Από τότε που γέννησα την κόρη μου, δεν ήταν λίγες οι φορές που άκουσα την έκφραση «περίμενε να μπει στην εφηβεία…», σαν απειλή σχεδόν μιας τραγικής χρονικής περιόδου. Μπήκε λοιπόν στην εφηβεία και όλα μου φαίνονται μια χαρά, εντελώς φυσιολογικά θα έλεγα. Και λέγοντας φυσιολογικά εννοώ πως με αμφισβητεί όπως θα έπρεπε, με κοροϊδεύει για την ασχετοσύνη μου στα τεχνολογικά ζητήματα, ψοφάει στο γέλιο με τα μουσικά μου ακούσματα, γενικά με θεωρεί άνθρωπο του προηγούμενου αιώνα, με ειρωνεύεται, νευριάζει μαζί μου με ή χωρίς λόγο. Είναι πολύ γλυκιά και δεν με νευριάζει ποτέ. Νομίζω πως αυτό της σπάει τα νεύρα, αλλά είναι πάνω από τις δυνάμεις μου. Παραείναι χαριτωμένη στα εφηβικά της ξεσπάσματα για να της θυμώσω. Κρατιέμαι μόνο σοβαρή, γιατί άμα μου ξεφύγει και το χαμόγελο που μεταφράζεται σε «πεθαίνω από θαυμασμό για την γλύκα σου», γίνεται έξαλλη.

Είμαι κατά της «φιλίας» μεταξύ μάνας και κόρης, θεωρώ πως είναι κουτό και δήθεν μοντέρνο σχέδιο που δεν έχει καλά αποτελέσματα. Δεν θέλω να ξέρω τα «μυστικά» της κόρης μου και σίγουρα θα έφριττε το παιδί να ξέρει τις σκέψεις που μοιράζομαι με τις φίλες μου. Μου αρέσει να είμαι η μαμά της, που της δίνει τα εφόδια για την ζωή ώστε να μην με χρειάζεται για να ζει χαρούμενη μακριά μου, ξέροντας ΠΑΝΤΑ πως θα είμαι κοντά της όποτε με θελήσει.

Νιώθοντας πως πλησιάζουν οι μέρες που θα ανοίξει τα φτερά της στους κόσμους που θα διαλέξει να πετάξει, ήθελα να περάσω χρόνο ποιότητας μαζί της φέτος. Ήθελα να κάνουμε κάτι εντελώς μόνες μας, κοριτσίστικο και γυναικείο μαζί.

Είμαι πολύ τυχερή γιατί ο διευθυντής της ανασκαφικής ομάδας Iklaina Archaeological Project, Δρ. Μιχάλης Κοσμόπουλος όπου εργάζομαι εδώ και αρκετά χρόνια, κατά τις ανασκαφικές περιόδους, στηρίζει τις οικογενειακές σχέσεις των εργαζομένων του με αγάπη και υπευθυνότητα και έτσι μου έδωσε την άδειά του να δουλέψει η Κατερίνα, εθελοντικά και υπό την επίβλεψή μου, μαζί μου. 

Από την άνοιξη ακόμη ήμασταν και οι δυο μας πολύ χαρούμενες για το επερχόμενο χαρούμενο γεγονός. Οργανώσαμε το περίφημο road trip Θεσσαλονίκη-Πύλος με δύο διανυκτερεύσεις στις κουμπάρες που είναι και οι καλύτερές μου φίλες. Στο αμάξι ακούγαμε εναλλάξ τις μουσικές μας, με γέλια. Σταματήσαμε για φαγητό σε ένα όμορφο μέρος, που μας άρεσε, ανοίξαμε τα τάπερ μας και μοιραστήκαμε τα πάντα. Η Κατερίνα πλήρωνε τα διόδια με συνέπεια σούπερ συνοδηγού. Δεν μιλούσαμε πολύ μα νιώθαμε πολύ κοντά η μια στην άλλη. Που και που έλεγα καμιά ιστορία που ερχόταν και η Κατερίνα σχολίαζε πράγματα που βλέπαμε. Όχι δεν είπαμε τα εσώψυχά μας. Αυτό το έκανε η κάθε μια μόνη της με τις φίλες της. Εγώ με τις φίλες μου, Ρούλα και Έλενα καθ’ οδόν σε Περαιά και Κόρινθο, όταν τα παιδιά κοιμόταν και η Κατερίνα στις δικές της μέσω viber από το κινητό της. Μοιραζόμασταν όμως το ταξίδι, το φαγητό μας, τις διαφορετικές ερμηνείες των τοπίων που διασχίζαμε. Μιλούσαμε με ενθουσιασμό για την καταιγίδα που βλέπαμε στο βάθος του ορίζοντα και το γλεντούσαμε όταν ορμούσαμε με το αμαξάκι μας βουρ μέσα της. Βλέπαμε τα ζώα που σχημάτιζαν τα σύννεφα. Σταματούσαμε για τσίσα στην εθνική και φύλαγε η μία τσίλιες στην άλλη. 

