Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα / www.mpleka.gr

Όπως για όλα τα θέματα, έτσι και για την διατροφή, τα παιδιά μαθαίνουν περισσότερα πράγματα μέσω της μίμησης των γονιών τους, παρά ακολουθώντας τις συμβουλές τους. Η διατροφή των παιδιών είναι ένα θέμα που απασχολεί τους περισσότερους γονείς ήδη από την στιγμή της γέννησης. Ιδιαίτερα η μητέρα – τροφός χτίζει την σχέση της με το παιδί μέσω του ταΐσματος. Άρα το τι, το πόσο και το πότε έφαγε ένα παιδί αποτελούν βασικές αγωνίες των γονέων ανεξάρτητα από την ηλικία του παιδιού τους. Γι’ αυτό και είναι σύνηθες, η μητέρα να ρωτάει πιο συχνά το παιδί της τι έφαγε, παρά το πώς νιώθει ή πως πέρασε τη μέρα του.

Πέρα από το ποιες τροφές είναι κατάλληλο να καταναλώνει ένα παιδί ώστε να παίρνει τα απαραίτητα συστατικά για την ανάπτυξή του, το φαγητό και η διαδικασία του είναι κουλτούρα, είναι επικοινωνία, είναι συνήθεια και διαφοροποιείται στο πλαίσιο της κάθε οικογένειας. Για να μάθει ένα παιδί να τρώει “σωστά” θα πρέπει καταρχήν να βλέπει τους γονείς του να υιοθετούν υγιεινές διατροφικές συνήθειες. Ο γονιός δεν αρκεί να δίνει μόνο συμβουλές στο παιδί. Είναι ανώφελο να προσπαθούμε να πείσουμε ένα παιδί να φάει ένα συγκεκριμένο λαχανικό, αναλύοντας την θρεπτική του αξία, αν δεν το έχουμε καταναλώσει ποτέ οι ίδιοι μπροστά του ή αν δεν το έχουμε συχνά πάνω στο οικογενειακό τραπέζι. Είναι ανώφελο να απαγορεύουμε στο παιδί να τρώει γλυκά ή να πίνει αναψυκτικά, ενώ εμείς οι ίδιοι τα καταναλώνουμε με την πρώτη ευκαιρία. Τα παιδιά διδάσκονται από το παράδειγμα που τους δίνουμε και για να συμβεί αυτό είναι απαραίτητο η οικογένεια να συγκεντρώνεται γύρω από το τραπέζι και όλα της τα μέλη να γευματίζουν μαζί, όσο το δυνατόν συχνότερα.

Επιπλέον, τα παιδιά στην προσχολική αλλά και την σχολική ηλικία συχνά δυσκολεύονται να δοκιμάσουν νέες γεύσεις και να εντάξουν κάποια τρόφιμα στην καθημερινή τους διατροφή. Σε τέτοιες περιπτώσεις η έκθεση του παιδιού στη νέα γεύση δεν συνιστάται να γίνεται με το ζόρι. Η τιμωρία σχετικά με το φαγητό, καθώς και η πίεση για την κατανάλωσή του, δεν ενδείκνυνται για την υγιή σχέση του παιδιού με το φαγητό. Είναι σημαντικό να μιλήσουμε για το συγκεκριμένο τρόφιμο και την εποχικότητά του, να πάμε να το ψωνίσουμε από το μανάβη ή από την λαϊκή αγορά μαζί με το παιδί, να το μαγειρέψουμε παρέα, ώστε το παιδί να δει όλη την διαδικασία μέχρι το τρόφιμο να φτάσει στο τραπέζι. Βλέποντάς μας να το καταναλώνουμε ίσως να θελήσει να το φάει και το ίδιο, ίσως όμως και όχι, και εκεί δεν πρέπει να απογοητευόμαστε, αλλά να συνεχίζουμε να το εντάσσουμε στο διαιτολόγιο της οικογένειας και να ενθαρρύνουμε απλά το παιδί να το δοκιμάσει.

Για να αποκτήσουν τα παιδιά σωστές διατροφικές συνήθειες, επίσης είναι καλό οι γονείς να ορίσουν συγκεκριμένους κανόνες που αφορούν στη συμπεριφορά των παιδιών την ώρα του φαγητού. Για παράδειγμα, τρώμε πάντα στο τραπέζι κι όχι όρθιοι ή τρέχοντας ή παίζοντας. Δεν τρώμε μπροστά στην τηλεόραση, καθώς εκεί καταναλώνουμε πολύ μεγαλύτερες ποσότητες και δεν αντιλαμβανόμαστε το αίσθημα του κορεσμού μας. Οι ώρες των γευμάτων μας είναι σταθερές. Παράλληλα και καθώς το παιδί μεγαλώνει θα πρέπει να το ενθαρρύνουμε να τρώει μόνο του – ανεξάρτητα από την ακαταστασία που μπορεί να προκαλέσει, να καθορίζει μόνο του το πόσο θα φάει, να σερβίρεται μόνο του, να αντιλαμβάνεται το πότε πεινάει ακόμη και το πότε έχει χορτάσει, να εκδηλώνει την προτίμηση ή την αποστροφή του σε μία τροφή, και να εκφέρει γνώμη για το φαγητό που τρώει.

Να θυμάστε ότι η στάση των γονιών απέναντι στο φαγητό, ο τρόπος που τρέφεται η οικογένεια, το είδος και η συχνότητα των γευμάτων, η ποιότητα και η ποσότητα της τροφής που προσφέρεται στο παιδί, είναι όσα καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις συνήθειες, τις προτιμήσεις και τις αντιλήψεις που θα ακολουθήσει το παιδί για το φαγητό σε όλη την υπόλοιπη ζωή του.

*Μάθετε περισσότερο για το σεμινάριο “Διατροφή & Παιδί: αντιδράσεις” που θα πραγματοποιηθεί στις 27/02, με εισηγήτριες την Ιωάννα Μπλέκα και την Ευγενία Καραγιαννίδου.

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Κείμενο: Ελένη Γιαννούση

Επιστημονική συμβολή: Μαριλένα Αγγελή, ψυχολόγος

Αγαπητέ γονιέ, αγαπητέ παιδαγωγέ.

