Γράφει η Μαρίνα Πολυμερίδου | Παραμυθούπολη

Η Έρση:

Το παιδί πρότυπο για την Ελληνίδα μάνα! Νοικοκυρά, συμμαζώχτρα, τακτική… Σε βαθμό, ξέρω εγώ; Ανησυχητικό! Έχουμε δει κι έχουμε δει παιδικούς ψυχαναγκασμούς, αλλά το να τακτοποιεί ένα παιδί τους καλούς τρόπους στη βιβλιοθήκη ή να βάζει στα άπλυτα τα κακά λόγια, ε, αυτό δεν είναι κάτι που βρίσκει κανείς εύκολα ούτε καν στη λογοτεχνία ούτε καν στην παιδική. Εκτός αν μιλάμε για βιβλίο της Κατερίνας Κρις!

Η Έρση σε κάνει να σκεφτείς όλες τις ανασφάλειες και τους φόβους και τους δισταγμούς και τα πρέπει που (μπορεί να) κουβαλάει ένα παιδί, δηλαδή όλα εκείνα που κανένα παιδί δεν έχει από μόνο του, αλλά που πηγάζουν από εμάς, τους υπέροχους ενήλικες και το υπέροχο παράδειγμα που γινόμαστε εμείς γι’ αυτά… Ε, και κάπως έτσι η Έρση γίνεται κομματάκι στομαχοπονετική ως ηρωίδα! Για εμάς, τους μεγάλους, γιατί τα παιδιά μια χαρά φίλη τους την έχουν κάνει.

Η καθαρίστρια Χάος:

Σαρωτική, ανακατώστρα και ανατρεπτική με όλη τη σημασία της λέξης, που όμως είναι – με έναν παράξενο τρόπο – απόλυτα αρμονική και εναρμονισμένη με το σύμπαν και με τη ζωή, τόσο, που ο ερχομός της σου προκαλεί τελικά μια ανακούφιση!

‘Κυρία Έρση, δεν μπορείτε να βάλετε τάξη σε κάτι που είναι ήδη σε τάξη, επειδή είναι χάος’.

Μη μου πείτε ότι δε σας πείθει!

Λατρεμένη επίσης και η επιλογή της ιδιότητας μια κυρίας που ασχολείται επαγγελματικά με την καθαριότητα και την τάξη, για να μιλήσει στα παιδιά για την ακαταστασία, το χάος και τη χαρά της ζωής. Αλλά αυτά, είπαμε, μόνο στα βιβλία της Κατερίνας Κρις μπορούν να συμβούν!

Το βιβλίο:

Η άφιξή, λοιπόν, της ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΑΣ ΧΑΟΣ (εκδόσεις Πατάκη) στην Παραμυθούπολη ήταν μια έκπληξη για μένα. Δεν είχα αντιληφθεί ότι η συγγραφέας είχε στα σκαριά κάτι καινούριο, μιας και το ΑΣΤΡΙΚΟ ΧΩΡΙΟ δεν είχε πολύ καιρό που είχε κυκλοφορήσει. Με τρέλανε ήδη από την όψη του: ο τίτλος (χαμογέλασα, θυμάμαι, και σκέφτηκα: ‘ε, ναι, αν μη τι άλλο, ένα οξύμωρο’), το μέγεθός του, τα χρώματα και η υφή του, όλα του! Και να πω ότι ήμουν και πρωτάρα με την Κατερίνα Κρις! Κάθε άλλο: ήμουν τρελαμένη με τα ΧΜ και με το μυαλό που τα δημιούργησε από την πρώτη στιγμή. Παρόλ’ αυτά, και πάλι αιφνιδιάστηκα. Με αιφνιδίασε το αχαλίνωτο της έμπνευσης και της φαντασίας, η τόλμη στη θεματολογία, η επιλογή του τρόπου να μιλήσει και τελικά τελικά η επίδρασή της επάνω μου. Ούτε που μου πέρασε από το μυαλό, όταν την πρωτοκράτησα στα χέρια μου, ότι για μένα αυτό θα ήταν ένα ταξίδι αυτογνωσίας και αυτοκριτικής έτσι ξαφνικά, έτσι απλά και απροετοίμαστα!

‘Θα έφτιαχνε τα όνειρα και τις ιδέες της, θα γέλαγε με τα λάθη της και θα ένιωθε ευτυχισμένη με τις νέες ανασφάλειες που θα συναντούσε μπροστά της. Η ζωή της θα ήταν γεμάτη εκπλήξεις…’

Η Κατερίνα Κρις:

Και η εμπειρία μου ήρθε και ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το περασμένο μόλις Σάββατο, όταν γνώρισα από κοντά και την Κατερίνα!

