και το άγχος της καθημερινότητάς και θα την βοηθήσουν να αφεθεί στη γλυκιά θαλπωρή που προσφέρει η παραμονή στο σπίτι και η χαρά των συναντήσεων με φίλους και συγγενείς.

 

Μέσα από τη ρουτίνα των γιορτών, με το στολισμό του σπιτιού και του χριστουγεννιάτικου δέντρου να βρίσκονται στην πρωτοκαθεδρία, το κάλεσμα αγαπημένων μας προσώπων, την προετοιμασία του εορταστικού τραπεζιού, τις γαργαλιστικές μυρωδιές, την προσμονή του αγαπημένου μας Αι-Βασίλη και των δώρων, συναισθήματα χαράς και ευφορίας κυριαρχούν σε μικρούς και μεγάλους!

 

Ο κίνδυνος να χαθεί η χαρά των Χριστουγέννων

Όμως, πέρυσι και φέτος, λόγω της πανδημίας, βιώνουμε όλοι μας μια διαφορετική κατάσταση. Αμφιθυμικά συναισθήματα κυριαρχούν μέσα μας και συναισθήματα χαράς και λύπης, αγωνίας και χαλάρωσης αναμιγνύονται συνεχώς, και ανάλογα με τη διάθεσή μας, καθένα από τα παραπάνω συναισθήματα αποκτά και πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο κίνδυνος, η ευφορία και η χαρά των γιορτών να εξανεμιστεί και να αντικατασταθεί με συναισθήματα απογοήτευσης, ανασφάλειας και το φόβο της μοναξιάς είναι μεγάλος.

 

Σκέφτομαι, λοιπόν, κατά πόσο θα μπορούσαμε να οχυρωθούμε απέναντι σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση και να διατηρήσουμε μέσα μας το εορταστικό κλίμα. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι τα πολύτιμα παιδικά χρόνια είναι λίγα και μοναδικά. Αξίζει να αντιταχθούμε, απέναντι στη δύσκολη κατάσταση που μας περιτριγυρίζει και να δώσουμε στα παιδιά μας το σπουδαιότερο μήνυμα ζωής που δεν είναι άλλο πέρα από το μήνυμα της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αγάπης!

 

  • Ναι και το σπίτι μας θα στολίσουμε!
  • Ναι, και μουσική την ώρα που θα στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα βάλουμε!
  • Ναι, και κάλαντα θα πούμε!
  • Ναι, και οικογενειακά παιχνίδια θα παίξουμε!
  • Ναι, και θα γελάσουμε αναπολώντας προηγούμενες εμπειρίες!
  • Ναι, και τα παραδοσιακά μας γλυκά θα πλάσουμε!
  • Ναι, και το γιορτινό μας τραπέζι θα ετοιμάσουμε!
  • Ναι, και δώρα θα ανταλλάξουμε!
  • Ναι, και με αγαπημένα μας πρόσωπα θα μιλήσουμε τηλεφωνικά και δε θα αρκεστούμε να στείλουμε απλά μηνύματα!
  • Ναι, και τα αγαπημένα μας πρόσωπα θα δούμε με προσοχή, λαμβάνοντας τα απαραίτητα μέτρα!

 

Γιατί;

Γιατί κάθε γιορτή είναι μια αφορμή για να γιορτάσουμε τη ζωή! Όποιες και αν είναι οι συνθήκες! Γιατί τις συνθήκες τις διαμορφώνουμε κι εμείς! Γιατί έτσι  μπορεί η ζωή να δείξει την πραγματική της αξία και να γίνει καλύτερη! Γιατί αξίζει στα παιδιά μας να στείλουμε το πιο ηχηρό μήνυμα που δεν είναι άλλο από το ότι δεν αφήνουμε να μας καταβάλλουν και να μας αδρανοποιήσουν οι συνθήκες αλλά ότι μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε τις καταστάσεις και αφήνουμε τα «φωτάκια» της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αγάπης να λάμπουν μέσα μας!

Όπως λάμπουν κάθε χρονιά τα φωτάκια πάνω στο χριστουγεννιάτικο δέντρο μας δημιουργώντας αξέχαστες, παραμυθένιες αναμνήσεις που τόση ανάγκη έχουμε όλοι μας!

 

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ από καρδιάς σε όλους!

 

Λίγα λόγια για την Πέπη Κολαρά

Η Πέπη Κολαρά, είναι απόφοιτος του Τμήματος Λογοθεραπείας και Ειδικής Αγωγής του Freie University of Berlin και του Humboldt University of Berlin (Γερμανία). Στη συνέχεια, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική στο Loyola University in New Orleans. Ειδικεύτηκε σε θέματα που αφορούν τις μαθησιακές δυσκολίες, τα προβλήματα συμπεριφοράς και τις διαταραχές λόγου και ομιλίας σε παιδιά κι εφήβους. Επίσης, είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Αγωγής του ΑΠΘ. Συνεργάστηκε ως επιστημονικός συνεργάτης με την Δ΄ Πανεπιστημιακή Κλινική του νοσοκομείου ΑΧΕΠΑ, δίδαξε σε Σχολές Γονέων διαφόρων δήμων όπου και οργάνωσε βιωματικά σεμινάρια. Συμμετείχε σε επιστημονικά συνέδρια στα οποία παρουσίασε θέματα της ειδικότητάς της κι έχει δημοσιεύσεις σε περιοδικά που αφορούν τον τομέα της Ειδικής Αγωγής και της Λογοθεραπείας. Οργάνωσε ομάδες παιχνιδιού στην οποίες συμμετείχαν γονείς με τα παιδιά τους προκειμένου να αναδείξει την παιδαγωγική αξία του παιχνιδιού στην καλλιέργεια δεξιοτήτων μέσα από την καθημερινότητα.

Εργάστηκε ως Ειδική Παιδαγωγός σε τμήματα ένταξης νηπιαγωγείου.  Έχει πολυετή εμπειρία στο πλαίσιο της αξιολόγησης, παρέμβασης και στο σχεδιασμό ειδικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε μαθητές κι εφήβους με ΕΜΔ. Είναι η επιστημονική υπεύθυνη του Κέντρου Αγωγής Λόγου & Μάθησης «ΑΛΜΑ», στη Θεσσαλονίκη,  για περισσότερα από είκοσι έτη.

 

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για την Πέπη Κολαρά στη σελίδα του Κέντρου Αγωγής Λόγου, Μάθησης & Αυτονομίας ΑΛΜΑ στο Facebook  καθώς και πολλές χρήσιμες ιδέες και παιχνίδια στο κανάλι του κέντρου στο Youtube.

Slow Family Life: κι αν μπορούσες να συνδεθείς πάλι με την παιδική χαρά;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

Τι είναι η Slow Life

Έχεις παρατηρήσει ένα παιδί να παίζει αφοσιωμένα με το αγαπημένο του παιχνίδι, να χτίζει ένα κάστρο στην άμμο, να γελάει γαργαριστά με όλο του το είναι; Αυτό είναι κάτι περισσότερο από τον ορισμό της Slow Life. Είναι η απόδειξη πως γίνεται, πως κάποτε ξέραμε πως είναι κι ίσως στη διαδρομή το ξεχάσαμε, μα και πως μπορούμε να το ξαναθυμηθούμε.

 

Μια ζωή φτιαγμένη από μικρές στιγμές απόλαυσης, σύνδεσης και αφιέρωσης του εαυτού μας στο τώρα, αυτό είναι η Slow Life και οι γονείς έχουν το μεγάλο προτέρημα να ζουν στο ίδιο σπίτι με τους ιδανικούς δασκάλους. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους Slow, εάν δεν έχουμε προλάβει εμείς οι μεγάλοι να τα βάλουμε στον αγώνα των ταχυτήτων, των αμέτρητων δραστηριοτήτων, των προγραμμάτων που ξεχυλίζουν, του όλο έξω και περισσότερα και γρηγορότερα.

 

Slow Family Life

Τα ευχάριστα νέα είναι πως υπάρχει πάντοτε η ευκαιρία για να κάνουμε την οικογενειακή μας ζωή πιο αργή. Η Slow Family Life είναι εφικτή, αρκεί να το αποφασίσουμε. Γιατί όμως να το κάνουμε αυτό;

Στην ουσία, η λέξη Slow κρύβει από πίσω της πολύ περισσότερο νόημα. Ναι μεν σημαίνει αργή, αλλά σημαίνει επίσης απλή, ήρεμη, αυθεντική, γεμάτη νόημα ζωή. Γιατί τότε να ονομάζεται συγκεκριμένα “Slow” θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς; Διότι αποτελεί μέρος ενός ολόκληρου Slow κινήματος (Slow Movement) το οποίο ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως απάντηση στην παγκόσμια αύξηση ταχυτήτων.

 

Το κίνημα Slow – Slow Movement

Το κίνημα Slow είναι μια φιλοσοφία ζωής. Μπορεί αυτό να ακούγεται βαρύγδουπο, αλλά από την άλλη δεν είναι κάτι άλλο, παρά μια πρόσκληση να κατεβάσουμε ρυθμούς, να συνδεθούμε (με την απλότητα, τη φύση, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους γύρω μας) και να επιλέξουμε να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή συνειδητά και βαθιά.

 

Οι βασικές αξίες του κινήματος Slow είναι: 

  • ο σεβασμός (στον εαυτό μας, την οικογένειά μας, τη φύση, τον πλανήτη, τη ζωή),
  • η αγάπη,
  • η σύνδεση και
  • το μοίρασμα.

Το ευχάριστο είναι πως μπορούμε να μετατρέψουμε τα πάντα στην Slow εκδοχή τους. Για τον λόγο αυτό το Slow σήμερα εφαρμόζεται σε αμέτρητους τομείς:

  • Slow Life,
  • Slow Food,
  • Slow Art (μέσα από την οποία μπήκαμε κι εμείς οι ίδιες στο Slow κίνημα),
  • Slow Book,
  • Slow Family,
  • Slow School,
  • Slow Business,
  • Slow Tourism,
  • Slow Cities (όχι η Θεσσαλονίκη δεν ανήκει ακόμη σ’ αυτές τις πόλεις για πολλούς λόγους, τους οποίους θα καταλάβεις στη συνέχεια),
  • Slow Cosmetics
  • Slow Love
  • και η λίστα συνεχίζεται…

Κάτι το οποίο είναι σημαντικό να έχουμε κατά νου είναι πως το Slow, σε οποιονδήποτε από τους παραπάνω τομείς κι αν εφαρμόζεται, δεν είναι ο στόχος, αλλά το μέσον. Το μέσον προς τις εμπειρίες τις οποίες θέλουμε και ξέρουμε πως αξίζει να απολαμβάνουμε.

 

Τα οφέλη της Slow Family Life

Ας πάρουμε τη Slow Family Life για παράδειγμα, η οποία μας ενδιαφέρει περισσότερο στις Πυγολαμπίδες. Τι είναι αυτό το οποίο μπορεί να προσφέρει το Slow στην οικογενειακή ζωή; Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου τα οφέλη του Slow Family Living, κατά την Bernadette Noll (σε ελεύθερη μετάφραση):

  • Όταν κατεβάζεις τους ρυθμούς στην οικογενειακή ζωή έχεις τη δυνατότητα να έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη ή πόρους για να αξιοποιήσεις.
  • Όταν έχεις περισσότερη ενέργεια κι εσωτερική δύναμη, είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα.
  • Όταν είσαι περισσότερο παρούσα/όν στο τώρα, είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις προσωπικές σου ανάγκες και τις ανάγκες όλων των μελών της οικογένειας.
  • Όταν είσαι περισσότερο συνδεδεμένη/ος με τις ανάγκες κάθε ατόμου, όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, τις/ τους δίνουν προσοχή και αξία.
  • Όταν όλοι νιώθουν πως τις/τους βλέπουν, νιώθουν ασφαλείς.
  • Όταν όλοι νιώθουν ασφαλείς, υπάρχει περισσότερη αρμονία.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αρμονία, υπάρχει περισσότερη αγάπη, περισσότερη σύνδεση, περισσότερη άνεση, περισσότερη διασκέδαση και περισσότερη χαρά.
  • Όταν υπάρχει περισσότερη αγάπη, σύνδεση, άνεση, διασκέδαση και χαρά, υπάρχει περισσότερη επιθυμία για το ΜΑΖΙ ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας.
  • Και τώρα και για πάντα.

Αυτό ακούγεται υπέροχο κι αν ρωτούσαμε όλους τους γονείς του κόσμου τι επιθυμούν για την οικογένειά τους πιθανώς να μας έδιναν την ίδια απάντηση: Να είμαστε μαζί, για πάντα. Κι ας γνωρίζουν πως φυσικά τα παιδιά κάποια μέρα θα φύγουν. Το να θέλουν να ξαναγυρίζουν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά.

 

Πώς μπορεί κανείς να επιλέξει τη Slow Family Life

Πώς μπορεί λοιπόν κανείς να αλλάξει ρότα στην οικογενειακή ζωή βάζοντας τη Slow Family Life ως μέσο; Αυτός είναι ο στόχος μας ως ομάδα στις Πυγολαμπίδες, να βοηθήσουμε όλες τις οικογένειες που το επιθυμούν να γίνουν Slow. Το πρώτο πρώτο βήμα για κάτι τέτοιο είναι το να ξέρουμε το ΓΙΑΤΙ ξεκινάμε αυτό το μονοπάτι.

 

Αναζητώντας το εσωτερικό μας κίνητρο

Μια προτεινόμενη δραστηριότητα, εμπνευσμένη από την art-therapy, για να το πετύχουμε αυτό, είναι η παρακάτω:

Αυτό που έχω, αυτό που θέλω και το πως.

