ΠΡΟΣΩΠΑ - ΙΔΕΕΣ – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Θεσσαλονίκη

KEYWORDS – Είμαι οι λέξεις μου | Όταν οι έφηβοι αποκτούν φωνή

Πυγολαμπίδες

Τι γίνεται όταν η γλώσσα γίνεται γέφυρα για να συναντήσει ένας έφηβος τον εαυτό του; Γιατί είναι ωφέλιμο η γλώσσα να συστηθεί ξανά στα παιδιά μέσα στο σχολικό περιβάλλον; Πώς θα μπορούσε η σχολική τάξη να γίνει πιο λειτουργική, πιο φιλική, πιο συμπεριληπτική;

Η Στέλλα Τενεκετζή είναι εκπρόσωπος της Electra Social Company και δημιουργός του βιωματικού εκπαιδευτικού προγράμματος «MY KEYWORDS_ είμαι οι λέξεις μου», το οποίο χρηματοδοτήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού και υλοποιήθηκε την τρέχουσα σχολική χρονιά μέσα από μια διευρυμένη συνεργασία με το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο. Τη συναντήσαμε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, όπου σύστησε τη μέθοδό της. 

Στη συνέντευξη αυτή, μας μιλά για τη βαθιά της πίστη στη δύναμη των λέξεων, την προσωπική της διαδρομή, τις προκλήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά και την ανάγκη να ξαναδούμε την εκπαίδευση και τη γλώσσα με νέα, ουσιαστικά μάτια.

Μια συνέντευξη της Στέλλας Τενεκετζή στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

Καταρχάς, πώς γεννήθηκε η ιδέα για το “MY KEYWORDS_ είμαι οι λέξεις μου”;

Η ιδέα πέρασε πολλά στάδια, πολλές δοκιμές, δεν ήταν από αυτές που εμφανίστηκαν ξαφνικά ολόκληρες. Από το 2016 που άρχισε να χτίζεται το ασκησιολόγιό της, φέτος απέκτησε τα χαρακτηριστικά της μεθόδου. Αν ξεχώριζα κάποιες στιγμές μέσα σε αυτά τα χρόνια σίγουρα θα έλεγα για τη διδασκαλία στο Λονδίνο σε δίγλωσσα και τρίγλωσσα παιδιά όπως και για τις ομάδες ενδυνάμωσης που πραγματοποιήσαμε εντός Ελλάδας με σπάνιες συνεργάτιδες. Με το κλείσιμο κάθε τέτοιου κύκλου βρισκόμουν σε ένα τελείως διαφορετικό σημείο από αυτό που ξεκινούσα κάθε φορά. Είναι μαγική αυτή η πορεία.

Περισσότερα για το ιστορικό του μπορείτε να δείτε και εδώ. 

Πείτε μας λίγα λόγια για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα “KEYWORDS” στο Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο.

Tο πρόγραμμα σχεδιάστηκε για εφήβους με στόχο την ενδυνάμωση και την ανάπτυξη των επικοινωνιακών τους ικανοτήτων. Για να το πετύχουμε αυτό οργανώσαμε δύο συναντήσεις – στάδια. Στο πρώτο στάδιο τα παιδιά έγραψαν το δικό τους προφορικό ποίημα (spoken word poetry). Στο δεύτερο, με την καθοδήγηση της Αλίκης Δουρμάζερ, διδάχτηκαν βασικές αρχές μη λεκτικής επικοινωνίας για τη σωματική υποστήριξη του λόγου τους. 

Σκοπός μας ήταν η δημιουργία ενός πλαισίου που οργανικά να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με την συναισθηματική τους νοημοσύνη, την αντίληψη του συνόλου, την προσαρμοστικότητα ως τρόπο λειτουργίας και γενικότερα όλες τις μεταβιβάσιμες δεξιότητες (transferable skills).

 

Πώς υποδέχτηκε το Βαφοπούλειο την πρόταση; Συνέβαλε στην διάχυση του προγράμματος;

Ήταν και είναι μια καθοριστική συνεργασία. Πρόκειται για συνδιοργάνωση και όχι απλή φιλοξενία. Πιστεύω πολύ στην συνύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων και φορέων. Έχουμε συνηθίσει να ψάχνουμε το όμοιο με εμάς για ευνόητους λόγους. Όταν όμως συναντιούνται πολλαπλές οπτικές, όταν καταφέρνουμε να ξεπεράσουμε τα φαινομενικά ή πραγματικά εμπόδια αυτό για μένα δείχνει κάτι. Και για τους φορείς και για τους ανθρώπους που τους εκπροσωπούν. Δεν γίνεται να μην πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλες τις συνεργάτιδες για την ανοιχτότητά τους. Και θα μείνω στο θηλυκό μια και για να πραγματοποιηθούν τα Keywords πολλές και διαφορετικές γυναίκες συντονιστήκαμε.

 

Τι σημαίνει για εσάς “είμαι οι λέξεις μου”; Ποια είναι η βαθύτερη φιλοσοφία πίσω από αυτό;

Για να σηκώσει ανάστημα μια προσωπικότητα, ένα άτομο δηλαδή που ξέρει να νιώθει, χρειάζεται να διαμορφώσει τη δική της ερμηνεία για τα πράγματα. Να βρει, δηλαδή, τις λέξεις που την εκφράζουν, τις λέξεις που την αντιπροσωπεύουν και να εστιάσει σε αυτές. Να τις νοηματοδοτήσει εκ νέου έτσι ώστε, μέσα από αυτές, να μπορεί να αντιληφθεί την μοναδικότητά της – μέσα σε έναν κόσμο μάλιστα που δεν ενισχύει αυτό. Και όλα αυτά επειδή οι λέξεις είναι κάτι μετρήσιμο. Ειδικά οι γραπτές. Μπορεί το άτομο να δει τον εαυτό μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιεί. Να τον αναλύσει, να τον ουσιαστικοποιήσει έτσι ώστε, σε κάθε χρονική στιγμή, να μπορεί να τον αναπτύσσει.

Αυτό ακριβώς συνοψίζει η φράση «είμαι οι λέξεις μου». Την ιδέα ότι η γλώσσα -που είναι και ο ισχυρότερος κώδικας επικοινωνίας- δεν είναι απλώς ένα εργαλείο μεταφοράς πληροφοριών, αλλά το μέσο με το οποίο συγκροτείται η προσωπική ταυτότητα.

Ποιο ήταν το προσωπικό σας κίνητρο;

Η δική μου δυσκολία να με εντοπίσω. Ειδικά κατά την διάρκεια της εφηβείας. Τη θυμήθηκα ξανά όταν τα παιδιά μου έφτασαν σε αυτήν την ηλικία. Είναι νευραλγική η εφηβεία — ολόκληρος ο εαυτός γκρεμίζεται και ξαναχτίζεται. Ακριβώς για αυτόν τον λόγο πιστεύω ότι είναι και μια πολύ μεγάλη ευκαιρία. Για τα ίδια τα παιδιά, τους γονείς αν θέλουν να διορθώσουν λάθη διαπαιδαγώγησης, τους καθηγητές, το σχολείο.

 

Μπορούν οι λέξεις να αλλάξουν τη ζωή ενός παιδιού;

Για εμάς που παρακολουθήσαμε το πρόγραμμα, από οποιαδήποτε θέση, είναι ξεκάθαρο ότι μπορούν. Συστήσαμε ξανά τη γλώσσα στα παιδιά ως μέσο προσωπικής έκφρασης, την συστήσαμε εκ του μηδενός για την ακρίβεια: oι λέξεις στην υπηρεσία των βιωμάτων και όχι στην υπηρεσία π.χ. της παπαγαλίας, και μετά έγιναν θαύματα! Η μέθοδος γραφής που αναπτύξαμε, αυτό που πρώτα απ’ όλα κάνει είναι ότι αντιμετωπίζει τη γραφή ως άσκηση ελευθερίας.

 

Νιώθετε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από έναν νέο λεξιλογικό χάρτη;

Όχι μόνο τα παιδιά. Και μετά την ενηλικίωση έχουμε σταθερά αυτήν την ανάγκη. Η γλώσσα είναι σχέση πρώτα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και όπως κάθε σχέση θέλει την φροντίδα της, την συνεχόμενη επικαιροποίησή της. Όλα τα παραπάνω με δεδομένο ότι, σταθερά, δύο είναι τα ζητούμενά μας. Πρώτον, ότι θέλουμε να ζήσουμε και όχι να επιβιώσουμε. Δεύτερον, ότι θέλουμε να ζήσουμε μαζί με τους άλλους ανθρώπους, δίπλα τους. Μια αλληλεγγύη ως αλληλοανάγκη.

 

Υπάρχει κάποια φράση παιδιού που σας συγκίνησε;

«Όσο αγκαλιάζω εμένα αγκαλιάζω και τους άλλους, όσο αγκαλιάζω τους άλλους αγκαλιάζω καλύτερα εμένα». Και σε αυτήν τη φράση, το δικό μου μυαλό εστιάζει στη λέξη «καλύτερα».

 

Πώς βίωσαν τα παιδιά το πρόγραμμα;

Όλα τους δήλωσαν επανειλημμένα ότι ήρθαν σε επαφή με τα συναισθήματά τους χωρίς ενοχές και ότι γνώρισαν μια άλλη πλευρά των συμμαθητών τους.  Το ποσοστό απόλαυσης ήταν εξαιρετικά υψηλό όπως και το ποσοστό συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της τετράωρης διάρκειας του προγράμματος.

 

Ποιες είναι οι προκλήσεις στην αυτοέκφραση των εφήβων σήμερα;

Η ψηφιακή επικοινωνία φαινομενικά ενισχύει την εξωτερίκευση, αλλά η αυτοέκφραση προϋποθέτει αυθεντικότητα. Ο αποστασιοποιημένος χαρακτήρας των social media, αυτή η μη εξάσκηση στη δια ζώσης (πάντα συγχρονισμένη) επικοινωνία, κάνει δυσκολότερη την ουσιαστική έκφραση. Τα Keywords λειτουργούν ως ένα δημιουργικό αντίβαρο στα δεδομένα της εποχής, αυτός ήταν και ο στόχος μου άλλωστε κατά τον σχεδιασμό του προγράμματος.

Ξέρετε, η κουλτούρα της σιωπής έχει πολλές και διαφορετικές ρίζες. Σήμερα, νιώθω ότι  μια από τις πιο ισχυρές είναι ότι είμαστε μέλη μιας τεχνολογικά προχωρημένης κοινωνίας. Μπορούμε πολύ εύκολα να χάσουμε την ανθρώπινή μας διάσταση, ατομικά και συλλογικά, μέσα σε αυτό το τόσο ισχυρό σύστημα.

 

Ποια είναι η θέση του εκπαιδευτικού στο “MY KEYWORDS _ είμαι οι λέξεις μου”;

Γίνεται μαθητής. Κερδίζει, δηλαδή, ξανά την οπτική του μαθητή, αλλά και την εμπειρία μιας λειτουργικής τάξης χωρίς εξουσία. Το πρόγραμμα είναι πρωτίστως μια ουσιαστική δημοκρατική εμπειρία που βασίζεται στην ακλόνητη εμπιστοσύνη σε κάθε μέλος της ομάδας-τάξης.  

 

Πώς μπορούμε να στηρίξουμε τους εκπαιδευτικούς να τολμούν καινοτομίες;

Να ενδιαφερθούμε έμπρακτα για το σχολείο, να συμβάλλουμε από τη θέση που έχουμε στη βελτίωση του θεσμού. Να στηρίξουμε την ουσιαστική επιμόρφωση των εκπαιδευτικών. Είναι απαραίτητη η ενδυνάμωσή τους προκειμένου να μπορούν να προσφέρουν. Και την έχουμε τόσο πολύ ανάγκη την προσφορά τους σε συλλογικό επίπεδο.

 

Υπάρχει πρόβλεψη ή σκέψη να δημιουργηθεί μια εκπαίδευση/επιμόρφωση για εκπαιδευτικούς ώστε να υλοποιούν το πρόγραμμα αυτό στις δικές τους τάξεις;

Αυτό ακριβώς ήταν το αίτημα των περισσότερων εκπαιδευτικών μετά την παρακολούθηση του προγράμματος. Εντόπισαν στο πρόγραμμα «μια σειρά επικοινωνιακών εργαλείων», όπως σημείωσαν στην ανατροφοδότησή τους, ωφέλιμα για τους ίδιους.

Σχεδιάσαμε, λοιπόν, το ανάλογο εκπαιδευτικό αφήγημα στην Electra Social Company και το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο διοργανώνει ημερήσιες συναντήσεις επιμόρφωσης εκπαιδευτικών πάνω στην Μέθοδο Μη Δομημένου Λόγου «KEYWORDS». Η επιμόρφωση θα διαρκεί 2 ώρες και 30 λεπτά, θα πραγματοποιηθεί τον Σεπτέμβριο, θα είναι δωρεάν και θα δοθεί Βεβαίωση Παρακολούθησης.

Για να καλύψουμε το ενδιαφέρον των εκπαιδευτικών, θα πραγματοποιήσουμε την εκπαίδευση τρεις φορές. Οι ημερομηνίες
διεξαγωγής είναι: Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2025, Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου και Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2025.
Όσες και όσοι εκπαιδευτικοί ή φορείς ενδιαφέρονται μπορούν να δηλώσουν εδώ το ενδιαφέρον τους ή να επικοινωνήσουν με το Βαφοπούλειο Πνευματικό Κέντρο στο τηλέφωνο: 2313 318699.

Έχετε δει παραδείγματα όπου ένας εκπαιδευτικός “άνοιξε” πραγματικά τα φτερά του μέσα από το πρόγραμμα;

Ναι, πολλά! Και όλες αυτές οι στιγμές που άρχιζε να εκφράζεται το βαθύτερο δημιουργικό κομμάτι των εκπαιδευτικών ήταν συγκινητικές και εξαιρετικά πολύτιμες. Για να μην πω ότι έπαιρναν το ολόθερμο χειροκρότημα της τάξης.

 

Το πρόγραμμα έχει υλοποιηθεί αλλού;

Προς το παρόν εστιάσαμε στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει ενδιαφέρον από άλλες πόλεις και το εξωτερικό, μεγάλη μας χαρά θα είναι να ταξιδέψουμε για αυτόν τον λόγο. 

 

Ποια είναι τα επόμενα βήματα; Έχετε οραματιστεί μια συνέχεια ή εξέλιξη του “MY KEYWORDS”;

Η μέθοδος των Keywords έχει ήδη εφαρμοστεί σε ποικίλα περιβάλλοντα, πρέπει να το πούμε αυτό, με ιδιαίτερη επιτυχία. Όμως, αναμφίβολα, η πιο αποκαλυπτική συνθήκη ήταν η εφαρμογή της στο σχολείο. Η ανομοιογένεια της τάξης ανέδειξε τον βαθμό της ουσιαστικής συμπερίληψης του προγράμματος. Στην τάξη, η μέθοδος έδωσε ακαριαία χώρο ύπαρξης στα παιδιά που διαφορετικά περιθωριοποιούνται είτε λόγω συναισθηματικών δυσκολιών, είτε λόγω γνωστικών προκλήσεων, είτε λόγω αποσύνδεσης από το σχολικό πλαίσιο.

Οπότε, ναι, οραματίζομαι την ένταξη της μεθόδου στο τυπικό σύστημα εκπαίδευσης, στο δημόσιο σχολείο, ώστε να λειτουργήσει ως εργαλείο καλλιέργειας της συναισθηματικής νοημοσύνης.


Ονειρεύεστε, δηλαδή, να γίνει κάτι θεσμικό. Πώς θα μπορούσε να ενταχθεί στο εκπαιδευτικό σύστημα;

Οι εκπαιδευτικοί που συμμετείχαν στο πρόγραμμα διατύπωσαν την επιθυμία να εφαρμοστεί σε όλες τις τάξεις των σχολείων τους με την νέα σχολική χρονιά. Το πρόγραμμα των Keywords μπορεί να γίνει μια σταθερή εναρκτήρια πρακτική γιατί δημιουργεί σύνδεση, εμπιστοσύνη και αίσθηση ομάδας – θεμέλια για μια ουσιαστική σχολική εμπειρία. Μέσα από την αυτοέκφραση και την ενεργητική ακρόαση, ενισχύονται οι σχέσεις και μειώνονται οι εντάσεις. Παιδιά που νιώθουν στο περιθώριο βρίσκουν χώρο να ακουστούν και να συμπεριληφθούν. Οι παραβατικές συμπεριφορές περιορίζονται καθώς το κλίμα γίνεται πιο φιλικό και ασφαλές, η μάθηση διευκολύνεται όταν όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά μιας τάξης νιώθουν ότι ανήκουν σε αυτήν. 

Μέχρι τον Σεπτέμβριο θα έχουμε ολοκληρώσει την πρότασή μας προς τα σχολεία. Δουλεύουμε πάνω σε αυτήν, είναι και δική μας μεγάλη επιθυμία. 

Για να παρακολουθήσει το σχολείο σας το πρόγραμμα, συμπληρώστε τη φόρμα ενδιαφέροντος εδώ.

 

Ποια λέξη θα αφήνατε ως “σπόρο” σε κάθε παιδί;

Είμαι

 

Τι θα λέγατε σε έναν γονιό για την αυτοέκφραση του παιδιού του;

Όταν εκφράζουμε αυτό που νιώθουμε, νιώθουμε αυτόματα ασφαλείς. Κι αυτή η ασφάλεια, ως συναίσθημα, είναι πολύ γερό θεμέλιο για κάθε προσωπικότητα.

 

Τα δικά σας keywords αυτή την περίοδο;

διακοπές  / αγκαλιά / πανελλαδικές

“Ίσως τελικά το σημαντικότερο που μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν έφηβο, δεν είναι μόνο απαντήσεις, αλλά τα σωστά εργαλεία για να διατυπώσει τις δικές του ερωτήσεις. Οι λέξεις που επιλέγουμε μάς διαμορφώνουν — και μπορούν να μας μεταμορφώσουν. Το πρόγραμμα “MY KEYWORDS” μάς το υπενθυμίζει με τρόπο απλό και βαθύ” Πυγολαμπίδες

Συνέντευξη: Στην Πολυθρόνα με την Εύχαρις

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Μια συζήτηση με την Εύχαρις Παναγοπούλου για τη σχέση πατέρα – παιδιού, την Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία και το όραμα για ένα Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας στη Θεσσαλονίκη

Μια πολυθρόνα στο Βασιλικό Θέατρο γίνεται η αφετηρία ενός βαθιά ανθρώπινου ταξιδιού. Η ψυχολόγος και Αν. Καθηγήτρια του ΑΠΘ, Πρόεδρος της ΣύΖευξης, Εύχαρις Παναγοπούλου, προσκαλεί για δεύτερη φορά το κοινό της Θεσσαλονίκης σε μια ανοιχτή συνεδρία επί σκηνής, σε μια πολιτιστική ψυχοθεραπεία,  με τίτλο: «Εγώ… ο Μπαμπάς μου».

Οι Γιώργος Καπουτζίδης, Θοδωρής Παπακώστας και Χάρης Βαρθακούρης, μαζί με μπαμπάδες της πόλης μας, συμμετέχουν σε μια εκδήλωση που συνδυάζει επιστήμη, τέχνη και ψυχοθεραπεία με στόχο την υποστήριξη του Κέντρου Επιστήμης, Τέχνης, και Οικογένειας για την ενδυνάμωση κάθε οικογένειας.

Λίγο πριν την εκδήλωση, η Εύχαρις μιλά στις Πυγολαμπίδες για το όραμά της, τη σημασία της πατρότητας, αλλά και για το πώς η τέχνη μπορεί να αγγίξει τις πιο ευάλωτες πλευρές μας — και να τις μεταμορφώσει.

 

Συνέντευξη στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Εύχαρις, τι σημαίνει για εσένα η “Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία”; Πώς γεννήθηκε αυτή η καινοτόμα ιδέα;

Η Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία, είναι μία αποτελεσματική μέθοδος «μετάφρασης» της επιστήμης σε βίωμα. Αυτή η διαδικασία πλαισιώνεται, πάντα, από διαφορετικές μορφές τέχνης –από μουσική, από χορό, από θεατρική αφήγηση- και απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Είναι ένα ταξίδι που μας δημιουργεί συναισθήματα, μας ψυχαγωγεί, μας προβληματίζει, χωρίς να μας εκθέτει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς που δουλεύουμε στον χώρο της ψυχοθεραπείας -μετά από είκοσι χρόνια μελέτης πάνω στα νούμερα για το πώς, τελικά, τα συναισθήματα και οι σχέσεις επηρεάζουν τον τρόπο που ζούμε- είναι ότι δεν βρίσκουμε ένα «όχημα» για να περάσουμε αυτά τα δεδομένα στον κόσμο· ό, τι και να κάνουμε, υπάρχει τεράστιο χάσμα στη «μετάφραση» των δεδομένων και σε αυτό που ο κόσμος παίρνει και με το οποίο νιώθει καλά.

Παιδευόμουν πάρα πολύ καιρό να βρω πώς μπορώ να «μεταφράσω» όλες αυτές τις μελέτες που η ίδια έκανα, όλα αυτά τα χρόνια, σε ένα βίωμα για τον κόσμο. Και, ξαφνικά, συνειδητοποίησα ότι το «εργαλείο» είναι η τέχνη!

Η Πολιτιστική Ψυχοθεραπεία είναι μια μορφή συμπεριληπτικής πολιτιστικά θεραπευτικής συνδημιουργίας στην οποία συμμετέχουν ισότιμα επιστήμονες, καλλιτέχνες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, μεγάλοι που θέλουν να μείνουν παιδιά και παιδιά που βιάζονται να γίνουν μεγάλοι. 

 

Τι σε κινητοποιεί να συνεχίζεις να δημιουργείς αυτές τις δράσεις; Πώς φαντάζεσαι το Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας σε 5 χρόνια από σήμερα;

Η οικογένεια σημερα δοκιμάζεται, τόσο από την καθημερινότητα, όσο και από εξωτερικές κρίσεις που επηρεάζουν κοινότητες. Η ελληνική οικογένεια χρειάζεται ενδυνάμωση, χαρά, και υποστήριξη. Καθημερινά βλεπω στη δουλειά μου γονείς που έχουν γίνει τέλειοι managers των παιδιών τους, αλλά έχουμε χάσει την ικανότητα απλά να είμαστε με τα παιδιά μας.

Επίσης οι γονείς σήμερα είμαστε κουρασμένοι. Δεν θέλουμε ακόμη έναν να μας πει τι θα κάνουμε. Αλλά έχουμε ανάγκη να μας πει οτι το κάνουμε σωστά.  Εδω και 5 χρόνια λοιπόν οραματίστηκα ένα Κέντρο Τέχνης και Οικογένειας, που θα μεταφράζει τα δεδομένα της επιστήμης από την ψυχολογία, την παιδαγωγική, σε προγράμματα και δράσεις για την ενδυνάμωση της κάθε οικογένειας σήμερα. Ελπίζουμε οτι σε 5 χρόνια το Κέντρο ΣύΖευξη θα έχει πάρει την υποστήριξη που χρειάζεται για μπορέσει να προσφέρει τα προγράμματα του σε  όλους. 

Μετά την πρώτη εκδήλωση «Παιδεύουσι Τέκνα;» τον Απρίλιο, τι σε συγκίνησε περισσότερο από την ανταπόκριση του κόσμου;

Η γνήσια συγκίνηση που ένιωσαν όλοι από την εμπειρία που ζήσαμε, το γνήσιο “μοίρασμα” που έγινε από όλους, τόσο εντός όσο και εκτός σκηνής. Επίσης, το ότι ήρθε πολύς κόσμος και μας ρώτησε πώς μπορεί να βοηθήσει εθελοντικά για να υλοποιηθεί το όραμα για ένα Κέντρο Επιστήμης, Τέχνης, και οικογένειας στην πόλη μας. 

 

Η νέα δράση εστιάζει στους μπαμπάδες. Γιατί επιλέξατε να φωτίσετε τη σχέση πατέρα-παιδιού αυτή τη φορά;

Η σχέση πατέρα – παιδιού είναι μία σχέση ακόμη σχετικά αχαρτογράφητη, με πολλά συναισθήματα αμφίσημα, αντικρουόμενα, και σίγουρα χρειάζεται χώρο και υποστήριξη.

Το πρόγραμμα Story Dads στοχεύει στην ενίσχυση της σχέσης πατέρα παιδιού μέσα από την τεχνική του storytelling. Το storytelling είναι μια τεχνική που αξιοποιείται ευρέως στο εξωτερικό για την ενίσχυση ανθρώπινων σχέσεων ειδικά σε συνθήκες ή ανθρώπους που είναι πιο δύσκολη η ανοιχτή έκφραση συναισθημάτων.

Εκπαιδεύοντας μπαμπάδες στο storytelling των δικών τους ή και άλλων ιστοριών, ενισχύεται η σχέση τους με παιδιά, αλλά και τους ιδιαίτερα με τους εφήβους. Επίσης, είναι μία τεχνική πολύ χρήσιμη για μπαμπάδες που δεν μένουν στο ίδιο σπίτι με τα παιδιά τους η ταξιδεύουν λόγω δουλειάς. 

Τι ρόλο παίζουν τα πρόσωπα όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης ή ο Θοδωρής Παπακώστας στη διαδικασία της “ψυχοθεραπείας επί σκηνής”; Πώς λειτουργούν ως “καθρέφτες” για το κοινό;

Οι ανοιχτές συνεδρίες που γίνονται επί σκηνής, είναι ολες αυτοσχεδιαστικές. Οι καλεσμένοι, μοιράζονται δικά τους βιώματα είτε ως “ρόλοι” είτε ως αληθινά πρόσωπα. Το κοινό παρακολουθεί, ταυτίζεται, ανακαλύπτει, ίσως ξαναγνωρίζει αγαπημένους χαρακτήρες, η ακόμη και..ιστορικά πρόσωπα από μια άλλη πλευρά, και έτσι ταξιδεύει και σε μια δική του διαδρομή πολιτιστικής αυτογνωσίας. 

 

Τι θα έλεγες σε έναν πατέρα που θέλει να γίνει πιο παρών στη ζωή του παιδιού του αλλά δεν ξέρει από πού να ξεκινήσει;

Να εκφράζει, όσο περισσότερο μπορεί, αυτά που νιώθει. Να βρει μόνος του τη σχέση που θέλει να έχει με το παιδί του, χωρίς διαμεσολαβητές, και να αναγνωρίσει ότι ο δρόμος της πατρότητας είναι στρωμένος με πολλά στερεότυπα που δεν θα τον διευκολύνουν!

 

Και μια πιο προσωπική ερώτηση: Αν είχες την ευκαιρία να καθίσεις εσύ στην πολυθρόνα και να απευθυνθείς στον δικό σου πατέρα, τι θα του έλεγες;

Ο πατέρας μου δεν ζει πια, και η αλήθεια είναι ότι όταν στα 5 μου φοβόμουν ότι θα μπουν κλέφτες στο σπίτι, στα 9 μου ότι θα γίνει πόλεμος, και στα 45 μου, όταν πάθαινα κρίσεις πανικού και νόμιζα ότι πεθαίνω, ήταν πάντα εκεί. Εγώ δεν νομίζω ότι ήμουν εκεί γι αυτόν όσο θα το ήθελα, και αυτό θα το κουβαλάω πάντα μέσα μου.

Ίσως αυτή η πολιτιστική ψυχοθεραπεία να είναι ο δικός μου αποχαιρετισμός στον πατέρα μου. 

 

Τι εύχεσαι να πάρει το κοινό μαζί του φεύγοντας από την εκδήλωση;

Ενα βίωμα ψυχαγωγικό και θεραπευτικό μαζί, ένα “μοίρασμα”, και το συναίσθημα της χαράς που νιώθουμε όταν η στιγμή που έχουμε ζήσει μετράει και δεν χάνεται απλά…

Επίσης, μια ανυπομονησία για την επόμενη πολιτιστική ψυχοθεραπεία, και την επόμενη πολυθρόνα, που έρχεται τον Οκτώβριο. 

 

Και τέλος… Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να πεις και δεν σε ρώτησα; Κάτι που θεωρείς σημαντικό να ακουστεί, είτε για την εκδήλωση, είτε για σένα, είτε για τους ανθρώπους που θα μας διαβάσουν; 

Είμαστε μια πόλη με αυθεντικότητα στις σχέσεις μας, στα βιώματα μας, αλλά και στην εκφραστικότητα και τη δημιουργικότητα μας. Ενα Κέντρο Επιστήμης και Τέχνης για την ενδυνάμωση κάθε οικογένειας λοιπόν, έχει νόημα να ξεκινήσει από τη Θεσσαλονίκη, και η υποστήριξη όλων είναι πολύτιμη!

 

Πληροφορίες & Κρατήσεις

Αν νιώθεις ότι αυτή η εκδήλωση μπορεί να σε αγγίξει — ή να σε εμπνεύσει να δεις αλλιώς τη δική σου ιστορία με τον πατέρα σου — κλείσε τη θέση σου εγκαίρως:

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2025

Ώρα: 20.00

Oικονομική Ενίσχυση: 15 ευρώ

Κρατήσεις-Πληροφορίες: 2310999154, 2310999158, info@syzefxi.org και online στη Φόρμα Συμμετοχής

Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Aλεξάνδρα Κασιούμη 6972442996

 

Λίγα λόγια για τη Σύζευξη

Το Κέντρο Επιστήμης, Τέχνης και Οικογένειας “Σύζευξη” είναι ένας μοναδικός οργανισμός που αξιοποιεί την επιστημονική γνώση και την καλλιτεχνική δημιουργία για την ενδυνάμωση της οικογένειας στην Ελλάδα.
Μάθε περισσότερα: www.syzefxi.org

 

Μια γιορτή χωρίς σύνορα: Πίσω από τη γιορτή των μικρών βιβλιοπωλείων, η Ντέμη Κουτσοσταμάτη

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Η Ντέμη Κουτσοσταμάτη. Με ευαισθησία, επιμονή και βαθιά πίστη στη δύναμη της κοινότητας, έχει καταφέρει να μετατρέψει μια ιδέα σε έναν θεσμό: την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων.

Ξεκινώντας από μια σπίθα, που άναψε μέσα της μέσα από μικρές συνεργασίες και μεγάλα “γιατί όχι;”, η Ντέμη δίνει σήμερα φωνή και χώρο στα μικρά, τοπικά βιβλιοπωλεία να ακουστούν, να συνδεθούν και να αντέξουν.

Η κουβέντα μας δεν φώτισε απλώς την ιστορία μιας σημαντικής δράσης, αλλά και την πορεία μιας γυναίκας που έχει κάνει αποστολή της να δίνει χώρο και φωνή σε ό,τι αξίζει να ακουστεί—μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου και το άνοιγμα μιας μικρής πόρτας στη γειτονιά.

Αν είσαι βιβλιόφιλος, ονειροπόλος, ή απλώς πιστεύεις στις μικρές πράξεις που φέρνουν μεγάλη αλλαγή, αυτή η συζήτηση είναι για σένα.

Συνέντευξη με την Ντέμη Κουτσοσταμάτη | Ιωάννα Σεραφειμίδου

Αν συναντούσες τον παιδικό σου εαυτό, πώς θα του περιέγραφες αυτό που κάνεις σήμερα με τα Little Bookstores;

Θα της έλεγα πως όταν μεγαλώσει θα διοργανώσει μια μεγάααλη γιορτή που θα δίνει την ευκαιρία στα μικρά βιβλιοπωλεία να προσκαλέσουν πολύ πολύ κόσμο και να γίνουν όλοι μαζί μια χαρούμενη παρέα! Επίσης, να ξέρει πως δεν θα είναι εύκολο, θα χρειαστεί να προσπαθήσει πολύ. Αλλά ότι δεν θα το βάλει κάτω!


Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το βιβλίο ή τα βιβλιοπωλεία ως παιδί; Τι θυμάσαι πιο έντονα από τότε;

Θυμάμαι πολύ έντονα να κλείνομαι στο δωμάτιό μου με τις ώρες και να διαβάζω ένα βιβλίο, μέχρι να το τελειώσω. Και μετά να βγαίνω από το δωμάτιό μου άλλος άνθρωπος, περιμένοντας την επόμενη επίσκεψη στο βιβλιοπωλείο! 

Υπήρχε κάποιο παιδικό βιβλίο που αγαπούσες πολύ; Αν ναι, γιατί το ξεχώριζες;

Ναι, υπήρχε! Λεγόταν “Δάσκαλε, να φιλήσω το φεγγάρι;” του Βαγγέλη Γούλα. Τότε δεν καταλάβαινα τον λόγο που μου είχε αρέσει τόσο πολύ. Όταν το ξαναδιάβασα είδα πως -με πολύ αυθεντικό τρόπο που είχε μιλήσει στην καρδιά μου- περιέγραφε τη θεσμική καταπίεση που δεχόμαστε από παιδιά, και μας προετοιμάζει για μια ζωή χωρίς όνειρα και φαντασία. Είναι πολύ κρίμα που δεν κυκλοφορεί πλέον.

 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα των Little Bookstores; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή ή γεγονός που σε παρακίνησε να κάνεις αυτό το βήμα;

Μια σειρά από γεγονότα. Το τελικό σπρώξιμο μού έδωσε ένα μικρό φεστιβάλ παιδικού βιβλίου που πραγματοποιήθηκε σε επτά δημιουργικά βιβλιοπωλεία της Θεσσαλονίκης και είχα αναλάβει τότε τον συντονισμό του – τα BOOKPOINTS. Η επαφή μου με αυτούς τους ανθρώπους με βοήθησε να δω καλύτερα τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τα μικρά βιβλιοπωλεία, τις ανάγκες και τα κοινά τους σημεία.

Πώς εξελίχθηκε το έργο σου με τα μικρά βιβλιοπωλεία όλα αυτά τα χρόνια; Τι κρατάς ως πολύτιμο από αυτή τη διαδρομή;

Το έργο μου με τα μικρά βιβλιοπωλεία αλλάζει, προσαρμόζεται, ωριμάζει –  μεγαλώνει μαζί με μένα.

Μέσα από αυτό γνώρισα μερικούς πολύ αξιόλογους ανθρώπους, γενναιόδωρους, με πίστη σε αυτό που κάνουν και ανάγκη να το μοιραστούν. Παράλληλα, ήταν κι ένα προσωπικό ταξίδι με αμφιβολίες, φόβους, πρακτικά προβλήματα αλλά και μικρές επιτυχίες. Ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοπραγμάτωσης – ανακάλυψα τι έχει νόημα για μένα και τι μπορώ να κάνω.

 

Πες μας λίγα λόγια για την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων. Ποιος είναι ο στόχος της, και πώς πιστεύεις ότι έχει επηρεάσει τη σχέση του κοινού με τα μικρά βιβλιοπωλεία;

Η Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων είναι μια ανοιχτή γιορτή. Ένας χώρος που συνδέει τα μικρά βιβλιοπωλεία, τους δημιουργούς και τους ανθρώπους που αγαπούν το βιβλίο.

Ο στόχος της είναι να αναδείξει τον ρόλο και τη σημασία των μικρών βιβλιοπωλείων μέσα στο οικοσύστημα του βιβλίου, αλλά και μέσα στη ζωή της γειτονιάς, της καθημερινότητας. Να θυμίσει πως αυτά τα μέρη δεν είναι απλώς σημεία πώλησης, αλλά χώροι πολιτισμού, διαλόγου και ανταλλαγής.

Να κάνει όλο και περισσότερους ανθρώπους να τα αγαπήσουν και να τα επιλέξουν.

 

Κάθε χρόνο συνεργάζεσαι με διαφορετικούς εικονογράφους για τις αφίσες σου. Πώς ξεκίνησε αυτή η ιδέα και γιατί είναι τόσο σημαντική για σένα;

Είναι ένας τρόπος να αναδειχθεί το έργο ταλαντούχων δημιουργών, ειδικά σε έναν χώρο όπου δεν λαμβάνουν πάντοτε την αναγνώριση που τους αξίζει. Είναι πολύ ενδιαφέρον να παρακολουθείς πώς προσεγγίζουν το ίδιο θέμα με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, προσφέροντας νέα προοπτική και αισθητική σε κάθε εικόνα.

Μέχρι στιγμής, έχουμε συνεργαστεί για την Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων με την Zafouko Yamamoto (Ζαφειρούλα Σιμοπούλου), τον Χρήστο Κούρτογλου και τη Φωτεινή Τίκκου. Φέτος, συνεργαζόμαστε με τη Miranda Sofroniou, εικονογράφο Κυπριακής καταγωγής, καθώς κάνουμε και επίσημα το άνοιγμά μας και στην Κύπρο.

 

Τι προσδοκάς ή ονειρεύεσαι για το μέλλον των μικρών βιβλιοπωλείων στην Ελλάδα;

Όταν ανακοινώθηκε η δράση ένας γνωστός εκδοτικός οίκος έγραψε τα παρακάτω σε μια δημοσίευση: “Εμείς στηρίζουμε μόνο τα μεγάλα βιβλιοπωλεία και θελουμε να αναζητάτε τα βιβλία μας μόνο σ’ αυτά”, χαρακτηρίζοντας “θόρυβο” και “τερτίπια” τέτοιες δράσεις με σκοπό τα βιβλιοπωλεία “να πουλήσουν κανένα βιβλίο”.

Αυτό που εύχομαι για το μέλλον των μικρών βιβλιοπωλείων, λοιπόν, είναι να κάνουν πολύ θόρυβο και τερτίπια, να ενοχλούν και να ταρακουνούν όσους θεωρούν πως δεν αξίζει να υπάρχουν. Να είναι ζωντανά και δημιουργικά.

Από πού αντλείς έμπνευση για τις ιδέες και τις δράσεις που υλοποιείς; Υπάρχει κάποια αγαπημένη σου συνήθεια ή μέρος που σε βοηθά να δημιουργείς;

Συνήθως μου συμβαίνει σε ανύποπτο χρόνο. Πολλές ιδέες τις ξεχνάω, κάποιες απαιτούν περισσότερη ενέργεια απ’ όση μπορώ να δώσω εκείνη τη στιγμή, για άλλες απλώς δεν είναι η κατάλληλη ώρα. Υπάρχουν όμως και ιδέες που με το που τις σκέφτομαι, κουμπώνουν αμέσως – όπως η ιδέα της φετινής θεματικής της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων, “Βιβλιοπωλεία χωρίς σύνορα”.

Μια φίλη Πυγολαμπίδα μού είχε πει όταν κρατούσα όλες μου τις ιδέες στο συρτάρι πως “σε κίνηση παίρνονται οι αποφάσεις”. Και ήταν η καλύτερη επαγγελματική συμβουλή που μου έχουν δώσει. Όλες οι ιδέες είναι ημιτελείς μέχρι να ξεκινήσεις να τις υλοποιείς και δεν γίνεται να έχεις όλες τις απαντήσεις από την αρχή. 

Δεν είναι παράξενο που αυτή η φίλη μετά έκανε το THIS IS MY VOICE, για ανθρώπους που είναι στη φάση που ήμουν κι εγώ.

 

Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στην παιδική σου ηλικία, ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου τότε πιστεύεις ότι σε οδήγησε σε αυτό που είσαι σήμερα;

Αν γύριζα πίσω στην παιδική μου ηλικία, νομίζω πως το στοιχείο που με έφερε εδώ ήταν η ευαισθησία μου απέναντι στην αδικία και τις ανισότητες του κόσμου μας.

Η μαμά μου συνηθιζε να λέει, όταν ήμουν μικρή, ίσως σκεπτόμενη τις απογοητεύσεις που μπορεί να έπαιρνα αργότερα, “Αυτό το παιδί νομίζει θα αλλάξει τον κόσμο”. Τον κόσμο μπορεί να μην τον άλλαξα, θα πω, αλλά έστω για μια εβδομάδα του χρόνου φέρνω μαζί με τα βιβλιοπωλεία τον κόσμο λίγο πιο πολύ στα μέτρα μου.

Λίγα Λόγια για τη Ντέμη Κουτσοσταμάτη

Η Ντέμη Κουτσοσταμάτη είναι η δημιουργός και διοργανώτρια της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων, μιας πρωτοβουλίας που ξεκίνησε το 2022 με στόχο την ανάδειξη και υποστήριξη των μικρών βιβλιοπωλείων στην Ελλάδα. Η δράση αυτή έχει εξελιχθεί σε θεσμό, με τη συμμετοχή 130 το 2025, τα οποία φιλοξενούν πάνω από 150 εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Η Εβδομάδα Μικρών Βιβλιοπωλείων συμβάλλει ενεργά στην προώθηση της φιλαναγνωσίας και της πολιτιστικής ζωής.

Η Ντέμη έχει αφιερώσει τα τελευταία 10 χρόνια στην υποστήριξη και προώθηση των μικρών βιβλιοπωλείων, παρατηρώντας σημαντικές αλλαγές στον κλάδο, όπως την επαναφορά της ενιαίας τιμής βιβλίου και την ανάπτυξη ενός δικτύου αλληλεγγύης μεταξύ των βιβλιοπωλών. Η θεματική της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων το 2024 ήταν το “ΣΥΝ”, εμπνευσμένη από τις έννοιες της συνεργασίας και της συνδημιουργίας. ​Η φετινή θεματική των εκδηλώσεων της Εβδομάδας Μικρών Βιβλιοπωλείων “Βιβλιοπωλεία χωρίς Σύνορα” αναδεικνύει το βιβλίο ως μια γέφυρα που ενώνει τους ανθρώπους πέρα από τα γεωγραφικά, πολιτισμικά και κοινωνικά σύνορα.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Γράφει η Ανθή Ιωαννίδου | Σκηνοθέτρια της παράστασης “με αγάπη, Φράντς”

Το θέατρο για παιδιά είναι ένα μαγικό παράθυρο σε κόσμους γεμάτους φαντασία, περιπέτεια και συναισθήματα. Κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν και η αυλαία ανοίγει, ένας καινούργιος κόσμος ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά τους.

Τα παιδιά βλέποντας την ιστορία που θέλεις να τους αφηγηθείς, μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο λίγο καλύτερα, να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στους ήρωες και να πάρουν δύναμη από αυτούς γιατί το θέατρο έχει μια μαγική δύναμη: να μιλάει τη γλώσσα της παιδικής ψυχής.

Κι αυτό, για ’μένα, είναι το πιο όμορφο κομμάτι του. Το ότι κάθε παράσταση αφήνει κάτι πίσω της. Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, ένα όνειρο. Κι αν καταφέρουμε, έστω και για λίγο, να κάνουμε ένα παιδί να χαμογελάσει, να νιώσει πως το καταλαβαίνουν, να πιστέψει στη μαγεία… τότε έχουμε πετύχει κάτι σπουδαίο.

Τα παιδιά πλάθουν κόσμους φανταστικούς και ταξιδεύουν μέσα σ’ αυτούς. Κόσμους γεμάτους χρώματα, μεγάλα συναισθήματα, τρελές σκανταλιές και ίσως κάποιες μικρές παύσεις για πράγματα που φοβούνται ή που δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Πώς εξηγείς σε ένα παιδί την απώλεια; Τι του λες όταν κάτι ή κάποιος που αγαπά χάνεται από τη ζωή του; Οι μεγάλοι έχουμε τις λέξεις, τις εξηγήσεις, τις θεωρίες μας. Για ένα παιδί, όμως, η απώλεια μοιάζει με ένα ξαφνικό κενό, μια πόρτα που έκλεισε χωρίς προειδοποίηση.

Ακριβώς γι’ αυτό αγαπώ το παιδικό θέατρο. Γιατί έχει τον τρόπο να μιλήσει για τα πιο δύσκολα θέματα, χωρίς να τρομάζει, χωρίς να βαραίνει. Να αγγίζει με τρυφερότητα την καρδιά ενός παιδιού και να του ψιθυρίζει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, πάντα υπάρχει αγάπη, πάντα υπάρχει φως.

Έτσι, το “με αγάπη, Φραντς” έρχεται να μας θυμίσει πως η φαντασία μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που χάνουμε και σε αυτό που κρατάμε μέσα μας για πάντα.

Αυτό δεν είναι το θέατρο στην πιο μαγική του μορφή; Να παίρνει κάτι βαρύ, όπως η απώλεια, και να το μεταμορφώνει σε κάτι φωτεινό, γεμάτο χρώματα, μουσική και κίνηση; Να δείχνει στα παιδιά –και σε εμάς τους μεγάλους– πως η αγάπη δεν εξαφανίζεται, αλλάζει μορφή και μένει πάντα κάπου μέσα μας;

Αν έχεις ένα παιδί που αναρωτιέται, που νιώθει το κενό της απώλειας, το θέατρο μπορεί να είναι ένας υπέροχος τρόπος να του δώσεις μια απάντηση. Μια απάντηση που δεν εξηγεί με λόγια, αλλά με εικόνες, συναισθήματα και τρυφερότητα.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη. Με αγάπη, λοιπόν, Φραντς.

 

Λίγα Λόγια για την Ιωαννίδου Ανθή

Η Ιωαννίδου Ανθή, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1995, είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού
Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά.
Έχοντας παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Ευδόκιμο Τσολακίδη, Σίμο Κακκάλα,
Στεφανία Γουλιώτη αλλά και σκηνοθεσίας με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, ίδρυσε μαζί με τον
Αλέξη Κότσυφα την δική τους θεατρική ομάδα, τους Blackbird.

Το 2022 ανέβηκε η πρώτη τους επαγγελματική δουλειά “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” που παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο αλλά και σε σχολεία. Ακολούθησε η δεύτερη παιδική παραγωγή της ομάδας “Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;’ του Μάνου Κοντολέων. Το 2024 σκηνοθέτησε την βραδινή παραγωγή της ομάδας “Παίξε Υπεύθυνα’’.

Φέτος τη συναντάμε στην παράσταση “με αγάπη, Φραντς” όπου υπογράφει την σκηνοθεσία. Μαζί με την Ειρήνη Ιωαννίδου, οργανώνουν δράσεις κι εργαστήρια για παιδιά σε πολυχώρους της Θεσσαλονίκης, με μουσικοκινητικά παιχνίδια, αφήγηση παραμυθιών αλλά και θεατρικό παιχνίδι. 

 

Λίγα λόγια για την παράσταση “με αγάπη, Φραντς”

Η θρυλική ιστορία των “επιστολών μιας κούκλας” ζωντανεύει στη σκηνή από την θεατρική ομάδα Blackbird, για μόλις 3 Κυριακές του Φεβρουαρίου στο θέατρο Σοφούλη. Μία μοναδική παιδική παράσταση με live video art, πρωτότυπη μουσική και χορογραφίες! Μία όμορφη ιστορία για το πώς ένα παιδί έρχεται αντιμέτωπο με την απώλεια, πόσο χώρο έχει η φαντασία στον κόσμο που ζούμε αλλά και ένα μαγικό ταξίδι για την πραγματική φιλία και την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Περισσότερα εδώ. 

Όταν η αρχαιότητα γίνεται παιχνιδάκι και μας αφορά όλους!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Έχει βρει τον “μαγικό” τρόπο να κάνει την αρχαιολογία να μοιάζει παιχνιδάκι. Ο Θεόδωρος Παπακώστας είναι αρχαιολόγος και πλέον ευρέως γνωστός ως archaeostoryteller, αφού μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram έχει καταφέρει να κάνει χιλιάδες ανθρώπους να αγαπήσουν την Ιστορία και δη την αρχαιότητα. Μέσα από τις χιουμοριστικές “αρχαιοϊστορίες” στο account του, τα απολαυστικά βιβλία του («Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Αρχαιολογία αγάπη μου… έλα πάρε με από δω», «Παιδιά, χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Η αρχαιότητα είναι παιχνιδάκι») και το άκρως ενδιαφέρον podcast του, φέρνει μικρούς και μεγάλους σε επαφή με το πλούσιο παρελθόν μας.

Ο Θεόδωρος Παπακώστας μάς εξηγεί γιατί η αρχαιολογία μπορεί να γίνει το σκαλί για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, αν μπει στη ζωή μας με τον κατάλληλο τρόπο. 

 

Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπακώστα στις Πυγολαμπίδες

Τι ονειρευόσασταν να γίνετε όταν ήσασταν μικρός και πώς τελικά οδηγηθήκατε στην αρχαιολογία; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που σας έστρεψε προς αυτήν την επιστήμη;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το ανθρώπινο παρελθόν. Μου εξίταρε τη φαντασία το πως μπορεί να ζούσαν άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια, τι να συνέβη, τι να σημαίνει κάθε εύρημα που βγαίνει από το χώμα. Η αγάπη μου δεν πυροδοτήθηκε από ένα αποκλειστικό γεγονός, αλλά από τη συνήθεια της μητέρας μου να επισκεπτόμαστε κάθε αρχαιολογικό χώρο και σημείο πολιτισμού στα ταξίδια μας.

 

Πώς έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει, ίσως, οι γνώσεις σας για την αρχαιολογία την καθημερινή σας ζωή και τις σχέσεις σας με τους άλλους;

Η αρχαιολογία μας βοηθάει να καταλάβουμε την ανθρωπότητα στο σύνολό της, επομένως θεωρώ ότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να αποκτήσω καλύτερη ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους. Πάντα αναφέρομαι στην πλευρά της αρχαιολογίας που μελετά τις ζωές των ανθρώπων, και όχι απλώς τις μεγάλες μάχες και τα λαμπρά κτίρια. Και αυτά χρειάζονται, αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε αυτά… 

 

Γιατί η Ιστορία παραδοσιακά θεωρείται ένα από τα πιο βαρετά σχολικά μαθήματα και πώς θα μπορούσε να αλλάξει ιδανικά ο τρόπος που διδάσκεται, ώστε να υποστηρίζει επαρκώς τη σύνδεση των παιδιών με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό; 

Κατά τη γνώμη μου η Ιστορία θεωρείται βαρετό μάθημα γιατί διδάσκεται με πάρα πολλή λεπτομέρεια από πολύ μικρή ηλικία, προσπαθώντας να βάλουμε τα παιδιά να αποστηθίσουν πάρα πολλές χρονολογίες και γεγονότα. Επίσης, δυστυχώς, ξεκινάμε την Ιστορία λανθασμένα μέσω Μυθολογίας και μετά περνάμε στα πραγματικά γεγονότα. Τα πραγματικά γεγονότα παρουσιάζονται στεγνά και καταλήγει κάθε άνθρωπος να διαλέγει να κρατήσει μόνο τη Μυθολογία ως αγαπημένο κομμάτι. Είναι, όμως, άδικο για την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά μας.

 

Η αρχαιολογία συνδέεται με το παρελθόν, αλλά σίγουρα διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον. Πώς βλέπετε αυτή τη συμβολή της και ποιο θεωρείτε το πιο σύγχρονο μάθημα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή;

Η αρχαιολογία δείχνει την πραγματική ανθρωπότητα. Όταν καταλάβουμε καλύτερα τους ανθρώπους στο σύνολο, τις κοινωνίες μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε και τους λόγους πίσω από αυτό, υπάρχει η ελπίδα να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να χτίσουμε μια λίγο καλύτερη κοινωνία.

 

Έχετε συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Ελλάδα και τη Βρετανία, ενώ έχετε εργαστεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Κιλκίς. Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο συναίσθημα που νιώσατε κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής; Μπορείτε να μοιραστείτε μία εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη;

Η πιο γλυκιά στιγμή ήταν όταν στις ανασκαφές μου στα Καλίνδοια Χαλκιδικής, βρέθηκε το σπασμένο κεφάλι ενός μαρμάρινου αγάλματος μετά από 80 χρόνια. Το σώμα του αγάλματος είχε βρεθεί από τους πρόσφυγες που είχαν έρθει στην περιοχή, και εκτίθετο στην πλατεία του χωριού, μέχρι που το πήρε η αρχαιολογική υπηρεσία, για να το βάλει στο μουσείο. Δεκαετίες αργότερα, το κεφάλι του βρέθηκε μέσα στο χώμα.

 

Η επικοινωνία της αρχαιογνωσίας στα social media έχει διαφορετικές απαιτήσεις από την παραδοσιακή έρευνα. Ποια ήταν η αρχική σας πρόθεση όταν πρωτοξεκίνησε το account του @archaeostoryteller στο Instagram και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε, ανοίγοντας αυτό το νέο «παράθυρο» στην αρχαιολογία για το ευρύ κοινό;

Όταν ξεκίνησα την επικοινωνία της αρχαιογνωσίας μέσω κοινωνικών δικτύων, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να χωρέσει η αρχαιογνωσία εκεί. Κάποια χρόνια μετά και με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στα προφίλ μου, διαψευστήκαμε όλοι γιατί το αρχαιόφιλο κοινό όντως υπάρχει, τελικά, εκεί έξω. Στα κοινωνικά δίκτυα δεν μπορεί να μπει η ίδια η επιστήμη, αλλά μπορεί κάλλιστα να μπει η επικοινωνία της και να λειτουργεί ως φάρος, που θα φέρει πολλούς στο λιμάνι της επιστήμης. 

 

Ποια είναι τα συνήθη σχόλια που λαμβάνετε από ακροατές σχετικά με το podcast σας και ποια η πιο ενδιαφέρουσα αντίδραση ή ερώτηση;

Το πιο σύνηθες και προσωπικά αγαπημένο σχόλιο είναι: “Νόμιζα πως δεν με αφορά ή δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αρχαιολογία, αλλά πλέον έχω αλλάξει γνώμη.”

 

Πώς ισορροπείτε με τόση μαεστρία στα βιβλία σας μεταξύ χιούμορ και γνώσης; Υπήρχε κάποια στιγμή που χρειάστηκε να θυσιάσετε την «ακρίβεια» για χάρη της αφήγησης; Αν ναι, πώς το διαχειριστήκατε;

Δεν θυσιάζεται ποτέ η ακρίβεια. Θυσιάζεται η πληθώρα της πληροφορίας. Πάντα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία να πει κάποιος ειδικός. Εκεί είναι το τρικ: να ξέρεις να διαλέγεις αυτή τη μικρή πληροφορία, που θα είναι πιο εύληπτη και ευχάριστη από το ευρύ κοινό. Αν κάποιος θέλει, και είναι ευχής έργον, μπορεί πάντα να βρει τα βιβλία και τα επιστημονικά συγγράμματα, για να φτάσει στην πιο βαθιά πληροφορία. Αλλά δεν χρειάζονται, ούτε απαιτούν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο όγκο πληροφοριών. Επομένως, στα κοινωνικά δίκτυα φτάνει το απόσταγμα της πληροφορίας μαζί με μια δόση χιούμορ ενίοτε, για να την κάνει πιο εύληπτη. 

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο δραστηριοτήτων «Η Αρχαιότητα είναι Παιχνιδάκι». Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μάθατε για τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αρχαιολογία και ποιος ο αρχικός στόχος συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Το έχουν λύσει και παιδιά προσχολικής ηλικίας με τη συνδρομή γονέων, αλλά και ενήλικες που απλώς ήθελαν να διασκεδάσουν. Σκοπός του βιβλίου είναι να δείξει αυτό ακριβώς: ότι η αρχαιότητα είναι κάτι απολαυστικό, που μας αφορά όλους.

 

Αν μπορούσατε να διαγράψετε ένα αρχαιολογικό στερεότυπο από τη συλλογική συνείδηση, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ότι ο αρχαίος κόσμος ήταν μόνο λευκά μάρμαρα και σπουδαίοι φιλόσοφοι. Θα ήθελα να μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο αρχαίος κόσμος δεν ήταν ούτε τέλειος, ούτε φρικτός, αλλά ένας κόσμος, μια κοινωνία, που όπως και σήμερα, είχε και τον ήρωα, και τον φιλόσοφο, και τον τεμπέλη, και τον κακό, και τον φοβισμένο, τον βαριεστημένο, τον δημιουργικό, τον τολμηρό, τον αγχωμένο, τον ελπιδοφόρο… Τα πάντα όλα!

 

Τι πιστεύετε ότι θα σκεφτούν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι για την εποχή μας; Τι θα τους εντυπωσιάσει ή θα τους ξαφνιάσει;

Θα είναι ακόμη μια κοινωνία… Η ανθρωπότητα έχει ζήσει ΠΟΛΥ ΧΕΙΡOΤΕΡΑ, επομένως η αίσθηση πως εμείς ζούμε τραγικές στιγμές είναι δική μας αντίληψη. 

 

Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Έχετε σκεφτεί να την αξιοποιήσετε για να αναδείξετε την αρχαιολογία;

Φυσικά και είναι σίγουρο ότι θα γίνει, και μάλιστα σύντομα. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που θα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε και αυτό. 

 

Υπάρχει κάτι που θα προτείνατε στις τοπικές κοινότητες ή τους δήμους για την ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς τους, ώστε να γίνει πιο προσιτή και ενδιαφέρουσα; Αν είχατε τη δυνατότητα να προτείνετε μία δράση σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας που να συνδέει παιδιά, γονείς και αρχαιογνωσία, ποια θα ήταν αυτή;

Θα οργάνωνα ξεναγήσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις και εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό. Η ενημέρωση και η πληροφορία είναι δύναμη! 

 

Πώς μπορούν οι γονείς να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν την ιστορία, ειδικά σε μια εποχή γεμάτη τεχνολογικές αποσπάσεις; Πώς μπορούν να ενσωματώσουν την αρχαιολογία σε απλές καθημερινές στιγμές;

Με το να την αγαπήσουν οι ίδιοι. Να την εξερευνήσουν, να την ανακαλύψουν και να την απολαμβάνουν… Τα παιδιά «πιθηκίζουν». Είμαστε μιμητικά όντα οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας να αγαπούν κάτι, για το οποίο εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε. Όταν βάλουμε τον ενήλικο πληθυσμό πλήρως στον κύκλο της αρχαιογνωσίας, θα μπορέσουμε να εντάξουμε και τα παιδιά. 

Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες “φιλικές προς την οικογένεια” αρχαιολογικές τοποθεσίες ανά την Ελλάδα που θα προτείνατε προς επίσκεψη;

Είναι πολλά τα μουσεία που αξίζουν. Στην Αθήνα από μουσεία θα πρότεινα το Μουσείο Ακρόπολης, το Εθνικό αρχαιολογικό, το Κυκλαδικής Τέχνης, από αρχαιολογικούς χώρους τη Βραυρώνα και την Αρχαία Αγορά, στη Θεσσαλονίκη το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αρχαία αγορά με το υπόγειο μουσείο της. Σε όλη την Ελλάδα παντού κοντά μας υπάρχει κάποιος μαγικός χώρος: Ολυμπία, Δελφοί, Κνωσσός, ναοί, κάστρα και μουσεία παντού! Φυσικά, να πούμε ότι μια προετοιμασία από πριν του τι πρόκειται να δούμε βοηθάει, ή ακόμη καλύτερα, η επένδυση του να πάρουμε έναν ξεναγό μαζί μας θα μπορούσε να απογειώσει την εμπειρία.

 

Ποιο είναι το επόμενο project που αναμένουμε από εσάς; Έχετε ήδη κάποιους μελλοντικούς στόχους στο μυαλό σας;

Έρχεται η τρίτη σειρά ντοκιμαντέρ μου (μετά τα ΣΩΣΜΕΝΑ στην Cosmote History και στο ΕRTFLIX και το POP ARCHAEOLOGY στο YouTube) που θα σας συγκλονίσει (το πιστεύω) και έρχεται και το 5ο βιβλίο μου πλέον, που θα βγαίνει εκτός ελληνικών συνόρων!

 

Η υστεροφημία ήταν στην αρχαιότητα το αποκορύφωμα της καταξίωσης ενός ανθρώπου. Αλήθεια, είναι κάτι που σας απασχολεί και αν, ναι, τι θα επιθυμούσατε να αφήσετε πίσω σας για τις επόμενες γενιές;

Η σκέψη και μόνο ότι βοήθησα να ανακαλύψει και να αγαπήσει περισσότερος κόσμος την επιστήμη, είναι η καλύτερη ηθική ανταμοιβή για μένα. Με κάνει να νιώθω ευτυχισμένος!

Muzike: επιστρέφει ανανεωμένο με performances χορού για όλη την οικογένεια!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Συνέντευξη στις Πυγολαμπίδες

Μετά από τρία σχεδόν χρόνια απουσίας, το muzike επιστρέφει ανανεωμένο και συστήνει στο κοινό της Θεσσαλονίκης το νέο project ‘dance editions’, με performances σύγχρονου χορού!