Στέκομαι στον καθρέφτη και αναλογίζομαι… για μας λέω, που φέτος δεχθήκαμε ποσότητες στρες αγωνιώντας, αν τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν χωρίς τίποτα…

Πώς θα ήταν, αν φέτος τα Χριστούγεννα αποφεύγαμε όλοι μας το πολύ, το έτοιμο, το ταχύ, το κατακλυσμιαίο; Και έτσι, παίρνω το θάρρος να σου προτείνω: γύρνα στο απλό, με διάρκεια και βάθος. Όχι για λόγους ηθικής, δε θα μιλήσουμε για τέτοια πράγματα, αλλά για λόγους παιδαγωγικής. Δώσε σημασία στο να στολίσεις ως οικογένεια αργά και με μουσική το δέντρο, να διαλέξεις μια μια τις μπάλες, να χειροκροτήσεις, όταν ανάψουν τα λαμπάκια, να γίνει μεγάλη στιγμή, όταν θα σηκώσεις το παιδί σου ψηλά να τοποθετήσει το αστέρι, θα είναι η δική σας στιγμή. Κάνε αυτή τη μέρα γιορτή, φυλαχτό στο κουτί των αναμνήσεων που θα κουβαλά ισόβια μέσα του. Μη βιαστείς να τρέξεις στο πολυκατάστημα, στο ζαχαροπλαστείο. Ας πάρουμε όλοι μια ανάσα. Βοήθησε το παιδί να καταλάβει πως η εμπειρία, η μια, αυτή η σημερινή, είναι σπουδαία, είναι παρακαταθήκη για τα βραδινά όνειρα, άξια ευγνωμοσύνης. Αλλιώς οι ανάγκες του για το περισσότερο διογκώνονται και το παιδί μαθαίνει πως η παράσταση συνοδεύεται πάντα με ποπ κορν, και μετά ακολουθεί ο κλόουν, και μετά ο ξυλοπόδαρος και μετά τα γλυκά και μετά το πάρτυ και μετά η συναυλία, και μετά η πριγκίπισσα, και μετά η ταινία και μετά και μετά… Και μετά; Και μετά το παιδί βγαίνει στη ζωή με οδηγό το «μετά», δεν έμαθε για το τώρα ή το πριν, και ο ασκός των επιθυμιών που ξεχείλισε, το κυνηγάει ως ενήλικα, βουτηγμένο στη θλίψη του ανικανοποίητου.

Φαίνεται πως ευφυείς είναι οι άνθρωποι που δημιουργούν, στοχάζονται και ανατροφοδοτούν τα βιώματα και κάτι τέτοιο το παιδί δε θα το κάνει μόνο του. Θα το κάνει με εμάς μαζί του, πράγμα που απαιτεί κόπο, φροντίδα και αντίσταση στο φανταχτερό των εποχών. Τα παιδιά που τελείωσαν από μια ολοήμερη γιορτή σχολείου με δέκα διαφορετικές και συχνά ταυτόχρονες απολαύσεις, που ικανοποίησαν κάθε τους ξαφνική επιθυμία («φεύγω από τον κλόουν, πάω στον ζαχαροπλάστη τώρα»), που έτρεξαν από το ένα μινι θέαμα στο άλλο, τα παιδιά αυτά δε σκέφτηκαν, δεν ένιωσαν, μόνο εκτονώθηκαν και διασπάστηκαν, κατακερματισμένα σε χίλια δυο κομμάτια… Αναρωτιέμαι τι έμεινε να απολαύσουν στο βάθος; Γύρισαν πίσω, κοιμήθηκαν και αύριο ξανά από την αρχή, βόλτες με φώτα, γυαλιστερές φόδρες, πλαστικά παιχνίδια που αύριο ξεχνιούνται και αχρηστεύονται… αυτό δηλαδή που θα συμβεί και με τα βιώματα της παιδικής τους ηλικίας.

Φέτος, προτείνω να δώσεις έμφαση σε ένα παιχνίδι – δε χρειάζεται να το γεμίσουμε το καλάθι – αυτό το παιχνίδι που ένα πλάσμα απόκοσμο και μοναδικό θα μας φέρει. Και αυτό το ένα, αν το περιποιηθείς, θα γίνει και μοναδικό. Μόλις τελειώσει μια μέρα γιορτινή, μπορείς να παροτρύνεις το παιδί να μιλήσει για την εμπειρία του, τα συναισθήματα και τις ιδέες του, να αναστοχαστεί πάνω στα συμβαίνοντα, να παίξει μαζί σου.

Είναι γνωστό πως η δημιουργικότητα είναι ευφυΐα. Δώσε λοιπόν την ευκαιρία στο παιδί σου να δημιουργήσει. Πριν δει τα χριστουγεννιάτικα παραμύθια με τη σειρά σε dvd, μπορείς να το κινητοποιήσεις να φανταστεί πώς φέρεται ο Σκρούτζ, πώς μοιάζει η Βασίλισσα του χιονιού και αν το κοριτσάκι με τα σπίρτα έζησε ή όχι. Ξέρουν τα παιδιά ποιο τέλος να διαλέξουν, φρόντισε βλέπεις το παραμύθι να είναι για τον άνθρωπο βάλσαμο, να εξυπηρετεί τις ψυχολογικές ανάγκες του. Κλείστε για λίγο την τηλεόραση, κυλιστείτε στα ζεστά χαλιά, συνδυάστε τα παλιά σας ρούχα να φτιάξετε στολές, μαγειρέψτε τα χριστουγεννιάτικα γλυκά, αδιαφορώντας για το αποτέλεσμα.

Και εσύ δάσκαλε, που ξέρω πόσο πολύ φροντίζεις, καταλαβαίνω τις απαιτήσεις των καιρών, μα αν συμφωνείς, στάσου, χαμογέλασε και εξήγησε πως φέτος δε χρειαζόμαστε πολλά, φτάνει να επιλέξουμε.

Ας φροντίσουμε, ας φροντιστούμε, με όποια σειρά.

Λίγα λόγια για την Ελένη Γιαννούση

Η Ελένη Γιαννούση είναι νηπιαγωγός, ηθοποιός και παιδαγωγός θεάτρου. Όλο παίζει, παίζει, παίζει! Διαβάζει παραμύθια και ιστορίες στα παιδιά, έπειτα τις κάνει παιχνίδι και ταξίδι, παίζει στο θέατρο, παίζει στο κουκλοθέατρο. Κάνει βόλτες στην πόλη, γελάει δυνατά, πέφτει και ξαναπέφτει, μα καθόλου δε τη νοιάζει, σκαλίζει θέματα κοινωνικά, ψυχολογικά και παιδαγωγικά και όταν μπερδεύεται, τα σκαλίζει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Θα την βρεις εύκολα στην “Παραμυθούπολη“, ανάμεσα σε βιβλία και παιδιά.