  • Σε προσκαλώ να πάρεις ένα χαρτί και να γράψεις αυθόρμητα πώς νιώθεις για την τωρινή κατάσταση της οικογένειάς σου. Γράψε χωρίς να κρίνεις τις λέξεις σου. Άσε την ειλικρίνεια να σε καθοδηγήσει. Έπειτα, σε ένα νέο χαρτί γράψε το πως θέλεις να νιώθεις μέσα στην οικογενειακή ζωή σου. Μίλησε με εικόνες, συναισθήματα, νιώσε ελεύθερη/ος.
  • Την ίδια δραστηριότητα μπορείς να την κάνεις χρησιμοποιώντας ζωγραφική αντί για γραφή. Μια ζωγραφιά για το πως νιώθεις τώρα μέσα στην οικογένειά σου και μια επόμενη ζωγραφιά για το πώς θέλεις να νιώθεις.
  • Τέλος, όποια από τις δυο δραστηριότητες κι αν επέλεξες, σε προσκαλώ να χρησιμοποιήσεις ένα τρίτο χαρτί στο οποίο να γράψεις ή να ζωγραφίσεις το “πως” θα μπορέσεις να οδηγηθείς από την πρώτη κατάσταση στη δεύτερη.

Μέσα από αυτήν τη δραστηριότητα έχεις το ‘’γιατί’’ σου, το οποίο είναι γεμάτο συναισθήματα, εικόνες και φαντασία. Από την άλλη έχεις και την πρώτη δική σου εργαλειοθήκη, διότι όπως πολύ σωστά φαντάζεσαι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ή δρόμος για τη Slow Family Life. Ο καθένας μας πειραματίζεται και αναζητά το τι ταιριάζει στη δική του οικογένεια. Και αυτό συχνά μπορεί και να αλλάζει.

Οδηγίες για μια Slow Family Life

 

Κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές που μπορεί να μας βοηθήσουν σ’ ένα συλλογικό επίπεδο είναι οι παρακάτω:

 

  • Τοποθέτηση προτεραιοτήτων

Τι είναι αυτό που έχει πραγματικά αξία αν κοιτάξουμε μέσα μας με απόλυτη ειλικρίνεια;

 

  • Δημιουργία της Not-to-do λίστας

Όσο συχνά το χρειαζόμαστε. Σε ποια πράγματα/καταστάσεις/συνήθειες/ακόμη και ανθρώπους μπορούμε να πούμε όχι, διότι πλέον δεν εξυπηρετούν τις προτεραιότητές μας; Εάν μάθουμε να λέμε όχι σε όσα δεν έχουν νόημα, θα μπορέσουμε να πούμε μεγάλα ναι σε όσα πραγματικά έχουν.

 

  • Ένα πράγμα τη φορά

Όχι, το multitasking δεν είναι μια δεξιότητα την οποία χρειαζόμαστε. Ναι, μπορούμε να την εξασκήσουμε αλλά με κόστος την ψυχική μας ηρεμία, το ρίσκο να μην κάνουμε τελικά τίποτα καλά ή ακόμη και τον κίνδυνο της ίδιας μας της ζωής.

 

  • Συνειδητότητα

Από την άλλη, επιλέγοντας να εστιάζουμε την προσοχή μας στο τώρα και σε αυτό το ένα πράγμα τη φορά που επιλέγουμε να κάνουμε, μπορούμε να συνδεόμαστε βαθύτερα με τον εαυτό, το σώμα και τις αισθήσεις μας, να απολαμβάνουμε τις στιγμές μας και τελικά να είμαστε πολύ περισσότερο δημιουργικοί και παραγωγικοί.

 

  • Αφοσίωση

Λήψη συνειδητής απόφασης πως αυτό που επιλέγουμε να κάνουμε την εκάστοτε στιγμή είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο, διότι πολύ απλά το επιλέξαμε. Αυτό μπορεί να είναι τρία λεπτά διαλογισμού, το μαγείρεμα, η κηπουρική, το παιχνίδι με τα παιδιά, η βοήθεια για τις σχολικές δραστηριότητες, μια βόλτα στη φύση, μια συζήτηση με ένα φίλο. Μπορεί να είναι οτιδήποτε και μπορεί να γίνει τόσο μαγικό εάν του δώσουμε όλη μας την προσοχή, αφοσίωση και αγάπη.

 

  • Επιστροφή στη φύση

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα εδώ. Φύση ίσον ζωή και κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μπορέσαμε να αναγνωρίσουμε βαθύτερα την αξία της επαφής μας με τη φύση, ας μην το ξεχάσουμε!

 

  • Φροντίδα του εαυτού! 

Σε περίπτωση εκκένωσης ενός αεροπλάνου ποιος υποχρεούται να βάλει πρώτα τη μάσκα οξυγόνου; Ο ενήλικας στον εαυτό του κι έπειτα στα παιδιά. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στη ζωή. Χρειαζόμαστε το οξυγόνο μας, απ’ όπου κι αν αυτό πηγάζει. Δεν πρόκειται για εγωιστική πράξη, αλλά αντίθετα είναι η πιο γενναιόδωρη. Όταν αγαπάς κάποιον του χαρίζεις τον εαυτό σου κι είναι σημαντικό να χαρίζεις κάτι το οποίο είναι πλήρες, υγιές κι ευτυχισμένο.

 

  • Παρατήρηση του εαυτού και συνειδητή αλλαγή ρυθμού

Τρώμε γρήγορα; Προσπαθούμε να ανοίξουμε με μανία την πόρτα του σπιτιού δίχως να έχει πάρει φωτιά; Περπατάμε γρήγορα δίχως να έχουμε αργήσει ή να κάνουμε τζόκιγνκ; Μια ανάσα αρκεί για να επιστρέψουμε στον όμορφο αργό ρυθμό.

 

  • Απομάκρυνση από τις οθόνες

Τα κινητά, τάμπλετ, λάπτοπ, τηλεοράσεις δεν συγκρίνονται με την πραγματική ανθρώπινη επαφή. Οι συνέπειες της παρατεταμένης χρήσης της οθόνης είναι καταστρεπτικές για το παιδί αλλά και για τους ενήλικες. Η αύξηση της δυνατότητας εστίαση της προσοχής, η ποιότητα ύπνου, η σύνδεση με την πραγματικότητα και τους ανθρώπους γύρω μας είναι λίγα μονάχα από τα οφέλη της απομάκρυνσης ή του περιορισμού της οθόνης από τη ζωή μας.

 

  • Ποιότητα έναντι ποσότητας

Η ποιότητα έχει μεγαλύτερη αξία από την ποσότητα. Το είμαι είναι βαθύτερο του κάνω ή του έχω. Μπορείς να είσαι σίγουρη/ος πως έχεις όλα όσα χρειάζεσαι. Το decluttering αποτελεί μέρος της Slow Life, διότι θέλουμε να δημιουργούμε υπαρκτό, συναισθηματικό κι ενεργειακό χώρο για όσα έχουν πραγματικά αξία. Για όσα μας δίνουν χαρά όπως αναφέρει η Marie Kondo στη μέθοδό της Konmari.

 

  • Σύνδεση με την απλότητα

Η ζωή στην οποία σε προσκαλούμε δεν είναι instagramική. Και ας το καταλάβουμε μια φορά και για πάντα, δεν χρειάζεται να είναι! Η ζωή πρέπει να είναι άξια να τη ζούμε όχι για να την ποστάρουμε και να τη δείχνουμε. Εάν κάτι για την κοινωνία είναι απαραίτητο αλλά δεν προσφέρει τίποτα στη δική μας οικογενειακή ζωή τότε δεν τίθεται ούτε ερώτημα για τη λήψη της απόφασης.

 

  • Παιχνίδι και δημιουργικότητα

Ο άνθρωπος δεν σταματάει να παίζει επειδή μεγαλώνει, αλλά μεγαλώνει επειδή σταματάει να παίζει. Δεν το είπα εγώ, αλλά ο Πάμπλο Πικάσο και παρότι ως γονεϊκό πρότυπο δεν ήταν το ιδανικό, ως δημιουργικό πνεύμα ήταν. Κι εδώ γι’ αυτό πρόκειται, για την εσωτερική ψυχική δημιουργικότητα του ατόμου.

 

Σε αυτή τη λίστα είσαι περισσότερο από ευπρόσδεκτη/ος να προσθέσεις όλα όσα θεωρείς πως μπορούν να σε βοηθήσουν στο μονοπάτι σου προς μια πιο απλή, αργή και γεμάτη νόημα οικογενειακή ζωή. Από τη μεριά μου μπορώ να σε βεβαιώσω πως με την Ιωάννα και τις Πυγολαμπίδες δεν θα ησυχάσουμε εάν δεν βοηθήσουμε κάθε οικογένεια που το επιθυμεί (αλλά και πρώτα απ’ όλα τον εαυτό μας) να γίνει Slow.

Γιατί μπορούμε, το θέλουμε και το αξίζουμε!

 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Τσακιράκη!

Η Στεφανία Τσακιράκη είναι λάτρης της τέχνης, των βιβλίων και του ανθρώπου. Συνδυάζοντας αυτά που τη συγκινούν αναζήτησε στο Παρίσι την Art Therapy. Εκεί εξειδικεύτηκε στην τέχνη των μουσείων (Museum Art Therapy) από τη μια αλλά και τα βιβλία (Book Therapy) από την άλλη, ως θεραπευτικά μέσα. 

Αν βρεθείς μαζί της σε κάποιο μουσείο ή βιβλιοπωλείο, δε θα σε ξεναγήσει ούτε θα σου δείξει. Θα περπατήσει δίπλα σου, βοηθώντας σε να δεις με τα μάτια της καρδιάς σου. Δε θα σου πει τι θέλει να πει ο ποιητής, αλλά θα σε διευκολύνει στην καλλιέργεια ενός διαλόγου με τα έργα που σε ελκύουν, για να ακούσεις τι θέλει να πει σε σένα το εκάστοτε δημιούργημα.

Επίσης, τα τελευταία χρόνια η Στεφανία είναι υπέρμαχος του Slow κινήματος. Ξεκινώντας από την Slow Art και τo Slow Book οδηγήθηκε στη Slow Life και τη Slow Therapy. Slow για τη Στεφανία δεν σημαίνει όμως απλώς ‘’αργός/ή/ά” αλλά η ροή στην κατάλληλη για την κάθε στιγμή ταχύτητα. 

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τη Στεφανία και το έργο της στον ιστότοπό της: www.whatiseeinart.com καθώς επίσης και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: instagram & facebook

Οικογένεια και ψηφιακά μέσα: αναζητώντας την ψηφιακά εγγράμματη κουλτούρα

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

 

Γράφει ο Κωστής Δημολιός | mediaowl.blogspot.com & Σπιτόδενδρο

Αύγουστος 2021. Έπειτα από αρκετούς μήνες σε lockdown, το καλοκαίρι και οι ημέρες των  διακοπών είχαν πάλι φτάσει. Στην πόλη όλες και όλοι ετοιμάζονται πυρετωδώς για να αφήσουν την αποπνικτική ζέστη και να βρεθούν στην κοντινότερη παραλία για να απολαύσουν λίγες στιγμές δροσιάς.

 

Τις ζεστές εκείνες ημέρες βρέθηκα κι εγώ στην αγορά της πόλης. Εκεί, ανάμεσα στον κόσμο που έτρεχε σε φρενήρεις ρυθμούς, ήταν μια οικογένεια με το τρίχρονο παιδί της στο παιδικό του καρότσι. Οι γονείς, πριν τις διακοπές τους ή εκμεταλλευόμενοι την περίοδο των εκπτώσεων και με το παιδί ασφαλισμένο στο καροτσάκι, είχαν την προσοχή τους στις αγορές που ήθελαν να κάνουν.

 

Το παιδί από την άλλη δε φαινόταν να απασχολείται καθόλου από τις βιτρίνες και από το τι συνέβαινε γύρω του. Είχε στα χέρια του κάτι που τραβούσε όλη σχεδόν την προσοχή του: το smartphone των γονιών του.

 

Ψηφιακά Μέσα: Μία δύναμη που μας “μαγνητίζει”…

 

Το φαινόμενο είναι το πλέον σύνηθες στην εποχή μας και παρατηρείται χρόνια τώρα. Την ώρα που οι γονείς έχουν κάποια ασχολία (δουλειά, ψώνια ή αναζητούν λίγη ηρεμία μετά από μια δύσκολη ημέρα) ψάχνουν τρόπους να απασχολήσουν τα παιδιά τους. Οι ψηφιακές συσκευές μετατρέπονται εκείνη τη στιγμή κατά ένα τρόπο σε ψηφιακές νταντάδες που αναλαμβάνουν να τραβήξουν την προσοχή των παιδιών κρατώντας τα απασχολημένα.

 

Χιλιάδες βιντεοπαιχνίδια, applications κάθε τύπου, ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης βίντεο στο youtube, εφαρμογές chat και messaging ή και κοινωνικά δίκτυα, αποτελούν το ψηφιακό δέλεαρ το οποίο έχει εισχωρήσει στα βάθη των ανθρώπινων αναγκών και της ψυχοσύνθεσής μας. Κι έχει εισχωρήσει τόσο πολύ στα άδυτα της ψυχής μας που ακόμη και ως ενήλικες δε θα αντέξουμε κάποια λεπτά χωρίς να δούμε τη ζωηρά χρωματιστή και φανταχτερή οθόνη του κινητού μας, τα likes και τις επιβραβεύσεις των εφαρμογών κοινωνικών δικτύων ή παιχνιδιών, ή τις δεκάδες κόκκινες βουλίτσες ειδοποιήσεων που κατακλύζουν τις συσκευές αυτές.

 

Πολλές φορές το κινητό αποτελεί την κινητήριο δύναμη που θα μας κάνει να σηκωθούμε από το κρεβάτι για να δούμε τα e-mails μας, θα είναι το τελευταίο πράγμα που θα δούμε πριν κοιμηθούμε ή θα είναι αυτό που το πρωί θα μας δώσει μέσω μια εφαρμογής ένα κίνητρο για να βγούμε από το σπίτι και να κάνουμε γυμναστική.

 

Ψηφιακές συσκευές: εργαλεία που απαιτούν γνώση και εκπαίδευση.

Ίσως ασυνείδητα οι γονείς να αναγνωρίζουν τη δύναμη των “έξυπνων συσκευών” και τότε είναι που τις δίνουν στα παιδιά για να κρατηθούν απασχολημένα έτσι ώστε να βγάλουν εις πέρας κάποια άλλη δραστηριότητα ή υποχρέωσή τους. Κι αυτή η στάση είναι κατανοητή ως ένα βαθμό, δεδομένων των γρήγορων ρυθμών ζωής και των απαιτήσεων της καθημερινότητάς μας.

 

Με τη χρήση των ψηφιακών συσκευών όμως να είναι ένα ακόμη αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας, ίσως εύλογα να αναρωτιόμαστε το εξής: η χρήση των συσκευών αυτών από τα παιδιά, μετά και από κάποια ηλικία, είναι όντως κάτι το κατακριτέο; Η απάντηση είναι “όχι”.

 

Η χρήση όμως των συσκευών αυτών όπως και κάθε άλλης συσκευής ή εργαλείου στο σπίτι, χρειάζεται κάποια εκπαίδευση, για να χρησιμοποιηθεί με ορθό τρόπο και σύνεση. Σίγουρα, επίσης, χρειάζεται μέτρο και εποπτεία από τον γονέα.

 

 

Ο φόβος και οι άμυνες προς τις ψηφιακές “απειλές”.

 

Πριν εξελίξουμε όμως τις παραπάνω σκέψεις, ας δούμε και την άλλη πλευρά. Πολλοί είναι οι γονείς, οι οποίοι φοβούμενοι τις επιπτώσεις της χρήσης των ψηφιακών μέσων περνάνε στο άκρο της πλήρους απαγόρευσής τους.

 

Γονείς οι οποίοι υποστηρίζουν ότι δε θα επιτρέψουν στα παιδιά τους την πρόσβαση και τη χρήση ηλεκτρονικών συσκευών τουλάχιστον μέχρι την εφηβεία τους. Γονείς που εγείρουν ηθικά ερωτήματα γύρω από το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα, που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε ένα περιβάλλον με πολλές απαγορεύσεις, “πρέπει”, περιορισμούς και φόβο για την τεχνολογία. Γονείς που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους σε συνθήκες που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον ψηφιακό κόσμο που γνωρίζουν τα παιδιά μέσω του ευρύτερου κοινωνικού τους περιβάλλοντος.

 

Οι φόβοι και οι ανησυχίες που μπορεί να έχουν αυτοί οι γονείς είναι δεκτοί και έχουν σοβαρές βάσεις. Μήπως όμως η πλήρης αποκοπή των παιδιών και η προσπάθεια των γονιών να τα προστατέψουν, φέρει περισσότερα προβλήματα από λύσεις;

 

Ένας κόσμος δίπολων αναζητά μέθοδο και κανόνες.

 

Στον σύγχρονο κόσμο των κοινωνικών δικτύων η δημιουργία δίπολων είναι αρκετά συνηθισμένη. Στο δίπολο τεχνοφοβία από τη μία και καταχρηστική χρήση των μέσων, καλούμαστε να βρούμε μια μέση λύση. Στην ψηφιακή εποχή στην οποία ζούμε, μπορούμε να αποκόψουμε εντελώς τα παιδιά από τις ηλεκτρονικές συσκευές οι οποίες έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς μας;

 

Ή πρέπει να τα αφήσουμε στο έλεος της κατάχρησης και σε ένα ψηφιακό άνεμο που θα δημιουργήσει παιδιά- παθητικούς αποδέκτες πληροφοριών και των οποίων επιπτώσεων της χρήσης των μέσων;

 

Η απάντηση και για τα δύο είναι “‘όχι”. Η χρήση και η εξοικείωση με τα ψηφιακά μέσα θέλει -όπως αναφέραμε και παραπάνω- τρόπο, μέθοδο και μέτρο.

 

Ο σύγχρονος ψηφιακός κόσμος αναζητά μια ισορροπία.

 

Η τεχνοφοβία και η πλήρης απομάκρυνση των παιδιών από την τεχνολογία θα δημιουργήσει μελλοντικούς πολίτες με σημαντικές κοινωνικές, τεχνολογικές και επικοινωνιακές δυσκολίες. Ένα τεχνολογικά αναλφάβητο άτομο, στη σημερινή εποχή αλλά και στο μέλλον, δεν θα καθίσταται ικανό να επικοινωνήσει αποτελεσματικά, να αναζητήσει άμεσα έγκυρες πληροφορίες, να διακρίνει τις ψηφιακές απάτες, την παραπληροφόρηση, την προπαγάνδα και τις ψευδείς ειδήσεις ή και να τον τεχνολογικό εθισμό. Κι ο κατάλογος των ψηφιακών “απειλών” και αντίστοιχα των δεξιοτήτων που απαιτούνται για να αντιμετωπιστούν γίνεται όλο και πιο μακρύς.

 

Μπορεί άραγε να δοθούν λύσεις στη χρήση των ψηφιακών μέσων εντός του οικογενειακού περιβάλλοντος;  Πώς πρέπει να διαχειριστούν οι γονείς την επιθυμία των παιδιών τους να έχουν στα χέρια τους το κινητό ή το τάμπλετ; Πώς μπορούν να διαχειριστούν οι γονείς τη δική τους ανάγκη να κρατήσουν τα παιδιά τους απασχολημένα για κάποια ώρα μέσα στην ημέρα; Ποια πρότυπα πρέπει να δίνουν οι γονείς ως προς τη χρήση των μέσων; Πότε και πώς, πρέπει να βάλουν φρένο στις ατέλειωτες ώρες παρακολούθησης βίντεο στο Youtube;

 

Οι λύσεις που οφείλουμε να δώσουμε ως γονείς και εκπαιδευτικοί, είναι σύνθετες και ίσως χρειαστούν χρόνια για να αποδώσουν καρπούς. Πρόκειται για λύσεις που αφορούν στην καλλιέργεια μιας ψηφιακά εγγράμματης κουλτούρας, οι βάσεις της οποία δειλά-δειλά τίθενται τα τελευταία χρόνια.

 

Αναζητώντας λύσεις σε ένα πολυδιάστατο πρόβλημα.

 

Οι ψυχολογικές, αναπτυξιακές, κοινωνικές και γνωστικές επιπτώσεις της χρήσης των ψηφιακών μέσων από τα παιδιά αλλά και φυσικά από τους ενήλικες, έχει θιχτεί και αναλυθεί πολλάκις από δεκάδες επιστήμονες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κανόνας «3-6-9-12» του Γάλλου Ψυχίατρου Serge Tisseron, ο οποίος προτείνει την πλήρη απομάκρυνση των παιδιών από τις οθόνες πριν την ηλικία των 3 ετών.

 

Η δε χρήση τους με μέτρο και σύνεση στις μεγαλύτερες ηλικίες αποτελεί μια πρόκληση για την κάθε οικογένεια που θέλει να μεγαλώσει υπεύθυνα τα παιδιά της. Οι γονείς είναι αυτοί που θα δώσουν το παράδειγμα και θα θέσουν τις βάσεις της ορθής -μη παθητικής χρήσης των ψηφιακών μέσων.

 

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι επιπλέον αυτό που, επιτέλους, πρέπει να αναλάβει να ενσωματώσει στο αναλυτικό του πρόγραμμα όλες εκείνες τις σύγχρονες δεξιότητες μιντιακού εγγραμματισμού που θα καταστήσουν τις μελλοντικές γενιές ενεργούς χρήστες, κριτικούς αποδέκτες του κατακλυσμού πληροφοριών, επικοινωνιακών και ψυχολογικών τρικ που αναδύονται μέσα από τις οθόνες και που θα τους καταστήσει στη συνέχεια υπεύθυνους, εγγράμματους μελλοντικούς γονείς και πολίτες.

 

Η ευθύνη για την ανάδειξη μιας ψηφιακά εγγράμματης κουλτούρας είναι στα χέρια μας!  Θα χρειαστούν, ενδεχομένως, κάποια χρόνια ενημέρωσης, εκπαίδευσης και οργάνωσης του εκπαιδευτικού προσωπικού, ενημέρωσης των εκπαιδευτικών φορέων και θεσμών για να σχεδιαστούν και να εφαρμοστούν σχετικά εκπαιδευτικά προγράμματα.

 

Η κύρια ευθύνη όμως παραμένει στους πολίτες και στις οικογένειες. Εμείς πρέπει να θέσουμε τις βάσεις και να φέρουμε το θέμα της δημιουργίας- σύστασης μιας ψηφιακά εγγράμματης κουλτούρας. Μιας στάσης ζωής για ένα μέλλον καλύτερο για εμάς, τα παιδιά μας και την κοινωνία μας.

 

Καιρός να ανοίξουμε ένα διάλογο για ένα καλύτερο ψηφιακό και κατ’ επέκτασιν κοινωνικό μέλλον.

 

Εσείς, ποιους προβληματισμούς θα θέλατε να θέσετε σχετικά με αυτό το σύγχρονο και φλέγον ζήτημα; Σε ποιες πτυχές  θεωρείτε πως πρέπει επικεντρωθούμε ώστε να δοθούν άμεσες λύσεις;

Αντιμετωπίζετε κάποιο “ψηφιακό ζήτημα” στο οικογενειακό σας περιβάλλον που χρήζει άμεσης λύσης; Αφήστε μας τις σκέψεις σας στα σχόλια και θα επανέλθουμε σύντομα.

 

 

Λίγα λόγια για τον Κωστή Δημολιό

Ο Κωστής Δημολιός είναι ένας νηπιαγωγός, με παιδαγωγικές ανησυχίες που σχετίζονται με τις σχέσεις των ανθρώπων με τα ψηφιακά μέσα. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής του Α.Π.Θ., συνέχισε τις σπουδές του σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο τμήμα Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. και είναι συνιδρυτής του Παιδικού Σταθμού- Νηπιαγωγείου «Σπιτόδενδρο».

Θα τον βρεις στο σχολείο να τραγουδάει στα παιδιά με την κιθάρα του ή να φωτογραφίζει τη Θεσσαλονίκη με τον φωτογραφικό του φακό.

Μπορείς να μάθεις περισσότερα για τον Κωστή και την Παιδεία στα Ψηφιακά Μέσα στον Ιστότοπό του Media Owl όπως επίσης και στη σελίδα του στο Instagram.

Ένα τριήμερο στην Αθήνα γεμάτο… Χρώματα και Μουσεία!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Όσο αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη ως μόνιμοι κάτοικοί της, άλλο τόσο λατρεύουμε την Αθήνα, η οποία πάντα έχει κάτι νέο να μας προσφέρει. Η πρωτεύουσα για μία ακόμη φορά μας εντυπωσίασε, αφού γέμισε με γνώση, χαρά και χρώματα την τριήμερη οικογενειακή εξόρμησή μας. Φυσικά σε αυτό συνέβαλλε και το ξενοδοχείο στο οποίο μείναμε, που ακόμα και η ονομασία του είναι ενδεικτική της «πολύχρωμης» φιλοξενίας που προσφέρει.

Το COLORS Hotel Athens, πέρα από την υπέροχη αισθητική και τις μοναδικές ανέσεις που προσφέρει στους επισκέπτες του, αποτελεί το ιδανικό «ορμητήριο» για επισκέψεις στα σημαντικότερα αθηναϊκά αξιοθέατα, αφού βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας, σε απόσταση αναπνοής από τις σημαντικότερες τοποθεσίες της πόλης.

Λίγα μόλις λεπτά από την κεντρική πλατεία Συντάγματος αλλά και την Ομόνοια, είναι εύκολα προσβάσιμο από όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς για εκείνους που δε διαθέτουν αυτοκίνητο, αλλά και για τους αιώνιους λάτρεις των περιπάτων. Αν πάλι φτάσετε με αυτοκίνητο, όπως εμείς, τότε θα βρείτε σε απόσταση μερικών μέτρων πάρκιγκ για το αυτοκίνητό σας. 

Κι αν τρεις ημέρες στην Αθήνα σας φαίνονται λίγες για να χωρέσουν πολλές δραστηριότητες, είμαστε εδώ για να σας αποδείξουμε ότι όταν έχεις καλή διάθεση και όρεξη για νέα ερεθίσματα, όλα είναι εφικτά!

Ακολουθούν τα highlights της υπέροχης παραμονής μας, η οποία γέμισε τις «μπαταρίες» μας και το μυαλό μας με μοναδικές εμπειρίες, που έχουμε βάλει στόχο – σύντομα – να επαναληφθούν!

 

Takeyournotes!

 

Ημέρα 1η

Αν φτάσετε αεροπορικώς στην Αθήνα, και άρα είστε αρκετά ξεκούραστοι, μπορείτε να αρχίσετε τη μέρα σας δυναμικά! Ακόμα όμως και αν φτάσετε με αυτοκίνητο, όπως εμείς, και μάλιστα μέσα στο κατακαλόκαιρο με καύσωνα, ο αέρας της Αθήνας είναι τόσο διαφορετικός που μπορείτε να ξεκινήσετε αμέσως τις βόλτες! Εμείς, αφού αφήσαμε τις αποσκευές μας στο υπέροχο δωμάτιο που μας περίμενε στο COLORS Hotel Athens, ξεκινήσαμε με ανεβασμένη διάθεση για την πρώτη περιπέτεια!

