Η έννοια του εθελοντισμού είναι, ή έστω ήταν τα προηγούμενα χρόνια, πολύ παρεξηγημένη στην ελληνική κοινωνία. Οι περισσότεροι την συγχέουν με την έννοια της φιλανθρωπίας, η οποία τις περισσότερες φορές εμπερικλείει μέσα της τον οίκτο και την ανωτερότητα που μπορεί να νιώθει κάποιος από την θέση ισχύος που νομίζει ότι βρίσκεται. Εθελοντισμός δεν είναι αυτό. Εθελοντισμός είναι να αντιμετωπίζεις τον άλλον, όποιος κι αν είναι, με ισότητα. Είναι η προσφορά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, η αγάπη άνευ όρων. Είναι να βάλεις για λίγο στην άκρη τις δικές σου ανάγκες, τα δικά σου θέλω, τον ατομικισμό και τον εγωισμό και να δώσεις… να δώσεις γνώση, χρόνο, χέρια, χαμόγελο…

Νιώθω πολύ τυχερή που ζω στην Ελλάδα του 2014, γιατί παρά τα όσα αρνητικά συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας, υπάρχουν και φωτεινά παραδείγματα. Άνθρωποι με ιδέες και με όραμα, άνθρωποι με θάρρος και κουράγιο να αντιμετωπίσουν τα πάντα μέσα από συλλογικές δράσεις, άνθρωποι ευαίσθητοι και με νοιάξιμο για τον συνάνθρωπό τους, που δεν μένουν στη βολή ή και την κατήφεια του σπιτιού τους, αλλά βγαίνουν έξω… ενεργοποιούνται, εμπνέονται και εμπνέουν κι άλλους γύρω τους, ενώνονται, σχεδιάζουν δράσεις, πετυχαίνουν μικρούς ή μεγάλους στόχους, και ανταμείβονται για τον κόπο και το χρόνο τους μόνο με την ικανοποίηση που παίρνουν από όσα κάνουν. Άνθρωποι δυνατοί, άνθρωποι γενναίοι, που επιλέγουν, παρά τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζουν κι οι ίδιοι, αντί να βουλιάζουν σε αυτά, να προσφέρουν ανιδιοτελώς για την ευημερία των συνανθρώπων, την καλυτέρευση της κοινότητας και ολόκληρης της κοινωνίας.

Τι ευτυχία όταν οι άνθρωποι αυτοί τυχαίνει να είναι και γονείς, όπου εκεί ο ελεύθερος χρόνος τους συνήθως είναι πιο περιορισμένος, κάτι που κάνει τις δράσεις τους ακόμα πιο πολύτιμες. Τυχεροί όσοι τους γνωρίζουμε και ζούμε ανάμεσά τους. Ακόμα πιο τυχερά όμως τα παιδιά τους, που διδάσκονται στην πράξη τόσο δύσκολες έννοιες από μικρή ηλικία: αλτρουισμός, ανιδιοτέλεια, αλληλεγγύη, σεβασμός, ανθρωπισμός, ισότητα, δικαίωμα, αξιοπρέπεια, συνεργασία, προσφορά, αγάπη. Αυτές δεν είναι οι υπέρτατες αξίες που οι γονείς παλεύουνε να μάθουν στα παιδιά τους καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους; Να μπορούν να δουν πέρα από τα θέλω και τις ανάγκες τους, να συναισθάνονται  και να αγαπούν.

Και ακόμα καλύτερα, όταν τα παιδιά όχι απλά παρακολουθούν και μαθαίνουν για τις δράσεις των γονιών, αλλά συμμετέχουν μαζί του και γίνεται ο εθελοντισμός μια οικογενειακή υπόθεση. Ο εθελοντισμός με αυτό τον τρόπο, όποιας μορφής κι αν είναι, όπου και να απευθύνεται, μπορεί να γίνει μέρος της ζωής ενός παιδιού, κάτι υπέροχο που το παιδί θα κάνει μαζί με τους γονείς του και που μεγαλώνοντας θα το υιοθετήσει και στη δική του οικογένεια. Με αφορμή τον εθελοντισμό μπορούμε να έρθουμε κοντά σαν οικογένεια, να αξιοποιήσουμε ευχάριστα τον κοινό μας χρόνο, να λάβουμε πολύ μεγαλύτερη ευχαρίστηση από τις δράσεις μας και ταυτόχρονα να προετοιμάσουμε τα παιδιά μας για τις υποχρεώσεις και τις απαιτήσεις της ζωής που θα αντιμετωπίσουν μεγαλώνοντας.

Μέσα από τέτοιες πρωτοβουλίες και τέτοια παιδεία, μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας.

Σημ: Ευχαριστώ τον Κοινωνικό Σύλλογο «Δέντρο Ζωής» για το φωτογραφικό υλικό.

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία.