Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα

Τα τελευταία χρόνια συνεπεία της οικονομικής κρίσης που έχει κυριαρχήσει στη χώρα μας, κατακλυζόμαστε καθημερινά από αιτήματα για φιλανθρωπία. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και τα κοινωνικά δίκτυα παρουσιάζουν συχνά άτομα, οικογένειες ή φορείς που έχουν την ανάγκη μας. Στο δρόμο βλέπουμε κόσμο που ζητάει χρήματα, γάλα ή φαγητό. Όχι όμως όπως το έκανε παλιά. Δεν βλέπουμε μόνο ζητιάνους ή παιδιά Ρομά στα φανάρια. Τώρα βλέπουμε έξω από τα σούπερ μάρκετ και τα πολυκαταστήματα γυναίκες και άντρες, Έλληνες και αλλοδαπούς, να παρακαλάνε να τους αγοράσουμε κάποιο φαγώσιμο για να ταΐσουν τα παιδιά τους ή καλοντυμένους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Εικόνες που μας σοκάρουν και μας προβληματίζουν.

Τα περιστατικά αυτά είναι τόσα πολλά πλέον γύρω μας που οι περισσότεροι δεν ξέρουμε τι στάση να κρατήσουμε. Κάποιες φορές λοιπόν αδιαφορούμε, κλείνουμε τα μάτια και απαρνιόμαστε το πρόβλημα. Άλλοτε ανταποκρινόμαστε στην ανάγκη του συνανθρώπου μας για μία μόνο φορά και νομίζουμε ότι λύσαμε το πρόβλημα. Κάποιοι από εμάς, αντιλαμβανόμενοι ότι δεν μπορούμε να βοηθήσουμε όλους όσους έχουν ανάγκη, επιλέγουμε έναν άνθρωπο, μία οικογένεια ή έναν φορέα, τον οποίο ενισχύουμε συστηματικά είτε με υλική είτε με άλλου είδους πρακτική υποστήριξη. Και πάλι όμως, ότι και να επιλέξουμε να κάνουμε, συχνά μπαίνουμε σε αναρωτήσεις για το αν είναι αρκετό, και για το αν η ανάγκη που προβάλλεται είναι αληθινή ή οι άλλοι προσπαθούν να εκμεταλλευτούν το αίσθημα της αλληλεγγύης μας. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε 100% σίγουροι. Και δυστυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, δεν μπορούμε παρά να εμπιστευτούμε το ένστικτό μας όταν βοηθάμε κάποιον.

Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα όμως στο μυαλό μας, είναι ότι ο συνάνθρωπός μας, που φτάνει στο σημείο να ζητάει βοήθεια από ξένους άγνωστους ανθρώπους, σίγουρα προσπαθεί να καλύψει κάποια ανάγκη του, είτε υλική είτε και ψυχολογική. Δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα κρίνουμε ποιος έχει μεγαλύτερη ανάγκη. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να προσπαθήσουμε να μπούμε στη θέση του, να κατανοήσουμε πως μπορεί να νιώθει, τι μπορεί να σκέφτεται και τι μπορεί να περιμένει από εμάς. Ακόμα πιο σημαντικό θα ήταν να τον γνωρίζαμε προσωπικά, να μιλούσαμε μαζί του και να μπορούσαμε να καταλάβουμε τις εξατομικευμένες ανάγκες του. Γιατί βοήθεια δεν είναι να του δώσουμε 5 ευρώ ή ένα ψωμί, και το πρόβλημα δεν λύνεται με την συνεισφορά ενός μόνο ατόμου συνήθως. Βοήθεια είναι να βρούμε τον τρόπο να τον υποστηρίξουμε με επαναλαμβανόμενες και συνεπείς δράσεις μας πχ να του δίνουμε κάθε μέρα ψωμί. Βοήθεια είναι να μπορέσουμε να τον κατευθύνουμε σε δομές και υπηρεσίες από όπου μπορεί να δεχθεί ιατρική, ψυχολογική, μαθησιακή, εργασιακή και υλική υποστήριξη. Βοήθεια είναι να τον διασυνδέσουμε με ομάδες της πόλης μας για να μπορέσει να βγει από την παθητική στάση αυτού που ζητάει, να ξεπεράσει κάποια από τα προβλήματά του και να αρχίσει να δημιουργεί και πάλι ευκαιρίες για τον εαυτό και την οικογένειά του.

Μπορείτε να δείτε κάποιους χρήσιμους συνδέσμους εδώ

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία.