Πιστεύω ότι είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να κάνουμε μια παύση, για να αναγνωρίσουμε πόση ντροπή μπορεί να προκληθεί, όταν οι γονείς διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με το θέμα των αξιών. Όταν ακούτε συζητήσεις ή διαβάζετε βιβλία και μπλογκ σχετικά με θέματα της ανατροφής των παιδιών τα οποία «σηκώνουν» διαφορετικές απόψεις και/ή προκαλούν διαφωνίες, όπως το πώς και πού πραγματοποιείται η γέννα, η περιτομή, τα εμβόλια, ο ύπνος στο ίδιο κρεβάτι με το μωρό, το τάισμα κτλ., ο ένας κάνει τον άλλο να ντρέπεται και να πληγώνεται. Να πληγώνεται βαθιά. Βλέπεις ανθρώπους (κυρίως μητέρες) να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που προηγουμένως είπα ότι καθορίζει την ντροπή: με χαρακτηρισμούς, προσβολές, εκφοβισμό.

Αυτό που έχω καταλήξει να πιστεύω για τις συμπεριφορές αυτές είναι το εξής: Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι ενδια­φέρεται για το καλό των παιδιών και παράλληλα να προκαλεί ντροπή σε άλλους γονείς για τις επιλογές που κάνουν. Πρόκειται για συμπεριφορές που η μία ακυρώνει την άλλη, και δημιουργούν μεγάλο αξιακό κενό. Ναι, οι περισσότεροι από εμάς (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) έχουμε έντονες απόψεις για καθένα από αυτά τα θέματα, αλλά, αν πραγματικά μας νοιάζει το καλό των παιδιών γενικότερα, καθήκον μας είναι να κάνουμε επιλογές που συνάδουν με τις αξίες μας και να υποστηρίζουμε τους γονείς που κάνουν το ίδιο. Επίσης καθήκον μας είναι να πιστεύουμε και εμείς στη δική μας αξία. Όταν νιώθουμε καλά για τις δικές μας επιλογές και αντιμετωπίζουμε τον κόσμο νιώθοντας άξιοι και όχι ανεπαρκείς, τότε δεν νιώθουμε την ανάγκη να κρίνουμε και να επιτεθούμε τους άλλους.

Είναι εύκολο να προσπαθήσει κανείς να ακυρώσει αυτό το επιχείρημα υπερβάλλοντας και λέγοντας «Πρέπει λοιπόν να αγνοούμε τους γονείς που κακοποιούν τα παιδιά τους;». Η αλήθεια όμως είναι ότι, όταν κάποιος κάνει διαφορετικές επιλογές από εμάς, αυτό δεν συνιστά απαραίτητα και κακοποίηση. Αν υπάρχει πραγματική κακοποίηση, τότε οπωσδήποτε καλέστε την αστυνομία. Ως κοινωνικός λειτουργός που έχει κάνει έναν χρόνο πρακτική άσκηση στην Πρόνοια, δεν μπορώ να δεχτώ να χρησιμοποιούμε λέξεις όπως «κακοποίηση» ή «παραμέληση», για να εκφοβίσουμε ή να υποτιμήσουμε γονείς οι οποίοι απλώς κάνουν πράγματα που εμείς θεωρούμε λανθασμένα, διαφορετικά ή κακά.

Μάλιστα, έχω απαρνηθεί αυτή τη διχοτόμηση καλός/κακός γονιός, απλώς και μόνο επειδή κι εμένα μπορεί κάποιος να με χαρακτηρίσει τη μία καλό γονιό και την άλλη κακό, ανάλογα με την οπτική του και με το πόσο καλά τα πάω κάθε στιγμή. Δεν θεωρώ ότι αυτή η επικριτική ματιά προσφέρει κάτι στη ζωή μας ή στις συζητήσεις που κάνουμε γενικότερα σχετικά με την ανατροφή των παιδιών μας. Όχι μόνο αυτό, αλλά πάντα προμηνύει μια καταιγίδα ντροπής. Για μένα το θέμα της ανατροφής των παιδιών έχει να κάνει με το πόσο ασχολούμαστε πραγματικά με τα παιδιά μας. Τους δίνουμε προσοχή; Σκεφτόμαστε καλά τι επιλογές κάνουμε; Είμαστε ανοιχτοί στο να μάθουμε περισσότερα ή στο να κάνουμε κάποιο λάθος; Έχουμε περιέργεια και διάθεση να κάνουμε ερωτήσεις;

Αυτό που έχω μάθει από τη δουλειά μου είναι ότι υπάρχουν χιλιάδες τρόποι εκεί έξω για να γίνει κανείς ένας θαυμάσιος και αφοσιωμένος γονιός. Μερικοί από αυτούς μπορεί να έρχονται σε αντίθεση με αυτό που εγώ θεωρώ προσωπικά σωστή ανατροφή. Για παράδειγμα, με τον Στιβ είμαστε πολύ αυστηροί σχετικά με το τι επιτρέπουμε να δούνε τα παιδιά στην τηλεόραση, ιδίως σε θέματα που αφορούν βία. Σκεφτόμαστε για αυτό το θέμα, το συζητάμε και παίρνουμε τις καλύτερες αποφάσεις που μπορούμε. Αντίθετα, έχουμε φίλους που αφήνουν τα παιδιά τους να βλέπουν ταινίες και εκπομπές που εμείς δεν αφήνουμε να δούνε η Έλεν και ο Τσάρλι. Αλλά ξέρετε τι; Κι εκείνοι επίσης το σκέφτονται, το συζητάνε και παίρνουν την καλύτερη δυνατή απόφαση. Απλώς φτάνουν σε διαφορετικά συμπεράσματα από εμάς, και αυτό εγώ οφείλω να το σεβαστώ.

Πρόσφατα βρεθήκαμε στην αντίθετη πλευρά αυτού του ζητήματος, όταν κάποιοι καλοί μας φίλοι φάνηκαν να εκπλήσσονται που αφήνουμε την Έλεν να διαβάσει το βιβλίο The Hunger Games. Πάλι εκείνοι οι γονείς προβληματίζονταν και στη συζήτηση που κάναμε υπήρξε αμοιβαίος σεβασμός και ενσυναίσθηση. Είναι πολύ δύσκολο μερικές φορές να δώσεις «προσοχή στο κενό», όταν θεωρείς βασική αξία το να σέβεσαι τη διαφορετικότητα. Νομίζω ότι το κλειδί είναι να θυμόμαστε ότι, όταν οι άλλοι γονείς παίρνουν διαφορετικές αποφάσεις από τις δικές μας, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί απαραίτητα κριτική. Η τόλμη συνίσταται στο να βρίσκεις το δικό σου μονοπάτι και να σέβεσαι ότι η αναζήτηση του σωστού δρόμου μπορεί να είναι διαφορετική για τους άλλους ανθρώπους.

Λίγα Λόγια για το βιβλίο

ΝΟΥΜΕΡΟ 1 ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ ΤΩΝ NEW YORK TIMES

Το να είσαι ευάλωτος δεν είναι αδυναμία. Αντίθετα, στη ζωή μας βρισκόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με την αβεβαιότητα, το ρίσκο και τη συναισθηματική έκθεση, κάτι που βέβαια δεν το επιλέγουμε αλλά είναι αναπόφευκτο. Η μόνη μας επιλογή είναι να αποφασίσουμε πόσο θα ασχοληθούμε με αυτό. Όταν περνάμε τη ζωή μας περιμένοντας να γίνουμε τέλειοι ή αλεξίσφαιροι, τελικά καταλήγουμε να θυσιάζουμε σχέσεις και ευκαιρίες, συχνά ανεπανόρθωτα. Πρέπει να μπαίνουμε με θάρρος στην αρένα, όποια κι αν είναι αυτή (μια καινούργια σχέση, μια σημαντική συνάντηση, μια δημιουργική διαδικασία ή μια δύσκολη συζήτηση με την οικογένειά μας) και με προθυμία να ασχολούμαστε μ’ αυτή την καινούργια εμπειρία. Το να είσαι ευάλωτος σημαίνει να τολμάς.

 

Στο βιβλίο αυτό δίνονται απαντήσεις στα ακόλουθα ερωτήματα:

• Τι είναι αυτό που μας κάνει να φοβόμαστε να αφήσουμε εκτεθειμένη την ευαίσθητη πλευρά μας;
• Τι τίμημα πληρώνουμε, όταν κλεινόμαστε στον εαυτό μας και εγκαταλείπουμε τον αγώνα;
• Πώς μπορούμε να αποδεχτούμε το γεγονός ότι είμαστε τρωτοί, ώστε να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο ζούμε, αγαπάμε, είμαστε γονείς;

 

Σε μια εποχή διαρκούς πίεσης για συμμόρφωση και προσποίηση, το Ζήσε τη ζωή σου με τόλμη προσφέρει μια θελκτική εναλλακτική: άλλαξε τη ζωή σου με το να είσαι απλώς ο εαυτός σου. Βρες το κουράγιο να είσαι ευάλωτος. Τόλμα να διαβάσεις αυτό το βιβλίο.

Chris Guillebeau, συγγραφέας

 

BRENÉ BROWN

ΖΗΣΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟΛΜΗ

Μετάφραση: Καλλιόπη Εμμανουηλίδου

(ISBN: 978-960-566-954-6, σελ.: 384, τιμή: 15,50 €)

 

ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ Ο ΞΕΝΟΣ ΤΥΠΟΣ 

Προβληματίζει τον αναγνώστη και τον βάζει να αναρωτηθεί τι βήματα θα τολμούσε να κάνει στη ζωή του αν δεν την κυβερνούσαν η ντροπή και ο φόβος.
Publishers Weekly

 

Μας βοηθά να δούμε ξεκάθαρα με ποιους τρόπους οι άνθρωποι φορούν πανοπλίες για να ξορκίσουν το γεγονός ότι είναι ευάλωτοι.

The Wall Street Journal

 

Το Ζήσε τη ζωή σου με τόλμη είναι σημαντικό βιβλίο – μια επίκαιρη προειδοποίηση του κινδύνου που ελλοχεύει όταν επιδιώκουμε την ασφάλεια και τον απόλυτο έλεγχο σε όλα. Η Brené Brown μάς προσφέρει έναν πολύτιμο οδηγό που μας δείχνει την ανταμοιβή που απολαμβάνουν όσοι τολμούν και αντέχουν να είναι ευάλωτοι: περισσότερο θάρρος.

Daniel Pink, συγγραφέας

 

Η διορατική και οξυδερκής Brené Brown διερευνά, βασισμένη σε εκτεταμένες έρευνες και στην εμπειρία της, το παράδοξο που χαρακτηρίζει το θάρρος: γινόμαστε πιο δυνατοί όταν αποδεχόμαστε την ευάλωτη φύση μας, τολμάμε περισσότερο όταν παραδεχόμαστε τον φόβο μας. Αυτό το βιβλίο δεν παύει να στριφογυρίζει στον νου μου.

Gretchen Rubin, συγγραφέας

 

Ποια είναι η ουσία του βιβλίου; Έχουμε τη τάση να αντιμετωπίζουμε το γεγονός ότι είμαστε ευάλωτοι ως ένδειξη θάρρους στον άλλο, αλλά ως αδύνατο σημείο όταν πρόκειται για εμάς τους ίδιους. Και μη σας περάσει από το μυαλό ότι είναι βιβλίο μόνο για γυναίκες. Οι άντρες κουβαλάμε το βάρος ότι πρέπει να είμαστε πάντα δυνατοί και πληρώνουμε μεγάλο τίμημα γι’ αυτό. Το Ζήσε τη ζωή σου με τόλμη μπορεί να μας βοηθήσει όλους.

Michael Bungay Stanier, συγγραφέας

~~~ 

Η Brené Brown, Ph.D., LMSW, είναι καθηγήτρια-ερευνήτρια στο Πανεπιστήμιο του Χιούστον. Η ομιλία της στο TEDxHouston με θέμα το να τολμάς να είσαι ευάλωτος ήταν μία από τις δημοφιλέστερες στο TED.com, με περισσότερα από 15 εκατομμύρια views. Είναι εξαιρετικά επιτυχημένη συγγραφέας βιβλίων αυτοβοήθειας. Ζει στο Χιούστον με τον σύζυγο και τα δυο παιδιά της.

Για να διαβάσετε περισσότερα www.metaixmio.gr / www.brenebrown.com