Πρώτη στάση το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το μεγαλύτερο μουσείο της Ελλάδας, με συλλογές που απαριθμούν περισσότερα από 11.000 εκθέματα, προσφέροντας στον επισκέπτη ένα πανόραμα του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, από τις αρχές της προϊστορίας έως την ύστερη αρχαιότητα.

Το μουσείο στεγάζεται σε ένα επιβλητικό νεοκλασικό κτίριο του 19ου αιώνα, με την 8.000 τ.μ έκτασή του να φιλοξενεί πέντε μεγάλες μόνιμες συλλογές: αυτή των Προϊστορικών Αρχαιοτήτων (περιλαμβάνει έργα του νεολιθικού, κυκλαδικού και μυκηναϊκού πολιτισμού και ευρήματα από τον προϊστορικό οικισμό της Θήρας), τη Συλλογή Έργων Γλυπτικής (παρουσιάζει την εξέλιξη της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής 7ο αι. π.Χ- 5ο αι. μ.Χ., μέσα από μοναδικά έργα τέχνης), τη Συλλογή Αγγείων και Μικροτεχνίας (αντιπροσωπευτικά έργα της αρχαίας ελληνικής κεραμικής από τον 11ο αι. π.Χ. έως και τη ρωμαϊκή εποχή, αλλά και η Συλλογή Σταθάτου, μια διαχρονική συλλογή μικροτεχνημάτων, τη Συλλογή Έργων Μεταλλοτεχνίας ( πολλά μοναδικά πρωτότυπα έργα, αγάλματα, ειδώλια και έργα μικροτεχνίας) και τέλος τη μοναδική για την Ελλάδα Συλλογή Αιγυπτιακών και Ανατολικών Αρχαιοτήτων.

Για την Ολυμπία, που φέτος πηγαίνει πέμπτη τάξη, το Μουσείο ήταν κάτι παραπάνω από ενδιαφέρον!

Tο Εθνικό Αρχαιολογικό Mουσείο σχεδιάζει και υλοποιεί δωρεάν εκπαιδευτικές δράσεις για παιδιά ηλικίας 6-13 ετών, στοχεύοντας στο να αξιοποιήσουν τον ελεύθερο χρόνο τους, ενεργοποιώντας τη φαντασία και αναπτύσσοντας τη δημιουργικότητά τους.

Αργότερα είδαμε στην ιστοσελίδα του Μουσείου πως διατίθεται δωρεάν και ένα εκπαιδευτικό έντυπο «Με την οικογένειά μου στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο» για παιδιά ηλικίας 6 έως 12 ετών, το οποίο προτείνει στα παιδιά και τους γονείς τους μια ευχάριστη εκπαιδευτική περιήγηση σε επιλεγμένα εκθέματα των Συλλογών του Μουσείου, καθώς και σχετικές δραστηριότητες. Αναζητήστε το!

Αν είναι μέσα στα άμεσα σχέδιά σας μια επίσκεψη στην Αθήνα, μη χάσετε την περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου «Οι Μεγάλες Νίκες. Στα όρια του Μύθου και της Ιστορίας», η οποία εντάσσεται στο πρόγραμμα εορτασμού της επετείου των 2500 χρόνων από τη Μάχη των Θερμοπυλών και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 20 Οκτωβρίου 2020 έως τις 31 Οκτωβρίου 2021.

www.namuseum.gr

Έφτασε μεσημεράκι και οι ενδιαφέρουσες πληροφορίες μας άνοιξαν την όρεξη! Στα προτεινόμενά μας δε θα μπορούσε να μην είναι το ErgonHouse στο Σύνταγμα, με τις πιο ιδιαίτερες deli επιλογές, τόσο για brunch όσο και για ένα κυρίως γεύμα, αλλά και το μεξικάνικο Taqueria Maya –επίσης λίγα μόλις λεπτά από το μετρό Συντάγματος- για εσάς που αγαπάτε την ethnic κουζίνα.

Και αφού φάγαμε και πήραμε τις απαραίτητες ανάσες, σειρά είχε το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, ένας περιβαλλοντικά βιώσιμος, διεθνούς εμβέλειας πολιτιστικός, εκπαιδευτικός και ψυχαγωγικός αστικός τόπος, ο οποίος περιλαμβάνει τις εγκαταστάσεις της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Ελλάδoς και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και το έκτασης 170 στρεμμάτων Πάρκο Σταύρος Νιάρχος. Αν η εκδρομή σας είναι οικογενειακή, όπως η δική μας, οι Παιδικές Χαρές είναι τα πιο ζωντανά και χαρούμενα σημεία του Πάρκου Σταύρος Νιάρχος και φυσικά σημείο συνάντησης των παιδιών.

Οι χώροι διαθέτουν όργανα φτιαγμένα από ξύλο, το οποίο προέρχεται από υλοτομία που βασίζεται στην αειφόρο δασοκομία, ενισχύοντας την οικολογική συνείδηση των παιδιών, ενώ οξύνει τις αισθήσεις, και αυξάνει σημαντικά την αξία του παιχνιδιού. Μάλιστα, ενθουσιαστήκαμε όταν μάθαμε ότι το ξύλο από το οποίο είναι φτιαγμένα τα όργανα στις Παιδικές Χαρές του ΚΠΙΣΝ, μεγαλώνει σε υψόμετρο πάνω από 1.000 μέτρα και αυτό εξασφαλίζει καλύτερες φυσικές ιδιότητες, όπως μεγαλύτερη σταθερότητα, ανθεκτικότητα και λιγότερα θραύσματα. Οι Παιδικές Χαρές του ΚΠΙΣΝ δεν περικλείονται από κάγκελα, αλλά περιφράσσονται από θάμνους, επιτρέποντας στα παιδιά να ανακαλύψουν τα όριά τους και τον κόσμο σε ένα ασφαλές και ευχάριστο περιβάλλον. Λίγο πιο δίπλα οι εντυπωσιακοί Πίδακες Νερού περιμένουν για υδάτινα παιχνίδια και διασκέδαση δίχως όρια.

Τα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα του Ιδρύματος είναι πολλά και ποικίλα, ανάλογα με το τι αναζητάει ο κάθε επισκέπτης. Καλό θα ήταν να ενημερωθείτε για αυτά πριν την επίσκεψή σας, στο www.snfcc.org. Θα ανακαλύψετε πολλά εργαστήρια και προγράμματα σχετικά με την αρχιτεκτονική, τη φύση, τις τέχνες, την επιστήμη και την τεχνολογία, τα οποία και εσείς και τα παιδιά σας θα απολαύσετε!

Μετά από μία γεμάτη ημέρα, απολαύσαμε τις ανέσεις του δωματίου μας στο COLORS Hotel Athens, απαριθμώντας τα όσα ενδιαφέροντα είδαμε, πριν την καληνύχτα…

 

Ημέρα 2η

Η μέρα ξεκίνησε με το γευστικό πρωινό του COLORS Hotel Athens, το οποίο μας έδωσε την απαραίτητη ενέργεια για όλα τα όμορφα που μας περίμεναν! Ένα μεγάλο χαμόγελο απέκτησε η Ολυμπία όταν της πρόσφεραν ένα χρωματιστό – με φρούτα – κρύο τσάι, για να της κερδίσουν μάλλον τις εντυπώσεις από την πρώτη στιγμή!

Φυσικά, επίσκεψη στην Αθήνα χωρίς Ακρόπολη δε γίνεται, αφού όσες φορές κι αν επισκεφθείς το λαμπρό οικοδόμημα του Παρθενώνα, ποτέ δεν είναι αρκετές και πάντα έχεις να μάθεις το κάτι παραπάνω.

Καθώς, όπως ανέφερα και παραπάνω, επισκεφτήκαμε την Αθήνα μέσα στο κατακαλόκαιρο, ήταν αδύνατο με τον καύσωνα να επισκεφτούμε την Ακρόπολη, και έτσι απολαύσαμε το Μουσείο και τη δροσιά που μας προσέφερε. Έτσι, έχουμε και έναν ακόμα λόγο για να επισκεφτούμε την Αθήνα ξανά, σύντομα!

Το Μουσείο Ακρόπολης είναι ακριβώς ο χώρος μέσα στον οποίο ξετυλίγεται όλη η γνώση της ελληνικής αρχαιότητας, ένα μουσείο που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχα μουσεία του εξωτερικού. Το Μουσείο Ακρόπολης βρίσκεται 300 περίπου μέτρα νοτιοανατολικά του Παρθενώνα, στην ιστορική συνοικία Μακρυγιάννη και η είσοδός του βρίσκεται στην αρχή του πεζόδρομου της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Στην πρώτη μεγάλη αίθουσα με τη γυάλινη ράμπα θαυμάσαμε τα ευρήματα από τις κλιτύες (πλαγιές) της Ακρόπολης, στον πρώτο όροφο τα εκθέματα της αρχαϊκής Ακρόπολης, και στη συνέχεια τα γλυπτά του ναού της Αθηνάς Νίκης και του Ερεχθείου, αλλά και τα αρχιτεκτονικά μέλη των Προπυλαίων. Τέλος, στον τρίτο όροφο, μείναμε άφωνοι από την ομορφιά των γλυπτών του Παρθενώνα και τις Καρυάτιδες. 

Το Μουσείο της Ακρόπολης μπορεί σίγουρα να χαρακτηριστεί Kids friendly, αφού στην είσοδό του μπορεί κανείς να προμηθευτεί έναν οδηγό αυτόνομης δραστηριότητας για παιδιά, ενώ πρόσφατα δημιούργησε και μια ειδική ιστοσελίδα για τους μικρούς του φίλους, το “Acropolis Museum Kids (www.acropolismuseumkids.gr ) που απευθύνεται σε παιδιά ηλικίας 6-12 ετών, από όλο τον κόσμο, και τα προσκαλεί να γνωρίσουν τον συναρπαστικό κόσμο του Μουσείου διασκεδάζοντας. Ευφάνταστα παιχνίδια, ευχάριστα βίντεο και μια σειρά από δημιουργικές δραστηριότητες τα παρακινούν να σκεφτούν, να ανακαλύψουν, να παίξουν, να πειραματιστούν και να δημιουργήσουν!

Μετά από μία μοναδική περιήγηση στην ομορφιά της ελληνικής αρχαιότητας, απολαύσαμε έναν καφέ αλλά και γευστικά πιάτα στο εστιατόριο του Μουσείου με θέα την Ακρόπολη, ενώ δεν παραλείψαμε να αγοράσουμε μικρά δώρα από το πανέμορφο gift shop στο ισόγειο αλλά και εκπαιδευτικά βιβλία από το βιβλιοπωλείο του δεύτερου ορόφου.

www.theacropolismuseum.gr

Και επειδή η αγάπη μας για τα βιβλία είναι γνωστή, δε θα μπορούσαμε να μην επισκεφθούμε το πανέμορφο «Little Tree Books and Coffee» στη σκιά της Ακρόπολης, έναν χώρο γεμάτο αναγνωστικές αλλά και γευστικές συγκινήσεις. Σαν σε ένα σαλόνι σπιτιού με πολλές βιβλιοθήκες, στο μικρό αυτό μαγαζάκι φάγαμε νόστιμα γλυκάκια διαβάζοντας ενδιαφέρουσες ιστορίες. Στο « Little Tree Books» διοργανώνονται παρουσιάσεις βιβλίων, μουσικά live και συζητήσεις για τη λογοτεχνία. Σίγουρα στα must–visit!

Little Tree Books, Καβαλλότι 2

Συνέχεια είχε ο Εθνικός Κήπος, μια ανάσα δροσιάς και πρασίνου μέσα στην πόλη, λίγα μόλις μέτρα ακριβώς από τη Βουλή των Ελλήνων. Μέσα στην κατάφυτη έκταση του, νομίζεις πως ο χρόνος χάνεται και ένας πηγαίος ρομαντισμός σε πλημμυρίζει.

Άνθρωποι γύρω σου αθλούνται, άλλοι διαβάζουν ένα βιβλίο στα παγκάκια και άλλοι ταΐζουν τις πάπιες στις 6 συνολικά λίμνες του Κήπου. Η Ολυμπία εντυπωσιάστηκε από το ηλιακό ρολόι στην κεντρική είσοδο, με τη σκιά του δείκτη, ανάλογα με τη θέση του ήλιου, να δείχνει τη σχετική ώρα. Ο Κήπος διαθέτει φυτώριο, το οποίο θεωρείται το πρώτο θερμοκήπιο που λειτούργησε στην χώρα, παιδική βιβλιοθήκη με δύο αναγνωστήρια, μία αίθουσα παραμυθιού και μία αίθουσα μουσικής και προβολών αλλά και ένα μικρό καφέ.

Περπατώντας μέσα από τον Εθνικό κήπο μπορείτε να φτάσετε στο Μουσείο Μπενάκη.

Το Μουσείο Μπενάκη είναι ο ιδανικός χώρος για να εξερευνήσει κανείς μέσα από πολύτιμες συλλογές τη διαδρομή του ελληνικού πολιτισμού. Τα πωλητήρια του Μουσείου, διαφέρουν μεταξύ τους ως προς το περιεχόμενο, προτείνοντας συλλογές με αντικείμενα από την αρχαιότητα ως το σύγχρονο design, ενώ συναρπαστικές διαδρομές γεμάτες δημιουργικές δραστηριότητες για παιδιά και οικογένειες προτείνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς στις μόνιμες συλλογές, αλλά και σε επιλεγμένες περιοδικές εκθέσεις.

