• Επικαιρότητα- ενημέρωση: προσπαθούμε να μην εκθέτουμε τα παιδιά μας διαρκώς σε ειδήσεις και ενημερωτικές εκπομπές, καθώς αυτές μεταφέρουν τα γεγονότα με τρόπο τρομοκρατικό που μεταφέρει άγχος σε μεγάλους και μικρούς.

• Αλλαγές στη συμπεριφορά: τα παιδιά αγαπούν τη ρουτίνα τους, γιατί τους δημιουργεί μια αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας. Οι νέες συνθήκες είναι λογικό να τους προκαλούν μια αναστάτωση, η οποία μπορεί να γίνει εμφανής με άσχετους τρόπους, όπως με εξάρσεις στη συμπεριφορά, με αλλαγές στη διατροφή ή τον ύπνο, με αυξημένη ευαισθησία, προσκόλληση, με εκρήξεις θυμού, αγένειας ή λύπης.

• Ενσυναίσθηση: προσπαθούμε να μπαίνουμε στη θέση των παιδιών και να βλέπουμε με τα δικά τους μάτια την τρέχουσα κατάσταση.

• Όρια: είναι σημαντική η τήρηση ορίων, ωστόσο είμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση, στην οποία δεν είναι εφικτό να ισχύουν τα ίδια όρια, αλλά χρειάζεται περισσότερη κατανόηση και ευελιξία.

• Γονεϊκή στάση: τα παιδιά έχουν αυτή τη στιγμή ανάγκη έναν γονιό ήρεμο, σταθερό, ψύχραιμο, αισιόδοξο και υποστηρικτικό- όχι έναν γονιό αγχωμένο, επικριτικό, ή που να παραπονιέται για την παρουσία τους στο σπίτι.

• Περιορίζουμε τα (έστω χιουμοριστικά) σχόλια που αφορούν το «κλείσιμο με τα παιδιά στο σπίτι», γιατί δεν είναι δίκαιο να παρουσιάζεται αυτό ως μια γονεϊκή αγγαρεία. Χρησιμοποιείστε εκφράσεις όπως «οικογενειακός χρόνος», «είμαστε μια ομάδα», «προσπαθούμε να είμαστε συνεργάσιμοι», «περνάμε χρόνο με τα παιδάκια μας».

• Μιλάμε με θετικά λόγια για το σπίτι μας, αντί να τονίζουμε την κατάσταση εγκλεισμού. Αναφέρουμε με διακριτικότητα τις λοιπές δραστηριότητες που τώρα χάνονται, για να δοθεί μια αίσθηση συνέχειας και αισιοδοξίας χωρίς όμως να αναπτυχθεί υπερβολική νοσταλγία.

• Αναφερόμαστε στον κορωνοϊό ως έναν ιό που δεν είναι επικίνδυνος για τους νεότερους, αλλά για τους μεγαλύτερους σε ηλικία, και ότι εμείς οι νεότεροι πρέπει να προστατεύσουμε σαν μια μεγάλη ασπίδα τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Τονίζουμε τη συλλογικότητα και την ομαδικότητα ως έννοιες.

• Τονίζουμε συχνά ότι όλο αυτό θα περάσει σε λίγο καιρό και ότι η ζωή θα επανέλθει στο φυσιολογικό της.

• Αναφερόμαστε στο κλείσιμο των σχολείων και στον κατ’ οίκον περιορισμό ως αναγκαστική διακοπή λειτουργίας για λόγους ασφάλειας και προστασίας και όχι ως διασκεδαστικές διακοπές.

• Προσπαθούμε να είμαστε συνεργάσιμοι και να επικοινωνούμε με ηρεμία τις ανάγκες μας.

• Δίνουμε μια αίσθηση ρουτίνας στην καθημερινότητα, όπως π.χ. η ώρα της μελέτης, η ώρα της ταινίας, η ώρα του βιβλίου, η καινούρια λέξη της μέρας και κρατάμε όσο γίνεται ένα πρόγραμμα στον ύπνο και τη διατροφή των παιδιών.

• Φροντίζουμε όσο γίνεται τη φυσική κατάσταση όλων μας, με σωστή διατροφή, αρκετό ύπνο, κάποια μορφή άσκησης (π.χ. βίντεο στο διαδίκτυο) για τη θωράκιση της σωματικής αλλά και της ψυχικής μας υγείας. Αποφεύγουμε να κρατάμε τα παιδιά απασχολημένα με περιττά σνακ ή να τρώμε για συναισθηματικούς λόγους (άγχος, πλήξη κτλ.)

Και τέλος, χρειάζεται να είμαστε ρεαλιστές:

α) δεν είμαστε επαγγελματίες παιδαγωγοί- εμψυχωτές- ακόμα και αν ήμασταν όμως, δεν είναι εφικτό να μπαίνουμε σε μια διαδικασία μαραθώνιου ποιοτικής απασχόλησης των παιδιών. Θα γίνουν και λάθη, θα υπάρξουν και δύσκολες στιγμές, και κενές μέρες. Χρειάζεται ευρηματικότητα αλλά σε λογικά πλαίσια.