Γιατί σε μας που ψαχουλεύουμε διαρκώς βιβλία και έχουμε και αγαπημένα και περιμένουμε και τα επόμενα και γενικώς ζούμε με τέτοιους νταλκάδες, όταν έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε και τον άνθρωπο πίσω από αυτά τα βιβλία, είναι μια ώρα δύσκολη… Είναι κάτι σαν ραντεβού στα τυφλά, αλλά και όχι ακριβώς τυφλά! Είναι μια προσδοκία και μια αγωνία που κορυφώνονται και που αποζητούν μια κατάληξη, μια εκτόνωση, μια κάποια επιβεβαίωση.

Όμως… δε χρειάστηκε ούτε καν να μιλήσει η Κατερίνα. Βγαίνοντας μόλις από το αυτοκίνητο και κάνοντας τα πρώτα της βήματα προς την Παραμυθούπολη ακτινοβόλησε την ευγένεια και τη θετική της αύρα με το πρώτο της χαμόγελο και το ζεστό της ‘καλώς σας βρήκα’. Τα μάτια της κινήθηκαν γρήγορα στον χώρο, όχι με την σβελτάδα και τη σπιρτάδα του φανερά έξυπνου και διεισδυτικού ανθρώπου (και το σχολιάζω αυτό κυρίως γιατί κάτι τέτοιο θα μου ταίριαζε πολύ στη συγγραφέα των Χμ), αλλά με τη φόρα του αερικού που φυσάει γαλήνη και ηρεμία απ’ όπου περνάει (καμία σχέση δηλαδή με αυτό που προκαλεί η καθαρίστρια Χάος). Κι αφού γέμισε τα μάτια της με το φως και τα χρώματα του χώρου, σιγά σιγά μάζεψε την περιέργεια του εξερευνητή που έχει μέσα της και συγκεντρώθηκε στη γωνιά της, για να ετοιμαστεί σιγά σιγά για τη συνάντησή της με τα παιδιά. Η αγωνία της ήταν ολοφάνερη. Με συγκινεί πάντα η αληθινή αγωνία των μεγάλων λίγο πριν συναντήσουν μικρούς και γι’ αυτό της έδωσα λίγο χρόνο και χώρο, για να το ζήσει αυτή και να το χαζέψω εγώ!

Μίλησε στα παιδιά και στους μεγάλους, έπαιξε μαζί τους, σχολίασε, γέλασε, ρώτησε και περίμενε στ’ αλήθεια τις απαντήσεις των παιδιών… με χιούμορ, με ευγένεια, με διάθεση και με μια ματιά παιχνιδιάρικη, αλλά και καρτερική, χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού, χωρίς κανένα μεγαλεπήβολο σχέδιο και καμία προδιαγεγραμμένη προσδοκία. Έτσι απλά. Σαν ένας κανονικός άνθρωπος. Σαν ένας άνθρωπος απλός και σημαντικός.

Και δεν είναι διόλου αυτονόητο αυτό που ίσως έτσι να δείχνει γραμμένο εδώ. Είναι πολλοί πια οι άνθρωποι που γράφουν για παιδιά, κι ακόμη περισσότερα τα κείμενά τους. Δε μου φαίνονται όμως καθόλου πολλοί εμένα αυτοί στους οποίους μπορώ να διακρίνω αυτά που είδα στην Κατερίνα Κρις: ένα φωτεινό μυαλό που δε διστάζει να ανακινήσει τα νερά της παιδικής λογοτεχνίας, γιατί της βγαίνει από φυσικού της. Ένας άνθρωπος με μια καθαρότητα στη διάθεση και στην ψυχή, που μπορεί πολλά να πει με το παράστημά του και μόνο.

Κι όσο για μένα αυτό είναι η καλύτερη εκδοχή. Ησύχασαν οι αγωνίες μου και βρήκαν αντίκρισμα οι προσδοκίες μου. Κι αυτό ήταν αρκετό για να σχηματιστεί ένα φαρδύ πλατύ χαμόγελο όλο το σαββατοκύριακο (χμ… κι ακόμα δηλαδή), αφού όσο την αγαπούσα μέσα από τα βιβλία της άλλο τόσο ένιωσα να την αγαπώ και τώρα που τη γνώρισα!

Μα, να ΄μαι τόσο τυχερή…;!

 

Λίγα Λόγια για τη Μαρίνα Πολυμερίδου

Η Μαρίνα Πολυμερίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Εκεί σπούδασε ελληνική φιλολογία και στη Βαρκελώνη συνέχισε με μεταπτυχιακά στην εφαρμοσμένη γλωσσολογία. Aγαπά πολύ τα βιβλία, μα πιο πολύ τα παιδικά. Γι’ αυτό και το 2006 άνοιξε την Παραμυθούπολη, ένα παιδικό βιβλιοπωλείο, στο οποίο βρίσκουν καταφύγιο η αγάπη της για τα βιβλία και η ακατάπαυστη ανησυχία για δημιουργικές ιδέες και δράσεις με επίκεντρο πάντα τα παιδιά. Μας μιλάει για παιχνίδια με βιβλία.