Όταν ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, με εξέπληξε, παρ’ όλο που το περίμενα, με την συνέπεια, την διάθεσή της για γνώση και την εργατικότητά της. Ακόμη την έβλεπα πως μένοντας πλάι μου σε όλη την διάρκεια της εργασίας μου, στον πάγκο συντήρησης κεραμικής, όχι πως δεν το ήξερε θεωρητικά, αλλά βίωνε τον ενθουσιασμό μου, την λατρεία μου για το αντικείμενο εργασίας μου. Το εκλάμβανε από την λάμψη των ματιών μου, από το γεγονός πως όσες ώρες και αν περνούσαν, ήμουν χαρούμενη σκυμμένη πάνω στα λατρεμένα προϊστορικά κεραμικά, καμία σκέψη δεν με αποσπούσε από την αφοσίωση μου στην εργασία μου. Αυτό όμως το έβλεπε και τριγύρω της, στους συναδέλφους μου, που είμαστε όλοι μας τρελαμένοι και λατρεύουμε την δουλειά μας. Ακόμη έβλεπε την δύναμη της ομάδας, τον σεβασμό και την αλληλεπίδραση του επιστημονικού έργου πολλών ειδικοτήτων, εργασία με έντονους ρυθμούς μα και χαμόγελα. Επειδή όλα αυτά δεν είναι καθόλου δεδομένα σε εργασιακά περιβάλλοντα της χώρας μας, στον χώρο της αρχαιολογίας, μάλλον φαντάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, το παιδί κατάλαβε ακριβώς πως νιώθω. Γιατί πολλές φορές με άκουγε να εξαγριώνομαι με συντηρητές που έχω δει να ξεφυσάνε από βαρεμάρα και να περιμένουν πως και πώς να τελειώσει η βάρδιά τους, ενώ στο ενδιάμεσο πίνουν καφέδες, πάνε βόλτες, κουτσομπολεύουν, έχουν μεταξύ τους κόντρες και μόνο στο αντικείμενο της δουλειάς τους δεν έχουν το μυαλό τους. Με έβρισκε παράλογη και αυστηρή. Βίωσε λοιπόν ένα περιβάλλον όπου άνθρωποι λατρεύουν την δουλειά τους, δεν λογαριάζουν κούραση και κόπο, συνεργάζονται αρμονικά και διάγουν το επιστημονικό τους έργο με αξιοπρέπεια. Ένιωσα πως κατάλαβε τον θυμό μου για ότι συμβαίνει στην χώρα μας στο επίπεδο αυτό. Με κοιτούσε συχνά με το βλέμμα που έλεγε: «πόσο δίκιο είχες ρε μαμά…» Θεωρώ μεγάλο δώρο αυτό που βίωσε. Κουβεντιάζοντας ένιωσα πως κατάλαβε πόσο σημαντικό είναι να σέβεσαι την εργασία σαν έννοια. Και νιώθω ευγνωμοσύνη για την ομάδα μας που την αγκάλιασε με αγάπη. 

Μετά την δουλειά κάναμε μπάνια μαζί, αποκτήσαμε αγαπημένα μέρη για βουτιές, φαγητό και βόλτες. Μοιραστήκαμε το ίδιο δωμάτιο, φόρεσε ωτοασπίδες για να μην με ακούει να ροχαλίζω και γελούσε με τα καλλυντικά μου και φυσικά τα ρούχα μου. Τα βράδια με τους φίλους μου από την δουλειά, με είδε να γελάω ανέμελη με χαζά αστεία, να βρίζω, να χαλαρώνω με ένα τσιπουράκι, να καπνίζω και την έβλεπα που με κοιτούσε παράξενα ευτυχισμένη. Ένιωθα πως με ένιωθε, ίσως για πρώτη φορά. Πως γνώρισε μια πτυχή της μαμάς της που δεν θα μπορούσε να γνωρίσει με άλλο τρόπο. 

Δεν είναι υπερβολή αν πω, αλήθεια σας λέω, πως είδα πρώτη φορά τη κόρη μου να γελάει από την ψυχή της. Πρώτη φορά την είδα να με κοιτάζει και να με καταλαβαίνει. Πολλές φορές κάθε μέρα. Την ένιωθα να νιώθει σαν να ξαλάφρωνε. Γιατί ας πούμε είδε πως η μαμά της, που δουλεύει πολύ, αυτή η κουρασμένη γυναίκα, που όλο έχει άγχος με τους λογαριασμούς, που κάνει σαν τρελή για να βρει χρόνο να ζωγραφίσει και να γράψει το τρελό της βιβλίο, που έγινε ξανά φοιτήτρια και τρέχει στην Σχολή Καλών Τεχνών μες την χαρά της τα πρωινά, που βρίζει όσο κάνει οικιακά που τα σιχαίνεται, που θέλει να μαγειρέψει καταπληκτικά φαγητά αλλά πολλές είναι οι φορές που δεν προλαβαίνει, που λατρεύει να γελάει τρανταχτά αλλά δεν έχει χρόνο να συναντήσει τις φίλες τις για τεράστια χρονικά διαστήματα, που βγαίνει από τα ρούχα της με τους όσους καταλαμβάνουν εργασιακές θέσεις που δεν τους αξίζουν, η γυναίκα αυτή, έχει σοβαρούς λόγους που είναι έτσι. Ή απλά είναι έτσι. Και δεν χρειάζεται να της πως τα εσώψυχά μου. Νιώθω πια πως τα ξέρει όλα. 

Νιώθω πολύ περήφανη για την κόρη μου, και βλέπω πως και αυτή, είναι περήφανη για μένα. Όχι γιατί ήμαστε καταπληκτικές, μα γιατί είμαστε ακριβώς αυτές που είμαστε. Οι αληθινοί μας εαυτοί. Και δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω, γιατί είναι αλήθεια. 

Τόλμησε κι εσύ ένα ταξίδι με το παιδί σου που είναι στην εφηβεία.

Διαμαντένιο δώρο είναι.

Photo by Andrew Robles on Unsplash 

Λίγα Λόγια για τη Στεφανία Βελδεμίρη

Η Στεφανία Βελδεμίρη είναι συντηρήτρια Αρχαιολογικών Ευρημάτων και Έργων Τέχνης, Λατρεύει να συντηρεί κομμάτια του παρελθόντος και να τα κάνει αναγνώσιμα στο κοινό. Τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για την προϊστορία και τα μαγευτικά απομεινάρια της. Έτσι αποφάσισε, να διδάσκει στα παιδιά την Ιστορία της Τέχνης μέσα από διαδραστικές δραστηριότητες, παιχνίδι, βιωματικές ασκήσεις, οπτικοακουστικά ερεθίσματα και κυρίως χαμόγελο και χαρούμενο μα πειθαρχημένο κλίμα. Γράφει και ζωγραφίζει παραμύθια και μόλις διαβάσει βιβλίο ή ποίημα που της αρέσει, αμέσως το κάνει ζωγραφιά. Επίσης μερικοί τοίχοι την εμπνέουν για να τους γράψει ή να τους ζωγραφίσει. Άλλοι πάλι όχι… Μας μιλάει για τέχνες.