Κάθε μήνα, σε διαφορετικό κάθε φορά χώρο, θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν/μία χορευτή/τρια ή χορογράφο.

Συνιμιλήσαμε με τη Λένα και τη Σάρα για να μάθουμε τη διαδρομή τους, αλλά και τα νέα τους σχέδια!

 

 

Ποια ήταν η αρχική έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του muzike. family concepts και πώς εξελίχθηκε στο σημερινό του format; 

ΛΕΝΑ: Η αρχική έμπνευση προήλθε όταν μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε μια συναυλία επειδή είχα μαζί το έξι μηνών μωρό μου, με την αιτιολογία ότι αν έκλαιγε, θα ενοχλούσε το υπόλοιπο κοινό.

Ήταν η ανάγκη μου να συνεχίσω να παρακολουθώ συναυλίες που με αφορούν και ταυτόχρονα μου επιτρέπουν να έχω μαζί το παιδί μου χωρίς να χρειάζεται να το αφήσω κάπου. Στη συνέχεια άρχισα να συνειδητοποιώ τις ελλείψεις που υπάρχουν γενικότερα σε εκδηλώσεις για γονείς με παιδιά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Έτσι θέλησα να δημιουργήσω η ίδια αυτές τις εκδηλώσεις για εμένα και για όλους τους γονείς που έχουν την ίδια ανάγκη. Ξεκίνησε με συναυλίες αλλά στόχος ήταν να υπάρξουν και άλλες θεματικές. 

 

Πώς αποφασίσατε να εισαγάγετε τις χορευτικές παραστάσεις (dance editions) στο πρόγραμμα του muzike; Ποια ανάγκη θέλετε να καλύψετε με αυτή την νέα ενότητα;

ΛΕΝΑ: Προέκυψε λόγω της ιδιότητάς μου ως χορεύτριας. Ο χορός και ειδικά ο σύγχρονος χορός είναι μια τέχνη με την οποία αρκετά παιδιά δεν έχουν έρθει σε επαφή. Υπάρχουν πρωινές παραστάσεις θεάτρου για παιδιά αλλά όχι σύγχρονου χορού. Θέλω ο κόσμος να γνωρίσει το χορό και τους ανθρώπους του. Θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί στον ίδιο χώρο με σπουδαίους χορευτές/τριες και να χορέψουν για εκείνο.

ΣΑΡΑ: Από την αρχή υπήρχε η σκέψη να διοργανώσουμε και άλλες δράσεις πέρα από τις συναυλίες και συγκεκριμένα εκδηλώσεις γύρω από το σύγχρονο χορό. Αν δεν ερχόταν η πανδημία, σίγουρα θα τις είχαμε υλοποιήσει πολύ πιο νωρίς.

Ο χορός και η μουσική είναι για μένα στην ίδια κατηγορία. Υπάρχει μουσική που θέλει την προσοχή σου χωρίς να δημιουργείται η ανάγκη για κίνηση. Σε άλλες περιπτώσεις η μουσική ενεργοποιεί κάτι μέσα μας και αυτό θέλουμε να το εκφράσουμε με χορό. Δεν είμαι επαγγελματίας χορεύτρια, οπότε ο χορός είναι για μένα αυθόρμητος τρόπος έκφρασης.

Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, θα δούμε ότι ξεκινούν πολύ εύκολα το χορό στο άκουσμα της μουσικής. Αυτό, προσωπικά, μου θυμίζει την ανάγκη που έχει το σώμα μας να κινηθεί, να χορέψει. Οπότε πιστεύω ότι τα dance editions είναι μια ευκαιρία για ενήλικες και παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνατότητες έκφρασης μέσω του χορού με έναν πολύ ωραίο και συλλογικό τρόπο.

 

Σε ποιες προκλήσεις ανταποκρίνεται το muzike σε σχέση με την εξοικείωση της τέχνης στην οικογένεια και τις διαφορετικές ηλικίες;

ΛΕΝΑ: Σε αυτό το σημείο, συνεργαστήκαμε με τη Σόνια Ντόβα. Με τη Σόνια, η οποία είναι υπεύθυνη σχεδιασμού διευρυμένου χορογραφικού χώρου, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη γίνεται προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα για κάθε ηλικία.

Ο χώρος σχεδιάζεται κάθε φορά διαφορετικά, με πολύ προσοχή και φροντίδα έτσι ώστε να ενθαρρύνει τη ασφαλή συμμετοχή τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, μέσα από δραστηριότητες και εμπειρίες που προάγουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την ενεργή συμμετοχή. Για αυτό το σκοπό, θα υπάρχουν δύο performances κάθε φορά.

Η πρώτη θα είναι στις 11.00 πμ και θα απευθύνεται σε φροντιστές μαζί με παιδιά μέχρι 10 ετών και η επόμενη θα είναι στις 13:00 για παιδιά άνω των 11 ετών παρέα με τους γονείς τους ή και χωρίς αυτούς. Ενθαρρύνουμε να έρθουν μαζί γιατί θα είναι μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία να συνυπάρξουν σε κάτι που αφορά και τους δύο.

Μάλιστα θα υπάρχει και μία δράση κάθε φορά που θα καλεί τους θεατές αν το επιθυμούν, να διαδράσουν με την χορεύτρια/τη και να γίνουν συμμετέχουσες/οντες στη δημιουργία χώρου και κίνησης. Η προσέγγιση αυτή ανταποκρίνεται στην πρόκληση της εξοικείωσης της τέχνης στην οικογένεια, προσφέροντας διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής και προσαρμογής στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα κάθε ηλικιακής ομάδας.

 

Πώς εξασφαλίζετε ότι οι παραστάσεις σας είναι προσβάσιμες και διασκεδαστικές τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικο κοινό;

ΛΕΝΑ: Χρησιμοποιήσαμε μεθοδολογία που ακολουθείται στο σχεδιασμό του χορογραφικού χώρου και της κινητικής διάδρασης η οποία εφαρμόζει αλληλεπίδραση και συμπερίληψη. Ο σχεδιασμός αυτός προσφέρει προσαρμογές και λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές αισθητηριακές και κινητικές ανάγκες του κοινού.

Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όπως τους ενήλικες και τους ενήλικες σαν τα παιδιά, δημιουργώντας ένα χώρο όπου όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και να αλληλεπιδράσουν με την τέχνη με τον δικό τους τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, καλλιεργούμε μια ατμόσφαιρα ισοτιμίας και παιχνιδιού, όπου η δημιουργικότητα και η φαντασία δεν γνωρίζουν ηλικιακά όρια.

ΣΑΡΑ: Με το χορό και τη μουσική έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες τέχνες. Δεν βασιζόμαστε στο λόγο, που το λεξιλόγιο και η γλωσσολογική κατανόηση έχουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μωρά, μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ανεξάρτητα με την ηλικία, τη γνώση και τις γλωσσικές ικανότητες του καθενός μας, μπορούμε να νιώσουμε τη μουσική, να δούμε την κίνηση και να αφεθούμε ανεμπόδιστα στα συναισθήματά μας.

 

Τι προσφέρει ο σύγχρονος χορός στα παιδιά και τους/τις φροντιστές/ριες που δεν μπορούν να βρουν σε άλλες μορφές τέχνης, όπως η μουσική ή το θέατρο;

ΛΕΝΑ: Η φυσικότητα της κίνησης που υπάρχει σε όλες μας τις εκφράσεις, επιτρέπει στους θεατές να απελευθερώσουν συναισθήματα. Συχνά ντρεπόμαστε με το χορό και νιώθουμε άβολα ειδικά όταν καλούμαστε να χορέψουμε. Τα παιδιά επίσης πολλές φορές νιώθουν αμήχανα όταν βλέπουν τους γονείς τους να χορεύουν, όταν είναι να χορέψουν μπροστά τους ή όταν είναι να χορέψουν μαζί. Εμείς θέλουμε να χορέψουν παρέα οι γονείς με τα παιδιά.

Έτσι, στο τελευταίο μέρος της performance, ο κάθε χορευτής και χορεύτρια καλεί το κοινό να χορέψει, αν το επιθυμεί, με τις οδηγίες και τη συμβολή του/της. Όταν χορεύουμε ενεργοποιούνται νευρώνες που ενισχύουν τη συνδεση και την ασφάλεια. Πλέον γνωρίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Έστω και λίγο, να αυτοσχεδιάσουμε χορεύοντας με δυό ή τρεις ανθρώπους μαζί, είναι εκπληκτικό το τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας.

Τους συμπαθούμε περισσότερο, τους εμπιστευόμαστε περισσότερο, συνδεόμαστε περισσότερο και θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο. 

 

Ποιος είναι ο ρόλος της αλληλεπίδρασης και της συμμετοχής στις εκδηλώσεις του muzike; Τι αντίδραση βλέπετε από τα παιδιά και τους ενήλικες σε αυτές τις διαδραστικές στιγμές;

ΛΕΝΑ: Μέχρι τώρα είχαμε διοργανώσει συναυλίες. Εκεί βλέπαμε ήρεμα, συγκινημένα και χαρούμενα βλέμματα ενηλίκων επειδή συνυπήρχαν με τα μωρά τους και με τα μεγαλύτερα παιδιά τους, σε συναυλίες που θα πήγαιναν και μόνοι να παρακολουθήσουν. 

ΣΑΡΑ: Σε αρκετές συναυλίες μας υπήρχαν στιγμές που οι φροντιστές μαζί με τα παιδιά τους έπαιρναν την πρωτοβουλία και ξεκινούσαν να χορεύουν. Γενικότερα είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που αφήνει το κοινό να εκφραστεί και να αλληλεπιδράσει άνετα με τους καλλιτέχνες.

 

Πώς επιλέγετε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στα dance editions; Τι κριτήρια θέτετε ώστε να διασφαλίσετε ότι οι παραστάσεις είναι κατάλληλες για το κοινό σας;

ΛΕΝΑ: Το σημαντικότερο είναι το να είναι ανοιχτοί στο να πάρουν οδηγίες σχετικές με το πώς συμπεριφερόμαστε με σεβασμό και ευγένεια σε καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν με τα παιδιά. Το δεύτερο κριτήριο είναι να αυτοσχεδιάζουν με διάθεση να παίξουν και να χαρούν. Και τέλος, η αύρα και το στυλ τους ως χορεύτριες/ες.

 

Η επιλογή των χώρων είναι επίσης μία σημαντική πτυχή του muzike. Πείτε μας λίγα λόγια για τους χώρους που επιλέγετε για το dance editions. 

ΛΕΝΑ: Επιλέγουμε χώρους που εκτιμάμε, σε μια προσπάθεια να ενώσουμε studios και σχολές χορού που πιστεύουμε στη δουλειά τους και θα προτείναμε σε όσους και όσες θέλουν να ασχοληθούν είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά, με αυτού του είδους την τέχνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους αυτών των χώρων για την στήριξή τους και τη συνεργασία μας.

 

Τι ελπίζετε να επιτύχετε με το muzike στο μέλλον;

ΛΕΝΑ: Να καλλιεργήσουμε την αισθητική παιδεία και έκφραση των παιδιών αλλά και να προσφέρουμε στους εφήβους και στους γονείς τους παραστάσεις που μπορούν να απολαύσουν απο προσεκτικά επιλεγμένους χορευτές. Θέλουμε το κοινό της Θεσσαλονίκης να γνωρίσει, να αγαπήσει και να κατανοήσει τη σπουδαιότητα της τέχνης του χορού.

ΣΑΡΑ: Εκτός από τις συναυλίες και τα dance editions θα θέλαμε να εμπλουτίσουμε και άλλο το πρόγραμμα του muzike. Βεβαίως αυτό έχει να κάνει με μια οικονομική σταθερότητα που κατακτούμε δύσκολα στον τομέα του πολιτισμού. Ελπίζω το κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά και οι τοπικοί και κρατικοί φορείς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τη σημαντικότητα που έχουν τέτοια είδη εκδηλώσεων και να τα υποστηρίξουν. Είτε το ίδιο το κοινό με την παρουσία του, είτε με περισσότερα κονδύλια από την πλευρά των θεσμών.

 

Επικοινωνία:

6946 854375, muzike.thessaloniki@gmail.com

muzike website

muzike facebook

muzike dance edition #1: Martha Pasakopoulou

Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου η Μάρθα Πασακοπούλου εγκαινιάζει την καινούργια ενότητα του muzike με το dance edition#1 στο Studio ΚΙΝΟΥΜΕ, με δύο performances για όλη την οικογένεια. Στις 11.00 το muzike υποδέχεται οικογένειες με παιδιά έως 11 ετών και στις 13.00 οικογένειες με παιδιά από 11 ετών και πάνω.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Lemon Skates, μια κοινότητα σε κίνηση

Πυγολαμπίδες

Μια ομάδα νέων από την Καστοριά, με εμπνευστή τον Δημήτρη Νατσούλη, έχει φέρει τα πάνω κάτω στη νεανική κοινότητα, όχι μόνο της Καστοριάς αλλά και των νέων που τους παρακολουθούν από μακριά και εμπνέονται. Με τη ζωντάνια της και τις ανατρεπτικές και ουσιαστικές της δράσεις, έχει συγκινήσει και τους “μεγάλους” που βλέπουν τα παιδιά τους να βρίσκουν νόημα και κέφι.

Συναντήσαμε τον Δημήτρη από κοντά, μοιραστήκαμε τον ενθουσιασμό μας για το πώς φανταζόμαστε τις πόλεις που σχεδιάζονται από τους νέους και κάναμε μαζί πολλά και ωραία σχέδια.

 

Μία συνέντευξη στη Σόνια Λαζαρίδου

Δημήτρη, σε ευχαριστούμε πολύ που βρίσκεις τον χρόνο να μας συναντήσεις και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και ξεκινώντας, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε πότε ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με το skate και ποια ήταν η αφορμή για αυτό;

Εμείς ευχαριστούμε για το ειλικρινές ενδιαφέρον και την στήριξη που δείχνετε τόσο καιρό στην εθελοντική και ανιδιοτελή μας προσπάθεια. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η σύνδεση προέκυψε μέσα από μια γυναίκα που αγαπάμε πολύ και οι δύο και δεν είναι άλλη από την Μαρία Παπαλαμπροπούλου. Η πρώτη μου επαφή με το skate ήταν το 2008. Ήμασταν ακόμη δημοτικό όταν ένας φίλος από τη γειτονιά είχε πάρει την πρώτη του σανίδα, μου έδωσε να δοκιμάσω, κόλλησα και δεν άργησα να πάρω τη δική μου. Δεν ήθελε και πολύ, μετά από λίγο καιρό η περιοχή που έμενα είχε γεμίσει με σκεϊτάδες.

 

Και πώς δημιουργήθηκε η κοινότητα Lemon; Ποια ανάγκη ήρθε να καλύψει;

Η κοινότητα της Lemon δημιουργήθηκε μετά από πολλά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2021. Θα μου επιτρέψεις να κάνω μία σύντομη αναδρομή. Η Καστοριά έχει skate ιστορία και αυτή κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε δεν υπήρχαν υποδομές. Το μόνο που υπήρχε ήταν diy κατασκευές, αλλά και οι κατασκευές που είχε φτιάξει τότε ο Μίλτος Αντωνιάδης με το κατάστημα Volt, ένα ιστορικό μαγαζί που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην τοπική skate σκηνή.

Να φανταστείς, εκείνη την εποχή στην Καστοριά υπήρχαν 5 skateshops! Η πόλη ήταν κυριολεκτικά γεμάτη με πατίνια, ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ένα πάρκο, έφερνε χρόνο με τον χρόνο μία πτώση σε όλο αυτό. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε ακριβώς για να μη σβήσει τελείως η φλόγα από την περιοχή και ένας από τους στόχους μας ήταν να ξαναζήσουμε στιγμές από εκείνη την τρελή εποχή. Μετά από τόσες θυσίες και τόση δουλειά, πιστεύουμε ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην πόλη.

 

Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για τη δημιουργία του πάρκου;

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι για το Skatepark της Χλόης είναι ότι άργησε να κατασκευαστεί. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2015. Αυτό το κύμα που επικρατούσε μέχρι και το 2010-11 δεν υπήρχε πια, ωστόσο έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και την αναζωπύρωση της σκηνής.

Λειτούργησε πολύ βοηθητικά, παρά τις ελλείψεις που είχε. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε σαν κοινότητα ήταν να φτιάξουμε όλες εκείνες τις κατασκευές που ήταν απαραίτητες, ώστε και να εξελιχθούμε, αλλά και ο χώρος να αποκτήσει ένα νέο ενδιαφέρον. Κατευθείαν ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε και έτσι στο πάρκο υπάρχει πολύ έντονα το diy στοιχείο. Έχει διαμορφωθεί ένα μέρος έτσι, ώστε όταν πηγαίνουμε να τις τοποθετούμε και όταν φεύγουμε να παραμένουν φυλαγμένες.

Παράλληλα, έγιναν πάρα πολλές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και το μέρος πια έχει μετατραπεί σε έναν ελεύθερο χώρο έκφρασης, συμπερίληψης και δημιουργίας. Είναι ένας χώρος στον οποίο έχουν πραγματοποιηθεί πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις, έχουν γραφτεί τραγούδια, έχουν γυριστεί videoclips. Είναι ένα μέρος στο οποίο καλλιεργείται μία κουλτούρα ενότητας, ισότητας, συνεργασίας και ελεύθερης έκφρασης χωρίς διακρίσεις.

 

Περίμενες αυτή την εξέλιξη όταν ξεκινούσε το Lemon Skates;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Από την αρχή βαδίζαμε με σταθερά, συλλογικά βήματα και με ενωτικό κλίμα. Επίσης, όσα άτομα μας προσέγγιζαν, έβλεπαν εξ’ αρχής ότι όλο αυτό δεν είναι ένα κλειστό club, αλλά μια μεγάλη ανοιχτή, ζεστή και φιλική «οικογένεια», στην οποία υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Νομίζω ότι αυτοί οι παράγοντες ήταν οι πιο σημαντικοί αναφορικά με την γρήγορη ανάπτυξη που είχε η κοινότητα και χάρη σε αυτά τα στοιχεία η αγκαλιά που δεχόμαστε από την κοινωνία της Καστοριάς είναι τόσο δυνατή. Πάντα κάναμε όνειρα και ποτέ δεν σταματήσαμε να τα κυνηγάμε.

Κωνσταντίνε, πες μας λίγα λόγια για εσένα. Πότε γνώρισες τα παιδιά από το Lemon; Πως ήταν οι πρώτες στιγμές και πως βλέπεις τα πράγματα «σήμερα».

Εγώ ως καλλιτέχνης και ως φοιτητής στην πόλη της Καστοριάς βρισκόμουν σε μία ακατάπαυστη αναζήτηση μίας κοινότητας όπως αυτή της Lemon.

Την πρώτη επαφή με τα παιδιά από τη Lemon την απέκτησα περίπου τον Μάρτιο του 2022, αν δε με απατά η μνήμη μου. Από τη πρώτη στιγμή κιόλας φάνηκαν τα κοινά μας σημεία, σκέψεις και ανησυχίες για την δημιουργία μιας ισχυρής κοινότητας με πρωτοποριακές βλέψεις για το μέλλον των extreme sports (συμπεριλαμβάνοντας κάθε είδος extreme sport χωρίς καμία εξαίρεση), καθώς και καλλιτεχνικών ενεργειών.

Μέσα από πολύωρες συζητήσεις και συναντήσεις επισφραγίσαμε πως το όραμα ήταν, είναι και θα είναι κοινό. Από τότε μέχρι και σήμερα η κοινότητα και οικογένεια της Lemon δεν έχει πάψει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται τόσο συλλογικά όσο και πνευματικά με ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα να είναι αυτό της ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το τι είναι να είσαι σύνολο μιας κοινότητας και πως είναι να είσαι ένα μέλος της Lemon.

 

 

Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. 30 Οκτωβρίου. «Γεννάνε όνειρα οι δρόμοι» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Τι θυμάστε από εκείνη την μέρα;

Κωνσταντίνος: Δεν γίνεται αυτή η εμπειρία να ξεχαστεί με κανένα τρόπο. Ήταν συγκινητικό τουλάχιστον όλο αυτό που ζήσαμε και οριακά απίστευτο. Ήταν ξεκάθαρα η απόδειξη και το πάντρεμα πως κάθε άνθρωπος, μπορεί να συνδεθεί και οι γνώσεις να μεταλαμπαδευτούν.

Η απόδειξη πως το κάθε extreme sport μπορεί να σε πάει παντού. Να λειτουργεί ως μέσο, να μην έχει όρια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η εξιλέωση κάθε αθλητή/τριας και καλλιτέχνη/-τέχνιδας. Συνειδητοποιήσαμε ακόμη περισσότερο τον αντίκτυπο που αφήνουν οι συλλογικές πράξεις ενός συνόλου ανθρώπων απέναντι σε κάθε ηλικία και το αποτύπωμα που αφήνουν στη κοινωνία.

 

Δημήτρης: Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος, δεν γίνεται να ξεχαστεί εκείνη η ημέρα. Ήταν μία ημέρα που έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μας και η σημαντικότερη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία μας. Σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, αλλά και με το Εργαστήριο Κοινωνικών και Μεταναστευτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αναλύσαμε το εγχείρημα και γιορτάσαμε με τον πιο συγκινητικό τρόπο τα δεύτερα γενέθλιά μας.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία στιγμή. Υπήρχαν άνθρωποι που έκλαιγαν από την συγκίνηση. Αν έπρεπε να πω κάτι, είναι το ότι αποδείχθηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι απλώς ενωμένη, αλλά είναι σαν να έχει δημιουργηθεί ένας κοινός συλλογικός νους που μας οδηγεί. Αυτό έδειξε το δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης με τις ομιλίες που πραγματοποίησαν μέλη της κοινότητας.

Καμία και κανένας μας δεν γνωρίζαμε από πριν τι θα έλεγε η καθεμία και ο καθένας μας αντίστοιχα. Μέσα από αυτή την απόφαση αναδείχθηκε τελικά το πόσο ισχυρούς δεσμούς έχει η κοινότητα. Η μία ομιλία ερχόταν και συμπλήρωνε την άλλη… Σε σημεία ήταν «τρομακτικά» όμορφο αυτό που συνέβαινε και παράλληλα εξαιρετικά συγκινητικό. Από εκείνη την ημέρα και μετά, άλλαξαν πολλά. Όλο αυτό το χρωστάμε και το αφιερώνουμε στην Μαρία Παπαλαμπροπούλου.

 

Ποια είναι η στάση της τοπικής αυτοδιοίκησης απέναντι στην προσπάθειά σας;

Δημήτρης: Γενικά, είχαμε καλή επικοινωνία με τον Δήμο Καστοριάς. Πριν από λίγο καιρό καταθέσαμε την πρόταση της κοινότητας, υπογεγραμμένη από εκατοντάδες πολίτες, που αφορά την ανάπτυξη του skatepark και συνολικά του συγκροτήματος στη Χλόη.

Γι’ αυτό το θέμα έχουμε πραγματοποιήσει ραντεβού με κάθε αρμόδιο αντιδήμαρχο. Είναι ένα αίτημα που εκφράζει τη νεολαία της πόλης, είναι ένα αίτημα δίκαιο. Περιμένουμε τις εξελίξεις. Αν παρθεί η απόφαση για να προχωρήσει η υλοποίηση αυτού του έργου θα μιλάμε με τελείως άλλα δεδομένα για το τι εμπειρία θα έχει να προσφέρει τελικά η Καστοριά πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Πρόσφατα, είχαμε  μία πρώτη επικοινωνία με τον Δήμο Νεστορίου, ώστε να συζητηθεί η προοπτική δημιουργίας ενός skatepark σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Θα είναι μοναδικό. Σε περιφερειακό επίπεδο έχουμε ξεκινήσει κάποιες επαφές, οι οποίες πιστεύω πως με τον καιρό μπορεί να αναβαθμιστούν.

 

Η πόλη της Καστοριάς όπως όλοι ξέρουμε, λόγω πολεοδομίας, δεν ενδείκνυται για τέτοιου τύπου extreme sports. Αυτό δεν λειτούργησε ανασταλτικά για εσάς. Τι σας έδωσε έμπνευση για να συνεχίσετε μέχρι σήμερα;

Δημήτρης: Είναι αλήθεια ότι το street κομμάτι της Καστοριάς κρύβει δυσκολίες. Η έμπνευση προέρχεται ακριβώς από αυτές τις δυσκολίες. Το γεγονός ότι δεν σταματάμε ποτέ να κατεβάζουμε ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε «εδώ» και «εκεί». Στα ίδια μέρη που οι περαστικοί πιθανώς να μην βλέπουν κάτι αξιόλογο, εμείς μπορεί να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Υπάρχουν τέτοια μέρη που αξίζει να τα δεις από κοντά. Είναι η αθέατη πλευρά της πόλης.

Ωστόσο, η κοινότητα της «Lemon» δεν έχει να κάνει μόνο με το skate. Είναι μια κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κοινότητα που ενεργεί και συν-εργεί, όπως έχουμε δει και με άλλες συλλογικότητες, για να βοηθήσει όπου και όπως μπορεί. Ποια δύναμη σας κινητοποιεί; Πώς το βιώνει κάποιος που δεν ασχολείται απαραίτητα με τα extreme sports;

Kωνσταντίνος: Η θέληση, ο σεβασμός και η αγάπη του κόσμου θα έλεγα πως αποτελεί την κινητήριο δύναμή μας, καθώς χωρίς αυτό το κοινό δε θα είχαμε και την τεραστία ευκαιρία και δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όσα βλέπετε. Η πίστη σε ένα μεγάλο κοινό όραμα.

Συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό μου σε αυτό το μερίδιο της κοινωνίας, αν έχω κάτι να πω προς ολ@ εκεί έξω είναι πως η οικογένεια των extreme sports είναι μια τεράστια αγκαλιά και καταφύγιο των πιο ανήσυχων ψύχων. Είτε με σκοπό να ασχοληθεί και το ίδιο με τα sports αυτά, είτε θέλει απλά να είναι μέλος.

Η υποστήριξη των γονιών και η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Lemon Skates είναι πραγματικά συγκινητική. Το περιμένατε;

Δημήτρης: Αρχικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τιμή για την κοινότητα. Καταλαβαίνετε τι ευθύνη έχουμε απέναντι στους γονείς. Το περίμενα γιατί ήξερα το τι ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε σε αυτό το κομμάτι.

Παλιοί και νέοι αφιερώνουμε χρόνο στα ελεύθερα μαθήματα. Φτάσαμε σε σημείο να έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι και μετά 20-30 παιδιά, κατά κύριο λόγο κορίτσια. Σπάσαμε αυτό το στερεότυπο που λέει ότι το skate είναι μόνο για αγόρια και είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες γι’ αυτό.

Με τα μικρά μας «λεμονάκια» ξεκινήσαμε από το 0 και φτάσαμε σε σημείο να «σκεϊτάρουμε» και να μαθαίνουμε ήδη κάποια κόλπα. Αυτά τα παιδιά, δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα… Μας κάνουν κάθε μα κάθε μέρα καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτά, μαθαίνουμε κι εμείς. Προσωπικά, περνάω αρκετές ώρες με τα παιδιά και το κάνω συνειδητά.

Η ψυχή μου είναι γεμάτη. Η αγάπη που μου μεταδίδουν δεν περιγράφεται με λόγια και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους επιστρέφω την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση.

Από την άλλη, οφείλουμε και ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους γονείς με τους οποίους έχουμε αναπτύξει μια μοναδική σχέση. Είναι πάντα δίπλα μας και μας υποστηρίζουν με κάθε τρόπο σε ότι πάμε να κάνουμε. Αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της Lemon.

 Επιστρέφοντας στο «σήμερα» βλέπουμε ότι έχει ξεκινήσει και μία νέα δράση σας με τίτλο «στον δρόμο για το Skate4Autism». Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;

Δημήτρης: Φυσικά. Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω την άριστη σχέση που διατηρούμε με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς. Πρόκειται για ένα σωματείο που θαυμάζουμε. Το κοινωνικό έργο που προσφέρει στην περιοχή της Καστοριάς αλήθεια δεν περιγράφεται με λόγια. Τους αγαπάμε πολύ και αυτή η συνεργασία αποτελεί για εμάς τιμή και σπουδαία στιγμή. Οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει μήνες πριν και πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πόσα πολλά μας ενώνουν. Έτσι, όσα συνδιαμορφώναμε όλο το προηγούμενο διάστημα τα βλέπουμε πλέον στην πράξη με την καμπάνια «Στον δρόμο για το Skate4Autism».

Πρόκειται για μία σειρά από πέντε εκδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της Καστοριάς (και όχι μόνο), που έχει στόχο την περαιτέρω ευαισθητοποίηση γύρω από το φάσμα του αυτισμού, αλλά και την ενεργοποίηση της κοινωνίας για την κύρια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 21 Ιουνίου στο skatepark της Καστοριάς.

Βήμα-βήμα, περιοχή-περιοχή, το κλίμα «ζεσταίνεται» για το main event. Παράλληλα, μεταφέρουμε στις πλατείες τις δικές μας κατασκευές, δίνοντάς τους μία άλλη προοπτική, μετατρέποντάς τες σε skateparks. Το μότο των events είναι το: «γίνε κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του Skate4Autism – Φωτογραφίσου και δείξε την στήριξή σου».

Ο κόσμος πράγματι ανταποκρίθηκε πολύ δυνατά στο πρώτο κάλεσμα. Αυτό το Σάββατο 25/5/2024, θα ανέβουμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλατεία Ομονοίας. Σίγουρα θα είναι ένα ακόμη όμορφο και διαφορετικό απόγευμα. Σχετικά με την κύρια εκδήλωση, αυτό που μπορώ να πω είναι πως πρόκειται για μία πολύ μεγάλη γιορτή, με extreme sports, εικαστικές δράσεις, συναυλίες.