υ.γ. κάθε βράδυ γράφει στο «μεγάλο της ατάκας βιβλίο», ό,τι ενδιαφέρον ξεστόμισε κάποιο παιδί, μετά το διαβάζει και γελάει πολύ, πάρα πολύ.

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα, Ψυχολόγος και Οικογενειακή Θεραπεύτρια | www.mpleka.gr

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι μια αφορμή για δώρα στους αγαπημένους μας και ιδιαίτερα στα παιδιά. Μικροί και μεγάλοι ανταλλάζουμε δώρα αυτές τις μέρες πολλές φορές από υποχρέωση, χωρίς να καταβάλλουμε ιδιαίτερη σκέψη στο τι θα χρειαζόταν ο παραλήπτης ή τι θα του ταίριαζε περισσότερο, αφού οι μέρες είναι φορτωμένες με πολλές υποχρεώσεις και συνήθως τα δώρα αγοράζονται βιαστικά.

Το να πάρουμε δώρο σε ένα παιδί συνήθως φαντάζει πολύ εύκολο, αφού ένα παιχνίδι θεωρούμε πως θα το κάνει να χαρεί. Τα περισσότερα παιδιά είναι τυχερά και μεγαλώνουν σε δωμάτια με πολλά πολλά παιχνίδια. Κάποιες φορές μάλιστα τα παιχνίδια είναι τόσα πολλά που το παιδί δεν τους δίνει πια καμία σημασία. Βλέπει τη σακούλα, βγάζει το κουτί, σκίζει με λαχτάρα το περιτύλιγμα, ικανοποιείται στιγμιαία από το δώρο μας, το ανοίγει και παίζει με αυτό μια-δυο φορές και μετά το στοιβάζει μαζί με τα υπόλοιπα παιχνίδια του, ξεχνώντας κιόλας πως το έχει.

Συμφωνώ ότι η επιλογή του παιχνιδιού έχει σημασία κι ότι ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του παιδιού κάποια παιχνίδια θα τα παίξει περισσότερο. Αυτό όμως που χρειάζεται ένα παιδί δεν είναι τόσο το παιχνίδι, αλλά κάποιον να παίξει μαζί του. Την επόμενη φορά που θα πάρετε δώρο σε κάποιο παιδί, είτε είναι παιδί σας, είτε ανιψάκι, βαφτιστήρι, ή παιδί φίλου σας, αφιερώστε λίγα λεπτά και παίξτε μαζί του το παιχνίδι που του πήρατε. Το καλύτερο δώρο για ένα παιδί είναι η εμπειρία που θα αποκομίσει, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα αναπτυχθούν όσο παίζετε. Αυτές οι στιγμές είναι πιθανότερο να παραμείνουν στην μνήμη του για καιρό.

Ακόμα καλύτερα, αν ξέρετε ότι ένα παιδί έχει αφθονία από παιχνίδια, φέτος τις γιορτές χαρίστε του εμπειρίες. Αφιερώστε του χρόνο και πηγαίνετε μαζί του σε μια θεατρική παράσταση, παρακολουθήστε μια ταινία στον κινηματογράφο, βγείτε μια βόλτα στα μαγαζιά όπου θα αγοράσετε σίγουρα και κάποιο μικρό δωράκι, οργανώστε μια έξοδο για φαγητό ή μια μικρή εκδρομή στην εξοχή ή γιατί όχι μια μικρή περιπέτεια! Το ξέρω όλα τα παραπάνω θέλουν κόπο, χρόνο, σχεδιασμό και οργάνωση, αλλά σίγουρα αξίζουν παραπάνω από το καλύτερο και ακριβότερο παιχνίδι. Η αναμονή, το στοιχείο της έκπληξης και κυρίως η αίσθηση ότι κάποιος μας αφιερώνει χρόνο, μπορεί να βιωθεί από το παιδιά ως το μεγαλύτερο δώρο, αφού η όλη διαδικασία θα τα κάνει να αισθανθούν σημαντικά και ξεχωριστά. Καλά Χριστούγεννα!

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Γράφει η Ελένη Οικονομίδου, Αναπτυξιακή Ψυχολόγος, θα τη βρείτε στη δημιουργική ομάδα Messy Play Hehe

Τι είναι το Messy Play;

Το Messy (ή Sensory) Play, δηλαδή το αισθητηριακό παιχνίδι που λερώνει, είναι το παιχνίδι κατά τη διάρκεια του οποίου, παιδιά όλων των ικανοτήτων και ηλικιών, χρησιμοποιούν υλικά που απευθύνονται σε όλες τις αισθήσεις. Με τη φυσική περιέργεια και ορμή που τα διακρίνει, εξερευνούν ελεύθερα και πειραματίζονται σε ασφαλές περιβάλλον, με τον δικό τους τρόπο και στο δικό τους χρόνο, και καθοδηγούμενα από τον εαυτό τους και μόνο. Αυτό το είδος παιχνιδιού βέβαια δεν είναι κάτι νέο, δεν το ανακαλύψαμε εμείς οι ενήλικοι, είναι ο φυσικός τρόπος παιχνιδιού των παιδιών, τα οποία πάντα ήθελαν και επιδίωκαν να παίζουν με όλες τους τις αισθήσεις, με τα χώματα, τις λάσπες, τον πηλό, και τόσα άλλα υλικά της φύσης που υπήρχαν απλόχερα γύρω τους.

Ακριβώς επειδή χρησιμοποιούνται όλες οι αισθήσεις, ο παιδικός εγκέφαλός δέχεται αισθητηριακά ερεθίσματα που είναι απαραίτητα για την ολοκληρωμένη του ανάπτυξη. Καθώς, πχ το παιδί βουτάει το χέρι του μέσα στην φρουτόκρεμά του, βάφει με χρώματα όλο του το σώμα ή τσαλαβούταει σε όποια νερολακούβα βρει στον δρόμο του, οι αισθητηριακοί υποδοχείς του δέρματός, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες αισθήσεις, συνθέτουν μια πλήρη εικόνα, που επιτρέπει στον εγκέφαλο να δημιουργήσει σταδιακά μια πιο ολοκληρωμένη αίσθηση του εαυτού και του κόσμου γύρω του. Αυτό το παιχνίδι βέβαια, συχνά οδηγεί σε αυτό που εμείς βλέπουμε ως «χάος», αυτό το χάος όμως είναι αποτέλεσμα των αναζητήσεων των παιδιών και αν γνωρίζαμε τί ευκαιρίες τους στερούμε, θα καταλαβαίναμε πόσο άδικο είναι να μην το επιτρέπουμε, να μην το ενθαρρύνουμε, να μην το προκαλούμε!

