Γράφει η Μαρίνα Πολυμερίδου

– Θυμάσαι εκείνο το βιβλιοπωλείο απέναντι από το σχολείο; Από κει που παίρναμε τους στιλούς μας κάθε χρόνο για τις εξετάσεις;

– Το (τάδε βιβλίο) το πήρα από κείνο το βιβλιοπωλείο μπροστά στη στάση.

– Θα πάτε Κομοτηνή; Μην ξεχάσετε να περάσετε απ’ το (τάδε) βιβλιοπωλείο! Είναι τέλειο!

Αν έχετε εκστομίσει έστω και μία από αυτές τις φράσεις έστω και μία φορά στη ζωή σας, τότε σίγουρα καταλαβαίνετε τι είναι το ‘βιβλιοπωλείο της γειτονιάς’.

Όταν βρίσκει κανείς ένα τέτοιο μέρος, το θυμάται για χρόνια. Είναι το μέρος που σαν μπεις, δε θέλεις να ξαναβγείς έξω στο δρόμο, έξω στον κόσμο! Σαν μια σπηλιά που μέσα της κρατά καλά κρυμμένους ανεκτίμητους θησαυρούς: μυρωδιά χαρτιού (και καφέ ενίοτε!), μουσικές φιλικές, χαλαρωτικές, χρώματα απαλά, ευγενικά (δεν έχουμε σπουδάσει όλοι marketing!), χαμόγελα κατανόησης και συμπόνιας (εδώ δε μας κοροϊδεύει κανείς που ξεφυλλίζουμε σελίδες και χαμογελάμε μόνοι μας…), ησυχίες πολύτιμες, μοναδικές…

Ένα όχι απαραίτητα μεγάλο μαγαζί, με όχι απαραίτητα τεράστιες ποσότητες εμπορεύματος, τις περισσότερες φορές χωρίς άλλο προσωπικό πέρα από τον ιδιοκτήτη, με καμιά γάτα ίσως να κοιμάται πάνω σε μια στίβα βιβλία…

…σίγουρα όμως με ένα ενδιαφέρον άτομο πίσω από το ταμείο!

Με ένα άτομο που μόνο τυχαία δε βρίσκεται εκεί… το να ανοίξει ή να κρατήσει κανείς βιβλιοπωλείο στη γειτονιά αποτελεί από μόνο του αποστολή για κομάντο! Βασικές προϋποθέσεις στο βιογραφικό του: γνωρίζει, αγαπάει, σέβεται τα βιβλία και μάλλον δύσκολα φαντάζεται τον εαυτό του να πουλάει κάτι άλλο.

Κάπως έτσι το έχω εγώ στο μυαλό μου το ‘βιβλιοπωλείο της γειτονιάς’ από μικρό παιδί ακόμα…

Ξέρω, ‘δύσκολοι καιροί για μικρούς πρίγκιπες‘, αλλά παρά την αλλαγή τοπίου στην αγορά και παρά τα όλα όσα επιβάλλει η εποχή, το μαγαζί της γειτονιάς ζει, αγαπιέται και διατηρεί την αξία του. Μπορεί να μη γνωρίζουμε πια ποιοι μένουν δίπλα μας ή απέναντί μας, όμως ο περιπτεράς, ο φούρναρης, η κομμώτρια, ο βιβλιοπώλης… και τόσοι άλλοι ξέρουν τους πελάτες τους με το όνομά τους, κουβεντιάζουν μαζί τους, μοιράζονται μαζί τους τα ενδιαφέροντά τους, τις αναζητήσεις και τις ανησυχίες τους, μαθαίνουν τις προτιμήσεις και τις ιδιοτροπίες τους, ε, και σιγά σιγά ‘γνωρίζονται’… Και όχι μόνο γνωρίζονται μεταξύ τους, αλλά και γίνονται αφορμή, σημείο συνάντησης και γνωριμίας για τους γείτονες αναμετάξυ τους! Πόσα και πόσα τέτοια παραδείγματα…

Εκεί ξεκινούν ή δυναμώνουν πολλές φορές φιλίες (διαβάζουμε, παίζουμε, μαθαίνουμε παρέα…), εκεί μέσα μεγαλώνουν παιδιά και γίνονται πρώτα έφηβοι κι έπειτα φοιτητές (ψάχνοντας για το κατάλληλο βοήθημα για την έκθεση ή ένα όμορφο δώρο για τους φίλους…), εκεί οι μανάδες βρίσκουν παρηγοριά και ανακούφιση (σε βιβλία ανατροφής και ψυχολογίας, σε σεμινάρια γονεϊκότητας ή εργαστήρια ντεκουπάζ με λίγο κρασί και ζεστή παρέα…), εκεί διαμορφώνονται απόψεις και προτιμήσεις (σε μια λέσχη ανάγνωσης ή στο εργαστήρι των εικαστικών…), εκεί δοκιμάζουμε, ανακαλύπτουμε και εξοικειωνόμαστε με γνώσεις και αντικείμενα (μέσα από τα βιβλία ή διάφορες εκπαιδευτικές δράσεις…), εκεί συγκινούμαστε (όταν η Λότη Πέτροβιτς μας διαβάζει με το μοναδικό της ‘μέγεθος’ ένα δικό της απόσπασμα ή όταν ένα παιδί καταθέτει αβίαστα την ψυχή του μπροστά σε συγγραφείς, σε δασκάλους και γονείς).

Πίσω από όλα αυτά υπάρχει αυτός ο βιβλιοπώλης, ο κατ΄ επιλογή βιβλιοπώλης, ένας εκ των γειτόνων κι αυτός που θέλει να μοιράζεται και τις δικές του ανησυχίες και να προτείνει τις ιδέες του, που του αρέσει να κάνει νέους φίλους πίσω από το γκισέ και να μαθαίνει να αναγνωρίζει τα χούια και τα γέλια τους, που περιμένει την καλημέρα του απέναντι, το “Χιονίζει!” των παιδιών που μόλις σχόλασαν, το “Αυτό το σαββατοκύριακο τι έχεις;” των πιστών οπαδών και φίλων… Όλα αυτά είναι ίσως μικρά, αλλά του δίνουν μεγάλη χαρά, είναι η καθημερινότητά του. Είναι πολύ όμορφο να βλέπει τα παιδιά να μεγαλώνουν, να ομορφαίνουν και να σοφαίνουν και είναι και σπουδαίο, όταν έχει βάλει και ο ίδιος ένα τόσο δα μικρούτσικο λιθαράκι στο μεγάλωμα αυτό…

photo via

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.