Tο “TOMS Flagship Store” θα φιλοξενήσει την έκθεση του Νίκου Τσιαπάρα με τίτλο ACTING UP/ACTING OUT από τις 4 μέχρι και τις 19 Μαΐου. 

Ο εικαστικός Νίκος Τσιαπάρας έρχεται στον χώρο του TOMS flagship παρουσιάζοντάς μας την έκθεση με τίτλο ACTING UP/ACTING OUT. Για πολλά χρόνια το έργο του επικεντρώνεται στην απεικόνιση παιδιών εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας την ώρα του παιχνιδιού. Αυτοί οι πίνακες και τα σχέδια, δημιουργούνται από φωτογραφικές αναφορές. Το έργο του αποτελεί έρευνα για την παιδική ηλικία και ιδιαίτερα, διερευνά τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα μέσα από το παιχνίδι, μιμούμενα τους ενήλικες, διογκώνοντας την αίσθηση του εαυτού τους, της ταυτότητάς τους, των ικανοτήτων τους.

Music by DJ Georgia P.

γράφει ο  Jim Mooney

“Για πολλά χρόνια το έργο του Νίκου Τσιαπάρα επικεντρώνεται στην απεικόνιση παιδιών εφηβικής και προεφηβικής ηλικίας την ώρα του παιχνιδιού. Αυτοί οι πίνακες και τα σχέδια, δημιουργούνται από φωτογραφικές αναφορές. Κάποιες φορές η εικόνα πρόκειται για ένα σύνθετο οικοδόμημα, με στοιχεία αντλημένα από διαφορετικές πηγές ή η πρωτότυπη φωτογραφία μπορεί να είναι σημαντικά τροποποιημένη μέσω επιλεκτικής επεξεργασίας και/ή να έχει ενισχυθεί με διακοσμητικά στοιχεία.

Το έργο του Τσιαπάρα αποτελεί έρευνα για την παιδική ηλικία και, ιδιαίτερα, διερευνά τους τρόπους με τους οποίους τα παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα μέσα από το παιχνίδι, μιμούμενα τους ενήλικες, διογκώνοντας την αίσθηση του εαυτού τους, της ταυτότητάς τους, των ικανοτήτων τους. Παρατηρεί, χωρίς να σχολιάζει ή να κρίνει, τα ταξίδια αυτών των νεαρών ατόμων σε μία καλοσχεδιασμένη πορεία προς την ενηλικίωση και τον αυτοκαθορισμό. Τα νεαρά αυτά μοντέλα επίσης πραγματώνουν τις σκέψεις τους καθώς ξεπερνούν την προσωπική τους εμπειρία, μιμούμενα τις στάσεις και τους κώδικες του κόσμου των ενηλίκων. Τα παίγνια αυτά και η σχέση του παιδιού με τα παιχνίδια του, παραταγμένα σαν αξεσουάρ της σκηνής, αναπαριστούν τελετουργίες μύησης καθώς τα παιδιά σταματούν το παιχνίδι για να ποζάρουν στην κάμερα. Κατά την αντίδραση του σε αυτά τα ποικίλα σενάρια, το παιδί φαίνεται να προτάσσει την προσωπική αίσθηση που έχει για τον εαυτό του ενάντια στα στερεότυπα που του επιβάλλονται από τις πανταχού παρούσες εικόνες της ευρύτερης κοινωνίας που το περιβάλλει. Καθώς το παιδί ετοιμάζεται για τη φωτογραφία, απαραίτητα «παίρνει μια πόζα». Εκεί συμβαίνει ένα παράξενο γεγονός όπου το υποκείμενο οργανώνει τον εαυτό του/της για να ενταχθεί στη φωτογραφία. Πρόκειται για μια πράξη συνειδητή και εξαιρετικά πονηρεμένη όταν το υποκείμενο «χωρίζεται» και γίνεται ταυτόχρονα η εικόνα και το υποκείμενο που παράγει και προβάλλει αυτή την εικόνα. «Το υποκείμενο ποζάρει ως αντικείμενο προκειμένου να γίνει υποκείμενο». [1]

Μια σημαντική πλευρά αυτής της συμπεριφοράς «acting up/acting out» (άσχημη συμπεριφορά/πραγμάτωση των σκέψεων) είναι ο τρόπος με το οποίο τα παιδιά κοιτούν απευθείας, κάποιες φορές προκλητικά το θεατή, προσπαθώντας να προβλέψουν την απάντησή μας. Πρόκειται για μια εξαιρετικά σημαντική δοκιμασία για τα παιδιά, να είναι ικανά να καθορίσουν το σημείο ως το οποίο είναι πειστικά στη διεκδίκηση την νέας τους αυτής προσωρινής ταυτότητας. Στο να κάνουν τον εαυτό τους ορατό και στη συνάντηση με το βλέμμα μας, τα παιδιά επιδεικνύουν αξιοσημείωτη δύναμη και εξαιρετική ευπάθεια. Αυτή η συνάντηση είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση της λεπτής ισορροπίας που πρέπει να διατηρηθεί ανάμεσα στην προκλητική ανεξαρτησία και την αδιάκοπη ανατροφή καθώς το παιδί διασχίζει την εφηβεία ώσπου να εισέλθει στην ενηλικίωση.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι, ενώ μεταφέρονται εσκεμμένα από τη φωτογραφία στη ζωγραφική ή το σχέδιο, οι εικόνες αυτές παρουσιάζονται με έναν ανέκφραστο τόπο. Εκτός από το στυλ του, που θα περιγράφαμε ως το σήμα κατατεθέν του, ο Τσιαπάρας δε φαίνεται στο έργο του. Δεν υπάρχει καμία πρόθεση να προκαλέσει ή να ευνοήσει κάποια ανάγνωση περισσότερο από μια άλλη: οι εικόνες παρουσιάζονται με εξαιρετική ουδετερότητα που προσκαλεί, υποχρεώνει στην πραγματικότητα, το θεατή να κατανοήσει το υλικό και την ιδιαίτερη σημασία του. Υποχρεωτικά ο θεατής προβάλει την προσωπική του ανάγνωση αυτών των περίτεχνα αμφιλεγόμενων εικόνων. Αυτό, αποδεικνύει μια γενναιόδωρη  πράξη από την πλευρά του καλλιτέχνη και, δεδομένων της σύγχρονης νευρικότητας και παραληρήματος που προκαλούν οι εικόνες των παιδιών, μια γενναία και πιθανώς επίβουλη στάση προς υιοθεσία.”