γονείς – Πυγολαμπίδες
Skip to content

Θεσσαλονίκη

Όταν η αρχαιότητα γίνεται παιχνιδάκι και μας αφορά όλους!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

 

Έχει βρει τον “μαγικό” τρόπο να κάνει την αρχαιολογία να μοιάζει παιχνιδάκι. Ο Θεόδωρος Παπακώστας είναι αρχαιολόγος και πλέον ευρέως γνωστός ως archaeostoryteller, αφού μέσα από τον λογαριασμό του στο Instagram έχει καταφέρει να κάνει χιλιάδες ανθρώπους να αγαπήσουν την Ιστορία και δη την αρχαιότητα. Μέσα από τις χιουμοριστικές “αρχαιοϊστορίες” στο account του, τα απολαυστικά βιβλία του («Χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Αρχαιολογία αγάπη μου… έλα πάρε με από δω», «Παιδιά, χωράει όλη η αρχαιότητα στο ασανσέρ;», «Η αρχαιότητα είναι παιχνιδάκι») και το άκρως ενδιαφέρον podcast του, φέρνει μικρούς και μεγάλους σε επαφή με το πλούσιο παρελθόν μας.

Ο Θεόδωρος Παπακώστας μάς εξηγεί γιατί η αρχαιολογία μπορεί να γίνει το σκαλί για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, αν μπει στη ζωή μας με τον κατάλληλο τρόπο. 

 

Συνέντευξη του Θεόδωρου Παπακώστα στις Πυγολαμπίδες

Τι ονειρευόσασταν να γίνετε όταν ήσασταν μικρός και πώς τελικά οδηγηθήκατε στην αρχαιολογία; Υπήρξε κάποια συγκεκριμένη εμπειρία που σας έστρεψε προς αυτήν την επιστήμη;

Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με το ανθρώπινο παρελθόν. Μου εξίταρε τη φαντασία το πως μπορεί να ζούσαν άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια, τι να συνέβη, τι να σημαίνει κάθε εύρημα που βγαίνει από το χώμα. Η αγάπη μου δεν πυροδοτήθηκε από ένα αποκλειστικό γεγονός, αλλά από τη συνήθεια της μητέρας μου να επισκεπτόμαστε κάθε αρχαιολογικό χώρο και σημείο πολιτισμού στα ταξίδια μας.

 

Πώς έχουν επηρεάσει και διαμορφώσει, ίσως, οι γνώσεις σας για την αρχαιολογία την καθημερινή σας ζωή και τις σχέσεις σας με τους άλλους;

Η αρχαιολογία μας βοηθάει να καταλάβουμε την ανθρωπότητα στο σύνολό της, επομένως θεωρώ ότι με έχει βοηθήσει πάρα πολύ να αποκτήσω καλύτερη ενσυναίσθηση για τους ανθρώπους. Πάντα αναφέρομαι στην πλευρά της αρχαιολογίας που μελετά τις ζωές των ανθρώπων, και όχι απλώς τις μεγάλες μάχες και τα λαμπρά κτίρια. Και αυτά χρειάζονται, αλλά δεν αρκεί να μένουμε σε αυτά… 

 

Γιατί η Ιστορία παραδοσιακά θεωρείται ένα από τα πιο βαρετά σχολικά μαθήματα και πώς θα μπορούσε να αλλάξει ιδανικά ο τρόπος που διδάσκεται, ώστε να υποστηρίζει επαρκώς τη σύνδεση των παιδιών με την τοπική ιστορία και τον πολιτισμό; 

Κατά τη γνώμη μου η Ιστορία θεωρείται βαρετό μάθημα γιατί διδάσκεται με πάρα πολλή λεπτομέρεια από πολύ μικρή ηλικία, προσπαθώντας να βάλουμε τα παιδιά να αποστηθίσουν πάρα πολλές χρονολογίες και γεγονότα. Επίσης, δυστυχώς, ξεκινάμε την Ιστορία λανθασμένα μέσω Μυθολογίας και μετά περνάμε στα πραγματικά γεγονότα. Τα πραγματικά γεγονότα παρουσιάζονται στεγνά και καταλήγει κάθε άνθρωπος να διαλέγει να κρατήσει μόνο τη Μυθολογία ως αγαπημένο κομμάτι. Είναι, όμως, άδικο για την υπόλοιπη πολιτιστική κληρονομιά μας.

 

Η αρχαιολογία συνδέεται με το παρελθόν, αλλά σίγουρα διαμορφώνει το παρόν και το μέλλον. Πώς βλέπετε αυτή τη συμβολή της και ποιο θεωρείτε το πιο σύγχρονο μάθημα που μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή;

Η αρχαιολογία δείχνει την πραγματική ανθρωπότητα. Όταν καταλάβουμε καλύτερα τους ανθρώπους στο σύνολο, τις κοινωνίες μας, τους τρόπους που επικοινωνούμε και τους λόγους πίσω από αυτό, υπάρχει η ελπίδα να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας και να χτίσουμε μια λίγο καλύτερη κοινωνία.

 

Έχετε συμμετάσχει σε ανασκαφές στην Ελλάδα και τη Βρετανία, ενώ έχετε εργαστεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης και στην Αρχαιολογική Υπηρεσία Κιλκίς. Ποιο είναι το πιο αναπάντεχο συναίσθημα που νιώσατε κατά τη διάρκεια μιας ανασκαφής; Μπορείτε να μοιραστείτε μία εμπειρία που θα σας μείνει αξέχαστη;

Η πιο γλυκιά στιγμή ήταν όταν στις ανασκαφές μου στα Καλίνδοια Χαλκιδικής, βρέθηκε το σπασμένο κεφάλι ενός μαρμάρινου αγάλματος μετά από 80 χρόνια. Το σώμα του αγάλματος είχε βρεθεί από τους πρόσφυγες που είχαν έρθει στην περιοχή, και εκτίθετο στην πλατεία του χωριού, μέχρι που το πήρε η αρχαιολογική υπηρεσία, για να το βάλει στο μουσείο. Δεκαετίες αργότερα, το κεφάλι του βρέθηκε μέσα στο χώμα.

 

Η επικοινωνία της αρχαιογνωσίας στα social media έχει διαφορετικές απαιτήσεις από την παραδοσιακή έρευνα. Ποια ήταν η αρχική σας πρόθεση όταν πρωτοξεκίνησε το account του @archaeostoryteller στο Instagram και ποια η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε, ανοίγοντας αυτό το νέο «παράθυρο» στην αρχαιολογία για το ευρύ κοινό;

Όταν ξεκίνησα την επικοινωνία της αρχαιογνωσίας μέσω κοινωνικών δικτύων, κανείς δεν πίστευε ότι μπορεί να χωρέσει η αρχαιογνωσία εκεί. Κάποια χρόνια μετά και με εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου στα προφίλ μου, διαψευστήκαμε όλοι γιατί το αρχαιόφιλο κοινό όντως υπάρχει, τελικά, εκεί έξω. Στα κοινωνικά δίκτυα δεν μπορεί να μπει η ίδια η επιστήμη, αλλά μπορεί κάλλιστα να μπει η επικοινωνία της και να λειτουργεί ως φάρος, που θα φέρει πολλούς στο λιμάνι της επιστήμης. 

 

Ποια είναι τα συνήθη σχόλια που λαμβάνετε από ακροατές σχετικά με το podcast σας και ποια η πιο ενδιαφέρουσα αντίδραση ή ερώτηση;

Το πιο σύνηθες και προσωπικά αγαπημένο σχόλιο είναι: “Νόμιζα πως δεν με αφορά ή δεν με ενδιαφέρει καθόλου η αρχαιολογία, αλλά πλέον έχω αλλάξει γνώμη.”

 

Πώς ισορροπείτε με τόση μαεστρία στα βιβλία σας μεταξύ χιούμορ και γνώσης; Υπήρχε κάποια στιγμή που χρειάστηκε να θυσιάσετε την «ακρίβεια» για χάρη της αφήγησης; Αν ναι, πώς το διαχειριστήκατε;

Δεν θυσιάζεται ποτέ η ακρίβεια. Θυσιάζεται η πληθώρα της πληροφορίας. Πάντα υπάρχουν κι άλλα στοιχεία να πει κάποιος ειδικός. Εκεί είναι το τρικ: να ξέρεις να διαλέγεις αυτή τη μικρή πληροφορία, που θα είναι πιο εύληπτη και ευχάριστη από το ευρύ κοινό. Αν κάποιος θέλει, και είναι ευχής έργον, μπορεί πάντα να βρει τα βιβλία και τα επιστημονικά συγγράμματα, για να φτάσει στην πιο βαθιά πληροφορία. Αλλά δεν χρειάζονται, ούτε απαιτούν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο όγκο πληροφοριών. Επομένως, στα κοινωνικά δίκτυα φτάνει το απόσταγμα της πληροφορίας μαζί με μια δόση χιούμορ ενίοτε, για να την κάνει πιο εύληπτη. 

 

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο δραστηριοτήτων «Η Αρχαιότητα είναι Παιχνιδάκι». Ποιο είναι το πιο ενδιαφέρον πράγμα που μάθατε για τον τρόπο που τα παιδιά αντιλαμβάνονται την αρχαιολογία και ποιος ο αρχικός στόχος συγγραφής αυτού του βιβλίου;

Το βιβλίο απευθύνεται σε όλους. Το έχουν λύσει και παιδιά προσχολικής ηλικίας με τη συνδρομή γονέων, αλλά και ενήλικες που απλώς ήθελαν να διασκεδάσουν. Σκοπός του βιβλίου είναι να δείξει αυτό ακριβώς: ότι η αρχαιότητα είναι κάτι απολαυστικό, που μας αφορά όλους.

 

Αν μπορούσατε να διαγράψετε ένα αρχαιολογικό στερεότυπο από τη συλλογική συνείδηση, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;

Ότι ο αρχαίος κόσμος ήταν μόνο λευκά μάρμαρα και σπουδαίοι φιλόσοφοι. Θα ήθελα να μπορούμε να καταλάβουμε ότι ο αρχαίος κόσμος δεν ήταν ούτε τέλειος, ούτε φρικτός, αλλά ένας κόσμος, μια κοινωνία, που όπως και σήμερα, είχε και τον ήρωα, και τον φιλόσοφο, και τον τεμπέλη, και τον κακό, και τον φοβισμένο, τον βαριεστημένο, τον δημιουργικό, τον τολμηρό, τον αγχωμένο, τον ελπιδοφόρο… Τα πάντα όλα!

 

Τι πιστεύετε ότι θα σκεφτούν οι μελλοντικοί αρχαιολόγοι για την εποχή μας; Τι θα τους εντυπωσιάσει ή θα τους ξαφνιάσει;

Θα είναι ακόμη μια κοινωνία… Η ανθρωπότητα έχει ζήσει ΠΟΛΥ ΧΕΙΡOΤΕΡΑ, επομένως η αίσθηση πως εμείς ζούμε τραγικές στιγμές είναι δική μας αντίληψη. 

 

Ζούμε στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης. Έχετε σκεφτεί να την αξιοποιήσετε για να αναδείξετε την αρχαιολογία;

Φυσικά και είναι σίγουρο ότι θα γίνει, και μάλιστα σύντομα. Είναι ακόμη ένα εργαλείο που θα μάθουμε να το χρησιμοποιούμε και αυτό. 

 

Υπάρχει κάτι που θα προτείνατε στις τοπικές κοινότητες ή τους δήμους για την ανάδειξη της ιστορικής κληρονομιάς τους, ώστε να γίνει πιο προσιτή και ενδιαφέρουσα; Αν είχατε τη δυνατότητα να προτείνετε μία δράση σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας που να συνδέει παιδιά, γονείς και αρχαιογνωσία, ποια θα ήταν αυτή;

Θα οργάνωνα ξεναγήσεις, συζητήσεις, ενημερώσεις και εκδηλώσεις για το ευρύ κοινό. Η ενημέρωση και η πληροφορία είναι δύναμη! 

 

Πώς μπορούν οι γονείς να κάνουν τα παιδιά τους να αγαπήσουν την ιστορία, ειδικά σε μια εποχή γεμάτη τεχνολογικές αποσπάσεις; Πώς μπορούν να ενσωματώσουν την αρχαιολογία σε απλές καθημερινές στιγμές;

Με το να την αγαπήσουν οι ίδιοι. Να την εξερευνήσουν, να την ανακαλύψουν και να την απολαμβάνουν… Τα παιδιά «πιθηκίζουν». Είμαστε μιμητικά όντα οι άνθρωποι. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από τα παιδιά μας να αγαπούν κάτι, για το οποίο εμείς οι ίδιοι αδιαφορούμε. Όταν βάλουμε τον ενήλικο πληθυσμό πλήρως στον κύκλο της αρχαιογνωσίας, θα μπορέσουμε να εντάξουμε και τα παιδιά. 

Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποιες “φιλικές προς την οικογένεια” αρχαιολογικές τοποθεσίες ανά την Ελλάδα που θα προτείνατε προς επίσκεψη;

Είναι πολλά τα μουσεία που αξίζουν. Στην Αθήνα από μουσεία θα πρότεινα το Μουσείο Ακρόπολης, το Εθνικό αρχαιολογικό, το Κυκλαδικής Τέχνης, από αρχαιολογικούς χώρους τη Βραυρώνα και την Αρχαία Αγορά, στη Θεσσαλονίκη το Αρχαιολογικό Μουσείο, την Αρχαία αγορά με το υπόγειο μουσείο της. Σε όλη την Ελλάδα παντού κοντά μας υπάρχει κάποιος μαγικός χώρος: Ολυμπία, Δελφοί, Κνωσσός, ναοί, κάστρα και μουσεία παντού! Φυσικά, να πούμε ότι μια προετοιμασία από πριν του τι πρόκειται να δούμε βοηθάει, ή ακόμη καλύτερα, η επένδυση του να πάρουμε έναν ξεναγό μαζί μας θα μπορούσε να απογειώσει την εμπειρία.