Τα υλικά του Messy Play

Η λίστα των υλικών είναι πραγματικά ατελείωτη, ας αναφέρουμε κάποια από τα υλικά που χρησιμοποιούνται πολύ συχνά.

• Τα πιο υγρά… Αφρός, δακτυλομπογιές, κόλλα, σαπουνόφουσκες, βρεφικό λάδι, νερό, ζελέ, γιαούρτι
• Τα μαλακά… Πηλός, λάσπη, ζυμάρι, πλαστελίνες, αφρός, μπάλες, μπαλόνια, μαγειρεμένα ζυμαρικά
• Και τα πιο στεγνά… Άμμος, κραγιόνια, χαρτιά, υφάσματα, πέτρες, κοχύλια, φύλλα, αλεύρι, δημητριακά, ζυμαρικά, όσπρια, ρύζι

Γιατί είναι απαραίτητο στη ζωή των παιδιών;

Γιατί οι έρευνες δείχνουν πως:

• Τα μικρά παιδιά βασίζονται στα ερεθίσματα που μιλάνε στις αισθήσεις τους για να μάθουν για το περιβάλλον τους.
• Το αισθητηριακό παιχνίδι είναι αυτό που βοηθά στην οικοδόμηση των νευρικών συνδέσεων που υποστηρίζουν τη σκέψη, τη μάθηση και τη δημιουργικότητα.
• Η έκθεση των παιδιών, ειδικά των παιδιών της πόλης, σε αισθητηριακές εμπειρίες μειώνεται, και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παρατηρούνται πολλά αισθητηριακά προβλήματα, τα οποία με τη σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν σε δυσκολίες στην ανάπτυξη.

Ο εγκέφαλος των παιδιών μαθαίνει από τις εμπειρίες που του παρέχει το σώμα, γι’ αυτό και τα παιδιά, και ειδικά τα μικρότερα, έχουν την ανάγκη να εξερευνούν το περιβάλλον με όλες τις αισθήσεις τους. Καθώς αναρωτιούνται και δοκιμάζουν, αρχίζουν να παρατηρούν, να αξιολογούν τις πληροφορίες, να προβλέπουν, με λίγα λόγια δηλαδή, κάνουν τα πρώτα βήματα προς την κατανόηση της επιστημονικής μεθόδου! Διότι, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τα μικρά παιδιά ενεργούν πραγματικά σαν επιστήμονες – θέτουν ερωτήσεις, συλλέγουν δεδομένα, δίνουν τις δικές τους απαντήσεις… Δεν λερώνουν απλά και μόνο για να λερώσουν, δεν το κάνουν για να μας δυσκολέψουν. Πριν το παιδί αναποδογυρίσει το μπολ με το φαγητό του πάνω στο τραπεζάκι του για 8^η φορά, πριν ρίξει όλες τις κατσαρόλες στο πάτωμα, είναι πολύ πιθανόν στο μυαλό του να έχουν προηγηθεί ερωτήσεις όπως  «Τί θα συμβεί αν το κάνω αυτό, θα συμβαίνει κάθε φορά το ίδιο;  αν τώρα το κάνω κάπως διαφορετικά;» Εκεί που  εμείς μπορεί απλά να βλέπουμε κηλίδες μπογιάς σε έναν καμβά (ή σε ένα χαλί ή ένα τοίχο!) το παιδί διερευνά και μαθαίνει. Την ώρα πχ που ανακατεύει μπογιές πάνω στο τραπέζι  το παιδί διερωτάται σχετικά με την υφή, την κίνηση, τα μοτίβα, τα χρώματα, την ανάμειξή τους. Αυτές οι εμπειρίες, που τόσο αυθόρμητα τα παιδιά προσφέρουν στον εαυτό τους, αυτές οι καταστάσεις που εμάς μπορεί να μας κουράζουν ή να μας δυσαρεστούν, είναι αυτές που κάνουν τα παιδιά να γεμίζουν με χαρά και αυτοπεποίθηση, αυτές που τα βοηθούν να αναπτυχθούν σε όλους τους τομείς της ανάπτυξης, να καλλιεργήσουν έναν δημιουργικό τρόπο έκφρασης και κριτικό τρόπο σκέψης, ενώ είναι ακόμα μικρά και όλα γίνονται τόσο φυσικά και αβίαστα.

Πώς ανταποκρινόμαστε στο Messy Play των παιδιών;

Πρέπει να θυμόμαστε πάντα ότι τo Messy Play σχεδιάζεται έχοντας κατά νου  τη φυσική περιέργεια των παιδιών. Δεν υπάρχει «σωστός» και «λάθος» τρόπος να παίξει κάποιος με τα μη-δομημένα υλικά του, δεν χρειάζεται να υπάρχει κανένα άλλο τελικό αποτέλεσμα εκτός από το να διασκεδάζει το παιδί, και πρέπει πάντα να νιώθει ελευθερία ώστε να εξερευνήσει ανενόχλητο και απορροφημένο. Αυτό σημαίνει ότι οι ενήλικοι πρέπει να καταφέρουμε να απενοχοποιήσουμε το «λέρωμα», ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε πιθανές προσδοκίες μας για «μάθηση» και συγκεκριμένα αποτελέσματα, να εστιάσουμε στη χαρά που βιώνουν τα παιδιά όταν παίζουν και να τα αφήσουμε να μας παρασύρουν στους δικούς τους δρόμους παιχνιδιού.

