Τη Λώρη Κέζα τη γνώρισα εντελώς τυχαία, μια μέρα στην Αθήνα. Κρατούσε στα χέρια της τη φρεσκοτυπωμένη πρόσκληση της πρώτης παρουσίασης του βιβλίου της “10 μέρες στην τρελογιαγιά” και ήταν πολύ χαρούμενη. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει το όνομά της, παρόλο που σύντομα έμαθα ότι είναι πολλά χρόνια δημοσιογράφος και από το 1993 αρθρογραφεί στο Βήμα.

Πήρα στα χέρια μου την πρόσκληση για την εκδήλωσή της, για να διαπιστώσω πόσο και η ίδια είναι ανατρεπτική! Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου της θα πραγματοποιούνταν σε ένα Οινοποιείο! Ήθελα διακαώς να διαβάσω το βιβλίο της (ήταν ακόμα στο τυπογραφείο). Μερικές ημέρες μετά, το κρατούσα στα χέρια μου και δεν το άφησα μέχρι να διαβάσω και την τελευταία του σελίδα. Μου έδωσε τεράστιες ανάσες ελευθερίας!

Διαβάζω στο εξώφυλλο:

“Πανικός! Οι γονείς πρέπει να φύγουν για 10 μέρες. Που θα μείνουν τα κορίτσια; Η Καρολίνα και η Βιργινία θέλουν να πάνε στη γιαγιά, οι γονείς ούτε που θέλουν να το σκέφτονται. Η γιαγιά είναι τρελοαμερικάνα, πρώην χίπισσα. Κάποτε έκανε τον γύρο της Ευρώπης με το μηχανάκι της. Ήταν μάλιστα στο Παρίσι τον Μάη του ’68. Παντρεύτηκε έναν Έλληνα που πλούτισε στο Βελγικό Κονγκό. Χήρα πια, ζει σε αγρόκτημα στα Βίλια, έχει κανόνα της ζωής της το “απαγορεύεται το απαγορεύεται” και μαθαίνει αραβικά. “

Τα κορίτσια εν τέλει πάνε στη γιαγιά και οι περιπέτειες ξεκινούν, με έναν φυσικό τρόπο, καθώς η τρελογιαγιά ζει εντελώς αντισυμβατικά και έχει μια φιλοσοφία και στάση ζωής εντελώς αντίθετη από αυτή των γονιών τους.

Μέσα σε 10 μέρες, θα έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέες γεύσεις, να ζήσουν σε σκηνή σαν ινδιάνοι, να ζήσουν μια ανάποδη μέρα, να ταξιδέψουν με το μοτομπεκάν της γιαγιάς σε όλη την Ευρώπη και να γνωρίσουν τους φίλους και τις φίλες της γιαγιάς, που προέρχονται από διαφορετικά μέρη του κόσμου. Συμβαίνουν και άλλα πολλά και τελικά γνωρίζουν την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους, παίζουν και γελούν, εντυπωσιάζονται, αιφνιδιάζονται και μάλλον σιγά σιγά ωριμάζουν. Κατακτούν τη δύναμη και τη χαρά της ζωής.

φωτογραφία από το instagram των πυγολαμπίδων στο κλουβί

Η Βιργινία, η αφηγήτρια της ιστορίας,  είναι πανέξυπνη και αντιλαμβάνεται τα πάντα, ακόμα και αυτά που οι γονείς νομίζουν ότι περίτεχνα κρύβουν από τα παιδιά τους. Έχει πολύ χιούμορ και είναι ιδιαίτερα κυνική, κάτι που νομίζω ότι χαρακτηρίζει αρκετά τα παιδιά της ηλικίας της. Στην Αθήνα ζει μαζί με την αδερφή της την Καρολίνα και τους εργασιομανείς γονείς, που στην προσπάθειά τους να τις προσφέρουν τα πάντα, ξεχνούν τα ουσιαστικά. Και εκεί είναι που κάποιοι γονείς χάνουν την αληθινή ουσία.

Κάποια στιγμή, κατά τη διαμονή της στη γιαγιά, λέει η Βιργινία: “Σήμερα δεν είδα τίποτα πέρα από έναν μουσαμά και τρεις ξύλινους πασσάλους, αλλά νιώθω σαν να έκανα τον γύρο του κόσμου. Είδα τόσα πολλά και μέχρι να αποκοιμηθώ θα δω κι άλλα τόσα με τις ιστορίες της γιαγιάς.”

Δακρύζω. Ξέρω πως η γιαγιά Κάρολ είναι το άτομο που θα ήθελα να είμαι. Ελεύθερη, ζωντανή. Λες και σε όλα αυτά κρύβεται το αληθινό νόημα της δικής μου ζωής. Ίσως και της δικής σου.

Η Λώρη Κέζα έγραψε κάτι για τα Χριστούγεννα, ειδικά για τους αναγνώστες των Πυγολαμπίδων στο κλουβί! Αν θέλεις να γνωρίσεις λιγάκι τη Βιργινία, την Καρολίνα και τη γιαγιά τους πρέπει να διαβάσεις αυτή την υπέροχη  και χιουμοριστική χριστουγεννιάτικη ιστορία τους ! 

Το βιβλίο “10 μέρες στην τρελογιαγιά” από τς Εκδόσεις Μεταίχμιο, μπορείτε να το αγοράσετε εδώ ή να το αναζητήσετε στο κοντινό σας βιβλιοπωλείο.