Απόγευμα στη Μητροπόλεως, περπατώ προς το νεοκλασσικό στη Λασσάνη. Σταματάω, κοιτάω ψηλά..μου φαίνεται παραπάνω από συμπαθητικό. Ανεβαίνω στον πρώτο όροφο, όπου κάπου ανάμεσα στους γκρίζους γυαλιστερούς τοίχους, στις μπορντώ πόρτες και το ασπρόμαυρο πάτωμα, θα γίνει η πρώτη μου γνωριμία με τη φωτογραφία. Δεν είχα ιδέα τι με περίμενε..

Οι πρώτες ώρες στο σκοτεινό θάλαμο με το μικρό κόκκινο φως θα περνούσαν λίγο βασανιστικά. Έπρεπε να συντονίσεις το μυαλό σου με ότι έμαθες μέχρι τώρα, και όλα αυτά παρέα με τον εαυτό σου, που έπρεπε να ακούς και να ακολουθείς. Στις πρώτες εργασίες οπτικής επικοινωνίας, ήρθα αντιμέτωπη με ένα σωρό όρους προοπτικής και βαρέθηκα, παιδεύτηκα, αναρωτήθηκα τι κάνω εγώ εδώ.

Mέχρι που ήρθε η μέρα που συνειδητοποίησα τι ακριβώς σήμαινε φωτογραφία. Δεν ήταν τίποτα παραπάνω από την ίδια μου τη φύση και το ένστικτό μου. Φωτογραφία ήμουν εγώ: όλες οι εικόνες που είχα ήδη ζήσει και αυτές που ονειρευόμουν, μαζί. Φωτογραφία ήταν ο τρόπος που αντιλαμβανόμουν τον κόσμο γύρω μου, με την παραμικρή του λεπτομέρεια – από απόσταση, από πολύ κοντά – λουσμένο στο πρωινό φως, θαμπωμένο στις σκιές της νύχτας. Φωτογραφία ήταν ο χρόνος αλλοιωμένος, ξαναγεννημένος και φωτισμένος..

Φωτογραφία είναι η γλώσσα να σου μιλήσω για τα πρώτα σου παιδικά χρόνια, όπως τα βίωσα μαζί σου. Είναι ο τρόπος για να σου θυμίσω πόσο πολύ αγαπάς την κυρία με τα μαύρα σγουρά μαλλιά και τα γυαλιά, τη δασκάλα σου. Είναι ο τρόπος να σου δείξω το πόσο περήφανη ήσουν που σκαρφάλωσες στα βράχια, ένα Σάββατο πρωί, και δε φοβήθηκες λεπτό. Είναι η γλώσσα να σου μιλήσω για την μοναδικότητα σου, για όλα τα Ναι και Μπράβο που θέλω να σου πω, αλλά φοβάμαι. Φωτογραφία είναι ο τρόπος να σε παρατηρήσω, να σε μάθω λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα. Φωτογραφία είναι μια αλήθεια που δε μ’ αρέσει, ο χρόνος που δε ξαναγυρνά.

Φωτογραφία είναι ο τρόπος για να σταματήσω. να κάνω μια παύση. να αναπνεύσω τη στιγμή σου.