Είμαι κάπως μοναχικός τύπος. Έχω αρχίσει να το αποδέχομαι. Αγαπώ να δουλεύω στην ηρεμία του γραφείου μου, να ξεφεύγω, τα σαββατοκύριακα, με την οικογένειά μου στη φύση, να κάθομαι μόνη μου σε κάποιο καφέ και να σχεδιάζω τη μέρα μου. Δυσκολεύομαι να προσαρμοστώ σε μεγάλες ομάδες και έχω ένα είδος αγοραφοβίας σε παιδότοπους και μεγάλες εκδηλώσεις. Αγαπώ όμως τους ανθρώπους. Τους θέλω κοντά μου και χαίρομαι όταν περνάω χρόνο μαζί με φίλους. Έχω επίσης πολλά όνειρα. Στα οποία δεν είμαι ποτέ μόνη μου.
Όταν ξεκίνησα τις Πυγολαμπίδες στο κλουβί, μόνη μέσα στο γραφείο μου, δεν ήξερα καν που θα φτάσει όλο αυτό. Δεν ήξερα αν κάποιος με διαβάζει και από την ανασφάλειά μου δε φαντάστηκα ποτέ ότι κάποιος θα ήθελε να είναι δίπλα μου. Τρία χρόνια πριν, οι πυγολαμπίδες στο κλουβί έγιναν πολλές. Γυναίκες (συμπτωματικά) που είχαν κάτι να πουν, αποφάσισαν να γράφουν στο blog των Πυγολαμπίδων στο κλουβί, κάποιες φορές μέσα στο χρόνο, τις σκέψεις τους για τα παιδιά, τον πολιτισμό, τον ελεύθερο χρόνο των παιδιών και των γονιών τους.
Καλλιτέχνες, ψυχολόγοι, μαμάδες, ακτιβίστριες.
Ήταν η πρώτη φορά που βίωσα τη δύναμη της ομάδας. Ίσως η ωριμότητα, ίσως οι συνθήκες, με έκαναν να χαλαρώσω και να απολαύσω το ταξίδι. Είναι ίσως η πρώτη φορά που αφέθηκα στη δύναμη της ομάδας. Όχι της στημένης, αυτής που σαν αυτοσκοπό έχει την οργανωμένη δράση με σκοπό να πετύχει κάτι ή αυτής όπου τα μέλη της διατρέχονται από την ανεξέλεγκτη ανάγκη του εγώ τους να ανήκει κάπου, αλλά αυτή που αγαπάει να μοιράζεται και να είναι αληθινή.
{μερικές από αυτές, στην πρόσφατη εκδρομή μας στο Νεοχώρι Χαλκιδκής}
Μιλάμε, μοιραζόμαστε, αλληλοβοηθιόμαστε, χαιρόμαστε η μία με την άλλη και για πρώτη φορά ίσως στη ζωή μου νιώθω πως αν θελήσω να κάνω κάτι, αυτές θα είναι το δίχτυ μου για να μην πέσω (από τον φόβο). Η τρομάρα αρχίζει να λιώνει. Και από μέσα της αναδύεται μια αίσθηση θάρρους, αγάπης και πραγματικής και ήπιας δύναμης.
Τώρα σκέψου το εξής.
Εμείς, σαν ομάδα, να αποφασίζουμε να πάμε ενάντια στο ρεύμα. Να αποφασίζαμε να υψώσουμε τη φωνή μας στην αδικία. Να αποφασίζαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας. Φαντάσου να ερχόταν ένας κακός λύκος. Με τόση φαντασία και δημιουργικότητα και αλληλοκατανόηση που έχουμε αναπτύξει, λες πως δε θα καταφέρναμε να του τρίξουμε τα δόντια; Γιατί και ο λύκος βασίζεται στη φόβο μας. Αν αυτός εξαλειφθεί, την πάτησε. Κάπως έτσι έγινε και στο παραμύθι «πρόβατα ενωμένα, ποτέ κυνηγημένα».
Χθες διάβασα και αγάπησα την ανάρτηση της Κλειούς, από το blog «νεράιδες και δράκοι» που περιγράφει την εναντίωσή της στο σύστημα. Με υπομονή και θάρρος έκανε κάτι αυτονόητο, που όμως οι περισσότεροι από εμάς έχουμε σταματήσει να κάνουμε από φόβο, συνήθεια, ανασφάλεια. Σκέψου πόσα μπορούμε να καταφέρουμε εμείς ως γονείς απέναντι στη κακό εκπαιδευτικό σύστημα, τα παιδιά απέναντι σε αυτούς που τους ασκούν bullying, οι ενήλικες απέναντι σε όσα τους καταπιέζουν και κατατρώνε. Σκέψου αν γινόμασταν πολλά πρόβατα. Ανεξαρτήτου χρώματος. Πολλά, ενωμένα.
Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις στάθηκε το βιβλίο «Πρόβατα ενωμένα ποτέ κυνηγημένα» από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο.
Όταν ο λύκος κυνηγάει τα πρόβατα, εκείνα συνήθως τρέχουνε για να σωθούνε βελάζοντας βοήθεια. Τι γίνεται όμως όταν ένα προβατάκι ρωτάει γιατί τρέχουμε; Τι γίνεται όταν ακούγεται δυνατά, «Μπεεεεεε, φτάνει πια»;
ΘΕΜΑ: ΘΥΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ
Για παιδιά από 6 ετών
Σειρά: Διαβάζω ιστορίες
————————————————————————————————————————————————————————————————
Είσαι πρόβατο; Και αν ναι τι χρώμα; Είσαι ενωμένο ή κυνηγημένο; Αν θέλεις, μοιράσου μαζί μου μια δική σου ιστορία.
Γράψτε το σχόλιό σας
Αν θέλετε να λαμβάνετε το εβδομαδιαίο newsletter των Πυγολαμπίδων παρακαλώ κάντε εγγραφή εδώ.
Δείτε τους όρους χρήσης της ιστοσελίδας μας.