«Στο Κάστρο του Όιλενσταϊν έμενε, εδώ και πολλά, πολλά χρόνια, ένα μικρό Φάντασμα. Ήταν ένα Φάντασμα από κείνα που δεν κάνουν κακό σε κανένα, που τους αρέσει μόνο να πειράζουν.»

Γράφει η Αντιγόνη Χαρατσίδου

Έτσι ξεκινάει το Μικρό Φαντασματάκι του Ότφριτ Πρόισλερ, σε μια έκδοση του 1986 από τον Ψυχογιό. Το βιβλίο είναι πολυκαιρισμένο, με πολλούς λεκέδες – κυρίως σοκολατένιες δαχτυλιές και στάλες φρούτου – και είναι το τελευταίο μας αγαπημένο των διακοπών. Το βρήκαμε στο εξοχικό διαμέρισμα της γιαγιάς και από τότε το διαβάζουμε κάθε βράδυ.

Το είχαμε πάρει σε μια από τις Εκθέσεις Βιβλίου της Θεσσαλονίκης, λίγο πριν χαλάσει ο καιρός και ρίξει τα περίπτερα στη θάλασσα. Όπως πάντα, αδημονούσα να το διαβάσω και ξεκίνησα ήδη από το αυτοκίνητο. Βρισκόμουν, από το φανάρι του «Ναταλί» ακόμη, στο μακρινό Οϊλενμπεργκ.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το βιβλίο το χαρήκαμε τρία παιδιά και το δανείσαμε και σε άλλα και ήρθε η ώρα να το ανακαλύψουμε και πάλι με τον μικρό μου γιο, τριάμισι ετών. Νωρίς, θα μου πείτε, για φαντάσματα, αλλά αυτή η γενιά είναι πολύ εξελιγμένη, με τα «Ξενοδοχεία των τεράτων» και τα λοιπά, οπότε αυτό το μικρό άκακο πλασματάκι το βλέπουμε με πολλή συμπάθεια.

Είμαστε πολύ τυχεροί που υπάρχει η βιβλιοθήκη στο πατρικό μου. Κάθε μήνα περίπου κάνουμε μια νέα επιδρομή στο αναγνωστικό μου παρελθόν. Οι μυθολογίες της Ζαραμπούκα, η Άστριντ Λίντγκρεν, ο Ντιμίτρι Ινκιόφ, η αγαπημένη μου Μπαλονού, η Τενεκεδούπολη, η σειρά του Μικρού Θωμά και τα Πειραχτήρια, ο Φλιτ, η Χαρούμενη Παιδική Εγκυκλοπαίδεια, η Βρομίτσα κι ο Μουτζούρης και τόσα άλλα με γυρίζουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια, στη δική μου ιερή ώρα του διαβάσματος πριν τον ύπνο, δίπλα στη μαμά μου.

Γελάω τόσο με τους αναχρονισμούς. Υπολογιστής δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Και ο μικρός μου με ρωτάει τι είναι «τηλεφωνείο». Άλλα πάλι μένουν τόσο διαχρονικά όσο και οι σκανταλιές των παιδιών.

Κάθε βράδυ δεν είναι ίδιο. Πολλές φορές η κούραση και οι έγνοιες της ημέρας με καταβάλλουν. Τότε είμαι απούσα και διαβάζω μηχανικά, σχεδόν απέξω ξέρω πια τα λόγια. Εκείνες τις φορές όμως που είμαι εκεί, παρούσα με όλες τις αισθήσεις, νιώθω ότι διαβάζω στο παιδί που ήμουν κάποτε. Και το δώρο αυτό το οφείλω στη μαμά μου. Την αγάπη για το βιβλίο και τον ίδιο το θησαυρό στο πατρικό σπίτι. Με τη σειρά μου θα κάνω το ίδιο δώρο στο παιδί μου – γερή μέση να έχουμε να κουβαλάμε στις μετακομίσεις.

Σας συμβουλεύω να κάνετε το ίδιο. Αν όχι με όλα τα βιβλία του παιδιού σας, τουλάχιστον με τα πιο αγαπημένα του. Θα του προσφέρετε ένα μικρό άνοιγμα στο θαυμαστό κόσμο της παιδικής του ηλικίας. Κι αυτό είναι κάτι ανεκτίμητο.

Λίγα Λόγια για την Αντιγόνη Χαρατσίδου

Η Αντιγόνη Χαρατσίδου είναι δικηγόρος, ζει στη Θεσσαλονίκη και από μικρή καταβροχθίζει βιβλία. Για να ικανοποιήσει το πάθος της έπεισε την οικογένειά της να ανοίξει βιβλιοπωλείο. Εκεί θα τη βρείτε να κυνηγάει το μικρό της γιο, που κληρονόμησε την ίδια αγάπη για τις τυπωμένες σελίδες. Μας μιλάει για βιβλία.