Θα είναι η συμπεριληπτική Καστοριά όπως την ονειρευόμαστε στην πράξη. Όλες και όλοι μαζί εκείνη την ημέρα θα στείλουμε δυναμικά το μήνυμα. Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ισότητας, της ενότητας, της συνεργασίας, της συλλογικοποίησης, της συμπερίληψης. Αυτή την Καστοριά θέλουμε και γι’ αυτή την Καστοριά αγωνιζόμαστε… Πραγματικά ανυπομονούμε.

 

Και τώρα η καίρια ερώτηση που απασχολεί εμάς τις πυγολαμπίδες. Είναι το Lemon Skates family friendly;

Ό,τι και να πούμε εμείς ίσως να μην έχει καμία σημασία και βαρύτητα. Έχουμε, ωστόσο, τη χαρά να δώσει την απάντησή της μία από τις πρωταγωνίστριες του πάρκου, μία μαμά, η κα. Σοφία Νικολή.

«Οι Lemon, είναι familyfriendly, είναι δάσκαλοι, είναι φίλοι και πρότυπα για τα μικρότερα παιδιά και για εμάς τους γονείς τους. Οι νέοι/νέες αυτοί βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και αυτό τους δίνει απίστευτη ζωντάνια. Η κοινότητα που έχουν φτιάξει, ξεκινώντας από το μηδέν, τους ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν και προάγει την αίσθηση του σκοπού, η δικτύωση τους δίνει δύναμη να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες των ημερών και να βγουν ακόμα πιο δυνατοί, μπροστά με φόρα.

Οι  Lemon μας βοήθησαν, μικρούς και μεγάλους, να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να ξεπεράσουμε ευκολότερα την κοινωνική αποστασιοποίηση που προκάλεσε ο εγκλεισμός και η απομόνωση την περίοδο της πανδημίας. Είναι πρόθυμοι να «διδάξουν» την τέχνη του skate και να μοιραστούν απλόχερα τα μυστικά τους με όποιον τους το ζητήσει. Είναι εκεί για να δώσουν το χέρι τους σε όποιον πέσει ώστε να σηκωθεί, είναι εκεί για να κλείσουν το μάτι με νόημα σε όποιον έχει ματαιωθεί και νιώθει ότι θέλει να παραιτηθεί, είναι εκεί για να αφουγκραστούν τις επιθυμίες που δεν εκφράζονται πάντοτε από λόγια, είναι εκεί για να αγκαλιάσουν σφιχτά όποιον/α έχει νιώσει μοναξιά. Είναι πάντοτε εκεί.

Έχουν τον τρόπο να δημιουργήσουν μια αμφίδρομη σχέση με τα μικρότερα παιδιά μέσα σε ένα πλαίσιο πραγματικού ενδιαφέροντος και αυθεντικής επικοινωνίας. Διδάσκουν  την τέχνη τους με μια μαεστρία, ισότιμη μεταχείριση αλλά πάντα συνυπολογίζοντας τη διαφορετικότητα με σεβασμό και ευαισθησία. Το πάρκο εξαιτίας τους είναι γεμάτο ζωή και ποιότητα. Οι καθημερινές προπονήσεις των μικρών παιδιών εκεί ενίσχυσαν την σωματική και ψυχική τους υγεία. Η ζωή όλων μας έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Σήμερα βρέχει… Αύριο συνάντηση εκεί και το κίτρινο χρώμα των λεμονιών θα μας φωτίσει ξανά χαρίζοντας μας αισιοδοξία και φως… Κάτι φαίνεται πως αλλάζει σε αυτόν τον τόπο χάρη στους Lemon!».

Αξίζει να διαβάσετε όλο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ.

 

Τέλος, τι θα θέλατε να φωτίσουν ιδιαίτερα οι πυγολαμπίδες από τη σημερινή συνέντευξη;

Το μήνυμα που θα θέλαμε να στείλουμε είναι πολύ απλό. Να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να παιδευτούμε γύρω από την συλλογικοποίηση και με τις δύο έννοιες, να ενημερωνόμαστε και να κοπιάσουμε. Οι άνθρωποι να έρθουμε πιο κοντά…

Πυγολαμπίδες, σας ευχαριστούμε από καρδιάς και σας περιμένουμε την Παρασκευή, 21 Ιουνίου, στην Καστοριά στην εκδήλωση Skate4Autism, μαζί με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς και με πολλές πολλές συνεργατικές εκπλήξεις!

 

 

Eλένη Κατσούλη: “Κάθε παιδί είναι μοναδικό, και μπορεί να μας διδάξει πολλά αν το ακούσουμε”

Πυγολαμπίδες
Tη γνωρίσαμε μέσα από το προσωπικό της blog, www.littlehandsblw.com, μέσα από το οποίο ανακαλύψαμε έναν υπέροχο κόσμο συνταγών, και διατροφικών tips για παιδιά. Πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Περιπέτειες στην κουζίνα με τον Πάρη» (με συνταγές για μικρά χεράκια) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Η Ελένη Κατσούλη μας λύνει πολλές από τις απορίες μας, που αφορούν την παιδική διατροφή, σχολιάζει νοοτροπίες ετών, οι οποίες συνεχίζουν να μας απασχολούν, και μας εξηγεί τα οφέλη της μαγειρικής διαδικασίας στην ψυχοσύνθεση και ανάπτυξη των παιδιών. Μήπως έφτασε η ώρα να καλλιεργήσουμε και να αλλάξουμε  συνήθειες; Με το νέο βιβλίο της Ελένης Κατσούλη, όλα μοιάζουν παιχνιδάκι!

 

Συνέντευξη στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Πώς προέκυψε η δημιουργία του δικού σου blog και τι μπορούν να βρουν οι γονείς στο www.littlehandsblw.com;

Όλα ξεκίνησαν από το Instagram, και πιο συγκεκριμένα από το προσωπικό μου προφίλ, όπου «ανέβασα» έτσι απλά ένα πιάτο του παιδιού μου. Τον επόμενο μήνα άλλο ένα, σιγά σιγά άρχισαν να μου ζητούν συνταγές, και το ένα έφερε το άλλο… Έτσι, απλά και όμορφα, και νιώθω ευγνώμων. Στο blog, λοιπόν, οι γονείς θα βρουν κυρίως συνταγές εύκολες, γρήγορες και θρεπτικές, για όλες τις ηλικίες και όλες τις περιστάσεις. Βασικά, θα βρουν τη λύση στο καθημερινό άγχος του «τι θα μαγειρέψω σήμερα».

 

 

Μέσα από την επικοινωνία που έχεις με γονείς, ποιο είναι τελικά το μεγαλύτερο άγχος και ανησυχία τους σε ό, τι αφορά τη διατροφή του παιδιού;

Πρέπει να διαλέξω ένα μόνο ε; (γέλια.) Αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο «το παιδί μου δεν τρώει τίποτα» και στο «τι θα κάνω με τους τρίτους και αυτά που προσφέρουν ή αυτά που μου λένε».

 

Συχνά αναφερόμαστε στο «κατοχικό σύνδρομο», υπό την έννοια της διαρκούς πίεσης -συνήθως των παππούδων- να φάει το παιδί. Γιατί, τελικά, αυτή η νοοτροπία συνεχίζει να περνά από γενιά σε γενιά; Τι πρέπει να κατανοήσει ένας γονιός αναφορικά με την άρνηση ενός παιδιού, να φάει ό,τι εκείνος θεωρεί σωστό;

Αρχικά αυτό που χρειάζεται να κατανοήσουμε, και βασικά να αποδεχτούμε, είναι ότι τα παιδιά μας, από βρέφη ακόμα, χρειάζεται να τα εμπιστευτούμε και να τα σεβαστούμε. Θέλουμε να φροντίζουν το σώμα τους και να το προστατεύουν, την ίδια στιγμή που δεν τους αφήνουμε να το ακούσουν ή βάζουμε ένα κουτάλι στο στόμα τους με το ζόρι, ενώ μας έχει κάνει ξεκάθαρο ότι δεν θέλουν. Προσπαθούμε να τους μάθουμε να λένε «όχι» π.χ σε ξένους, την ίδια στιγμή που δεν ακούμε τα δικά τους «όχι». Δεν ξέρω, λοιπόν, γιατί αυτή η νοοτροπία συνεχίζει ακόμα να περνά από γενιά σε γενιά. Ξέρω, όμως, ότι πρέπει να αλλάξει.

 

Είσαι «υπέρμαχος» του baby-led weaning (ΒLW), κάτι που ακολούθησες σαν επιλογή για το δικό σου παιδί. Πολλοί είναι, όμως, οι γονείς που εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους. Λίγα λόγια για τη δική σου εμπειρία και μια συμβουλή που θα έδινες σήμερα.

Ουσιαστικά δεν επέλεξα το ΒLW, το παιδί μου μού έδειξε τον δρόμο. Του έδωσα επιλογές -ναι, σε 6 μηνών βρέφος- κι εκείνο επέλεξε τι του ταιριάζει. Εγώ απλώς σεβάστηκα την επιλογή του. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι η αποδοχή ότι το παιδί δε θα φάει αυτό που εσύ θεωρείς «φυσιολογική» ποσότητα, ούτε θα φάει από την πρώτη μέρα. Τα μικρά χεράκια ξεκίνησαν να τρώνε στον 7ο μήνα και ήταν πολύ καλά, θα μπορούσε να είναι και πολύ αργότερα, αλλά υπάρχει και ο φόβος της πνιγμονής. Ξέρω, τα έχω περάσει, είναι δύσκολο να διαχειριστούμε τα άγχη μας. Ωστόσο, η συμβουλή μου είναι: Δείξτε σεβασμό κι εμπιστοσύνη στα μικρά σας, ακολουθήστε τους ρυθμούς τους με υπομονή, και παρακολουθήστε πρώτες βοήθειες, ανεξαρτήτως μεθόδου εισαγωγής. Κάθε παιδί είναι μοναδικό, και μπορεί να μας διδάξει πολλά αν το «ακούσουμε».

 

 

Άρα, η διατροφή σχετίζεται άμεσα με τον σεβασμό απέναντι στο παιδί μας.

Πιστεύω απόλυτα ότι πρέπει να υπάρχει σεβασμός γύρω από τη διατροφή, όχι μόνο απέναντι στο παιδί, αλλά και απέναντι στους γονείς, που επιλέγουν να κάνουν κάτι που φαίνεται σε τρίτους ότι ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Νιώθω, δυστυχώς, ότι δεν υπάρχει σεβασμός π.χ απέναντι στη μητέρα που θηλάζει έξω. Δεν υπάρχει σεβασμός, αλλά δυσπιστία και κατακραυγή απέναντι σε γονείς, που ακολουθούν τη μέθοδο BLW ή ακόμα και απέναντι σε εκείνους, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους ως vegan.

 

«Τι τρώμε πάλι αύριο;» είναι μια κλασική ερώτηση σε κάθε σπίτι. Πώς το Little Hands μάς δίνει τη λύση;

Όταν δημιούργησα το site ο στόχος ήταν ακριβώς αυτός, να βρίσκει ο επισκέπτης απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Επιπλέον, όποιος εγγράφεται στο newsletter έχει κάτι, που του δίνει έμπνευση και λύση. Ξέρω πόσο βασανιστικό είναι να αναρωτιέσαι κάθε μέρα, και είχα βρει μία πολύ απλή λύση, πριν ακόμα γίνω μαμά και τη μοιράζομαι!

 

 

Τελικά η διατροφή είναι θέμα παιδείας και κάτι που καλλιεργείται;

Θεωρώ ότι είναι θέμα συνήθειας. Mπορούμε να καλλιεργήσουμε και να αλλάξουμε τις συνήθειες; Αν ναι, τότε όλα είναι εφικτά. Όλα μια απόφαση είναι!

 

Ποιες είναι οι συνταγές, που διαπιστώνεις ότι έχουν μεγαλύτερη απήχηση και θετικό feedback από τις μαμάδες;

Χμμ, δύσκολη ερώτηση. Γενικά, ενώ όλοι ζητoύν αλμυρά, τελικά τη μεγαλύτερη απήχηση την έχουν τα γλυκά. Θετικό feedback υπάρχει σε όλα, ακόμα και μία λιγότερο δημοφιλή -λόγω υλικών που δεν συμπαθούν- συνταγή θα βρει το κοινό της και θα λάβω όμορφα σχόλια από κόσμο, που τελικά τόλμησε και τη δοκίμασε. Για αυτές τις συνταγές χαίρομαι τριπλά! (χαμογελάει)

 

Πόσο σημαντικό είναι τα ίδια τα παιδιά να συμμετέχουν στη μαγειρική διαδικασία και να πειραματίζονται στην κουζίνα;

Η μαγειρική διαδικασία είναι μία εξαιρετική δραστηριότητα για τα παιδιά, με πολλαπλά οφέλη για την ψυχοσύνθεσή τους και την ανάπτυξή τους. Η κουζίνα πραγματικά είναι ένα μαγικό μέρος για εκείνα, και αν τα αφήσουμε να την εξερευνήσουν θα εκπλαγούμε ευχάριστα.

Μέσα από τις συνταγές, πέραν από τις λογικομαθηματικές γνώσεις που προσφέρει, τα παιδιά μπορούν να καλλιεργήσουν την υπομονή τους, να μάθουν ότι για να φτάσουμε σε ένα αποτέλεσμα χρειάζεται κόπος, να ανεξαρτητοποιηθούν, να ασκήσουν τη λεπτή και αδρή κινητικότητα, να ανακαλύψουν νέα υλικά, να συνεργάζονται, να ακολουθούν απλές οδηγίες, και φυσικά να δημιουργήσουν όμορφες αναμνήσεις και δεσμούς μαζί μας, αξιοποιώντας δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο τους.

 

 

Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις το βιβλίο «Περιπέτειες στην κουζίνα με τον Πάρη» (με συνταγές για μικρά χεράκια) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, και τι θα βρει κανείς μέσα σε αυτό;

Όταν, χάρη στις μαγειρικές δράσεις που έκανα σε παιδιά σαν νηπιαγωγός, συνειδητοποίησα την ανταπόκριση των παιδιών στη μαγειρική, ήθελα να βάλω τα παιδιά στην κουζίνα χωρίς εμένα. Ένα βιβλίο μαγειρικής γραμμένο αποκλειστικά για εκείνα ήταν ο καλύτερος τρόπος, που μπορούσα να σκεφτώ. Μέσα στο βιβλίο θα βρει κανείς 8 παραμυθοσυνταγές, με εικονογραφημένη τη συνταγή, αλλά και γραμμένη την εκτέλεση σε μορφή ιστορίας, με παιχνιδιάρικη διάθεση και μοναδική εικονογράφηση από τη Σάντρα Ελευθερίου.

Κάθε συνταγή συνοδεύεται από «συμβουλές επιτυχίας» αλλά και μία φωτογραφία, για να γνωρίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Στην αρχή του βιβλίου, υπάρχουν εισαγωγικά σημειώματα για γονείς αλλά και παιδιά, ενώ στο τέλος έχουμε τις ανεξάρτητες κάρτες συνταγών, τις οποίες μπορούν να κόψουν μαζί με την αντίστοιχη φωτογραφία. Να σημειώσω, επίσης, ότι ο ήρωας μας, ο Πάρης, σε κάθε ιστορία μαγειρεύει μαζί με κάποιον μεγάλο, από τη μαμά και τη δασκάλα, μέχρι τον παππού και τη νονά.

Αν επέλεγες την αγαπημένη σου καλοκαιρινή συνταγή, ποια θα ήταν αυτή;

Γεμιστά! Αλλά, αν πρέπει να δώσω ως απάντηση μία από τις συνταγές του blog, τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Ίσως, να έλεγα κάποιο από τα παγωτά με 2-3 υλικά, που υπάρχουν. Χμμ… Μου έρχονται τώρα κι άλλες, μάλλον είναι ερώτηση παγίδα! (γέλια)

 

 

Πριν λίγες μέρες είχες τη χαρά να συναντήσεις τους μικρούς αναγνώστες του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Τι γεύση σου άφησε αυτή η εμπειρία; Το ομορφότερο σχόλιο που έλαβες;

Ναι, βρέθηκα και στη Θεσσαλονίκη πριν λίγες ημέρες, σε 3 υπέροχα σημεία της πόλης σας και πραγματικά μού άφησε την καλύτερη εμπειρία, γι΄ αυτό και τους χαιρέτισα όλους, λέγοντας «εις το επανιδείν». Το ομορφότερο σχόλιο δεν ήταν σχόλιο, ήταν μία ζεστή αγκαλιά από ένα κορίτσι, και τα γέλια των παιδιών όταν γίναμε διαγαλαξιακά μπιφτέκια!

 

 

Ποιοι είναι οι στόχοι σου σχετικά με το βιβλίο σου; Είναι στα άμεσα σχέδιά σου η κυκλοφορία κι άλλων βιβλίων, με ανάλογη ή διαφορετική θεματολογία;

Οι στόχοι μου σχετικά με το βιβλίο είναι να μπει σε όσες περισσότερες κουζίνες και βιβλιοθήκες μπορεί, και να γίνει εργαλείο στα χέρια όσων έρχονται σε επαφή με παιδιά, είτε αυτοί λέγονται γονείς, φροντιστές, συγγενείς, εκπαιδευτικοί, διατροφολόγοι ή λογοθεραπευτές, τους οποίους πρόσφατα έμαθα ότι ο Πάρης έχει βοηθήσει στα πλαίσια θεραπειών. Ιδέες για βιβλία υπάρχουν τόσες πολλές, και ήδη δουλεύω πάνω σε μία. Η θεματολογία φυσικά παραμένει ίδια, ακολουθώντας πάντα τη φιλοσοφία του Little Hands.

 

Oι «Περιπέτειες στην κουζίνα με τον Πάρη» κυκλοφορούν από τις Eκδόσεις Μεταίχμιο.

 

www.littlehandsblw.com

Instagram: littlehands_blw

 

 

Γιάννης Γιαννούδης: “Τα παιδια όταν παίζουν, οραματίζονται καινούριους κόσμους, καινοτομούν…”

Ιωάννα Σεραφειμίδου # soft skills, ελευθεριακά μοντέλα εκπαίδευσης, ελληνικό σχολείο, η σημασία του παιχνιδιού, παιδί και παιχνίδι

 

Τι σημαίνει ελεύθερα επιλεγόμενο, ακηδεμόνευτο παιχνίδι και πόσο σημαντικό είναι για τη δημιουργία ανεξάρτητων και υπεύθυνων παιδιών; Ποια είναι τα λάθη και τα τρωτά σημεία του εκπαιδευτικού μας συστήματος, και ποια τα αισιόδοξα βήματα που φέρνουν την αλλαγή;

Ο εμπνευστής του «Play on Early Education» και Διευθυντής του Κέντρου Προσχολικής Αγωγής «Dorothy Snot», Γιάννης Γιαννούδης, μας λύνει κάθε απορία, γύρω από τα παραπάνω ερωτήματα, και μας μιλά για τη δεύτερη κατά σειρά διοργάνωση του διεθνούς συνεδρίου “Play on Early Education”, που θα γίνει στις 27 – 30 Απριλίου στην Αθήνα, στο Σεράφειο Κέντρο Αθλητισμού, Πολιτισμού & Καινοτομίας (και το οποίο μπορείτε να παρακολουθήσετε και διαδικτυακά).

________

Συνέντευξη στις Πυγολαμπίδες

 

  • Ποιες είναι οι κυρίαρχες αλλαγές που εντοπίζονται στην εκπαίδευση σήμερα, και προς ποιες κατευθύνσεις έχει εξελιχθεί ουσιαστικά η παιδαγωγική επιστήμη;

Είναι δύσκολο να πει κάποιος πως η παιδαγωγική επιστήμη κινείται μόνο προς μια κατεύθυνση. Αυτό που βλέπουμε, είναι πως η κουλτούρα κάθε χώρας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό και την εκπαιδευτική της πολιτική. Στη Δύση π.χ. βλέπουμε εδώ και χρόνια μια τάση απελευθέρωσης της εκπαίδευσης από τον πολύ ακαδημαϊκό χαρακτήρα, και την εφαρμογή όλο και περισσότερο ελευθεριακών μοντέλων, παιδοκεντρικού χαρακτήρα.

Την ίδια στιγμή, όμως, σε άλλες χώρες (π.χ στην Ασία ή στη Μέση Ανατολή) βλέπουμε μια ενίσχυση του ανταγωνιστικού χαρακτήρα των σχολείων, με τα παιδιά να δέχονται από πάρα πολύ νωρίς την πίεση της αριστείας. Και βέβαια, η πανδημία δημιούργησε μια ολόκληρη νέα αγορά διαδικτυακών σχολείων, που επιτρέπουν στα παιδιά τη φοίτηση σε εντατικούς ρυθμούς, ασχέτως σε ποια χώρα βρίσκονται.

Θα τολμήσω να πω ότι αυτά τα διαδικτυακά σχολεία, θα γνωρίσουν μεγάλη άνθηση τα επόμενα χρόνια, ιδίως ανάμεσα στα υψηλά οικονομικά και κοινωνικά στρώματα του πληθυσμού, αφού θα επιτρέπουν μια αδιατάρακτη φοίτηση, ενώ το παιδί θα μπορεί ταυτόχρονα να ταξιδεύει με την οικογένειά του, να βρίσκεται σε διακοπές στην Καραϊβική ή να παίζει σε ένα τουρνουά τένις στην άλλη πλευρά του πλανήτη.

Γενικά πάντως, ως παγκόσμια τάση, θα έλεγα ότι βλέπουμε πλέον τα σχολεία να δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην καλλιέργεια των περίφημων soft skills, μερικές φορές, μάλιστα, και περισσότερο από την καλλιέργεια των ακαδημαϊκών προσόντων. Μην ξεχνάμε ότι σήμερα, τα κορυφαία πανεπιστήμια του πλανήτη δεν αξιολογούν τους φοιτητές με βασικό κριτήριο την ακαδημαϊκή τους αριστεία, αλλά ψάχνουν για υποψήφιους «που δε θα είναι βαρετή παρέα σε ένα δείπνο»!

 

 

  • Λίγα λόγια για τη 2η κατά σειρά διοργάνωση του «Play on Early Education». Σε ποιους απευθύνεται και τι θα έχει αποκομίσει κανείς με το πέρας της;

Τo «Play on Early Education» απευθύνεται σε οποιονδήποτε έρχεται καθημερινά σε επαφή με μικρά παιδιά, και θέλει να τα βλέπει να εξελίσσονται και να ανακαλύπτουν τον κόσμο με ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση. Τα παιδιά πλέον γεννιούνται σε μια εποχή που τους προσφέρει χιλιάδες ερεθίσματα, πολύ γρήγορα. Αυτό αναγκάζει τον εγκέφαλο να κάνει δισεκατομμύρια νέες συνάψεις, πολύ νωρίτερα από παλιά. Έτσι, βλέπουμε π.χ. παιδιά δύο ετών να έχουν πλέον την ικανότητα λήψης αποφάσεων, συνθέτοντας δύο ή περισσότερα δεδομένα. Είναι αδύνατον ένας παιδαγωγός ή ένας γονέας να διαχειριστεί αυτά τα «νέα μοντέλα» παιδιών, μόνο με βάση τη γνώση και την εμπειρία του παρελθόντος.

Στο φετινό συνέδριο θα ακουμπήσουμε πολλά διαφορετικά ζητήματα, εναρμονισμένα με τις εξελίξεις της εποχής μας (π.χ φυλετική ισότητα και κατάρριψη των στερεοτύπων, εισαγωγή της τεχνολογίας στην εκπαίδευση κλπ) πάντοτε, όμως, με άξονα το ακηδεμόνευτο, ελεύθερα επιλεγόμενο παιχνίδι, που βοηθά τα παιδιά να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αυτονομία, ανεξαρτησία.

Βασικά θα είναι και πάλι ένα συνέδριο αμφισβήτησης και επαναξιολόγησης των δεδομένων, με στόχο όλοι να φύγουμε, έχοντας προβληματιστεί εποικοδομητικά και «έξω από το κουτί».

Και, φυσικά, έχοντας περάσει τέσσερις υπέροχες μέρες, με ομοϊδεάτες μας από ολόκληρο τον κόσμο!

 

 

  • Ποια η συμβολή του παιχνιδιού στη δημιουργία ανεξάρτητων και υπεύθυνων παιδιών, και πώς μπορεί να επηρεάσει τη διάπλαση μιας προσωπικότητας;

Το ελεύθερα επιλεγόμενο, ακηδεμόνευτο παιχνίδι στην πολύ μικρή ηλικία είναι ο ένας και μόνο τρόπος, που βοηθά τα παιδιά να μάθουν να αποφασίζουν μόνα για τη ζωή τους από νωρίς, να διαχειρίζονται τα δύσκολα συναισθήματα, και να αυτονομούνται με αυτοπεποίθηση και με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις τους. Είναι, επίσης, και ο τρόπος με τον οποίο μαθαίνουν τα παιδιά να ανακαλύπτουν τη γνώση με ενθουσιασμό, και με τον δικό τους μοναδικό ρυθμό. Εάν διαχειριστούμε σωστά τα πρώτα τους χρόνια, ο ενθουσιασμός αυτός θα τα συνοδεύει για πάντα!

 

  • Τι σημαίνει στην ουσία ακηδεμόνευτο και ελεύθερα επιλεγόμενο παιχνίδι; Ποια λάθη κάνουν συνήθως οι γονείς στο κομμάτι της ελεύθερης βούλησης του παιδιού;

Το βασικό «λάθος» που κάνουμε οι ενήλικες είναι πως φοβόμαστε να μεταφέρουμε στα παιδιά την ευθύνη, για τη διαχείριση της ζωής τους. Πιστεύουμε γενικά ότι τα παιδιά δεν έχουν συναίσθηση των κινδύνων, και πως χωρίς τη δική μας συνεχή παρουσία δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Έτσι, παρεμβαίνουμε διαρκώς στη ζωή τους από πολύ νωρίς, και τα κάνουμε να νιώθουν ανίκανα και άβουλα. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό, ιδίως στα πρώτα χρόνια ζωής.

Η σωστή θεώρηση είναι πως κάθε παιδί αποτελεί έναν άνθρωπο απόλυτα ισότιμο με εμάς, με τα ίδια δικαιώματα και δυνατότητες, και που απλώς δεν έχει ακόμη αποκτήσει εμπειρία ζωής. Στόχος μας πρέπει να είναι, να βοηθάμε τα παιδιά να αποκτούν καθημερινά αυτή την εμπειρία, με τον δικό τους μοναδικό ρυθμό. Δε χρειάζεται να παρεμβαίνουμε όλη την ώρα, αλλά να δημιουργούμε απλώς ένα πλαίσιο, που θα κάνει το παιδί να νιώσει ασφάλεια, εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και αποδοχή. Ποτέ δε θα μας απογοητεύσει ένα παιδί, όταν το καταστήσουμε υπεύθυνο για τις φυσικές συνέπειες των πράξεών του.

 

 

  • Τα τελευταία χρόνια ο όρος «soft skills» έχει συνδεθεί άμεσα με το εργασιακό κομμάτι. Το παιχνίδι κατά την παιδική μας ηλικία είναι ένας παράγοντας ανάπτυξης αυτών των διαπροσωπικών ικανοτήτων για την ενήλικη ζωή μας;

Το παιχνίδι είναι ο κατ’ εξοχήν τρόπος απόκτησης των soft skills! Τα παιδιά όταν παίζουν χωρίς τη δική μας παρέμβαση, διαφωνούν, επιχειρηματολογούν, βρίσκουν λύσεις, λαμβάνουν αποφάσεις. Ακόμη, οραματίζονται καινούριους κόσμους, καινοτομούν, αναπτύσσουν κώδικες αποτελεσματικής επικοινωνίας, αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση. Ακόμη και οι στιγμές έντασης, όπως και οι αποτυχίες, βοηθούν τα παιδιά να μάθουν να αναγνωρίζουν και να διαχειρίζονται τα δύσκολα συναισθήματα (φόβο, απογοήτευση, απόρριψη) και να αποκτούν ενσυναίσθηση και αυτονομία.

 

  • Μπορούμε, ίσως πια, εν έτει 2022 να μιλάμε και στην Ελλάδα για ελευθεριακά μοντέλα εκπαίδευσης; Είναι οι εκπαιδευτικοί μας επαρκώς έτοιμοι για αυτά; Σε τι χωλαίνει κυρίως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα;

Σίγουρα μπορούμε να μιλάμε περισσότερο απ΄ ότι σε σχέση π.χ με πριν από 5-6 χρόνια. Ολοένα και περισσότερα καλά και διαφορετικά σχολεία «ξεφυτρώνουν» γύρω μας, και ολοένα περισσότεροι νέοι παιδαγωγοί τολμούν να πειραματιστούν και να διαφοροποιηθούν. Τα ελληνικά πανεπιστήμια, επίσης, βγάζουν εξαιρετικά κατηρτισμένους δασκάλους για πολύ μικρά παιδιά, αυτό είναι βέβαιο.  Μην ξεχνάμε, όμως, πως η εκπαίδευση είναι ένα από τα πιο αργά εξελισσόμενα industries στον κόσμο! Οι αλλαγές στην εκπαίδευση παίρνουν πάντοτε πολύ χρόνο.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα υποφέρει εδώ και δεκαετίες, από δύο μεγάλες πληγές: την τεράστια παρέμβαση του κεντρικού κράτους στη λειτουργία των σχολείων, και την παντελή έλλειψη αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Και στους δύο αυτούς τομείς γίνονται σήμερα αλλαγές, αλλά με πολύ αργό ρυθμό. Θα δούμε ένα «άλλο» (δημόσιο) σχολείο, μόνο όταν οι δάσκαλοι αξιολογηθούν ουσιαστικά, και οι καλύτεροι από αυτούς επιλεγούν για να διευθύνουν τα σχολεία, με πολύ αυξημένες σε σχέση με σήμερα ευθύνες και δυνατότητες λήψης αποφάσεων.