Φυσικά δε γίνεται να μην επισκεφθείς (αν διαθέτεις τον χρόνο και την όρεξη) και το Moυσείο Μπενάκη Παιχνιδιών, στο Παλαιό Φάληρο, με πυρήνα την συλλογή της Μαρίας Αργυριάδη, που συγκαταλέγεται στις δέκα καλύτερες της Ευρώπης, και παρουσιάζει παιχνίδια, βιβλία, έντυπα, ρουχισμό και αντικείμενα της παιδικής ηλικίας από όλον τον κόσμο.

Το συγκεκριμένο μουσείο καλύπτει όλες τις πτυχές του θέματος Παιδί και Παιχνίδι, ερευνώντας τόσο το παιχνίδι στην Ελλάδα και την Ευρώπη, όσο και την καθημερινή ζωή του παιδιού στην παραδοσιακή και αστική ελληνική κοινωνία. Ένας πολύχρωμος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά στα μάτια μας, μαθαίνοντας πολλά και ενδιαφέροντα, για τα βρεφικά και παιδικά αντικείμενα και παιχνίδια από τους αρχαίους, τους ρωμαϊκούς και τους βυζαντινούς χρόνους, τα χειροποίητα παραδοσιακά ελληνικά παιχνίδια και αντικείμενα του 18ου-20ού αι και πολλά ακόμα!

Φυσικά, πριν το επισκεφτείτε, καλό θα είναι να διαβάσετε και το υπέροχο βιβλίο της Ελένης Γερουλάνου, “Ένας αρκούδος μου φορά, με εικονογράφηση της καταπληκτικής Ίριδας Σαμαρτζή, η οποία μέσα από ένα τρυφερό παραμύθι, ζωντανεύει με ευρηματικό τρόπο περισσότερα από 240 παιχνίδια από τη συλλογή της Μαρίας Αργυριάδη, που βρίσκονται στο Μουσείο Μπενάκη Παιχνιδιών στο Παλαιό Φάληρο.

Ενημερωθείτε για τις τρέχουσες εκθέσεις στο www.benaki.org .

Πίσω στο cozy δωμάτιό μας στο COLORS Hotel Athens με τα ανατομικά κρεβάτια να μας περιμένουν μετά από μια τόσο γεμάτη μέρα! Εδώ μπορείτε να απολαύσετε μία από τις αγαπημένες σας παιδικές ταινίες, τρώγοντας «αμαρτωλά» σνακς, τα οποία μπορεί κανείς να παραγγείλει κάθε ώρα της ημέρας!

Και κάπως έτσι, ο ύπνος μας πήρε αγκαλιά…

 

 

Ημέρα 3η

Τρίτη και τελευταία μέρα και το πρόγραμμα εξίσου γεμάτο!

Σειρά είχε το Ίδρυμα Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή, το οποίο μας εκπλήσσει πάντα ευχάριστα με τα ποικίλα δημιουργικά εργαστήρια για παιδιά, εφήβους και ενήλικες, τα οποία με αφετηρία τις εικαστικές τέχνες, ενθαρρύνουν τη δημιουργική σκέψη, διευρύνουν τη φαντασία και ενδυναμώνουν τον ψυχικό κόσμο των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτά, με στόχο την ανάπτυξη νέων δεξιοτήτων.

Η συλλογή του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή είναι από τις σημαντικότερες ιδιωτικές συλλογές που δημιουργήθηκαν κατά το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα και στόχος του είναι να την κάνει προσβάσιμη στο κοινό. Η συλλογή επικεντρώνεται στη νεότερη και σύγχρονη τέχνη Ελλήνων και ξένων καλλιτεχνών, συμπεριλαμβάνοντας σπάνια έργα τέχνης μεγάλων ονομάτων της ευρωπαϊκής πρωτοπορίας (van Gogh, Gauguin, Monet, Degas, Rodin, Toulouse-Lautrec, Bonnard, Picasso κ.α) καθώς και έργα διακεκριμένων ονομάτων της ελληνικής πρωτοποριακής ζωγραφικής (Παρθένης, Μπουζιάνης, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος-Γκίκας, Τσαρούχης, Μόραλης, Τέτσης κ.ά). Ένας υπέροχος τρόπος για να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με την Τέχνη!

Μη φύγετε αν δεν επισκεφτείτε το κουκλίστικο gift shop στο ισόγειο του αλλά και το ξεχωριστό καφέ του στον πρώτο όροφο!

Ενημερωθείτε για τα τρέχοντα δημιουργικά εργαστήρια στο www.goulandris.gr .

Mικρή στάση για φαγητό στο «Λούβρον», ένα ρετρό αισθητικής καφενείο στο Παγκράτι, απέναντι σχεδόν από το Μουσείο Γουλανδρή. Στην καταπράσινη αυλή του απολαύσαμε παραδοσιακούς μεζέδες και ευφάνταστα κοκτέιλ χωρίς αλκοόλ, ενώ στον ψαγμένο του κατάλογό θα ανακαλύψεις τα γλυκά της ημέρας αλλά και ιδιαίτερα τοπικά λικέρ, όπως λεβάντα, πικρομάντολα και φραγκοστάφυλο. Λατρέψαμε στο εσωτερικό του το ‘70s μωσαϊκό και την ταβανογραφία, αναλλοίωτη από το 1950!

«Το Λούβρον», Ερατοσθένους 6

Η επόμενη στάση μας καλωσόρισε στον συναρπαστικό κόσμο των ψευδαισθήσεων, εκεί όπου τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται! Το Museum of Illusions Athens μας χάρισε μια διασκεδαστική και εκπαιδευτική εμπειρία, μέσα από τις αμέτρητες, οπτικές, διαδραστικές και φωτογραφικές ψευδαισθήσεις! Λατρέψαμε την Περιστρεφόμενη Σήραγγα (Vortex Tunnel), το Περιστρεφόμενο Δωμάτιο (Upside Down Room), αλλά και το Δωμάτιο του Απείρου (Infinity Room), ενώ βγάλαμε αμέτρητες, weird φωτογραφίες, τις οποίες ακόμα βλέπουμε και σκάμε στα γέλια!

Εκτός, όμως, από το κομμάτι της διασκέδασης μάθαμε πάρα πολλά για την όραση, την αντίληψη, τον ανθρώπινο εγκέφαλο και την επιστήμη, ενώ αφιερώσαμε χρόνο στον πάγκο με τα εκπαιδευτικά παιχνίδια και παζλ, όπου «σπάσαμε» το κεφάλι μας στα μοναδικά Παιχνίδια Σκέψης!

Το καλύτερο; Τώρα μπορούμε να ξαναζούμε όσο συχνά θέλουμε την υπέροχη αυτή εμπειρία, αφού πρόσφατα εγκαινιάστηκε το Museum of Illusions Τhessaloniki!

www.museumofillusions.gr

Αν διαθέτετε λίγο χρόνο ακόμα, και τα πόδια σας είναι στη θέση τους, σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μελέτη και προβολή των αρχαίων πολιτισμών του Αιγαίου και της Κύπρου, με ιδιαίτερη έμφαση στην Κυκλαδική τέχνη της 3ης π.Χ. χιλιετίας.

Τα λιτά μαρμάρινα ειδώλια που απεικονίζουν γυμνές ανθρώπινες μορφές θα σας γοητεύσουν, ενώ το εκπαιδευτικό υλικό του Μουσείου φέρνει στο σήμερα τα αρχαία αντικείμενα μέσα από σύγχρονες μουσειοπαιδαγωγικές προσεγγίσεις και προσφέρει πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό, για εκπαιδευτικούς και μαθητές. Μη χάσετε την τρέχουσα έκθεση «Κάλλος. Η Υπέρτατη Ομορφιά» από τις 29/09/21 έως τις 16/01/2022, στην οποία παρουσιάζονται οι διάφορες πτυχές της έννοιας του «Κάλλους» στην καθημερινή ζωή και τη φιλοσοφική σκέψη της αρχαίας Ελλάδας, μέσα από μια σειρά 300 εμβληματικών αρχαιοτήτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

www.cycladic.gr

Δυστυχώς, όλα τα όμορφα τελειώνουν αλλά ευτυχώς η Αθήνα είναι πάντα εκεί για να μας εκπλήσσει και να μας κάνει να επιστρέφουμε στις ομορφιές της!

Μαζί με όλα τα υπέροχα που είδαμε και ζήσαμε, αποχαιρετίσαμε και το COLORS Hotel Athens, που έμελλε να κάνει αυτό το τριήμερο ακόμα πιο μοναδικό, χάρη στην υπέροχη φιλοξενία του! Ανυπομονούμε να επιστρέψουμε στον…τόπο του εγκλήματος για όσα δεν προλάβαμε και αυτή τη φορά! Καλή αντάμωση Αθήνα!

* Προτού ξεκινήσετε για κάποιο Μουσείο ενημερωθείτε από την επίσημη ιστοσελίδα του για τις μέρες και ώρες λειτουργίας του (συνήθως τα Μουσεία είναι κλειστά τις Δευτέρες).

** Από το παραπάνω πρόγραμμα αντικαταστήσετε οποιαδήποτε πρότασή μας με βόλτα στην αγορά και άσκοπο περπάτημα σε πεζόδρομους, πάρκα, γραφικές γειτονιές που σας τραβάνε την προσοχή. Εμάς μας αρέσει πολύ το Κολωνάκι και τα Εξάρχεια, όπου και βρίσκεται το ξενοδοχείο Colors Athens.

*** Ανακαλύψτε τα δικά σας ιδιαίτερα spot και αφήστε μας το σχόλιό σας για να το επισκεφτούμε κι εμείς την επόμενη φορά! Ένα τέτοιο αγαπημένο σημείο της Αθήνας είναι και το Minu Athens, όπου απολαμβάνουμε τα αγαπημένα μας κρύα ροφήματα grizoprasino και συναντάμε κάθε φορά και πολύ ιδιαίτερες εκθέσεις!

 

Ιδέες για να φέρεις το Μουσείο στο σπίτι σου και στην οικογένειά σου

Ιωάννα Σεραφειμίδου 

Fondation Claude Monet ©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com

 

Μήνες τώρα τα μουσεία είναι κλειστά. Συχνά αναρωτιέμαι πώς να νιώθει η Τέχνη που βρίσκεται εκεί μέσα. Κι εμείς; Πώς νιώθουμε εμείς χωρίς την τέχνη στη ζωή μας;

Για μισό λεπτό όμως… Γίνεται να μην υπάρχει η τέχνη στη ζωή ενός ανθρώπου; Όχι, παρά μονάχα αν το επιλέξει και προσπαθήσει σκληρά γι’ αυτό.

 

Γράφει η Στεφανία Τσακιράκη | Museum Art Therapist

Για να διαβάζεις αυτό το άρθρο, εικάζω πως μια τέτοια επιλογή δεν είναι στα σχέδιά σου. Καλωσόρισες λοιπόν! Σ’ αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σου κάποιες ιδέες για να φέρεις το Μουσείο στο σπίτι και την οικογένειά σου.

Κι όμως, γίνεται! Πάρε για παράδειγμα το σαλόνι-ατελιέ του Κλωντ Μονέ στο Ζιβερνί. Βέβαια, δεν χρειάζεται να είσαι καλλιτέχνης ή ο εμπνευστής του Ιμπρεσιονισμού για να έχεις όσα αγαπάς στη ζωή σου.

Πώς να φέρεις το μουσείο στο σπίτι; Είτε αξιοποιώντας το ατελείωτο υλικό που υπάρχει στο διαδίκτυο ή τη βιβλιοθήκη σου (ένα άλλο άρθρο του blog των Πυγολαμπίδων που μπορεί να σου φανεί πολύ χρήσιμο είναι αυτό), είτε αναλαμβάνοντας δράση και δημιουργώντας στο σπίτι το Οικογενειακό σας Μουσείο, ένα μουσείο που κάνει καλό. Ας ξεκινήσουμε!

Τι είναι το μουσείο; Η απάντηση εδώ δεν έχει να κάνει με τον ορισμό της λέξης αλλά κυρίως με την αίσθηση.

 

Φωτογραφία από το έργο Μπλε Νούφαρα του Κλώντ Μονέ στο Μουσείο Ορσέ 
©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com

Το Μουσείο είναι ένας χώρος έμπνευσης. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν μουσεία με αμέτρητες διαφορετικές θεματικές. Από μουσεία τέχνης, αρχαιολογίας, αρωμάτων, σοκολάτας μέχρι μουσεία απομιμήσεων.

Για να βρούμε τη θεματική του Οικογενειακού μας Μουσείου είναι καλό να συζητήσουμε με τα παιδιά για τον σκοπό που θα εξυπηρετεί αυτός ο χώρος έμπνευσης. Είναι για διασκέδαση, χαλάρωση, δημιουργικότητα, φιλαναγνωσία ή κάτι άλλο;

Τι έχουμε ανάγκη περισσότερο στη ζωή μας αυτή την περίοδο; Τι μας βοηθάει να γινόμαστε δημιουργικοί ή να νιώθουμε καλύτερα; Μια συζήτηση πάνω σ’ αυτά τα ερωτήματα μπορεί να αποκαλύψει σκέψεις και συναισθήματα των παιδιών μας που δεν είχαμε φανταστεί και να θέσει παράλληλα τις κατευθυντήριες γραμμές για το έργο μας.

Έπειτα, θα συναποφασίσουμε το μέγεθος και τη διάρκειά του. Μπορεί ολόκληρο το παιδικό δωμάτιο ή το σαλόνι να μετατραπούν σε μουσείο για μια ημέρα ή ένα σαββατοκύριακο, είτε μια γωνιά του σπιτιού να γίνει το μόνιμο Μουσείο της οικογένειας. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει και η δυνατότητα περιοδικών εκθέσεων φυσικά, ανάλογα με τη διάθεση, τις ανάγκες, τις αφορμές και τις εμπνεύσεις της οικογένειας ανά τον χρόνο.