 

Ποιο είναι το επόμενο project που αναμένουμε από εσάς; Έχετε ήδη κάποιους μελλοντικούς στόχους στο μυαλό σας;

Έρχεται η τρίτη σειρά ντοκιμαντέρ μου (μετά τα ΣΩΣΜΕΝΑ στην Cosmote History και στο ΕRTFLIX και το POP ARCHAEOLOGY στο YouTube) που θα σας συγκλονίσει (το πιστεύω) και έρχεται και το 5ο βιβλίο μου πλέον, που θα βγαίνει εκτός ελληνικών συνόρων!

 

Η υστεροφημία ήταν στην αρχαιότητα το αποκορύφωμα της καταξίωσης ενός ανθρώπου. Αλήθεια, είναι κάτι που σας απασχολεί και αν, ναι, τι θα επιθυμούσατε να αφήσετε πίσω σας για τις επόμενες γενιές;

Η σκέψη και μόνο ότι βοήθησα να ανακαλύψει και να αγαπήσει περισσότερος κόσμος την επιστήμη, είναι η καλύτερη ηθική ανταμοιβή για μένα. Με κάνει να νιώθω ευτυχισμένος!

Παιδικό θέατρο: Μια δραστηριότητα με πολλαπλά οφέλη για μικρούς και μεγάλους

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων

Με αφορμή την επιστροφή της παράστασης «Η Παναγία των Παρισίων» στο Metropolitan: The Urban Theater, ζητήσαμε από την πρωταγωνίστρια Δήμητρα Θεοδουλίδου, ηθοποιό και παιδαγωγό, να γράψει ένα κείμενο για τα οφέλη του παιδικού θεάτρου, τόσο για τους μικρούς θεατές και τους γονείς τους όσο και για τους εκπαιδευτικούς.

 

Ακολουθεί το κείμενο της Δήμητρας:

Ο Γουώλτ Ντίσνεϋ είπε κάποτε: «Θέλω να φτιάχνω ταινίες για παιδιά και για όσους νιώθουν παιδιά». Κάπως έτσι είναι για μένα το παιδικό θέατρο ή, όπως είθισται πλέον να ονομάζεται, «θέατρο για το ανήλικο κοινό», αν και για μένα αυτός ο «ανήλικος τίτλος» εμπεριέχει έναν ενήλικο καθωσπρεπισμό. 

Τα βιώματά μου από τον κόσμο του παιδικού θεάτρου, τόσο από την πλευρά της ηθοποιού όσο και από την πλευρά της παιδαγωγού, το έχουν τοποθετήσει σε μια πολύ ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Και για να μην πολυλογώ, θα αρχίσω να μιλώ για τα οφέλη που πιστεύω πως έχει η παρακολούθηση παιδικών παραστάσεων στο παιδί και στη σχέση του με τον γονέα, καθώς και στη σχολική εκπαίδευση.

Αρχικά, το παιδικό θέατρο είναι ένας ποιοτικός τρόπος διασκέδασης και ψυχαγωγίας, καθώς τα παιδιά έρχονται σε επαφή με διάφορες μορφές τέχνης (θέατρο, μουσική, χορό), αναπτύσσοντας την καλαισθησία τους, την έκφρασή τους και τις γλωσσικές τους δεξιότητες.

Σε μια εποχή που, λόγω της ταχύτητας της καθημερινότητας, ο χρόνος των γονιών με τα παιδιά τους λιγοστεύει, η επιλογή παρακολούθησης θεάτρου από όλη την οικογένεια είναι εξαιρετική, καθώς αποτελεί μια καλή αφορμή για να ανοίξουν συζητήσεις. Τα ερεθίσματα που λαμβάνουν μικροί και μεγάλοι από το εκάστοτε έργο πυροδοτούν προβληματισμούς (συνήθως κοινωνικούς), που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ξυπνούσαν εύκολα.

Επιπλέον, είναι σημαντικό το γεγονός ότι δίνεται το έναυσμα στο παιδί να μοιραστεί γεγονότα της ζωής του και συναισθήματα που δυσκολεύεται να εκφράσει. Μία τέτοια περίπτωση συναντήσαμε στην παράσταση «Η Παναγία των Παρισίων», όταν ένα εξάχρονο αγόρι είπε, μετά το τέλος της παράστασης, στον Κουασιμόδο: «Να σου πω ένα μυστικό; Μη φοβάσαι. Κι εμένα με κοροϊδεύουν στο σχολείο». 

Το θέατρο αυξάνει τα επίπεδα της ενσυναίσθησης των μικρών μας φίλων. Παρακολουθώντας την εκάστοτε ιστορία, τα παιδιά ταυτίζονται με τους ήρωες, συγκρίνουν τα γεγονότα με τη δική τους πραγματικότητα και, τελικά, αναθεωρούν θέσεις τους ή κρατούν στο μυαλό τους τρόπους επίλυσης μελλοντικών καταστάσεων.

Τα παιδιά είναι οι πολίτες του αύριο. Συνεπώς, η τέχνη του θεάτρου συμβάλλει στη διαμόρφωση της κοινωνίας του μέλλοντος, ειδικά στις μέρες μας, που τα κρούσματα βίας στα σχολεία αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς.  

Επιπλέον, μέσω της βιωματικής μάθησης, καλλιεργείται η κριτική σκέψη και τα παιδιά απελευθερώνονται από τα στενά όρια της δασκαλοκεντρικής μεθόδου διδασκαλίας, η οποία τα καθιστά απλούς δέκτες γνώσεων. Ιδιαίτερα όταν οι δάσκαλοι χρησιμοποιούν την παιδική παράσταση ως μέσο επέκτασης της διδασκαλίας, και όχι απλώς ως μια εκδρομή, τότε η θεωρία συνδέεται με την πρακτική εφαρμογή της.

Και τότε είναι που η γνώση γίνεται κτήμα. Για παράδειγμα, θυμάμαι μια τάξη δημοτικού που παρακολούθησε τον «Τρελαντώνη» της Π. Δέλτα, γιατί εκείνη την περίοδο έκανε έρευνα για τον τρόπο διασκέδασης και τα παιχνίδια των παιδιών παλαιότερων εποχών. Το κίνητρο της έρευνας, λοιπόν, ενίσχυσε την ποιότητα της προσοχής και της συγκέντρωσης των παιδιών στο έργο και την παράσταση και τα οδήγησε σε μια ουσιαστική συζήτηση με τους ηθοποιούς και τον δάσκαλο.  

Το παιδικό θέατρο αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία να βουτήξουμε κι εμείς, οι «μεγάλοι», αυτοί που κάποτε ήμασταν παιδιά και κάπου στο διάβα του χρόνου το ξεχάσαμε, στον κόσμο της ξενοιασιάς, της αθωότητας, της ζωντάνιας, του παιχνιδιού, του βιώματος του τώρα και των συναισθημάτων. Με άλλα λόγια, να βουτήξουμε στον κόσμο των παιδιών.

Να ακούσουμε το παιδί μέσα μας, που κάπου το παραμελήσαμε. Γι’ αυτό όταν παρακολουθήσουμε ξανά παιδικό θέατρο με τα παιδιά ή τους μαθητές μας, τη στιγμή εκείνη που η αυλαία ανοίγει και η μαγεία ξεχειλίζει, ας κλείσουμε τα μάτια και ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα. Και μόλις τα ανοίξουμε, ας αφήσουμε τον ανήλικο εαυτό μας να ζήσει για λίγο το παραμύθι. Άλλωστε, παιδιά  «μεγάλα» ή «μικρά» είμαστε όλοι!

Λίγα λόγια για τη Δήμητρα Θεοδουλίδου

Η Δήμητρα Θεοδουλίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» και του Παιδαγωγικού Τμήματος Προσχολικής Αγωγής του Α.Π.Θ. με κατεύθυνση το θεατρικό παιχνίδι. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια θεατρικού παιχνιδιού από το Art Cooperation, καθώς και μαθήματα μιούζικαλ, κλασικού μπαλέτου και σύγχρονου χορού. 

Έχει συμμετάσχει στις παραγωγές της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης «Η Παναγία των Παρισίων – The Rock Musical», «Τρελαντώνης» της Π. Δέλτα, «Οι περιπέτειες ενός Μονόκερου» και «Η Μάσα και ο Αρκούδος», καθώς και σε παραγωγές για ενήλικο κοινό όπως «Το Κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο» των Μ. Ρέππα και Θ. Παπαθανασίου, «Broadway Nights» κ.ά. 

Έχει εργαστεί ως νηπιαγωγός σε παιδικούς σταθμούς και ως εμψυχώτρια σε παιδικές θεατρικές ομάδες της Θεσσαλονίκης. Τον Νοέμβριο συμμετέχει στη νέα παραγωγή της Παιδικής Σκηνής Θεσσαλονίκης, στο μιούζικαλ για παιδιά «Η Πεντάμορφη και το Τέρας», που ανεβαίνει στο θέατρο Metropolitan σε σκηνοθεσία Πασχάλη Αραμπατζή. 

Muzike: επιστρέφει ανανεωμένο με performances χορού για όλη την οικογένεια!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Συνέντευξη στις Πυγολαμπίδες

Μετά από τρία σχεδόν χρόνια απουσίας, το muzike επιστρέφει ανανεωμένο και συστήνει στο κοινό της Θεσσαλονίκης το νέο project ‘dance editions’, με performances σύγχρονου χορού!

Κάθε μήνα, σε διαφορετικό κάθε φορά χώρο, θα έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν/μία χορευτή/τρια ή χορογράφο.

Συνιμιλήσαμε με τη Λένα και τη Σάρα για να μάθουμε τη διαδρομή τους, αλλά και τα νέα τους σχέδια!

 

 

Ποια ήταν η αρχική έμπνευση πίσω από τη δημιουργία του muzike. family concepts και πώς εξελίχθηκε στο σημερινό του format; 

ΛΕΝΑ: Η αρχική έμπνευση προήλθε όταν μου απαγορεύτηκε η είσοδος σε μια συναυλία επειδή είχα μαζί το έξι μηνών μωρό μου, με την αιτιολογία ότι αν έκλαιγε, θα ενοχλούσε το υπόλοιπο κοινό.

Ήταν η ανάγκη μου να συνεχίσω να παρακολουθώ συναυλίες που με αφορούν και ταυτόχρονα μου επιτρέπουν να έχω μαζί το παιδί μου χωρίς να χρειάζεται να το αφήσω κάπου. Στη συνέχεια άρχισα να συνειδητοποιώ τις ελλείψεις που υπάρχουν γενικότερα σε εκδηλώσεις για γονείς με παιδιά σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Έτσι θέλησα να δημιουργήσω η ίδια αυτές τις εκδηλώσεις για εμένα και για όλους τους γονείς που έχουν την ίδια ανάγκη. Ξεκίνησε με συναυλίες αλλά στόχος ήταν να υπάρξουν και άλλες θεματικές. 

 

Πώς αποφασίσατε να εισαγάγετε τις χορευτικές παραστάσεις (dance editions) στο πρόγραμμα του muzike; Ποια ανάγκη θέλετε να καλύψετε με αυτή την νέα ενότητα;

ΛΕΝΑ: Προέκυψε λόγω της ιδιότητάς μου ως χορεύτριας. Ο χορός και ειδικά ο σύγχρονος χορός είναι μια τέχνη με την οποία αρκετά παιδιά δεν έχουν έρθει σε επαφή. Υπάρχουν πρωινές παραστάσεις θεάτρου για παιδιά αλλά όχι σύγχρονου χορού. Θέλω ο κόσμος να γνωρίσει το χορό και τους ανθρώπους του. Θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί στον ίδιο χώρο με σπουδαίους χορευτές/τριες και να χορέψουν για εκείνο.

ΣΑΡΑ: Από την αρχή υπήρχε η σκέψη να διοργανώσουμε και άλλες δράσεις πέρα από τις συναυλίες και συγκεκριμένα εκδηλώσεις γύρω από το σύγχρονο χορό. Αν δεν ερχόταν η πανδημία, σίγουρα θα τις είχαμε υλοποιήσει πολύ πιο νωρίς.

Ο χορός και η μουσική είναι για μένα στην ίδια κατηγορία. Υπάρχει μουσική που θέλει την προσοχή σου χωρίς να δημιουργείται η ανάγκη για κίνηση. Σε άλλες περιπτώσεις η μουσική ενεργοποιεί κάτι μέσα μας και αυτό θέλουμε να το εκφράσουμε με χορό. Δεν είμαι επαγγελματίας χορεύτρια, οπότε ο χορός είναι για μένα αυθόρμητος τρόπος έκφρασης.

Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, θα δούμε ότι ξεκινούν πολύ εύκολα το χορό στο άκουσμα της μουσικής. Αυτό, προσωπικά, μου θυμίζει την ανάγκη που έχει το σώμα μας να κινηθεί, να χορέψει. Οπότε πιστεύω ότι τα dance editions είναι μια ευκαιρία για ενήλικες και παιδιά να ανακαλύψουν τις δυνατότητες έκφρασης μέσω του χορού με έναν πολύ ωραίο και συλλογικό τρόπο.

 

Σε ποιες προκλήσεις ανταποκρίνεται το muzike σε σχέση με την εξοικείωση της τέχνης στην οικογένεια και τις διαφορετικές ηλικίες;

ΛΕΝΑ: Σε αυτό το σημείο, συνεργαστήκαμε με τη Σόνια Ντόβα. Με τη Σόνια, η οποία είναι υπεύθυνη σχεδιασμού διευρυμένου χορογραφικού χώρου, δημιουργήσαμε ένα περιβάλλον όπου η τέχνη γίνεται προσβάσιμη και ενδιαφέρουσα για κάθε ηλικία.

Ο χώρος σχεδιάζεται κάθε φορά διαφορετικά, με πολύ προσοχή και φροντίδα έτσι ώστε να ενθαρρύνει τη ασφαλή συμμετοχή τόσο των παιδιών όσο και των ενηλίκων, μέσα από δραστηριότητες και εμπειρίες που προάγουν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και την ενεργή συμμετοχή. Για αυτό το σκοπό, θα υπάρχουν δύο performances κάθε φορά.

Η πρώτη θα είναι στις 11.00 πμ και θα απευθύνεται σε φροντιστές μαζί με παιδιά μέχρι 10 ετών και η επόμενη θα είναι στις 13:00 για παιδιά άνω των 11 ετών παρέα με τους γονείς τους ή και χωρίς αυτούς. Ενθαρρύνουμε να έρθουν μαζί γιατί θα είναι μια ενδιαφέρουσα ευκαιρία να συνυπάρξουν σε κάτι που αφορά και τους δύο.

Μάλιστα θα υπάρχει και μία δράση κάθε φορά που θα καλεί τους θεατές αν το επιθυμούν, να διαδράσουν με την χορεύτρια/τη και να γίνουν συμμετέχουσες/οντες στη δημιουργία χώρου και κίνησης. Η προσέγγιση αυτή ανταποκρίνεται στην πρόκληση της εξοικείωσης της τέχνης στην οικογένεια, προσφέροντας διαφορετικά επίπεδα εμπλοκής και προσαρμογής στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα κάθε ηλικιακής ομάδας.

 

Πώς εξασφαλίζετε ότι οι παραστάσεις σας είναι προσβάσιμες και διασκεδαστικές τόσο για παιδιά όσο και για ενήλικο κοινό;

ΛΕΝΑ: Χρησιμοποιήσαμε μεθοδολογία που ακολουθείται στο σχεδιασμό του χορογραφικού χώρου και της κινητικής διάδρασης η οποία εφαρμόζει αλληλεπίδραση και συμπερίληψη. Ο σχεδιασμός αυτός προσφέρει προσαρμογές και λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές αισθητηριακές και κινητικές ανάγκες του κοινού.

Αντιμετωπίζουμε τα παιδιά όπως τους ενήλικες και τους ενήλικες σαν τα παιδιά, δημιουργώντας ένα χώρο όπου όλοι μπορούν να εκφραστούν ελεύθερα και να αλληλεπιδράσουν με την τέχνη με τον δικό τους τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, καλλιεργούμε μια ατμόσφαιρα ισοτιμίας και παιχνιδιού, όπου η δημιουργικότητα και η φαντασία δεν γνωρίζουν ηλικιακά όρια.

ΣΑΡΑ: Με το χορό και τη μουσική έχουμε ένα μεγάλο πλεονέκτημα σε σχέση με άλλες τέχνες. Δεν βασιζόμαστε στο λόγο, που το λεξιλόγιο και η γλωσσολογική κατανόηση έχουν μεγάλη διαφορά ανάμεσα σε μωρά, μεγαλύτερα παιδιά, εφήβους και ενήλικες. Ανεξάρτητα με την ηλικία, τη γνώση και τις γλωσσικές ικανότητες του καθενός μας, μπορούμε να νιώσουμε τη μουσική, να δούμε την κίνηση και να αφεθούμε ανεμπόδιστα στα συναισθήματά μας.

 

Τι προσφέρει ο σύγχρονος χορός στα παιδιά και τους/τις φροντιστές/ριες που δεν μπορούν να βρουν σε άλλες μορφές τέχνης, όπως η μουσική ή το θέατρο;

ΛΕΝΑ: Η φυσικότητα της κίνησης που υπάρχει σε όλες μας τις εκφράσεις, επιτρέπει στους θεατές να απελευθερώσουν συναισθήματα. Συχνά ντρεπόμαστε με το χορό και νιώθουμε άβολα ειδικά όταν καλούμαστε να χορέψουμε. Τα παιδιά επίσης πολλές φορές νιώθουν αμήχανα όταν βλέπουν τους γονείς τους να χορεύουν, όταν είναι να χορέψουν μπροστά τους ή όταν είναι να χορέψουν μαζί. Εμείς θέλουμε να χορέψουν παρέα οι γονείς με τα παιδιά.

Έτσι, στο τελευταίο μέρος της performance, ο κάθε χορευτής και χορεύτρια καλεί το κοινό να χορέψει, αν το επιθυμεί, με τις οδηγίες και τη συμβολή του/της. Όταν χορεύουμε ενεργοποιούνται νευρώνες που ενισχύουν τη συνδεση και την ασφάλεια. Πλέον γνωρίζουμε ότι μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε. Έστω και λίγο, να αυτοσχεδιάσουμε χορεύοντας με δυό ή τρεις ανθρώπους μαζί, είναι εκπληκτικό το τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μας.

Τους συμπαθούμε περισσότερο, τους εμπιστευόμαστε περισσότερο, συνδεόμαστε περισσότερο και θέλουμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον περισσότερο. 

 

Ποιος είναι ο ρόλος της αλληλεπίδρασης και της συμμετοχής στις εκδηλώσεις του muzike; Τι αντίδραση βλέπετε από τα παιδιά και τους ενήλικες σε αυτές τις διαδραστικές στιγμές;

ΛΕΝΑ: Μέχρι τώρα είχαμε διοργανώσει συναυλίες. Εκεί βλέπαμε ήρεμα, συγκινημένα και χαρούμενα βλέμματα ενηλίκων επειδή συνυπήρχαν με τα μωρά τους και με τα μεγαλύτερα παιδιά τους, σε συναυλίες που θα πήγαιναν και μόνοι να παρακολουθήσουν. 

ΣΑΡΑ: Σε αρκετές συναυλίες μας υπήρχαν στιγμές που οι φροντιστές μαζί με τα παιδιά τους έπαιρναν την πρωτοβουλία και ξεκινούσαν να χορεύουν. Γενικότερα είναι σκοπός μας να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον που αφήνει το κοινό να εκφραστεί και να αλληλεπιδράσει άνετα με τους καλλιτέχνες.

 

Πώς επιλέγετε τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στα dance editions; Τι κριτήρια θέτετε ώστε να διασφαλίσετε ότι οι παραστάσεις είναι κατάλληλες για το κοινό σας;

ΛΕΝΑ: Το σημαντικότερο είναι το να είναι ανοιχτοί στο να πάρουν οδηγίες σχετικές με το πώς συμπεριφερόμαστε με σεβασμό και ευγένεια σε καταστάσεις που μπορεί να προκύψουν με τα παιδιά. Το δεύτερο κριτήριο είναι να αυτοσχεδιάζουν με διάθεση να παίξουν και να χαρούν. Και τέλος, η αύρα και το στυλ τους ως χορεύτριες/ες.

 

Η επιλογή των χώρων είναι επίσης μία σημαντική πτυχή του muzike. Πείτε μας λίγα λόγια για τους χώρους που επιλέγετε για το dance editions. 

ΛΕΝΑ: Επιλέγουμε χώρους που εκτιμάμε, σε μια προσπάθεια να ενώσουμε studios και σχολές χορού που πιστεύουμε στη δουλειά τους και θα προτείναμε σε όσους και όσες θέλουν να ασχοληθούν είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά, με αυτού του είδους την τέχνη. Θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους αυτών των χώρων για την στήριξή τους και τη συνεργασία μας.

 

Τι ελπίζετε να επιτύχετε με το muzike στο μέλλον;

ΛΕΝΑ: Να καλλιεργήσουμε την αισθητική παιδεία και έκφραση των παιδιών αλλά και να προσφέρουμε στους εφήβους και στους γονείς τους παραστάσεις που μπορούν να απολαύσουν απο προσεκτικά επιλεγμένους χορευτές. Θέλουμε το κοινό της Θεσσαλονίκης να γνωρίσει, να αγαπήσει και να κατανοήσει τη σπουδαιότητα της τέχνης του χορού.

ΣΑΡΑ: Εκτός από τις συναυλίες και τα dance editions θα θέλαμε να εμπλουτίσουμε και άλλο το πρόγραμμα του muzike. Βεβαίως αυτό έχει να κάνει με μια οικονομική σταθερότητα που κατακτούμε δύσκολα στον τομέα του πολιτισμού. Ελπίζω το κοινό της Θεσσαλονίκης αλλά και οι τοπικοί και κρατικοί φορείς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν τη σημαντικότητα που έχουν τέτοια είδη εκδηλώσεων και να τα υποστηρίξουν. Είτε το ίδιο το κοινό με την παρουσία του, είτε με περισσότερα κονδύλια από την πλευρά των θεσμών.

 

Επικοινωνία:

6946 854375, muzike.thessaloniki@gmail.com

muzike website

muzike facebook

muzike dance edition #1: Martha Pasakopoulou

Την Κυριακή 20 Οκτωβρίου η Μάρθα Πασακοπούλου εγκαινιάζει την καινούργια ενότητα του muzike με το dance edition#1 στο Studio ΚΙΝΟΥΜΕ, με δύο performances για όλη την οικογένεια. Στις 11.00 το muzike υποδέχεται οικογένειες με παιδιά έως 11 ετών και στις 13.00 οικογένειες με παιδιά από 11 ετών και πάνω.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε εδώ.

Lemon Skates, μια κοινότητα σε κίνηση

Πυγολαμπίδες

Μια ομάδα νέων από την Καστοριά, με εμπνευστή τον Δημήτρη Νατσούλη, έχει φέρει τα πάνω κάτω στη νεανική κοινότητα, όχι μόνο της Καστοριάς αλλά και των νέων που τους παρακολουθούν από μακριά και εμπνέονται. Με τη ζωντάνια της και τις ανατρεπτικές και ουσιαστικές της δράσεις, έχει συγκινήσει και τους “μεγάλους” που βλέπουν τα παιδιά τους να βρίσκουν νόημα και κέφι.

Συναντήσαμε τον Δημήτρη από κοντά, μοιραστήκαμε τον ενθουσιασμό μας για το πώς φανταζόμαστε τις πόλεις που σχεδιάζονται από τους νέους και κάναμε μαζί πολλά και ωραία σχέδια.

 

Μία συνέντευξη στη Σόνια Λαζαρίδου

Δημήτρη, σε ευχαριστούμε πολύ που βρίσκεις τον χρόνο να μας συναντήσεις και να απαντήσεις στις ερωτήσεις μας και ξεκινώντας, θα θέλαμε να σε ρωτήσουμε πότε ήταν η πρώτη φορά που ήρθες σε επαφή με το skate και ποια ήταν η αφορμή για αυτό;

Εμείς ευχαριστούμε για το ειλικρινές ενδιαφέρον και την στήριξη που δείχνετε τόσο καιρό στην εθελοντική και ανιδιοτελή μας προσπάθεια. Χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί αυτή η σύνδεση προέκυψε μέσα από μια γυναίκα που αγαπάμε πολύ και οι δύο και δεν είναι άλλη από την Μαρία Παπαλαμπροπούλου. Η πρώτη μου επαφή με το skate ήταν το 2008. Ήμασταν ακόμη δημοτικό όταν ένας φίλος από τη γειτονιά είχε πάρει την πρώτη του σανίδα, μου έδωσε να δοκιμάσω, κόλλησα και δεν άργησα να πάρω τη δική μου. Δεν ήθελε και πολύ, μετά από λίγο καιρό η περιοχή που έμενα είχε γεμίσει με σκεϊτάδες.

 

Και πώς δημιουργήθηκε η κοινότητα Lemon; Ποια ανάγκη ήρθε να καλύψει;

Η κοινότητα της Lemon δημιουργήθηκε μετά από πολλά χρόνια, τον Οκτώβριο του 2021. Θα μου επιτρέψεις να κάνω μία σύντομη αναδρομή. Η Καστοριά έχει skate ιστορία και αυτή κρατάει από τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Τότε δεν υπήρχαν υποδομές. Το μόνο που υπήρχε ήταν diy κατασκευές, αλλά και οι κατασκευές που είχε φτιάξει τότε ο Μίλτος Αντωνιάδης με το κατάστημα Volt, ένα ιστορικό μαγαζί που είχε συμβάλλει τα μέγιστα στην τοπική skate σκηνή.

Να φανταστείς, εκείνη την εποχή στην Καστοριά υπήρχαν 5 skateshops! Η πόλη ήταν κυριολεκτικά γεμάτη με πατίνια, ωστόσο το γεγονός ότι δεν υπήρχε ένα πάρκο, έφερνε χρόνο με τον χρόνο μία πτώση σε όλο αυτό. Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε ακριβώς για να μη σβήσει τελείως η φλόγα από την περιοχή και ένας από τους στόχους μας ήταν να ξαναζήσουμε στιγμές από εκείνη την τρελή εποχή. Μετά από τόσες θυσίες και τόση δουλειά, πιστεύουμε ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στην πόλη.

