Αυτό το καλοκαίρι γνώρισα την Αλεξάνδρα. Αλλά γνώρισα και τον Αναστάση, τον γιο της. Μαζί έγραψαν ένα πολύ τρυφερό βιβλίο, για έναν ήρωα που έχει αυτισμό και θα μπορούσαμε όλοι κάποια στιγμή να είχαμε γνωρίσει. Για την ακρίβεια η Αλεξάνδρα έγραψε το βιβλίο και ο Αναστάσης το έντυσε με τις πολύ όμορφες ζωγραφιές του. Συγκινήθηκα πολύ όταν διάβασα το βιβλίο και της ζήτησα να μου πει την ιστορία του. Και το έκανε με χαρά. Αν είσαι εκπαιδευτικός θα βρεις πολύ χρήσιμες και τις δραστηριότητες που προτείνει στο τέλος. Η Αλεξάνδρα και ο Αναστάσης (και φυσικά ο μπαμπάς τους) ζουν στην Καστοριά και ελπίζουμε να έρθουν σύντομα στη Θεσσαλονίκη για να μας παρουσιάσουν το βιβλίο τους. – Ιωάννα

Τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα, αρκεί να θέλει κάποιος να ψάξει για να το βρει!

Γράφει η Αλεξάνδρα Κόλκα |alexandrakolka.blogspot.com

«Έι, ψιτ, σε εσένα μιλάω! Ξύπνα σου λέω, έχω μια ιστορία να σου πω! ΄Ει, ξύπνα!»

Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον Μένιο μια ώρα πρωινή, πολύ πρωινή θα έλεγα, καθώς βρισκόμουν προστατευμένη κάτω από ένα πυκνό σύννεφο ύπνου. Προσπάθησα να τον διώξω για να κοιμηθώ. Μια στροφή, δύο στροφές.. Ουφ! Τα κατάφερα! Ή έτσι νόμιζα τέλος πάντων, μέχρι την επόμενη χαραυγή που άκουσα πάλι τη λεπτή, επιτακτική φωνή του να μου ψιθυρίζει επίμονα:

«Μην μου κάνεις την κοιμισμένη, έχω μια ιστορία να σου πω, σου λέω! Μην μου κρύβεσαι! Έι, ψιτ, πρέπει να σου την πω, δεν θέλω να την ξεχάσεις! Φτου και βγαίνω! Ξεκινάω…».’

Κάπως έτσι ξεκίνησε ο Μένιος να μου διηγείται την ιστορία του, για το μεγάλο μυστήριο που σκέπαζε τη συμπεριφορά του νέου του συμμαθητή του Λευτέρη. Και καθώς μου μιλούσε, ανάμεσα σε μισάνοιχτα βλέφαρα και βαθιές νυσταγμένες ανάσες, γύριζε πίσω ο χρόνος, τότε που ήμουν κι εγώ παιδί σε ένα μικρό χωριό, που για μένα ήταν ο κόσμος όλος.

Και μαζί με τον χρόνο που γύριζε, ξαναγέμιζαν τη μνήμη μου αισθήσεις και συναισθήματα της μικρής εκείνης Αλεξάνδρας.

Ξαναθυμήθηκα τις έντονες φωνές…

«Πού πας έτσι; Τι φοράς; Πάλι τα κουδούνια χτυπούσες; Μα δεν καταλαβαίνεις ότι ενοχλείς;».

Ξαναθυμήθηκα τη ματιά των άλλων πάνω μου, που στο παιδικό μου κεφάλι συχνά-πυκνά αποκωδικοποιούνταν ως «αυτή είναι η ανιψιά της, ναι, σου λέω, η ανιψιά εκείνης που τριγυρνάει συνέχεια με τις παντόφλες!».

Ξαναθυμήθηκα το συναίσθημα της ντροπής, της ενοχής, του βουβού πόνου και της ανακούφισης κάθε φορά που «εκείνη» πήγαινε στους «γιατρούς».