Στη συνέχεια, θα ορίσουμε τους ρόλους κάθε μέλους της οικογένειας. Ενδεικτικά κάποιες ιδέες είναι οι εξής: Υπεύθυνος /η συλλογής, αρχιτέκτων, διακοσμητής/ρια, ξεναγός, γραμματέας, ερευνητής/ρια, συντηρητής/ρια. Θυμόμαστε βέβαια, πως ο βασικός μας στόχος είναι η συνδημιουργία.

 

 

Ακόμη, εστιάζουμε στον σκοπό αυτού του έργου κι όχι στο κλασικό πρότυπο που έχουμε για τα μουσεία. Αν βέβαια αυτό που μας λείπει είναι η τέχνη, τότε φυσικά και μπορούμε να δημιουργήσουμε έναν χώρο γεμάτο αφίσες, φωτοτυπίες ή φωτογραφίες έργων τέχνης. Αν έχουμε δικές μας φωτογραφίες μέσα σε μουσεία, να η ευκαιρία να τις εκτυπώσουμε επιτέλους!

 

Μουσείο Ορανζερί ©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com

Φυσικά στο Οικογενειακό Μουσείο Τέχνης δεν ξεχνάμε να εξασφαλίσουμε χώρο για τα υλικά ζωγραφικής και εικαστικών. Μαρκαδόροι, τέμπερες, πινέλα, χαρτιά, και ό,τι άλλο φανταστείτε, μπορούν ν’ αποτελέσουν ένα υπέροχο στοιχείο της συλλογής μας, όπως επίσης και το ατελιέ του καλλιτέχνη.

Από την άλλη, αν χρειαζόμαστε περισσότερο τη φύση στη ζωή μας, τότε το μουσείο μας πιθανώς να είναι στο μπαλκόνι με όμορφα λουλούδια και μυρωδικά, που θα φυτέψουμε και θα φροντίσουμε παρέα.

 

Fondation Claude Monet ©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com

Μπορούμε να δημιουργήσουμε τον δικό μας Μουσειακό Οδηγό και να γράψουμε μέσα όλες τις απαραίτητες πληροφορίες για τη φροντίδα των φυτών.

Ακριβώς ο ίδιος σκοπός μπορεί να επιτευχθεί αν δημιουργήσουμε μια γωνιά στο σπίτι, την οποία θα γεμίσουμε με ζωγραφιές και κατασκευές λουλουδιών και δέντρων. Θα μπορούσαμε να ράψουμε μαξιλαράκια ματιών που αντί για γέμισμα να έχουν λεβάντα, ή να χρησιμοποιήσουμε αιθέρια έλαια. Οι ιδέες είναι αμέτρητες και η φαντασία των παιδιών μπορεί να απογειώσει το Οικογενειακό μας Μουσείο.

Τέλος δεν ξεχνούμε τα εισιτήρια και τις ταμπέλες, τα οποία αποτελούν ένα βασικό στοιχείο κάθε μουσείου. Ταμπέλες καλωσορίσματος, άλλες με πληροφορίες, οδηγίες, εμπνευσμένες φράσεις…

 

Fondation Claude Monet ©Stefania Tsakiraki_whatiseeinart.com

Θα μπορούσα να γράφω ιδέες μέχρι αύριο κι εύχομαι ήδη η φαντασία σου να έχει ξεκινήσει να δημιουργεί τις δικές σου εικόνες και ιδέες, τόσες που να σου είναι δύσκολο πλέον να διαβάζεις τις λέξεις μου.

Πριν σε αφήσω στην έμπνευσή σου, θα μοιραστώ μαζί σου ένα εργαλείο που αγαπώ πολύ. Είναι το Google Arts and Culture και χρησιμοποιώντας την κατηγορία Explore μπορούμε να επισκεφθούμε ψηφιακά υπέροχα μουσεία και μέρη του κόσμου. Ξεκινώντας από το Μουσείο της Ακρόπολης μέχρι να βρεθούμε πάνω στον Πύργο του Άιφελ ή στο Ταζ Μαχάλ και να θαυμάσουμε τη θέα.

Αν αυτό που μας λείπει περισσότερο είναι τα ταξίδια, αυτό το εργαλείο δε θα πρέπει να λείπει με τίποτα από το Μουσείο των Ταξιδιών μας.

 

 

Πώς γεννήθηκε η ιδέα για το Οικογενειακό Μουσείο κι αυτό το άρθρο;

Από τη δράση «Ανοίγουμε τα μουσεία για εμάς» που διοργανώσαμε παρέα με την Ιωάννα και τις Πυγολαμπίδες. Περισσότερες από 200 οικογένειες δήλωσαν συμμετοχή κι αυτό σ’ εμένα μεταφράζεται ως 200 οικογένειες που αγαπούν την τέχνη, τους λείπουν τα μουσεία και τα ταξίδια. Βέβαια, το ότι είναι φίλοι των Πυγολαμπίδων μιλάει από μόνο του.

Όσα αγαπούμε όμως, σκεφτήκαμε με την Ιωάννα, πρέπει να φροντίζουμε οι ίδιοι να τα έχουμε στη ζωή μας. Ειδικά στους καιρούς που ζούμε, τίποτα δεν είναι σταθερό και η εφευρετικότητα που κρύβεται πίσω από την ευελιξία, καθώς επίσης και η ευθύνη της ευτυχίας μας, μπορεί να είναι σπουδαία μαθήματα που θα πάρουν τα παιδιά μας από αυτήν την ιδιαίτερη περίοδο της οικογενειακής ζωής.

Τα μουσεία για εμένα είναι ο ιδανικότερος χώρος έμπνευσης και δράσης, τώρα όμως που είναι κλειστά; (covid 19) Θα περιμένω απλώς ν’ανοίξουν; Όχι! Πλέον διοργανώνω διαδικτυακές εμπειρίες τέχνης τις οποίες μοιράζομαι όχι μονάχα με Παριζιάνους (καθώς ζω και εργάζομαι στο Παρίσι), όπως θα έκανα αν ήταν τα μουσεία ανοιχτά, αλλά με όλους τους φίλους του whatiseeinart.com – ανθρώπους με τους οποίους μας χωρίζουν αμέτρητες χιλιομετρικές αποστάσεις, αλλά μας ενώνει η αγάπη μας για την τέχνη. Αυτό εγώ το αποκαλώ ευκαιρία κι όχι περιορισμό. Εάν θέλεις κι εσύ να γίνεις μέλος αυτής της παρέας, μπορείς να κάνεις εγγραφή στο Newsletter. Μία φορά τον μήνα θα λαμβάνεις τα νέα μου για την τέχνη αλλά και για τα εργαστήρια που σχεδιάζω.

Χρησιμοποίησε επίσης το hashtag #whatiseeinart για να μοιραστείς μαζί μας τις στιγμές τέχνης που περνάτε με την οικογένειά σου και φυσικά για να μας δείξεις το Οικογενειακό σας Μουσείο.

 

Ο Πάμπλο Πικάσο είχε πει πως «Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας». Ας γίνουμε οι καλλιτέχνες της ζωής και της καθημερινότητάς μας λοιπόν. Εύχομαι καλές δημιουργίες σε όλους μας!

 

Σημείωση: Μην προσπαθήσετε να χτίσετε το Λούβρο με την πρώτη προσπάθεια. Ακόμη κι αν το μουσείο σας περιλαμβάνει μαξιλάρια και σεντόνια σε μια γωνία του σπιτιού, είναι ήδη τέλειο.

 

Λίγα λόγια για τη Στεφανία Τσακιράκη

 

Η Στεφανία Τσακιράκη είναι λάτρης της τέχνης και του ανθρώπου. Συνδυάζοντας αυτά που τη συγκινούν οδηγήθηκε στη Museum Art Therapy. Αν βρεθείτε μαζί σε κάποιο μουσείο δε θα σε ξεναγήσει ούτε θα σου δείξει, θα περπατήσει δίπλα σου, βοηθώντας σε να δεις με τα μάτια της καρδιάς σου. Δε θα σου πει τι θέλει να πει ο ποιητής αλλά θα σε βοηθήσει να ανοίξεις έναν διάλογο με την τέχνη και τα έργα που σε έλκουν, για να ακούσεις τι θέλει να πει το έργο σε εσένα. Μέσα από online ατομικές ή ομαδικές συναντήσεις, μοιράζεται την αγάπη και τα εργαλεία της, με σκοπό την άνθιση μιας προσωπικής και θεραπευτικής σχέσης ανάμεσα στο άτομο και την τέχνη. Συνδυάζει την Τέχνη με την θεραπεία, τη χαλάρωση, τον διαλογισμό, τη γιόγκα, δημιουργικές δραστηριότητες και συζητήσεις. Επίσης τα τελευταία δυο χρόνια, ταξίδεψε σε 22 μουσεία της Ευρώπης για τη δημιουργία του πρώτου της βιβλίου, που υμνεί τη σχέση του ανθρώπου με τον εαυτό του πρώτα και με την τέχνη έπειτα.

 

Ταξίδια, κουνέλια, σκέψεις και λέξεις κάνουν κωλοτούμπες!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

photo: www.vam.ac.uk

 

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου

Είναι Καθαρά Δευτέρα. Ξεφυλλίζω την εφημερίδα. Κοιτάω τον ουρανό για να μαντέψω αν θα καταφέρουμε να πετάξουμε χαρταετό. Λαγάνα και χαλβά πήραμε. Θα διαβάσω όμως πρώτα την εφημερίδα. Το μυαλό μου ταξιδεύει.

 

Χθες το απόγευμα “ανοίξαμε” με τη Στεφανία Τσακιράκη και τις Πυγολαμπίδες το Μουσείο Orangerie του Παρισιού. Μέχρι στιγμής περίπου 100 οικογένειες συμμετείχαν μαζί μας διαδικτυακά σε ένα πρωτότυπο εργαστήρι για γονείς και παιδιά και το άλλο Σάββατο άλλες τόσες περίπου οικογένειες θα ταξιδέψουν και πάλι μαζί μας με όχημα την τέχνη.

 

Πόσο μας έχουν λείψει. Η τέχνη, τη φύση, η ανθρώπινη επαφή. Οι αγκαλιές, τα σχέδια, το κοντέρ με τα χιλιόμετρα να διαδέχονται το ένα το άλλο, τα διαβατήρια στην τσέπη.

 

Και μετά το χθεσινό Παρίσι, ανοίγω την εφημερίδα και πέφτω πάνω σε ένα άρθρο: “Η Αλίκη στη χώρα του VR”.

 

Το άρθρο λοιπόν, που υπογράφει η Μαριλένα Αστραπέλλου, αναφέρει πως το Μουσείο Victoria and Albert του Λονδίνου ετοιμάζεται να μας μεταφέρει στο σύμπαν του γνωστού παραμυθιού του Λούις Κάρολ. Αν όλα πάνε καλά, στις 27 Μαρτίου, θα εγκαινιαστεί η έκθεση “Alice: Curiouser and Curiouser” . Παίρνει φωτιά το μυαλό μου. Διαβάζω αχόρταγα. Διαβάζω για την Άλις Λίντελ, τη μούσα του συγγραφέα, την έμπνευση που το έργο αυτό χάρισε στον Σαλβαντόρ Νταλί και σχεδίασε το έργο του “A mad tea party”, φαντάζομαι τις ετοιμασίες εκατοντάδων ανθρώπων για το άνοιγμα του Μουσείου.

 

Βλέπω χρώματα, κουνέλια, σχέδια και ιστορίες να ξεπηδούν από κρυφές πόρτες και κλειστά κουτιά. Αυτό είναι η τέχνη. Ταξίδι μέσα και έξω. “Η φαντασία μπορεί να αντικαταστήσει άραγε προς το παρόν το φυσικό ταξίδι”; αναρωτιέμαι. 

 

Θα ήθελες ωστόσο να διακτινιστείς ως το Λονδίνο; (χμ, κι εγώ)

 

Ίσως και να μπορούμε, καθώς η έκθεση θα περιλαμβάνει και VR Experience (εμπειρία εικονικής πραγματικότητας).

 

Έτσι θα κάνουμε από δω και στο εξής τα ταξίδια μας; Όχι, ούτε να το φανταστώ δε θέλω.

 

Μα σήμερα, πρέπει να το παραδεχτώ, πως έκανα ένα μεγάλο ταξίδι και μετά από πολύ καιρό, πέρασα ένα από τα ομορφότερα πρωϊνά της λοκνταουνικής μου ζωής και αυτό το οφείλω στη Μίνα Γκρέκα και την ιδέα της. Τον λόγο θα τον διαβάσεις λίγο παρακάτω.

 

Σε αυτό το σημείο θα σε προσκαλέσω:

  • να περιηγηθείς στο πρόγραμμα του Μουσείου V&A Alice: Curiouser and Curiouser και να γνωρίσεις πτυχές του έργου του Λούις Κάρολ και της έμπνευσης που έδωσε σε πολλούς άλλους καλλιτέχνες.

 

  • να δεις πίσω από την κλειδαρότρυπα ένα πάρτι που κάναμε στην Ολυμπία όταν ήταν 4 χρονών και ίσως να εμπνευστείς για ένα πάρτι Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων.

 

  • να διαβάζεις βιβλία, βιβλία πολλά, καθώς δίνουν πολλή έμπνευση, παρηγοριά και ιδέες. Καθώς το θέμα μας όμως σήμερα είναι θεματικό θα σου αναφέρω δύο βιβλία της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, που κυκλοφορούν στις ελληνικές εκδόσεις, το ένα από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο και το άλλο από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

 

  • να γνωρίσεις το The Key Creative School, που είναι ένα Νηπιαγωγείο και ΚΔΑΠ, όπου εφαρμόζεται ένα καινοτόμο εκπαιδευτικό πρόγραμμα με βάση τη Θεωρία της Πολλαπλής Νοημοσύνης. Στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας έχουν σχεδιάσει και ένα κουτί δραστηριοτήτων πολλαπλής νοημοσύνης για παιδιά από 2- 10 ετών. Μπορεί ο γονιός να το παραγγείλει online και να ανακαλύψει τις δραστηριότητες στο σπίτι του, μαζί με τα παιδιά του. Η θεματική του κουτιού για το διάστημα αυτό (Μάρτιος 2021) έχει ως θέμα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, τέλειο;
  • να δεις και αυτό το πρωτότυπο σύστημα εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας. Επειδή εγώ πρόσφτα άρχισα να μαθαίνω ισπανικά, το ανακάλυψα και μου φάνηκε πολύ ενδιαφέρον! Θα βρεις και άλλους τίτλους και σε άλλες γλώσσες. (δεν το έχω παραγγείλει ακόμα)

 

  • να κάνεις εγγραφή  στο newsletter της Στεφανίας και να γνωρίσεις το κίνημά της #WhatISeeInArt ώστε να βάλεις περισσότερη τέχνη στη ζωή σου.

 

  • να συμμετέχεις κι εσύ στο παιχνίδι που έπαιξα σήμερα, με αφορμή τη λέξη “ταξίδι”. Θέλεις να μάθεις περισσότερα για το παιχνίδι αυτό; (συνέχισε να διαβάζεις..)
——–

Salvador Dali- Alice In Wonderland Mad Tea party

Ξεκίνησε σαν παιχνίδι. Τη ζαριά έριξε η Μίνα Γκρέκα, που κάνει μαθήματα δημιουργικής γραφής σε παιδιά, η οποία μια μέρα ένιωσε την ανάγκη, να μοιραστεί και με όλους εμάς τους μεγάλους μια έμπνευση που είχε, μέσω μιας ανάρτησής της στο Facebook. 

 

Και ξεκίνησε ένα ντόμινο έμπνευσης.

 

Ανακοίνωσε  λοιπόν, μέσω του προφίλ της στο facebook, ότι θα στείλει, σε όποιον έδειχνε ενδιαφέρον, μία τυχαία λέξη στο messenger και με αυτή ως αφορμή εμείς να γράψουμε κάτι ελεύθερα (ποίημα, μικρή ιστορία, αυτόματη γραφή, ή απλά σκέψεις).

 

Το κείμενο αυτό στη συνέχεια θα μπορούσαμε να το στείλουμε σε αυτήν, σε κάποιον άλλο ή να το κρατήσουμε για τον εαυτό μας. Μετά, θα μπορούσαμε να κάνουμε και εμείς το ίδιο με κάποιον άλλο, που θα δήλωνε το ενδιαφέρον του σε εμάς. Μέσω facebook. Να του στείλουμε δηλαδή μια λέξη.

 

Μου άρεσε πολύ η ιδέα και μέσα σε λίγα λεπτά έφτασε στο messenger μου η λέξη “ταξίδι“. Δε μ’ ενθουσίασε, “πολύ φορεμένη” σκέφτηκα, ωστόσο με έβαλε σε μια εσωτερική αναζήτηση. Πως να την κάνω κάτι διαφορετικό, όχι συνηθισμένο. Γιατί δε μας φτάνουν όλα τα άλλα, θέλω και να καινοτομώ.

 

Έτσι λοιπόν, μια αρχικά συνηθισμένη λέξη, πυροδότησε μέσα μου μία έκρηξη δημιουργικότητας.

 

Σκέφτηκα λοιπόν, με την τυχαία λέξη που θα μου λέει κάθε εβδομάδα η Μίνα, να κάθομαι το ΣΚ πάνω από μια εφημερίδα, ένα βιβλίο, ένα περιοδικό ή κάτι άλλο με χαρτί και λέξεις και να κάνω μια βουτιά στις λέξεις και τις ιστορίες. Να ξεφυλλίζω, να διαβάζω, να παρατηρώ λέξεις και εικόνες, και όπου χτυπήσει το εσωτερικό μου καμπανάκι να σταματώ και να συνδέω την ιστορία που έχω μπροστά μου με τη λέξη που μου δόθηκε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, με τη λέξη “ΤΑΞΙΔΙ“.

 

Και αυτό έκανα. Το άρθρο που τράβηξε την προσοχή μου ήταν το “Η Αλίκη στη χώρα του VR” που βρήκα στο ΒΗΜΑgazino. Και την υπόλοιπη ιστορία, που με ενέπνευσε αυτό το άρθρο να γράψω, μόλις το διάβασες.

 

Αν θέλεις να λάβεις κι εσύ μια λέξη για να κάνεις το δικό σου παιχνίδι λέξεων τότε μπορείς να αφήσεις το σχόλιό σου στην ανάρτησή της Μίνας στο Facebook και αυτή θα φροντίσει να σου στείλει μια λέξη για να αρχίσεις το δικό σου ταξίδι λέξεων.

 

Περισσότερα για τη Μίνα Γκρέκα μπορείς να διαβάσεις στη συνέντευξη που έδωσε στη Μαρία Μυλωνά και τις Πυγολαμπίδες.

 

 

Save your Hood: Αγάπα, φρόντισε, σώσε τη δική σου γειτονιά!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

 

Γράφει η Δήμητρα Γούναρη

Πριν 3,5  χρόνια, ο γιος μου ήταν 2,5 ετών.

Ένα απόγευμα, μόλις είχε τελειώσει η βροχή, αποφασίσαμε να βγούμε βόλτα στην παιδική χαρά. Όλα μούσκεμα. Σκέφτηκα λοιπόν να πάρουμε γάντια από το περίπτερο και 2 σακούλες και να μαζέψουμε ότι σκουπίδια βρούμε στην παιδική χαρά.

Θυμάμαι ακόμα τη χαρά στο πρόσωπό του και αυτή την αφοσίωση να σκύψει και να μαζεύει χαρτάκια από τσίχλες, καλαμάκια, ότι σκουπίδι μπορεί να βρεθεί σε τέτοιο χώρο. Περάσαμε και οι δύο υπέροχα. Το ξανακάναμε αρκετές φορές. Τον παρατηρούσα με τι συγκέντρωση έψαχνε και πόσο είχε απορροφηθεί σε αυτό που έκανε. Κάναμε διαλείμματα, παίζαμε με αυτά που βρίσκαμε, γελούσαμε και παράλληλα προσφέραμε στην κοινότητα, στη γειτονιά μας.

Καθόλου τυχαία όλη η οικογένεια, με τον γιο μου πλέον 6 χρονών και τη κόρη μου 8 μηνών στο μάρσιπο, συμμετέχουμε στις δράσεις “Save Your Hood”.

 

Μπορεί να φαίνεται κάπως άβολο, κι όμως τα παιδιά με τη συμμετοχή τους σε τέτοιες δράσεις βοηθιούνται με τους παρακάτω τρόπους:

  • Κινούνται και γυμνάζονται (Αδρή κινητικότητα).
  • Έρχονται σε επαφή με τη φύση που τους αρέσει και τους βοηθά πολύ.
  • Έρχονται σε επαφή με υλικά και διαφορετικές υφές (ξύλα, πλαστικά, άμμος, χώμα, πέτρες κα.).
  • Μαθαίνουν πράγματα για τη φύση και το περιβάλλον. Δεν φαντάζεστε τι συζητήσεις μπορούν να γίνουν με αφορμή ένα πλαστικό βαρέλι μυδειοτροφείων.
  • Εξερευνούνε μέρη που δεν γνωρίζανε.
  • Γνωρίζουν κι άλλους ανθρώπους και διευρύνουν κοινωνικές δεξιότητες.
  • Νιώθουν την προσφορά και τη χαρά που έχει αυτό. Ενισχύουν την αυτοπεποίθησή τους.
  • Κερδίζουν εμπειρίες. Έχουμε συναντήσει μια (δυστυχώς) πεθαμένη θαλάσσια χελώνα.
  • Αντιμετωπίζουν πραγματική περιπέτεια.
  • Βρίσκονται μπροστά σε συλλογικές αποφάσεις επίλυσης προβλημάτων.

 

 

Νομίζω θα μπορούσα να βρω πολλά. Πολλοί φίλοι μου και γονείς, λένε ότι φοβούνται. Καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι η ασφάλεια των παιδιών μας. Και πράγματι, για παιδιά κάτω των 4 ετών η συμμετοχή προϋποθέτει σίγουρα πολύ στενή επίβλεψη από τον γονέα ώστε να παρακολουθεί.

 

Τα παιδιά μπορούν να συμμετέχουν με τον πιο ασφαλή τρόπο:

  • Φοράνε γάντια – Γάντια εργασίας για παιδιά έχει μόνο σε γνωστή αλυσίδα με εργαλεία. Αν δε θέλετε να ξοδέψετε χρήματα, τα παιδιά φοράνε πλαστικά γάντια και στα μικρότερα παιδιά είμαστε κοντά!

 

  • Καλό είναι να φοράνε γαλότσες ή οποιοδήποτε παπούτσι με σκληρή σόλα.

 

  • Απλές φόρμες που δε θα σας νοιάξει η φθορά τους.

 

  • Έχουμε μαζί νεράκι και ίσως κάτι φαγώσιμο αν θέλουν να κάνουν διάλειμμα.

 

  • Τους δίνουμε το χώρο να εξερευνήσουν και παροτρύνουμε να μαζεύουν τα πιο “εύκολα” για αυτούς σκουπίδια.

 

  • Μην ξεχνάτε, είναι εθελοντικό. Μπορείτε να έρθετε για λίγο, για πολύ, για όσο σας αρέσει.

 

  • Φοράμε το καλύτερο χαμόγελό μας και δείχνουμε στα παιδιά έναν άλλο δρόμο.

 

  • Και φυσικά η κοινή συμμετοχή μας γονείς – παιδιά σε τέτοιες δράσεις, υποστηρίζουν και ενδυναμώνουν και τη σχέση μαζί τους. Κάνουμε κάτι μαζί, που γεμίζει κι εμάς αλλά περνάνε καλά και τα παιδιά.

 

 

Σε μία από τις δράσεις της “Save your Hood” που συμμετείχαμε, μεταφέραμε σε ανηφορικό μονοπάτι 35 μέτρων υψόμετρο, 52 πλαστικά βαρέλια και 50 σακούλες από την παραλία.  Μεταφέρθηκαν φτιάχνοντας όλοι μια αλυσίδα. Ο γιος μου κοντά στη θάλασσα ανέβασε το  βλέμμα του και του φάνηκε εντυπωσιακό πώς μεταφέρονταν βήμα βήμα, χέρι – χέρι τόσα σκουπίδια. Και τώρα σκέφτομαι ότι ίσως μόνο η εικόνα είναι αρκετή να δείξει τι κερδίζουν τα παιδιά και εμείς όταν γεμίζουμε τις ψυχές μας με τέτοιες πράξεις!

 

 

Φωτογραφίες: από εθελοντές του κινήματος Save your Hood

 

Λίγα λόγια για τη Δήμητρα Γούναρη

Η Δήμητρα είναι πιστοποιημένη Parent Coach από το Parent Coaching Institution, πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια γονέων (API) και συνεργάτης του δικτύου της Attachment  Parenting Hellas.

Μετά από πολυετή εμπειρία σε θέσεις ευθύνης του ιδιωτικού τομέα επέλεξε συνειδητά να πραγματοποιήσει μια επαγγελματική στροφή και να αφοσιωθεί σε αυτό που την εκφράζει περισσότερο και αισθάνεται πλήρης και δημιουργική, την υποστήριξη γονέων.

Παρέχει υπηρεσίες υποστήριξης και ενδυνάμωσης γονέων (1:1, group και couple parent coaching) ενώ παράλληλα συντονίζει εργαστήρια και πραγματοποιεί ομιλίες. Ταυτόχρονα, παρέχει υπηρεσίες υποστήριξης και ενδυνάμωσης εργαζόμενων γονέων για επιχειρήσεις και οργανισμούς.

Για εκείνη, το να υποστηρίζει γονείς είναι ένα κομμάτι μιας αλυσίδας για την αλλαγή που θέλουμε στη ζωή μας και στην κοινωνία μας.

 

 

Δήμητρα Γούναρη – Parent Coach

Υποστήριξη και ενδυνάμωση γονέων

W: https://dgounari.com

F: https://www.facebook.com/DGounariParentCoach/

L: https://www.linkedin.com/in/dimitra-gounari-parentcoach

Μίνα Γκρέκα: Όταν τα παιδιά γράφουν τις δικές τους ιστορίες…

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Η έκφραση ιδεών και συναισθημάτων, σίγουρα δεν είναι προνόμιο των ενηλίκων. Τα παιδιά έχουν την ίδια και, ίσως, ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να επικοινωνήσουν αυτά που νιώθουν, πόσο μάλλον τώρα, βιώνοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις λόγω του εγκλεισμού. Η δημιουργική γραφή τούς δίνει την ευκαιρία να αποτυπώσουν στο χαρτί με απόλυτη ελευθερία, όσα σκέφτονται, νιώθουν και φαντάζονται. Η Μίνα Γκρέκα, ως δασκάλα δημιουργικής γραφής, γνωρίζει καλά πώς να ενθαρρύνει ένα παιδί προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσα από ενδιαφέροντα εργαστήρια, “αγκαλιάζει” τη δημιουργική σκέψη και έκφραση των παιδιών, τα οποία καλούνται να ανακαλύψουν τον μαγικό κόσμο της γραφής. Η ίδια, μας μιλά για τα δικά της συγγραφικά “ταξίδια”, τις ουσιαστικές αλλαγές που μπορεί να επιφέρει η δημιουργική γραφή σε ένα παιδί, τις συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις, τα βιβλία και για όλα αυτά, που συνθέτουν ένα πολύχρωμο σύμπαν, φτιαγμένο από λέξεις…

 

Συνέντευξη στη Μαρία Μυλωνά

 

Πότε και πώς ξεκίνησε το δικό σου “ταξίδι” στη δημιουργική γραφή, και τελικά στη διδασκαλία της;

Σαν ενήλικας έχω παρακολουθήσει πολλά αξιόλογα εργαστήρια δημιουργικής γραφής, αλλά η δημιουργία του εργαστηρίου για παιδιά προέκυψε από μια πολύ βαθιά μου ανάγκη. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι που να συνδυάζει τις δύο μεγάλες αγάπες μου: τα παιδιά και τη γραφή. Ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών ήμουν κοντά και στα δύο, αλλά είχα πάντα την ανάγκη να κάνω κάτι που να αγκαλιάσει σε μεγαλύτερο βαθμό τα συναισθήματα και τη δημιουργική τους σκέψη. Έτσι, γεννήθηκε το εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά, το οποίο βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο του.

 

Σε ποιους χώρους έχει φιλοξενηθεί το εργαστήρι;

Στις βιβλιοθήκες της Καλαμαριάς και της Άνω Τούμπας, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., στο δημιουργικό βιβλιοπωλείο ‘’ Κάτι Γίνεται’’, σε φεστιβάλ της πόλης, σε δημόσιο σχολείο στις απογευματινές δραστηριότητες που διοργανώνουν οι Σύλλογοι Γονέων, αλλά και σε ιδιωτικό σχολείο στο νηπιαγωγείο. Τέλος, έχω συνεργαστεί με την ομάδα KIDOT και μέσω αυτής, το εργαστήρι έχει φιλοξενηθεί σε διάφορους χώρους με αυτοτελή εργαστήρια όπως για παράδειγμα στο Goethe Institut, Toms κ.α.

 

Η γραφή ήταν πάντα ο δικός σου προσωπικός τρόπος για να εκφράζεσαι;

Ναι, σχεδόν από τότε που άρχισα να γράφω, εμπιστευόμουν ό,τι σκεφτόμουν και ένιωθα στο ημερολόγιο μου, και σε γράμματα που αντάλλαζα με φίλες. Αλλά και μέσα στο σπίτι υπήρχε κρυμμένο ένα τετράδιο, στο οποίο γράφαμε με τη μαμά μου η μια στην άλλη σημειώματα, όποτε νιώθαμε ότι θέλαμε “να τα πούμε”.

 

 

Εκτός από τη διδασκαλία της δημιουργικής γραφής, έχεις ασχοληθεί ενεργά και με τη συγγραφή; Αγαπάς περισσότερο την πεζογραφία ή την ποίηση, και γιατί;

Ενώ αγαπάω πολύ την πεζογραφία, και θαυμάζω τους συγγραφείς που κατορθώνουν να κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε πολυσέλιδα μυθιστορήματα ή ακόμη και σε μυθιστορήματα σε τόμους. Όποτε εγώ η ίδια εκφράζομαι γραπτώς, το κάνω μέσω της μικρής φόρμας και της ποίησης. Στην ποίηση με γοητεύει ιδιαίτερα ο συμπυκνωμένος λόγος και τα παιχνίδια νοήματος και γλώσσας, όπου οι συσχετισμοί, οι συμβολισμοί και οι εικόνες  έχουν τον κυρίαρχο λόγο. Στα άμεσα σχέδιά μου, είναι να συγκεντρώσω ποιήματά μου των τελευταίων χρόνων, σε μια συλλογή.

 

 

Το “ακροατήριό” σου απαρτίζεται από μικρά παιδιά. Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να εκφραστεί μέσα από τον γραπτό λόγο, με βάση την εμπειρία σου; Η αχαλίνωτη φαντασία τους είναι κάτι που αποτυπώνεται επαρκώς στα γραπτά τους;

Σε κάποια παιδιά είναι πιο εύκολο και σε άλλα λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που δουλεύεται και σ’ αυτό βοηθάει πάρα πολύ η επαφή του παιδιού με τα βιβλία. Υπάρχουν παιδιά που δείχνουν μια δυσκολία στη γραπτή έκφραση στην αρχή, και μετά, μόλις νιώσουν ότι κανείς δε θα κρίνει αν αυτό που γράφουν είναι σωστό ή λάθος, αφήνονται στην μαγεία του να αφηγηθούν μια ιστορία και ‘’λύνονται’’. Πολλά εμπνέονται από τις ιστορίες που διαβάζουμε στο εργαστήρι, κι άλλα φτάνουν να γράφουν μέχρι και δικές τους ιστορίες πολλών σελίδων σε συνέχειες!

Κάτι που θέλω να επισημάνω, αφορά την τάση των ενηλίκων να διορθώνουν τις ιστορίες,  κι έτσι να επεμβαίνουν σε κάτι, που είναι πολύ προσωπικό. Θέλει μεγάλη προσοχή αυτό, γιατί τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στην κριτική. Ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια λάθη στη γραπτή τους έκφραση, είναι πολύ καλύτερο να τα συζητήσουμε μαζί τους κάποια άλλη στιγμή, κι όχι όταν έρχονται ενθουσιασμένα να μας διαβάσουν αυτό που έγραψαν.

 

 

 

 

Τι θα θελες να πεις στους γονείς που δεν πιστεύουν ότι το παιδί τους θα καθίσει να γράψει και θα το κάνει με χαρά;

Πολλοί γονείς εκφράζουν πριν την έναρξη των συναντήσεων μια δυσπιστία, ως προς το αν το παιδί τους θα συγκεντρωθεί και θα γράψει  ή αν θα του αρέσει μια δραστηριότητα, που έχει ως βάση της τα βιβλία και τη γραφή. Θα ήθελα να τους πω ότι, όταν η γραφή προσεγγίζεται με παιγνιώδη τρόπο, με στόχο να γράψουμε μια ιστορία που μας εκφράζει και να τη μοιραστούμε με τους άλλους, τότε μπορεί να γίνει πηγή ευχαρίστησης. Τα παιδιά δεν εξαναγκάζονται να γράψουν, αλλά εμπνέονται μέσα από μια ποικιλία ερεθισμάτων, και βιωματικά αντιλαμβάνονται ότι η γραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης και μοιράσματος, όσων σκέφτονται και αισθάνονται. Πιστέψτε με, πως ακόμη και αν δεν γίνει από το πρώτο μάθημα, μετά από λίγα μαθήματα, γράφουν με πολλή χαρά και προσήλωση.

 

Από την εμπειρία σου έως τώρα σε ποιους τομείς βοηθιούνται τα παιδιά που παρακολουθούν το εργαστήρι; Ποιό είναι το μυστικό, ώστε ένα παιδί να “ανοιχτεί” και τελικά να μοιραστεί όσα σκέφτεται στο χαρτί;

Στο τέλος κάθε εργαστηρίου, ζητώ από τους γονείς να μου γράψουν λίγα λόγια, για το αν είδαν αλλαγές στα παιδιά και σε ποιους τομείς. Οι περισσότεροι μου ανέφεραν ότι τα παιδιά τους έπαψαν να φοβούνται τη γραφή ή να τη βλέπουν σαν κάτι καταναγκαστικό και βαρετό. Είδαν, επίσης, αλλαγές στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου και βελτίωση στη χρήση της γλώσσας. Πολλοί μου αναφέρουν, ότι τα παιδιά απέκτησαν μια εξοικείωση με τη γραπτή έκφραση, σε σημείο που αναλαμβάνουν πλέον να κάνουν μόνα τους, χωρίς καμία βοήθεια της γλωσσικές ασκήσεις του σχολείου, αλλά και ότι άρχισαν να γράφουν από μόνα τους ιστορίες σε συνέχειες. Τέλος, υπήρχαν και κάποιοι, που μου ανέφεραν ότι μέσα από την ομάδα τα παιδιά απώθησαν μια κάποια εσωστρέφεια, και εκφράζονταν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μπροστά σε άλλους.

Το μυστικό είναι κάτι να μη γίνεται ως εξαναγκασμός, αλλά  μέσα από μια χαλαρή, παιγνιώδη προσέγγιση. Οι ιστορίες και τα παραμύθια  είναι κάτι πολύ δυνατό, και τα παιδιά το νιώθουν αμέσως. Αντιμετωπίζουν τις δικές τους ιστορίες και των άλλων με σεβασμό.

 

 

Πώς είναι να εμψυχώνεις μια ομάδα παιδιών, με κύριο χαρακτηριστικό τη γραφή;

Όπως σε κάθε ομάδα που θέλει να λειτουργεί σωστά, είναι σημαντικό να γίνει από την αρχή αντιληπτό ότι τη διέπουν αρχές, όπως ο σεβασμός και ότι κανένας δε θα κριθεί. Η υποστηρικτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται, ευνοεί την ελεύθερη έκφραση των παιδιών και την απελευθέρωση της φαντασίας τους, κάτι που συμβάλλει στην εξέλιξη της σκέψης τους.

 

Όταν κάποιος δουλεύει με παιδιά, λένε ότι με έναν τρόπο δε χάνει ποτέ την παιδικότητά του. Εσύ τι αποκομίζεις συναισθηματικά από αυτή την αμοιβαία αλληλεπίδραση;

Είναι αλήθεια αυτό! Με κάποιον τρόπο νιώθω ότι θεραπεύω ή προσεγγίζω το παιδί μέσα μου, και κάθε φορά που συντονίζομαι μαζί τους κάνουμε πολύ καλή παρέα. Νομίζω πως και αυτά βλέπουν σε μένα πιο πολύ μια φίλη, “μια παραμυθού”.

 

 

Σαν παιδί, ποια ήταν τα αγαπημένα σου βιβλία; Υπάρχουν κάποια από αυτά, που μέχρι και σήμερα προτείνεις στους μαθητές σου;

Αγαπούσα πολλούς και διάφορους συγγραφείς, είχα ξεχωρίσει όμως την Christine Nöstlinger.

Στα βιβλία της με γοήτευε το χιούμορ και ότι προσέγγιζε τα προβλήματα των ηρώων της, μέσα από μια ανάλαφρη και κωμική πλευρά. Ένιωθα σαν να είχα μια σύμμαχο απέναντι στις ανασφάλειες και τα θέματα, που προέκυπταν σ’ εκείνη την ηλικία.

Δε συνηθίζω να προτείνω βιβλία που μου άρεσαν ως παιδί. Μοιράζομαι, όμως, μαζί τους, όσα βιβλία γοητεύουν το παιδί μέσα μου τώρα, αφού σχεδόν σε κάθε συνάντηση τους διαβάζω είτε ολόκληρο βιβλίο είτε απόσπασμα. Mια από τις μεγαλύτερες χαρές μου ήταν και είναι ακόμη, να “βουτήξω” στον κόσμο των βιβλίων και να διαλέξω αυτά που με εκφράζουν. Αυτό προτείνω και στα παιδιά να κάνουν.

 

Με το τέλος της καραντίνας, έχεις προγραμματίσει κάποια σεμινάρια και πού; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα σχέδιά σου;

Δεν έχω προγραμματίσει ακόμη κάτι, αλλά η μεγάλη μου επιθυμία είναι η χαρά της γραφής και της ανάγνωσης να φτάσει παντού, σε όλα τα παιδιά με τρόπο συστηματικό, όπου κι αν ζουν, ανεξαρτήτως από το βιοτικό τους επίπεδο. Προς αυτή την κατεύθυνση έχω σκοπό να κινηθώ. Όταν πάρουν οι σκέψεις μέσα μου πιο ξεκάθαρη μορφή, θα επικοινωνήσω τις νέες δράσεις μέσω του προφίλ μου στο facebook.

 

 

Υπάρχει κάποιο γραπτό παιδιού που σε εντυπωσίασε και έχει χαραχτεί στη μνήμη σου; 

Oι εικόνες μιλούν…

 

 

 

 

Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, τι είδους βιβλίο θα ήταν;

Δύσκολο να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση, καθώς δε νομίζω  ότι εμπίπτει σε μια και μόνο κατηγορία. Γενικεύοντας, θα έλεγα ότι θα ήθελα να είναι ένα βιβλίο, που όταν ανοίγει, γεμίζει τους άλλους με αισιοδοξία και δύναμη.

 

 

 

Αν είχες μία και μόνο ευχή για το μέλλον;

Η ευχή μου είναι να δοθεί σε όλους τους ανθρώπους, η ευκαιρία να παλέψουν για τα όνειρα τους και να τα πραγματοποιήσουν. Θα ήθελα με την ευκαιρία να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που με εμπιστεύτηκαν από τα πρώτα μου βήματα, συνεργάτες αλλά και γονείς, που στην πορεία γίναμε φίλοι. Όταν βρίσκεις ανθρώπους με τους οποίους σε συνδέουν οι ίδιες αξίες, βαδίζεις με μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας πως μοιράζεστε ένα κοινό όραμα, κι αυτό είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό! Ευχαριστώ πολύ τις Πυγολαμπίδες και την Ιωάννα Σεραφειμίδου για όλη την ενθάρρυνση και τη στήριξη!

 

 

Πού μπορεί να σε βρει κάποιος που ενδιαφέρεται για τα μαθήματα δημιουργικής γραφής;

Μέσω του προφίλ μου στο Facebook μπορεί όποιος ενδιαφέρεται, να ενημερωθεί για μελλοντικές δράσεις, αλλά και να επικοινωνήσει μαζί μου.

 

 

 

Φωτογραφίες: Mυλωνά Μαρία & Shutterstock