H παιδική Yoga μπορεί να λειτουργήσει θεραπευτικά στις εντάσεις της καθημερινότητας και να γίνει ένας καταλύτης στη σωματική, συναισθηματική & νοητική ανάπτυξη του παιδιού. Είναι ένας διασκεδαστικός τρόπος να αναπτύξουν τα παιδιά μια ποικιλία σημαντικών δεξιοτήτων σε ένα μη ανταγωνιστικό περιβάλλον.

 

Κατά τη διάρκεια μιας παιδικής τάξης Yoga, υπάρχει απόλυτη απουσία κριτικής & ανταγωνισμού. Σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε τη στάση τέλεια ή καλύτερα από κάποιον άλλον, αλλά το να μάθουμε να εκφραζόμαστε δημιουργικά, να ακούμε το σώμα μας & ο ένας τον άλλον. Αυτή η άνευ όρων θετική στάση & ενθάρρυνση δημιουργεί ένα υγιές περιβάλλον που επιτρέπει στο παιδί να χαλαρώσει & να διασκεδάσει αναπτύσσοντας δύναμη, συντονισμό, ευλυγισία & ισορροπία, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει τη συγκέντρωση, αυτοεκτίμηση και επίγνωση του σώματός του.

 

 

Με σεβασμό στον διαφορετικό τρόπο μάθησης του κάθε παιδιού, στα μαθήματα μας χρησιμοποιούμε ιστορίες, μουσική, παιχνίδια, κίνηση & πολύχρωμο εξοπλισμό. Δημιουργούμε έτσι ένα πολυαισθητηριακό περιβάλλον, όπου η μάθηση συμβαίνει μέσα από κιναισθητικά, οπτικά & ακουστικά ερεθίσματα! Οι ιστορίες μας γίνονται εργαλεία να εξερευνήσουμε θέματα που απασχολούν μικρά & μεγαλύτερα παιδιά (φόβος για σκοτάδι, άγχος αποχωρισμού, φιλία κλπ) και μας εφοδιάζουν με τεχνικές χαλάρωσης που μας βοηθάνε να επιστρέψουμε στην ηρεμία όταν -στα λόγια των παιδιών- “το μέσα μας γίνεται σα μουτζούρα”!

 

Η Σοφία Βαφειάδου μοιράζεται μαζί μας τη διαδρομή της

“Σας γράφω από ένα δωμάτιο στη Λέρο, λίγα μέτρα απ’ τη θάλασσα. Το πώς έφτασα από τη Θεσσαλονίκη εδώ είναι μεγάλη ιστορία αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Σημασία έχει το γιατί! Και το γιατί συνοψίζεται στη λέξη “κίνηση”.

 

Μεγαλώνοντας στη Θεσσαλονίκη η ανάγκη να κινούμαι βρήκε έκφραση στον αθλητισμό. Η ομαδικότητα, η πειθαρχία και το αίσθημα του “ανήκειν” που βίωσα στo χώρο με έκαναν να τον αγαπήσω και έτσι θέλησα αργότερα να τον κάνω επάγγελμα σπουδάζοντας στο Τμήμα Επιστημών Φυσικής Αγωγής & Αθλητισμού του ΑΠΘ.

 

Μέρος των σπουδών το πέρασα στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου, στην Πράγα, το οποίο ειδικεύεται ανάμεσα σε άλλα και στην υπαίθρια εκπαίδευση. Το πρόγραμμα σπουδών; Πολυήμερες εκδρομές στη φύση, αγώνες προσανατολισμού και αθλήματα περιπέτειας, ποδηλατάδες από χωριό σε χωριό και παιχνίδια συνεργασίας και κινητικότητας με πράσινο φόντο. Όχι μόνο με έφεραν σε επαφή με την όμορφη φύση της Τσεχίας, αλλά κυρίως γέννησαν το όραμα για ένα εκπαιδευτικό σύστημα πιο ελεύθερο και βιωματικό, πέρα από τους τέσσερις τοίχους της τάξης.

 

Ξεκίνησα να δουλεύω με παιδιά σαν προπονήτρια βόλλευ σε ακαδημίες της Θεσσαλονίκης, ούσα ταυτόχρονα αθλήτρια σε διάφορα σωματεία. Στόχος των προπονήσεων, πέρα από την ανάπτυξη κινητικών δεξιοτήτων των παιδιών, ήταν η ανάπτυξη ομαδικότητας και συνεργασίας μεταξύ των μικρών αθλητών και κυρίως το χτίσιμο αυτοπεποίθησης.

