Της Μαριέττας Κόντου | Εικόνες:  Στάθης Πετρόπουλος | Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Γράφει η Ιωάννα Σεραφειμίδου

Τη Μαριέττα Κόντου τη γνώρισα μέσα από τα Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου και όταν τη γνώρισα και από κοντά, σε ένα ταξίδι της στη Θεσσαλονίκη, ήξερα πως είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο θα χαίρομαι να συναναστρέφομαι και θα βρίσκω τροφή και έμπνευση μέσα από τις λέξεις της. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο της βιβλίο, το “Φτου ξελύπη”, που μου έδωσε μεγάλη χαρά να το κρατώ στα χέρια μου.

>> Το γενναίο ταξίδι της Νουρ από τη Συρία, που αγαπά το νερό τόσο ώστε πιστεύει πως υπάρχει μια χώρα με κατοίκους νερένιους, που λέγεται Κολυμβησία. Η διαδρομή, γεμάτη νοσταλγία για τα παλιά και δύναμη για το άγνωστο μέλλον, με μοναδικά εφόδια τη γάτα της Κιταμπάν, την αδελφή της και ένα σακούλι στον λαιμό με τα πιο «πολύτιμα». Τι θα γίνει όμως όταν  Κιταμπάν χαθεί στη Λέσβο; Πως θα ανταμώσει ξανά με τους αγαπημένους της και πώς θα γίνει το κολύμπι οδηγός επιβίωσης και απροσδόκητο εισιτήριο για το μεγάλο της όνειρο; >>

Αυτή είναι με λίγα λόγια η ιστορία του βιβλίου που κρατώ στα χέρια μου. Διαβάζοντάς το, ανακαλύπτεις τόσες θαμμένες ιστορίες, που έχεις ακούσει από δω και από κει, και το μυαλό σου, κολλημένο στην πραγματικότητα που ζει, αδυνατεί να κατανοήσει.

Η Μαριέττα Κόντου μας χαρίζει μία υπέροχη ιστορία για ένα μικρό κορίτσι που ξεριζώνεται βίαια από τη χώρα του και βοηθάει τους συμπολίτες του να φτάσουν σώοι σε ένα ασφαλές περιβάλλον. Παλεύει για μέρες μέσα στο νερό και αυτό που της δίνει δύναμη είναι τα όνειρα και η υπόσχεσή που δίνει μέσα της και την κάνει να μη μπορεί να αντισταθεί και να παρατήσει.

Μεγαλωμένη σε ένα περιβάλλον βίαιο και άστατο, μαθαίνει να αγαπάει την κολύμβηση και να αντλεί θάρρος και κουράγιο μέσα από αυτή, μέσα από το νερό, και την αγάπη της για αυτό. Μια αγάπη και ένα πάθος σχεδόν ανεξήγητο, λες και ήξερε πως θα σταθεί αφορμή για να ξεδιπλωθεί, εξαιτίας της αγάπης της αυτής, όλη η ζωή της και το πέρασμά της σε έναν νέο κόσμο. Η Νουρ είναι μια ονειροπόλος, όπως είναι και όλα τα παιδιά, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Η πίστη σε έναν καλύτερο κόσμο είναι ίσως το μοναδικό μας όπλο ενάντια σε οποιαδήποτε αδικία και κακό συμβαίνει στον κόσμο.

Μια τρυφερή ιστορία που δε σε οδηγεί σε μελοδραμτισμούς, αλλά μεταφέρει το βίωμα του κοριτσιού αυτού, που κατάφερε να στηριχθεί στα πόδια του, τόσο από τις δικές της δυνάμεις όσο και από τους ανθρώπους που βρέθηκαν στο διάβα της και τη βοήθησαν. Άνθρωποι που την υποδέχτηκαν με μια μεγάλη αγκαλιά και έδωσαν φτερά στα όνειρά της. Μιας ιστορίας που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Γράφει για τη φίλη της, τη Γιασμίν: “Στην πραγματικότητα όμως ήξερα, πως ο κόσμος των μεγάλων είχε «κλέψει» το χαμόγελό της, αυτός ο κόσμος που βλέπει την υδρόγειο σφαίρα σαν παιχνίδι, που δεν πιστεύει στην Κολυμβησία, που δεν ξέρει να ζωγραφίζει με ωραία, ζωντανά χρώματα και κυρίως που έχει ξεχάσει πώς είναι να μαλώνεις με την κολλητή σου αλλά το βράδυ που πέφτεις για ύπνο να την έχεις συγχωρήσει και να σου λείπει που δε μοιραστήκατε στο διάλειμμα το κολατσιό και δε ζωγραφίσατε στο θρανίο του καθηγητή των μαθηματικών, που η μία του έβαζε μουστάκια και η άλλη συμπλήρωνε τη ζωγραφιά με ένα ζευγάρι κέρατα και δυο κρεατοελιές…”

Προκειμένου να ξεφύγει από την αιματηρή Συρία, πέρασε από τη Λέσβο, τη Σερβία, την Ουγγαρία, την Αυστρία, για να καταλήξει στη  Γερμανία. “Από μικρή ονειρευόμουν να ταξιδέψω και να γυρίσω όλο τον κόσμο, όχι με πολυτέλειες, με ένα σακίδιο στην πλάτη, ήθελα να ανέβω σε τρένα, αεροπλάνα, λεωφορεία, ήθελα να δοκιμάσω νέες γεύσεις, καινούριες για μένα, να μάθω να μιλώ ξένες γλώσσες, να θαυμάσω έργα τέχνης σπουδαίων καλλιτεχνών, να κάνω βόλτες σε ξένες πλατείες, να ξεχαστώ σε ξένα παγκάκια και να νιώσω πιο μεγάλη και σημαντική, μέτρος ενός πιο μεγάλου κόσμου, πέρα από τη δική μου γειτονιά. Ήθελα να γλεντήσω με ξένα έθιμα, να κουβεντιάσω με άλλους νέους για αθητισμό, για θρησκείες και ιστορία, να ανταλλάξουμε όνειρα, και να γίνουμε καλύτεροι. Όπως φανταζόμουν την Κολυμβησία, έτσι ονειρευόμουν και έναν κόσμο από νέους, πολύχρωμο, χαρούμενο κα ιγεμάτο υποσχέχεις. Όλα αυτά ονειρευόμουν να κάνω, αλλά να φύγω με χαρά και όχι με λύπη, όπως είχα φύγει.”

Το βιβλίο αξίζει να είναι σε κάθε σπίτι και να το διαβάσει κάθε μικρός και μεγάλος άνθρωπος αυτού του κόσμου. Οι εικόνες και οι σκέψεις που μας μεταφέρει η Μαριέττα Κόντου μας βοηθούν να κατανοήσουμε καλύτερα τον ψυχισμό των ανθρώπων και ιδιαίτερα των μικρών παιδιών, που βίωσαν όλες αυτές τις τραγικές καταστάσεις, ενώ στο τέλος μας δίνει και έναν τρόπο να βοηθήσουμε, αν μπορούμε.

Επίσης, συμβαίνει και κάτι άλλο. Μέσα από τη ζωή και τον ψυχισμό της Νουρ αγαπάμε τον αθλητισμό και κατανοούμε πως είναι να δίνεσαι με πάθος σε ένα άθλημα, τι μπορεί να σημαίνει αυτό για ένα μικρό παιδί, τι συνδέσεις μπορεί να δημιουργήσει στην ολότητά του. Ας παρακινήσουμε τα παιδιά μας να γνωρίσουν καλύτερα τον αθλητισμό, γιατί ίσως τους κάνει καλύτερους ανθρώπους ή πιο καθαρές και γενναίες ψυχές ή ακόμα και να τους σώσει τη ζωή.

Υπάρχουν οργανώσεις που υποστηρίζουν τα ασυνόδευτα παιδιά. Μία από αυτές είναι η ΜΕΤΑδραση και η Filoxenia International. 

Διάβασε εδώ και την αληθινή ιστορία της Yursa mardini, για να καταλάβεις πως καμιά φορά μέσα στα μυθιστορήματα είναι θρονιασμένη η αληθινή ζωή.

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα

Η Μαριέττα Κόντου γεννήθηκε κατακαλόκαιρο του ’72 στην Αθήνα και είναι ακόμη πολύ κοντά στο «τότε»… Ανήκει στη γενιά της «Αθλητικής Κυριακής», του Carnation, του «Λόλα, να ένα μήλο», του φυτολόγιου, των λευκωμάτων με τις αφιερώσεις, των εικόνων της Sarah Kay και των βιβλίων της Πηνελόπης Δέλτα, της Άλκης Ζέη και της Ζωρζ Σαρή. Θυμάται ακόμη την ασπρόμαυρη τηλεόραση, τις ελληνικές ταινίες του Σαββατοκύριακου και το Θέατρο της Δευτέρας. Έζησε τις δασείες, τις οξείες, τις περισπωμένες και τις σχολικές ποδιές.
Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε το μεταπτυχιακό της στη Συστημική Θεραπεία Ζεύγους και Οικογένειας και το διδακτορικό της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Για το βιβλίο της Τα μαγικά χέρια του τσαγκαράκου (εκδ. Μεταίχμιο) τιμήθηκε από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Κυκλοφορεί επίσης το Συγγνώμη, μπορώ να πω κάτι; ενώ το παραδοσιακό παραμύθι της Τα λευκά φτερά της Κορακίνας τιμήθηκε με εύφημη μνεία το 2014 από τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά.