Γράφουν:

το Ατελιέ της Φανταστικής & οι [urbanstories] – αστικές ιστορίες (Τσιαμούρα Ιωάννα, Μπούντρη Σοφία και Πορτέση Στελίνα)

Όταν ξεκίνησε εκείνη η σαββατιάτικη μέρα (η δράση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 25/11), έγινε από μια συνηθισμένη μέρα, «μια μέρα στον ακάλυπτο» και συγκεκριμένα στον ακάλυπτο ανάμεσα στις οδούς Ναταλίας Μελά, 25ης Μαρτίου, Παπανδρέου και Λασκαράτου!

Το «μια μέρα στον ακάλυπτο» δεν ήταν παρά μία ακόμη «ιστορία», στην οποία καλέστηκε ο κόσμος της γειτονιάς να δημιουργήσει, μέσα από την παρουσία στο χώρο και την οικειοποίησή του. Για μια μέρα, ο άλλοτε κενός ακάλυπτος, γέμισε από ζωή, χρώμα και φαντασία: «μπουγάδες» με ζωγραφιές των παιδιών, πολύχρωμες ρόδες που διέσχισαν όλο το χώρο, ζωγραφιές στο έδαφος και άλλες μικρές παρεμβάσεις που καλούσαν τους κατοίκους της γειτονιάς να γράψουν και να ζωγραφίσουν τις ιδέες τους για τον ακάλυπτο, να φανταστούν το χώρο του αλλιώς.

Η νοητή είσοδος στο χώρο

Οι κάτοικοι γράφουν ή/και σχεδιάζουν τις ιδέες τους για το χώρο

Η δράση ξεκίνησε με ένα ραντεβού παιχνιδιού από οικογένειες με συνομίληκα παιδιά από διαφορετικές πολυκατοικίες, οικογένειες που γνωρίζονταν μεταξύ τους ή συναντήθηκαν για πρώτη φορά. Όσο τα παιδιά έπαιζαν μαζί και ανακάλυπταν νέα παιχνίδια στο χώρο, οι ενήλικες συζητούσαν και κοινωνικοποιούνταν. Συστήθηκαν οι διαχειριστές των πολυκατοικιών, οι γονείς που τα παιδιά τους πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο, οι γείτονες και οι γειτόνισσες που απλώνουν τα ρούχα τους σε απέναντι μπαλκόνια.

Κι όλα αυτά έγιναν σε ένα χώρο-πέρασμα, που ποτέ δε στέκονταν εκεί, απλώς τον διέσχιζαν για να φτάσουν στην είσοδο της πολυκατοικίας τους. Ο άλλοτε ξένος χώρος γέμισε ζωντανές ομιλίες, χαμόγελα και παιδικές φωνές.

Για τις ερευνήτριες ήταν εμφανές πως για να αποκτήσει νόημα ο χώρος, προϋπόθεση είναι η παρουσία των ανθρώπων που τον διασχίζουν καθημερινά και ζουν γύρω από αυτόν. Αλλά και πέρα από την ανθρώπινη παρουσία, ο χώρος βιώθηκε διαφορετικά, τόσο από τους μικρούς που έτρεξαν, περπάτησαν, ξάπλωσαν, σκαρφάλωσαν στον ακάλυπτο, όσο και από τους μεγάλους που γνωρίστηκαν με τους ανθρώπους που μένουν κοντά τους και συζήτησαν μαζί τους για το χώρο του ακαλύπτου που μέχρι χτες τούς ήταν «αδιάφορος». Αυτό που έλειπε περισσότερο από τους κατοίκους είναι η αίσθηση της γειτονιάς και για να τη βρουν συνήθως ανατρέχουν σε εικόνες του παρελθόντος και της δικής τους παιδικής ηλικίας. Μόλις όμως νέες εικόνες δημιουργήθηκαν στην ακάλυπτο, η φαντασία και η διάθεση έφταναν για να φτιάξουν κι εκείνοι τις δικές τους, νέες ιστορίες…

Τα παιδιά γράφουν ιδέες με κιμωλία στο πλακάκι του ακάλυπτου

Η πολύχρωμη μπουγάδα, αναδεικνύει ένα επίπεδο μέσα στο χώρο έτοιμο για αξιοποίηση

Τα παιδιά έφτιαξαν ένα νέο παιχνίδι παντομίμας με τα υλικά που είχαν φέρει εκεί οι δύο ομάδες

Οι «αστικές ιστορίες» [urbanstories] είναι μια ομάδα φοιτητριών της αρχιτεκτονικής, που στο πλαίσιο της διπλωματικής τους εργασίας οργανώνουν μια σειρά από πειραματικές δράσεις γύρω από τη Βασιλίσσης Όλγας και ειδικότερα στην περιοχή του Ντεπώ. Οι προβληματισμοί τους εκκινούν γύρω από τον τρόπο με τον οποίο οργανώνεται η σύγχρονη πόλη και μαζί οργανώνει και οριοθετεί τις ανθρώπινες συμπεριφορές και κινήσεις των σωμάτων μέσα σε αυτή, αποτρέποντας την έκφραση, τη συνάντηση και τη συλλογική δράση, το παιχνίδι και τη φαντασία να ξεχυθούν ανάμεσα στα κτίρια. Θέλοντας να «πειράξουν» αυτή την κανονικότητα, επιλέγουν διαφορετικούς χώρους «σε αναμονή», χώρους φαινομενικά άδειους ή χώρους που αποτελούν απλά περάσματα σε μια καθημερινή διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά, χώρους όπου κρύβεται γι’ αυτές μια δυνητική κατάσταση μια άλλης καθημερινότητας, όχι πια γκρίζας και μονότονης, αλλά πολύχρωμης και παιγνιώδους.

Η ομάδα παιδαγωγών «Το ατελιέ της Φανταστικής», συνδυάζοντας την επιστήμη με τη φαντασία, δημιουργεί το πλαίσιο που αλληλεπιδρά διαρκώς με τις ενέργειες των παιδιών. Δημιουργία παραμυθιού, βρεφικές κιναισθητικές δραστηριότητες, εικαστικές προσεγγίσεις και παραστατικές τέχνες,  ενισχύουν την ανάπτυξη του λόγου, της αισθητικής και της φαντασίας. Καθημερινά υλικά και εργαλεία που υπάρχουν στο σπίτι, αλλά και περισσότερο ευφάνταστα, όπως η φωτοτράπεζα, υποστηρίζουν την μετάβαση από την παρατήρηση του πραγματικού στην οικοδόμηση του φανταστικού. Εκκινώντας από τις αρχές παιδαγωγών και δημιουργών όπως ο PauloFreire, ο LorrisMalaguzzi και ο GianniRodari, οι ιδέες προεκτείνονται για να συναντηθούν με τα ενδιαφέροντα και τις εμπειρίες των παιδιών.