Μόλις πριν από λίγα χρόνια, θυμάμαι τον εαυτό μου να πεισμώνει όπως τα μικρά παιδιά και να διεκδικεί έντονα όλα όσα ήθελα να έχω. Στα παιδιά το “θέλω” είναι πολύ πιο δυνατό από το “πρέπει”. Ήδη από τα 2 τους χρόνια θέλουν να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους και το απαιτούν. Η ανάγκη τους να γνωρίσουν, να δουν, να μάθουν και να ζήσουν νέα πράγματα, δεν μπαίνει σε αναμονή γιατί κάτι άλλο πρέπει να γίνει πρώτα ή είναι σωστότερο. Γι’ αυτό και γκρινιάζουν και γίνονται δύστροπα στα πρέπει και στα όρια που προσπαθούν να βάλουν οι γονείς.

Τα παιδιά είναι παρορμητικά και αυθόρμητα. Όπου όμως και να ψάξεις σήμερα, οι έννοιες αυτές χρωματίζονται τις περισσότερες φορές αρνητικά. Η παρορμητικότητα έχει να κάνει λένε με την τάση του ατόμου να ενεργεί απερίσκεπτα, με την αδυναμία του ατόμου να προβλέψει τις μελλοντικές συνέπειες των ενεργειών του ή την αδυναμία να ακολουθήσει με επιμονή και να ολοκληρώσει μια εργασία. Η παρορμητικότητα σχετίζεται με την ανάληψη κινδύνων, την έλλειψη σχεδιασμού και με τη γρήγορη λήψη αποφάσεων. Η παρορμητικότητα και ο αυθορμητισμός, καθώς σχετίζεται με την αδυναμία ελέγχου των συναισθημάτων, στην εποχή μας θεωρείται σύμπτωμα ακόμα και στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, τα οποία προσπαθούμε όλοι, γονείς, σχολείο και κοινωνία, να τα κάνουμε ώριμα, προνοητικά και υπάκουα.

Ξεχνάμε όμως ότι η παρορμητικότητα έχει και κάτι πολύ γλυκό… εμπεριέχει το βίωμα των θετικών συναισθημάτων απέναντι στις παράτολμες πράξεις. Την έκσταση, την αδρεναλίνη, την λαχτάρα έστω και που τολμάς να κάνεις κάτι, κι ας μην το καταφέρεις αφού δεν το σχεδίασες σωστά. Αν δεν φας τα μούτρα σου, πως θα μάθεις άλλωστε; Αν δεν βραχείς μέχρι το κόκκαλο και αρρωστήσεις, πως θα καταλάβεις αυτό που σου λένε οι μεγάλοι «μην μπαίνεις στα νερά θα κρυώσεις»; Αλλά τι υπέροχο συναίσθημα όταν κάνεις κάτι απαγορευμένο! Τι μεγάλη ελευθερία και τη πελώρια χαρά νιώθεις ενώ τσαλαβουτάς στα νερά! Ναι, πρέπει να μάθεις ότι οι πράξεις σου έχουν συνέπειες και σε σένα και στους άλλους. Και πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τις παρορμήσεις σου για να προσαρμοστείς στο περιβάλλον γύρω σου. Αλλά γιατί να χρειάζεται να θυσιάσεις τόσο τον αυθορμητισμό σου και μαζί με αυτόν, το να ζεις έντονα και να απολαμβάνεις τις στιγμές;

Η παρορμητικότητα είναι κάτι που οι περισσότεροι ενήλικες έχουμε χάσει εντελώς, είτε γιατί τα “πρέπει” μας κυριαρχούν, είτε γιατί στο τρέξιμο της καθημερινότητάς μας ξεχάσαμε να ζούμε. Πότε ήταν η τελευταία φορά που θέλησες αυθόρμητα να κάνεις κάτι και δεν κοντοστάθηκες να σκεφτείς «Ναι αλλά πως θα με χαρακτηρίσουν τώρα οι υπόλοιποι ενήλικες αν με δουν να κάνω κούνια, να κάνω βαρελάκια στο χορτάρι, να κυλιέμαι στα χώματα, να τσαλαβουτάω στα νερά…;» κι ας υπάρχει και η πρόφαση ότι τα κάνω για να χαρεί το παιδί. Πόσο μάλλον όταν είμαστε χωρίς παιδιά και νιώσουμε την επιθυμία να κάνουμε κάτι έξω από τα συνηθισμένα και τα τυπικά του ρόλου μας, του φύλου μας, της κοινωνικής μας θέσης.

Φέτος την άνοιξη ας παραδειγματιστούμε από τα παιδιά και ας θυμηθούμε λίγο τα συναισθήματα που προκύπτουν όταν αφήνουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να κάνει πράγματα που θέλει εκείνη την στιγμή. Ας ακούσουμε τις επιθυμίες μας, ας αρχίσουμε να χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα και να απολαμβάνουμε χαλαρά, χωρίς πολλά πρέπει, τις καθημερινές μας στιγμές. Για μια φορά, ας μιμηθούμε εμείς τα παιδιά και ας στυλώσουμε τα πόδια μας μαζί τους, ξεστομίζοντας την παλιά αγαπημένη μου φράση «Θέλω, θέλω, θέλω» και πολύ πιθανόν έτσι, να καταφέρουμε όπως και αυτά, να έρθουμε πιο κοντά σε όσα επιθυμούμε.

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία.