Γράφει η Ανθή Ιωαννίδου | Σκηνοθέτρια της παράστασης “με αγάπη, Φράντς”

Το θέατρο για παιδιά είναι ένα μαγικό παράθυρο σε κόσμους γεμάτους φαντασία, περιπέτεια και συναισθήματα. Κάθε φορά που τα φώτα χαμηλώνουν και η αυλαία ανοίγει, ένας καινούργιος κόσμος ζωντανεύει μπροστά στα μάτια τους, μιλώντας κατευθείαν στην καρδιά τους.

Τα παιδιά βλέποντας την ιστορία που θέλεις να τους αφηγηθείς, μπορούν να καταλάβουν τον κόσμο λίγο καλύτερα, να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα στους ήρωες και να πάρουν δύναμη από αυτούς γιατί το θέατρο έχει μια μαγική δύναμη: να μιλάει τη γλώσσα της παιδικής ψυχής.

Κι αυτό, για ’μένα, είναι το πιο όμορφο κομμάτι του. Το ότι κάθε παράσταση αφήνει κάτι πίσω της. Ένα συναίσθημα, μια σκέψη, ένα όνειρο. Κι αν καταφέρουμε, έστω και για λίγο, να κάνουμε ένα παιδί να χαμογελάσει, να νιώσει πως το καταλαβαίνουν, να πιστέψει στη μαγεία… τότε έχουμε πετύχει κάτι σπουδαίο.

Τα παιδιά πλάθουν κόσμους φανταστικούς και ταξιδεύουν μέσα σ’ αυτούς. Κόσμους γεμάτους χρώματα, μεγάλα συναισθήματα, τρελές σκανταλιές και ίσως κάποιες μικρές παύσεις για πράγματα που φοβούνται ή που δυσκολεύονται να κατανοήσουν.

Πώς εξηγείς σε ένα παιδί την απώλεια; Τι του λες όταν κάτι ή κάποιος που αγαπά χάνεται από τη ζωή του; Οι μεγάλοι έχουμε τις λέξεις, τις εξηγήσεις, τις θεωρίες μας. Για ένα παιδί, όμως, η απώλεια μοιάζει με ένα ξαφνικό κενό, μια πόρτα που έκλεισε χωρίς προειδοποίηση.

Ακριβώς γι’ αυτό αγαπώ το παιδικό θέατρο. Γιατί έχει τον τρόπο να μιλήσει για τα πιο δύσκολα θέματα, χωρίς να τρομάζει, χωρίς να βαραίνει. Να αγγίζει με τρυφερότητα την καρδιά ενός παιδιού και να του ψιθυρίζει πως ό,τι κι αν συμβαίνει, πάντα υπάρχει αγάπη, πάντα υπάρχει φως.

Έτσι, το “με αγάπη, Φραντς” έρχεται να μας θυμίσει πως η φαντασία μπορεί να γίνει γέφυρα ανάμεσα σε αυτό που χάνουμε και σε αυτό που κρατάμε μέσα μας για πάντα.

Αυτό δεν είναι το θέατρο στην πιο μαγική του μορφή; Να παίρνει κάτι βαρύ, όπως η απώλεια, και να το μεταμορφώνει σε κάτι φωτεινό, γεμάτο χρώματα, μουσική και κίνηση; Να δείχνει στα παιδιά –και σε εμάς τους μεγάλους– πως η αγάπη δεν εξαφανίζεται, αλλάζει μορφή και μένει πάντα κάπου μέσα μας;

Αν έχεις ένα παιδί που αναρωτιέται, που νιώθει το κενό της απώλειας, το θέατρο μπορεί να είναι ένας υπέροχος τρόπος να του δώσεις μια απάντηση. Μια απάντηση που δεν εξηγεί με λόγια, αλλά με εικόνες, συναισθήματα και τρυφερότητα.

Γιατί, στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει είναι η αγάπη. Με αγάπη, λοιπόν, Φραντς.

Λίγα Λόγια για την Ιωαννίδου Ανθή

Η Ιωαννίδου Ανθή, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη το 1995, είναι απόφοιτη του Παιδαγωγικού
Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής του Ανδρέα Βουτσινά.
Έχοντας παρακολουθήσει σεμινάρια υποκριτικής με τους Ευδόκιμο Τσολακίδη, Σίμο Κακκάλα,
Στεφανία Γουλιώτη αλλά και σκηνοθεσίας με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, ίδρυσε μαζί με τον
Αλέξη Κότσυφα την δική τους θεατρική ομάδα, τους Blackbird.

Το 2022 ανέβηκε η πρώτη τους επαγγελματική δουλειά “Η ιστορία του γάτου που έμαθε σ’ ένα γλάρο να πετάει” που παίζεται για 3η συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο αλλά και σε σχολεία. Ακολούθησε η δεύτερη παιδική παραγωγή της ομάδας “Πώς λένε το κορίτσι που κρατά ένα μπαλόνι;’ του Μάνου Κοντολέων. Το 2024 σκηνοθέτησε την βραδινή παραγωγή της ομάδας “Παίξε Υπεύθυνα’’.

Φέτος τη συναντάμε στην παράσταση “με αγάπη, Φραντς” όπου υπογράφει την σκηνοθεσία. Μαζί με την Ειρήνη Ιωαννίδου, οργανώνουν δράσεις κι εργαστήρια για παιδιά σε πολυχώρους της Θεσσαλονίκης, με μουσικοκινητικά παιχνίδια, αφήγηση παραμυθιών αλλά και θεατρικό παιχνίδι. 

Λίγα λόγια για την παράσταση “με αγάπη, Φραντς”

Η θρυλική ιστορία των “επιστολών μιας κούκλας” ζωντανεύει στη σκηνή από την θεατρική ομάδα Blackbird, για μόλις 3 Κυριακές του Φεβρουαρίου στο θέατρο Σοφούλη. Μία μοναδική παιδική παράσταση με live video art, πρωτότυπη μουσική και χορογραφίες! Μία όμορφη ιστορία για το πώς ένα παιδί έρχεται αντιμέτωπο με την απώλεια, πόσο χώρο έχει η φαντασία στον κόσμο που ζούμε αλλά και ένα μαγικό ταξίδι για την πραγματική φιλία και την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Περισσότερα εδώ.