Αν και συνήθως τα παιδιά δεν χρειάζονται κάποια βοήθεια για να εμπλακούν στο παιχνίδι, υπάρχει πάντα η περίπτωση κάποιο αρχικά να διστάζει ή και να έχει κάποια αισθητηριακή ευαισθησία που το δυσκολεύει. Εμείς, οι ενήλικοι, είμαστε εκεί για να του δώσουμε όσο χρόνο χρειάζεται, να το εμπλέξουμε έμμεσα στο παιχνίδι.  Ποτέ δεν πιέζουμε, δεν βάζουμε εμείς τα χέρια του πάνω στα υλικά,  ποτέ δεν συγκρίνουμε με τα άλλα παιδιά γύρω του που πιθανόν παίζουνε. Προσαρμόζουμε το παιχνίδι στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, το υποστηρίζουμε και το ενθαρρύνουμε με ουσιαστικές παρατηρήσεις (πχ  «τί πολύχρωμη που έγινε τώρα η ζωγραφιά σου»), ασχολούμαστε εμείς με τα υλικά και το πιθανότερο είναι ότι και το παιδί σύντομα θα ακολουθήσει.

Τι προσφέρει το Messy Play στην ανάπτυξη των παιδιών;

Προσωπική, συναισθηματική & κοινωνική ανάπτυξη

• Τα παιδιά χτίζουν αυτοπεποίθηση, αυτοεκτίμηση, ανεξαρτησία, καθώς μπορούν μόνα τους να επιλέγουν και να δοκιμάζουν, να επιδίδονται σε κάτι που τόσο τους αρέσει χωρίς περιορισμούς και παρεμβάσεις, χωρίς τελικό αποτέλεσμα και ανταγωνισμό.
• Αναπτύσσουν συγκέντρωση, δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων και σχεδιασμού.
• Μέσω του παράλληλου παιχνιδιού με ενήλικες και με άλλα παιδιά, εξασκούνται οι δεξιότητες παρατήρησης, αλληλεπίδρασης και συνεργασίας.
• Προωθείται ο αυτοσεβασμός και ο σεβασμός για τους άλλους.
• Αποτελεί μια διέξοδο για τα συναισθήματα, τις εμπειρίες και τις σκέψεις.

Κινητική & γνωστική ανάπτυξη

• Ασκείται ο συντονισμός ματιού-χεριού, η λεπτή και η αδρή κινητικότητα, η δεξιότητα του κοψίματος, της γραφής, της χρήσης εργαλείων, καθώς ανακατεύουν, σκαλίζουν, χαράζουν, πετάνε κλπ.
• Αποκτούν μια εικόνα του τί σημαίνει προσωπικός χώρος.
• Αποκτούν έλεγχο του σώματός τους, ευστάθεια και ισορροπία, καθώς μεταφέρουν, αδειάζουν ή γεμίζουν.
• Ασκούν τη συγκέντρωσή τους, καθώς απορροφώνται για ώρα από το παιχνίδι τους.

Επικοινωνία & ανάπτυξη της γλώσσας

• Καθώς παίζουν χρησιμοποιούν λέξεις και χειρονομίες, κάνουν ερωτήσεις για πράγματα που θέλουν να μάθουν, εξηγούν τις ενέργειές τους.
• Καθώς αποκτάνε όλο και μεγαλύτερες λεκτικές δεξιότητες, αρχίζουν να περιγράφουν τις ιδιότητες, τις διαφορές και τις ομοιότητες αυτών που βλέπουν, που ακούν, που ακουμπάν, που μυρίζουν και γεύονται.
• Ενθαρρύνονται οι δεξιότητες της σκέψης και της αφήγησης, ακόμα και του γραπτού λόγου.

Μαθηματική ανάπτυξη

• Μαθαίνουν να καταμετρούν, να υπολογίζουν, να κατατάσσουν, να ομαδοποιούν, να τοποθετούν, να ταξινομούν, να δημιουργούν μοτίβα
• Έρχονται κοντά σε έννοιες, όπως του σχήματος και του μεγέθους.
• Αρχίζουν να κατανοούν τη σχέση αιτίας-αποτελέσματος.

Δημιουργική ανάπτυξη

• Έρχονται σε επαφή και εξοικείωνονται με υλικά της φύσης και καλλιτεχνικά υλικά.
• Εξερευνούν τα χρώματα, τα σχήματα και τον χώρο.
• Ενθαρρύνεται η φαντασία τους, το αισθητηριακό παιχνίδι σύντομα αρχίζει και γίνεται και παραστατικό.
• Εκφράζουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους μέσα από το χρώμα, τις υφές και τα σχήματα, με τρισδιάστατο ή δισδιάστατο τρόπο.

Το Messy Play, πάνω απ όλα, ενθαρρύνει τα παιδιά να υιοθετήσουν μια θετική προσέγγιση απέναντι στις νέες εμπειρίες. Παρέχει στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες, έναν άριστο τρόπο έκφρασης και εκτόνωσης, καθώς και απελευθέρωσης από τις καθημερινές προσδοκίες για καθαριότητα, τάξη και γενικά κομφορμισμό.  Και ακριβώς επειδή αυτό συμβαίνει μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον, αποτελεί για τα παιδιά την ιδανική ευκαιρία να αναπτύξουν τις δεξιότητες τους, την αυτοπεποίθηση και την ανεξαρτησία τους!

Εμείς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά κάθε ηλικίας, είναι άνθρωποι ισότιμοι και ικανοί, με έμφυτη την επιθυμία και την ικανότητα για μάθηση, και με το δικαίωμα να κινηθούνε προς αυτήν με όποιον τρόπο επιλέγουν οι ίδιοι, με τον τρόπο που ορίζει η φύση τους, χωρίς να επηρεάζονται από τις δικές μας προσδοκίες, τα δικά μας φορτία. Ας εμπιστευτούμε λοιπόν τα παιδιά, το «χάος» που δημιουργούν τριγύρω μας ας το δούμε ως μια διαδικασία μάθησης, συναισθηματικής έκφρασης και δημιουργικής ανάπτυξης, ως πηγή χαράς και ευχαρίστησης. Και όσοι δεν είχαν την ευκαιρία να γευτούν αυτή την ελευθερία στην παιδική τους ηλικία, εύχομαι να έχουν την τύχη να την γνωρίσουν δίπλα στα παιδιά τους. Η βοήθεια τους είναι πολύτιμη και παρέχεται απλόχερα, αρκεί να την δούμε και να την δεχτούμε!

Ελένη Οικονομίδου

MSc Αναπτυξιακής Ψυχολογίας

Βάρναλη 54, Κωνσταντινοπολίτικα

Τ: 2310911941`

E: messyplayhehe@gmail.com  &  hehe2art@gmail.com

fb: https://www.facebook.com/hehe.art/

Λίγα Λόγια για την Ελένη Οικονομίδου

H Ελένη Οικονομίδου με την δημιουργική ομάδα Hehe Art οργανώνει

• τις ομάδες «Messy Play» για μικρά παιδιά (από 1 έτους) και γονείς, με σκοπό την ανάπτυξη της δημιουργικότητας μέσω του παιχνιδιού με φυσικά και βρώσιμα υλικά, φυσικό πηλό, χρώματα και άλλα αισθητηριακά υλικά.
• τις ομάδες «Clay Play», κεραμική για παιδιά και ενήλικους.
• θεραπευτικό παιχνίδι με πηλό και άλλα αισθητηριακά υλικά για παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες (συναισθηματικές-μαθησιακές-αναπτυξιακές-κινητικές),  σε συνεργασία με τους γονείς, με θεραπευτικά κέντρα και φορείς ατόμων με ειδικές ανάγκες.
• Ενημερωτικές και συμβουλευτικές συναντήσεις γονέων, εκπαιδευτικών και ειδικών σχετικά με το ελεύθερο παιχνίδι με πολυαισθητηριακά υλικά, ως μέσο έκφρασης και θεραπείας.
• Εκπαιδευτικές δράσεις σε παιδικούς σταθμούς και σχολεία, σε σχολικές γιορτές, ψυχαγωγικές και κοινωνικές εκδηλώσεις.

Γράφει η Έρρικα Θωμαΐδου,  Βρεφονηπιοκόμος Προσχολικής αγωγή, εμψυχώτρια  και πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια Βρεφικού Μασάζ της IAIM |  www.xarakaimousiki,gr

Oι πρώτοι μήνες ζωής είναι σημαντικοί και συχνά σημαδιακοί, όπως είναι κάθε πρώτη εμπειρία. Τα μικρά βρέφη κοιμούνται πολλές ώρες, αλλά ακόμα κι έτσι έχουν αρκετές ώρες που μένουν ξύπνια, κατά τις οποίες απολαμβάνουν την παρέα των γονιών τους και επιθυμούν να τα απασχολούν με ενδιαφέρουσες δραστηριότητες. Άλλωστε αυτό που στους ενήλικες φαίνεται προφανές και απλοϊκό, για εκείνα είναι περίπλοκο και αξιοπερίεργο.

Ένα περιβάλλον πλούσιο σε μουσικά ακούσματα, επιδρά στην ανάπτυξη της μουσικής ικανότητας του παιδιού. Όλα τα παιδιά μπορούν να απολαμβάνουν και να παράγουν μουσική.  Όσο περισσότερες ευκαιρίες δίνονται στα παιδιά για να εξερευνήσουν και να αποκτήσουν συγκεκριμένες δεξιότητες, τόσο μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα έχουν στο να τις χρησιμοποιούν σε διάφορες καταστάσεις.

Τα οφέλη της μουσικής είναι εξαιρετικά θετικά καθώς η μουσική συντελεί στην ανάπτυξη του εγκεφάλου, προάγει την χαρά και την δημιουργικότητα, ενισχύει το συναισθηματικό δεσμό γονέα και παιδιού και επιδρά θετικά στην κοινωνική ωρίμανσή του.

Τα βρέφη έχουν καλά ανεπτυγμένη αίσθηση του ήχου από την γέννηση τους.  Ως έμβρυα ακόμα έχουν ακούσει πολλούς ήχους στην μήτρα, συμπεριλαμβανομένου του χτύπου της καρδιάς της μητέρας και του γουργουρίσματος του στομαχιού της. Απο την αρχή της ζωής τους αντιλαμβάνονται και ξεχωρίζουν την φωνή της μαμάς τους. Τα νανουρίσματα,- τα πρώτα τραγούδια αγάπης- και τα ταχταρίσματα, -τα πρώτα παιχνίδια του βρέφους- είναι καταπληκτικοί τρόποι επικοινωνίας μεταξύ του γονιού και του μωρού.

Από τον τέταρτο μήνα  της ζωής τους τα βρέφη αρχίζουν να πειραματίζονται με νέους ήχους που τα ευχαριστούν. Καθώς αναπτύσσεται η ικανότητά τους στον χειρισμό αντικειμένων, αρχίζουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για μερικά από αυτά με τα οποία τους δίνεται η δυνατότητα να δημιουργούν ήχους. Δίνοντας στα βρέφη μουσικά όργανα κατάλληλα για την ηλικία τους αλλά και διάφορα άλλα υλικά που παράγουν ήχους, προσφέρονται ευκαιρίες για άσκηση της ακουστικής ικανότητας. Οι ενήλικες μπορούν να ενισχύσουν αυτή τη δραστηριότητα ενθαρρύνοντάς τα να συμμετέχουν όταν εκείνοι τραγουδούν.  Η διαφοροποίηση στον ήχο της φωνής τους κινητοποιεί το ενδιαφέρον, ενώ αντίθετα η μονοτονία τα κάνει να βαριούνται. Ο πειραματισμός με παύσεις στο τραγούδι, η φαντασία στους στίχους ή τις χειρονομίες, η χρήση γαντόκουκλων καθώς και αισθητηριακού υλικού προσδίδουν επιπλέον ενδιαφέρον στο παιχνίδι και προκαλούν την συμμετοχή και των υπόλοιπων αισθήσεων.  Οι γονείς ανταποκρινόμενοι στα βαβίσματα του μωρού, την πρώτη του ομιλία, δημιουργούν ένα κανάλι επικοινωνίας, έναν μοναδικό διάλογο. Επίσης αξίζει να σημειωθεί πως στα βρέφη αρέσει ένα ευρύ φάσμα μουσικής και τραγουδιών, όχι μόνο αυτά που έχουν γραφτεί απαραίτητα για παιδιά. Τα βρέφη, όπως και τα μικρά παιδιά αγαπούν την αίσθηση της ρουτίνας. Χαίρονται όταν η καινοτομία η οικειότητα συνδυάζονται αρμονικά. Απολαμβάνουν νέες εμπειρίες αλλά μαθαίνουν και όταν αναγνωρίζουν μια παλαιότερη δραστηριότητα. Τους αρέσει να παίζουν παιχνίδια σε επανάληψη. Ο ενθουσιασμός για τις δραστηριότητες και το γνήσιο ενδιαφέρον γι αυτές δίνουν στο βρέφος έναυσμα για την συνέχεια τους.

Η μουσική συμβάλλει θετικά στην ποιότητα ζωής παιδιών και ενηλίκων. Όταν η μύηση του βρέφους στη μουσική γίνει ακολουθώντας τους δικούς του ρυθμούς, με σεβασμό στην προσωπικότητά του και συντονισμό στα ενδιαφέροντά του, ανοίγεται μπροστά του ένας πανέμορφος, μελωδικός κόσμος.

Λίγα Λόγια για την Έρρικα Θωμαΐδου

Η Θωμαίδου Έρρικα είναι απόφοιτη του Αλεξάνδρειου Τεχνολογικού Ιδρύματος Θεσσαλονίκης, της σχολής Υγείας και Πρόνοιας, του τμήματος Βρεφονηπιοκομίας (Προσχολικής αγωγής) και Πιστοποιημένη εκπαιδεύτρια Βρεφικού Μασαζ της IAIM (International Association of Infant Massage). Έχει παρακολουθήσει επιμορφωτικά σεμινάρια και ημερίδες σχετικά με την  μοντεσσοριανή αγωγή και εκπαίδευση, τα προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο και την αξιοποίηση του παιχνιδιού για την ανάπτυξη των δεξιοτήτων του παιδιού καθώς και μαθήματα πιάνο και μεταλλόφωνου. Έχει εργαστεί ως βρεφονηπιοκόμος  και ως εμψυχώτρια σε ομάδες δημιουργικής απασχόλησης και παιδότοπους. Εργάζεται ως παιδαγωγός στο εργαστήρι μουσικής δημιουργικής απασχόλησης Χαρά και Μουσική, στο βρεφικό τμήμα Ανακαλύπτω τον κόσμο με μουσική , στις ομάδες παιχνιδιού με γονείς και παιδιά Ας παίξουμε μαζί και στο πρόγραμμα συναισθηματικής αγωγής Η ορχήστρα των συναισθημάτων.

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα

Η σχολική χρονιά ξεκινάει και όπως κάθε Σεπτέμβριο σε όλες τις οικογένειες υπάρχει ένα μικρό άγχος για το πώς θα κυλήσει, πόσο γρήγορα τα παιδιά θα προσαρμοστούν στην νέα καθημερινότητα και πως θα ανταποκριθούν όλοι στους απαιτητικούς τους ρόλους. Ένα από τα βασικότερα ερωτήματα, κυρίως των γονέων, είναι το ποια δασκάλα/ ποιον δάσκαλο θα έχει το παιδί φέτος! Πάντα υπάρχει μια αδικαιολόγητα μεγάλη αγωνία για αυτό και οι ερωτήσεις και τα σχόλια για το πόσο καλός, αυστηρός, απαιτητικός, ανεκτικός είναι ο κάθε εκπαιδευτικός δίνουν και παίρνουν στις μαμαδοκουβέντες.

Οι εκπαιδευτικοί, όπως όλοι μας, είναι άνθρωποι με την δικιά τους προσωπικότητα και το δικό τους στυλ μάθησης ο καθένας. Κι όπως με όλους τους ανθρώπους που θα τύχει να γνωρίσουμε και να συνεργαστούμε, άλλοτε έχουμε πιο κοινούς τρόπους κι άλλοτε οι απόψεις και οι αξίες μας απέχουν περισσότερο. Μην είστε προκατειλημμένοι από όσα ακούτε από τους άλλους γονείς αλλά πάρετε την ευκαιρία να γνωρίσετε το δάσκαλο του παιδιού σας και προσπαθήστε να συνεργαστείτε όσο το δυνατόν καλύτερα μαζί του.

Τι θα κερδίσετε από αυτό;

Το να δείξετε, παρά τις όποιες αντιρρήσεις σας με το εκπαιδευτικό στυλ το εκάστοτε δασκάλου, διάθεση συνεργασίας, εμπιστοσύνη και σεβασμό στο δάσκαλο, θα διευκολύνει την επικοινωνία μαζί του. Ως γονείς γνωρίζετε το παιδί σας καλύτερα από οποιονδήποτε, άρα ξέρετε τα δυνατά του σημεία αλλά και τις αδυναμίες του, καθώς και τον τρόπο που κινητοποιείται το παιδί σας πιο εύκολα. Αυτές είναι πολύ χρήσιμες πληροφορίες που ένας δάσκαλος θα μπορούσε να αξιοποιήσει στην τάξη καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Η ανταλλαγή των πληροφοριών μεταξύ γονέα και εκπαιδευτικού πρέπει να είναι άνετη, ώστε και οι γονείς να διατυπώνουν ερωτήσεις και να αναφέρονται στους προβληματισμούς τους, αλλά και οι εκπαιδευτικοί να μπορούν να ζητούν την βοήθεια των γονέων όπου την χρειάζονται. Επιπλέον, όταν ένας γονιός γνωρίζει και σέβεται το πρόγραμμα του σχολείου, τους κανόνες της τάξης αλλά και τους μαθησιακούς στόχους, μπορεί να συμπλεύσει με τον εκπαιδευτικό και να βοηθήσει το παιδί να προσαρμοστεί καλύτερα σε αυτούς.

Η καλή συνεργασία παρέχει στον εκπαιδευτικό μεγαλύτερη κατανόηση των αναγκών του παιδιού, συλλογή πληροφοριών που βοηθούν στην καλύτερη προσαρμογή του προγράμματος στις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε μαθητή, αύξηση των ευκαιριών για ενίσχυση κατάλληλων συμπεριφορών του παιδιού μέσα και έξω από το σχολείο, καλύτερη κατανόηση των συναισθημάτων παιδιών και γονέων και τελικά μεγαλύτερη αποδοχή του μαθητή.

Κι επειδή το επίκεντρο της μάθησης είναι το παιδί, γονείς και εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι η δική τους καλή συνεργασία προσφέρει στο μαθητή κλίμα εμπιστοσύνης και ασφάλειας, μεγαλύτερη συνέπεια και σταθερότητα στους δυο πιο σημαντικούς χώρους όπου ζει και κινείται, θετικά πρότυπα επικοινωνίας προς μίμηση, κι έτσι αυξημένες ευκαιρίες για μάθηση και εξέλιξη.

photo via

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα

Ο φόβος είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα που έχουν όλα τα παιδιά από την βρεφική ηλικία, καθώς τα προστατεύει από τα απειλητικά σήματα του περιβάλλοντός. Τα παιδιά μπροστά σε έναν εντελώς άγνωστο κόσμο έρχονται αντιμέτωπα συνεχώς με νέες και διαφορετικές καταστάσεις για τις οποίες συχνά εκφράζουν φόβους.