 

  • Αν κάποιος γνωρίζει από Παιδαγωγική, ξέρει πόσο σημαντική είναι η εκπαίδευση στις βρεφικές και νηπιακές ηλικίες. Πιστεύετε ότι οι γονείς δίνουν πια μεγαλύτερη προσοχή στην επιλογή βρεφονηπιακού σταθμού και νηπιαγωγείου για τα παιδιά τους;

Οι γονείς που έρχονται στο σχολείο μας, σίγουρα! Είναι πολύ περισσότερο «ψαγμένοι» και συνειδητοποιημένοι σε σχέση με το παρελθόν, και έχουν κατανοήσει πως η επιλογή του πρώτου σχολείου του παιδιού είναι η σημαντικότερη παιδαγωγική απόφαση, που θα πάρουν για τη ζωή του. Όλα τα σχολεία μετά τα έξι χρόνια ζωής μεταφέρουν γνώσεις, το preschool, όμως, είναι το μοναδικό σχολείο, που χτίζει προσωπικότητα και χαρακτήρα. Όλα τα σημαντικά στοιχεία της προσωπικότητας ενός παιδιού αναπτύσσονται μέχρι τα 5-6 χρόνια.

 

  • Είστε, όμως, και ιδιοκτήτης του «Dorothy Snot Preschool & Kindergarten». Λίγα λόγια για τη φιλοσοφία του σχολείου. Πού εστιάζει το life derived learning;

Η  Dorothy Snot  ξεκίνησε το 2008, με βασικό στόχο να είναι το σχολείο που ονειρευόμασταν για το παιδί μας, που τότε ήταν δυόμισι ετών! Συνεπώς, χτίστηκε επάνω στη δική μας ανάγκη, να προσφέρουμε στην κόρη μας ένα περιβάλλον σεβασμού, εμπιστοσύνης και ελευθερίας. Φυσικά, το σχολείο πέρασε από διάφορα στάδια, και άρχισε να αποκτά τον σημερινό του χαρακτήρα μετά το 2010, όταν και αποφασίσαμε να ενστερνιστούμε πλήρως την play-based φιλοσοφία (ένα σύστημα, άλλωστε, που αυτοπροσδιορίζεται αρκετά αυθαίρετα και δεν ελέγχεται από κάποιο αυστηρό πρωτόκολλο).

Σχολεία σαν και το δικό μας, πολλές φορές μπορείτε να τα ακούσετε να αποκαλούνται και ως project-based, process-based ή inquiry-based. Όλοι αυτοί οι ορισμοί είναι δόκιμοι, διότι το βασικό μας χαρακτηριστικό είναι η δυνατότητα που έχουν τα παιδιά, να λαμβάνουν από πολύ νωρίς ενεργό ρόλο, στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων που τα αφορούν, και φυσικά να παίρνουν την ευθύνη των φυσικών συνεπειών, που επιφέρουν οι πράξεις τους!

Και όταν δίνεις στα παιδιά αυτή τη δυνατότητα, πάντοτε επιλέγουν να μεταφέρουν το παιχνίδι τους σε συνθήκες πραγματικής ζωής. Στην πραγματικότητα, ένα παιδί τριών ετών δεν το ενδιαφέρει να ασχοληθεί με τον Μπετόβεν ή με τους πλανήτες, αλλά με το τρυπάνι με το οποίο ο μπαμπάς του ανοίγει τρύπες στον τοίχο! Από εκεί, λοιπόν, εκπορεύεται και η life-derived learning φιλοσοφία μας: από τη βαθιά ανάγκη των παιδιών, να συμμετέχουν ισότιμα στον κόσμο των ενηλίκων.

 

https://www.instagram.com/p/Cb-lqH0rZI8/

https://www.instagram.com/p/CafSXuCLQK1/

https://www.instagram.com/p/CbX7s0ksrsw/

 

  • Το δεύτερο διεθνές συνέδριο «Play on Early Education» απαρτίζεται από επιστήμονες και συνέδρους από όλο τον κόσμο. Θέλετε να μας μιλήσετε για την επιλογή αυτών και των θεμάτων που θα πραγματευτούν στις ομιλίες τους;

Με τα χρόνια έχουμε αναπτύξει ένα πολύ ισχυρό δίκτυο διεθνών συνεργατών, ανθρώπων πολύ σπουδαίων στον χώρο του play education, που μας αναγνωρίζουν ως ένα κορυφαίο urban play-based σχολείο, και χαίρονται να βρίσκονται κοντά μας.

Τρεις από αυτούς θα είναι και πάλι στην ομάδα των keynote speakers: ο καλός μου φίλος Teacher Tom (aka Tom Hobson) από τη δυτική ακτή των ΗΠΑ,  η δασκάλα reggio Suzanne Axelsson από τη Σουηδία, και ο Βρετανός playworker Meynell Walter. Και οι τρεις έχουν έρθει πολλές φορές στο σχολείο μας, και είναι πλέον περισσότερο φίλοι αγαπημένοι και λιγότερο συνεργάτες!

Πέρα από τα «παραδοσιακά» θέματα που πάντοτε συζητάμε σε ένα τέτοιο συνέδριο (risky play, democracy in the early years, freely chosen non-directed & intrinsically motivated play, κλπ) φέτος θα «ακουμπήσουμε» και καινούρια ζητήματα, τα οποία η εποχή καθιστά πολύ σημαντικά.

Δύο ακόμη καλές φίλες και ex-dorothean μαμάδες, η Στέλλα Κάσδαγλη και η Πηνελόπη Θεοδωρακάκου, συνιδρύτριες του Women On Top, θα μας μιλήσουν για το παιχνίδι που προωθεί την έμφυλη ισότητα από πολύ νωρίς, και καταρρίπτει τα φυλετικά στερεότυπα. Θα έχουμε, επίσης, κοντά μας τον καθηγητή neuroscience του πανεπιστημίου της Στοκχόλμης John Axelsson, σύζυγο της Suzanne, ο οποίος θα μιλήσει για το πολύ σημαντικό ζήτημα του ύπνου στην πολύ μικρή ηλικία, και πώς αυτό επηρεάζει την εξέλιξη του εγκεφάλου. Και, φυσικά, ο φίλος μου Άγγελος Πατσιάς, ο περίφημος «δάσκαλος του Φουρφουρά», θα έρθει από τη Θεσσαλονίκη, για να μας εξηγήσει πώς ένα σχολείο μπορεί να γίνει κυψέλη έρευνας και αναζήτησης!

Κοντά σε αυτούς τους keynote speakers θα έχουμε άλλους 25 περίπου presenters & workshop conductors, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Συνολικά από το εξωτερικό θα έρθουν φέτος γύρω στα 50 άτομα, νούμερο που θα ήταν πολύ μεγαλύτερο, αν δεν υπήρχε ακόμη η δυσκολία πραγματοποίησης διεθνών ταξιδιών, λόγω των πρωτοκόλλων covid. Θα έχουμε, όμως, και εκατοντάδες ανθρώπους συνδεδεμένους online.

 

 

  • Τα παιδιά, τα τελευταία δύο χρόνια έζησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις λόγω Covid (αποστασιοποίηση, τηλεκπαίδευση, μάσκες…) Ποια πιστεύετε ότι θα είναι τα αποτελέσματα μιας τέτοιας κατάστασης στην μετά-covid εποχή για εκείνα; Τι θα πρέπει να προσέξουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί;

Όπως είπα, τα παιδιά πλέον είναι «νέα μοντέλα»! Τα παιδιά π.χ που έχουν γεννηθεί από το 2019 και μετά δεν έχουν μνήμες του pre-covid world, και όλα αυτά που αναφέρετε είναι η κανονικότητά τους. Η γέννησή τους μέσα σε σπίτια, όπου οι ενήλικες εργάζονταν από τον υπολογιστή όλη την ημέρα, σίγουρα έδωσε στον εγκέφαλό τους τα ερεθίσματα, για να κάνει ακόμη περισσότερες συνάψεις γρηγορότερα. Την ίδια στιγμή, όμως, τα παιδιά αυτά έμειναν, ίσως, πίσω στη συναισθηματική τους ενδυνάμωση, την κοινωνικότητα και την κινητική τους εξέλιξη. Όλα αυτά και άλλα πολλά οφείλουμε να τα λαμβάνουμε υπ’ όψιν στη δουλειά μας, και να προσαρμόζουμε τα εκπαιδευτικά μοντέλα των επόμενων ετών στις ιδιαιτερότητες της εποχής. Σκεφτείτε μόνο πως τα παιδιά που έχουμε σήμερα στο σχολείο μας, θα είναι στην ακμή της παραγωγικής τους ηλικίας, κάπου μετά το 2050! Μπορείτε να φανταστείτε πώς θα είναι ο κόσμος το 2050?

 

  • 27 – 30 Απριλίου, λοιπόν, στο Σεράφειο Κέντρο Αθλητισμού, Πολιτισμού & Καινοτομίας Αθηνών. Με μία φράση, γιατί να μη λείψει κανείς από το «Play on Early Education»;

Διότι, πόσο συχνά  μπορεί κάποιος να συναναστραφεί μια τόσο σπουδαία ομάδα ανθρώπων από ολόκληρο τον κόσμο, σε ένα χιλιόμετρο απόσταση από την Ομόνοια;  Και διότι, όπως είναι και το motto του φετινού συνεδρίου, Future is better with play!

 

* Το συνέδριο μπορείτε να παρακολουθήσετε και διαδικτυακά!

 

www.playonathens.com

www.dorothy-snot.gr

Ιnstagram: @playonearlyathens

@dorothysnot

Μίνα Γκρέκα: Όταν τα παιδιά γράφουν τις δικές τους ιστορίες…

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Η έκφραση ιδεών και συναισθημάτων, σίγουρα δεν είναι προνόμιο των ενηλίκων. Τα παιδιά έχουν την ίδια και, ίσως, ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη να επικοινωνήσουν αυτά που νιώθουν, πόσο μάλλον τώρα, βιώνοντας πρωτόγνωρες καταστάσεις λόγω του εγκλεισμού. Η δημιουργική γραφή τούς δίνει την ευκαιρία να αποτυπώσουν στο χαρτί με απόλυτη ελευθερία, όσα σκέφτονται, νιώθουν και φαντάζονται. Η Μίνα Γκρέκα, ως δασκάλα δημιουργικής γραφής, γνωρίζει καλά πώς να ενθαρρύνει ένα παιδί προς αυτή την κατεύθυνση. Μέσα από ενδιαφέροντα εργαστήρια, “αγκαλιάζει” τη δημιουργική σκέψη και έκφραση των παιδιών, τα οποία καλούνται να ανακαλύψουν τον μαγικό κόσμο της γραφής. Η ίδια, μας μιλά για τα δικά της συγγραφικά “ταξίδια”, τις ουσιαστικές αλλαγές που μπορεί να επιφέρει η δημιουργική γραφή σε ένα παιδί, τις συναισθηματικές αλληλεπιδράσεις, τα βιβλία και για όλα αυτά, που συνθέτουν ένα πολύχρωμο σύμπαν, φτιαγμένο από λέξεις…

 

Συνέντευξη στη Μαρία Μυλωνά

 

Πότε και πώς ξεκίνησε το δικό σου “ταξίδι” στη δημιουργική γραφή, και τελικά στη διδασκαλία της;

Σαν ενήλικας έχω παρακολουθήσει πολλά αξιόλογα εργαστήρια δημιουργικής γραφής, αλλά η δημιουργία του εργαστηρίου για παιδιά προέκυψε από μια πολύ βαθιά μου ανάγκη. Ήξερα ότι ήθελα να κάνω κάτι που να συνδυάζει τις δύο μεγάλες αγάπες μου: τα παιδιά και τη γραφή. Ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών ήμουν κοντά και στα δύο, αλλά είχα πάντα την ανάγκη να κάνω κάτι που να αγκαλιάσει σε μεγαλύτερο βαθμό τα συναισθήματα και τη δημιουργική τους σκέψη. Έτσι, γεννήθηκε το εργαστήρι δημιουργικής γραφής για παιδιά, το οποίο βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο του.

 

Σε ποιους χώρους έχει φιλοξενηθεί το εργαστήρι;

Στις βιβλιοθήκες της Καλαμαριάς και της Άνω Τούμπας, στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ., στο δημιουργικό βιβλιοπωλείο ‘’ Κάτι Γίνεται’’, σε φεστιβάλ της πόλης, σε δημόσιο σχολείο στις απογευματινές δραστηριότητες που διοργανώνουν οι Σύλλογοι Γονέων, αλλά και σε ιδιωτικό σχολείο στο νηπιαγωγείο. Τέλος, έχω συνεργαστεί με την ομάδα KIDOT και μέσω αυτής, το εργαστήρι έχει φιλοξενηθεί σε διάφορους χώρους με αυτοτελή εργαστήρια όπως για παράδειγμα στο Goethe Institut, Toms κ.α.

 

Η γραφή ήταν πάντα ο δικός σου προσωπικός τρόπος για να εκφράζεσαι;

Ναι, σχεδόν από τότε που άρχισα να γράφω, εμπιστευόμουν ό,τι σκεφτόμουν και ένιωθα στο ημερολόγιο μου, και σε γράμματα που αντάλλαζα με φίλες. Αλλά και μέσα στο σπίτι υπήρχε κρυμμένο ένα τετράδιο, στο οποίο γράφαμε με τη μαμά μου η μια στην άλλη σημειώματα, όποτε νιώθαμε ότι θέλαμε “να τα πούμε”.

 

 

Εκτός από τη διδασκαλία της δημιουργικής γραφής, έχεις ασχοληθεί ενεργά και με τη συγγραφή; Αγαπάς περισσότερο την πεζογραφία ή την ποίηση, και γιατί;

Ενώ αγαπάω πολύ την πεζογραφία, και θαυμάζω τους συγγραφείς που κατορθώνουν να κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη σε πολυσέλιδα μυθιστορήματα ή ακόμη και σε μυθιστορήματα σε τόμους. Όποτε εγώ η ίδια εκφράζομαι γραπτώς, το κάνω μέσω της μικρής φόρμας και της ποίησης. Στην ποίηση με γοητεύει ιδιαίτερα ο συμπυκνωμένος λόγος και τα παιχνίδια νοήματος και γλώσσας, όπου οι συσχετισμοί, οι συμβολισμοί και οι εικόνες  έχουν τον κυρίαρχο λόγο. Στα άμεσα σχέδιά μου, είναι να συγκεντρώσω ποιήματά μου των τελευταίων χρόνων, σε μια συλλογή.

 

 

Το “ακροατήριό” σου απαρτίζεται από μικρά παιδιά. Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί να εκφραστεί μέσα από τον γραπτό λόγο, με βάση την εμπειρία σου; Η αχαλίνωτη φαντασία τους είναι κάτι που αποτυπώνεται επαρκώς στα γραπτά τους;

Σε κάποια παιδιά είναι πιο εύκολο και σε άλλα λιγότερο. Σε κάθε περίπτωση είναι κάτι που δουλεύεται και σ’ αυτό βοηθάει πάρα πολύ η επαφή του παιδιού με τα βιβλία. Υπάρχουν παιδιά που δείχνουν μια δυσκολία στη γραπτή έκφραση στην αρχή, και μετά, μόλις νιώσουν ότι κανείς δε θα κρίνει αν αυτό που γράφουν είναι σωστό ή λάθος, αφήνονται στην μαγεία του να αφηγηθούν μια ιστορία και ‘’λύνονται’’. Πολλά εμπνέονται από τις ιστορίες που διαβάζουμε στο εργαστήρι, κι άλλα φτάνουν να γράφουν μέχρι και δικές τους ιστορίες πολλών σελίδων σε συνέχειες!

Κάτι που θέλω να επισημάνω, αφορά την τάση των ενηλίκων να διορθώνουν τις ιστορίες,  κι έτσι να επεμβαίνουν σε κάτι, που είναι πολύ προσωπικό. Θέλει μεγάλη προσοχή αυτό, γιατί τα παιδιά είναι πολύ ευαίσθητα στην κριτική. Ακόμη κι αν υπάρχουν κάποια λάθη στη γραπτή τους έκφραση, είναι πολύ καλύτερο να τα συζητήσουμε μαζί τους κάποια άλλη στιγμή, κι όχι όταν έρχονται ενθουσιασμένα να μας διαβάσουν αυτό που έγραψαν.

 

 

 

 

Τι θα θελες να πεις στους γονείς που δεν πιστεύουν ότι το παιδί τους θα καθίσει να γράψει και θα το κάνει με χαρά;

Πολλοί γονείς εκφράζουν πριν την έναρξη των συναντήσεων μια δυσπιστία, ως προς το αν το παιδί τους θα συγκεντρωθεί και θα γράψει  ή αν θα του αρέσει μια δραστηριότητα, που έχει ως βάση της τα βιβλία και τη γραφή. Θα ήθελα να τους πω ότι, όταν η γραφή προσεγγίζεται με παιγνιώδη τρόπο, με στόχο να γράψουμε μια ιστορία που μας εκφράζει και να τη μοιραστούμε με τους άλλους, τότε μπορεί να γίνει πηγή ευχαρίστησης. Τα παιδιά δεν εξαναγκάζονται να γράψουν, αλλά εμπνέονται μέσα από μια ποικιλία ερεθισμάτων, και βιωματικά αντιλαμβάνονται ότι η γραφή είναι ένας τρόπος έκφρασης και μοιράσματος, όσων σκέφτονται και αισθάνονται. Πιστέψτε με, πως ακόμη και αν δεν γίνει από το πρώτο μάθημα, μετά από λίγα μαθήματα, γράφουν με πολλή χαρά και προσήλωση.

 

Από την εμπειρία σου έως τώρα σε ποιους τομείς βοηθιούνται τα παιδιά που παρακολουθούν το εργαστήρι; Ποιό είναι το μυστικό, ώστε ένα παιδί να “ανοιχτεί” και τελικά να μοιραστεί όσα σκέφτεται στο χαρτί;

Στο τέλος κάθε εργαστηρίου, ζητώ από τους γονείς να μου γράψουν λίγα λόγια, για το αν είδαν αλλαγές στα παιδιά και σε ποιους τομείς. Οι περισσότεροι μου ανέφεραν ότι τα παιδιά τους έπαψαν να φοβούνται τη γραφή ή να τη βλέπουν σαν κάτι καταναγκαστικό και βαρετό. Είδαν, επίσης, αλλαγές στον εμπλουτισμό του λεξιλογίου και βελτίωση στη χρήση της γλώσσας. Πολλοί μου αναφέρουν, ότι τα παιδιά απέκτησαν μια εξοικείωση με τη γραπτή έκφραση, σε σημείο που αναλαμβάνουν πλέον να κάνουν μόνα τους, χωρίς καμία βοήθεια της γλωσσικές ασκήσεις του σχολείου, αλλά και ότι άρχισαν να γράφουν από μόνα τους ιστορίες σε συνέχειες. Τέλος, υπήρχαν και κάποιοι, που μου ανέφεραν ότι μέσα από την ομάδα τα παιδιά απώθησαν μια κάποια εσωστρέφεια, και εκφράζονταν με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μπροστά σε άλλους.

Το μυστικό είναι κάτι να μη γίνεται ως εξαναγκασμός, αλλά  μέσα από μια χαλαρή, παιγνιώδη προσέγγιση. Οι ιστορίες και τα παραμύθια  είναι κάτι πολύ δυνατό, και τα παιδιά το νιώθουν αμέσως. Αντιμετωπίζουν τις δικές τους ιστορίες και των άλλων με σεβασμό.

 

 

Πώς είναι να εμψυχώνεις μια ομάδα παιδιών, με κύριο χαρακτηριστικό τη γραφή;

Όπως σε κάθε ομάδα που θέλει να λειτουργεί σωστά, είναι σημαντικό να γίνει από την αρχή αντιληπτό ότι τη διέπουν αρχές, όπως ο σεβασμός και ότι κανένας δε θα κριθεί. Η υποστηρικτική ατμόσφαιρα που δημιουργείται, ευνοεί την ελεύθερη έκφραση των παιδιών και την απελευθέρωση της φαντασίας τους, κάτι που συμβάλλει στην εξέλιξη της σκέψης τους.

 

Όταν κάποιος δουλεύει με παιδιά, λένε ότι με έναν τρόπο δε χάνει ποτέ την παιδικότητά του. Εσύ τι αποκομίζεις συναισθηματικά από αυτή την αμοιβαία αλληλεπίδραση;

Είναι αλήθεια αυτό! Με κάποιον τρόπο νιώθω ότι θεραπεύω ή προσεγγίζω το παιδί μέσα μου, και κάθε φορά που συντονίζομαι μαζί τους κάνουμε πολύ καλή παρέα. Νομίζω πως και αυτά βλέπουν σε μένα πιο πολύ μια φίλη, “μια παραμυθού”.

 

 

Σαν παιδί, ποια ήταν τα αγαπημένα σου βιβλία; Υπάρχουν κάποια από αυτά, που μέχρι και σήμερα προτείνεις στους μαθητές σου;

Αγαπούσα πολλούς και διάφορους συγγραφείς, είχα ξεχωρίσει όμως την Christine Nöstlinger.

Στα βιβλία της με γοήτευε το χιούμορ και ότι προσέγγιζε τα προβλήματα των ηρώων της, μέσα από μια ανάλαφρη και κωμική πλευρά. Ένιωθα σαν να είχα μια σύμμαχο απέναντι στις ανασφάλειες και τα θέματα, που προέκυπταν σ’ εκείνη την ηλικία.

Δε συνηθίζω να προτείνω βιβλία που μου άρεσαν ως παιδί. Μοιράζομαι, όμως, μαζί τους, όσα βιβλία γοητεύουν το παιδί μέσα μου τώρα, αφού σχεδόν σε κάθε συνάντηση τους διαβάζω είτε ολόκληρο βιβλίο είτε απόσπασμα. Mια από τις μεγαλύτερες χαρές μου ήταν και είναι ακόμη, να “βουτήξω” στον κόσμο των βιβλίων και να διαλέξω αυτά που με εκφράζουν. Αυτό προτείνω και στα παιδιά να κάνουν.

 

Με το τέλος της καραντίνας, έχεις προγραμματίσει κάποια σεμινάρια και πού; Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας κάποια από τα σχέδιά σου;

Δεν έχω προγραμματίσει ακόμη κάτι, αλλά η μεγάλη μου επιθυμία είναι η χαρά της γραφής και της ανάγνωσης να φτάσει παντού, σε όλα τα παιδιά με τρόπο συστηματικό, όπου κι αν ζουν, ανεξαρτήτως από το βιοτικό τους επίπεδο. Προς αυτή την κατεύθυνση έχω σκοπό να κινηθώ. Όταν πάρουν οι σκέψεις μέσα μου πιο ξεκάθαρη μορφή, θα επικοινωνήσω τις νέες δράσεις μέσω του προφίλ μου στο facebook.

 

 

Υπάρχει κάποιο γραπτό παιδιού που σε εντυπωσίασε και έχει χαραχτεί στη μνήμη σου; 

Oι εικόνες μιλούν…

 

 

 

 

Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, τι είδους βιβλίο θα ήταν;

Δύσκολο να απαντήσω σ’ αυτή την ερώτηση, καθώς δε νομίζω  ότι εμπίπτει σε μια και μόνο κατηγορία. Γενικεύοντας, θα έλεγα ότι θα ήθελα να είναι ένα βιβλίο, που όταν ανοίγει, γεμίζει τους άλλους με αισιοδοξία και δύναμη.

 

 

 

Αν είχες μία και μόνο ευχή για το μέλλον;

Η ευχή μου είναι να δοθεί σε όλους τους ανθρώπους, η ευκαιρία να παλέψουν για τα όνειρα τους και να τα πραγματοποιήσουν. Θα ήθελα με την ευκαιρία να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ σ’ αυτούς που με εμπιστεύτηκαν από τα πρώτα μου βήματα, συνεργάτες αλλά και γονείς, που στην πορεία γίναμε φίλοι. Όταν βρίσκεις ανθρώπους με τους οποίους σε συνδέουν οι ίδιες αξίες, βαδίζεις με μεγαλύτερη σιγουριά και αυτοπεποίθηση, γνωρίζοντας πως μοιράζεστε ένα κοινό όραμα, κι αυτό είναι αναμφίβολα πολύ σημαντικό! Ευχαριστώ πολύ τις Πυγολαμπίδες και την Ιωάννα Σεραφειμίδου για όλη την ενθάρρυνση και τη στήριξη!

 

 

Πού μπορεί να σε βρει κάποιος που ενδιαφέρεται για τα μαθήματα δημιουργικής γραφής;

Μέσω του προφίλ μου στο Facebook μπορεί όποιος ενδιαφέρεται, να ενημερωθεί για μελλοντικές δράσεις, αλλά και να επικοινωνήσει μαζί μου.

 

 

 

Φωτογραφίες: Mυλωνά Μαρία & Shutterstock

Γιώργος Χατζόπουλος: Η φιλία, ο έρωτας και ο θάνατος στο δρόμο της Ανδώς προς την Ανατολή

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Συνέντευξη: Ιωάννα Σεραφειμίδου

Θέλουμε να μάθουμε τα πάντα για την Ανδώ, θα μας πεις ποια είναι; 

Η Ανδώ είναι η δωδεκάχρονη «φανταστική» κόρη του Διγενή Ακρίτα (σύμφωνα με το έπος ο Διγενής δεν είχε παιδιά), η οποία αποφασίζει να κάνει ένα ταξίδι μέχρι τον Τίγρη ποταμό προκειμένου να βρει το υπόλοιπο μισό του σπασμένου Ιερού Σπαθιού του πατέρα της, αλλά και να μάθει την αλήθεια για την εξαφάνισή του.

 

Γιατί πρέπει η Ανδώ να μαζέψει το θάρρος της;

Γιατί στο ταξίδι της αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίσει άγριους λύκους, αμαζόνες, απελάτες (ληστές), δράκους, ιπτάμενα άλογα, Άραβες αλλά και τον ίδιο τον Χάροντα. Ταυτόχρονα πρέπει να αντιμετωπίσει και τον ίδιο της τον εαυτό σ’ ένα παράλληλο ταξίδι αυτογνωσίας.

 

Από την αναφορά σας στον Χάρο φαντάζομαι πως έχετε εντάξει στο μυθιστόρημά σας αρκετά στοιχεία και πρόσωπα από το έπος του Διγενή Ακρίτα;

Ναι, έχω εντάξει αρκετά πρόσωπα από το έπος στην ιστορία της Ανδώς, έχω επίσης χρησιμοποιήσει πολλά γεωγραφικά, πραγματολογικά και γλωσσικά στοιχεία για να αποδώσω το πνεύμα και ύφος της εποχής. όπως επίσης και ένα πλήθος προσώπων, στίχων και λέξεων.

 

Σε ποια ιστορική εποχή τοποθετείται το έπος του Διγενή Ακρίτα και σε ποια η ιστορία της Ανδώς;

Το έπος του Διγενή Ακρίτα τοποθετείται στην εποχή της ελληνο-αραβικής ειρηνεύσεως του Ι’ αιώνα, όταν οι βυζαντινοί έφτασαν ξανά τα σύνορα της αυτοκρατορίας στον Ευφράτη ποταμό. Στην ίδια εποχή τοποθέτησα κι εγώ την ιστορία της Ανδώς, και πιο συγκεκριμένα το 987.

 

Δηλαδή αν και έχουμε να κάνουμε με ένα μυθιστόρημα φαντασίας με δράκους, ιπτάμενα άλογα, ωστόσο πρόκειται και για ένα ιστορικό μυθιστόρημα;

Ακριβώς. Το πρώτο μισό του βιβλίου, όσο η Ανδώ βρίσκεται στα βυζαντινά εδάφη, η αφήγηση είναι τελείως ρεαλιστική και τα γεγονότα του βιβλίου αντιστοιχούν στη βυζαντινή ιστορία. Στο υπόλοιπο μισό του βιβλίου, και από τη στιγμή που η Ανδώ περνάει τον Ευφράτη ποταμό, η αφήγηση αποκτάει φανταστικό χαρακτήρα. 

 

Από ότι έχω καταλάβει όμως είτε το βιβλίο το θεωρήσουμε ιστορικό μυθιστόρημα είτε φανταστικό, παράλληλα με την περιπέτεια, έχουμε και μία ψυχολογική ιστορία. Μια ιστορία που σχολιάζει τη σχέση κόρης-πατέρα, την ιστορία της Ανδώς και του πατέρα της. Σωστά;

Θα έλεγα πως ο αρχικός πυρήνας της ιστορίας ήταν αυτός. Ήθελα από την αρχή να πω μία ιστορία που να μιλάει για τη σχέση κόρης-πατέρα. Και πιο συγκεκριμένα για τη σχέση μία έφηβης κόρης που ο πατέρας της την έχει εγκαταλείψει. Όπως η ιστορία εξελίσσεται η Ανδώ ανακαλύπτει διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητας του πατέρα της και ταυτόχρονα δίνει και διαφορετικές ερμηνείες της εξαφάνισής του. Αν και όλα αυτά διαδραματίζονται χίλια και πλέον χρόνια πριν, εντούτοις νομίζω πως θα μπορούσαν να συμβαίνουν κατά κάποιο τρόπο και σήμερα.

 

Εκτός από αυτή τη σχέση ποιες άλλες σχέσεις είναι κυρίαρχες στο βιβλίο; Και σε ποιο βαθμό αυτές αφορούν έναν σύγχρονο έφηβο;

Θα έλεγα πως στο βιβλίο κυριαρχούν άλλες τρεις σχέσεις, Η σχέση της Ανδώς με τον Κοσμά, τον Σαλαντίν και τον Χάροντα. Μέσα από αυτές τις σχέσεις μας αποκαλύπτονται και τα άλλα τρία (3) θέματα του βιβλίου: η φιλία, ο έρωτας και ο Θάνατος. Η φιλία της Ανδώς με τον Κοσμά διατρέχει όλο το βιβλίο και περνάει από πολλά και διάφορα στάδια και τελειώνει με μία σκηνή που αναδεικνύει την υπέρτατη πράξη φιλίας που δεν είναι άλλη από τη Θυσία!

Τον έρωτα τον συναντάμε κι αυτόν στην πιο ακραία του μορφή, όταν η Ανδώ ερωτεύεται έναν Άραβα, έναν Σαρακηνό όπως λέει στο βιβλίο, που εκτός από αλλόφυλος είναι και αλλόθρησκος.

Η τρίτη και τελευταία σχέση, η σχέση της Ανδώς με τον Χάροντα, είναι μία σχέση που διατρέχει κι αυτή όλο το βιβλίο, ο Χάρος παρακολουθεί όλα της τα βήματα της και στο τέλος, το μικρό δωδεκάχρονο καλείται να τον αντιμετωπίσει.