 

Αρκετά χρόνια αργότερα, ένας τραυματισμός στάθηκε αφορμή να κλείσει προσωρινά αυτός ο κύκλος και να αναζητήσω την κίνηση μέσα απ’ τα ταξίδια που ονειρευόμουν από μικρή. Το σχέδιο έλεγε “Ευρώπη για 2 εβδομάδες” και το ακολούθησα μέχρι που έφτασα στην Ιρλανδία.

 

Οι άνθρωποι, η φιλοξενία, η υπέροχη φύση και η καθημερινή μουσική στους δρόμους έκαναν τις 2-3 μέρες που θα περνούσα εκεί 7 μήνες! Συνέχισα να εργάζομαι με παιδιά σε κέντρα υπαίθριας εκπαίδευσης, παιδικούς σταθμούς Montessori και ομάδες δημιουργικής απασχόλησης στο Δουβλίνο και τα γύρω χωριά.

 

Το 2016, το όραμα της βιωματικής εκπαίδευσης με φέρνει στο Linkoping της Σουηδίας για μεταπτυχιακές σπουδές στην Υπαίθρια Εκπαίδευση & Υπαίθρια Ζωή, οπού διδασκόμαστε πώς να χρησιμοποιούμε τα εκτός τάξης περιβάλλοντα για να ζωντανεύουμε τη μάθηση.

 

 

Πώς να διδάσκουμε τις ιδιότητες του νερού στο ίδιο το ποτάμι, να γνωρίζουμε τα ζώα της περιοχής παρατηρώντας τα στο δάσος, να οξύνουμε τις αισθήσεις μέσα από παιχνίδια και πολλά άλλα. Ο χρόνος που περάσαμε στην τάξη ήταν ελάχιστος. Με ήλιο, βροχή ή χιόνι, συναντιόμασταν κάπου έξω. Έβλεπα σχολεία χωρίς φράχτες και μακριά από δρόμους, παιδιά να βουτάνε σε λάσπες και να απολαμβάνουν κάθε μέρα χωρίς η έννοια του “κακού καιρού”  να υπάρχει γι’ αυτά.

 

Κάπου εκεί ήρθα και για πρώτη φορά σε επαφή με τη γιόγκα. Η σχέση μου μαζί της ξεκίνησε σαν ένα νέο ταξίδι εξερεύνησης της κίνησης, με περισσότερη όμως κατανόηση και αγάπη για το σώμα απ’ ότι είχα μάθει σαν αθλήτρια. Στην πορεία έγινε ένα ταξίδι πιο εσωτερικό που με έφερνε όλο και πιο πολύ σε αρμονία με τον κόσμο μέσα και έξω μου.

 

 

Θέλοντας να μοιραστώ τα οφέλη της yoga με τα παιδιά και, ούσα ήδη στην Αγγλία για εθελοντισμό στην αγγλική εξοχή, ξεκίνησα το 2018 το project “Wild Feet”, διδάσκοντας yoga σε παιδιά 4-12 ετών, σε σχολεία, κοινοτικά κέντρα και στούντιο  yoga. Η προσέγγιση ήταν απλή και παραμένει η ίδια σήμερα. Παιχνίδι, αυθορμητισμός και ελευθερία έκφρασης. 

 

 

Με έδρα πλέον την Ελλάδα και με κύρια εργαλεία τις διαδραστικές ιστορίες, τα παιχνίδια, τη μουσική κ.α, ανακαλύπτουμε στα μαθήματα μας νέους τρόπους να κινούμαστε, να αναπνέουμε και να συνεργαζόμαστε!

 

Λόγω Covid συναντιόμαστε πλέον διαδικτυακά και -παρόλο που τίποτα δε ξεπερνάει την ανθρώπινη, διά ζώσης επαφή – τα online μαθήματα μας έχουν δώσει την ευκαιρία να συνδεθούμε με παιδιά από διάφορα μέρη της Ελλάδας & του εξωτερικού (Λέρο, Θεσσαλονίκη, Ρόδο, Τουρκία, Αγγλία κα) και να γνωρίσουμε νέους φίλους.

 

Κι αν μέσα σε όλη την αβεβαιότητα της εποχής μπορώ να πω κάτι με σιγουριά είναι αυτό: πως όταν με τα παιδιά βρεθούμε ξανά από κοντά, η χαρά, η ευγνωμοσύνη και η δίψα για επαφή θα είναι διπλάσια και θα είμαστε παρόντες στη στιγμή πιο πολύ από ποτέ!”