Εμείς, συνήθως, αγοράζουμε το βιβλίο, που θα ‘παρακολουθήσουμε’ σε μια βιβλιοπαρουσίαση ή σε μια παράσταση, στο τέλος, δηλαδή, αφού πειστούμε ότι μας άρεσε. Αυτή τη φορά, όμως, το κάναμε ανάποδα! Πρώτα διαβάσαμε την Τζιτζιμιτζιχοτζιριά (εκδόσεις Επόμενος Σταθμός) και μετά πήγαμε να την παρακολουθήσουμε στη σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Καλαμαριάς. Προς μεγάλη μου έκπληξη, όχι μόνο δε χάθηκε η μαγεία, αλλά η αγωνία και η προσμονή για τη θεατρική παράσταση γιγαντώθηκε! Θα φταίει αυτή η γνωστή δύναμη του θεατρικού κειμένου να διεγείρει και να προκαλεί συναισθήματα… ε, πόσο μάλλον στα παιδιά! Έχοντάς το, λοιπόν, από πριν στα χέρια μας μπορούμε να κάνουμε άπειρα πράγματα και να φτιάξουμε πολύ διασκεδαστικές στιγμές στο σπιτικό μας!

Ας μοιράσουμε πρώτα απ’ όλα τους ρόλους κι ας διαβάσουμε ‘θεατρικά’ μία σκηνή ή και παραπάνω. Μπορούμε να διαβάσουμε ολόκληρο το έργο ή, αν δε θέλουμε να αποκαλυφθεί το τέλος, ας αρκεστούμε σε συγκεκριμένα αποσπάσματα ή ας επικεντρωθούμε σε κάποια πτυχή ή σκηνή του έργου που πιστεύουμε ότι θα συγκινήσει περισσότερο τους ανήλικους της παρέας (για παράδειγμα: ένα love story που πιθανόν να διαδραματίζεται ή κάποιο δυνατό μονόλογο ή μια σκηνή έντονης δράσης και αγωνίας…). Η διαλογική μορφή του θεατρικού κειμένου, ιδιαίτερα μάλιστα, όταν αυτό περιλαμβάνει πολλά κωμικά στοιχεία, γίνεται απόλαυση για τα παιδιά με έναν εντελώς αβίαστο και φυσικό τρόπο!
Και αφού θα έχουμε αποκτήσει μια κάποια εικόνα της ιστορίας, μπορούμε να διαλέξουμε έναν από τους χαρακτήρες και να τον… ‘ξετινάξουμε’! Τον φανταζόμαστε πάνω στη σκηνή: πώς είναι ντυμένος; πώς είναι μακιγιαρισμένος; πώς περπατάει; πώς στέκεται; πώς μιλάει; πώς κοιτάει; …τον κουβεντιάζουμε, τον αναλύουμε, τον ρωτάμε, τον βοηθάμε… τον φτιάχνουμε στο μυαλό μας… ε, κι άμα θέλουμε, τον παίζουμε κιόλας!
Έπειτα παίρνουμε χαρτί και χρώματα και γινόμαστε σκηνογράφοι και ενδυματολόγοι και μακιγιέρ και σκηνοθέτες και… στήνουμε τέλος πάντων μια σκηνή: πώς να αποδώσουμε την εποχή; πώς να στήσουμε το χώρο στον οποίο εκτυλίσσεται; πώς να δείξουμε ότι βρέχει ή ότι βρισκόμαστε πάνω σε καράβι; και πώς να ντύσουμε τους πρωταγωνιστές μας; πώς να τους μακιγιάρουμε; πώς να κάνουμε τους ανθρώπους μυρμήγκια; και πώς να τους κάνουμε να είναι πολλοί;
Ε, κι άμα έρθουμε και σε μεγάλο κέφι, βάζουμε και το cd με τη μουσική της παράστασης και χορεύουμε, χορεύουμε… του δίνουμε να καταλάβει… Κι άμα μας έρθει και η έμπνευση, ε, φτιάχνουμε και μια χορογραφία μυρμηγκιών!

Και με τούτα και με κείνα, έχουμε φτιάξει – σχεδόν – τη δική μας παράσταση! Άραγε πώς να είναι η Τζιτζιμιτζιχοτζιριά που έχει ετοιμάσει για μας η Στέλλα Μιχαηλίδου; Πώς θα έχει φτιάξει το μυρμηγκόκοσμό της; Ποιον να διάλεξε για Ραμ Πιμ; Πώς να είναι η φυλακή του Σταύρου; Και με την καταιγίδα τι θα γίνει, θα πλημμυρίσει το θέατρο;

…Και τέλος πάντων, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είναι και τόσο τρομερό να γνωρίζουμε από πριν την ιστορία και το τέλος της. Γιατί αυτό μας κάνει να δούμε και όλα τα άλλα! Και αυτά τα άλλα, όταν πρόκειται για θέατρο είναι πολλά, πολλά και πολύ γοητευτικά. Και κινούν τους μοχλούς της παιδικής φαντασίας (και ανυπομονησίας) με μαγικό τρόπο!

…Ε, και κάπως έτσι φτάσαμε την Κυριακή το πρωί να μπαίνουμε στο αυτοκίνητο ξεκινώντας για το θέατρο και να ακούμε δια στόματος Νικόλα: Επιτέλους! Έφτασε η μέρα!

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.