Γράφει η Μαρίνα Πολυμερίδου, από την Παραμυθούπολη

Ο χειμώνας πάντα φέρνει μαζί του αυτές τις σκέψεις γύρω από το φως, τον χρόνο, τις μέρες και τις νύχτες. Και μπορεί να στερείται των υπέροχων και παρεΐστικων θερινών βραδιών, αλλά έχει το δικό του χρώμα και τη δική του χάρη. Έχει αυτές τις μεγάααααλες, λίγο πιο εσωστρεφείς νύχτες, που μας ξεκουράζουν και μας ταξιδεύουν. Και φυσικά χειμωνιάτικη νύχτα χωρίς βιβλίο, γίνεται;

Να, ας πούμε ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αγαπημένου Μάνου Κοντολέων είναι ένα τέτοιο βιβλίο, μια ιστορία για μέρες σκοτεινές και νύχτες λαμπερές, ένα βιβλίο – ταξίδι σ’ αυτό που είναι λευκό, αλλά και γκρι, και σ’ αυτό που είναι σκοτεινό, αλλά και λάμπει, και που τελικά όλα μαζί είναι ένα.  Σε έναν κόσμο στον οποίο δεν υπάρχουν λουλούδια, στον οποίο κανείς δεν ξέρει τα χρώματα και τα αρώματα των λουλουδιών, ζούνε δυο αδερφές, η μια φίλη της νύχτας και η άλλη φίλη της μέρας. Δυο αδερφές αντίθετες, που όμως αλληλοσυμπληρώνονται και ολοκληρώνουν η μία την αγάπη της άλλης, όπως ακριβώς η νύχτα με τη μέρα, το φως με το σκοτάδι.

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και είναι από αυτά τα βιβλία στη σειρά Σπουργιτάκια, που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά από 6 ετών με λίγες εικόνες, αλλά θαυματουργές! Σχεδιάζει και συμπληρώνει μαγικά την υπέροχη αφήγηση η Ίρις Σαμαρτζή.

Ένα άλλο βιβλίο, τώρα, γι’ αυτά που λάμπουν τις ίδιες σκοτεινές νύχτες είναι και το αγαπημένο ΠΩΣ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙΣ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ. Είναι η ιστορία ενός αγοριού που αγαπούσε τ’ αστέρια πάρα πολύ. Ενός αγοριού που κάθε βράδυ κοιτούσε τ’ αστέρια από το παράθυρό του κι ευχόταν να είχε ένα δικό του… το ονειρευόταν για φίλο του αυτό το αστέρι και τελικά κρίνοντας ότι πρόκειται για κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτόν, αποφάσισε να το κυνηγήσει. Και αυτό έκανε. Κι αυτό πρέπει να θέλουν να κάνουν όλα τα παιδιά. Έτσι πρέπει να ονειρεύονται και έτσι να αποφασίζουν. Έτσι να επιμένουν και έτσι να καταφέρνουν. Έτσι να χαίρονται, όταν στα χέρια τους δουν τελικά το δικό τους αστέρι!

Το βιβλίο είναι του μοναδικού Oliver Jeffers και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος (για παιδιά από 3 ετών).

Και φυσικά το άλλο υπέροχο, λαμπερό, στρόγγυλο, μεγάλο πράγμα που δεσπόζει στον σκοτεινό χειμωνιάτικο ουρανό έχει εμπνεύσει – ανά τους αιώνες η αλήθεια να λέγεται – τόσες και τόσες ιστορίες κι άλλες τόσες φυσικά για παιδιά. Και μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι στις περισσότερες από αυτές το φεγγάρι είναι το απόλυτο αντικείμενο του πόθου: ή που θα καίγεται ο έρμος ο ήρωας να το φτάσει ή που θα στύβει το κεφάλι του πώς να το κατεβάσει ή που θα παρακαλάει κάποιον να του το φέρει… Γιατί, αλήθεια ποιος από τους μεγάλους δε θα ‘θελε να φτάσει το φεγγάρι; Μην κοιτάτε που δεν το παραδεχόμαστε φωναχτά!

Ο Μηνάς ο Τυφλοπόντικας για παράδειγμα στο ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΣΩ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ σαστίζει ξαφνικά μια νύχτα στη θέα μιας υπέροχης πανσέληνου, γοητεύεται από «το πιο όμορφο πράγμα που έχει δει ποτέ» και φυσικά αρχίζει την προσπάθειά του να το κατεβάσει κάτω. Πρόκειται για άλλο ένα βιβλίο της εξαιρετικής παρέας του δάσους του Jonathan Emmett με τον σκίουρο, τον λαγό και τον σκαντζόχοιρο, που στην Ελλάδα έφεραν οι εκδόσεις Αίσωπος. Τα βιβλία αυτά τα λατρεύω, γιατί με έναν τρόπο με αγαλλιάζουν και λειτουργούν σαν βάλσαμο με τις μικρές δόσεις αλήθειας που έτσι απλά, πάναπλα μου υπενθυμίζουν. Έχουν υπέροχες ζωγραφιές με απαλά ‘κανονικά’ χρώματα και λόγια λίγα και ‘κανονικά’, με λέξεις, με απορίες, με σκέψεις και πράγματα που τα αληθινά παιδιά κάνουν.

Και η Άννα στο ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΠΑΜΠΑ ΦΕΡΕ ΜΟΥ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, ένα ακόμη ‘κανονικό’ παιδί θέλει κι αυτή κάτι επίσης πολύ ‘κανονικό’: θέλει να παίξει με το φεγγάρι. Και φυσικά κάνει κάτι τόσο απλό και αυτονόητο, ζητάει από τον καλό της μπαμπά να της το φέρει! Έτσι, απλά κι αυτός ο έρμος, τι να κάνει, παίρνει μια σκάλα (η σκάλα μοιάζει να είναι απαραίτητο στοιχείο στα  φεγγαροβιβλία) και ξεκινάει… Πρόκειται για μια τόσο απλή, αλλά και τρυφερή ιστορία, από εκείνες που μοναδικά ξέρει να πλάθει ο μοναδικός Eric Carle. Και είναι αυτό που δεν ξέρεις τι να πρωτοκάνεις με τα βιβλία αυτού του ανθρώπου: το διαβάζεις μια φορά και μένεις με το ‘δεν το πιστεύω’… το διαβάζεις πάλι για να βεβαιωθείς και χαμογελάς με την τρυφερότητα και την αμεσότητα των λίγων λέξεων. Το διαβάζεις τρίτη και θέλεις να ανασκουμπωθείς να βάλεις χρώματα στην παλέτα. Ε, άμα είσαι και μερακλής (ή δάσκαλος!), βρίσκεις κι άλλα κι άλλα να κάνεις και τελειωμό δεν έχεις με τα βιβλία αυτού του ανθρώπου… με φεγγάρια ή άνευ! Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.

Και φυσικά από τα ‘φεγγαρο-βιβλία’ δε θα μπορούσε να λείπει και ο ΦΕΓΓΑΡΟΣΚΕΠΑΣΤΗΣ. Καμιά φορά θες να προτείνεις και βιβλία ‘κλασικά’, γνωστά. Είτε γιατί θες να σιγουρευτείς ότι δεν υπάρχει κανείς, μα κανείς που δεν το έχει διαβάσει είτε για να ξαναθυμηθείς κι εσύ την ομορφιά του. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τον Φεγγαροσκεπαστή, αυτόν δηλαδή που δουλειά του είναι να κρύβει και να φανερώνει το φεγγάρι. Την ιστορία, δηλαδή, του Τιμολέοντα, ενός αγοριού που ανέλαβε να γίνει ο καινούριος φεγγαροσκεπαστής και έκτοτε προσπαθεί να ανέβει στο φεγγάρι για να ξεκινήσει τη νέα του δουλειά. Υπέροχες φιγούρες, υπέροχες λέξεις σε ένα πανέμορφο ποιητικό παραμύθι για τη δύναμη της θέλησης, για τη συναίσθηση και τη συνέπεια, για τους φίλους, για την αλληλεγγύη, αλλά και το μοίρασμα της χαράς. Το παραμύθι που έγραψε και ζωγράφισε με τα δικά του χρώματα ο Ερίκ Πουιμπαρέ και κυκλοφορεί μεταφρασμένο στα ελληνικά (ευτυχώς από τη Μαρία Αγγελίδου) από τις Εκδόσεις Αίσωπος. Γνώμη μου είναι πως πρόκειται για ένα βιβλίο για όλες, μα όλες τις ηλικίες… για όλες τις περιόδους της ζωής και για όλες τις εποχές με μικρή προτίμηση στον χειμώνα!

Σημείωση (μικρή αδιάφορη και εξομολογητική): αυτή η σκάλα έχει στοιχειώσει ή μάλλον έχει ριζώσει χρόνια τώρα στα όνειρά μου…

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.