Το εργαστήρι δημιουργικής γραφής με τον Βαγγέλη Προβιά και άλλες λέξεις

Συνηθίζεις να γράφεις για τις εμπειρίες σου τη στιγμή που τις βιώνεις, έτσι  ώστε να μπορέσεις να αποτυπώσεις καλύτερα τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου. Ήθελα εδώ και καιρό να γράψω για την εμπειρία μου από το τριήμερο σεμινάριο δημιουργικής γραφής με τον Βαγγέλη Προβιά όμως δεν τα κατάφερα. Θα σου πω ωστόσο τι θυμάμαι πιο έντονα από εκείνο το τριήμερο και ίσως και να καταλάβεις.

Θυμάμαι τις πασχαλιές και τα κεράκια, τις ολόφρεσκες φράουλες και τα βλέμματα τα γεμάτα προσμονή. Θυμάμαι τον ήλιο να μπαίνει από το παράθυρο και το πράσινο να με περικυκλώνει. Θυμάμαι τη χαρά της συνεύρεσης και την μυρωδιά του καφέ. Θυμάμαι τις λέξεις (των άλλων!) να ξεπηδούν από το χαρτί και να γίνονται όμορφες ιστορίες για να τις διηγηθείς.

Και μετά θυμάμαι τη σκοτεινιά των σκέψεών μου, τις λέξεις που δεν μεταπηδούσαν στο χαρτί, την αγωνία να ερευνήσω το λόγο που αποφάσισα να μάθω να γράφω ..δημιουργικά αφού ίσως δεν είχα τίποτα να γράψω. Τη σύγκριση με τους καταπληκτικούς μου συμμαθητές και τη διαρκή επιβεβαίωση του νου, πως μπορεί να ήταν μια άστοχη επιλογή σεμιναρίου αλλά τουλάχιστον γνώρισα ωραίους ανθρώπους και πέρασα ένα άκρως δημιουργικό και εμπνευστικό  τριήμερο!

Μετά θυμάμαι την γλυκύτητα (μα και την ταυτόχρονη αυστηρότητα_ μην ξεγελαστείτε από τα χαριτωμένα μούτρα) του Βαγγέλη, που δεν αρκέστηκε στην μετάδοση τεχνικών και κανόνων, που αγχώθηκε και μοιράστηκε, που ένιωσε και ενέπνευσε, που χάρισε και κέρδισε, που τελικά έγινε ο φάρος μου αμέσως μετά το εργαστήρι ετούτο.

Το βιβλίο του Βαγγέλη Προβιά “Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης” είναι ανάμεσα στα 10 επικρατέστερα βιβλία της κατηγορίας Ελληνικό Μυθιστόρημα, όπως τα ανέδειξαν οι συμμετέχοντες στην Α’ Φάση των Βραβείων Βιβλίου Public 2015! (μπορείς να ψηφίσεις εδώ μέχρι τις 22/05)

Κατάλαβα λοιπόν:

• πως πρέπει να σταματήσω να ελέγχω τον εαυτό μου και το αποτέλεσμα των πράξεών μου.
• πως αφού θέλω να γράφω περισσότερο οφείλω να φιμώσω εκείνες τις φωνές που τσιρίζουν κάθε φορά πως δε μπορώ.
• πως αν υπάρχει κάτι μέσα μας που επιθυμεί να εκφραστεί οφείλουμε να του επιτρέψουμε την έξοδο αλλά και να το φροντίσουμε: στη συγκεκριμένη περίπτωση με διάβασμα, γράψιμο, επιμονή και ξανά τα ίδια.

Και αφού τα κατάλαβα όλα αυτά σκέφτηκα αμέσως μετά:  «σιγά μην καταφέρω εγώ να γράψω ένα διήγημα!» Και μετά θυμήθηκα πάλι να φιμώσω τις φωνές εκείνες που τσιρίζουν. Και μετά θυμήθηκα το παραμύθι μου. Αυτό που είναι μέσα βαθιά και δεν το αφήνω να ξεπορτίσει.

Και προτού προλάβω να αλλάξω γνώμη ρώτησα «Βαγγέλη, τι θα έλεγες να έκανες και ένα εργαστήρι δημιουργικής γραφής για γονείς ή εκπαιδευτικούς (ή ανθρώπους τελοσπάντων που τους αρέσουν τα παραμύθια) που θέλουν ή θα ήθελαν να γράψουν ένα παραμύθι;» Μια δημιουργική συνάντηση για όλους εκείνους τους γονείς ή μη που θέλουν να βρουν την έμπνευση να μοιραστούν, με άλλους ή με τα παιδιά τους, τα παραμύθια του μυαλού τους.

Και αυτός χάρηκε και το έδειξε και σκεφτήκαμε πως θα ήταν υπέροχη ιδέα.

Έτσι λοιπόν αν νομίζεις πως θα ήθελες και εσύ να είσαι στην παρέα μας την επόμενη φορά, άφησε το σχόλιό σου και θα σε ενημερώσω για τις ημερομηνίες και το πλήρες πρόγραμμα, μόλις αυτό σχηματιστεί.

Το Εργαστήρι φιλοξενήθηκε στο χώρο “Κύκλοι Ζωής”, της Κατερίνας Χλωροκώστα, τις λέξεις της οποίας μπορείς να διαβάζεις εδώ. Η φιλοξενία της ήταν αξεπέραστη!

ΥΓ >> και αν τελικά δε γράψω ποτέ μια ιστορία ή ένα παραμύθι,  σημασία, όπως ξέρεις, θα έχει το ταξίδι.