Από τότε θυμάμαι να προσπαθώ να καταλάβω το νόημα των λόγων και των πράξεών της. Είχε αυτισμό; Όχι δεν είχε αυτισμό, κάτι άλλο είχε. Κάτι άλλο που ποτέ, όμως, κανείς εκείνη την εποχή δεν εξήγησε, ποτέ δεν έβαλε σε λόγια αλλά πάντα κυκλοφορούσε πάνω από το κεφάλι μου, μέσα μου και έξω μου, σαν ένα θλιβερό υπονοούμενο. Και ως έτσι, μυθικές οι διαστάσεις που έπαιρνε.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν είχε βρεθεί ένας άνθρωπος, να ακούσει όλα όσα είχα να πω, για το μυστήριο που είχα πλάσει γύρω από τη ζωή της, πόσο λιγότερο βαριά, αν είχε βρεθεί κάποιος να νοηματοδοτήσει την αλλόκοτη και, μερικές φορές, απρόβλεπτη συμπεριφορά της και με τον τρόπο αυτό να μου επιτρέψει να απελευθερωθώ, να αφεθώ στον μοναδικό τρόπο με τον οποίο ήξερε να αγαπά, δίχως να φοβάμαι ότι θα με απορρίψουν γι’ αυτό.

Και να που τώρα, πολλά καλοκαίρια και φθινόπωρα μετά, τη χρονιά που την αποχαιρέτισα για τελευταία φορά, πήρα μια ανάσα βαθιά και παρατεταμένη και την έβγαλα πάνω στο χαρτί, αποτυπώνοντας τους ψίθυρους του Μένιου και του Λευτέρη και μαζί με αυτούς την «κρυμμένη» παιδική μου φαντασία.

Το βιβλίο «Πώς έλυσα το μεγάλο μυστήριο του Λευτέρη», από τις Εκδόσεις ΚΟΜΝΗΝΟΣ, γράφτηκε με σκοπό να μην ξεχνάμε μαμάδες, πατέρες, αδέρφια, άλλοι συγγενείς, φίλοι, δάσκαλοι, μεγάλοι και μικροί πως ναι «τίποτα δεν είναι χωρίς νόημα, αρκεί να θέλει κάποιος να ψάξει για να το βρει!».

Έτσι, για να «ακούσει» και «εκείνη» το νόημα που έδωσε στη δική μου ζωή.

Έτσι, για να δώσουμε λόγια εκεί που καμιά φορά δεν υπάρχουν, γνωρίζοντας ότι, καθώς μοιραζόμαστε, νέες διαδρομές ανοίγονται μπροστά μας, λιγότερο μοναχικές, περισσότερο «φωτισμένες».

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η πρώτη ημέρα του Μένιου στο σχολείο ξεκινά με ένα μεγάλο μυστήριο.

Ο νέος του συμμαθητής, ο Λευτέρης, συμπεριφέρεται κάπως παράξενα! Μήπως είναι κακός; Μήπως είναι χαζός; Μήπως είναι τρελός; Θα καταφέρει ο Μένιος να λύσει το μυστήριο αυτού του περίεργου παιδιού, χρησιμοποιώντας όχι μόνο όσα βλέπουν τα μάτια του αλλά και τη δύναμη του μυαλού και της καρδιάς του;

Ένα μήνυμα για τους μεγάλους

Το παραμύθι που κρατάτε στα χέρια σας γράφτηκε με μοναδικό σκοπό η ιστορία και οι πρωταγωνιστές του να πάψουν να μοιάζουν «ξένοι», ασυνήθιστοι. Γράφτηκε για να γίνει κατανοητό, πως η συμπεριφορά ενός αγοριού που σε πρώτη ματιά μοιάζει περίεργη, είναι η συνηθισμένη συμπεριφορά ενός συνηθισμένου αγοριού. Αν την προσέξουμε, αν επιδιώξουμε να την καταλάβουμε, θα έχουμε κάνει ένα ουσιαστικό βήμα, θα έχουμε βρει επιτέλους τα λόγια που μας λείπουν, ώστε να βοηθήσουμε τους μαθητές μας, τους μικρούς μας φίλους, τα παιδιά μας να καταλάβουν το πώς είναι να ζει κάποιος με αυτισμό, όπως όλοι μας, ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Δίχως να χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε λέξεις-ταμπέλες, που αντί να γίνονται αφορμή συνάντησης, συχνά καταντούν μέσα αποξένωσης ονείρων, επιθυμιών και τελικώς ανθρώπων.

Λίγα λόγια για την Αλεξάνδρα Κ΄΄ολκα και τον Αναστάση Μιχαλόπουλο

Το όνομά μου είναι Αλεξάνδρα. Αγαπώ πολύ τα δυο μου παιδιά, τον Αναστάση και την Έλενα-Σπυριδούλα για τα γέλια, τα κλάματα, τα αστεία και τα σοβαρά και όλα αυτά που έχουν φέρει στη ζωή τη δική μου και του άνδρα μου. Η δουλειά μου είναι, επίσης, κάτι που μου δίνει μεγάλη χαρά για πολλούς και διαφορετικούς λόγους και κυρίως επειδή μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων που συναντώ, μαθαίνω κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, πώς είναι να έχεις αυτισμό ή τι σημαίνει να μπορείς να ονειρεύεσαι ακόμη κι αν έχεις χάσει τον ύπνο σου. Δεν απολαμβάνω καθόλου την όψη των φιδιών καθώς και την αίσθηση της καυτής άμμου στα πόδια μου!

Η Αλεξάνδρα Κόλκα ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Τα τελευταία 10 χρόνια ασχολείται με την Ψυχοθεραπεία Ενηλίκων και Εφήβων καθώς και με τη Συμβουλευτική Γονέων. Είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Α.Π.Θ. Έχει μεταπτυχιακές σπουδές (MSc, PhD) στην Κοινωνική Ψυχολογία από το Πανεπιστήμιο του London School of Economics and Political Science, ενώ εμπλούτισε την κλινική της κατάρτιση στην Ψυχοθεραπεία Ενηλίκων στο αντίστοιχο πρόγραμμα του Ινστιτούτου Ψυχολογίας και Υγείας (Θεσσαλονίκη). Από το 2012 έως και το 2016 εργάστηκε για την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Ν. Καστοριάς ως επιστημονικά υπεύθυνη του Κέντρου Ημέρας για παιδιά, εφήβους και νεαρούς ενήλικες με διαταραχή στο φάσμα του αυτισμού Ν. Καστοριάς.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα alexandrakolka.blogspot.com.

Με λένε Αναστάση. Μου αρέσουν πάρα, πάρα πολύ τα ζώα και η φύση, αγαπώ τις γιαγιάδες μου και τον παππού μου και την υπόλοιπη οικογένειά μου. Τρελαίνομαι να παίζω με τους φίλους μου και να ζωγραφίζω με τις ώρες. Μου αρέσουν τα κοχύλια, η μαλακή άμμος και τα πολλά θαυμαστικά. Δεν μου αρέσει και τόσο πολύ το ποδόσφαιρο, τα ξινά ακτινίδια, τα φύκια και η βροχή!

Ο Ανάστασης Μιχαλόπουλος ζει με τους γονείς και τη μικρή του αδελφή στην Καστοριά. Είναι μαθητής της Α’ τάξης του Δημοτικού σχολείου. Στον ελεύθερό του χρόνο προτιμά να ασχολείται με τη ζωγραφική, το θέατρο, το χορό, το σκι και κυρίως με τους φίλους του. Δεν έχει αποφασίσει ακόμη τι θέλει να κάνει όταν μεγαλώσει (αν έχετε κάποια ιδέα μπορείτε να του την προτείνετε). Αυτό που ξέρει με σιγουριά είναι ότι θέλει να αγαπάει και να τον αγαπούν.

Το βιβλίο στο Facebook