Νομίζω πως οι τέσσερεις αυτές σχέσεις-αξίες (γονεϊκά πρότυπα, φιλία, έρωτας, θάνατος) είναι που μας απασχολούσαν (όταν εμείς ήμασταν έφηβοι), και απασχολούν τώρα τους έφηβους.

 

Να σταθούμε λίγο στη σχέση της Ανδώς με τον Σαλαντίν. Μία Ελληνίδα χριστιανή ερωτεύεται έναν Άραβα, μουσουλμάνο…

Σκεφτείτε πως όταν ξεκινάει το ταξίδι της Ανδώς μία από τις κινητήριες δυνάμεις που το τροφοδοτούν είναι το μίσος της για τους Άραβες (γιατί τους θεωρεί υπεύθυνους για το θάνατο του πατέρα της), το οποίο στην πορεία όχι μόνο θα εξανεμισθεί αλλά θα μετατραπεί και σε αγάπη. Βέβαια για αυτήν την αλλαγή σημαντικό ρόλο θα παίξει το γεγονός ότι η Ανδώ θα ζήσει για ένα διάστημα στη Βαγδάτη μαζί τους. Τα στερεότυπα που είχε στο μυαλό της ένα ένα θα αποδομηθούν για να ανακαλύψει στο τέλος πόσο μοιάζουν οι δύο λαοί.

 

Ωστόσο ποιο θα λέγατε ότι ήταν η μεγαλύτερη διαφορά, το δυσκολότερο εμπόδιο που έπρεπε να υπερπηδηθεί σε αυτόν τον έρωτα;

Η πίστη της Ανδώς ότι οι άνθρωποι καθορίζουν το μέλλον τους και τις τύχες τους και η άποψη του Σαλαντίν ότι όλα είναι γραμμένα από τον Προφήτη. Νομίζω ότι, στο βαθμό που κατάφερα να γνωρίσω και να καταλάβω τους Άραβες, η πιο μεγάλη μας διαφορά είναι η άποψη για τη μοίρα, το κισμέτ. Ακόμη και σήμερα νομίζω πως οι Άραβες πιστεύουν πως η μοίρα των ανθρώπων είναι προδιαγεγραμμένη και αυτή η άποψη ποτίζει όλες τις εκφάνσεις τις ζωής τους.

 

Είπατε πριν ότι «στο βαθμό που κατάφερα να γνωρίσω και να καταλάβω αυτόν τον λαό»… Με ποιον τρόπο τον γνωρίσατε;

Βιβλιογραφικά αρχικά και μετά με ταξίδια. Βέβαια από μικρό παιδί ζω σε μία γειτονιά της Θεσσαλονίκης, τις 40 Εκκλησιές, που έμεναν και μένουν πολλοί Άραβες φοιτητές. Θα ήθελα εδώ να πω πως το πρώτο ενδιαφέρον για τον αραβικό πολιτισμό μου τον εμφύσησε ο Κωστής Μοσκώφ που τον θαύμαζα ως νέος πάρα πολύ.

 

Θα σας κάνω μία ερώτηση που τριγυρνάει στο μυαλό μου από το πρώτο σας βιβλίο για έφηβους-νέους. Και ο «Νι Πι» και η «Ανδώ» είναι δύο βιβλία που θα μπορούσαν να διαβαστούν άνετα και από μεγάλους. Αυτό είναι μία επιλογή ή συμβαίνει κατά λάθος;

Θα έλεγα ότι δε συμβαίνει σκόπιμα, αλλά ούτε κατά λάθος!

Όταν γράφω έχω στο νου μου πως τα βιβλία αυτά απευθύνονται σε έφηβους, αλλά ταυτόχρονα θέλω να αρέσουν και σ’ εμένα.

Τα δύο αυτά βιβλία προέκυψαν από την επιθυμία μου να μιλήσω στα παιδιά μου, (έχω 4 παιδιά, με ηλικίες από έντεκα έως είκοσι εννιά), αλλά και στα παιδιά όλου του κόσμου για δύο, τρία πράγματα που με απασχολούν στη σχέση μου μαζί τους.

Όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνονται να είναι δύο απλές περιπέτειες (εμπνευσμένες μάλιστα από δύο κορυφαίες περιπέτειες τους είδους: Τους Πειρατές της Καραϊβικής & Τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών), κατά βάθος είναι δυο βαθιές εξομολογήσεις για τη ζωή μου, για τα πιστεύω μου που καθοδήγησαν τις πράξεις μου στο παρελθόν και τις καθοδηγούν και τώρα.

 

Το επόμενο βιβλίο σας θα είναι για έφηβους-νέους ή για ενήλικες;

Και το επόμενο βιβλίο μου, που ήδη βρίσκεται στο στάδιο της επιμέλειας από τις εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, απευθύνεται κι αυτό στους έφηβους. Μάλλον δεν έχω πει ακόμη όλα όσα θέλω να πω!

 

Ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Εύχομαι στην Ανδώ να ταξιδέψει σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της Ελλάδας, και γιατί όχι «από τη Βασιλεύουσα μέχρι τη Βαγδάτη κι από την Αλεξάνδρεια μέχρι την Τραπεζούντα», όπως γράφετε και στο βιβλίο σας!

Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη! Καλή συνέχεια στο καταπληκτικό έργο που κάνετε με τις ΠΥΓΟΛΑΜΠΙΔΕΣ!

 

Το βιβλίο “Μάζεψε το θάρρος σου Ανδώ” κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη

 

 

Λίγα λόγια για τον Γιώργο Χατζόπουλο

Ο Γιώργος Χατζόπουλος γεννήθηκε το 1964 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και Συγκριτική Λογοτεχνία σε μεταπτυχιακό επίπεδο στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ. Έχει γράψει τα θεατρικά έργα Μοργκεντάου (2003), που ανέβηκε στην Πειραματική Σκηνή της Τέχνης – Θέατρο Αμαλία το 2007, Πόσο καλό είναι το φως (2009) και τη νουβέλα Βγερού Γλυκά Φανού (εκδ. Αιώρα, 2016), η οποία ανέβηκε στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη. Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης το συναρπαστικό ιστορικό μυθιστόρημα Νι Πι, ο τελευταίος πειρατής του Αιγαίου και το νερό της ζωής (2018) και Μάζεψε το θάρρος σου, Ανδώ (2020).

 

 

Η Άρτεμις Καρμπά μας μιλά για τη μοναξιά των εκπαιδευτικών και το project share-call

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Συνέντευξη στην Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Η Άρτεμις Καρμπά είναι παιδαγωγός και έχει εκπαιδευτεί στην εμψύχωση ομάδων με τη μέθοδο της Παρεμβαίνουσας μη Κατευθυντικότητας (ΝDI).

Σπούδασε στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής κι Εκπαίδευσης της Παιδαγωγικής σχολής ΑΠΘ και στη συνέχεια απέκτησε μεταπτυχιακή ειδίκευση στην Περιβαλλοντική εκπαίδευση. Της αρέσουν τα παραμύθια, οι λύκοι και οι κόκκινες μύτες.

Έχει συμμετάσχει σε θεατρικές ομάδες και εργαστήρια για την τέχνη του κλόουν, αναζητώντας νέους τρόπους έκφρασης και επικοινωνίας. Εμπνεύστηκε, σχεδίασε και διαχειρίζεται το project share-call, το οποίο απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς κάθε βαθμίδας και ειδικότητας.

Μίλησε μας λίγο για το project σου.

Είναι ένα εγχείρημα που έχει ως σκοπό να παρέχει υποστήριξη και έμπνευση στους εκπαιδευτικούς με όραμα την ποιοτική εκπαίδευση. Η καθημερινή πραγματικότητα στα σχολεία είναι πολύ δύσκολη και οι εκπαιδευτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν σύνθετα προβλήματα χωρίς ουσιαστική στήριξη. Μιλώντας με συναδέλφους/ισσες τόσα χρόνια, καταλαβαίνω πως νιώθουν μοναξιά και βλέπω πως ενώ έχουν πολύ μεράκι και υπέροχες ιδέες, κουράζονται, απογοητεύονται, χάνουν τη δύναμή τους.

 

Αυτό είναι αλήθεια, μου το αναφέρουν και εμένα, συχνά, αυτό οι εκπαιδευτικοί.

Τα άτομα έχουν ανάγκη να μιλήσουν, να ακουστούν! Συχνά μιλούν και μοιράζονται τις αγωνίες και τις σκέψεις τους με μέλη της οικογένειάς τους και με φίλους. Με μερικές φίλες μου να φανταστείς, τις περισσότερες φορές που βρισκόμαστε μιλάμε κυρίως για τους μαθητές/τριές μας και πώς μπορούμε να τους/τις υποστηρίξουμε καλύτερα. Κάποιες φορές δεν μένει καν χρόνος για να συζητήσουμε άλλα θέματα. Αυτή η διαπίστωση με οδήγησε να σκεφτώ πως υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί ένας «χώρος» στον οποίο οι εκπαιδευτικοί μπορούν να «χουχουλιάσουν», να ακούσουν ο ένας τον άλλο, να μοιραστούν όσα τους απασχολούν αλλά και να μάθουν, να πειραματιστούν, να εξελίξουν τα εκφραστικά τους μέσα.

 

 

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε το share-call΄;

Ακριβώς! Έχω εμπειρία από ομάδες προσωπικής ανάπτυξης και έχω παρατηρήσει πόσο ευεργετική είναι για τα άτομα η συμμετοχή σε αυτές.

Παρόμοιο αντικείμενο είχε και η μεταπτυχιακή μου έρευνα και τα αποτελέσματά της ήταν πολύ ελπιδοφόρα. Αυτό με ώθησε στο να προσπαθήσω να δημιουργήσω το share-call με ομάδες προσωπικής και επαγγελματικής ανάπτυξης που να απευθύνονται όμως σε εκπαιδευτικούς.

Έτσι, κατέθεσα την ιδέα μου στο πρόγραμμα υποτροφιών START-Create Cultural Change! Το share-call είναι ένα από τα 15 έργα που διακρίθηκαν!

 

Μίλησέ μας για την εμπειρία σου ως υπότροφος του START.

Το START υποστηρίζει καινοτόμες πρωτοβουλίες κοινωνικού πολιτισμού, εγχειρημάτων δηλαδή που αξιοποιούν την τέχνη ως εργαλείο και όχημα για τη δημιουργία λύσεων σε κοινωνικά προβλήματα. Άτομα με καινοτόμες ιδέες κατέθεσαν τις προτάσεις τους και όσοι/ες επιλεχθήκαμε ταξιδέψαμε για 2 μήνες στην Γερμανία, όπου συμμετείχαμε σε ένα εντατικό πρόγραμμα κατάρτισης στον κοινωνικό πολιτισμό και το “cultural management”, αποκτήσαμε δηλαδή γνώσεις και εμπειρία στο σχεδιασμό και τη διαχείριση πολιτισμικών πρωτοβουλιών/projects. Αυτές οι γνώσεις αλλά και η μετέπειτα υποστήριξη του START ήταν πολύτιμες για να έχει το share-call μια δυναμική αρχή!

 

 

Αλήθεια, τι σημαίνει share-call?

Χαίρομαι που το ρωτάς αυτό! Είναι ένα λογοπαίγνιο με την λέξη circle, δηλαδή κύκλος.

Το share-call είναι ένα κάλεσμα (call) για μοίρασμα (share) στον κύκλο! Στις ομάδες μας δεν υπάρχει ιεραρχία, δεν υπάρχει δηλαδή κάποιος που ηγείται. Τα μέλη αλλά και οι εμψυχώτριες έχουν ίση «απόσταση» σαν να είναι σημεία σε έναν κύκλο. Οι εμψυχώτριες ακολουθούν την μέθοδο της Παρεμβαίνουσας μη Κατευθυντικότητας (ΝDI).

 

Πες μου περισσότερα για την Παρεμβαίνουσα μη Κατεθυντικότητα, περίεργο όνομα.

Οι εμψυχωτές/τριες της Παρεμβαίνουσας μη Κατευθυντικότητας (NDI) κάνουν  προτάσεις στα μέλη και διευκολύνουν την διαδικασία της έκφρασης και της επικοινωνίας, δεν επιβάλουν όμως κάποια κατεύθυνση. «Ακούν» προσεκτικά και ακολουθούν τις ανάγκες και τις επιθυμίες της ομάδας.

Πρόκειται για μία κατεξοχήν δημοκρατική διαδικασία που μπορεί να επηρεάσει και τον τρόπο που διαχειρίζεται ο/η εκπαιδευτικός την ομάδα της τάξης του. Στόχος μας είναι τα μέλη της ομάδας που το επιθυμούν, να γνωρίσουν βιωματικά, μέσω δηλαδή της εμπειρίας της συμμετοχής τους, τις αρχές της μεθόδου ΝDI που συγκροτήθηκε από τον Γάλλο καθηγητή Michel Lobrot. (Περισσότερα μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ.)

 

Τι άλλο συμβαίνει σε μία σταθερή ομάδα share-call;

Μου φαίνεται πάντα πολύ δύσκολο να περιγράψω τι πραγματικά συμβαίνει σε μία ομάδα, το κλίμα που δημιουργείται, τα συναισθήματα.

Δεν είμαι μόνο εγώ, συχνά ακούω μέλη ομάδων NDI να παραδέχονται πως δυσκολεύονται να μεταδώσουν σε άτομα του περιβάλλοντός τους τι «γίνεται εκεί». Μπορώ να πω πως η διαδικασία περιλαμβάνει βιωματικές ασκήσεις και παιχνίδια που κινητοποιούν το σώμα, το συναίσθημα και το νου, που διευκολύνουν την αλληλεπίδραση και το να γνωρίσουν τα άτομα καλύτερα τον εαυτό τους και τους άλλους.

 

Και οι «Δευτέρες των δασκάλων» τι είναι;

Οι «Δευτέρες των δασκάλων» είναι αυτοτελείς συναντήσεις για εκπαιδευτικούς με ποικίλο περιεχόμενο που στόχο έχουν να διευρύνουν οι συμμετέχοντες/ουσες τα εκφραστικά τους μέσα, να εμπνευστούν, να έρθουν σε επαφή με «κάτι» που παρουσιάζει εκπαιδευτικό ενδιαφέρον.

Συνήθως καλούμε καλλιτέχνες και παιδαγωγούς που αγαπάμε και έχουμε συμμετέχει στο παρελθόν σε εργαστήριά τους. Πριν την καραντίνα υλοποιήσαμε ένα εργαστήριο για το κουκλοθέατρο στην εκπαίδευση, ένα εργαστήριο για κλόουν-εκπαιδευτικούς και το χιούμορ στη σχολική τάξη καθώς και ένα εργαστήριο για την καταπολέμηση των έμφυλων στερεοτύπων στο σχολείο.

 

 

Και τώρα με την καραντίνα πώς συνεχίζετε;

Χρειάστηκε να τροποποιήσουμε τις δραστηριότητές μας. Με τα μέλη της σταθερής μας ομάδας συναντιόμαστε τακτικά μέσω βιντεοκλήσης. Κάνουμε ασκήσεις αυτόματης γραφής και παίζουμε παιχνίδια, μεταμορφωνόμαστε, ανταλλάζουμε ιδέες και γελάμε, γελάμε πολύ!

Τώρα θα ξεκινήσουμε και μελέτη άρθρων που αφορούν τη δυναμική των ομάδων και την βιωματική εκπαίδευση.

 

 

Και με τις ανοιχτές συναντήσεις τι γίνεται;

Προσαρμοζόμαστε! Με την ευκαιρία να σε καλέσουμε το Σάββατο 16/5 στη διαδικτυακή ομιλία-συζήτηση με τίτλο «Μη κατευθυντικότητα και δημοκρατική παιδεία» που διοργανώνει η ομάδας της Σύμπραξης, της EUDEC Greece και στην οποία είμαι καλεσμένη ως ομιλήτρια.

Επίσης, με τις κουκλοπαίχτριες Gypsy Moth έχουμε οργανώσει online σεμινάρια για την εμψύχωση αντικειμένων και θεατρικής κούκλας στην εκπαίδευση. Έχουν πραγματοποιηθεί ήδη δύο και μέσα στον Μάιο θα πραγματοποιηθούν άλλα τέσσερα (Δείτε εδώ). Επίσης, βρισκόμαστε τώρα σε διαδικασία σχεδιασμού online σεμιναρίων για την επόμενη σχολική χρονιά, καθώς η δια ζώσης πραγματοποίηση εργαστηρίων θα είναι δύσκολη.

 

Πες μας περισσότερα για την επόμενη σχολική χρονιά, τι ετοιμάζετε;

Θα συνεχίσουμε τις ανοιχτές συναντήσεις με ποικίλη θεματολογία (εργαστήρια για την τέχνη στην εκπαίδευση, για την περιβαλλοντική εκπαίδευση, τη βιωματική μάθηση κλπ).

Και φυσικά θα δημιουργηθούν κι άλλες σταθερές ομάδες share-call. Θα δημιουργηθεί και μία πρωινή ομάδα που θα απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς που δουλεύουν απογευματινές ώρες (πχ. σε φροντιστήρια). Θέλουμε να δημιουργηθεί μία ομάδα υποστήριξης για τους «απογευματινούς» εκπαιδευτικούς που λόγω ωραρίου αδικούνται και σπάνια μπορούν να συμμετέχουν σε εκπαιδευτικά σεμινάρια.

Σκεφτόμαστε επίσης τη σύσταση μίας μεικτής ομάδας με γονείς και εκπαιδευτικούς επειδή πιστεύουμε ότι θα είναι πολύ εμπλουτιστική η συνύπαρξή τους. Ακόμη, αν κάποιο σχολείο ή εκπαιδευτικός χώρος το επιθυμεί, μπορούμε να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε αντίστοιχες δράσεις με βάση τις δικές τους ανάγκες, στο χώρο μας ή στο δικό τους.

 

 

Φέτος πού υλοποιούνται οι δράσεις σας;

Συνεργαζόμαστε σε επιστημονικό και πρακτικό επίπεδο με  το Ινστιτούτο Βιωματική Παρέμβαση ΝDI και οι δράσεις μας (πριν την καραντίνα) πραγματοποιούνταν στο χώρο τους. Το ινστιτούτο είναι ένας φορέας που παρέχει, μεταξύ άλλων, υπηρεσίες εκπαίδευσης στην εμψύχωση των ομάδων, στη συμβουλευτική και στη ψυχοθεραπεία, με τη μέθοδο της ΝDI. O χώρος τους είναι κατάλληλα διαμορφωμένος για να φιλοξενεί ομάδες και εκπαιδευτικές δράσεις/εκδηλώσεις.

 

Ποιο είναι το κόστος συμμετοχής στις δράσεις σας;

Τη φετινή σχολική χρονιά το project υποστηρίζεται από το πρόγραμμα START-Create Cultural Change επομένως η συμμετοχή των εκπαιδευτικών είναι δωρεάν. Σημαντική σε αυτή τη προσπάθεια είναι και η βοήθεια της χορηγού εταιρίας χαρτικών και σχολικών ειδών SALKO. Την επόμενη σχολική χρονιά θα υπάρχει ένα χαμηλό αντίτιμο συμμετοχής ώστε να μπορούν όλες και όλοι να συμμετέχουν χωρίς να μείνει κανείς εκτός «κύκλου».

 

 

 

Ακολουθήστε το share-call στα social media για να μαθαίνετε νέα:

www.facebook.com/mysharecall

https://www.instagram.com/share_call

 

Επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του share-call για να μάθετε περισσότερα:

www.share-call.gr

 

Περισσότερες πληροφορίες για την Καρμπά Άρτεμις εδώ:

https://share-call.gr/sxetika-me-emas/

https://www.linkedin.com/in/artemiskarmpa/

ΙΩΑΝΝΑ ΣΕΡΑΦΕΙΜΙΔΟΥ: γιατί φωτίζουν οι Πυγολαμπίδες

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Την άνοιξη έκανα μια επαγγελματική φωτογράφηση και έτσι αναρωτήθηκα πού και πώς θα ήθελα να φωτογραφηθώ για να με εκφράζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Ήθελα με λίγα λόγια αυτή η εικόνα να λέει κάτι για εμένα, να μοιράζεται μια ιστορία και να περιγράφει κάτι που αγαπάω. Ήθελα να γνωρίσεις τη φιλοσοφία μου και εμένα λίγο καλύτερα.

Σήμερα, που ξαναδιαβάζω τις παρακάτω 💛, που έγραψα τότε, κατανοώ πως εδώ και περισσότερο από 10 χρόνια αγαπώ να υπηρετώ τους ανθρώπους να γίνονται όλα αυτά που ονειρεύεται η ψυχή τους να ΕΙΝΑΙ.

Ο δικός μου τρόπος να το κάνω αυτό, ξεκινώντας πριν από 11 χρόνια, ήταν να τους φέρω σε επαφή με το παιδί που κρύβεται μέσα τους. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, δημιούργησα τις www.pigolampides.gr.

Πίστευα πως αν καταφέρουμε να θυμηθούμε πως νιώθαμε όταν ήμασταν παιδιά, θα νιώθαμε ολοκληρωμένοι, θα είμασταν πιο αληθινοί και τίμιοι γονείς, θα μεγαλώναμε υγιείς ανθρώπους και θα αλλάζαμε με κάποιον τρόπο τον κόσμο, αφού όλοι θα παραμέναμε τέλειοι, ακριβώς όπως όταν γεννηθήκαμε.

Κανένας “μεγάλος” δε θα στερούσε από τα παιδιά τη σοφία που κουβαλάνε μέσα τους, θα σεβόταν τη γνώμη τους και θα τα στήριζε να είναι ο εαυτός τους, μοναδικός και ιδιαίτερος, όπως κάθε άνθρωπος που έρχεται στη γη. Έτσι, δε θα χρειαζόταν τα παιδιά μας να πετάξουν τόσα φορτία και στρεβλωμένες πεποιθήσεις, όπως κουβαλάμε εμείς και κάνουν τη ζωή μας αφόρητη κάποιες φορές.

Είναι αλήθεια πως φοβήθηκα λίγο να μοιραστώ με αυτόν τον τρόπο την αλήθεια μου, νόμιζα πως θα μου έλεγε ο κόσμος “και ποια νομίζεις πως είσαι; που ξέρεις εσύ τι θέλω εγώ και το παιδί μου;” Και έτσι “κρύφτηκα” πίσω από ένα site, φιλοδοξώντας ωστόσο να φέρω σε επαφή όλους τους γονείς και τα παιδιά τους με τις τέχνες, τα βιβλία, το παιχνίδι, τη φύση, την περιπέτεια και τη δημιουργικότητα.

Ως ένα βαθμό, το ξέρω, τα κατάφερα, και νιώθω ευγνώμων για αυτό, για την αγκαλιά όλου του κόσμου, που δε τη θεώρησα ποτέ δεδομένη.

Ωστόσο νιώθω πως τώρα ανοίγεται ένας νέος δρόμος μπροστά μου. Θέλω να υπηρετήσω πιο συνειδητά τους μεγάλους να αποδεχτούν και να αγκαλιάσουν αυτό που είναι. Η ζωή είναι στο εδώ και τώρα, σε όσα συμβαίνουν, και μπορούμε πάντα να επιλέξουμε με ποια γυαλιά θα δούμε.

Τα παιδιά μας βοηθούν πολύ σε αυτό γιατί είναι αγνά και σοφά, ζουν πάντα στο παρόν και είναι ο καθρέφτης μας. Έχουμε λοιπόν, μια τεράστια ευκαιρία, μέσω της παραμονής μας στο σπίτι, εξαιτίας του COCOVID – 19, να αγκαλιάσουμε την ευκαιρία αυτή, να μάθουμε, να ησυχάσουμε, να μοιραστούμε, να εμπιστευτούμε, να κλάψουμε, να γελάσουμε και να βγούμε πιο αληθινοί (και όχι δυνατοί – μου άρεσουν πολύ τα δώρα της ταπεινοσύνης). Να γίνουμε τρωτοί μπροστά στα παιδιά μας και την οικογένειά μας και να μεγαλώσουμε όλοι μαζί.

——————–

Παρακάτω σου ανοίγω ένα παράθυρο σε όσα αγαπώ και πιστεύω και θα χαρώ πολύ να μοιραστείς και εσύ μαζί μου, τη δική σου, ανθρώπινη πλευρά.

 

💛 Ζω στη Θεσσαλονίκη: Η φύση και η ηρεμία είναι κάτι με το οποίο θέλω να γεμίζω τη ζωή μου, έτσι τα πάρκα της παραλίας της Θεσσαλονίκης είναι κάτι που με εκφράζουν πολύ. Ο ορίζοντας της θάλασσας και το βουνό του Ολύμπου είναι κάτι που επίσης δένει με αυτή την ανάγκη. Μου αρέσει η αισθητική της νέας παραλίας και νιώθω πως συνδέεται πολύ με την urban αισθητική μια παραθαλάσσιας μοντέρνας πόλης, όπως η Θεσσαλονίκη. Μου αρέσουν πολύ και οι βόλτες!

💛 Προσπαθώ να ακούω και να αγαπώ το παιδί που κρύβεται μέσα μου: Η ανάγκη μου να χαίρομαι με τα απλά πράγματα και η υπενθύμιση πως κατά βάθος όλοι μέσα μας είμαστε μικρά παιδιά δε με εγκαταλείπει ποτέ. Οι www.pigolampides.gr έγινε από μια τέτοια εσωτερική ανάγκη, να παρακινήσω και άλλους “μεγάλους” να νιώσουν και πάλι (μέσα από το παιχνίδι) μικρά παιδιά.

💛 Αγαπώ τα βιβλία. Αλλά όχι μόνο: Τα βιβλία, η δια βίου μάθηση, η απόλαυση της ανάγνωσης και τα παιχνίδια με τις λέξεις με καθησυχάζουν πολύ.

💛 Αυτό που με αντιπροσωπεύει είναι η οικογένεια:
Η σκηνή συμβολίζει για εμένα το σπίτι και την οικογένεια, τη φωλιά στην οποία αγαπώ να κουρνιάζω.

💛 Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το μαύρο: Αλλά μια φίλη μου στυλίστρια λέει πως το άσπρο και το μαύρο δεν είναι χρώματα γι’αυτό και επιλέγω το κίτρινο για χρώμα. Είναι το χρώμα που συμβολίζει για μένα το φως, τον ήλιο, τη χαρά, την ελπίδα. Είναι και το χρώμα των πυγολαμπίδων όταν φωτίζουν.

💛 Μου αρέσουν οι συνεργασίες: Οι συνέργειες με ανθρώπους που μοιραζόμαστε κοινά οράματα και φιλοσοφία είναι κάτι που με εμπνέει καθ’ όλη τη διάρκεια της επαγγελματικής μου πορείας.

Αν θέλεις να έρθεις στο group που δημιούργησα στο viber για τακτική έμπνευση είσαι ευπρόσδεκτος -η.  http://bit.ly/viber_pigolampides

// ⛺️Ευχαριστώ την CozyKids για την παραχώρηση της υπέροχης teepee (αλλά και την εμπνευστική συνεργασία) που δε θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα με το brand identity των πυγολαμπίδων. 📷 Arte Di Tre studio

Καλημέρα λαμπερή,

Ιωάννα

ΣΠΙΤΟΔΕΝΔΡΟ: ένα σχολείο για όλα τα παιδιά

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου

Τον Σεπτέμβριο του 2019 ένας νέος χώρος μάθησης έκανε την εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη. Με πρωτοβουλία τριών έμπειρων νηπιαγωγών, του Γλαντζή Τάσου, του Δημολιού Κωστή, της Τουφεξίδη Ελίζας και ενός ψυχολόγου, του Μπάσογλου Δημήτρη, ένα «Σπιτόδενδρο» εμφανίστηκε στην περιοχή του Διαβαλκανικού Ιατρικού Κέντρου για να φιλοξενήσει παιδιά προσχολικής ηλικίας. Την ομάδα ήρθε να συμπληρώσει η Αμαλία Βράντση, νηπιαγωγός με εμπειρία 30 χρόνων και ιδιοκτήτρια του παιδικού σταθμού Λιλιπούπολη.

Με μία ομάδα προσεκτικά επιλεγμένων εκπαιδευτικών και συνεργατών ο παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο «Σπιτόδενδρο» αποτελεί έναν χώρο που προσφέρει τις πιο σύγχρονες μεθόδους μάθησης, σε ένα ζεστό φιλόξενο περιβάλλον, θεμελιωμένο στην επαγγελματική, εκπαιδευτική και ανθρώπινη εμπειρία του προσωπικού που το απαρτίζει.

O παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο «Σπιτόδενδρο» απευθύνεται σε οικογένειες με παιδιά ηλικιών από 2 έως 6 ετών. Οι εκπαιδευτικοί και το προσωπικό του σχολείου μας με κατανόηση στις ανάγκες της κάθε οικογένειας αλλά και με σεβασμό στην ξεχωριστή προσωπικότητα και τα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, προσφέρουν ένα πρόγραμμα ομαλής μετάβασης του παιδιού από την αγκαλιά της οικογένειας στην αγκαλιά του σχολείου.

 

Παιδαγωγικό πρόγραμμα

Άνθρωπος, φύση, τέχνη και ψηφιακός εγγραμματισμός αποτελούν τους πυλώνες των σύγχρονων παιδαγωγικών προγραμμάτων που εφαρμόζονται. Βασισμένο στις πιο σύγχρονες παιδαγωγικές και ψυχολογικές προσεγγίσεις, το πρόγραμμα έχει ως στόχο την ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών και τον εφοδιασμό τους με τις δεξιότητες εκείνες που θα τα προετοιμάσουν για τη μετάβαση στην κοινωνία και τις επόμενες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η μάθηση για την ομάδα του «Σπιτόδενδρου» είναι μία διαδικασία που γίνεται εφικτή μόνο μέσα από το παιχνίδι και τη συνεργατικότητα. Η βιωμένη εμπειρία του παιδιού είναι αυτή που μπορεί να μετατρέψει σε γνώση όλες τις έννοιες που θα πραγματευτεί. Γι’ αυτό η μάθηση στο σχολείο μας επιτυγχάνεται μέσα από το βίωμα και τη συν-ύπαρξη με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, εκπαιδευτικών και μαθητών/ριών.