Οι φόβοι αυτοί αλλάζουν ανάλογα με την ψυχο-συναισθηματική και γνωστική ανάπτυξή τους. Για παράδειγμα τα βρέφη, με βάση την θεωρία προσκόλλησης του Bowlby, ήδη στην ηλικία των 7 μηνών εμφανίζουν άγχος για τα ξένα πρόσωπα και μέχρι το τέλος του πρώτου χρόνου άγχος αποχωρισμού από τα πρόσωπα φροντίδας τους. Μετά τα 2 τους χρόνια τα παιδιά εκτίθενται συνεχώς σε νέες εμπειρίες που πιθανόν να τους προκαλούν φόβο, για παράδειγμα η πρώτη φορά σε παιδικό πάρτι, η επίσκεψη στο γιατρό, το σχολείο, τα καρναβάλια, το μπάνιο στη θάλασσα και πολλά άλλα.

Μέχρι τα 5 τους χρόνια, οι συχνότεροι φόβοι τους σχετίζονται με το σκοτάδι, τα ζώα, τα καιρικά φαινόμενα. Στην προσχολική ηλικία, όπου η φαντασία τους είναι μεγάλη και συχνά συγχέεται με την πραγματικότητα, τα παιδιά εκφράζουν φόβους για τέρατα, φαντάσματα, άγρια ζώα κ.ά. Οι φόβοι αυτοί προκύπτουν από τις καθημερινές τους δραστηριότητες, από τον τρόπο που αντιλαμβάνονται όσα βλέπουν στην τηλεόραση, αλλά και από το γεγονός ότι στα πλαίσια της ανάπτυξής τους καλούνται να αποχωριστούν όσα μέχρι τώρα τους πρόσφεραν ασφάλεια, όπως η πιπίλα, η πάνα και οι βρεφικές τους συνήθειες, γι’ αυτό και τις περισσότερες φορές οι φόβοι εκδηλώνονται πριν ή κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Καθώς μεγαλώνει ένα παιδί και αναπτύσσεται γνωστικά, οι φόβοι αρχίζουν να είναι πιο ρεαλιστικοί, φόβοι για το σχολείο, τις φυσικές καταστροφές, φόβοι για πολέμους, ασθένειες, σωματικό τραυματισμό ή και θάνατο των ίδιων και των αγαπημένων τους. Ακόμη συναντούμε συχνά κοινωνικούς φόβους σε σχέση με την αποδοχή από τους συνομηλίκους αλλά και την σχολική επίδοση.

Οι παιδικοί φόβοι μπορούν να εμφανιστούν ξαφνικά, από το “τίποτα”, και συχνά εξαφανίζονται πάλι με τον ίδιο τρόπο μετά από λίγο καιρό και χωρίς μεγάλη προσπάθεια, εφόσον το παιδί ωριμάζει και τους αντιμετωπίζει πιο λογικά. Άλλες φορές πάλι προκύπτουν από μια αγχωτική κατάσταση, από κάποιο τρομακτικό βίωμα, που δεν αντιμετωπίστηκε εκείνη τη στιγμή. Αν δεν βοηθήσουμε τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τους φόβους τους, δικαιολογώντας κάποιες φορές λογικά όσα τους συμβαίνουν και αποκαθιστώντας την αντίληψή τους, υπάρχει περίπτωση οι φόβοι να παραμείνουν για μεγάλο χρονικό διάστημα και να παγιωθούν ως φοβίες.

Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να ακούμε τις ανησυχίες του παιδιού με κατανόηση και να μην υποτιμούμε τους φόβους του. Ακόμα κι αν αυτό που φοβάται δεν υπάρχει στην πραγματικότητα (πχ. φάντασμα πίσω από την κουρτίνα), να θυμάστε ότι το συναίσθημα του φόβου του είναι υπαρκτό και αληθινό. Καλό είναι οι γονείς να μην προβάλουν τις δικές τους ανασφάλειες και να μην είναι υπερπροστατευτικοί, γιατί με τον τρόπο αυτό μεταδίδουν στο παιδί ένα αίσθημα γενικευμένης ανασφάλειας. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποφεύγουμε με πανικό αυτό που φοβίζει το παιδί, καθώς η φυγή ενισχύει και εδραιώνει το φόβο. Η έκθεση όμως σε ότι φοβάται το παιδί θα πρέπει να γίνεται σταδιακά, χωρίς πίεση και με απόσταση ασφαλείας. Το πιο εύκολο για να ξεπεράσει το παιδί ένα φόβο είναι να βλέπει το γονιό να τον αντιμετωπίζει πρώτος, κι έτσι η συμπεριφορά του γονιού να γίνεται πρότυπο μίμησης για το παιδί.

Τα παιδιά όλων των ηλικιών για να ξεπεράσουν ένα φόβο, θα πρέπει καταρχήν να μάθουν να τον εκφράζουν, και αυτό θα γίνει μόνο μέσα σε μια υποστηρικτική σχέση με το γονιό. Ειδικά για τα παιδιά προσχολικής ηλικίας η αντιμετώπιση δεν μπορεί να βασιστεί μόνο σε λογικά επιχειρήματα. Καλό είναι ο γονιός να συζητάει με το παιδί τους φόβους του και να του προτείνει δημιουργικούς ή και φανταστικούς τρόπους για την αντιμετώπισή τους. Σχετικά παραμύθια, θεατρικά σκετσάκια, ζωγραφιές όπου θα δώσουν μορφή στο φόβο τους και στη συνέχεια φανταστικοί τρόποι εξουδετέρωσης (πχ. σκίσιμο ζωγραφιάς, ψέκασμα με “ειδικό σπρέι” που διώχνει τα φαντάσματα), πολλές φορές αποδεικνύονται εξαιρετικά αποδοτικοί.

Τα Φοβολιχούδια μπορεί να είναι άλλος ένας αποδοτικός τρόπος που θα εξαφανίσει τους φόβους και τις έννοιες των παιδιών.

photo via

απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση του άρθρου χωρίς την προηγούμενη έγγραφη έγκριση των πυγολαμπίδων

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα