Γράφει η Δέσποινα Τσιπτσέ

Πόσοι από εσάς όταν μπαίνετε σε ένα Μουσείο δεν θέλετε να αγγίξετε τα πάντα; Τα πάντα όμως. Από το θαυμάσιο μαρμάρινο άγαλμα μέχρι το μικρούτσικο κομματάκι από ένα αγγείο που βρέθηκε σε έναν συλημένο τάφο στην Θάσο. Είμαι σίγουρη πως είστε πολλοί και μην κάνετε ζαβολιές.

Δεν θα το αρνηθώ ασφαλώς ούτε για τον εαυτό μου. Τόσο μεγάλη είναι η πίστη μου στην δύναμη της αφής ώστε και την διπλωματική του μεταπτυχιακού μου την έκανα πάνω σε αυτό. Στο πως δηλαδή η αφή ενισχύει την αντιληπτικότητα μας μέσα στο Μουσείο· σε εμάς που έχουμε την δυνατότητα της όρασης, για να μην παρεξηγούμαστε. Μάλιστα είχα και έναν συμφοιτητή, τον Δημήτρη, ο οποίος είχε διαλέξει σαν θέμα κάτι πολύ θεωρητικό και διαχρονικό και ασφαλώς διαφωνούσε κάθετα με την επιλογή θέματός μου. Προσπαθούσα λοιπόν να του εξηγήσω πως η αφή είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας, και μέσα σε αυτόν και τα Μουσεία που τόσο αγαπούσαμε και οι δύο.

Ότι η αφή για παράδειγμα είναι η πρώτη αίσθηση που αποκτάμε ως έμβρυα και πως φυσικά δεν αφορά μόνο τα χέρια μας αλλά ολόκληρο το σώμα μας πράγμα που την κάνει να κερδίζει, τουλάχιστον στα σημεία, την βασίλισσα, από αρχαιοτάτων χρόνων, αίσθηση, την όραση. Πως επίσης, μέσω της αφής μαθαίνουμε πολύ χρήσιμες πληροφορίες όπως την υφή, το βάρος αλλά και την θερμοκρασία ενός αντικειμένου. Αν για παράδειγμα δούμε μπροστά μας, για πρώτη φορά, ένα χάλκινο και ένα μαρμάρινο άγαλμα ίδιου μεγέθους, το μόνο που θα τα διαχωρίζει οπτικά είναι το χρώμα. Φανταστείτε να μπορούσαμε να το αγγίξουμε πόσες πληροφορίες θα συγκεντρώναμε με ένα μόνο άγγιγμα. Ακόμη και το ίδιο να μην αγγίζαμε όμως, πόσο πιο πλούσια θα ήταν η επίσκεψή μας αν δίπλα από το κάθε άγαλμα είχε ένα κομμάτι από το υλικό που είναι φτιαγμένα;

Ανένδοτος ο Δημήτρης και τα επίθετα που με στόλιζαν για την επιλογή μου πλούσια σε φαντασία. Μέχρι που βρεθήκαμε να ξανακάνουμε την ίδια συζήτηση μέσα σε ένα Μουσείο. Εκεί μπροστά από έναν ολόλευκο πίνακα που ο καλλιτέχνης είχε φτιάξει σαν μακέτα, με τα διάφορα υλικά που είχε χρησιμοποιήσει να εξέχουν από τον καμβά δικαιώθηκα. Ενώ εγώ λοιπόν πάλευα με την έμφυτη τάση μου να το αγγίξω βλέπω δίπλα μου τον Δημήτρη να απλώνει το χέρι και να το μαζεύει απότομα συνειδητοποιώντας το «ΜΗΝ ΑΓΓΙΖΕΤΕ».

Προσοχή! Mην αρχίσετε τώρα να πιάνετε και να χαϊδεύετε τα πάντα στην επόμενη επίσκεψή σας σε Μουσείο. Εσάς θα σας διώξουν και εμένα θα μου στείλουν την αστυνομία. Με όλα τα παραπάνω θέλω απλώς να σας παρακινήσω να ενεργοποιήσετε όλες τις αισθήσεις σας στην επόμενη επίσκεψη, όπως επίσης πριν ή μετά από αυτήν. Δώστε ένα κομμάτι μάρμαρο στο παιδί να το πιάσει, να το ζυγίσει, να νιώσει την θερμοκρασία του. Μιλήστε του για τον πηλό και δείτε τις γλάστρες σας πριν την επίσκεψη και στην επιστροφή φτιάξτε ένα μικρό πήλινο αγγείο.  Ανακαλύψτε εσείς οι ίδιοι πρώτα πόσα πολλά μπορεί να μας μάθει η αφή και τα Μουσεία _εύχομαι πως_θα ακολουθήσουν.

photo via

Λίγα Λόγια για τη Δέσποινα Τσιπτσέ

Η Δέσποινα Τσιπτσέ γεννήθηκε στην Καβάλα όμως πάντα ήθελε να ζήσει στην Θεσσαλονίκη. Πρώτος στόχος, τσεκ! Μόλις αποφοίτησε από το Αρχαιολογικό έπρεπε να σκεφτεί τι θα κάνει ώστε κυρίως να μην ακυρώνει το πτυχίο της, να είναι παράλληλα δημιουργικό αλλά και να το απολαμβάνει!!! Κάπως έτσι βρέθηκε στο Leicester να σπουδάζει Μουσειολογία. Δεύτερος στόχος, τσεκ! Τρίτος στόχος, ακόμα τον δουλεύει… Με το Fons Peritiae προσπαθεί να αλλάξει την εντύπωση που έχουμε για τα Μουσεία. Αλήθεια, είναι ζωντανοί χώροι, γεμάτοι ενδιαφέρον όπου μπορείς να διασκεδάσεις όποια και αν είναι η ηλικία σου!