Γράφει η Νέλλη Αφεντουλίδου

Μαζεύουμε ενθύμια από την απλόχερη φύση: Λίγα πετραδάκια από το ένα μέρος, λίγα κοχύλια από αλλού, ένα μπουκαλάκι άμμο, φυτά για να φυτέψουμε ή να αποξηράνουμε, μια σαύρα που αποξηράθηκε μέσα στην καυτή άμμο, ένα κομμάτι κεραμικό που ξέβρασε η θάλασσα.

Όλα γεμάτα αναμνήσεις, γεμάτα ζωή. Ζωή στη φύση, εκεί όπου ανήκει ο άνθρωπος, εκεί όπου λαχταρά να ζει.

Δίπλα στο ακρογιάλι, δίπλα στο φλύαρο ποτάμι, στη ζεστή αμμουδιά, στο γόνιμο χώμα, εκεί όπου λαχταρά να είναι…

Όταν γυρνάει ξανά στην πόλη, στο τσιμέντο, θέλει να έχει μαζί του λίγη από την ευτυχία που βίωσε στη φύση.

Στην αρχή, μόλις φτάνεις στο σπίτι, στο «σπίτι-διαμέρισμα», όλα σου λένε πως τα δώρα που έχεις στα χέρια σου δεν ανήκουν εκεί. Όμως έχεις πείσμα να τους φτιάξεις μια γωνιά. Μια γωνιά που όταν η ψυχή σου λαχταρά την αγνή γη, θα πηγαίνεις απλά κοντά τους και θα γαληνεύεις.

Έτσι στο μικρό τσιμεντένιο μπαλκόνι φτιάχνουμε μια τόση δα όαση. Μια απλή σιδερένια ραφιέρα που θα κουβαλάει πάνω της όλο το φορτίο των γλυκών αναμνήσεων. Τις βουτιές στην γαλάζια θάλασσα, την πεζοπορία δίπλα στο ποτάμι, το ηλιοβασίλεμα στην If you need your big how do you recover deleted files environment to scale — almost without bounds — you should virtualize elements of your environment. ακρογιαλιά, το χάραμα του ήλιου πίσω από τα βουνά.

Τρεις καρέκλες, μια για κάθε έναν στην οικογένεια, ένα σπασμένο σκαμπό που έγινε τραπεζάκι, γλάστρες, φαναράκια και κορδέλες, ένα χαλάκι για ζεστασιά, οι συλλογές μας από τη φύση.

Ό,τι μπορούμε για να δημιουργήσουμε την αυταπάτη, τη γλυκιά ψευδαίσθηση του ονείρου, την ανάμνηση που ζωντανεύει στα μάτια των μεγάλων –στα μάτια των μικρών.

Έπειτα να καθίσουμε οι τρεις εκεί, κοντά-κοντά σε μια μικρή γωνιά και να θυμηθούμε, χωρίς καν να χρειαζόμαστε φωτογραφίες και βίντεο, αλλά μόνο αυτά τα μικρά κομμάτια της μητέρας-γης και τις δικές μας αναμνήσεις.

Έτσι να έρθουμε πιο κοντά με την γη, αλλά και μεταξύ μας, γιατί το ταξίδι μένει στις καρδιές μας και οι όμορφες στιγμές, οι γνώσεις που μας πρόσφερε, οι συγκινήσεις, μας φέρνουν πιο κοντά κάθε που τα συζητάμε, κάθε που τα θυμόμαστε.

Εκεί, σ’ αυτή τη γωνιά ταιριάζουν και τα φυτά μας, γιατί πρέπει να είναι ζωντανή, πρέπει να εξελίσσεται.

Από ένα κουκούτσι αβοκάντο φτιάξαμε ολόκληρο δεντράκι, από λίγα φασόλια και φακές είδαμε τα φρέσκα φύτρα να φυτρώνουν -και νιώθουμε ενθουσιασμό.

Ίσως και να εκπλαγούμε ευχάριστα, όταν η φύση αρχίζει να μας επισκέπτεται: Πεταλούδες, μέλισσες, αράχνες και πράσινες- καταπράσινες κάμπιες κάνουν βόλτες στο τσιμεντένιο μπαλκονάκι μας. Έτσι ολοκληρώνεται η εικόνα!

Φύση = Ευτυχία

Τα ταξίδια = Θησαυροί

Tο σπίτι μας = το καταφύγιο μας

Ας φτιάξουμε λοιπόν ένα σπίτι που θα μιλά για μας, θα διηγείται την ιστορία μας, και θα προκαλεί μικρούς και μεγάλους να ονειρεύονται κάτι πιο όμορφο στη ζωή!

ΥΓ1 : Η μικρή όαση αποτελεί και μια υπέροχη ρομαντική φωλιά για τους ενήλικες. Για συζήτηση στο φως των κεριών με ένα καλό κρασί, ενώ οι ήχοι των αυτοκινήτων από τη μακρινή λεωφόρο αλλάζουν και γίνονται ήχοι των κυμάτων της θάλασσας…

 Όλα είναι πιθανά αρκεί να προσπαθήσουμε.!

 ΥΓ2: Μην ξεχνάτε πως έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα με τόσο μαλακό καιρό. Κρατήστε το μπαλκονάκι σας φροντισμένο όλες τις εποχές και χρησιμοποιήστε το.

Είναι ανάσα για τους μικρούς και τους μεγάλους.

 

Λίγα Λόγια για τη Νέλλη Αφεντουλίδου

H Νέλλη Αφεντουλίδου έχει δουλέψει πολλά χρόνια με παιδιά και έχει μάθει από αυτά. Της έμαθαν να παίζει. Της έμαθαν να θαυμάζει. Της έμαθαν να ζωγραφίζει. Λατρεύει τον Ματίς, τη σοκολάτα και τα λουλούδια. Λατρεύει να κατασκευάζει όμορφα πράγματα με τα χέρια της. Λατρεύει τα χρώματα. Της αρέσει η μουσική που την κάνει να κλαίει και οι ταινίες που την κάνουν να ονειρεύεται. Πιστεύει στις νεράιδες και τρομάζει με τους κεραυνούς. Πιστεύει στην αγάπη. Tο 2010 δημιούργησε το πολύχρωμο καλλιτεχνικό εργαστήριο “Ο Μυστικός Κήπος της Νέλλης”, όπου πραγματοποιούνται μαθήματα τέχνης, φαντασίας και δημιουργικότητας για μικρούς και μεγάλους. Μας μιλάει για χαρούμενες γωνιές στο σπίτι