Έφτασαν πάλι! Πριν καλά καλά το πάρεις χαμπάρι, ακούς γύρω χριστουγεννιάτικες μουσικές και βλέπεις παντού φωτάκια και δέντρα στολισμένα! Τι είναι όμως τα Χριστούγεννα; Τι είναι τα Χριστούγεννα για τα παιδιά; Ίσως ανάμεσα στα βιβλία να βρούμε ο καθένας τα δικά του Χριστούγεννα…

Τα Χριστούγεννα τα περιμένουμε όλοι πώς και πώς και αυτή η υπερβολική, καμιά φορά, προσμονή γιγαντώνει τις προσδοκίες των παιδιών που δεν είναι πάντα ικανά να τις διαχειριστούν κι έτσι, μπορεί να οδηγηθούν στην απογοήτευση και ίσως και στη στενοχώρια ή τον θυμό. Κάπως έτσι απογοητεύεται και ο μικρός Μαξ στο ‘Κάθε μέρα Χριστούγεννα’ (Εκδ.Μεταίχμιο), όταν τελικά διαπιστώνει ότι δεν είναι και τόσο τέλεια τα τόσο πολλά Χριστούγεννα ούτε τα τόσα δώρα και τραγούδια και φαγητά και… και… και… Γιατί η αλήθεια είναι ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι στα πολλά. Τα Χριστούγεννα είναι η χαρά της γιορτής με αγαπημένους ανθρώπους κι αυτό καμιά φορά μπορεί και να το ξεχνάμε, όπως συνέβη και στον θυμωμένο ασβό στα ‘Χριστούγεννα του θυμωμένου ασβού’ (Εκδ.Κόκκινη Κλωστή Δεμένη).

Τα Χριστούγεννα επίσης είναι σίγουρα και δώρα: τα παιδιά παίρνουν συνήθως πολλά, καμιά φορά και πάρα πολλά δώρα! Άλλα τα ζητάνε, άλλα τα δέχονται, για άλλα γράφουν γράμμα στον Αϊ-Βασίλη, στοιβάζουν πακέτα και κουτιά στο δωμάτιό τους και δυστυχώς πολλές φορές δεν καταφέρνουν να πάρουν ικανοποίηση από όλο αυτό το πανηγύρι ούτε να νιώσουν χαρά. Γιατί Χριστούγεννα είναι η χαρά του να κάνουμε δώρα. Είναι το να δίνω και όχι μόνο να παίρνω: να δίνω χρόνο στο να σκεφτώ το ιδανικό δώρο για τους φίλους, τη μαμά, τον αδερφό μου, και να εμπνέομαι από τον καθέναν από αυτούς μία ευχή. Είναι να δίνω χαρά και να βρίσκω πάντα τρόπους να δίνω χαρά και στους άλλους και στον εαυτό μου. Τέτοια είναι και η χαρά του μικρού λαγού στο ‘Ένα δώρο για τους φίλους  μου’ (Εκδ.Ίκαρος), όταν προσφέρει στους φίλους του τα μοναδικά δώρα που έφτιαξε ο ίδιος με τα χεράκια του γι’ αυτούς.

Έπειτα, καθώς περνά ο καιρός, τα παιδιά σιγά σιγά ανακαλύπτουν ότι τα Χριστούγεννα δεν τα γιορτάζουμε όλοι με τον ίδιο τρόπο: δεν τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια, δε στολίζουμε το ίδιο τα σπίτια μας, δεν τρώμε τα ίδια φαγητά, δεν έχουμε δηλαδή όλοι τις ίδιες συνήθειες ούτε τα ίδια έθιμα και παραδόσεις. Τα Χριστούγεννα όμως είναι η χαρά να φτιάχνουμε με την οικογένειά μας και τους φίλους μας τις δικές μας ‘παραδόσεις’: να διαβάζουμε τις ίδιες χριστουγεννιάτικες ιστορίες κάθε χρόνο γύρω από το τζάκι, να παίζουμε επιτραπέζια παιχνίδια μέχρι το ξημέρωμα, να οργανώνουμε τις πιο αλλόκοτες ανταλλαγές δώρων μεταξύ μας, να φτιάχνουμε όλοι μαζί το δικό μας χριστουγεννιάτικο γλυκό, να πηγαίνουμε θέατρο με φίλους… και τόσα άλλα, μικρά που όμως είναι και μεγάλα. Αυτό προσπάθησαν και πέτυχαν υπέροχα οι φίλοι του λύκου Ζαχαρία στα ‘Χριστούγεννα του λύκου Ζαχαρία’ (Εκδ.Παπαδόπουλος) προσφέροντάς του για πρώτη φορά τη χαρά των Χριστουγέννων.

*Για την περίπτωση λοιπόν, εγκατάστασης νέας οικογενειακής παράδοσης ανάγνωσης πλάι στο τζάκι, να μερικές προτάσεις:

– ‘Χριστουγεννιάτικες ιστορίες με φαντάσματα’ (Εκδ.Νάρκισσος)

– ‘Χριστουγεννιάτικες ιστορίες στην αγκαλιά του μπαμπά και της μαμάς’ (Εκδ.Πατάκη)

– ‘Χριστουγεννιάτικη ιστορία’ (Εκδ.Αίσωπος).

Και φυσικά τα Χριστούγεννα είναι και ‘καιρός για θαύματα’! Είναι καιρός για να μιλήσουμε για πράγματα απίστευτα και πράγματα ‘αδύνατα’. Γιατί παντού δεσπόζει η εικόνα αυτού του καλού κυριούλη με τα κόκκινα που κάνει όλα τα χατίρια και πραγματοποιεί όλων τις ευχές. Γιατί κυριαρχούν οι συζητήσεις για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει, για το αν φέρνει αυτός τα δώρα ή κάποιος άλλος, για το ποιοι είναι τέλος πάντων όλοι αυτοί που είναι ντυμένοι στα κόκκινα κάθε χρόνο… Τα Χριστούγεννα βοηθάνε να θυμηθούμε κι εμείς ότι η ζωή είναι γεμάτη πράγματα ‘αδύνατα’ και ότι η πίστη και η εμπιστοσύνη μπορεί να μετατρέψει όλα αυτά τα αδύνατα σε δυνατά. Και ένας πολύ όμορφος τρόπος να μιλήσουμε γι’ αυτά είναι η ιστορία της οκτάχρονης Βιρτζίνιας (στο βιβλίο ‘Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης’ Εκδ.Καστανιώτη), η οποία στέλνοντας το 1897 ένα γράμμα στην εφημερίδα ‘Σαν’ ρωτώντας για την ύπαρξη του Άγιου Βασίλη, θα πάρει την πιο όμορφη απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί σ’ ένα παιδί: «…Ναι, Βιρτζίνια, υπάρχει Άγιος Βασίλης! …Πόσο ζοφερός θα ήταν ο κόσμος μας αν δεν υπήρχε ο Αϊ-Βασίλης. Θα ήταν τόσο ζοφερός, όσο αν δεν υπήρχαν Βιρτζίνιες. Γιατί τότε δε θα υπήρχε ούτε κι η αγνή πίστη των παιδιών, η ποίηση, η φαντασία, που κάνουν πιο υποφερτή τη ζωή μας. Δε θα λαμβάναμε χαρά παρά μόνο μέσω των πέντε αισθήσεων…»

Και να και μερικά ακόμη βιβλία για πράγματα παράξενα, αδύνατα και για χριστουγεννιάτικα θαύματα:

– ‘Το μυστήριο του καλοκαιρινού Αϊ-Βασίλη’ της Λότης Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου (Εκδ.Πατάκη)

– ‘Το αγόρι που το είπαν Χριστούγεννα’ (Εκδ.Πατάκη)

– ‘Ένα Χριστουγεννιάτικο θαύμα’ (Εκδ.Πατάκη)

Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά βρίσκονται και τα δικά μου Χριστούγεννα… ανάμεσα στα ράφια μου, ανάμεσα στις σελίδες αγαπημένων βιβλίων, ανάμεσα στα μικρά μικρά πραγματάκια που κάνω με την οικογένειά μου και με τους πολύ πολύ αγαπημένους μου φίλους. Έτσι απλά!

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.