Με αφορμή την επιστροφή της παράστασης «Η Παναγία των Παρισίων» στο Metropolitan: The Urban Theater, ζητήσαμε από την πρωταγωνίστρια Δήμητρα Θεοδουλίδου, ηθοποιό και παιδαγωγό, να γράψει ένα κείμενο για τα οφέλη του παιδικού θεάτρου, τόσο για τους μικρούς θεατές και τους γονείς τους όσο και για τους εκπαιδευτικούς.

Ακολουθεί το κείμενο της Δήμητρας:

Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ είπε κάποτε: «Θέλω να φτιάχνω ταινίες για παιδιά και για όσους νιώθουν παιδιά». Κάπως έτσι είναι για μένα το παιδικό θέατρο ή, όπως είθισται πλέον να ονομάζεται, «θέατρο για το ανήλικο κοινό», αν και για μένα αυτός ο «ανήλικος τίτλος» εμπεριέχει έναν ενήλικο καθωσπρεπισμό. 

Τα βιώματά μου από τον κόσμο του παιδικού θεάτρου, τόσο από την πλευρά της ηθοποιού όσο και από την πλευρά της παιδαγωγού, το έχουν τοποθετήσει σε μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και για να μην πολυλογώ, θα αρχίσω να μιλώ για τα οφέλη που πιστεύω πως έχει η παρακολούθηση παιδικών παραστάσεων στο παιδί και στη σχέση του με τον γονέα, καθώς και στη σχολική εκπαίδευση.

Αρχικά, το παιδικό θέατρο είναι ένας ποιοτικός τρόπος διασκέδασης και ψυχαγωγίας, καθώς τα παιδιά έρχονται σε επαφή με διάφορες μορφές τέχνης (θέατρο, μουσική, χορό), αναπτύσσοντας την καλαισθησία τους, την έκφρασή τους και τις γλωσσικές τους δεξιότητες.

Σε μια εποχή που, λόγω της ταχύτητας της καθημερινότητας, ο χρόνος των γονιών με τα παιδιά τους λιγοστεύει, η επιλογή παρακολούθησης θεάτρου από όλη την οικογένεια είναι εξαιρετική, καθώς αποτελεί μια καλή αφορμή για να ανοίξουν συζητήσεις. Τα ερεθίσματα που λαμβάνουν μικροί και μεγάλοι από το εκάστοτε έργο πυροδοτούν προβληματισμούς (συνήθως κοινωνικούς), που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ξυπνούσαν εύκολα.

Επιπλέον, είναι σημαντικό το γεγονός ότι δίνεται το έναυσμα στο παιδί να μοιραστεί γεγονότα της ζωής του και συναισθήματα που δυσκολεύεται να εκφράσει. Μία τέτοια περίπτωση συναντήσαμε στην παράσταση «Η Παναγία των Παρισίων», όταν ένα εξάχρονο αγόρι είπε, μετά το τέλος της παράστασης, στον Κουασιμόδο: «Να σου πω ένα μυστικό; Μη φοβάσαι. Κι εμένα με κοροϊδεύουν στο σχολείο». 

Το θέατρο αυξάνει τα επίπεδα της ενσυναίσθησης των μικρών μας φίλων. Παρακολουθώντας την εκάστοτε ιστορία, τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες, συγκρίνουν τα γεγονότα με τη δική τους πραγματικότητα και, τελικά, αναθεωρούν θέσεις τους ή κρατούν στο μυαλό τους τρόπους επίλυσης μελλοντικών καταστάσεων.

Τα παιδιά είναι οι πολίτες του αύριο. Συνεπώς, η τέχνη του θεάτρου συμβάλλει στη διαμόρφωση της κοινωνίας του μέλλοντος, ειδικά στις μέρες μας, που τα κρούσματα βίας στα σχολεία αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.  

Επιπλέον, μέσω της βιωματικής μάθησης, καλλιεργείται η κριτική σκέψη και τα παιδιά απελευθερώνονται από τα στενά όρια της δασκαλοκεντρικής μεθόδου διδασκαλίας, η οποία τα καθιστά απλούς δέκτες γνώσεων. Ιδιαίτερα όταν οι δάσκαλοι χρησιμοποιούν την παιδική παράσταση ως μέσο επέκτασης της διδασκαλίας, και όχι απλώς ως μια εκδρομή, τότε η θεωρία συνδέεται με την πρακτική εφαρμογή της.

Και τότε είναι που η γνώση γίνεται κτήμα. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια τάξη δημοτικού που παρακολούθησε τον «Τρελαντώνη» της Π. Δέλτα, γιατί εκείνη την περίοδο έκανε έρευνα για τον τρόπο διασκέδασης και τα παιχνίδια των παιδιών παλαιότερων εποχών. Το κίνητρο της έρευνας, λοιπόν, ενίσχυσε την ποιότητα της προσοχής και της συγκέντρωσης των παιδιών στο έργο και την παράσταση και τα οδήγησε σε μια ουσιαστική συζήτηση με τους ηθοποιούς και τον δάσκαλο.  

Το παιδικό θέατρο αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να βουτήξουμε κι εμείς, οι «μεγάλοι», αυτοί που κάποτε ήμασταν παιδιά και κάπου στο διάβα του χρόνου το ξεχάσαμε, στον κόσμο της ξενοιασιάς, της αθωότητας, της ζωντάνιας, του παιχνιδιού, του βιώματος του τώρα και των συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, να βουτήξουμε στον κόσμο των παιδιών.

Να ακούσουμε το παιδί μέσα μας, που κάπου το παραμελήσαμε. Γι’ αυτό όταν παρακολουθήσουμε ξανά παιδικό θέατρο με τα παιδιά ή τους μαθητές μας, τη στιγμή εκείνη που η αυλαία ανοίγει και η μαγεία ξεχειλίζει, ας κλείσουμε τα μάτια και ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Και μόλις τα ανοίξουμε, ας αφήσουμε τον ανήλικο εαυτό μας να ζήσει για λίγο το παραμύθι. Άλλωστε, παιδιά  «μεγάλα» ή «μικρά» είμαστε όλοι!

Λίγα λόγια για τη Δήμητρα Θεοδουλίδου

Η Δήμητρα Θεοδουλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» και του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Αγωγής του Α.Π.Θ. με κατεύθυνση το θεατρικό παιχνίδι. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού από το Art Cooperation, καθώς και μαθήματα μιούζικαλ, κλασικού μπαλέτου και σύγχρονου χορού. 

Έχει συμμετάσχει στις παραγωγές της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης «Η Παναγία των Παρισίων – The Rock Musical», «Τρελαντώνης» της Π. Δέλτα, «Οι περιπέτειες ενός Μονόκερου» και «Η Μάσα και ο Αρκούδος», καθώς και σε παραγωγές για ενήλικο κοινό όπως «Το Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» των Μ. Ρέππα και Θ. Παπαθανασίου, «Broadway Nights» κ.ά. 

Έχει εργαστεί ως νηπιαγωγός σε παιδικούς σταθμούς και ως εμψυχώτρια σε παιδικές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Τον Νοέμβριο συμμετέχει στη νέα παραγωγή της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης, στο μιούζικαλ για παιδιά «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», που ανεβαίνει στο θέατρο Metropolitan σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή.