Ο Σεπτέμβρης είναι ο μήνας που ανοίγουν τα σχολεία. Όλες οι οικογένειες μετρούν τις χρονιές με τα ακαδημαϊκά έτη και πάντα οι μέρες πριν ξεκινήσουν τα σχολεία είναι γεμάτες ανυπομονησία… με ταυτόχρονο ενθουσιασμό και άγχος… για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς τους. Ανεξάρτητα την τάξη και την βαθμίδα εκπαίδευσης το καινούργιο πάντα μας προκαλεί και ίσως κάπως μας τρομάζει. Ειδικά όταν δεν ξέρουμε τι να περιμένουμε και τι σημαίνει, πχ. πηγαίνω στο δημοτικό ή ξεκινώ το γυμνάσιο, από πλευράς περιβάλλοντος, συμμαθητών, δασκάλων, απαιτήσεων.

Τα παιδιά ως γνωστόν είναι ευπροσάρμοστα και χαίρονται περισσότερο από τους μεγάλους για τις επικείμενες αλλαγές, καθώς ο ενθουσιασμός τους επισκιάζει συνήθως την αγωνία που μπορεί να νιώθουν. Αυτοί που μοιάζει να δυσκολεύονται περισσότερο να προσαρμοστούν και στο μυαλό τους στροβιλίζουν τις μέρες αυτές απορίες και άγχη είναι οι γονείς. Θα του φερθούν καλά εκεί; Θα κάνει φίλους; Θα τρώει; Πως θα είναι μακρυά μου; και άλλες παρόμοιες σκέψεις περνάνε από το μυαλό όλων των γονιών, είτε το μωρό τους είναι ενός έτους και πηγαίνει πρώτη φορά σε βρεφονηπιακό σταθμό, είτε είναι 25 ετών και πηγαίνει σε άλλη πόλη/χώρα για μεταπτυχιακές σπουδές.

Το άγχος αποχωρισμού, όσο μικρό ή μεγάλο είναι το παιδί, όσο σύντομος ή μακροχρόνιος είναι ο αποχωρισμός, πάντα υπάρχει και είναι μία φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία. Απλά το παιδί μεγαλώνοντας, σταδιακά αρχίζει να αυτονομείται, και πιστεύοντας στις δυνάμεις του, έχει την ικανότητα να μπορεί να προσαρμοστεί σε άγνωστα και ολοένα και πιο απαιτητικά περιβάλλοντα, μαθαίνοντας να διαχειρίζεται το φόβο και τα άλλα συναισθήματά του.

Κατά πόσο όμως είναι έτοιμοι οι γονείς να αναγνωρίσουν και να ενισχύσουν αυτή την ικανότητα στο παιδί τους, και να αποδεχθούν το γεγονός ότι μπορεί να τα καταφέρει και χωρίς αυτούς; Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά στη νηπιακή ηλικία, παρατηρείται μεγαλύτερη δυσκολία στο γονιό να αποχωριστεί το παιδί του, όχι μόνο εξαιτίας του άγχους για το αν το παιδί θα τα καταφέρει μόνο του, αλλά και λόγω ενοχών, καθώς συχνά νιώθει πως αναγκάζεται να το «εγκαταλείψει» σε κάποιον παιδικό σταθμό.

Τι χρειάζεται όμως ένα παιδί που έχει να αντιμετωπίσει έναν ολόκληρο καινούργιο κόσμο που λέγεται σχολική ζωή; Σίγουρα όχι μια ανασφαλή μητέρα και έναν αγχωμένο πατέρα, που και μόνο με τη στάση του σώματός τους όταν το αφήνουν τις πρώτες μέρες στο σχολείο, του δείχνουν πόσο πολύ ανησυχούν. Το άγχος του γονιού μεταβιβάζεται άμεσα και έμμεσα στο παιδί. Όσο μεγαλύτερη αγωνία έχει ένας γονιός, τόσο μπορεί να επιτείνεται ο φόβος και η ανασφάλεια του παιδιού. Τα παιδιά όταν δεν είναι σίγουρα για το πώς να προχωρήσουν, κοντοστέκονται και κοιτούν το γονιό στα μάτια ώστε να επιβεβαιώσουν αν μπορούν να εμπιστευτούν μια κατάσταση, έναν άνθρωπο, ένα μέρος. Φροντίστε εκείνη την στιγμή το βλέμμα σας να είναι καθησυχαστικό και να δείχνει στο παιδί πόσο πολύ εμπιστεύεστε ότι μπορεί πλέον μόνο του,  με τις δικές του δυνάμεις, να τα βγάλει πέρα στις νέες απαιτήσεις και στους νέους ρόλους που καλείται να ανταποκριθεί.

Λίγα Λόγια για την Ιωάννα Μπλέκα

Η Ιωάννα Μπλέκα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Ψυχολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης κι έκανε μεταπτυχιακό στην Ψυχική Υγεία Παιδιών, Εφήβων και Οικογένειας στο London Metropolitan University. Στη συνέχεια παρακολούθησε τετραετή μετεκπαίδευσή στη Συστημική – Οικογενειακή Ψυχοθεραπεία και παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει όπως πάντα ονειρευόταν, με παιδιά, εφήβους και τις οικογένειές τους στην πόλη μας. Μας μιλάει για ελεύθερο χρόνο και ψυχολογία.