Την προηγούμενη εβδομάδα πήγα στην Έκθεση που παρουσίαζε το Goethe “Μαθηματικά χειροπιαστά” με την οποία εντυπωσιάστηκα και θα ήθελα να δώσω “συγχαρητήρια για τη διοργάνωση και την ιδέα”.

Η Ολυμπία είναι μικρή ακόμα για να καταλαβαίνει από μαθηματικά, αλλά αυτό δεν την εμπόδισε από το να παίξει, να επεξεργαστεί τα ζάρια, να αφήσει μπαλίτσες να κυλίσουν προς τα κάτω, να παίξει με σχήματα, σαπουνόφουσκες και πολλά ακόμα!

{μαθηματικά} τι σκέφτεσαι όταν ακούς αυτή τη λέξη; Σίγουρα όχι παιχνίδι και σίγουρα όχι το πρόσωπο ενός ευτυχισμένου δίχρονου. Αν κάνω λάθος, μάλλον είσαι από κάποια άλλη χώρα.

Όμως η ιστορία δε σταματάει εδώ.

Περάσαμε ωραία, ήπιαμε καφέ με μια φίλη και το παιδί της στο υπέροχο υπαίθριο καφέ του Λαογραφικού Μουσείου (για όσο το επιτρέπει ο καιρός) και προς το τέλος της βραδιάς είδα τη Στέλλα.

Η Στέλλα Παπαϊωάννου έχει το wooden art for crafts, που ασχολείται με υλικά χειροτεχνίας από ξύλο για ζωγραφική, decoupage, κολλάζ, scrapbooking και άλλες τεχνικές. Μου την είχε συστήσει μια φίλη μου, γιατί έκανε, μου είπε, υπέροχα χειροποίητα κουκλόσπιτα.

Ήθελα να πάρω ένα για την Ολυμπία οπότε σκέφτηκα (μια που την είδα) να την ρωτήσω αν κάνει και μινιατούρες έπιπλα ώστε να το εξοπλίσω! Η απάντησή της ήταν αρνητική και προσφέρθηκε να μου συστήσει κάποιον, από όπου θα μπορούσα να βρω πολύ ιδιαίτερα κομμάτια. Όταν την ρώτησα από που προμηθεύεται αυτή, τότε ξεκίνησε μια ολόκληρη ιστορία.

Αυτή, η δική μου ιστορία. Που συνδέεται με την έκθεση που προανέφερα (και που έκανε τα μαθηματικά παιχνίδι) και την δημιουργικότητα που όλοι οφείλουμε να βρούμε ξανά.

Τι είναι παιχνίδι και τι είναι μάθηση; Που πήγε η φαντασία; Πότε ξεχάσαμε να δημιουργούμε;

Μεγαλωμένοι από μια στερημένη γενιά, που φρόντισε να μας τα έχει όλα έτοιμα και γυαλιστερά, την barbie και το λαχταριστό σπιτάκι της, τα αυτοκινητάκια και τα πλαστικά ή ξύλινα στρατιωτάκια, τα βιβλία με την έτοιμη γνώση και την προώθηση της παπαγαλίας, ακόμα ψάχνω την χαμένη μου παιδικότητα. 

Μας στέρησαν την φαντασία, μας ξερίζωσαν τα χέρια και το μυαλό. Σκληρό. Μα έτσι νιώθω. Εγώ, η “εναλλακτική”, θέλω τις έτοιμες μινιατούρες. Τα έτοιμα, γρήγορα παιχνίδια. Δεν είναι άσχημα και αυτά, μα έχω χρόνο για να παίξω. Έχω χρόνο πολύ μαζί με το παιδί μου.

Η Στέλλα μου μίλησε για χρώματα. Για ανακύκλωση. Για τα υλικά της φύσης. Για το πως μπορώ να φτιάξω μια κουρτίνα στο κουκλόσπιτο και πόση αξία μπορεί να αρχίσει να παίρνει το εσωτερικό χαρτονάκι από το χαρτί υγείας. Για την αξία της εφευρετικότητας και της χρήσης απλών καθημερινών υλικών.

Σύντομα θα πάρω αυτό το κουκλόσπιτο και θα αρχίσω να μαθαίνω πάλι από την αρχή. Θα αφήσω την Ολυμπία να μου διδάξει πως το παιχνίδι είναι μια υπόθεση για όλους. Πως είναι μέσα στο DNA μας. Θα ξεχάσω την 37χρονη Ιωάννα και θα γνωρίσω την μικρή, εκείνη που ήθελε να παίζει.

Τη Στέλλα και τις δημιουργίες της θα μπορείτε να γνωρίσετε αυτή την Κυριακή, 06/10/2013 στην Αμερικάνικη Γεωργική Σχολή, στην εκδήλωση Iwog. Υποσχέθηκε ότι θα μοιραστεί μαζί μας πολλές ιδέες, οπότε αν τα καταφέρετε, κλέψτε κανα δυο την Κυριακή!

Αν είστε και εσείς κάπως σαν και εμένα, δηλαδή από αυτούς που νομίζουν πως “δεν πιάνουν τα χέρια τους” θέλω να σας πω πως τελικά δεν είστε μόνοι. Και πως μάλλον υπάρχει ελπίδα να ξαναβρούμε το παιδί που έχουμε μέσα μας.

και κάτι ακόμα:

Την ίδια αγάπη για όλα τα παραπάνω έχει και η δικιά μας “inmycloset”! Μπορείτε να διαβάζετε τα κείμενα και τις κατασκευές της εδώ. Και να επιχειρείτε κάτι κάθε φορά.  Βήμα βήμα.