 

Θέλεις να μας πεις λίγα λόγια για τη δημιουργία του πάρκου;

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι για το Skatepark της Χλόης είναι ότι άργησε να κατασκευαστεί. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2015. Αυτό το κύμα που επικρατούσε μέχρι και το 2010-11 δεν υπήρχε πια, ωστόσο έπαιξε πάρα πολύ σημαντικό ρόλο στη διατήρηση και την αναζωπύρωση της σκηνής.

Λειτούργησε πολύ βοηθητικά, παρά τις ελλείψεις που είχε. Αυτό που έπρεπε να κάνουμε σαν κοινότητα ήταν να φτιάξουμε όλες εκείνες τις κατασκευές που ήταν απαραίτητες, ώστε και να εξελιχθούμε, αλλά και ο χώρος να αποκτήσει ένα νέο ενδιαφέρον. Κατευθείαν ξεκινήσαμε να κατασκευάζουμε και έτσι στο πάρκο υπάρχει πολύ έντονα το diy στοιχείο. Έχει διαμορφωθεί ένα μέρος έτσι, ώστε όταν πηγαίνουμε να τις τοποθετούμε και όταν φεύγουμε να παραμένουν φυλαγμένες.

Παράλληλα, έγιναν πάρα πολλές καλλιτεχνικές παρεμβάσεις και το μέρος πια έχει μετατραπεί σε έναν ελεύθερο χώρο έκφρασης, συμπερίληψης και δημιουργίας. Είναι ένας χώρος στον οποίο έχουν πραγματοποιηθεί πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις, έχουν γραφτεί τραγούδια, έχουν γυριστεί videoclips. Είναι ένα μέρος στο οποίο καλλιεργείται μία κουλτούρα ενότητας, ισότητας, συνεργασίας και ελεύθερης έκφρασης χωρίς διακρίσεις.

 

Περίμενες αυτή την εξέλιξη όταν ξεκινούσε το Lemon Skates;

Για να είμαι ειλικρινής, όχι. Από την αρχή βαδίζαμε με σταθερά, συλλογικά βήματα και με ενωτικό κλίμα. Επίσης, όσα άτομα μας προσέγγιζαν, έβλεπαν εξ’ αρχής ότι όλο αυτό δεν είναι ένα κλειστό club, αλλά μια μεγάλη ανοιχτή, ζεστή και φιλική «οικογένεια», στην οποία υπάρχει πλήρης ελευθερία.

Νομίζω ότι αυτοί οι παράγοντες ήταν οι πιο σημαντικοί αναφορικά με την γρήγορη ανάπτυξη που είχε η κοινότητα και χάρη σε αυτά τα στοιχεία η αγκαλιά που δεχόμαστε από την κοινωνία της Καστοριάς είναι τόσο δυνατή. Πάντα κάναμε όνειρα και ποτέ δεν σταματήσαμε να τα κυνηγάμε.

Κωνσταντίνε, πες μας λίγα λόγια για εσένα. Πότε γνώρισες τα παιδιά από το Lemon; Πως ήταν οι πρώτες στιγμές και πως βλέπεις τα πράγματα «σήμερα».

Εγώ ως καλλιτέχνης και ως φοιτητής στην πόλη της Καστοριάς βρισκόμουν σε μία ακατάπαυστη αναζήτηση μίας κοινότητας όπως αυτή της Lemon.

Την πρώτη επαφή με τα παιδιά από τη Lemon την απέκτησα περίπου τον Μάρτιο του 2022, αν δε με απατά η μνήμη μου. Από τη πρώτη στιγμή κιόλας φάνηκαν τα κοινά μας σημεία, σκέψεις και ανησυχίες για την δημιουργία μιας ισχυρής κοινότητας με πρωτοποριακές βλέψεις για το μέλλον των extreme sports (συμπεριλαμβάνοντας κάθε είδος extreme sport χωρίς καμία εξαίρεση), καθώς και καλλιτεχνικών ενεργειών.

Μέσα από πολύωρες συζητήσεις και συναντήσεις επισφραγίσαμε πως το όραμα ήταν, είναι και θα είναι κοινό. Από τότε μέχρι και σήμερα η κοινότητα και οικογένεια της Lemon δεν έχει πάψει να μεγαλώνει και να αναπτύσσεται τόσο συλλογικά όσο και πνευματικά με ένα πολύ ισχυρό παράδειγμα να είναι αυτό της ενημέρωσης στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, το τι είναι να είσαι σύνολο μιας κοινότητας και πως είναι να είσαι ένα μέλος της Lemon.

 

 

Ας μείνουμε λίγο σε αυτό. 30 Οκτωβρίου. «Γεννάνε όνειρα οι δρόμοι» στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Τι θυμάστε από εκείνη την μέρα;

Κωνσταντίνος: Δεν γίνεται αυτή η εμπειρία να ξεχαστεί με κανένα τρόπο. Ήταν συγκινητικό τουλάχιστον όλο αυτό που ζήσαμε και οριακά απίστευτο. Ήταν ξεκάθαρα η απόδειξη και το πάντρεμα πως κάθε άνθρωπος, μπορεί να συνδεθεί και οι γνώσεις να μεταλαμπαδευτούν.

Η απόδειξη πως το κάθε extreme sport μπορεί να σε πάει παντού. Να λειτουργεί ως μέσο, να μην έχει όρια. Ήταν κατά κάποιο τρόπο η εξιλέωση κάθε αθλητή/τριας και καλλιτέχνη/-τέχνιδας. Συνειδητοποιήσαμε ακόμη περισσότερο τον αντίκτυπο που αφήνουν οι συλλογικές πράξεις ενός συνόλου ανθρώπων απέναντι σε κάθε ηλικία και το αποτύπωμα που αφήνουν στη κοινωνία.

 

Δημήτρης: Όπως είπε και ο Κωνσταντίνος, δεν γίνεται να ξεχαστεί εκείνη η ημέρα. Ήταν μία ημέρα που έχει χαραχθεί βαθιά μέσα μας και η σημαντικότερη στιγμή στην μέχρι τώρα πορεία μας. Σε συνεργασία με το Τμήμα Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων, αλλά και με το Εργαστήριο Κοινωνικών και Μεταναστευτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, αναλύσαμε το εγχείρημα και γιορτάσαμε με τον πιο συγκινητικό τρόπο τα δεύτερα γενέθλιά μας.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω μία στιγμή. Υπήρχαν άνθρωποι που έκλαιγαν από την συγκίνηση. Αν έπρεπε να πω κάτι, είναι το ότι αποδείχθηκε πως όλη αυτή η προσπάθεια δεν είναι απλώς ενωμένη, αλλά είναι σαν να έχει δημιουργηθεί ένας κοινός συλλογικός νους που μας οδηγεί. Αυτό έδειξε το δεύτερο κομμάτι της εκδήλωσης με τις ομιλίες που πραγματοποίησαν μέλη της κοινότητας.

Καμία και κανένας μας δεν γνωρίζαμε από πριν τι θα έλεγε η καθεμία και ο καθένας μας αντίστοιχα. Μέσα από αυτή την απόφαση αναδείχθηκε τελικά το πόσο ισχυρούς δεσμούς έχει η κοινότητα. Η μία ομιλία ερχόταν και συμπλήρωνε την άλλη… Σε σημεία ήταν «τρομακτικά» όμορφο αυτό που συνέβαινε και παράλληλα εξαιρετικά συγκινητικό. Από εκείνη την ημέρα και μετά, άλλαξαν πολλά. Όλο αυτό το χρωστάμε και το αφιερώνουμε στην Μαρία Παπαλαμπροπούλου.

 

Ποια είναι η στάση της τοπικής αυτοδιοίκησης απέναντι στην προσπάθειά σας;

Δημήτρης: Γενικά, είχαμε καλή επικοινωνία με τον Δήμο Καστοριάς. Πριν από λίγο καιρό καταθέσαμε την πρόταση της κοινότητας, υπογεγραμμένη από εκατοντάδες πολίτες, που αφορά την ανάπτυξη του skatepark και συνολικά του συγκροτήματος στη Χλόη.

Γι’ αυτό το θέμα έχουμε πραγματοποιήσει ραντεβού με κάθε αρμόδιο αντιδήμαρχο. Είναι ένα αίτημα που εκφράζει τη νεολαία της πόλης, είναι ένα αίτημα δίκαιο. Περιμένουμε τις εξελίξεις. Αν παρθεί η απόφαση για να προχωρήσει η υλοποίηση αυτού του έργου θα μιλάμε με τελείως άλλα δεδομένα για το τι εμπειρία θα έχει να προσφέρει τελικά η Καστοριά πάνω σε αυτό το κομμάτι.

Πρόσφατα, είχαμε  μία πρώτη επικοινωνία με τον Δήμο Νεστορίου, ώστε να συζητηθεί η προοπτική δημιουργίας ενός skatepark σε αυτόν τον μαγικό τόπο. Θα είναι μοναδικό. Σε περιφερειακό επίπεδο έχουμε ξεκινήσει κάποιες επαφές, οι οποίες πιστεύω πως με τον καιρό μπορεί να αναβαθμιστούν.

 

Η πόλη της Καστοριάς όπως όλοι ξέρουμε, λόγω πολεοδομίας, δεν ενδείκνυται για τέτοιου τύπου extreme sports. Αυτό δεν λειτούργησε ανασταλτικά για εσάς. Τι σας έδωσε έμπνευση για να συνεχίσετε μέχρι σήμερα;

Δημήτρης: Είναι αλήθεια ότι το street κομμάτι της Καστοριάς κρύβει δυσκολίες. Η έμπνευση προέρχεται ακριβώς από αυτές τις δυσκολίες. Το γεγονός ότι δεν σταματάμε ποτέ να κατεβάζουμε ιδέες για το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε «εδώ» και «εκεί». Στα ίδια μέρη που οι περαστικοί πιθανώς να μην βλέπουν κάτι αξιόλογο, εμείς μπορεί να δούμε κάτι ενδιαφέρον. Υπάρχουν τέτοια μέρη που αξίζει να τα δεις από κοντά. Είναι η αθέατη πλευρά της πόλης.

Ωστόσο, η κοινότητα της «Lemon» δεν έχει να κάνει μόνο με το skate. Είναι μια κοινωνικά ευαισθητοποιημένη κοινότητα που ενεργεί και συν-εργεί, όπως έχουμε δει και με άλλες συλλογικότητες, για να βοηθήσει όπου και όπως μπορεί. Ποια δύναμη σας κινητοποιεί; Πώς το βιώνει κάποιος που δεν ασχολείται απαραίτητα με τα extreme sports;

Kωνσταντίνος: Η θέληση, ο σεβασμός και η αγάπη του κόσμου θα έλεγα πως αποτελεί την κινητήριο δύναμή μας, καθώς χωρίς αυτό το κοινό δε θα είχαμε και την τεραστία ευκαιρία και δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε όσα βλέπετε. Η πίστη σε ένα μεγάλο κοινό όραμα.

Συμπεριλαμβάνοντας τον εαυτό μου σε αυτό το μερίδιο της κοινωνίας, αν έχω κάτι να πω προς ολ@ εκεί έξω είναι πως η οικογένεια των extreme sports είναι μια τεράστια αγκαλιά και καταφύγιο των πιο ανήσυχων ψύχων. Είτε με σκοπό να ασχοληθεί και το ίδιο με τα sports αυτά, είτε θέλει απλά να είναι μέλος.

Η υποστήριξη των γονιών και η εμπιστοσύνη που δείχνουν στο Lemon Skates είναι πραγματικά συγκινητική. Το περιμένατε;

Δημήτρης: Αρχικά, αυτό το γεγονός αποτελεί τιμή για την κοινότητα. Καταλαβαίνετε τι ευθύνη έχουμε απέναντι στους γονείς. Το περίμενα γιατί ήξερα το τι ήμασταν διατεθειμένοι να κάνουμε σε αυτό το κομμάτι.

Παλιοί και νέοι αφιερώνουμε χρόνο στα ελεύθερα μαθήματα. Φτάσαμε σε σημείο να έχουν ξεκινήσει από το καλοκαίρι και μετά 20-30 παιδιά, κατά κύριο λόγο κορίτσια. Σπάσαμε αυτό το στερεότυπο που λέει ότι το skate είναι μόνο για αγόρια και είμαστε πολύ χαρούμενοι/ες γι’ αυτό.

Με τα μικρά μας «λεμονάκια» ξεκινήσαμε από το 0 και φτάσαμε σε σημείο να «σκεϊτάρουμε» και να μαθαίνουμε ήδη κάποια κόλπα. Αυτά τα παιδιά, δεν το καταλαβαίνουν, αλλά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα… Μας κάνουν κάθε μα κάθε μέρα καλύτερους ανθρώπους. Μαζί με αυτά, μαθαίνουμε κι εμείς. Προσωπικά, περνάω αρκετές ώρες με τα παιδιά και το κάνω συνειδητά.

Η ψυχή μου είναι γεμάτη. Η αγάπη που μου μεταδίδουν δεν περιγράφεται με λόγια και το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τους επιστρέφω την ίδια αγάπη, το ίδιο πάθος και την ίδια αφοσίωση.

Από την άλλη, οφείλουμε και ένα τεράστιο «ευχαριστώ» στους γονείς με τους οποίους έχουμε αναπτύξει μια μοναδική σχέση. Είναι πάντα δίπλα μας και μας υποστηρίζουν με κάθε τρόπο σε ότι πάμε να κάνουμε. Αποτελούν αναπόσπαστα κομμάτια της Lemon.

 Επιστρέφοντας στο «σήμερα» βλέπουμε ότι έχει ξεκινήσει και μία νέα δράση σας με τίτλο «στον δρόμο για το Skate4Autism». Θέλετε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτό;

Δημήτρης: Φυσικά. Αρχικά, θα ήθελα να αναφέρω την άριστη σχέση που διατηρούμε με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς. Πρόκειται για ένα σωματείο που θαυμάζουμε. Το κοινωνικό έργο που προσφέρει στην περιοχή της Καστοριάς αλήθεια δεν περιγράφεται με λόγια. Τους αγαπάμε πολύ και αυτή η συνεργασία αποτελεί για εμάς τιμή και σπουδαία στιγμή. Οι συζητήσεις είχαν ξεκινήσει μήνες πριν και πολύ γρήγορα διαπιστώσαμε πόσα πολλά μας ενώνουν. Έτσι, όσα συνδιαμορφώναμε όλο το προηγούμενο διάστημα τα βλέπουμε πλέον στην πράξη με την καμπάνια «Στον δρόμο για το Skate4Autism».

Πρόκειται για μία σειρά από πέντε εκδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της Καστοριάς (και όχι μόνο), που έχει στόχο την περαιτέρω ευαισθητοποίηση γύρω από το φάσμα του αυτισμού, αλλά και την ενεργοποίηση της κοινωνίας για την κύρια εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή, 21 Ιουνίου στο skatepark της Καστοριάς.

Βήμα-βήμα, περιοχή-περιοχή, το κλίμα «ζεσταίνεται» για το main event. Παράλληλα, μεταφέρουμε στις πλατείες τις δικές μας κατασκευές, δίνοντάς τους μία άλλη προοπτική, μετατρέποντάς τες σε skateparks. Το μότο των events είναι το: «γίνε κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του Skate4Autism – Φωτογραφίσου και δείξε την στήριξή σου».

Ο κόσμος πράγματι ανταποκρίθηκε πολύ δυνατά στο πρώτο κάλεσμα. Αυτό το Σάββατο 25/5/2024, θα ανέβουμε στο ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Πλατεία Ομονοίας. Σίγουρα θα είναι ένα ακόμη όμορφο και διαφορετικό απόγευμα. Σχετικά με την κύρια εκδήλωση, αυτό που μπορώ να πω είναι πως πρόκειται για μία πολύ μεγάλη γιορτή, με extreme sports, εικαστικές δράσεις, συναυλίες.

Θα είναι η συμπεριληπτική Καστοριά όπως την ονειρευόμαστε στην πράξη. Όλες και όλοι μαζί εκείνη την ημέρα θα στείλουμε δυναμικά το μήνυμα. Το μήνυμα της αλληλεγγύης, της αγάπης, της ισότητας, της ενότητας, της συνεργασίας, της συλλογικοποίησης, της συμπερίληψης. Αυτή την Καστοριά θέλουμε και γι’ αυτή την Καστοριά αγωνιζόμαστε… Πραγματικά ανυπομονούμε.

 

Και τώρα η καίρια ερώτηση που απασχολεί εμάς τις πυγολαμπίδες. Είναι το Lemon Skates family friendly;

Ό,τι και να πούμε εμείς ίσως να μην έχει καμία σημασία και βαρύτητα. Έχουμε, ωστόσο, τη χαρά να δώσει την απάντησή της μία από τις πρωταγωνίστριες του πάρκου, μία μαμά, η κα. Σοφία Νικολή.

«Οι Lemon, είναι familyfriendly, είναι δάσκαλοι, είναι φίλοι και πρότυπα για τα μικρότερα παιδιά και για εμάς τους γονείς τους. Οι νέοι/νέες αυτοί βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση και αυτό τους δίνει απίστευτη ζωντάνια. Η κοινότητα που έχουν φτιάξει, ξεκινώντας από το μηδέν, τους ενισχύει την αίσθηση του ανήκειν και προάγει την αίσθηση του σκοπού, η δικτύωση τους δίνει δύναμη να ανταπεξέρχονται στις δυσκολίες των ημερών και να βγουν ακόμα πιο δυνατοί, μπροστά με φόρα.

Οι  Lemon μας βοήθησαν, μικρούς και μεγάλους, να κοιτάξουμε με αισιοδοξία το μέλλον και να ξεπεράσουμε ευκολότερα την κοινωνική αποστασιοποίηση που προκάλεσε ο εγκλεισμός και η απομόνωση την περίοδο της πανδημίας. Είναι πρόθυμοι να «διδάξουν» την τέχνη του skate και να μοιραστούν απλόχερα τα μυστικά τους με όποιον τους το ζητήσει. Είναι εκεί για να δώσουν το χέρι τους σε όποιον πέσει ώστε να σηκωθεί, είναι εκεί για να κλείσουν το μάτι με νόημα σε όποιον έχει ματαιωθεί και νιώθει ότι θέλει να παραιτηθεί, είναι εκεί για να αφουγκραστούν τις επιθυμίες που δεν εκφράζονται πάντοτε από λόγια, είναι εκεί για να αγκαλιάσουν σφιχτά όποιον/α έχει νιώσει μοναξιά. Είναι πάντοτε εκεί.

Έχουν τον τρόπο να δημιουργήσουν μια αμφίδρομη σχέση με τα μικρότερα παιδιά μέσα σε ένα πλαίσιο πραγματικού ενδιαφέροντος και αυθεντικής επικοινωνίας. Διδάσκουν  την τέχνη τους με μια μαεστρία, ισότιμη μεταχείριση αλλά πάντα συνυπολογίζοντας τη διαφορετικότητα με σεβασμό και ευαισθησία. Το πάρκο εξαιτίας τους είναι γεμάτο ζωή και ποιότητα. Οι καθημερινές προπονήσεις των μικρών παιδιών εκεί ενίσχυσαν την σωματική και ψυχική τους υγεία. Η ζωή όλων μας έχει αποκτήσει άλλο νόημα. Σήμερα βρέχει… Αύριο συνάντηση εκεί και το κίτρινο χρώμα των λεμονιών θα μας φωτίσει ξανά χαρίζοντας μας αισιοδοξία και φως… Κάτι φαίνεται πως αλλάζει σε αυτόν τον τόπο χάρη στους Lemon!».

Αξίζει να διαβάσετε όλο το κείμενο πατώντας ΕΔΩ.

 

Τέλος, τι θα θέλατε να φωτίσουν ιδιαίτερα οι πυγολαμπίδες από τη σημερινή συνέντευξη;

Το μήνυμα που θα θέλαμε να στείλουμε είναι πολύ απλό. Να μην χάσουμε την ανθρωπιά μας. Να παιδευτούμε γύρω από την συλλογικοποίηση και με τις δύο έννοιες, να ενημερωνόμαστε και να κοπιάσουμε. Οι άνθρωποι να έρθουμε πιο κοντά…

Πυγολαμπίδες, σας ευχαριστούμε από καρδιάς και σας περιμένουμε την Παρασκευή, 21 Ιουνίου, στην Καστοριά στην εκδήλωση Skate4Autism, μαζί με την Εταιρεία Προστασίας Ατόμων με Αυτισμό Δ.Α.Δ. Ν. Καστοριάς και με πολλές πολλές συνεργατικές εκπλήξεις!

 

 

Μικρές Eλεύθερες Bιβλιοθήκες: φτιάξε και εσύ τη δική σου!

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Κίμωλος, φώτο

Τι είναι οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες; Πότε πρωτοεμφανίστηκαν; Πού; Από ποιον;

Ας αρχίσουμε από τα βασικά!  

Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη ή αλλιώς Little Free Library είναι μια βιβλιοθήκη, μικρή και χαριτωμένη, η οποία κατασκευάζεται και τοποθετείται σε οποιονδήποτε δημόσιο (απαιτείται άδεια εάν πρόκειται για σταθερή κατασκευή) ή ιδιωτικό χώρο και από την οποία μπορεί κάποιος να πάρει ένα βιβλίο για να διαβάσει ή να αφήσει ένα βιβλίο για να διαβάσουν οι υπόλοιποι άνθρωποι! 

Τόσο απλό; Ναι, τόσο απλό και θαυματουργό!

Οι Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες έκαναν την εμφάνιση τους το 2009. Ήταν μια ιδέα του Todd Bol, ο οποίος ζούσε στο Wisconsin των ΗΠΑ, και την πρώτη που έφτιαξε την αφιέρωσε στη μητέρα του, η οποία λάτρευε τα βιβλία. Κατασκεύασε ο ίδιος λοιπόν μια μικρή βιβλιοθήκη και την τοποθέτησε στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του. Η ιδέα αγκαλιάστηκε από τη γειτονιά του και έτσι άρχισε να κατασκευάζει μικρές βιβλιοθήκες και να τις χαρίζει σε φίλους και γείτονες.

Η ιδέα εξαπλώθηκε, η κοινότητα μεγάλωσε, το μότο “πάρε ένα βιβλίο, άσε ένα βιβλίο” διαδόθηκε και οι μικρές ελεύθερες βιβλιοθήκες άρχισαν σιγά σιγά να εξαπλώνονται σε όλο τον κόσμο. Το 2022 οι καταγεγραμμένες βιβλιοθήκες σε όλο τον κόσμο είχαν ξεπεράσει τις 120.000 και ο αριθμός τους ολοένα μεγαλώνει.

 

Πώς μπορώ να φτιάξω μια Μικρή Ελεύθερη Βιβλιοθήκη;

Είναι πολύ απλό! Το μόνο που χρειάζεσαι είναι διάθεση και φαντασία. Εντάξει, και μερικά βιβλία!

 

Οδηγίες προς ναυτιλομένους:

  • Κάνεις μια όμορφή ξύλινη κατασκευή με βάση, η οποία να κλείνει για να είναι προστατευμένα τα βιβλιαράκια! 

 

  • Αν δεν έχεις ξύλινη κατασκευή, μπορείς να χρησιμοποιήσεις οτιδήποτε! Ένα καφάσι, ένα καλάθι πικνικ, ένα κουτί παπουτσιών, ένα παλιό ντουλάπι, ένα πλαστικό κουτί, ό,τι μπορεί να χωρέσει μικρά και μεγαλύτερα βιβλία, φαντασία να υπάρχει και θα βρεις ατελείωτες εναλλακτικές. Τη διακοσμείς, τη ζωγραφίζεις, τη στολίζεις ή την αφήνεις ακριβώς έτσι όπως είναι.

 

  • Φέρνεις βιβλία που δεν τα θέλεις πια ή τα αγαπάς πολύ και θέλεις να δοθεί και σε άλλους ανθρώπους η ευκαιρία να τα διαβάσουν και τα τοποθετείς μέσα στη βιβλιοθήκη.

 

  • Όποιος το επιθυμεί, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πάρει ή να αφήσει ένα βιβλίο, μπορεί να το πάρει σπίτι του, μπορεί να το διαβάσει επιτόπου, μπορεί να κάνει ό,τι μα ό,τι θελήσει, αρκεί να φερθεί στο βιβλίο αλλά και στη βιβλιοθήκη με αγάπη και σεβασμό.

 

Με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνεται η ανάγνωση, σε ένα πιο χαλαρό πλαίσιο, χωρίς ημερομηνίες επιστροφής, προωθείται η επανάχρηση, η αλληλεγγύη και η συνεργασία!

Θα χαρούμε πολύ να βοηθήσεις και εσύ να χτιστεί η κοινότητα των Μικρών Ελεύθερων Βιβλιοθηκών! Έτσι, θα δώσεις τη δυνατότητα σε όλους τους ανθρώπους να έχουν πρόσβαση σε βιβλία! Και πιθανόν θα εμπνεύσεις και τον διπλανό -ή σου, τον φίλο -η  σου, τον γείτονα -νισσά σου!

 

Πάρε ένα βιβλίο,

Άσε ένα βιβλίο

Διάβασε ένα βιβλίο!

 

Αν θέλεις να διαβάσεις περισσότερα, μπορείς να ρίξεις μια ματιά στις παρακάτω πηγές. 

Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες Σύρου

Σύλλογος Επέκταση Θέρμης – Μικρές Ελεύθερες Βιβλιοθήκες

 Little Free Library

Street Library

Library 4 All

 

Στείλε στις Πυγολαμπίδες και εσύ τη φωτογραφία της δικής σου Μικρής Ελεύθερης Βιβλιοθήκης!

 

To dance or not to dance – Παγκόσμια Ημέρα Χορού

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # έκφραση, κίνηση, χορός

Γράφει η Χρύσα Ψωμιάδου| Pas Par Tu Center | The Indivisuals-Art & Physical Intelligence

“Αν κοιτάξεις έναν χορευτή στη σιωπή, το σώμα του/της θα είναι η μουσική.

Αν ενεργοποιήσετε τη μουσική, αυτό το σώμα θα γίνει προέκταση αυτού που ακούτε”

Judith Jamison

 

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού είναι μια εορταστική ευκαιρία που αναγνωρίζει τη σημασία του χορού στην κουλτούρα, την έκφραση και την κοινότητα.

Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου και αποτελεί παγκόσμια πρωτοβουλία που προάγεται από το Διεθνές Συμβούλιο του Χορού (CID) της UNESCO.

Στα πλαίσια αυτής της ημέρας διοργανώνονται ποικίλες εκδηλώσεις συμπεριλαμβανομένων διαγωνισμών χορού, διαλέξεων, παραστάσεων και εργαστηρίων. Αποτελεί μια ευκαιρία για την κοινότητα του χορού να ενωθεί και να γιορτάσει τον πολυποίκιλο κόσμο του.

Συνολικά, η Παγκόσμια Ημέρα Χορού αναδεικνύει την αξία και την πολυμορφία του χορού στην παγκόσμια κοινότητα, προάγοντας την κοινωνική συνοχή, την υγεία και την ευεξία μέσω της κοινής εμπειρίας της χορευτικής έκφρασης.

 

Τι είναι όμως ο χορός και η κίνηση;

Ο χορός και η κίνηση είναι δυο αλληλοσυνδεόμενες έννοιες οι οποίες αποτελούν σημαντικό μέρος της ανθρώπινης εμπειρίας και έκφρασης. Και οι δύο αυτές έννοιες, μπορούν να ενθαρρύνουν τη δημιουργικότητα, την έκφραση του εαυτού και τη συναισθηματική αποφόρτιση.

Αποτελούν το μέσο με το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και να επικοινωνήσουν με τους άλλους. Αποδεδειγμένα πια, η μη λεκτική επικοινωνία, όπως η κίνηση (χειρονομίες) και ο χορός (εκφράσεις), αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό της επικοινωνίας των ανθρώπων.

Ο χορός και η κίνηση είναι παραπάνω από μια καλλιτεχνική εκδήλωση και καθημερινή δραστηριότητα. Ο χορός είναι μια μορφή έκφρασης που χρησιμοποιεί την κίνηση του σώματος σε συνδυασμό με τη μουσική και τον ρυθμό. Μπορεί να εκφράζει συναισθήματα, ιδέες και
παραδόσεις και να λειτουργεί ως μέσο επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων.

Ο χορός μπορεί να είναι ελεύθερος και αυτοσχεδιαστικός, αλλά μπορεί επίσης να ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες και χορογραφίες. Διαδραματίζει σημαντικό ρόλο σε πολλές κουλτούρες και κοινότητες παγκοσμίως και μεταφέρει συναισθήματα, ιστορίες και παραδόσεις. Δεν γνωρίζει γλωσσικά ή πολιτιστικά εμπόδια και μπορεί να ενώσει ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές και παραδόσεις. Είναι γνωστό ότι ο χορός βελτιώνει τη φυσική κατάσταση, τη σταθερότητα και τη συντονισμένη κίνηση του σώματος, ενώ ταυτόχρονα αναζωογονεί το πνεύμα.

Ο χορός πέρα από εξαιρετική μορφή άσκησης, ανακουφίζει και μας αποφορτίζει από το στρες, ενισχύει τη μνήμη και τη νοημοσύνη, βελτιώνει την κατάσταση του πνεύματος και προωθεί την κοινωνική διάδραση.

Η κίνηση αναφέρεται στην αλλαγή θέσης ή θέσης σώματος στον χώρο. Μπορεί να είναι σκόπιμη ή ασκούμενη, για διάφορους  λόγους, όπως η μετακίνηση από ένα σημείο σε ένα άλλο, η άσκηση ή η έκφραση. Η κίνηση είναι ζωτικής σημασίας για την καθημερινή μας ζωή και την υγεία μας, καθώς βοηθά στη διατήρηση της ευλυγισίας, της δύναμης και της ισορροπίας.

Από την άλλη πλευρά, έρευνες έχουν δείξει ότι η ακινησία – καθιστική ζωή συνδέονται με αρκετές ασθένειες μέχρι και τον πρόωρο θάνατο. Το σώμα μας δεν είναι κατασκευασμένο ώστε να λειτουργεί χωρίς την κίνηση.

Δώσε την ευκαιρία στο σώμα σου να κινείται καθημερινά, με όποιον τρόπο, και παρατήρησε τις αλλαγές στην καθημερινότητα σου. Ό,τι κι αν επιλέξεις ως άσκηση, ακόμη κι αν αυτό δεν είναι ο χορός, να είσαι βέβαιος ότι αυτή υποστηρίζει το σώμα σου και βελτιώνει την ποιότητα ζωής σου.

 

Λίγα λόγια για την Χρύσα Ψωμιάδου, Art Educator & NLP Master Coach

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1983. Οι σπουδές της περιβάλλονται γύρω από τις ανθρωπιστικές επιστήμες, τις τέχνες και τις εναλλακτικές θεραπείες. Βασικοί τομείς ενασχόλησης είναι η εκπαίδευση, ο πολιτισμός και οι συμβουλευτικές υπηρεσίες. Ενθαρρύνει την ολιστική προσέγγιση και για αυτό το λόγο ασχολείται και με τα τρία στοιχεία της ύπαρξης  σώμα, νους, ψυχή. Είναι επικοινωνιακή, δημιουργική και έχει ηγετικές ικανότητες. Ούσα μητέρα τεσσάρων παιδιών έχει ευαισθησία σε θέματα διαφορετικότητας και κοινωνικής ένταξης. 

Βασικές της αξίες είναι η επικοινωνία, το χιούμορ και η δημιουργικότητα, για αυτό το λόγο της αρέσει να αναμειγνύεται με νέα πρότζεκτ και καινοτόμες ιδέες. Οραματίζεται έναν κόσμο όπου ο καθένας ανθίζει με τη μοναδικότητα του και είναι εδώ για να σε οδηγήσει στη δική σου μοναδική διαδρομή.

 

 

Γιατί το τσίρκο μάς κάνει καλό

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # family friendly, ελευθεριακά μοντέλα εκπαίδευσης, η σημασία του παιχνιδιού, παιχνίδι, τσίρκο

Γράφει η Μαριάνθη Μότα| ΜΟΝΟΚΥΚΛΟ

Κάνοντας μια βόλτα σε μια πλατεία σταματάς στιγμιαία για να δεις έναν καλλιτέχνη να ισορροπεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Είναι κάτι που σου τραβάει την προσοχή. Αντίστοιχα, στην όψη ενός ξυλοπόδαρου με θεματικό κοστούμι και κίνηση, ίσως βγάλεις το κινητό σου για μια φωτογραφία, ενώ θαυμάζεις τις ικανότητες ισορροπίας και χάρης. Σε όποια γενιά και αν ανήκεις, το πιο πιθανό είναι κάποιο άτομο της παρέας να έπαιζε ζογκλερικά τουλάχιστον με 2 πορτοκάλια, ενώ είτε στη τηλεόραση, στο internet, είτε και ζωντανά, να έχεις δει τουλάχιστον μια παράσταση τσίρκο στην οποία θα είπες…”Μα καλά πως το κάνουν αυτό;”

 

Τι είναι όμως αυτό που μας αρέσει στο τσίρκο; Τι είναι αυτό που μας συναρπάζει στις μεγάλες παραστάσεις όπως στο διάσημο “Τσίρκο του Ήλιου” και τι είναι αυτό που ωθεί εμάς, τους φίλους, τις φίλες ή τα παιδιά μας να θέλουν να μάθουν εναέρια ακροβατικά και ζογκλερικά;

Η απάντηση ίσως είναι σχετικά απλή. Το τσίρκο μας συνδέει με τη ζωή.

 

Και είναι τόσα πολλά τα στοιχεία που συνθέτουν αυτή τη σύνδεση. Είναι αρχικά η συγκέντρωση στην προσπάθεια. Ο στόχος. Είτε βλέπεις μια ακροβάτισσα να κάνει ένα διπλό σάλτο στον αέρα πάνω σε μια εναέρια κούνια, είτε προσπαθείς να πετύχεις έναν ωραίο τροχό στο έδαφος, η συγκέντρωση που χρειάζεται για να επιτευχθεί ο στόχος είναι μια διαδικασία που φέρνει το νου σε συντονισμό με το εδώ και το τώρα. Και αυτός ο συντονισμός είναι ακόμα και για τις μεγάλες σχολές αυτογνωσίας και διαλογισμού το νούμερο ένα ζητούμενο που σε συνδέει ενεργά με τη ζωή.

Είναι επίσης η δοκιμασία ενάντια στον φόβο. Τον φόβο τον ουσιαστικό, αυτόν του τραυματισμού, αλλά και τον φόβο μέσα μας. Αυτόν της αποτυχίας. Βλέποντας καλλιτέχνες τσίρκο να αψηφούν ανοιχτά τον φόβο, χορεύοντας σε μεγάλα ύψη, παίζοντας με αντικείμενα που είναι τυλιγμένα στις φλόγες ή ισορροπώντας πάνω σε μονόκυκλα, κυλίνδρους και σχοινιά, ο εγκέφαλος μας παίρνει σήματα “ελπίδας”. Πως εφόσον μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να καταφέρουν κάτι τέτοιο μπορώ ίσως και εγώ να τα καταφέρω στις προσωπικές δοκιμασίες της ζωής μου.

Και είναι και αυτή η σύνδεση με το παιχνίδι. Το παιχνίδι και το παιδί μέσα μας.

Το Τσίρκο στο σήμερα έχει πολλές εφαρμογές. Δεν είναι μόνο η εξάσκηση στο τσίρκο και οι μεγάλες παραστάσεις. Είναι η τέχνη του Κλόουν που χρησιμοποιείται σαν ψυχοθεραπευτικό εργαλείο, και η τέχνη των ζογκλερικών που εξασκείται από φυσικοθεραπευτές ως εργοθεραπεία.

Είναι οι παραστάσεις σύγχρονου τσίρκο σε μικρά θέατρα και σκηνές, που γίνονται φορείς ποιητικών εικόνων και μηνυμάτων για τους μυημένους στη μαγεία των παραστατικών τεχνών. Και είναι και όλοι αυτοί οι άνθρωποι όλων των ηλικιών που επιλέγουν να ασχοληθούν για τη σωματική τους ευεξία και όχι μόνο, με τις τέχνες του τσίρκο, με πρακτικές όπως εκμάθηση εναέριων
πανιών, εναέριου κρίκου, κατακόρυφων, ζογκλερικών, ισορροπιστικών εδάφους και πολλών άλλων.

 

Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η χαρά, το παιχνίδι και το παιδί. Το παιδί μέσα μας που είναι ο οδηγός μας για να παραμένουμε συνδεδεμένοι με τη ζωή. Ένας οδηγός που ξέρει να προσπαθεί, να αποτυγχάνει, να δοκιμάζει ξανά και ξανά και όλα αυτά με τη κρυφή χαρά και τη γνώση πως η ζωή, κόντρα σε ότι μας λένε μεγαλώνοντας, είναι ένα υπέροχο παιχνίδι.

 

Λίγα λόγια για την Μαριάνθη Μότα

Η Μαριάνθη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1985. 

Από το 2017 έχει ιδρύσει τη σχολή Τσίρκο “Μονόκυκλο” με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το Μονόκυκλο μέσα από δημιουργικά εργαστήρια, παραστάσεις και κοινωνικές δράσεις προωθεί το χορό, το σωματικό θέατρο και το τσίρκο ως πολύτιμα εργαλεία για την ανάπτυξη προσωπικών και κοινωνικών δεξιοτήτων. 

Είναι Απόφοιτος του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Freie University of Berlin στο τμήμα μεταπτυχιακών σπουδών Childhood studies and Children’s Rights. Έχει καταρτιστεί στο σύγχρονο χορό και το σύγχρονο τσίρκο στη Θεσσαλονίκη, τη Λουβένη, τη Βαλένθια, τη Βουδαπέστη και σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις.

Από το 2007 διδάσκει σύγχρονο χορό, αυτοσχεδιασμό και τεχνικές τσίρκο σε παιδιά, νέους και ενήλικες σε σχολές στη Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Στο πεδίο της κοινωνικής εργασίας, μέσω της ΑΡΣΙΣ Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων και της ομάδας ΠΑΙΔΙΑ ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ, έχει καθοδηγήσει ομάδες εργαζομένων και εθελοντών υλοποιώντας καλλιτεχνικά εργαστήρια και παραστάσεις τσίρκο, με πρόσφυγες, τσιγγάνους, ΑμεΑ, ψυχιατρικούς ασθενείς, ενήλικες κρατούμενους. 

Τα τελευταία χρόνια συντονίζει ευρωπαϊκά προγράμματα ανταλλαγών για καλλιτέχνες και εκπαιδευτές τσίρκο. 

http://www.educircation.eu/ 

https://circustogether.eu/ 

Ως αυτόνομη καλλιτέχνης συμμετέχει κυρίως στη Θεσσαλονίκη σε παραστάσεις χορού και τσίρκο, παιδικές παραστάσεις, site specific shows και performance projects.

Το θέατρο “μίμηση πράξεως” κατά Αριστοτέλη

Ιωάννα Σεραφειμίδου

Γράφει η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου | Συλλογικό Θέατρο “Πέρασμα”

Όταν ακούμε τη λέξη «θέατρο» ίσως η πρώτη εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό να είναι ένας σκοτεινός χώρος με αναπαυτικά βελούδινα καθίσματα, μία φωτεινή σκηνή και ηθοποιούς να «υποδύονται» φανταστικούς χαρακτήρες. Συνήθως την πρώτη εικόνα ακολουθεί και μία δεύτερη, αυτή στο μπαρ ή σε έναν άλλο χώρο όπου με φίλους συζητάμε και αναλύουμε την παράσταση.

Αδιαμφισβήτητα το «θέατρο» αποτελεί για μια μερίδα ανθρώπων μια κοινωνική έξοδο με σκοπό την ψυχαγωγία τους. Υπάρχει και μία άλλη μερίδα ανθρώπων που γεύονται λίγο από τη μαγεία του συμμετέχοντας σε κάποιο θεατρικό εργαστήρι ερασιτεχνικά ως ένα είδος χόμπι.

Τι είναι όμως το θέατρο στην ουσία του; Ποια είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά αυτής της τέχνης; Είναι μία τέχνη; Ή συνεργασία πολλών; Ενώ συνδράμουν για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πολλές τέχνες μαζί, λόγος, μουσική, χορός, εικαστικά ο πυρήνας του θεάτρου βρίσκεται στη «μίμηση πράξεως» κατά Αριστοτέλη, στην κίνηση να μπω στη θέση κάποιου άλλου και να πράξω κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Αν αφαιρέσουμε τα πάντα, για να πούμε ότι κάνουμε θέατρο χρειαζόμαστε έναν ηθοποιό ο οποίος «δρα» και έναν θεατή που παρατηρεί.

Πάνω σε αυτό το απλό σχήμα «ηθοποιός – μίμηση πράξης – θεατής» βρίσκεται όλη η ουσία αλλά και η σημασία της θεατρικής τέχνης στη ζωή μας. Αυτό αποδεικνύεται από τη δημιουργία μετά το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ή «εφαρμοσμένου δράματος» μιας επιστήμης που αξιοποιεί τη  θεατρική τέχνη έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια του θεάτρου με σκοπό να βοηθήσει και να ωφελήσει τα άτομα, τις κοινότητες και τις διάφορες κοινωνίες.

Στο φάσμα του «εφαρμοσμένου θεάτρου» ανήκουν ενδεικτικά το «δράμα στην εκπαίδευση», το «θέατρο στην εκπαίδευση», το «θέατρο της κοινότητας», το «θέατρο για την ανάπτυξη», το «θέατρο στις φυλακές», «το θέατρο των απομνημονευμάτων» κ.ο.κ. 

Μπορούμε να πούμε ότι το εφαρμοσμένο θέατρο είναι ο κοινός τόπος όπου το θέατρο, η ψυχολογία, η κοινωνιολογία και η παιδαγωγική συναντιούνται. Σ’ αυτόν τον κοινό τόπο η δραματική πράξη είναι ένας δρόμος επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που τους δίνει τη δυνατότητα να διευρύνουν τους ορίζοντες τους, παίζοντας «νέους» ρόλους και υιοθετώντας διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Σ’ αυτήν την προοπτική λοιπόν, του θεάτρου ως μέσο επικοινωνίας και ανάπτυξης, τα άτομα που συμμετέχουν στη θεατρική διαδικασία δημιουργούν το δικό τους υλικό πάνω σε θέματα που τους αφορούν, μοιράζονται εμπειρίες, κτίζουν «ρόλους»  γίνονται ηθοποιοί αλλά και θεατές, προβληματίζονται πάνω στις διαφορετικές οπτικές, «βλέπουν» και άλλες πραγματικότητες, μαθαίνουν να συνυπάρχουν.

Και αξίζει να τονισθεί σε αυτό το σημείο πόσο τεράστια είναι η εμψυχωτική λειτουργία  της θεατρικής διαδικασίας στην άνθιση των παιδιών και των εφήβων. Σε αυτή την ηλικία  ο χώρος του δράματος και του συλλογικού πλαισίου μετατρέπεται σε αρωγό μιας υγειούς ανάπτυξης και μετάβασης στην ενήλικη ζωή.

Εξάλλου πολλές από τις νέες προσεγγίσεις της ψυχοθεραπείας και της προσωπικής ανάπτυξης και αλλαγής έχουν δανειστεί στοιχεία από το θέατρο. Από το Ψυχόδραμα του Moreno  που οικοδομείται σε καθαρά θεατρική φόρμα και περιεχόμενο, την Gestalt της οποίας οι ασκήσεις μοιάζουν με μεταμοντέρνο θέατρο, τα παιχνίδια ρόλων στις ομάδες «συνάντησης» του Rogers  μέχρι τη Δραματοθεραπεία, η οποία αποτελεί το κυριότερο παράδειγμα της ένωσης του θεάτρου με τη θεραπεία, όλα συνηγορούν στην συγγενική σχέση θεάτρου, θεραπείας, αυτογνωσίας, ανάπτυξης και την πολύτιμη αξία του.

Συμπερασματικά, υπό το πρίσμα του εφαρμοσμένου θεάτρου, η δραματική τέχνη αποτελεί πολύτιμο εργαλείο που μας βοηθά να ερευνούμε, να πειραματιζόμαστε πάνω στο φαινόμενο της Ζωής, να προσδιορίζουμε και να αναπροσδιορίζουμε τη θέση μας στον κόσμο που μας περιβάλλει, να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσα από τους «ρόλους» μας και να συμμετέχουμε στο συλλογικό «γίγνεσθαι». 

Όπως έγραψε και ο θεατρικός συγγραφέας Ουίλιαμ Σαίξπηρ «όλος ο κόσμος είναι μία σκηνή και όλοι άντρες και γυναίκες απλώς ηθοποιοί” (από το θεατρικό έργο «Όπως σας αρέσει» Πράξη 2, Σκηνή 7, γράφτηκε περίπου  το 1599 μ.Χ).

 

Λίγα λόγια για την Κωνσταντία Ζαχαροπούλου

Η Κωνσταντία Ζαχαροπούλου είναι Θεατροπαιδαγωγός, Δραματουργός, Απόφοιτη του τμήματος Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών Α.Π.Θ.

Είναι ιδρύτρια του Συλλογικού Θεάτρου Πέρασμα, Εμψυχώτρια ομάδων παιδιών, εφήβων, ενηλίκων μέσω του Θεάτρου της Επινόησης (Devised theatre). Σχεδιάζει και υλοποιεί εργαστήρια συλλογικής δραματουργίας με στόχο την άνθιση της δημιουργικότητας των ατόμων που συμμετέχουν σε αυτά. 

Τα εργαστήρια παιδιών και εφήβων Καλλιτεχνίτες, πρωταρχική δράση στο Πέρασμα, κινούνται σε ένα μη κατευθυντικό πλαίσιο, αποδοχής και ενσυναίσθησης, ώστε με ασφάλεια τα παιδιά και οι έφηβοι να ακουμπούν τον ψυχισμό τους, να μαθαίνουν να κατασκευάζουν θεατρικές παραστάσεις από το μηδέν και το σημαντικότερο: να μαθαίνουν  να συνεργάζονται, να συμμετέχουν, να συνυπάρχουν με δημιουργικό τρόπο. Μέσα από το δρόμο αυτό ο αληθινός τους εαυτός αποκαλύπτεται και μεγαλώνει.

Ύπνος και Παιδιά Δημοτικού: πώς επηρεάζει τη μάθηση και την ανάπτυξή τους

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # ύπνος

 

Γράφει η Νατάσα Γιαννακάκη | Our Nest

Όταν ακούμε τη λέξη ύπνος, ο νους μας αυτόματα πάει στον ύπνο των βρεφών – νηπίων. Και καθόλου άδικα, αφού είναι ένα από τα καινούργια πεδία που φέρνει μαζί της η γονεϊκότητα και χρειάζεται φροντίδα. Έπειτα σκεφτόμαστε τον δικό μας ύπνο, των ενηλίκων, με τις διαφορετικές ανάγκες αλλά και τις προκλήσεις που μπορεί να βιώνουμε ανα περιόδους της ζωής μας.

Ωστόσο, τα παιδιά σχολικής ηλικίας μπορεί επίσης να έχουν υπνικές προκλήσεις. 

Γονείς και εκπαιδευτικοί συμφωνούν ότι όταν τα παιδιά δεν έχουν κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ, την επόμενη μέρα μπορεί να είναι κακόκεφα, κυκλοθυμικά και να μην έχουν την ενέργεια και τη διαύγεια που απαιτείται για να ανταπεξέλθουν στις σχολικές και εξωσχολικές υποχρεώσεις. Μπορεί να εμφανίζουν προκλήσεις προσοχής, συγκέντρωσης και μάθησης.

Τα παιδιά σχολικής ηλικίας χρειάζονται 9-12 ώρες ύπνου τη νύχτα (NSF, AASM). Οι εργασίες για το σπίτι, τα αθλήματα και οι δραστηριότητες μετά το σχολείο, ο χρόνος στις οθόνες και τα υπερφορτωμένα οικογενειακά προγράμματα, μπορούν να οδηγήσουν στο να μην κοιμούνται τα παιδιά ποιοτικά.

Όταν τα παιδιά μας κοιμούνται καλά, είναι πιο δημιουργικά, μπορούν να συγκεντρωθούν σε εργασίες για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, έχουν καλύτερες ικανότητες επίλυσης προβλημάτων, είναι σε θέση να παίρνουν θετικές αποφάσεις, είναι πιο ικανά να μαθαίνουν και να θυμούνται νέα πράγματα, έχουν περισσότερη ενέργεια κατά τη διάρκεια της ημέρας, μπορoύν να δημιουργήσουν και να διατηρήσουν καλές σχέσεις με τους άλλους.

Ο επαρκής και ποιοτικός ύπνος είναι επίσης σημαντικός για την υγεία των παιδιών μας. Αυτό συμβαίνει επειδή ενισχύει το ανοσοποιητικό τους σύστημα και μειώνει τον κίνδυνο μολύνσεων και ασθενειών. Επίσης, βοηθάει προς την ταχύτερη ίαση.

Ο ύπνος των παιδιών είναι το θεμέλιο για τη συνολική τους υγεία και ευεξία και μπορεί να βελτιστοποιηθεί, με την κατάλληλη γνώση και τα εργαλεία.

Αν θέλουμε να δώσουμε την ευκαιρία στα παιδιά μας να αναπτύξουν το μέγιστο δυναμικό τους και να απολαμβάνουν μια καλύτερη ζωή, ο ποιοτικός ύπνος είναι η προτεραιότητα που πρέπει να βάλουμε.

 

Λίγα Λόγια για την Νατάσα Γιαννακάκη

Η Νατάσα Γιαννακάκη είναι Σύμβουλος Ύπνου Παιδιών & Ενηλίκων και ιδρύτρια του Our Nest | Integrated Sleep Support, που δημιουργήθηκε για να προσφέρει υπηρεσίες συμβουλευτικής ύπνου σε παιδιά & ενήλικες και εξειδικευμένες πρακτικές γιόγκα για τον ύπνο, με στόχο την βελτίωση της συνολικής υγείας και ευεξίας μέσω της φροντίδας του ύπνου.

 

Ασφάλεια στο Διαδίκτυο: μάθε την όπως το ποδήλατο!

Οι Φίλοι των Πυγολαμπίδων # διαδίκτυο

Γράφει ο Κωστής Δημολιός| Media Owl

Όταν αναλογίζομαι τη σχέση των παιδιών με το διαδίκτυο, μπορώ να σκεφτώ πως υπάρχουν σίγουρα δύο κατηγορίες γονέων. Από τη μία οι γονείς οι οποίοι αφήνουν τα παιδιά τους μπροστά σε μία οθόνη αδιαφορώντας για το περιεχόμενο που ενδεχομένως να παίζει αυτόματα σε σελίδες όπως το Youtube ή για τις επιπτώσεις της πολύωρης έκθεσης στην οθόνη. Από την άλλη, υπάρχουν οι γονείς που θα απομακρύνουν τα παιδιά από τις οθόνες, από κάθε ψήγμα και ένδειξη του ψηφιακού κόσμου που μας περιβάλλει. 

Ακραία τα δύο παραπάνω παραδείγματα; Ναι είναι όντως ακραία, αλλά δεν παύουν να αποτελούν πραγματικά μοντέλα γονέων που έχουμε συναντήσει ως εκπαιδευτικοί. Θεωρητικά, κανείς από τους προαναφερθέντες δύο γονείς δε θα ήθελε συνειδητά το κακό του παιδιού του. Ο πρώτος, όμως,  ίσως να μη συνειδητοποιεί ή να αγνοεί τους κινδύνους και τις απειλές που ελλοχεύουν στο διαδίκτυο και στις οθόνες. Ο δεύτερος, από την ανησυχία του, ίσως στερεί από το παιδί του το να γνωρίσει και να εφοδιαστεί με δεξιότητες για ένα περιβάλλον στο οποίο αργά η γρήγορα θα βρεθεί.

Ένας Oδηγός Aσφάλειας και Eγρήγορσης για κάθε γονέα

Θέλουμε τα παιδιά μας να είναι ασφαλή; Αν ναι, τότε πρέπει να έχουμε κατά νου πώς το διαδίκτυο είναι χρόνια τώρα κομμάτι της πραγματικής ζωής. Και όντας κομμάτι της, μπορεί να συναντήσει κανείς τα πιο φωτεινά και δημιουργικά μέρη, αλλά ταυτόχρονα και τα σκοτεινά και επικίνδυνα σοκάκια. Τα παιδιά μας θα πρέπει να εκπαιδεύονται από νωρίς για το πώς θα παραμένουν ασφαλή σε αυτό τον αχανή και πολυποίκιλο χώρο. Στα πρώτα τους αυτά βήματα, καθοδηγητές τους, όπως και στην πραγματική ζωή, είναι φυσικά οι γονείς.

Πάμε μία βόλτα;

Ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στη ζωή κάθε ανθρώπου είναι το ποδήλατο. Ποιος δε θυμάται τις πρώτες εμπειρίες και τις πρώτες βόλτες με αυτό; Όλες και όλοι ανεβήκαμε, τσουλήσαμε στην άσφαλτο με τη βοήθεια βοηθητικών ροδών και οι γονείς μας ήταν εκεί, κοντά μας. Να μας υποστηρίζουν, να μας επιβλέπουν και να μας χαίρονται στις πρώτες βόλτες και στις πρώτες μας εξερευνήσεις σε μία αυλή ή στο δρόμο της γειτονιάς. 

Η εμπειρία του διαδικτύου δεν απέχει πολύ από αυτή τη γνώριμη σε κάθε άτομο ανάμνηση: κανένας γονέας που επιζητά την ασφάλεια του παιδιού του στο διαδίκτυο δεν το αφήνει έρμαιο των αλγόριθμων των κοινωνικών δικτύων. Όπως δε θα αφήναμε το μικρό παιδί μας να τριγυρνά μόνο του στην πόλη με το ποδήλατό του, με παρόμοιο τρόπο πρέπει να βλέπουμε την είσοδο των παιδιών στο διαδίκτυο. Το διαδίκτυο και οι πύλες σε αυτό, οι οθόνες και τα Μέσα εν γένει, είναι εργαλεία τα οποία οφείλουμε να γνωρίζουμε ως χρήστες πώς θα χρησιμοποιούνται. Οφείλουμε να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας να τα χρησιμοποιούν, όπως κάνουμε και με οποιοδήποτε άλλο εργαλείο, όχημα, μέσο υπάρχει στη ζωή μας.

Με τη σωστή καθοδήγηση και την καλλιέργεια των κατάλληλων δεξιοτήτων, στάσεων και συμπεριφορών, μπορούμε να κάνουμε την εμπειρία τους στο διαδίκτυο ασφαλή, θετική και μοναδική, όπως μια χαρούμενη απογευματινή βόλτα με το παιδί μας και το ποδήλατό του.

 

 

Βήματα προς την παιδεία στα Μέσα

Πώς θα ξεκινήσετε, λοιπόν, τις διαδικτυακές οικογενειακές σας βόλτες;

 

  1. Ξεκινήστε με μικρά βήματα. Θυμηθείτε αρχικά τον κανόνα Γάλλου Ψυχιάτρου Serge Tisseron για τη σταδιακή είσοδο των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο. Θα σας βοηθήσει έτσι ώστε πετύχετε μια σταδιακή γνωριμία των παιδιών με το διαδίκτυο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι να κατανοήσουμε πως το ταξίδι των παιδιών στον ψηφιακό κόσμο, οφείλει να ξεκινάει με τα πιο απλά και ασφαλή εργαλεία. Και με τους γονείς φυσικά στο πλάι τους. Όπως ακριβώς ξεκινούν και τα μαθήματα του ποδηλάτου! Όταν ξεκινούν τα παιδιά μας τις πρώτες τους βόλτες, δε μπορούμε να τους δώσουμε ένα μεγάλο ποδήλατο, αντίστοιχο των αναγκών τους. Όπως, επίσης, δεν είναι καθόλου καλή ιδέα να βάλουμε το παιδί μας να οδηγήσει ένα τελευταίας τεχνολογίας ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Αφήνετε το παιδί σας να χρησιμοποιεί μόνο του, χωρίς κάποια επιτήρηση το εξελιγμένο smartphone σας; Ξανασκεφτείτε το…

Τα βήματα σας πρέπει να είναι μικρά και σταθερά. Γνωρίστε μαζί τα πρώτα εργαλεία του διαδικτύου. Περιηγηθείτε, δείτε βίντεο και γνωρίστε απλές εφαρμογές και λειτουργίες των συσκευών. Μεγαλώνοντας, όταν το παιδί αρχίσει να μπαίνει στην εφηβεία, δώστε πρόσβαση σε ένα κινητό με περιορισμένες λειτουργίες. Σιγά σιγά όσο το παιδί συνεχίζει να  μεγαλώνει επιτρέψτε την είσοδο σε κοινωνικά δίκτυα. Αργότερα, κοντά στην ηλικία των 16, το παιδί ίσως να είναι έτοιμο να αποκτήσει την high tech συσκευή που πάντα ονειρευόταν.

 

  1. Είστε το παράδειγμα του παιδιού σας. Ξέρετε ότι είστε το παράδειγμα του παιδιού σας στην οδήγηση; Εμείς οι εκπαιδευτικοί μαθαίνουμε πολλές φορές από τις αφηγήσεις των παιδιών αν περνάτε συχνά με πορτοκαλί, πώς συμπεριφέρεστε και από τις ατάκες τους, πώς… μιλάτε! Τα παιδιά μιμούνται και μαθαίνουν κάθε συμπεριφορά και κάθε δεξιότητα που τους περνάτε! Αυτό ισχύει φυσικά και για τη χρήση του διαδικτύου και των Μέσων. Το παιδί που βλέπει τους γονείς του συνεχώς απασχολημένους στο κινητό, μιμείται ακόμη και μέσα στο παιχνίδι του αυτές τις συμπεριφορές. Αργότερα ενδεχομένως να τις μεταφέρει στη ζωή του, να τις κάνει δικές του.

Γίνετε, λοιπόν, το παράδειγμα προς μίμηση στη χρήση των συσκευών και στην ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο. Δείξτε στα παιδιά πώς μπορούν να είναι ασφαλή, ευγενικά με τους άλλους και προσεκτικά στις βόλτες τους στο διαδίκτυο, όπως θα θέλατε να κάνουν σε κάθε άλλη βόλτα τους. Και όπως πρέπει φυσικά να κάνουμε όλοι μας…

 

  1. Ανοίξτε τον Θετικό διάλογο. Ένα βήμα που συνοδεύει τα δύο προηγούμενα, είναι φυσικά ο διάλογος. Όταν τα παιδιά μας επιστρέφουν από το σχολείο ή από μια έξοδό τους με τους φίλους τους, πάντα θέλουμε να μαθαίνουμε πώς πέρασαν. Θα τους κάνουμε βασικές ερωτήσεις κι αν διακρίνουμε ότι κάτι συνέβη θα επιμείνουμε για να το κατανοήσουμε. Η καλλιέργεια ενός κλίματος αμοιβαίας κατανόησης και εμπιστοσύνης μεταξύ γονέα και παιδιού, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ώστε  να μοιράζεται μαζί μας το παιδί ό,τι το απασχολεί.

Χτίστε, λοιπόν, με τα παιδιά ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Μιλήστε μαζί τους ανοιχτά, καθαρά, με όμορφο λόγο ακόμη και για ευαίσθητα θέματα και χωρίς να τα κρίνετε, εξηγώντας τους, τους κινδύνους που μπορεί να συναντήσουν στο internet ή στα social media. Σημαντικό είναι να τους δείξετε, ότι μπορούν να έρθουν σε εσάς με οποιεσδήποτε ανησυχίες, προβληματισμούς ή ερωτήσεις. 

 

  1. Παραμείνετε σε εγρήγορση: Όπως αναφέραμε και παραπάνω, είναι καλό να είμαστε σε ετοιμότητα να αναγνωρίσουμε προειδοποιητικά σημάδια που υποδηλώνουν μια άσχημη εμπειρία του παιδιού στο διαδίκτυο. Από τις απάτες, στο cyber-bullying κι από την αποστολή ύποπτων μηνυμάτων στην έκθεση προσωπικών στοιχείων, ο κατάλογος των δυσάρεστων και τραυματικών εμπειριών μπορεί να είναι ατέλειωτος. Οι επιπτώσεις αυτών των εμπειριών μπορεί να είναι ακόμη ιδιαίτερα επιβλαβείς για τη σωματική και ψυχική υγεία του παιδιού.

Θα επιτρέπαμε στο παιδί μας να μιλάει σε έναν άγνωστο; Δε θα μας προβλημάτιζε μια ξαφνική αλλαγή στη συμπεριφορά του; Είναι σημαντικό, λοιπόν, να έχουμε τα μάτια μας στη συμπεριφορά και στις αντιδράσεις του παιδιού. Και φυσικά, έχει ιδιαίτερη σημασία να προσεγγίσουμε τα παιδιά μας με ενσυναίσθηση συζητώντας ακόμη και τα πιο ευαίσθητα θέματα που μπορεί να τα απασχολούν μετά από μία online περιήγηση.

 

  1. Καθορίστε τα όρια στη χρήση των συσκευών: Θεσπίστε από κοινού σαφείς οικογενειακούς κανόνες σχετικά με τη χρήση του διαδικτύου στο σπίτι. Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει τον χρόνο που μπορούν να περνάνε τα παιδιά online, τα δωμάτια στα οποία επιτρέπονται οι συσκευές, τις στιγμές της ημέρας κατά τις οποίες δε θα γίνεται χρήση κινητών, το σημείο στο οποίο θα συγκεντρώνονται όλες οι συσκευές για φόρτιση, τις ιστοσελίδες στις οποίες δεν επιτρέπεται η πρόσβαση. Είναι επίσης σημαντικό να εξηγήσετε στα παιδιά τις συνέπειες που υπάρχουν σε περίπτωση παράβασης των κανόνων και πως αυτοί ισχύουν φυσικά για κάθε μέλος της οικογένειας.

Τέλος, θυμηθείτε να απενεργοποιήσετε την επιλογή Autoplay από τις πλατφόρμες βίντεο όπως το Youtube. Θα σας βοηθήσει να οριοθετήσετε πιο ξεκάθαρα τον χρόνο παραμονής στις οθόνες αλλά και να έχετε τον έλεγχο του περιεχομένου που παρακολουθούν τα παιδιά.

 

  1. Χρησιμοποιείστε μαζί τις συσκευές. Περάστε χρόνο με τα παιδιά σας, ενώ πλοηγούνται στο διαδίκτυο, στο αγαπημένο τους κοινωνικό δίκτυο ή ενώ βλέπουν βιντεάκια και παίζουν online παιχνίδια. Θα έχετε την ευκαιρία να γνωρίσετε καλύτερα τις αγαπημένες τους εμπειρίες, τους ήρωες, τους influencers που παρακολουθούν, τα πρότυπα που έχουν. Παρομοίως μπορεί να συναντήσετε ψευδείς πληροφορίες, αρνητικό περιεχόμενο ή και ευκαιρίες για να ανοίξουν συζητήσεις για πιο ευαίσθητα θέματα σχετικά με το διαδίκτυο αλλά και τη ζωή.

Το να περνάτε χρόνο μαζί στις οθόνες θα βοηθήσει τα παιδιά να αναπτύξουν κριτικές δεξιότητες, κατανόηση, ευαισθησίες, υπευθυνότητα και την απαραίτητη εγρήγορση, ώστε η εμπειρία τους στο διαδίκτυο να είναι ασφαλέστερη.

 

  1. Χρησιμοποιήστε τα εργαλεία γονικού ελέγχου: οι κινητές συσκευές, οι υπολογιστές και σχεδόν κάθε ηλεκτρονική συσκευή στις μέρες μας, περιέχουν εργαλεία που θέτουν αυτόματα χρονικά όρια, περιορισμούς στην πρόσβαση και στη χρήση λειτουργιών και εφαρμογών. Παρομοίως τέτοιες λειτουργίες υπάρχουν για τις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων. Εξερευνήστε και επιλέξτε τις ρυθμίσεις που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες σας.

Οι όποιες ρυθμίσεις εφαρμοστούν, θα πρέπει εννοείται να γίνουν εν γνώσει του παιδιού. Ειδάλλως, κάθε κρυφή ενεργοποίηση ρυθμίσεων είναι πιθανό να δημιουργήσει ρήξη στη σχέση με το παιδί σας. Και η ύπαρξη αμοιβαίας εμπιστοσύνης είναι ιδιαίτερα σημαντική, όπως αναφέραμε και παραπάνω. Για αυτούς τους λόγους, η εφαρμογή τέτοιων περιορισμών πρέπει να γίνεται φανερά, σε συνδυασμό με τις προαναφερθείσες κινήσεις αλλά και με μέτρα προστασίας από τους διαδικτυακούς κινδύνους.

 

Αντί επιλόγου

Η καλλιέργεια της ασφαλούς προσέγγισης του διαδικτύου δεν αποτελεί μια διαδικασία που θα ολοκληρωθεί από τη μία μέρα στην άλλη. Τα βήματα που θα κάνετε με την οικογένειά σας θα είναι μικρά και σταθερά. Θα ανεβαίνετε αργά, σταδιακά και σταθερά τα σκαλοπάτια της ασφαλούς πλοήγησης. Όταν το παιδί σας μεγαλώσει και είναι πια στην εφηβική ηλικία, θα μπορείτε να αρχίσετε να βλέπετε ξεκάθαρα τους καρπούς της προσπάθειάς σας. Θα έχετε πλάι σας ένα υπεύθυνο παιδί, που θα μπορεί να πλοηγείται με ασφάλεια, αναγνωρίζοντας τις απάτες και τους κινδύνους του διαδικτύου, ενώ ταυτόχρονα θα έχει να μάθει και να ανακαλύψει ακόμη πολλά για τον ψηφιακό κόσμο αλλά και για την πραγματική ζωή.

 

Ακούστε εδώ το podcast του media owl, σε μια συζήτηση με την Ιωάννα Σεραφειμίδου (Πυγολαμπίδες) για το Slow Living και την υπερπληροφόρηση που δεχόμαστε καθημερινά.

 

Λίγα Λόγια για τον Κωστή Δημολιό

Ο Κωστής Δημολιός είναι νηπιαγωγός, με ανησυχίες που αφορούν στις σχέσεις των
οικογενειών με τα ψηφιακά μέσα.

Είναι συνιδρυτής του Βρεφονηπιακού σταθμού «Σπιτόδενδρο» και δημιουργός του project
Παιδείας στα Ψηφιακά Μέσα «Media Owl». Μπορείς να τον ακούσεις να συζητά με ειδικούς
για θέματα που αφορούν στις σχέσεις μας με τα Μέσα στο Podcast «Καλειδοσκόπιο».
Μάθε περισσότερα για τον Κωστή και την Παιδεία στα Ψηφιακά Μέσα στον Ιστότοπο του
Media Owl.