Το παιδαγωγικό πρόγραμμα του Σπιτόδεντρου επικεντρώνεται στην καλλιέργεια κοινωνικών δεξιοτήτων και αξιών, προ-γλωσσικών, προ-μαθηματικών, μουσικο-κινητικών, εικαστικών και δεξιοτήτων δραματοποίησης. Το πρόγραμμα συμπληρώνεται από μαθήματα εγγραμματισμού στα ψηφιακά μέσα, γνωριμίας με την αγγλική γλώσσα, θεατρικού παιχνιδιού, ρομποτικής και κρουστών μέσα από τα εργαστήρια-clubs που προσφέρονται.

 

 

 

 

 

 

 

Χώρος και τοποθεσία

Η ύπαρξη ενός περιβάλλοντος ηρεμίας, σταθερότητας και ασφάλειας, μακριά από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας αποτελεί προτεραιότητα στην καθημερινότητα του σχολείου. Γι’ αυτό το λόγο το «Σπιτόδενδρο» στεγάζεται σε μια κομβική αλλά παράλληλα μακριά από τους καταιγιστικούς ρυθμούς της πόλης τοποθεσία, δίπλα στο Διαβαλκανικό Ιατρικό Κέντρο (Ασκληπιού 8, Πυλαία, Θεσσαλονίκη). Το σχολείο διαθέτει σύγχρονα και ασφαλή σχολικά λεωφορεία για τη μεταφορά των παιδιών από και προς το σχολείο. Οι γονείς που επιλέγουν να φέρουν το παιδί τους με δικό τους μέσο μπορούν με άνεση και ασφάλεια να σταθμεύσουν έξω από το σχολείο.

 

spitodentro thessaloniki

 

Το «Σπιτόδενδρο» δίνει χώρο στη μάθηση και το παιχνίδι των παιδιών, φροντίζοντας παράλληλα για την ασφάλειά τους. H παιδαγωγική δράση του σχολείου υλοποιείται σε μεγάλες αίθουσες που προσφέρονται για τη διδασκαλία αλλά και το ελεύθερο παιχνίδι των παιδιών. Τα διαλείμματα του σχολείου πραγματοποιούνται στις δύο μεγάλες αυλές όπου τα παιδιά μπορούν ξέγνοιαστα να απολαύσουν αμέτρητες ώρες παιχνιδιού. Ένας κατάλληλα στεγασμένος χώρος μπροστά στην είσοδο του σχολείου ευνοεί τις δυνατότητες απασχόλησης των παιδιών στην αυλή ακόμη και κατά τις βροχερές ημέρες.

 

spitodentro thessaloniki

 

Η επαφή με το φυσικό περιβάλλον και η καλλιέργεια μιας σχέσης αγάπης και σεβασμού για τη φύση, αποτελεί πρωταρχικό στόχο του παιδαγωγικού προγράμματος του νηπιαγωγείου. Μέσα από εξορμήσεις στον οπωρώνα που φιλοξενείται στο πίσω μέρος της αυλής του σχολείου τα παιδιά έρχονται σε επαφή με διαδικασίες καλλιέργειας και φροντίδας καρπών και φυτών γνωρίζοντας έτσι τις αξίες και τις στάσεις που προαναφέραμε.

Τις δράσεις του σχολείου ακολουθούν ώρες ξεκούρασης στην ειδική αίθουσα ύπνου, όπου τα παιδιά, οι οικογένειες των οποίων το επιθυμούν, μπορούν να απολαύσουν έναν ήσυχο μεσημεριανό ύπνο.

 

spitodentro thessaloniki

 

Παροχές υγείας και φροντίδας- ασφάλεια

Στο πλαίσιο των παροχών φροντίδας που σχετίζονται με την εύρυθμη και ολόπλευρη σωματική και ψυχοκινητική ανάπτυξη των παιδιών το «Σπιτόδενδρο» συνεργάζεται με έμπειρους και καταξιωμένους επιστήμονες. Συγκεκριμένα η επιστημονική ομάδα απαρτίζεται από ψυχολόγο, παιδίατρο, λογοθεραπεύτρια και νοσηλεύτρια.

Η ψυχολογική και συμβουλευτική υπηρεσία είναι διαθέσιμη για ραντεβού και προσωπικές συναντήσεις με τις οικογένειες στους χώρους του σχολείου έπειτα από συνεννόηση με τη γραμματεία του σχολείου. Ο Παιδίατρος  επισκέπτεται το σχολείο μία φορά το μήνα για την πραγματοποίηση των απαραίτητων διαγνωστικών εξετάσεων.

Η επίσκεψη από τη λογοθεραπεύτρια, πραγματοποιείται στις τάξεις των νηπίων και των προνηπίων, 2 φορές το χρόνο, μία στην αρχή της χρονιάς και μία στη μέση της σχολικής χρονιάς. Έπειτα από την πραγματοποίηση συναντήσεων οι γονείς ενημερώνονται για τυχόν παρατηρήσεις. Τέλος, η νοσηλεύτρια βρίσκεται στο χώρο του σχολείου καθημερινά παρέχοντας τις υπηρεσίες της.

 

 

 

Εργαστήρια, σεμινάρια και εκδρομές

Στο «Σπιτόδενδρο» πραγματοποιούνται ποικίλες δράσεις γύρω από την εκπαίδευση, την ενημέρωση και την επιμόρφωση εκπαιδευτικών, γονέων και παιδιών αλλά και γύρω από την ψυχαγωγία των οικογενειών. Το σχολικό έτος 2019-20 φιλοξενήθηκαν στο σχολείο μία σειρά από σχετικά σεμινάρια και εκδηλώσεις (Σεμινάριο πρώτων βοηθειών, σεμινάριο διαχείρισης των καταστάσεων αποχωρισμού, σεμινάριο ανάπτυξης του λόγου) αλλά και κυριακάτικες θεατρικές παραστάσεις με γνωστές θεατρικές ομάδες της πόλης. Κάθε μήνα πραγματοποιούνται, επιπλέον, εξορμήσεις και δράσεις σε φορείς και πολιτιστικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρο στη Θεσσαλονίκη. Ο χώρος προσφέρεται, τέλος, για τη διοργάνωση παιδικών θεματικών πάρτι και εκδηλώσεων, πλαισιωμένων και υποστηριζόμενων από το προσωπικό του σχολείου.

 

Λειτουργία και χρήσιμες πληροφορίες

Τα πρωινά τμήματα λειτουργούν από τις 7:00 έως τις 15:00 ενώ τα απογευματινά από τις 15:00 έως τις 21:00. Υπάρχει ευελιξία όσον αφορά τις ώρες παραμονής του παιδιού στον χώρο έπειτα από συνεννόηση με τη γραμματεία, ενώ τα απογευματινά τμήματα διαθέτουν ευέλικτα προγράμματα παρακολούθησης από 2 έως και 5 φορές την εβδομάδα.

 

Όλα τα παραπάνω συνοψίζονται, πολύ εύστοχα, στο μότο του σχολείου:

“Σπιτόδενδρο: Ζεστό σαν σπίτι, μαγικό σαν ένα δέντρο. Ένα σχολείο για όλα τα παιδιά”

 

 

Για Πληροφορίες και Εγγραφές μπορείτε να επικοινωνείτε με:

Σπιτόδενδρο

Νηπιαγωγείο – Παιδικός Σταθμός

Ασκληπιού 8, Πυλαία, Θεσσαλονίκη

Τηλ.: 2310 472266, 2310 471252

Email: spitodendroschool@gmail.com

Links: https://spitodendro.gr/, Facebook, Instagram, Youtube

 

spitodentro thessaloniki

 

#piglampidesadvertorial

Πήτερ Παν: ποιος είναι ο “κακός” της ιστορίας;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Συνέντευξη του Κωνσταντίνου Πετρίδη στην Ελευθερία Τέτουλα

Συμμετέχετε στη θεατρική παράσταση “Πήτερ Παν” στο θέατρο Αυλαία. Ποιον ρόλο ενσαρκώνετε;

Συμμετέχω στη θεατρική παράσταση “Πήτερ Παν” στο θέατρο Αυλαία και ενσαρκώνω το ρόλο του Κάπταιν Χουκ. Του κακού της ιστορίας, ο οποίος είναι ο αρχηγός των πειρατών και ορκισμένος εχθρός του Πήτερ Παν.

Ο ρόλος του κακού έχει ενδιαφέρον ερμηνευτικά για έναν ηθοποιό;

Έχει τεράστιο ενδιαφέρον! Καταρχάς, επειδή πρέπει να ανακαλύψεις τους λόγους που ο χαρακτήρας ενός ρόλου, καταλήγει να είναι κακός. Να λάβεις υπόψη όλα τα γεγονότα που συνέβαλαν στη διαμόρφωση αυτού του χαρακτήρα. Αυτό ουσιαστικά είναι το πιο ενδιαφέρον. Η εξερεύνηση των ‘’αποσκευών’’ του. Η πρόκληση έρχεται, όταν καλείσαι να ερμηνεύσεις αυτό το ρόλο. Θα πρέπει να τον κατανοήσεις, να βρεις τις κρυμμένες του ευαισθησίες, ακόμα και να τον δικαιολογήσεις.

Γιατί πιστεύετε πως ο “Πήτερ Παν” είναι ένα διαχρονικό παραμύθι;

Πιστεύω πως είναι διαχρονικό παραμύθι, λόγω της αθωότητας που το χαρακτηρίζει. Ο Πήτερ Παν και τα Χαμένα Παιδιά, αρνούνται να μεγαλώσουν, γιατί γνωρίζουν ότι η ενηλικίωση θα τους διαβρώσει. Θέλουν απλώς να παίζουν και να διασκεδάζουν, χωρίς καμία έγνοια. Η διαχρονικότητα βρίσκεται, στο ότι όλα τα παιδιά γύρω μας, ζητούν και θα ζητούν, όπως είναι φυσικό, την ανεμελιά και όχι τις υποχρεώσεις. Κάτι που ίσως να αγγίζει λίγο και τους μεγάλους, που δεν κατάφεραν να σταματήσουν το χρόνο, όπως έκανε ο Πήτερ Παν.

Ισχύει πως το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι δύσκολο;

Θεωρώ πως το κοινό της κάθε πόλης είναι δύσκολο. Το κάθε κοινό έχει τις απαιτήσεις του. Δεν είμαι της άποψης πως έχει να κάνει με την πόλη. Η δική μας δουλειά, είναι να καταφέρουμε να παρασύρουμε όλους τους ανθρώπους που μας παρακολουθούν, από όπου και αν έρχονται, στον κόσμο που δημιουργούμε εκείνη τη στιγμή, πάνω στη σκηνή.

Τα μελλοντικά σας σχέδια; Είναι δύσκολο να ασκεί κάποιος το επάγγελμα του ηθοποιού; Τι απαιτήσεις έχει;

Είναι δύσκολο το επάγγελμα του ηθοποιού. Ο ηθοποιός οφείλει να δουλεύει διαρκώς με τον εαυτό του. Να σκαλίζει το παρελθόν του, να ανοίγει τη σκέψη του, να ανασύρει σκέψεις και συναισθήματα, που να μην του είναι ιδιαιτέρως ευχάριστα. Γενικότερα να δέχεται από το οποιοδήποτε περιβάλλον, όλες τις προσλαμβάνουσες, που θα τον κάνουν να προβληματιστεί. Αυτό είναι το πιο απαιτητικό πράγμα. Η συνεχής επεξεργασία πληροφοριών.

 

Η παράσταση “Πήτερ Παν” παρουσιάζεται στο θέατρο Αυλαία κάθε Κυριακή στις 11:30. 

Επιπλέον παραστάσεις την περίοδο των εορτών:
Πέμπτη 26/12 στις 12.00 & στις 17.00
Τετάρτη 1/01 στις 18.00
Σάββατο 2/01 στις 18.00

SKYLIFE: Ένας νέος χώρος στην Καλαμαριά που αγκαλιάζει τη δημιουργικότητα μικρών και μεγάλων!

Ιωάννα Σεραφειμίδου # advertorial, family friendly, θεσσαλονίκη

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου

Ένας νέος, πρωτοποριακός χώρος άνοιξε στην Καλαμαριά με δραστηριότητες για όλη την οικογένεια!

Οι δραστηριότητες που μπορεί να κάνει ένα παιδί στη σημερινή εποχή είναι απεριόριστες. Οι γονείς βλέπουν πολλές επιλογές να ανοίγονται μπροστά τους, προσφέρουν στα παιδιά τους περισσότερα αγαθά από κάθε άλλη εποχή και όμως νιώθουν συχνά ανικανοποίητοι αλλά και γεμάτοι ενοχές και κούραση. Ο χρόνος με τα παιδιά τους είναι περιορισμένος και συχνά όχι ποιοτικός και ουσιαστικός. Σε όλα αυτά προστίθεται και ο ανεπαρκής χρόνος για τους ίδιους.

Με αυτή την οπτική στην καρδιά, η Μαρία Μπέφα, δημιούργησε το Skylife στην Καλαμαριά, με στόχο να υπάρχει ένας χώρος όπου όλα τα μέλη της οικογένειας θα μπορούν να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη και να αναπτυχθούν. Το Skylife είναι ένας πολυχώρος για μικρούς και μεγάλους, που είναι ανοιχτοί στη μάθηση, το παιχνίδι, την αλληλεπίδραση και την εξερεύνηση. Απευθύνεται σε όλους αυτούς που έχουν ανάγκη να βρίσκουν δημιουργική διέξοδο στη ζωή τους και να ανακαλύπτουν τρόπους να επικοινωνούν ουσιαστικά. Αγκαλιάζει όλη την οικογένεια και χαίρεται να τους βλέπει να συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο.

 

 

Η Μαρία Μπέφα, με σπουδές στην Ψυχολογία, οραματίστηκε έναν Πολυχώρο, όπου σε τέσσερα επίπεδα ανοίγονται προοπτικές μάθησης, άσκησης και εξέλιξης για όλους. Θαυμάζω το νέο της αυτό δημιούργημα και όταν τη ρωτάω τι την κάνει περήφανη, μου λέει:

 

“Είμαι περήφανη για τους ανθρώπους που έχω στην ομάδα μου και για την ιδέα μου και πήρε σάρκα και οστά. Για μένα έχουν σημασία οι άνθρωποι και όχι τα αντικείμενα.”

 

Δε μπορείς ωστόσο να αγνοήσεις τις λεπτομέρειες των χώρων, που έχει επιμεληθεί η ίδια, και που δείχνουν την αγάπη της για το κάθε τι που την περιτριγυρίζει.

 

 

Μέσα από πληθώρα δημιουργικών δραστηριοτήτων, παιδιά και ενήλικες εξερευνούν, πειραματίζονται, κατασκευάζουν και παίζουν, παίρνοντας κατάλληλα ερεθίσματα για να αναπτυχθούν ολιστικά οι τόσο απαραίτητες ανάγκες και ικανότητές τους.

 

 

Οι χώροι

Σε κάθε όροφο θα ανακαλύψεις και έναν διαφορετικό κόσμο: ο χώρος για τα παιδιά, όπου λιτά χρώματα και διακριτικές γωνιές υποστηρίζουν τη μάθηση και την εξερεύνηση, ο χώρος για τους μεγάλους, που μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα σε τμήματα άσκησης αλλά και δημιουργικής ενασχόλησης, ο χώρος για συνέδρια και ημερίδες για επιμορφωτικά -και όχι μόνο – σεμινάρια και τέλος ο ισόγειος χώρος του καφέ.

Το καφέ

Αν ως γονιός δεν επιθυμείς αρχικά να συμμετέχεις σε κάποια δραστηριότητα, θα μπορείς να καθίσεις αναπαυτικά στο ιδιαίτερο καφέ του Skylife και να απολαύσεις το ρόφημά σου (διαθέτει μια ποικιλία από γευστικά και υγιεινά σνακ και ποτά) και παράλληλα να εργαστείς στον υπολογιστή σου, να διαβάσεις ένα βιβλίο, να συζητήσεις με τους ανθρώπους του Skylife για θέματα που σε προβληματίζουν ή απλώς να χαλαρώσεις με έναν φίλο σου! Μπορείς όμως να το επισκεφτείς καθόλη τη διάρκεια της μέρας (είναι ανοιχτό από τις 08:00-22:00) για ένα ραντεβού ή για να εργαστείς από εκεί.

Ξεφύλισσε ωστόσο το πρόγραμμα με τα τμήματα, είναι σίγουρο ότι θα παρσυρθείς σε δημιουργικές δραστηριότητες!

 

Φιλοσοφία του Skylife

Η φιλοσοφία του Skylife, κινείται γύρω από έναν πρωταρχικό στόχο: να αναπτυχθούν ελεύθερες και ισορροπημένες προσωπικότητες. Μέσα από εκπαιδευτικές και καλλιτεχνικές δραστηριότητες στοχεύει να καλλιεργήσει σημαντικές κοινωνικές δεξιότητες και να διδάξει τις αξίες της ομαδικότητας, της κατανόησης και της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης.

 

Εσύ πότε θα το γνωρίσεις από κοντά;

Για να συμμετέχεις (εσύ ή το παιδί σου) σε ένα (ή και περισσότερα) τμήματα του Skylife,  δεν έχεις παρά να δεις όλα τα τμήματα του εδώ, να το ακολουθήσεις στο Facebook και στο Instagram και τέλος να περάσετε οικογενεαικώς από κοντά για να δείτε το χώρο και να αποφασίσετε αυτό που σας ταιριάζει!

Θα το βρεις στην οδό Καλαβρύτων 28, στην Καλαμαριά.

Τ: 2310 430335

www.skylife.gr

 

Photo credits: arteditre.gr

#piglampidesadvertorial

Ποια είναι η Νέρα και γιατί είναι σημαντικό να μάθουμε την ιστορία της

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Η Μαρία Πανάγια γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βέροια. Ζει στη Θεσσαλονίκη και εργάζεται σε ραδιοφωνικό όμιλο. Είναι απόφοιτος δραματικής σχολής και αυτό είναι το πρώτο της παραμύθι. Από πολύ μικρή ηλικία, θυμάται τον εαυτό της να δείχνει απίστευτο ενδιαφέρον στο να παρατηρεί τα ζώα… Ενήλικη πια, άρχισε να εστιάζει περισσότερο στη συμπεριφορά των ανθρώπων προς τα ζώα. Είδε ειλικρινή αγάπη και ισότητα αλλά, κυρίως, συνάντησε αδιαφορία, σκληρότητα, κακία και δυστυχώς, πολύ συχνά αδικαιολόγητη βία.

 

Ας γνωρίσουμε καλύτερα την Μαρία Παναγιά

Ποια είναι η Νέρα και γιατί είναι σημαντικό να μάθουμε την ιστορία της;

Η Νέρα είναι ο σκύλος μου, ένα μαύρο ημίαιμο γκριφόν με κανίς περίπου 13 ετών. Είναι τυφλή από το αριστερό μάτι, βλέπει λίγο από το δεξί, είναι νεφροπαθής, ηπατοπαθής, δύσπιστη, αντικοινωνική και ανασφαλής. Για μένα, είναι το καλύτερο και το ομορφότερο σκυλί του κόσμου.
Είναι σημαντικό να μάθουμε την ιστορία της, γιατί η ιστορία της είναι κοινή, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Υπάρχουν χιλιάδες ζώα σε όλη την Ελλάδα με ιστορίες παρόμοιες με της Νέρας. Αυτό σημαίνει πως το φαινόμενο των κακοποιημένων και εγκαταλειμμένων ζώων έχει αποκτήσει διαστάσεις χιονοστιβάδας. Άρα είναι σημαντικό όλοι να ξέρουμε τι συμβαίνει, να ευαισθητοποιηθούμε, να ενωθούμε και να πιέσουμε για να αλλάξει η νομοθεσία. Χρειαζόμαστε νόμους που να προστατεύουν όλα τα ζώα, χρειαζόμαστε νόμους που να τιμωρούν αυτούς που τα κακοποιούν και χρειαζόμαστε όργανα που να επιβάλουν τους νόμους.
Εδώ θέλω να αναφέρω πως η συστηματική και συνεχόμενη οργανωμένη πίεση, μπορεί να επιφέρει αποτελέσματα, παράδειγμα ο Αρκτούρος  πριν χρόνια κατάφερε με τη συστηματική πίεση να επιβληθεί η απαγόρευση των τσίρκο με ζώα στην Ελλάδα. Αν θυμάμαι καλά, είμαστε μία από τις τρεις χώρες σε όλο τον κόσμο που απαγορεύουμε τα τσίρκο με ζώα, αυτό είναι μία τεράστια νίκη.

Πως αποφάσισες να γράψεις ένα παιδικό παραμύθι;

Θεωρώ πως όσα μέτρα και αν ληφθούν, αν δεν ξεκινήσουμε από την ώρα που γεννιούνται τα παιδιά να τους μαθαίνουμε να σέβονται και να αγαπάνε το ένα το άλλο, να σέβονται και να αγαπάνε τη φύση, το περιβάλλον τους ,το χώρο τους, τότε δεν κάνουμε απολύτως τίποτα. Όσες φορές και αν οι δήμοι μαζέψουν τα αδέσποτα για να τα πάνε σε κυνοκομεία, εάν δεν μάθουμε στα παιδιά ότι τα ζώα δεν μπορούμε να τα εγκαταλείπουμε, πρώτον γιατί είναι ηθικά λάθος και δεύτερον γιατί είναι παράνομο, η Ελλάδα θα είναι πάντα γεμάτη εγκαταλειμμένα ζώα. Γι’ αυτό το λόγο έγραψα ένα παιδικό παραμύθι, γιατί θέλω να μιλήσω στα παιδιά  και να τα ενημερώσω. Δεν λέω να τα ευαισθητοποιήσω γιατί όλοι γεννιόμαστε με αγνή ψυχή.

Το βιβλίο σου έχει επίκεντρο την ζωοφιλία που ξεκινά όμως από την ιστορία εγκατάλειψης ενός ζώου. Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα ζωάκια που προόριζαν για κατοικίδια;

Έλλειψη σεβασμού. Ευθυνοφοβία. Σπισισμός, οι άνθρωποι είμαστε ανώτερη φυλή, ανώτερη από τα ζώα άρα μπορούμε να τα κάνουμε ότι θέλουμε. Αίσθηση υπεροχής, εμείς μιλάμε άρα είμαστε πιο έξυπνοι, αυτά δε μιλάνε άρα είναι χαζά, δεν καταλαβαίνουν, δεν έχουν συναισθήματα. Ελλιπής παιδεία. Μη εφαρμογή νόμων, στα χωριά και τις μικρές πόλεις, ο αστυνομικός είναι ξάδερφος μου, τι θα μου κάνει; σιγά μη με καρφώσει!
Όλα τα παραπάνω είναι αποτελέσματα ενός σαθρού συστήματος, που είναι φτιαγμένο για να καλλιεργεί και να διαιωνίζει τον πόνο.

Ποια είναι τα πέντε πράγματα που μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για να βοηθήσει τα αδέσποτα;

Όχι μόνο τα αδέσποτα, όλα τα ζώα.
Να διαβάσει και να ενημερωθεί για τα δικαιώματά των ζώων, για τις υποχρεώσεις των κηδεμόνων ζώων και για τις υποχρεώσεις της αστυνομίας και των δικαστών σχετικά με την επιβολή του νόμου.
Να καταγγέλλει την κακοποίηση.
Να συμμετέχει στις δράσεις και τις πορείες υπέρ των ζώων για να πιεστεί ο νομοθέτης.
Να ενημερώνει τους άλλους για το τι ισχύει για τα ζώα, ειδικά όταν βλέπει ότι δεν γνωρίζουν.
Να τους παρέχει νερό και τροφή.

Αν η Νέρα είχε φωνή τι πιστεύεις ότι θα σου έλεγε για αυτό το βιβλίο;

Νομίζω πως θα χαιρόταν πολύ  από τη μια. Από την άλλη, σίγουρα θα μου έλεγε πως όλα αυτά που έζησε, τα περιγράφω ως σχετικά εύκολα σε σχέση με το πως ήταν στα αλήθεια. Για όποιον δεν κατάλαβε τι εννοώ, ας κοιμηθεί ένα βράδυ μόνος και νηστικός στο δρόμο.

 

Εκδήλωση στον ΙΑΝΟ Θεσσαλονίκης (14/12/2019): Η Νέρα, η τύχη και μια ζωή σαν παραμύθι

 

Το βιβλίο

Το παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο της Μαρίας Πανάγια, με τίτλο «Η Νέρα, η τύχη και μια ζωή σαν παραμύθι» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Θερμαϊκός. Πρόκειται για την ιστορία της Νέρας, μιας αθώας σκυλίτσας που διώχτηκε με βίαιο τρόπο από το σπίτι που γεννήθηκε, και βρέθηκε μόνη και απροστάτευτη στον δρόμο. Κι από ευχάριστο «παραμυθάκι», η ιστορία της αδέσποτης Νέρας μετατρέπεται σε μια βάναυση πραγματικότητα αλλά και σ’ ένα ηχηρό μήνυμα προς εμάς και τα παιδιά μας, ώστε να ξανασκεφτούμε τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τα ζώα.

 

Δείτε εδώ περισσότερες πληροφορίες για το βιβλίο.

 

Redicolo: ποιος είπε ότι το κουκλοθέατρο είναι μόνο για μικρούς;

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Μαζί στη ζωή, μαζί στη σκηνή. Στις ερωτήσεις μας, όμως, τους ζητήσαμε να απαντήσουν χώρια και χωρίς να κλέβουν! Ο Γιάννης Μόμτσιος και η Δέσποινα Καλπενίδου, η ψυχή των Redicolo, σε μία εφ’όλης της ύλης συνέντευξη με αφορμή τη νέα θεατρική σεζόν που ξεκίνησε.

Συνέντευξη στη Λία Κεσοπούλου

Redicolo. Ο θίασος με τις μεγααάλες κούκλες. Ποια «μεγααάλη ιδέα» σας εμπνέει για τη δημιουργία των παραστάσεών σας;

Γιάννης: Πιστεύω ότι η βασική ιδέα που εμπνέει κάθε ειλικρινή καλλιτέχνη να είναι δημιουργικός, είναι η ανάγκη έκφρασης. Η ανάγκη δηλαδή να βγάλεις κάτι από μέσα σου, να το δεις να υλοποιείται. «Μέσα μου έχω πράγμα ζορισμένο και βουβό» τραγουδούσε ο Σαββόπουλος. Σε δεύτερη φάση, υπάρχει και η ανάγκη βέβαια να μοιραστείς αυτό το κάτι με τους ανθρώπους, να το κοινωνήσεις. Το μεγαλύτερο αριστούργημα έχει τελικά μικρή αξία αν μείνει στο συρτάρι. Τώρα, αν μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορέσουμε κιόλας να περάσουμε κάποιο μήνυμα, να εμπνεύσουμε τον κόσμο και να κάνουμε κάποια διαφορά, τότε… άξιος ο μισθός μας!

Δέσποινα: Το κίνητρο για τη δημιουργία είναι η έκφραση, το μοίρασμα, η επικοινωνία. Το θέατρο είναι ένα σπουδαίο μέσο και το κουκλοθέατρο αποδείχθηκε για μας ακόμα σπουδαιότερο. Τα παιδιά γοητεύονται από τις κούκλες και ειδικότερα από κούκλες σε ανθρώπινο μέγεθος, που ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια τους και παίζουν μαζί τους. Θέλουμε να κερδίσουμε τα παιδιά, να τα βοηθήσουμε να αγαπήσουν το θέατρο, να γνωρίσουν τη μαγεία του, να μπορούν να το απολαμβάνουν. Ονειρευόμαστε έναν κόσμο με ανθρώπους σκεπτόμενους, ευαισθητοποιημένους, έναν κόσμο που μπορεί να καταφέρουν να φτιάξουν τα παιδιά μας.

 

Με ποια συστατικά είναι φτιαγμένες οι παραστάσεις σας; Ποιες οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές τους;

Γιάννης: Ένας βασικός άξονας στην προσέγγισή μας στο παιδικό θέατρο είναι ο σεβασμός στον νεαρό θεατή. Τα παιδιά πρέπει να τα αντιμετωπίζεις όχι απλά σαν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, αλλά και ως αδυσώπητους θεατρικούς κριτικούς. Αν έβαζα δηλαδή ένα κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραστάσεών μας, θα ήταν η προσπάθεια για μια θεατρική εμπειρία υψηλής ποιότητας, με προσεγμένες όλες τις πτυχές της θεατρικής διαδικασίας, από τις κούκλες, τα κείμενα, τη μουσική, τα σκηνικά, τη δραματουργία, κλπ. Έμφαση στη λεπτομέρεια και συνεχής προσπάθεια για βελτίωση. Κατά τα άλλα, οι τρεις παραστάσεις έχω την αίσθηση ότι είναι τελείως διαφορετικές, τόσο στα τεχνικά όσο και στα στυλιστικά τους χαρακτηριστικά. Μπορεί και οι τρεις να έχουν μεγάλες κούκλες, οι τεχνικές όμως είναι τελείως διαφορετικές. Όσο για το ύφος τους, ο Ρομπέν είναι πιο αλλέγκρος, έχει πιο πολύ δράση και χιούμορ, ο Κύκλος με την Κούκλα είναι πιο λιτός και μπρεχτικός, με αδρές γραμμές, ενώ ο Πινόκιο πιο ποιητικός, πιο λυρικός.

Δέσποινα: Φροντίζουμε κάθε παράστασή μας, από το αρχικό κείμενο μέχρι την τελική παρουσίαση, με σεβασμό στα παιδιά και αγάπη για την τέχνη. Οι μεγάλες μας κούκλες είναι όλες φτιαγμένες από μας, ειδικά για τις παραστάσεις μας. Διασκευάζουμε τα κείμενα, συνθέτουμε τη μουσική, επιμελούμαστε κάθε λεπτομέρεια με κριτήρια την ποιότητα, τη σύγχρονη ματιά και την ουσιαστική ψυχαγωγία και απόλαυση των παιδιών. Οι κουκλοπαίκτες, ορατοί στο κοινό, συμμετέχουν στη δράση ως ηθοποιοί και αφηγητές, αλληλεπιδρούν με τα παιδιά και τα καλούν να συμμετέχουν σε ένα παιχνίδι θεάτρου που στήνεται μπροστά στα μάτια τους και χτίζεται μαζί τους. Παρόλα τα κοινά, οι παραστάσεις μας διαφέρουν αρκετά ως προς το είδος των κουκλών και τις τεχνικές εμψύχωσης τους, το ύφος και την ατμόσφαιρά τους. Ο «Κύκλος με την Κούκλα», η πρώτη μας παράσταση είναι με γιγαντόκουκλες, πιο απλή, τρυφερή και ρομαντική, ο «Ρομπέν», η δεύτερη, είναι με κούκλες σε ανθρώπινο μέγεθος, πιο χιουμοριστική, πιο τρελιάρικη, σε πιο γρήγορους ρυθμούς και μπόλικη δράση, ενώ ο «Πινόκιο», η τελευταία μας παράσταση, είναι με κούκλες και μαριονέτες σε μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από ανθρώπινο, μάσκες μικρές και μεγάλες, με πολύ περισσότερη μουσική, θα έλεγα ότι είναι η πιο άρτια, πιο ατμοσφαιρική και πιο συναισθηματική παράστασή μας.

 

Κουκλο-θέατρο. Ποια η θέση του μέσα στο παιδικό θέατρο σήμερα; Και ποια η θέση που θα θέλατε να έχει στο μέλλον;

Γιάννης: Η θέση του κουκλοθεάτρου είναι πολύ σημαντική όχι μόνο στο παιδικό θέατρο, αλλά σε όλες τις παραστατικές τέχνες. Η κούκλα γοητεύει τα παιδιά, τα κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Είναι ένα καταπληκτικό εργαλείο. Προσωπικά πάντως, το κουκλοθέατρο στο μέλλον θα ήθελα να ξεφύγει από το παιδικό κοινό και να διεισδύσει περισσότερο στον κόσμο των ενηλίκων. Υπάρχουν εξαιρετικές κουκλοθεατρικές παραστάσεις για ενηλίκους, στο εξωτερικό κυρίως αλλά κάποιες και στην Ελλάδα, που δυστυχώς δεν αγκαλιάζονται από τον κόσμο, παρότι πρόκειται για ολοκληρωμένα, άρτια έργα τέχνης υψηλής αισθητικής και πνευματικότητας. Η ελπίδα μου λοιπόν για το μέλλον είναι να λυθεί αυτή η… «παρεξήγηση»: ότι το κουκλοθέατρο αφορά αποκλειστικά τα παιδιά.

Δέσποινα: Το κουκλοθέατρο στην Ευρώπη αναγνωρίζεται πλέον ως ισότιμη παραστατική τέχνη δίπλα στον αδερφό του, το θέατρο. Στην Ελλάδα δυστυχώς, θεωρείται ακόμα ότι το κουκλοθέατρο αφορά μόνο τα πολύ μικρά παιδιά, λίγοι γνωρίζουν τις σύγχρονες τάσεις του, τις δυνατότητές του και το εύρος του κοινού που μπορεί να αφορά. Τα τελευταία χρόνια όμως, γεννιούνται στη χώρα μας όλο και περισσότεροι θίασοι που υπηρετούν την τέχνη του κουκλοθεάτρου με μεράκι και αγάπη. Νέες παραστάσεις δημιουργούνται, οι κουκλοπαίκτες με τις παραστάσεις τους ταξιδεύουν, γίνονται φεστιβάλ, σιγά σιγά δίνεται η δυνατότητα σε όλο και περισσότερους ανθρώπους να γνωρίσουν τις νέες τάσεις του και να το αγαπήσουν, όπως το αγαπήσαμε και εμείς.

 

Τρεις μήνες. Τρεις παραστάσεις. Τρία ζητήματα που αγγίζετε μέσα από αυτές. Διαφορετικότητα. Συλλογικότητα. Δικαιοσύνη. Γιατί επιλέξατε να εστιάσετε στις έννοιες αυτές και πώς τις προσεγγίζετε;

Γιάννης: Ο τρόπος που δουλεύουμε ξεκινάει συνήθως από έναν μύθο. Ο μύθος αυτός διασκευάζεται για να αποκτήσει ένα φρέσκο νόημα, που συνήθως δεν υπάρχει στο πρωτότυπο. Έτσι, ο Πινόκιο, αντί για το σκανταλιάρικο παιδί που λέει ψέματα και μπλέκει συνεχώς, γίνεται ένα παιδί που αισθάνεται την περιθωριοποίηση λόγω της διαφορετικότητάς του, μια μαριονέτα σε έναν κόσμο ανθρώπων, που υφίσταται bullying και υποφέρει αρκετά στις προσπάθειές του να ενταχτεί. Ο Ρομπέν παρουσιάζεται χωρίς συντρόφους, πομπώδης, φαφλατάς και φαντασμένος, ένας αντι-ήρωας που τελικά αποτυγχάνει, για να καταδειχθεί τελικά πόσο κοντά πόδια μπορούν να έχουν στις μέρες μας οι ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Και ο μύθος του Σολομώντα και του Κύκλου με την Κιμωλία βάζει τα παιδιά να σκεφτούν με φρέσκο μάτι έννοιες τόσο παγιωμένες για τους μεγάλους όπως η ιδιοκτησία, η δικαιοσύνη, κλπ. Είναι πάντα μια ωραία πρόκληση να «πειράζεις» γνωστούς ήρωες για να τους φέρεις στα μέτρα σου, να τους χρησιμοποιείς σαν καμβά για να πεις αυτό που θέλεις.

Δέσποινα: Τα τρία κεντρικά ζητήματα που έχουμε ασχοληθεί στις τρεις παραστάσεις μας, αφορούν έννοιες πολύ σπουδαίες στην διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Δύσκολες έννοιες, που το θέατρο μπορεί να βοηθήσει να γίνουν πιο προσιτές. Στις παραστάσεις, τα ζητήματα αυτά προκύπτουν μέσα από τις ιστορίες με απλό και κατανοητό τρόπο, και τα παιδιά καλούνται να προβληματιστούν πάνω σε αυτά και να τα σχολιάσουν. Προσπαθούμε να ενεργοποιήσουμε πραγματικά τη σκέψη τους, τα καλούμε να χρησιμοποιήσουν τη λογική τους, να εμπιστευτούν το συναίσθημά τους και τελικά να πουν τη γνώμη τους δυνατά μπροστά σε όλους τους θεατές! Είναι συγκινητική η ανταπόκριση τους, παρασύρονται ακόμα και τα πιο ντροπαλά παιδιά, θέλουν να συμμετέχουν και το διεκδικούν!

 

Τρεις φράσεις, για την ομάδα ή τις παραστάσεις σας, που σας έχουν συγκινήσει: μία από εκπαιδευτικούς, μία από γονείς, μία από παιδιά. Θα τις μοιραστείτε μαζί μας;

Γιάννης:

Εκπαιδευτικός για τον «Ρομπέν»: «Μπράβο!!! Τόσο ενεργά τα παιδιά μας – τόση χαρά, τόση ενέργεια που… πόνεσαν τ’ αυτιά μας! Αλήθεια πολύ ωραία παράσταση! Αστεία, έξυπνη, κατανοητή και με μήνυμα, έχουμε υλικό για συζήτηση στην τάξη! Ευχαριστούμε Redicolo!!! Και του χρόνου!»

Γονέας για τον «Κύκλο με την Κούκλα»: «Συγχαρητήρια! Σας είδαμε σήμερα και μαμά και γιος δηλώνουμε ενθουσιασμένοι!!! Ο δε μικρός, 4 ετών και ιδιαίτερα ντροπαλό παιδί, σήκωσε το χέρι του και απάντησε στην ερώτηση που κάνατε, τόσο παρασύρθηκε από την παράσταση!!! Περάσαμε τέλεια και θα χαρούμε να σας ξανααπολαύσουμε. Μπράβο σας παιδιά. Είχα καιρό να δω κάτι τόσο αξιόλογο!»

Παιδί για τον «Ρομπέν»: «Κυρίες και Κύριοι, όποιος διαβάσει αυτό που σας γράφω θα εκπλαγεί, φανταστείτε ΡΟΜΠΕΝ των Δασών εναντίον ενός μεγάλου βασιλιά όπως αυτό που είδα σήμερα!»

Δέσποινα:

Εκπαιδευτικός για τον «Πινόκιο»: «Είδαμε σήμερα τον Πινόκιο. Εγώ για 3η φορά!!! Μικροί και μεγάλοι περάσαμε τέλεια… γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, δε θα πω ότι παρακολουθήσαμε μία παράσταση με κούκλες… Θα πω πως ζήσαμε μία εμπειρία! Θα μας μείνετε ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ!!!»

Γονέας για τον «Κύκλο με την Κούκλα»: «Ευρηματική και πρωτότυπη παρουσίαση «δύσκολων» νοημάτων. Τελικά ο Μπρεχτ μπορεί να γίνει κατανοητός και από παιδιά. Ευχαριστούμε πολύ!»

Παιδί για τον «Πινόκιο»: «Ήταν τέλεια παράσταση, εύχομαι να την έβλεπα κάθε μέρα!»

 

Ποια σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στις κούκλες και τα παιδιά και πώς συμβάλει στην εμπειρία που βιώνουν μέσα από τις παραστάσεις σας;

Γιάννης: Όπως είπα και πριν, η κούκλα έχει την ικανότητα να κερδίζει τα παιδιά από την πρώτη στιγμή. Πολλοί παιδαγωγοί που δουλεύουν με ΑΜΕΑ χρησιμοποιούν συχνά κούκλες για να ανοίξουν τις διόδους επικοινωνίας σε παιδιά με δυσκολίες. Την κούκλα την ακούν περισσότερο από το δάσκαλο! Στις δικές μας παραστάσεις ιδιαίτερα, το μεγάλο μέγεθος εντυπωσιάζει ακόμη περισσότερο. Επειδή μάλιστα οι παραστάσεις μας είναι και διαδραστικές, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να αλληλεπιδράσουν άμεσα με τις κούκλες, κι αυτό τα ξετρελαίνει!

Δέσποινα: Στις παραστάσεις μας είναι φανερό από την αρχή ότι όλο αυτό που θα παρακολουθήσουν τα παιδιά είναι θέατρο. Οι ηθοποιοί – αφηγητές – κουκλοπαίκτες δημιουργούν με απλά θεατρικά μέσα, ένα παιχνίδι θεάτρου, μέσα στο οποίο οι κούκλες ζωντανεύουν, για να ζήσουν τις περιπέτειες τους και να μοιραστούν με τα παιδιά την ιστορία τους. Τα παιδιά παίζουν ενεργό ρόλο στο παιχνίδι μας, συμμετέχουν, αγωνιούν για την εξέλιξη της ιστορίας, δίνουν λύσεις, λένε τη γνώμη τους, ανεβαίνουν στη σκηνή για να βοηθήσουν τον ήρωα. Δεν είναι παθητικοί θεατές δηλαδή αλλά βιώνουν το παιχνίδι αυτό, όπως όταν παίζουν μεταξύ τους, ως το σπουδαιότερο πράγμα του κόσμου. Αυτό ακριβώς επιδιώκουμε να γίνεται στις παραστάσεις μας, να παίξουν μαζί μας το παιχνίδι του θεάτρου με ήρωες τις μεγάλες κούκλες μας.

 

Γιάννη και Δέσποινα, ποιες είναι οι αγαπημένες σας κούκλες και γιατί;

Γιάννης: Ε τώρα, είναι σαν να ρωτάς έναν γονιό ποιο παιδί αγαπάει παραπάνω, ή ποιο δάχτυλο θα πονέσει περισσότερο αν το κόψεις! Άσχετα αν κάποιες πράγματι τις θεωρούμε πιο πετυχημένες από άλλες, κάθε κούκλα κουβαλάει ένα συναισθηματικό φορτίο για μας. Πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, όταν η κάθε μια έχει από πίσω της εκατοντάδες ώρες σκέψης, δουλειάς, φροντίδας; Ίσως υπάρχει ένα δέσιμο περισσότερο με τις κούκλες που παίζει ο καθένας, δεν ξέρω. Επειδή όμως στο στάδιο της κατασκευής και οι δύο τις έχουμε δουλέψει όλες, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια, αγαπώ όλα τα παιδιά μου εξίσου!

Δέσποινα: Είναι σαν να μας ζητάτε να πούμε ποιο είναι το αγαπημένο μας παιδί! Όλες τις κούκλες μας τις έχουμε φτιάξει από το μηδέν. Φανταστήκαμε τη μορφή τους, τις σχεδιάσαμε, τις πλάσαμε, τις χαϊδέψαμε, ενώσαμε τα μέλη τους, τις ζωγραφήσαμε, τις ντύσαμε, τις είδαμε να μαθαίνουν πως να περπατάνε, να μιλάνε, να χορεύουν, να νιώθουν. Η διαδικασία δημιουργίας μίας κούκλας που ζωντανεύει επι σκηνής και μοιράζεται την ιστορία της είναι τόσο έντονη για μας, που πραγματικά δεν είναι υπερβολή να λέμε ότι τις αγαπάμε σαν παιδιά μας. Όταν τις βγάζουμε από τις θήκες τους για να παίξουν, πολλές φορές τους μιλάμε και τις χαϊδεύουμε, τόσο τρελοί είμαστε εμείς οι κουκλοπαίκτες!

Ένα κουκλοθεατρικό όνειρο που θα θέλατε να πραγματοποιηθεί μέσα στην επόμενη χρονιά.

Γιάννης: Το Ρεντίκολο είναι έγκυος με δίδυμα! Αυτή τη στιγμή βρίσκονται στα σκαριά δύο καινούριες παραστάσεις, η καινούρια παιδική και μια για ενηλίκους, με μαριονέτες, που θα κινηθεί μάλλον κυρίως σε φεστιβάλ. Είναι βέβαια νωρίς για όλα αυτά, και ακόμα είμαστε στο στάδιο θεωρητικών κυρίως αναζητήσεων, αλλά η επόμενη χρονιά ελπίζουμε να μας βρει να παρουσιάζουμε τα καινούρια μας έργα στα παιδιά και σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούν και εκτιμούν τη δουλειά μας.

Δέσποινα: Έχουμε δύο κουκλοθεατρικά όνειρα για την επόμενη χρονιά, να βρούμε το χρόνο να ολοκληρώσουμε τις νέες μας παραστάσεις: μία παράσταση δρόμου με μαριονέτες που ξεκινήσαμε να δουλεύουμε το καλοκαίρι και θέλουμε να είναι έτοιμη για την γιορτή που διοργανώνουμε για την Παγκόσμια Ημέρα Κουκλοθεάτρου τον Μάρτιο, και την επόμενη μας παραγωγή για σχολεία που επίσης έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε και ευελπιστούμε να παρουσιαστεί του χρόνου τον Σεπτέμβριο.

 

Οι παραστάσεις των Redicolo στο Θέατρο Σοφούλη:

«Ρομπέν των Δασών, η αληθινή ιστορία», Σάββατα 19 & 26 Οκτωβρίου στις 17:00

«Ο κύκλος με την κούκλα», Σάββατα 9, 16 & 23 Νοεμβρίου στις 18:00

ΡΟΔΑΝΙ: ένα εργαστήρι τέχνης για το παιδί και την οικογένεια.

Ιωάννα Σεραφειμίδου # advertorial, family friendly, θεσσαλονίκη, χώροι

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου | www.pigolampides.gr

& απαντάει στις ερωτήσεις της η Παρασκευή Καρακίτσιου

Φωτογραφίες arteditre

Το Ροδάνι είναι ένα ηλιόλουστο και χαρούμενο εργαστήρι τέχνης για το παιδί και την οικογένεια. Η Παρασκευή Καρακίτσιου, η ψυχή του εργαστηρίου, είναι ψυχολόγος και παιδαγωγός προσχολικής ηλικίας. Σε υποδέχεται πάντα με ένα μεγάλο χαμόγελο. Αφήνεσαι στο ρυθμό της, χαλαρώνεις μέσα στο χώρο και εμπλέκεσαι άθελά σου στην εμπειρία του παιχνιδιού.

Η Παρασκευή δίνει μεγάλη έμφαση στην παιδαγωγική αξία των Τεχνών στη Εκπαίδευση των μικρών παιδιών αλλά και στην ποιοτική συνύπαρξη όλης της οικογένειας. Υποδέχεται νέους γονείς μαζί με τα βρέφη και τα μικρά παιδιά τους και τη σκυτάλη παίρνει το παιχνίδι με τα χρώματα, τα εργαλεία, τις μπάλες, τα κουτιά που γίνονται αντικείμενα, τα υφάσματα και τις κορδέλες, τους ήχους και τη σιωπή.

Ο χώρος είναι φωτεινός, ζεστός, φιλικός και εμπνέει για παιχνίδι. Εδώ ξεχνάς για λίγο τα πρέπει και αφήνεσαι στα θέλω. Γίνεσαι παιδί μαζί με το παιδί σου και συνδέεσαι μαζί του μέσα από το παιχνίδι και τις τέχνες.

Τα προγράμματα προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας περιλαμβάνουν απογευματινά εργαστήρια τα οποία συνθέτουν τις τέχνες τους θεάτρου, του χορού και της μουσικής και της αισθητικής αγωγής σε δημιουργικούς κύκλους. Μετά τα τέλος των προγραμμάτων οι γονείς μπορούν να παραμείνουν στο χώρο και να παίξουν μαζί με τα παιδιά τους με τα παιχνίδια που βρίσκονται στο χώρο. Επίσης στο χώρο υπάρχει και βιβλιοθήκη με πολύ ωραία αναγνώσματα.

Φυσικά εδώ μπορείς να οργανώσεις και το παιδικό πάρτι του παιδιού σου! Ο χώρος φιλοξενεί άνετα έως 30 παιδιά καθώς και τους γονείς/συνοδούς τους, οι οποίοι μπορούν να βρίσκονται στην ξεχωριστή αίθουσα –καφέ, καθώς τα παιδιά απασχολούνται δημιουργικά.

Της ζητήσαμε να μοιραστεί μαζί μας τα αγαπημένα της.

 

 

τρία αποφθέγματα που την εμπνέουν

  • «Το παιχνίδι είναι η εργασία της παιδικής ηλικίας» –Jean Piaget, Ψυχολόγος Ερευνητής της γνωστικής ανάπτυξης του παιδιού

Γιατί τόσο συχνά ξεχνάμε πως το παιχνίδι δεν είναι μόνο δικαίωμα του παιδιού αλλά και ο τρόπος του να μαθαίνει, να ανακαλύπτει τον κόσμο και να εξελίσσεται ψυχοσυναισθηματικά. Ότι ακριβώς δηλαδή θα έπρεπε να είναι και η εργασία για έναν ενήλικα.

 

 

  • «Κάθε συμπεριφορά του παιδιού είναι γλώσσα που θα πρέπει να αποκωδικοποιηθεί» Françoise Dolto, παιδίατρος και ψυχαναλύτρια.

Γιατί γλώσσα είναι όλα: είναι το κλάμα του βρέφους, το πείσμα του νηπίου, οι φανταστικές ιστορίες του μικρού παιδιού γεμάτες συμβολισμούς και παραδοξολογίες. Γλώσσα είναι όλα όσα επικοινωνούνται ανάμεσα στο γονέα και το παιδί, αυτά που η λογική μας μεταφράζει και η αγάπη μας κατανοεί.

  • «Τα παραμύθια χρησιμεύουν στα μαθηματικά όπως και τα μαθηματικά στα παραμύθια» Gianni Rodari, παιδαγωγός, συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας. 

Γιατί οι τέχνες (αφήγηση, κουκλοθέατρο, θέατρικό παιχνίδι, χορός, μουσική) προσφέρουν στο παιδί την καλλιέργεια της αποκλίνουσας και δημιουργικής σκέψης, η οποία αποτελεί μια σπίθα για να ανάψει η φλόγα της της έρευνας και της μάθησης.

 

 

Τρία Βιβλία που ανοίγει συχνά και τα προτείνει σε γονείς και εκπαιδευτικούς γιατί αποτελούν ανοιχτούς διαλόγους γύρω από ζητήματα οικογένειας, παιδικής ηλικίας και συμβολικού παιχνιδιού

 

Τρία τραγούδια που προτείνει για παιδικό πάρτι από την παιδική συλλογή της Putumayo World Music:

 

 

 

Τρεις οικογενειακές ταινίες anime του Ιάπωνα δημιουργού Χαγιάο Μιγιαζάκι που αγαπά να βλέπει ξανά και ξανά, γιατί συνδυάζουν την φαντασία και ευαίσθητα μηνύματα σε όμορφες εικόνες (για μεγαλύτερα παιδιά δημοτικού)

 

 

Τρεις Πρωτοβουλίες Κοινωνικών Οργανώσεων της πόλης τις οποίες θαυμάζει γιατί το σημαντικό τους έργο συνδέει τον κοινωνικό ιστό προς το όφελος όλων

 

 

Ενημερώσου για τα τμήματα στο Ροδάνι, κάνοντας κλικ εδώ

 

 Λίγα λόγια για την Παρασκευή Καρακίτσιου

Η Παρασκευή Καρακίτσιου σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης καθώς και Παιδαγωγική στο Τμήμα Προσχολικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Έχει ειδικευτεί στο θεατρικό παιχνίδι και το κουκλοθέατρο και έχει συνεργαστεί με  σχολεία, δήμους και ιδιωτικούς φορείς στην υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων και στην εμψύχωση, μέσω των Τεχνών, ομάδων  παιδιών προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας.

Τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη ως υπεύθυνη της παιδαγωγικής ομάδας στο Ροδάνι-Εργαστήρι Τεχνών καθώς και ως εξωτερικός συνεργάτης της ΜΚΟ Άρσις.

 

Photo credits: arteditre.gr
#piglampidesadvertorial

ΚΕΝΤΡΑ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ: Πρότυπα Κέντρα Edutainment στην εκμάθηση αγγλικών

Ιωάννα Σεραφειμίδου # advertorial, θεσσαλονίκη, χώροι

 

Το 1996 ιδρύθηκε από τη Ρούλα Κυριακίδου το Σύγχρονο Κέντρο Γλώσσας «Κυριακίδου» στην Τούμπα. Όραμά της ήταν να γίνει ένα πραγματικό σχολείο, που όχι απλώς θα βοηθάει τα παιδιά να μάθουν αγγλικά αλλά θα τα βοηθάει να εξερευνήσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες και να υλοποιήσουν τους στόχους τους. Η ανήσυχη και δημιουργική Ρούλα Κυριακίδου, θέλοντας να προσφέρει ουσιαστική γνώση σε ακόμα περισσότερα παιδιά, κατεβαίνει το 2017 στην καρδιά της πόλης, με ένα νέο σχολείο, το Kyriakidou Downtown, το οποίο είναι αποτελεί ένα Πρότυπο Κέντρο Εdutainment (education + entertainment).

Τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών Κυριακίδου είναι κάτι παραπάνω από χώροι εκμάθησης μιας ξένης γλώσσας. Αυτό το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου μέσα στο χώρο. Από τα χρώματα, τη διακόσμηση, τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, τους δασκάλους, την ίδια τη Ρούλα, που όλοι (μικροί και μεγάλοι, δάσκαλοι και γονείς) μιλούν για αυτή με το μικρό της όνομα.

 

 

«Αυτό που ξεκινά σαν ένα παιχνίδι και εξάσκηση γλώσσας, προχωρά στην πραγματική ουσία της εκπαίδευσης: τον προβληματισμό και την αναζήτηση των σημαντικών αξιών της ζωής μας.  Σε όλο αυτό το ταξίδι η γλώσσα παίζει τον πραγματικό της  ρόλο και  βρίσκει τη θέση που της ταιριάζει. Δεν είναι γραμματική, δεν είναι λεξιλόγιο, δεν είναι εξετάσεις. Είναι επικοινωνία με τον διπλανό, με αυτόν που πρέπει  να συνεργαστώ, με αυτόν που διαφωνώ αλλά πρέπει να τον ακούσω, να τον καταλάβω και ίσως να τον πείσω.»

 

 

Το εκπαιδευτικό υλικό

Πέρα από το βιβλίο των αγγλικών και το λογισμικό των βιβλίων στον διαδραστικό πίνακα,  τα Κέντρα Ξένων Γλωσσών Κυριακίδου εισάγουν το δικό τους λογισμικό, όπου με τη βοήθεια μασκότ και διαδραστικών ιστοριών βοηθούν τα παιδιά στην εκμάθηση της αγγλικής γλώσσας μέσα από ένα παιχνιώδη τρόπο. Εδώ δίνουν ιδιαίτερη έμφαση τόσο στο γραπτό όσο και στο προφορικό λόγο.

 

 

«Στο σχολείο έχει υποτιμηθεί πολύ η έκθεση και τα παιδιά μαθαίνουν απλώς να συγκεντρώνουν γνώσεις, τύπους κλπ. Στα Κέντρα Ξένων Γλωσσών Κυριακίδου δίνουμε ιδαίτερη έμφαση στον γραπτό λόγο, μέσα από συνταγές, δελτία τύπου, γράμματα αλληλογραφίας κλπ. Τα παιδιά όμως μαθαίνουν να διορθώνουν και μόνα τους τα γραπτά τους. Με τη βοήθεια ειδικών συμβόλων, που χρησιμοποιούν οι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά αναζητούν (μόνα ή με τη βοήθεια της ομάδας) τα «λάθη» τους.  Γίνεται έτσι ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι.»

 

Οι γονείς

Οι γονείς συχνά αναρωτιούνται. Πότε να αρχίσει το παιδί μου αγγλικά;

“Όταν έχει μάθει το παιδί να γράφει και να διαβάζει ελληνικά (τη μητρική του γλώσσα) άνετα”, είναι η απάντηση. “Αυτό για το 90% των παιδιών συμβαίνει ολοκληρώνοντας τη Β Δημοτικού. Τα παιδιά μπορεί να αρπάζουν εύκολα την ξένη γλώσσα σε μικρή ηλικία, στις περιπτώσεις που βρίσκονται σε ξενόγλωσσο περιβάλλον. Αυτό δε συμβαίνει όμως με 3-4 ώρες την εβδομάδα σε ένα φροντιστήριο. Η ξένη γλώσσα δεν είναι μια λίστα λέξεων, αλλά η ικανότητα να μπορείς να εκφραστείς με απλές λέξεις στην κατάλληλη περίσταση.”

Σε ότι αφορά τα ιδιαίτερα τονίζουν πως οι ίδιοι πιστεύουν στη δύναμη της μάθησης μέσα από ένα ομαδικό και οργανωμένο πλαίσιο. Ο μαθητής δε μαθαίνει μόνο από τον καθηγητή, υποστηρίζουν,  αλλά κυρίως από την αλληλεπίδραση με τους συμμαθητές του, όπου και αποσκοπούν όλες οι σύγχρονες μέθοδοι διδασκαλίας.

 

Edutainment

Καινοτομία των Κέντρων Ξένων Γλωσσών Κυριακίδου είναι το πρόγραμμα Edutainment.  Στη διάρκεια ενός τρίωρου, τα παιδιά, πέρα από τα ενδιαφέροντα στοιχεία πολιτισμού στα οποία εκτίθενται μέσα από διαδραστικές και βιωματικές δραστηριότητες, ουσιαστικά μαθαίνουν να συνεργάζονται, να εκφράζονται, να επικοινωνούν. Κάθε ενότητα κλείνει με δραστηριότητες θεατρικού παιχνιδιού, το οποίο απελευθερώνει ακόμα και τα πιο διστακτικά παιδιά, αφού είναι ξεκάθαρο ότι δεν «εξετάζονται» στα αγγλικά, αλλά «παίζουν» ένα ρόλο και αυτό τα βοηθάει, για να εκφράσουν πράγματα που ξέρουν, αλλά σε όποια άλλη κατάσταση θα δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν.

Ανάλογα με το επίπεδό τους στα αγγλικά, από Α1 έως Β2, επιλέγουν το αντίστοιχο εργαστήρι και παρακολουθούν μία ή περισσότερες από τις αυτοτελείς 3ωρες ενότητες.

Το πρόγραμμα Edutainment ξεχώρισε στον πανελλήνιο διαγωνισμό «Education Leaders Awards» και βραβεύτηκε στις 18 Μαΐου 2018 ως ‘Βέλτιστη Μαθησιακή Εμπειρία’.

Το πρόγραμμα αφορά παιδιά 10-15 ετών και διαρκεί  3 ώρες (ημέρες Σάββατο και Κυριακή κατόπιν συνεννόησης με τα παιδιά και τους γονείς)

 

«Τα παιδιά έχουν συχνά, ακόμα και σε αυτή τη μικρή ηλικία, μειωμένη αυτοπεποίθηση και συστολές. Αυτό που θέλουμε μέσα από τα προγράμματά μας είναι να δημιουργήσουμε ένα άνετο και ασφαλές περιβάλλον, όπου τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι και το γέλιο θα μάθουν την αγγλική γλώσσα αλλά το σημαντικότερο: θα επανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους»

 

Τα πτυχία

Στόχος των Κέντρων Ξένων Γλωσσών Κυριακίδου είναι τα πτυχία των μαθητών τους να εναρμονίζονται με το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Γλωσσομάθειας και να αναγωρίζονται παντού, χωρίς καμία αμφισβήτηση. Κατάκτηςη πτυχίων: Lower (Cambridge & Michigan), CAE (Adanced, Cambridge), CPE (Proficiency, Cambridge και ECPE (proficiency, Michigan). εδώ γίνεται και προετοιμασία για τις εισαγωγικές εξετάσεις του Κολλεγίου Ανατόλια.

 

Χρήσιμες Πληροφορίες:

Αρχές Σεπτεμβρίου γίνονται τα επαναληπτικά τμήματα και δημιουργούνται τα νέα τμήματα. Μπορείτε να κλείσετε ένα ΡΑΝΤΕΒΟΥ αξιολόγησης, όπου το παιδί θα μπορέσει να γνωρίσει το χώρο και τη δασκάλα του.

Ενημερωθείτε επίσης για το Κέντρο Μελέτης για παιδιά Δημοτικού.

Γνωρίστε τους εκπαιδευτικούς και μέρος του προγράμματος των Κέντρων Γλωσσών Κυριακίδου στο KIDOT Festival, μέσα από δύο ξεχωριστές εκδηλώσεις: Mythical Creatures & London

 

 

Photo credits: arteditre.gr
#piglampidesadvertorial